Saturday, 19 September 2020

CONVICTED,PALAKKAD RAJA DIES IN JAIL

Alexander Walker Compiled a Book on Malabar Plants


The kingdom of Palakkad,I have felt,doesn't offer much in intrigues,except Kombi Achan inviting Hyder Ali to attack the Zamorin.But now I find there was a murder committed by the king,Itti Kombi Achan,for which he was imprisoned by the British and he died in jail.

The Sreerangapattanam treaty,ending the rule of Tipu was signed on 22 February 1792.Following this,a number of treaties were signed by the British with Indian kings.On 18 August 1792,by a treaty with the Zamorin of Calicut,he was given the right to collect revenue and administer justice for one year.On 21 June 1793,an agreement was signed at the Palakkad Fort between Palakkad Raja Itti Kombi Achan and the Malabar Commissioners of the East India Company,William Gamul Farmer and Major Alexander Walker to restore the land to the Raja to rule.W G Farmer from Bombay presidency had been sworn in as Malabar Supervisor on 18 March 1792.Prior to that,Alexander Dow, W G farmer,William Page and Charles Boddam were sent as commissioners to Malabar,to study and give a report.Dow was the Military Commander at Tellicherry.In British records,the Raja's name is Coomby Acheen.However,the rule of the Raja didn't last long.

The British government was not happy with the arrangement,and the powers of the Raja were gradually usurped by the Britishers.His power to preside over criminal cases in the Cherplassery and Calicut courts was taken over by them.In October 1796,the British brought an end to the Raja's authority to collect taxes.The Raja was prohibited from collecting any other cash by Supervisor  James Stevens.The tax collectors appointed by the Raja were asked to pay the collected amounts directly to the British government.

Two criminal charges were filed in July 1798 against the Raja.According to Logan's Malabar Manual ( Vol 1,Chapter 3),in April the Raja killed Ullattil Kandan Nair;he gouged out Parameswaran Kutty's eyes.Parameswaran was a brahmin.The Raja left his home in Kalpathi on 7 July 1798 and absconded.The Britishers got information same day.A proclamation offering Rs 5000 was issued for his capture.Raja surrendered on 6 September 1798,before Commandant of Palghat Fort, Major James Romney.He was jailed in Tellicherry Fort,where he died on 2 March,1799.Probably,he was executed.The same fort had been used as a prison to confine Hyder Ali's army.

The East India Company brought the entire area and administration of Palakkad under their control on 10 Ocober 1799.According to the recommendation contained in the report submitted by Thomas Warden,the Palakkad raja family was granted a pension.This ended the rule of the Tarur Swaroopam or the Palakkad dynasty.Under the terms of the take over,the Raja was allowed to keep all his royal possessions,landed properties,and status of Raja.The British introduced a yearly Malikhan to the senior Raja and the four Sthanis,the royals next to him in seniority.The trustees of the raj's family retained their hold on the administration of the Kalpathy temple.
Palakkad Fort

The period from 1732 to 1757 was a time of turbulence for the Raja,who faced intermittent attacks from the Zamorin of Calicut.The conflict between the two culminated in the invasion of Hyder Ali.The Zamorin attacked Palakkad in 1732,1745 and 1757 and in 1757 defeated the Raja,and captured the then capital Chokkanathapuram.The Raja sought the help of Hyder Ali to contain the Zamorin.Hyder Ali sent his brother in law,Makhdum Ali in 1757 and the Zamorin retreated.Hyder Ali,after establishing his rule in Mysore in 1761,came to Palakkad,with the intention of fighting the Zamorin,who in the meantime had withdrawn from Palakkad.Palakkad became a kingdom under the domain of Hyder Ali.

Hyder Ali began constructing the Fort,and was completed by his son Tipu Sultan.
Kallekulangara Raghava Pisharody, a friend of Ittikombi Achan, was asked to identify land to build a fort.Pisharody was an architect as well as an astrolger,who wrote Ravanodbhavam Kathakali play.Distinct from the mud forts of the time,a decision was taken to build a fort out of solid rock.The foundation stone was laid by Makhdum Ali.While the main gate faced North,the armoury was on the western side.Hyder found it an ideal place for improving the communication links between Coimbatore and Malabar,for launching his Malabar jihad.The work was over by 1766.It was designed by a French engineer.

Hyder soon took Ittikombi Achan prisoner at Srirangapattanam,as he tried to move away from him.Hyder handed over the task of collecting taxes to Ittipangi Achan,his favourite.The fort was a major scene of action in 1782,during the second Anglo-Mysore war,when forces of Sardar Khan and Major abbington faced each other.It was from this fort that Tipu and his French commnder M Lally began their march against the British.

On 15 November 1784,the Fort was captured by the British under Colonel William Fullarton,after a 11 day siege,with the help of the Zamorin,but was recaptured by Tipu.The war between Tipu and the British ended in 1784.Malabar was ruled by the muslims during 1784-1791.Tipu constructed the road from Palakkad to Dindigul via Thathamangalam,Pollachi and palani;from Feroke to Coimbatore via Palakkad,and from Kottakal to Coimbatore,via Angadipuram,Mannarkad and Palakkad.

Fullarton was the soldier who had led the British force against Kattabomman.

On 21 September 1791,Malabar Brigade Major Lt Colonel Alexander Stuart captured the Fort and Palakkad came under British rule.The Palakkad Raja gave the British secret help.This was extended with the clear understanding that after the capture of the Fort,the land would be returned to the Raja to rule.In the same year,Raja Itti Pangi Achan died and Itti Kombi Achan took over.The British set up a prison inside the Fort.It housed local chieftains who refused to yield.The Fort could house 10,000 soldiers at a time.

The Fort was used by the Mysore army to mint coins.The plan was to replace the existing Veerarayan Panam with another coin called Hydari.Later,a new coin Suktan Panam was minted at the Fort.

Kochi King Ramavarma Sakthan Thampuran met Tipu at the Fort,in 1788.Tipu revealed his plan to attack Travancore.When Tipu asked for Kochi's help,sakthan evaded the question.From the Fort,Tipu wrote to the Travancore King karthika Thirunal Ramavarma ( Dharmaraja ) demanding suzerainty.

Machat Ilayath prepared the horoscope of Tipu at the Fort.Tipu had brought a parrot tied with a golden chain and asked Ilayath to predict its death first.When Ilayath prophecied that the parrot would live for sme more time,Tipu took a swipe at the parrot with his sword.The sword missed its mark and instead hit the chain,freeing the bird.Ilayath wrote Tipu's horoscope and warned Tipu against remaining in the fort for long.

Slave trade was carried out in the fort-The price for one slave was 200-250 panam,during Hyder Ali.Two or three child slaves could be bought for 100 panam.

Ravivarma of the Zamorin family,who was the Commander of the Calicut force was captured by the British in 1793 and died in captivity at Cherpulassery.His nephew, also named Ravi Varma, was also arrested by the British and died in prison the same year.Ravi Varma has the distinction of being the first Malabar prince to rise up in 1788 against the forced conversions and deportation of Nairs to Seringapatam conducted by Tipu. He was a key figure in the anti-Mysore uprising in southern Malabar. After 1792, he broke his longstanding alliance with the British, and waged war against them.

We saw that Major Alexander signed an agreement with Itti Kombi achan.Alexander was a multi faceted personality.Brigadier-general Alexander Walker (1764-1831) made a collection of Persian, Sanskrit and Arabic manuscripts, presumably while Governor of Baroda.While he was Major in Malabar,he alongwith his clerk,Callinguel Cunhy Coroo,compiled four volumes,which were discovered by Lisa Rosner in 2018,at Edinburgh.

Walker was born in 1764 in Collessie, Scotland, the eldest of five children. His father William, a Church of Scotland minister, died when the boy was seven. Although he was able to study at the grammar school and university at St Andrews, he later recalled that 'poverty was vouchsafed... as a Counter balance to Family Pride [and its] younger Branches had to seek their fortunes in distant lands'.

His transition to adulthood would occur in India.A cadet in the East India Company from 1780, Walker sailed to Bombay in 1781.

While in his mid-teens, in 1780, Alexander Walker (born 12 May 1764) was appointed as a cadet in the service of the East India Company. In 1782 he became an ensign and in the same year took part in campaigns against the forts of Hyder Ali on the Malabar Coast. Walker was also present at Mangalore during the siege by Tipu and its subsequent surrender in January 1784. In 1788, after a period in enemy hands, and after taking part in an expedition to the north-west coast of America undertaken by the Bombay government, he was made a lieutenant and was sent with the expedition to relieve the Rajah of Travancore in 1790. In 1791, he was an adjutant.

On the conclusion of this stage of the war against Tipu, a commission was nominated to regulate the affairs of Malabar, and Walker was appointed as an assistant. On the arrival in Malabar of General James Stuart (d. 1793), commander-in-chief of the army in Bombay, he became his military secretary. In 1797, Walker was made captain, and the same year he became quartermaster-general of the Bombay army with the rank of Major. In 1799, he took part in the last war against Tipu and was present at the fighting at Seedaseer and at the siege of Srirangapatnam during which Tipu was killed.

British Forces crossing a river,c.1790/William Daniell 

In 1800, Walker was sent to the Mahratta states with the intention of pacifying and reforming the region and the Mahratta confederacy. Discontent in Baroda culminated in the insurrection of Mulhar Rao in 1801, though this was put down by 1802. In June 1803, Walker was appointed political Resident at Baroda and he succeeded in establishing an orderly administration there. His career continued in India, and he attained the rank of lieutenant-general in 1808. In 1810 he returned to Britain, to his estate of Bowland in Edinburgh and Selkirk, and he retired from service in 1812. In 1810, he obtained leave to quit India in pursuit of a more settled life at his newly purchased Bowland estate near Galashiels and Edinburgh. He married Barbara Montgomery on 12 July 1811.

Ten years later in 1822 he was called back from his retirement to the government of St. Helena which was under the administration of the East India Company. There he had the rank of brigadier-general. While in St. Helena, he improved the island's agriculture and horticulture. Brigadier-General Alexander Walker died in Edinburgh on 5 March 1831.The National Library of Scotland holds a vast archive of Walker's correspondence and papers, running to almost 600 large volumes, many of which he had prepared for publication. Among these is a hefty journal titled Voyage to America, 1785, which was finally published nearly 200 years after the event.

Alexander Walker

Bowland House, with its many Indian curiosities, 'notably of representatives of the Hindoo pantheon',was an ideal setting for Walker to work on his various Indian histories, and his accounts of Indian customs and beliefs. He also revisited his concerns about Britain's role in India, adding to the thoughts he had penned in 1811 during his passage home. Noting then that the East India Company, with its 200,000 men, was £30 million in debt, he reflected that British power in India was 'maintained at the expense of the parent state... guaranteed not only by the blood but the treasure of England'. In a private correspondence from 1817 to 1819 he built a compelling case for 'an unusual and unpopular expedient. A proposal to contract the bounds of our territories, and to relinquish the fruits of conquest...' Although opening the argument with fiscal concerns, Walker's proposal for radical reform broadened as he acknowledged a deep-rooted hostility and degrading dependence among the subjugated Indian populace: 'We have left wounds in every quarter, and produced everywhere discontent: the confidence which was once reposed in our moderation and justice is gone. We have made use of treaties, contracted solely for protection, as the means of making violent demands... Every individual almost above the common artizan and labourer suffers by our system of government.'

Alexander had a close working relationship with Kallingal Kunji Koru ( Indian spelling) in the EIC revenue office in Calicut.They together compiled four manuscript volumes on plants of Malabar. Two of these consist of illustrations and are held by the Centre for Research Collections at the University of Edinburgh. The other two consist of descriptions of each illustration, and are held, together with the rest of the Walker of Bowland archive, in Special Collections at the National Library of Scotland. Both sets are clearly attributed to Walker and contain his bookplate. They are numbered, and the descriptions in the NLS volumes match the illustrations with the corresponding number in the CRC volumes. Internal evidence suggests that the illustrations and descriptions were compiled while Walker was stationed in Malabar from 1799-1801, and that he wrote the introduction and back matter some years later, perhaps during his retirement in the 1820s. It's not clear why these volumes, so obviously connected to each other, ended up in separate collections.

Walker makes it clear that the volumes were based on native informants, and that makes them very interesting to modern historians.As Walker made clear, he made no claims to being a scholar. Indeed, he wrote, "As a science I knew little or nothing of Botany." But he knew how to develop cordial relations with local elites -- as he put it, "men of rank, of property, of education" -- because that was, in fact, an important part of his position with the Malabar Commission, charged with governing the region after the Mysore Wars. For that reason, when he "wished to obtain some knowledge of the natural productions of this beautiful Country," he requested "the assistance of some intelligent natives" in obtaining "drawings and descriptions of many plants. One native made the drawings, and the account of the plants was translated from the writing of another. Specimens of plants that I was not acquainted with were brought from a distance for my observation and instruction. The drawings were made in my presence."

This was not undertaken as part of his formal responsibilities as administrator. Instead, he framed it as a pleasant way for him to interact with local allies. As Walker explained in the front matter to the volumes, "In the remote regions of India I was frequently in situations where the Natives were my only Society. I found their conversation amusing and interesting. I was instructed in their manners and habits. In the process of communication they threw off that reserve which they commonly shew in their intercourse with Europeans...It was no difficult matter to acquire their confidence. It was only necessary to convince them that I had their good at heart. They were good humoured and easy to please. It was this disposition under these circumstances doubtless, that made them do many things that were agreeable to me, and which they perceived I was desirous of."

Walker here presents himself as a compiler of vernacular knowledge, in a style we can find elsewhere in his archive. But the image conjured from the back matter is quite different. The text states that the compiler took descriptions of "different trees, herbs, and vinegars" from native Malabar translations of Sanskrit texts. It also includes the comment, "The height and thickness of trees are...guessed; but a little experience in looking at objects with a view to their measurement enables a person to form a judgement tolerably accurate of this circumstance. The trees are measured from the ground to the highest leafy branch; the thickness is taken by a line through the center of the trunk at its greatest diameter."

In the description of the "Konna" tree -- Kanikonna, or Golden Shower Tree, the state flower of Kerala -- it certainly seems to be Walker who explains to us that it is "a tree of middling size...with yellow flowers and seed in pods. The flowers are used in celebrating the feast of Vishu. It is necessary that the flower should be the first object presented to the sight of a Malabar on the morning of the day dedicated to that God." But then the second voice chimes in to provide more detail: "The flower is put in a basin, where a little rice is deposited, with it a bit of gold, usually a gold fanam [coin] and a coconut, the whole covered over with a clean cloth. On the morning of the feast of Vishu each person of a family as they rise lifts the cloth that conceals the flower with circumspection and takes a reverential view of the flower. The observance of this ceremony ensures comfort and prosperity for the remainder of the year. The neglect of it will surely be attended with disgrace and distress."

Barbara,Alexander's wife

After making a thorough search through his archives, Lisa Rosner found that,the other voice in Alexander's writings belong to Kallingal Kunji Koru.The clearest evidence comes from the similarities between Walker's plant materials and another four-volume set in the Walker of Bowland archives, on Malabar castes. Like the plant volumes, this consists of two volumes of illustrations and two volumes of descriptions, with corresponding numbers linking the two sets. Unlike the plant volumes, Walker tells us exactly where he got his information. "I am indebted," he wrote,

...for the account of the distinction and establishment of Castes in Malabar to Callinguel Cunhy Coroo who was a Tien and consequently of the fourth class. Cunhy Coroo was my Menon or Clerk; and was a man full of information and intelligence. He had a superior and a manly understanding. His notions were liberal and in general of great practical soundness. I had many reasons to think well of his probity and principles, as well as of his understanding. He was a friend for whom I entertained a sincere esteem, and who from his attachment and integrity deserved my confidence. Cunhy Coroo tho' of a low Caste was conversant with the Sanskrit writings and literature of his Country, and had an extensive knowledge of the resources, the Institutions, and peculiar usages of Malabar.

Tien means,he was from the Thiyya caste. The archives contain a series of letters from Cunhy Coroo to Walker that make it clear the esteem went both ways. "My Honored Sir," Cunhy Coroo wrote to Walker,

It is a long time since I had the happiness of receiving a line from you but this I hope is merely on account of your being occupied in the more serious affairs of the Company...

I beg leave also to say that I on my part have been very neglectful since the receipt of your letter to me dates in May last...but this was entirely owing to my not having any thing particular to communicate, [and not from] want of respect or attachment to you...

By the Blessing of God and Secondly by your favour, I still remain in the same situation in the Principal Collectors Office. This together with a small extent of merchandize I carry on now does provide me and my family sufficiently for the present. I beg leave also to inform you that I have lately built a Pattamar boat valued about 15000 Rupees, and with which I traffic to Bombay.

As I have the greatest desire to see you...and then only would be happy I will thank you to let me know of your arrival at Bombay...or I shall be prepared to see you on the coast...

From other letters we know that Cunhy Coroo oversaw translations of traditional Malabar manuscripts for Walker, packed and shipped plants for him, sent him gifts on his own account, and kept Walker informed on East India Company affairs in the district. We also can learn that Cunhy Coroo was well-regarded by other EIC administrators, who frequently consulted with him, as Walker had, on Malabar customs, laws, and traditions. It is very probable that he was the "intelligent native officer of the revenue" mentioned by Francis Buchanan in his published survey of Malabar, who took Buchanan into the field to explain local agricultural practices (Buchanan 2:477).

The archives indicate that the relationship between the two men was rooted in mutual self-interest as well as esteem.Alexander was at that point only an acting, not a commissioned major, and his appointment rested on the continuation of the Malabar Commission. But the East India Company was riven by factions, and the Malabar Commission's supporters were not in the ascendant. It was very much to his advantage to have allies among the Native employees of the company, whose expertise was essential for smooth collection of both revenue and local intelligence.

Cunhy Coroo, for his part, had every reason to appreciate Walker's support. Under the less sympathetic administrator who succeeded Walker, several Brahmins were appointed to the revenue office, and they "take every opportunity of showing themselves as fac totum," Cunhy Coroo wrote. If he, or any of the other employees who had served under Walker "chanced to have the least occasion," to speak to the administrator, "it is envied by them." They might have been frozen out of the revenue office permanently, had not another shift in the political climate replaced the unsympathetic administrator with one who had a better appreciation of Native expertise. The archives suggest that Cunhy Coroo's correspondence, and Walker's support, were significant factors at the local level in that political shift.

Plants of Malabar/Illustration from Alexander archives

Their correspondence began with a formal request from Walker, while still part of the Malabar Commission:

To Cunhy Coroo:

No proper account has yet been obtained of the nature of the landed tenures in Malabar. The accompanying papers contain four several accounts differing from each other. I wish to reconcile them so that the names may agree together and the errors of each particularly pointed out -- I want besides an exact account and history of all the kinds of landed tenure in Malabar. This is requisite to be finished as soon as possible...

Cunhy Coroo's response was enormously detailed and touched on many aspects of legal and agricultural practice.We learn that when it is time for the cultivator to pay the landholder what he owes, the calculation was based in part on the stages of growth of the chief agricultural products, like the jack tree and the coconut. In fact, in the sections on the coconut and jack trees there are detailed charts on how much landholder and cultivator are owed, based on the size and growth of the plants.

That, then, is the explanation of the anomalous drawings of jack trees and coconuts,depicting stages of growth.

I am reminded of Hortus Malabaricus,a comprehensive treatise that deals with the properties of the flora of the Western Ghats region principally covering the areas now in the Indian states of Kerala, Karnataka and Goa.Written in Latin, it was compiled over a period of nearly 30 years and published in Amsterdam during 1678–1693.The book was conceived by Hendrik van Rheede, who was the Governor of Dutch Malabar at the time.The Hortus Malabaricus comprises 12 volumes of about 500 pages each, with 794 copper plate engravings. The first of the 12 volumes of the book was published in 1678, and the last in 1693. It is believed to be the earliest comprehensive printed work on the flora of Asia and the tropics.

Mentioned in these volumes are plants of the Malabar region which in his time referred to the stretch along the Western Ghats from Goa to Kanyakumari. The book gives a detailed account of the flora of Kerala, along with sketches and detailed descriptions. Over 742 different plants and their indigenous science are considered in the book. The book also employs a system of classification based on the traditions adopted by the practitioners of that region. Apart from Latin, the plant names have been recorded in other languages including Malayalam, Konkani, Arabic, English.

Hendrik van Rheede is said to have taken a keen personal interest in the compilation of the Hortus Malabaricus. The work was edited by a team of nearly a hundred including:
The physician Itti Achuden and the Brahmins Ranga Bhat, Vinayaka bhat and Appu Bhat.
Amateur botanists, such as Arnold Seyn, Theodore Jansson of Almeloveen, Paul Hermann, Johannes Munnicks, Joannes Commelinus, Abraham a Poot.
Technicians, illustrators and engravers, together with the collaboration of Dutch East India Company officials, and clergymen including D. John Caesarius and the Discalced Carmelite Mathaeus of St. Joseph’s Monastery at Varapuzha.

Van Rheede was also assisted by the King of Cochin and the ruling Zamorin of Calicut. 

Prominent among the Indian contributors was the  physician Itti Achuden, a Thiyya Vaidyan of the Mouton Coast of Malabar whose contribution was examined by three Brahmins named Ranga Bhat, Vinayaka Pandit and Appu Bhat.The ethnomedical original information in the work was provided by Itti Achuden and the three Brahmins, working on it for two continuous years morning and evening. Their certificate to this effect is given in the first volume of the book. A grand memorial to them is erected in Kochi.
_________________________________________________

Reference:

1.K N Laksminarayanan/From Cauvery to Neela:A History of Tamil Agraharams of Palakkad
2.Dr Lisa Rosner/Making Sense of Malabar:The Major,The Menon and the Meaning of Plants
3.Walker, Alexander/Centre for Research Collections, University of Edinburgh. Drawings of Trees and Plants on the Malabar Coast, 2 volumes
4.Regikumar, J., ed. Graeme's Report of the Revenue Administration of Malabar 1822. Reprint edition. Kerala State Archives: Government of Kerala, 2010
5.Buddle, Anne. The Tiger and the Thistle: Tipu Sultan and the Scots in India 1760-1800. Edinburgh : Trustees of National Gallery of Scotland, 1999.
6.Buchanan, Francis. A Journey from Madras through the countries of Mysore, Canara and Malabar

© Ramachandran 

THE CHRONICLES OF CHAOS

Foreword

The Chronicles of Chaos

Ramachandran

Islam ,meaning "submission [to God]", is an Abrahamic monotheistic religion based on the monotheistic teachings of Adam, Abraham, Moses, David, Jesus, and Muhammad  fundamentally teaching that there is only one God (Allah) and that Muhammad is the last and final messenger of God.It is the world's second-largest religion with over 1.8 billion followers or 24.1% of the world's population, known as Muslims.They make up a majority of the population in 49 countries. Islam teaches that God has guided mankind through prophets, revealed scriptures, and natural signs.The primary scriptures of Islam are the Quran, believed to be the verbatim word of God, as well as the teachings and normative examples,called the sunnah, composed of accounts called hadith of Muhammad (c. 570 – 632 AD ).

Muslims consider the Quran in Arabic to be the unaltered and final revelation of God.Like other Abrahamic religions, Islam also teaches a final judgment with the righteous rewarded in paradise and the unrighteous punished in hell.Religious concepts and practices include the Five Pillars of Islam, which are obligatory acts of worship, as well as following Islamic law (sharia), which touches on virtually every aspect of life and society, from banking and welfare to women and the environment.The cities of Mecca, Medina and Jerusalem are the three holiest sites in Islam.

Islam originated in the early 7th century  Arabian Peninsula, in Mecca, and by the 8th century, the Umayyad Caliphate extended from Iberia in the west to the Indus River in the east. The Islamic Golden Age refers to the period traditionally dated from the 8th century to the 13th century, during the Abbasid Caliphate, when much of the historically Muslim world was expamding.The expansion involved various caliphates and states such as the Ottoman Empire, trade, and conversion to Islam by missionary activities (dawah).

Most Muslims are of one of two denominations: Sunni (75–90%) or Shia (10–20%). Sunni and Shia differences arose from a disagreement over the succession to Muhammad and acquired broader political significance, as well as theological and juridical dimensions.About 13% of Muslims live in Indonesia, the most populous Muslim-majority country; 31% live in South Asia,the largest population of Muslims in the world; 20% in the Middle East–North Africa, where it is the dominant religion; and 15% in sub-Saharan Africa.Sizable Muslim communities can also be found in the Americas, China, Europe, and North Asia. 

Since it is a monotheistic religion,it has created only dictators from its very inception.Several characteristics of miltancy in the world,kidnapping,taking hostges,asking for ransom and jihad,were contributed by Islam.Out of the four Caliphs after Muhammad,three were murdered,proving it is not a peace loving religion.The founder himself ruled by subjugating the masses with terror and religion;adherence to the faith was mandatory.Death or Islam was the slogan.Iconoclasm,established in the final battle for Mecca was followed the world over,and was witnessed by Malabar in 1921,by islamists breaking the idols in temples,garlanding the idols with the entrails of cattle and even destroying the temples.Malabar had witnessed it much before,during the conquests of Hyder Ali and Tipu Sultan.The Zamorin had to commit self immolation,setting fire to his palace.

India had witnessed it during the Islamic conquest of the Sindh in the 8th century,attacks of Muhammad Ghori,Mahmudd Ghazni and finally during the Mughal empire.Bakhtiyar Khalji destroyed the Nalanda University;Qutb Din Aibak constructed the vicory pillar of Qutb Minar,destroying 27 temples.Raja Dahir,Jayapala,the Hindu Karkota empire of Laltaditya,Suhaldev and Prithviraj resisted the Islamic conquest.

For Islam,conquest of India and Hindus was,jihad.

Jihad means 'to strive or struggle [in the way of God]'. In its broadest sense, it is "exerting one's utmost power, efforts, endeavors, or ability in contending with an object of disapprobation." Depending on the object being a visible enemy, the Devil, and aspects of one's own self ,such as sinful desires, different categories of jihad are defined. Jihad also refers to one's striving to attain religious and moral perfection.When used without any qualifier, jihad is understood in its military form. Some Muslim authorities, especially among the Shi'a and Sufis, distinguish between the "greater jihad," which pertains to spiritual self-perfection, and the "lesser jihad", defined as warfare.

Within Islamic jurisprudence, jihad is usually taken to mean military exertion against non-Muslim combatants. Jihad is the only form of warfare permissible in Islamic law and may be declared against illegal works, terrorists, criminal groups, rebels, apostates, and leaders or states who oppress Muslims. Jihad only becomes an individual duty for those vested with authority. 

Criticism of Islam has existed since Islam's formative stages. Early criticism came from Jewish and Christian authors, many of whom viewed Islam as a Christian heresy or a form of idolatry, often explaining it in apocalyptic terms.Later, there appeared criticism from the Muslim world itself, as well as from Jewish writers and from ecclesiastical Christians.Issues relating to the authenticity and morality of the Quran, the Islamic holy book, are also discussed by critics.
World Muslim Population

Islamic salvation optimism and its carnality were criticized by Christian writers. Islam's sensual descriptions of paradise led many Christians to conclude that Islam was not a spiritual religion. Although sensual pleasure was also present in early Christianity, as seen in the writings of Irenaeus, the doctrines of the former Manichaean Augustine of Hippo led to the broad repudiation of bodily pleasure in both life and the afterlife. Ali ibn Sahl Rabban al-Tabari defended the Quranic description of paradise by asserting that the Bible also implies such ideas, such as drinking wine in Gospel of Matthew.

Defamatory images of Muhammad, derived from early 7th century depictions of Byzantine Church,appear in the 14th-century epic poem Divine Comedy by Dante Alighieri. Here, Muhammad appears in the eighth circle of hell, along with Ali. Dante does not blame Islam as a whole but accuses Muhammad of schism, by establishing another religion after Christianity.

Since the events of 11 September 2001, Islam has faced criticism over its scriptures and teachings being claimed to be a significant source of terrorism and terrorist ideology.India had known it for several centuries,as a politico-religious phenomenon,rooted in militancy.

Other criticisms focus on the question of human rights in modern Muslim-majority countries, and the treatment of women in Islamic law and practice.In the wake of the recent multiculturalism trend, Islam's influence on the ability of Muslim immigrants in the West to assimilate has been criticized. Both in his public and personal life, others objected the morality of Muhammad, therefore also the sunnah as a role model.

Muhammad being the last prophet,leaves little room for updation in the religion he has found.Its priest hood interprets the Quranic verses according to their whims and fancies,most of the time,in an archaic manner.The resultant reality is often chaos and anarchy.It is a religion marred by homicides and fratricides.This book chronicles the militancy Islam has given birth to and groomed over centuries of strife and conquests.

© Ramachandran 

Thursday, 17 September 2020

ഗാന്ധി,കോഴിക്കോട് പ്രസംഗം,1920

ഖിലാഫത്തിനൊപ്പം നിൽക്കുക 

ഗാന്ധിയും ഷൗക്കത്ത് അലിയും തിരുച്ചിയിൽ നിന്ന് തീവണ്ടിയിൽ 1920 ഓഗസ്റ്റ് 18 ഉച്ചയ്ക്ക് രണ്ടരയ്ക്കാണ് കോഴിക്കോട്ട് എത്തിയത്.ഖാൻ ബഹദൂർ മുത്തുക്കോയ തങ്ങൾ മാലയിട്ട് സ്വീകരിച്ചു.ക്രോസിൻ മൊത്ത വിൽപ്പനക്കാരൻ ശ്യാംജി സുന്ദർ ദാസിൻറെ ( കല്ലാജി ബാജു ) ഗുജറാത്തി സ്ട്രീറ്റിലെ വീട്ടിൽ താമസിച്ചു.വി ആർ കൃഷ്ണയ്യരുടെ പിതാവ് വി വി രാമയ്യരായിരുന്നു വെള്ളയിൽ ബീച്ചിൽ വൈകിട്ട് ആറരയ്ക്ക് നടന്ന സമ്മേളനത്തിൽ താലൂക്ക് ബോർഡിന് വേണ്ടി സ്വാഗതം പറഞ്ഞത്.ഹൈക്കോടതി വക്കീൽ കെ പി രാമൻ മേനോൻ ആധ്യക്ഷ്യം വഹിച്ചു.കെ മാധവൻ നായർ ഗാന്ധിയുടെ പ്രസംഗം പരിഭാഷപ്പെടുത്തി.കെ പി രാമൻ മേനോൻ മലബാർ ജനതയ്ക്ക് വേണ്ടി 2500 രൂപയുടെ ചെക്ക് ഖിലാഫത്ത് നിധിയിലേക്ക് വേണ്ടി ഷൗക്കത്ത് അലിക്ക് നൽകി.കൂടുതൽ പ്രതീക്ഷിച്ച അലിക്ക് ഇത് തൃപ്തി നൽകിയില്ലെന്ന് The Source Material for a History of the Freedom Movement in India വാല്യം മൂന്ന്,ഭാഗം ഒന്ന് പേജ് 318 -19 ൽ കാണുന്നു.

ഗാന്ധിയുടെയും അലിയുടെയും ഈ സന്ദർശനത്തിന് ശേഷമാണ് ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനം മലബാറിൽ ശക്തിപ്പെട്ട് മാപ്പിള ലഹളയിൽ കലാശിച്ചത്.നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനത്തിന് വലിയ പിന്തുണയുണ്ടായിരുന്നില്ല;പി മൊയ്തീൻ കുട്ടിയെപ്പോലെ മത ഭ്രാന്തന്മാരായ മാപ്പിള യുവാക്കളും കെ മാധവൻ നായർ,ഗോപാല മേനോൻ,പി അച്യുതൻ തുടങ്ങിയ കേസില്ലാ വക്കീൽമാരായിരുന്നു ഇതിൻറെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നത് എന്ന് ആ പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നു.ഗാന്ധിയും അലിയും 19 ന് മംഗലാപുരത്തേക്കുള്ള യാത്രക്കിടെ ട്രെയിൻ മിക്കവാറും സ്റ്റേഷനുകളിൽ നിർത്തി.തലശ്ശേരിയിലും കണ്ണൂരിലും ഉത്സാഹം കണ്ടു.വടകരയും തളിപ്പറമ്പ് അത് കണ്ടില്ല.കണ്ണൂരിൽ 500 രൂപ കിട്ടിയപ്പോൾ അത് പോരെന്നായി അലി.20 ന് മടക്കയാത്രയിൽ ഗാന്ധിയെ കാണാൻ സ്റ്റേഷനുകളിൽ ആളുണ്ടായില്ല.

1920 ഓഗസ്റ്റ് 18 ന് കോഴിക്കോട് വെള്ളയിൽ ബീച്ചിൽ ഗാന്ധി നടത്തിയ പ്രസംഗം:

നിസ്സഹരണത്തിൻറെ സത്ത അറിഞ്ഞാൽ നാം വിജയിക്കും.ഇന്ത്യക്കാരുടെ സഹകരണം കൊണ്ടാണ്,ആയുധ ബലം പ്രയോഗിച്ചല്ല ബ്രിട്ടൻ ഇന്ത്യയെ ഭരിക്കുന്നതെന്ന് ബർമയിലെ ലഫ് ഗവർണർ ഞങ്ങളോട് പറയുകയുണ്ടായി.അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ സർക്കാർ ജനത്തോട് ചെയ്യുന്ന തെറ്റുകൾക്കുള്ള പരിഹാരം അദ്ദേഹം നിർദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്.നാം ആ സർക്കാരിനോട് സഹകരിക്കുവോളം ആ തെറ്റിൽ നമ്മളും പങ്കാളികൾ ആയിരിക്കും.തങ്ങളുടെ ഇച്ഛയ്ക്ക് വിരുദ്ധമായി സർക്കാർ അടിച്ചേൽപ്പിച്ച ദുരിതങ്ങൾ ഒരു പ്രജയും സഹിക്കില്ല.ഇന്ത്യ സർക്കാരും സാമ്രാജ്യത്വ സർക്കാരും ഇന്ത്യയോട് ഇരട്ട തെറ്റ് ചെയ്തതായി ഞാൻ ഈ സമ്മേളനത്തെ അറിയിക്കുന്നു.സ്വന്തം അവകാശങ്ങൾ,ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ,കടമകൾ എന്നിവയെപ്പറ്റി ബോധമുള്ള ആത്മാഭിമാനമുള്ള ഒരു ജനതയാണ് നാം എങ്കിൽ,ഈ രണ്ടു സർക്കാരുകളും അടിച്ചേൽപ്പിച്ച അപമാനങ്ങൾ നാം സഹിക്കേണ്ടതില്ല.70 ലക്ഷം മുസ്ലിംകൾ ഹൃദയത്തോട് ചേർത്ത മത വികാരങ്ങളെ അവർ വ്രണപ്പെടുത്തി.


ഖിലാഫത്ത് പ്രശ്‍നം ഞാൻ സവിശേഷമായി പഠിച്ചു.മുസ്ലിം വികാരം എനിക്കറിയാം.ഖിലാഫത്ത് പ്രശ്നത്തിൽ ബ്രിട്ടൻ മുസ്ലിം വികാരത്തെ ഹനിച്ചു എന്ന് ഞാൻ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.ഇതിന് മുൻപ് അങ്ങനെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.അവരോട് ഞാൻ നിസ്സഹകരണ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു,അവർ സ്വീകരിച്ചു.അതല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു.രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ അവരുടെ പ്രശ്‍നം പരിഹരിക്കില്ല.ഹൃദയത്തിൽ മുറിവേറ്റ ഒരാൾ ക്ഷുഭിതനാകുമ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യും എന്ന് പറയാനാവില്ല.ഇതാണ് ഖിലാഫത്തിനെപ്പറ്റി പറയാനുള്ളത്.

ഞാൻ നിങ്ങളെ വടക്ക് പഞ്ചാബിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകുന്നു.പഞ്ചാബിൽ ഇരു സർക്കാരുകളും എന്താണ് ചെയ്തത് ? അമൃത് സറിലെ ജനത്തിന് കുറച്ചു കാലത്തേക്ക് സമനില തെറ്റി എന്ന് ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു.ക്രൂരമായ ഭരണം കാരണമാണ് അവർക്ക് ഭ്രാന്തെടുത്തത്.ഒരു ഭ്രാന്തും നിരപരാധികളുടെ രക്തം ചിന്തുന്നതിന് ന്യായമല്ല.അതിന് വലിയ വില കൊടുക്കേണ്ടി വന്നു.പഞ്ചാബിന് നൽകിയ ശിക്ഷ സംസ്കാരമുള്ള ഒരു സർക്കാരിനും ചേർന്നതല്ല.നിരപരാധികളെ വ്യാജ വിചാരണ ചെയ്ത് ജീവപര്യന്തം തടവിലിട്ടു.പിന്നീട് നൽകിയ മോചനത്തിന് വിലയില്ലാതായി.ഒന്നുമറിയാത്ത നിരായുധരെ ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ കൂട്ടക്കൊല ചെയ്തു.ഒരാളോടും ഒരു കുറ്റവും ചെയ്യാത്ത ജാലിയൻ വാലാബാഗിലെ സ്ത്രീകളെ മാനഭംഗപ്പെടുത്തി.മാനഭംഗം എന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ എന്താണ് ഉദ്ദ്യേശിച്ചതെന്ന് നിങ്ങൾ അറിയണം.അവരുടെ മുഖപടം ഒരു വടി കൊണ്ട് ഒരു ഓഫിസർ എടുത്തു മാറ്റി.ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത ആണുങ്ങളോട് നിലത്തിഴയാൻ കൽപിച്ചു.ഇതിന് ആരും ഇതുവരെ പകരം ചോദിച്ചില്ല.തീ വയ്‌പും നിരപരാധികളുടെ കൊലയും ശിക്ഷാർഹമാണെങ്കിൽ,ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ അവരുടെ ഓഫിസർമാരെയാണ് ശിക്ഷിക്കേണ്ടത്.മനഃപൂർവം ചെയ്ത ഈ തെറ്റുകളെ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രഭു സഭ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന ഹീനമായ കാഴ്ചയും ഉണ്ടായി.ഇന്ത്യയോട് ചെയ്ത ഈ ഇരട്ട തെറ്റാണ് പരിഹരിക്കേണ്ടത്.അത് അവരുടെ കടമയാണ്.നാം പ്രാർത്ഥിച്ചു,പരാതിപ്പെട്ടു,പ്രമേയങ്ങൾ പാസാക്കി.

മുഹമ്മദ് അലി,സുഹൃത്തുക്കളുടെ സഹായത്തോടെ യൂറോപ്പിൽ നീതിക്കായി കാക്കുകയാണ്.പൗരുഷത്തോടെ അദ്ദേഹം ഇസ്ലാമിന് വേണ്ടി,ഇന്ത്യൻ മുസ്ലിമിന് വേണ്ടി വാദിച്ചു.അവ ബധിര കര്ണങ്ങളിൽ പതിച്ചു.ഫ്രാൻസും ഇറ്റലിയും ഇസ്ലാമിനോട് അനുതാപം കാട്ടിയെന്നും ബ്രിട്ടീഷ് മന്ത്രിമാർ എതിരാണെന്നും അദ്ദേഹം അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്.ബ്രിട്ടീഷ് മന്ത്രിമാരും ഇന്ത്യൻ ഭരണകർത്താക്കളും വിഷയത്തെ എങ്ങനെ സമീപിക്കുന്നു എന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു.ജനവികാരത്തെ മയപ്പെടുത്താൻ ഇച്ഛയോ ആഗ്രഹമോ ഇല്ല.ഈ ഇരട്ടത്തെറ്റ്‌ പരിഹരിക്കാൻ നമുക്കൊരു വഴി വേണം.

പടിഞ്ഞാറൻ ലോകത്തിൻറെ വഴി ഹിംസയാണ്.ഒരു തെറ്റ് നടന്നെന്ന് ന്യായമായോ അല്ലാതെയോ തോന്നിയാൽ അവർ കലാപം നടത്തും.ചോരയൊഴുക്കും.വൈസ്രോയിക്കയച്ച കത്തിൽ ഞാൻ എഴുതിയ പോലെ,ഇന്ത്യൻ ജനതയിൽ പാതിയും ഹിംസയിൽ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല.ബാക്കി പാതി ദുര്ബലരാണ്.എന്നാൽ ഇന്ത്യയാകെ ദുഖത്തിലാണ്.അതിന് പരിഹാരമായാണ് ഞാൻ നിസ്സഹകരണം മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്.അത് നിർദോഷവും ഭരണഘടനാപരവും അതേ സമയം ഫലപ്രദവുമാണ്.വേണ്ട പോലെ ചെയ്താൽ വിജയം നേടിത്തരുന്ന മരുന്ന്.അത് ആത്മ ത്യാഗത്തിൻറെ പുരാതന മരുന്നാണ്.

വലിയ തെറ്റ് കാണുന്ന ഇന്ത്യൻ മുസ്ലിംകൾ ആത്മത്യാഗത്തിന് തയ്യാറുണ്ടോ ?സർക്കാരിനെ ജനാഭിലാഷത്തിന് കീഴ്‌പ്പെടുത്താൻ ഏക പരിഹാരം നിസ്സഹകരണമാണ്.ഖിലാഫത്ത് പ്രശ്നത്തിൽ നീതിക്കായി ഇന്ത്യൻ മുസ്ലിംകൾ സർക്കാരിനോട് നിസ്സഹരണം പ്രഖ്യാപിക്കാൻ തയ്യാറുണ്ടെങ്കിൽ,ആ മുസ്ലിം സഹോദരരുമായി സഹകരിക്കേണ്ടത് ഓരോ ഹിന്ദുവിൻറെയും കടമയാണ്.ബ്രിട്ടീഷുകാരുമായുള്ള ബന്ധത്തെക്കാൾ ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിംകളും തമ്മിലുള്ള നിതാന്ത സൗഹൃദം,കാലാതീത പ്രാധാന്യമുള്ളതാണ്.അതിനാൽ ഹിന്ദുക്കൾ മുസ്ലിംകളുമായി ഐക്യത്തിൽ കഴിയാൻ ഇതാണ് നല്ല അവസരം;ഇതു പോലൊന്ന് കിട്ടാൻ നൂറ്റാണ്ട് കാക്കണം.ഈ മഹത്തായ രാജ്യത്തിന് ഖിലാഫത്ത്,പഞ്ചാബ് പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിശ്ചയദാർഢ്യമുണ്ടെന്ന് ഇരു സർക്കാരുകൾക്കും മനസ്സിലായാൽ സർക്കാർ നീതി ചെയ്തേക്കാം.

ഇന്ത്യൻ മുസ്ലിം നിസ്സഹകരണത്തിൻറെ ആദ്യഘട്ടത്തിൽ ആത്മാർത്ഥമായി പങ്കെടുക്കണം.സർക്കാരിനോട് നിങ്ങൾ സഹരിച്ചില്ലെങ്കിൽ,അവരിൽ നിന്ന് ഒരു സഹായവും കിട്ടില്ല.ആദരസൂചകമായ സ്ഥാനങ്ങൾ എല്ലാം അപമാനമാണ്.അതിനാൽ ആ സ്ഥാനങ്ങളും അത്തരം പദവികളും വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കണം.സർക്കാരിന് എതിരെ ജന നേതാക്കളുടെ ശക്തമായ നിരാസമായിരിക്കും അത്.വക്കീൽമാർ കോടതികളും വിദ്യാർത്ഥികൾ സർക്കാർ,സർക്കാർ എയ്‌ഡഡ്‌ സ്‌കൂളുകളും ബഹിഷ്കരിക്കണം.സ്‌കൂൾ ബഹിഷ്കരണം ഇന്ത്യയിലെ മധ്യ വർഗ്ഗത്തിൻറെ വിയോജിപ്പ് രേഖപ്പെടുത്തൽ ആയിരിക്കും.

അത് പോലെ പരിഷ്കരിച്ച നിയമസഭകൾ ബഹിഷ്കരിക്കാനും ഞാൻ നിർദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്.വോട്ടർമാർ അവരുടെ പ്രതിനിധികളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നില്ലെന്ന് വന്നാൽ അത് ഉറച്ച പ്രഖ്യാപനം ആയിരിക്കും.പട്ടാള,പോലീസ് തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളും ബഹിഷ്കരിക്കണം.പോലീസായും പട്ടാളക്കാരനായും നാം മെസൊപൊട്ടേമിയയിൽ പോയി ബ്രിട്ടനെ സഹായിക്കേണ്ട.നിസ്സഹകരണത്തിൻറെ ആദ്യ ഘട്ടത്തിലെ അവസാന ഇനം സ്വദേശിയാണ്.അത് സർക്കാരിൽ സമ്മർദം ചെലുത്താനല്ല.ഓരോ പുരുഷൻറെയും സ്ത്രീയുടെയും കുട്ടിയുടെയും ആത്മത്യാഗം കാട്ടാനാണ് അത്.ഇന്ത്യയിൽ നാലിൽ ഒന്നിൻറെയും ആത്മാഭിമാനത്തിന് ക്ഷതം ഏറ്റിരിക്കെ ഇന്ത്യയ്ക്കാകെ നീതി നിഷേധിച്ചിരിക്കെ ജപ്പാനിൽ നിന്നുള്ള സിൽക്കും മാഞ്ചസ്റ്ററിൽ നിന്നുള്ള കാലിക്കോയും ഫ്രാൻസിൽ നിന്നുള്ള കൈത്തറിയും നാം വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കണം.നമ്മുടെ പാവം നെയ്ത്തുകാർ അവരുടെ കുടിലുകളിൽ നെയ്ത വസ്ത്രം മതി.നൂറ്റാണ്ട് മുൻപ്,നമ്മുടെ അഭിരുചി വിദേശ ഉൽപന്നങ്ങളിൽ അല്ലാതിരുന്നപ്പോൾ ഇന്ത്യൻ പുരുഷന്മാരും സ്ത്രീകളും നെയ്ത വസ്ത്രങ്ങൾ നമുക്ക് മതിയായിരുന്നു.അഭിരുചികളിൽ വിപ്ലവം നടത്തി പുരാതന കാലത്തേക്ക് മടങ്ങിയാൽ ലോകം മുഴുവൻ ത്യാഗത്തിൻറെ മതത്തെ അംഗീകരിക്കും.ഇതാണ് നിസ്സഹകരണത്തിൻറെ ആദ്യഘട്ടം.അത് എളുപ്പമാണ്.

മറ്റ് മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളെപ്പറ്റി ഇപ്പോൾ പറയുന്നില്ല.ആദ്യഘട്ടത്തിൽ മനസ്സുറയ്ക്കട്ടെ.ആദ്യഘട്ടത്തിൽ പ്രവേശിക്കാൻ രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ വേണം-അഹിംസയും ആത്മത്യാഗവും.നിസ്സഹകരണത്തിൻറെ മൂല്യം മനസ്സിലാക്കാൻ ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ധൈര്യവും വിവേകവും നൽകാൻ ഞാൻ ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.അടുത്ത ഏതാനും ദിവസങ്ങളിൽ കോഴിക്കോട്ട് നിസ്സഹകരണ പ്രവർത്തങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമെന്ന് ആശിക്കുന്നു.

( വെസ്റ്റ് കോസ്റ്റ് സ്‌പെക്ടേറ്റർ,20 ഓഗസ്റ്റ് 1920 ) 

ഗാന്ധി കേരളത്തിൽ നാല് തവണ കൂടി വന്നു:1925 മാർച്ച് 9 -19,1927 ഒക്ടോബർ 9 -15,25,1934 ജനുവരി 10 -22,1937 ജനുവരി 12 -21.


© Ramachandran 



Tuesday, 15 September 2020

GANDHI'S SPEECH AT CALCUT,1920

He Was Accompanied by Shaukat Ali

Gandhi and Shaukat Ali arrived at Calicut from Trichy on 18th August 1920 and at 6-30 pm; addressed a gathering of about 20,000 people on the Vellayil beach, Calicut.They were garlanded by Khan Bahadur Muthukoya Thangal,and their host was the Gujarati wholesale dealer of Crocin,Shyamji Sundardas ( Kallaji Baju).V R Krishna Iyer's father,V V Rama Iyer presided over the public meeting.High Court advocate K P raman Menon welcomed the gathering and handed over a purse of Rs 2500 to Shukat Ali for the Khilafat fund.Shaukat Ali was disppointed,since he expected more,says The Source Material for a History of the Indian Freedom Movement in India,Vol 3,Part I,pages 318-19.Ali was also not satisfied with Rs 500 he got at Kannur railway station on the return journey from Mangalore on the 20th.K Madhavan Nair translated Gandhi's speech at Calicut.

Mahatma Gandhi's Speech:

The Spirit of Non Co-Operation

I do expect that we shall succeed if we understand the spirit of non-co-operation. The Lieutenant Governor of Burma himself has told us that Britain retains the hold on India not by force of arms but by the co-operation of the people of India. He has given us the remedy for any wrong Government may do to the people, knowingly or unknowingly, and so long as we co-operate with that Government we become the sharers of the wrong. But a wise subject never· tolerates the hardship that a Government impose against their declared will. I venture to submit to this great meeting that the Government of India and the Imperial Government have done a double wrong to India and if we are a self respecting nation conscious of its rights, conscious of its responsibilities and conscious of its duties, it is not proper that we should stand the humiliations that both these Governments have imposed upon us. The Imperial Government have knowingly flouted religious !oentiments dearly cherished by the 70 millions of Mussalmans.

The Khilafat Question

I claim to have studied the Khilafat question in a special manner. I claim to have understood the Musalman feelings and I am here to declare that in the Khilafat question,the British Government have wounded the sentiments of Mussalmans,as they have not done before. The Gospel of non co-operation is preached to them and if they had not accepted it, there would have been bloodshed in India by this time. I am free to confess the spilling of blood would not help their cause. But a man, who is in a state of rage, whose heart is lacerated does not count on the results of his actions. So much for Khilafat wrong. 


I propose to take you for a moment to the Punjab, the northern end of India and what have both Governments done for the Punjab? I am free to confess again that the crowds in Amristar went mad for a time. They were goaded to madness by a wicked administration but no madness on the part of the people can justify the spilling of innocent blood and what have they paid for it? I venture to submit that no civilised Government l would have made the people to pay the penalty that had been inflicted on the Punjab. Innocent men were passed through mock trials and imprisoned for life. Amnesty granted to them was of no consequence. Innocent and unarmed men who knew nothing of what was to happen were butchered in cold blood without the slightest notice. The modesty of women in Jallian Wala who had not done the slightest wrong to any man was seriously outraged. I want you to understand what I mean by outrage. Their veils were insolently removed by an officer with his stick. Men who had not done any wrong were made to crawl on the ground with their bellies and all these wrongs remain unavenged up to this time. If it was the duty of the Government of India to punish men for incendiarism and murder of innocent persons it was doubly their duty to punish their officers who were guilty of serious wrong. But in the face of these official wrongs committed with the greatest deliberation,we have the humiliating spectacle of the House of Lords supporting these wrongs. It is this double wrong, done to India, that we want to get redressed and it is our bounden duty to get it redressed. We have prayed, we have petitioned and we have passed resolutions. 

Mr. Mohammed Ali, supported by his friends, is now waiting for justice in Europe. He has pleaded the cause of Islam, the cause of the Mussalmans of India, in a most manful manner. But his pleadings have fallen upon deaf ears. We have his word for it that whilst France and Italy have shown great sympathy for the cause of Islam it is the British Ministers who have not shown sympathy. It shows which way the British Ministers and present holders of Office in India wished to deal with the people. There is no good will, there is no desire to placate public opinion. The people of India must have a remedy for redressing this double wrong.

The method of the West is violence. Whenever people of the West have felt wrong justly or unjustly, they rebel and spill blood. As I have said in my letter to the Viceroy, half of India does not believe in the remedy of violence. The other half is too weak to offer it. But the whole of India is deeply grieved and it is for that reason that I venture to suggest to the people the remedy of non co-operation. I consider it to be perfectly harmless, absolutely constitutional and yet perfectly efficacious. It is a remedy, if properly adopted will end in victory. Victory is a certainty in it. And it is the age-old remedy of self-sacrifice. Are the Mussalmans of India who feel the great wrong done to them prepared for self-sacrifice? If we desire to compel the Government to the will of the people, as we must, the only remedy open to us is non-co-operation. If the Mussalmans of India offer non-co operation to Government in order to secure justice on the Khilafat, it is the duty of every Hindu to co-operate with their Mos!em brethren. I consider the eternal friendship between Hindus and Mussalmans as infinitely more important than the British connection. I therefore venture to suggest that if they like to live with unity with Mussalmans, it is now that they have got the best opportunity and that such an opportunity would not come for a century. I venture to suggest that if the Government of India and the Imperial Government come to know that there is a great determination behind this great nation in order to secure redress for the Khilafat and Punjab wrongs, the Government would then do justice to us.

The Mussalmans of India will have to commence the first stage of non-co-operation in real earnest.If you may not help Government, you may not receive favours from the Government. I consider that the titles of Honour are titles of disgrace. We must therefore surrender all titles and resign all honorary offices. It will constitute an emphatic disapproval of the leaders of the people against the actions of the Government. Lawyers must suspend practice, boys should not receive instructions from schools aided by Government or controlled by Government. The emptying of schools would constitute the disapproval of the middle classes of the people of India. 

Similarly have I ventured to suggest a complete boycott of the Reformed Councils. That will be an emphatic declaration on the part of the representatives of people and the electorate that they do not like to elect their representatives.We must equally decline to offer ourselves as recruits for the Police and the Military. It is impossible for us to go to Mesopotamia and offer Police or Military assistance. The last item in the first stage of non-cooperation is Swadeshism. Swadeshi is intended, not so much as to bring pressure on Government but to show the extent of self-sacrifice on the part of every man, woman and child. When one fourth of India has its self respect at stake, when the whole of India has its justice at stake, we must forego silk from Japan, Calico from Manchester and French lace from France. We must resolve to be satisfied with cloth woven by the humble weavers of India in their cottage homes. A hundred years ago when our tastes were not in foreign products we were satisfied with cloth produced by men and women of India. If I could revolutionise the taste of India and make it return to its ancient state, the whole world would reeognise the cult of renunciation: that is the first stage in non-co·operation. I hope it is as easy for you as it is easy for me to see that India is capable of undertaking the first stage of non·co-operation.

I therefore do not intend to take you through the other three stages of non-eo-operation. I would like you to rivet your attention properly into the first stage. You will have noticed that two things are nececssary in order to go to the first stage-an absolutely perfect spirit of non-violence is indispensable for successes and only a little measure of self-sacrifice. I pray to God that He will give the people of India sufficient courage and wisdom to recognise the virtue of non-co-operation. And I hope that in a few days we shall see some result from your activities in Calicut in connection with non-co-operation.

Mr. Shaukat Ali's address was confined to a special appeal to the Mussalmans with regard to the Khilafat question.

Mr. K. P. Raman Menon on behalf of the people of Calicut presented a purse of Rs. 2,500 to Mahatma Gandhi towards the Khilafat funds which gift was accepted with thanks.

(West Coast Reformer/ 20 August 1920).

Gandhi addressed a public meeting on 15 September 1921 evening on the Triplicane Beach, Madras. The Triplicane Speech:

The Moplah Rebellion

It was open to the Government. as powerful as they were, to invite the Ali Brothers and the speaker to enter the disturbed area in Malabar and to bring about calm and peace there. Mr. Gandhi was sure that if this had been done much of the innocent blood would have been spared and also the desolation of many a Hindu household. But he must be forgiven if he again charged the Government with a desire to incite the population to violence. There was no room in this system of Government for brave and strong men, and the only place the Government had for them was the prisons. He regretted the happenings in Malabar. The Moplahs who were undisciplined had gone mad. They had thus committed a sin against the Khilafat and their own eountry.

 The whole of India today was under an obligation to remain non-violent even under the gravest provocation. There was no reaso to doubt that these Moplahs were not touched by the spirit of Non-co-operation. Non-co-operators were deliberately prevented from going to the affected parts. Assuming that all the strain came through Government Circles and that forced conversions were true,the Hindus should not put a strain on the Hindu-Moslem Unity and break it. The speaker was however not prepared to make such an assumption. He was convinced that a man who was forcibly converted needed no "Prayaschitham." Mr. Yakub Hassan had already told them that those who were converted were inadmissible into the fold of Islam and had not forfeited their rights to remain in the Hindu fold. The Government were placing every obstacle in the way of the Congress and Khilafat workers to bring relief to desolate homes and were taking no pains to carry relief themselves. Whether the Government gave them permission or not it was their clear duty to collect funds for the relief of sufferers and see that these got what they required.

They did not yet know fully what measures the Government were going to take to repress the strength and rising of the people in this land. He had nb reasons to disbelieve the testimony given to him yesterday that many young men were insulted because they wore Khaddar caps and dress. The keepers of the peace in India had torn Khaddar vests from young men and burned them. The authorities in Malabar had invented new measures of humiliation if they had not gone one better than those in the Punjab.

(Madras Mail, 16 September,1921.)

Gandhi made five trips to Kerala – in 1920 to garner support for the Khilafat movement, in 1925 March 9-19 for the Vaikom Satyagraha, in 1927 October 9-15,25 for protesting against untouchability, then in 1934 January 10-22 for raising funds for the downtrodden when a little girl Kaumudi donated all her ornaments to him and in 1937 january 12-21 for celebrating the temple entry proclamation.




Monday, 14 September 2020

ISLAM BECOMES AN INVADING RELIGION

Musaylimah Killed

The Ridda Wars or the Wars of Apostasy (632-633 CE) were a series of military engagements between the armies of the Rashidun Caliphate (632-661 CE) and the renegade tribes of Arabia. The rebels had renounced their allegiance with the nascent Islamic Empire after the death of Muhammad in 632.Some tribal leaders had even gone as far as to claim prophethood for themselves, bringing them in conflict with Islam and the Caliphate. Within a year, the Caliphate cemented its control over the whole of Arabia using force and power; every sign of rebellion was crushed. With control established at home, Abu Bakr launched invasions into Syria and Iraq,and Islam became an invading religion.

After establishing a base in Medina in 622 CE, Muhammad, unified most of the Arabian tribes under his sway within a decade. A common faith and feverish sentiment bolstered the cause of the Muslim ummah (community) which soon swept over most of Arabia. Muhammad’s death was seen as an opportunity by many to reverse back to their pre-Islamic tribal lifestyle while others sought similar fame by declaring themselves as prophets. In his lifetime, Muhammad had clearly stated that he was the last in a long series of Allah's messengers, and so, for the Muslims, these people were imposters.

The question of government was fiercely debated, while many wished to revert to the home rule system of the pre-Islamic times, others such as Abu Bakr ( 573-634 CE), a close companion of Muhammad, wished not to let his efforts go to waste. Another group put forward the claim of Ali ibn Abi Talib (601-661 CE), a cousin and son-in-law of Muhammad, for the leadership of the community. This deadlock, which persisted for a while and could have gone either way (centralized government like in the Prophet's time or decentralization of the pre-Islamic period) was broken when Umar ibn al-Khattab (584-644 CE), gave his allegiance to Abu Bakr in public and started a snowball event. Abu Bakr, who swiftly gained popular support, proclaimed himself the first Khalifa (Caliph; meaning deputy) of Muhammad and the supreme ruler of Islam, the first of the Rashidun caliphs -as the first four are referred to by Sunni Muslims.
The killing scene of Musaylimah at the hand of Wahshi ibn Harb in Tarikhnama

Although the Arabs of the wealthy Hejaz region offered their complete support, Abu Bakr failed to extend his authority over the various Bedouin tribes that inhabited the peninsula. These people detested centralized rule and wished not to be part of a nation in which they had no part in building. Just as he assumed the office, Abu Bakr sent an expeditionary force for some minor raiding in Ghassanid (Byzantine vassal) territory at the fringes of Syria, in retaliation of an earlier defeat at the Battle of Mu’tah in 629 CE. As this force departed, the new ruler also had an all-out rebellion at his hands.

The rebellious Arabian tribes declared that their pact with Muhammad was of personal nature and that they felt no obligation to serve the new empire; they refused to submit their collection of the zakat,alms payable by all Muslims with certain financial standing, to Medina. These people were branded as apostates, and Abu Bakr soon called a Jihad against them to bring the region to order. The socio-economic and political motives of the Ridda Wars can be summarised as follows:

  • Various individuals, each backed by their tribal members, started declaring prophethood, even though Muhammad had clearly declared the finality of his mission and had even predicted the rise of such imposters.
  • Autonomous communities wished to retain their independence and refused to be a small part of a larger community, irrespective of the benefits involved. Yemen took the first step in declaring itself independent from the Islamic community and the Persian influence of the Sassanian Empire.
  • Arabs had lived in tribal fashion for a long time and had no sense of nationalism or national pride; such a sudden change may have been shocking for some.
  • A small subset of these rebels were the supporters of Ali, who simply refused to swear allegiance to anyone but him, but due to poor timing, they got mixed with the apostates and rebels.

Although not all of these people had denounced their faith, their rebellion posed an imminent threat to Islam, and hence the use of the term “apostate” in a political sense, in addition to a religious one. The most dangerous of these groups were the ones lead by imposter prophets, of whom the strongest was Musaylimah (d. Dec 632 CE), "the Arch Liar" as he is referred to by the Muslims. Abu Bakr, being a close friend and a loyal companion of Muhammad, could not allow his Prophet's faith to be twisted into different versions, and so his decision to primarily employ military action to crush this rebellion may also have had sentimental reasons entwined with practical ones.

Musaylimah, Musaylimah al-Kadhdhāb or Musaylimah the Arch-Liar,otherwise known as Maslamah bin Ḥabīb (d.633), was a preacher of Hanifism among the Hanafite Banū Ḥanīfah tribe and one of a series of people,(including his future wife) who claimed prophethood in 7th-century Arabia. He is considered by current Muslims to be a false prophet.Musaylimah's real name was Maslamah bin Habib but the name was scorned by Muslims to Musaylimah, which means Mini-Maslamah.

He was the son of Habib, of the tribe Banu Hanifa, one of the largest tribes of Arabia that inhabited the region of Najd. The Banu Hanifa were a Hanafite Christian branch of Banu Bakr and led an independent existence prior to Islam.

Among the first records of him is in late 9th Hijri, the Year of Delegations, when he accompanied a delegation of his tribe to Medina. The delegation included two other prominent Muslims. They would later help Musaylimah rise to power and save their tribe from destruction. These men were Nahar Ar-Rajjal bin Unfuwa (or Rahhal) and Muja'a bin Marara. In Medina, the deputation stayed with the daughter of al-Harith, a woman of the Ansar from the Banu Najjar.

When the delegation arrived at Medina the camels were tied in a traveler's camp, and Musaylimah remained there to look after them while the other delegates went in.

They had talks with Muhammad. The delegation before their departure embraced Islam and renounced Christianity without compunction. As was his custom, Muhammad presented gifts to the delegates, and when they had received their gifts one said, "We left one of our comrades in the camp to look after our mounts."

Muhammad gave them gifts for him also, and added, "He is not the least among you that he should stay behind to guard the property of his comrades." On their return they converted the tribe of Banu Hanifa to Islam. They built a mosque at Yamamah and started regular prayers.

His believers survived at least till the 17th century. At the Mughal ruler Akbar's council of religions, a discussion of Musaylimah religion also took place with the help of its priests. His teachings were almost lost but a neutral review of them does exist in Dabestan-e Mazaheb. Arabic religious writers often portray Musaylimah negatively. But he gives a fascinating picture into 7th century Arabia where religious reformations were taking place and people were eager to accept new ideas, including that of Muhammad and his contemporary Musaylimah. He was heavily influenced by mainstream Christianity, of which his tribe men were followers.He claimed he received numerous revelations just like Muhammad.

Musaylimah encouraged the consumption of pork and wine. He taught three daily prayers to the God, facing whatever side. He criticized Muslims for selecting Kabaah or earlier Jerusalem as the direction of prayers, saying that God is not limited to any direction. He also asked for night fasting instead of Ramadan fasting during day, and didn't require circumcision.He further declared polygamy as sinful. He also believed in transmigration of souls and reincarnation but finally all the souls would be judged by God on the Day of Judgement.

Musaylimah, who is alleged as having been a skilled magician by Muslim historians,dazzled the crowd with miracles. He could put an egg in a bottle; he could cut off the feathers of a bird and then stick them on so the bird would fly again; and he used this skill to persuade the people that he was divinely gifted.

Musaylimah shared verses purporting them to have been revelations from God and told the crowd that Muhammad had shared power with him. Musaylimah even referred to himself as Rahman,which suggests that he may have attributed some divinity to himself. Thereafter, some of the people accepted him as a prophet alongside Muhammad. Gradually the influence and authority of Musaylimah increased with the people of his tribe. He also took to addressing gatherings as a messenger of Allah just like Muhammad, and would compose verses and offer them, as Qur'anic revelations. Most of his verses extolled the superiority of his tribe, the Bani Hanifa, over the Quraysh.

Musaylimah also proposed to share power over Arabia with Muhammad. Then one day, in late 10 Hijri, he wrote to Muhammad:

From Musaylimah, Messenger of God, to Muhammad, Messenger of God. Salutations to you. I have been given a share with you in this matter. Half the earth belongs to us and half to the Quraish. But the Quraish are people who transgress.

Muhammad, however, replied back:

From Muhammad, the Messenger of God, to Musaylimah, the arch-liar. Peace be upon him who follows (God's) guidance. Now then, surely the earth belongs to God, who bequeaths it to whom He will amongst his servants. The ultimate issue is to the God-fearing.

During the Wars of Apostasy which emerged following the death of Muhammad, Sajah bint al-Harith ibn Suaeed declared that she was a prophetess after learning that Musaylimah and Tulayha had declared prophethood.4,000 people gathered around her to march on Medina. Others joined her against Medina. However, her planned attack on Medina was called off after she learned that the army of Khalid ibn al-Walid had defeated Tulayha al-Asadi,another self-proclaimed prophet.Thereafter, she sought cooperation with Musaylimah to oppose the threat of Khalid. A mutual understanding was initially reached with Musaylimah. Later, the two married and she accepted his self-declared prophethood. 

Khalid then defeated the remaining rebellious elements around Sajah, and then moved on to defeat Musaylimah. Musaylimah fought and was killed in the Battle of Yamama by Wahshi ibn Harb, the same man who had killed Muhammad's uncle, Hamza, in the battle of Uhud before his conversion to Islam.

Medina stood as the sole bastion of Islam, just as in the times Muhammad, only this time there was support from various quarters. Upon the return of Muslim troops from the Ghassanid realm, Abu Bakr rallied his supporters and called upon them to fight for a unified Arabia. Armies gathered under the banner of Jihad were divided into eleven corps, each meant for the subjugation of a particular region. Had the Caliph used a single large army to fight against the disunited tribes one by one, he would have left Medina exposed for his foes to attack, but by engaging them simultaneously, not only did he keep them from striking back but also isolated them.

One after the other, rebellious tribes were subdued, either via the use of arms or diplomacy, which had always been Abu Bakr’s strong point, and within a year, the threat had been minimized. Yamama (or al-Yamama) in the Najd province, continued to pose a dire threat. It was here, Musaylimah of the Bani Hanifa tribe, learning from the mistakes of his contemporaries had allied with  Sajah via marriage and amassed a strong following. Two commanders, Ikrimah and Shuhrabil, one after the other were sent to keep Musaylimah at bay with instructions of not engaging until ordered, both leaders,  gave in to their rashness and were defeated.

At this stage, when an aura of invincibility surrounded the imposter, Abu Bakr sent forward his best commander. Khalid ibn al-Walid (d. 642 CE) was a loyal subordinate to Abu Bakr and instrumental in securing his dominion over the rogue tribes of the peninsula where he often employed harsh measures to coerce subjugation, for which he was later criticized. His biggest challenge in the war was defeating Musaylimah’s forces which outnumbered him vastly, but his tactics never failed him and just as he was about to exhibit, he was no stranger to turning the tide of battle. It had been him in 625 CE, when the Islamic nation of Medina was at war with Mecca, who, as a Meccan cavalry commander, delivered the Muslims a crushing defeat at the Battle of Uhud. His conversion, later on, became a victory for Islam in itself; his military services, extended to the Islamic cause, earned him the title of Saif Allah, meaning the 'sword of God'.

It is hard to separate fact from myth surrounding the pivotal engagement at Yamama (December 632 CE) as no contemporary records exist; the loss of life was great. The Muslims were vastly outnumbered if the sources are to be trusted, and the battle involved much slaughter form both sides; the site was later named Shueib ud-Dam (Gulley of Blood). After much fighting, the imposter's army was cut down to merely a quarter of its original strength, and when Musaylimah fell in the field, the remainder of his forces were immediately routed, and Khalid took control over the city. The war continued for a few months after this victory, but the outcome was clear. With the subjugation of the last rebels at Hadhramaut,Southern Arabia in March 633 CE, the Caliph could sigh in relief as he had succeeded in uniting Arabia under the banner of Islam.
Map detailing the route of Khalid ibn Walid's conquest of Arabia

Abu Bakr used a  mixture of active warfare and diplomacy,by seeking alliances against the rebels to secure his control over the Arabian Peninsula. Al-Muthanna ibn Haritha, a local Arab chief in the Iraqi region, who had rallied to the caliphal side, began raiding Sassanian territories and informed Abu Bakr of their vulnerability, prompting the caliph to send Khalid to Iraq, where the Rashidun army would enjoy much success.

Abu Bakr also sent raiding forces to Syria, and on both fronts, raids turned into swift and permanent conquests. Khalid later moved to Syria on the behest of Abu Bakr where he secured multiple victories for the Caliphate against the numerically superior army of the Byzantine Empire, most notably at Ajnadayn (634 CE) and the Battle of Yarmouk (636 CE).

Unification of the Arabian nation had been Muhammad’s mission, and during the Ridda Wars, Abu Bakr ensured its fulfillment. Abu Bakr took prisoners from the subjugated tribes as a guarantee of good conduct. These people were released when Umar (r. 634-644 CE), his successor, assumed the office. After the war, the society became politically stratified: the supporters of the Caliphate were included in the ruling elite; those who remained neutral were kept out of the ruling circle; the lowest position,  was of the chastised rebels.

The Ridda Wars saw the blossoming of Abu Bakr. He exploited the disunity of his foes to isolate and subjugate them, and through his acts, secured his position, which became uncontested afterward. The loss of manpower at Yamama, most of whom were huffaz (singular: hafiz, meaning protector; contextually – those who memorize the Quran by heart), prompted Abu Bakr to order the compilation of the Holy Quran, on the behest of Umar. On the morrow of his death in 634 CE, Abu Bakr had left an empire in its cradle, to be further expanded and aggrandized by future rulers.
______________________________

Reference:
1.Beliaev, E. A. (1966). Arabs, Islam and Arabian Khalifat in the middle ages 
2. Petrushevskii, I. P. (1966). Islam in Iran in VII–XV centuries.
3.Fattah, Hala Mundhir; Caso, Frank (2009). A Brief History of Iraq
4.Emerick, Yahiya (2002-04-01). Critical Lives: Muhammad
5. The Life of the Prophet Muhammad: Al-Sira Al-Nabawiyya By Ibn Kathir


© Ramachandran 

Saturday, 12 September 2020

പാളിപ്പോയ ഗാന്ധി

ആമുഖം 

പാളിപ്പോയ ഗാന്ധി 

രാമചന്ദ്രൻ 

ന്ത്യൻ നാഷനൽ കോൺഗ്രസിൻറെ ദേശീയ പ്രസിഡന്റായിരുന്ന ഏക മലയാളി സർ സി ശങ്കരൻ നായർ ഏറെക്കാലത്തിന് ശേഷം ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നു ,ഇപ്പോൾ.നെഹ്‌റു പ്രേമിയായ രാമചന്ദ്ര ഗുഹ എഴുതിയ, Gandhi:The Years that Changed the World 1914 -1948 എന്ന പുസ്തകത്തിൽ,ഗാന്ധിയുടെ വിമര്ശകരുടെ കൂട്ടത്തിൽ,നായരെ പ്രധാനിയായി കാണുന്നു.നായർ മിതമായ ആക്രമണമാണ് നടത്തിയതെന്നാണ്,ഗുഹ പറയുന്നത്.എന്നാൽ,'ഗാന്ധിയും അരാജകത്വവും' എന്ന 1922 ൽ എഴുതിയ പുസ്തകത്തിൽ അതി തീവ്രമായ ആക്രമണമാണ് നായർ നടത്തിയത് .ആ ആക്രമണത്തിനുള്ള രണ്ട് കാരണങ്ങളിൽ ഒന്ന് ഗാന്ധിക്ക് ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള മാപ്പിള ലഹളയാണ്.പഞ്ചാബിൽ നടന്ന അക്രമങ്ങളാണ് രണ്ടാമത്തേത്.

നായർ കോൺഗ്രസ് പ്രസിഡന്റായപ്പോൾ ,ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലെ ഡർബനിൽ,വക്കീൽ മാത്രമായിരുന്നു,ഗാന്ധി.ആദ്യത്തെ സ്വാതന്ത്ര്യ വിപ്ലവം നടന്ന 1857 ൽ പാലക്കാട്ടെ മങ്കരയിൽ ജനിച്ച ചേറ്റൂർ ശങ്കരൻ നായർ,1893 ൽ ലണ്ടനിൽ പോവുകയും, ആ നാടിനെ ' സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻറെ മഹാ സൗധം' എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്‌തു.

ശങ്കരൻ നായർ 

ശങ്കരൻ നായർ ഒറ്റപ്പുസ്തകമേ എഴുതിയുള്ളു -ഗാന്ധിയും അരാജകത്വവും ( Gandhi and Anarchy,1922 ).ഈ പുസ്തകത്തെ ആധാരമാക്കി ഗുഹ പറയുന്നത്,ശങ്കരൻ നായരെ വല്ലാതെ ബാധിച്ച മലബാറിലെ മാപ്പിള ലഹള ( 1921 ) അദ്ദേഹത്തെ ഗാന്ധിയുടെ ശത്രുവാക്കി എന്നാണ്.ഗാന്ധിയും അദ്ദേഹത്തിൻറെ അനുയായികളും ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തെ ഹിന്ദുക്കളുമായി കൂട്ടിയിണക്കി,ഇന്ത്യയിൽ പാൻ ഇസ്ലാമികതയ്ക്ക് വഴിമരുന്നിട്ടു എന്നാണ്,ഈ പുസ്തകത്തിൽ ശങ്കരൻ നായരുടെ കണ്ടെത്തൽ.വ്യക്തിപരമായ ശത്രുത കാരണം,ശങ്കരൻ നായർക്ക് ഗാന്ധിയെ വേണ്ട വിധം സൈദ്ധാന്തികമായി എതിർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല എന്ന് ഗുഹ പറയുന്നതിൽ കഴമ്പില്ല.തെളിവ് രേഖകൾ കൊണ്ട് സമൃദ്ധമാണ് ജഡ്ജി ആയിരുന്ന നായരുടെ പുസ്തകം.ഗാന്ധിയുടെ മറ്റൊരു വിമര്ശകനായ എം രത്ന സ്വാമി, The Political Philosophy of Gandhi എന്ന പുസ്തകത്തിലും അതേ കാലത്ത് ഫലപ്രദമായി ഗാന്ധിയുടെ തലതിരിഞ്ഞ ആശയങ്ങളെ പൊളിച്ചു കാട്ടിയിരുന്നു.
ശങ്കരൻ നായർ,മദ്രാസ് പ്രസിഡൻസി കോളജിലും ലോ കോളജിലുമാണ് പഠിച്ചത് .1897 ൽ അമരാവതി കോൺഗ്രസ് സമ്മേളനത്തിൽ പ്രസിഡൻറ്.1899 ൽ പബ്ലിക് പ്രോസിക്യൂട്ടർ.1900 ൽ മദ്രാസ് ലജിസ്ളേറ്റിവ് കൗൺസിൽ അംഗം.1902 ൽ വൈസ്രോയ് കഴ്സൺ,നായരെ റാലി യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി കമ്മിഷൻ സെക്രട്ടറിയാക്കി.1907 ൽ മദ്രാസിൽ അഡ്വക്കേറ്റ് ജനറൽ.1908 മുതൽ 1915 വരെ മദ്രാസ് ഹൈക്കോടതി ജഡ്‌ജി.1912 ൽ സർ പദവി.1915 ൽ വൈസ്‌റോയ്‌സ് എക്സിക്യൂട്ടീവ് കൗൺസിൽ അംഗം.1919 ൽ അതിൽ നിന്ന് രാജി.1920 -21 ൽ ലണ്ടനിൽ ഇന്ത്യ സെക്രട്ടറിയുടെ കൗൺസിൽ അംഗം.

രണ്ടു മൂന്നു കൊല്ലത്തെ കോൺഗ്രസ് രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനം കഴിഞ്ഞ്,ബ്രിട്ടിഷ് ഇന്ത്യയിൽ ജോലി നോക്കിയത് കൊണ്ടൊന്നും,നായരുടെ കഴിവിനെ ഗുഹയെപ്പോലുള്ളവർ കുറച്ചു കാണരുത്.

നായർ മലയാളിയായ ഏക കോൺഗ്രസ് പ്രസിഡൻറ് മാത്രമല്ല,അന്നത്തെ കേന്ദ്ര മന്ത്രിസഭ ആയ വൈസ്രോയിയുടെ കൗൺസിലിൽ എത്തിയ ഏക മലയാളിയുമാണ്-വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പ്.ഒറ്റ ഇന്ത്യക്കാരനേ അന്ന് കൗൺസിലിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.1909 ലാണ് കൗൺസിൽ നിലവിൽ വന്നത്.ആദ്യ അംഗം സത്യേന്ദ്ര പ്രസന്ന സിൻഹ ( 1909 -1914 ) യ്ക്ക് നിയമ വകുപ്പായിരുന്നു.രണ്ടാമത്തെ അംഗം പി എസ് ശിവസ്വാമി അയ്യർക്കും അതേ വകുപ്പായിരുന്നു.മൂന്നാമത്തെ അംഗമായിരുന്നു,നായർ.

ജാലിയൻ വാലാബാഗിൽ 1919 ഏപ്രിൽ 13 ന് 379 പേരുടെ കൂട്ടക്കൊലയെ തുടർന്ന്, നായർ കൗൺസിലിൽ നിന്ന് രാജി വച്ചു.കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് കാരണമായ റൗലറ്റ് ആക്ട് ചർച്ചാവേളയിൽ തന്നെ,1919 ഫെബ്രുവരിയിൽ മദൻ മോഹൻ മാളവ്യയും ജിന്നയും ഇമ്പീരിയൽ കൗൺസിൽ അംഗത്വവും രാജി വച്ചിരുന്നു;ആക്റ്റിനെതിരെ ഗാന്ധി പ്രതിഷേധ സമരം പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു .നായരുടെ ഈ രാജിയാണ്,അദ്ദേഹത്തെ മാറ്റി നിർത്തുന്നത്.മദ്രാസ് ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജി ആയിരിക്കെ ഒരു വിധിയിൽ അദ്ദേഹം സുബ്രഹ്മണ്യ ഭാരതിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ കവിത ഉദ്ധരിച്ചിരുന്നു-തിരുനൽവേലി കലക്റ്ററെ വാഞ്ചി അയ്യരും കൂട്ടരും വധിച്ചതായിരുന്നു കേസ്.രാജിക്ക് മുൻപ്,നായർ,ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൽ ഭേദഗതികൾ നിർദേശിച്ച്,രണ്ടു ഭിന്നാഭിപ്രായക്കുറിപ്പുകൾ മിനിട്സിൽ രേഖപ്പെടുത്തി.

പഞ്ചാബിൽ കലാപത്തിന് കാരണമായ 1918 ലെ മൊണ്ടേഗ് -ചെംസ്ഫോഡ് ഭരണ പരിഷ്‌കാരത്തെയും അതിൻറെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള റൗലറ്റ് ആക്റ്റിനെയും,വൈസ്രോയിയുടെ കൗൺസിൽ അംഗം എന്ന നിലയിൽ പിന്തുണച്ച ആളായിരുന്നു,നായർ.ഗാന്ധിയും കോൺഗ്രസും രണ്ടിനും എതിരായിരുന്നു.ഈ പട്ടാള നിയമമാണ്,ജാലിയൻ വാലാബാഗിന് വഴി വച്ചത്.

ലണ്ടനിലെ ഇന്ത്യ സെക്രട്ടറി എഡ്വിൻ സാമുവൽ മൊണ്ടേഗ് ( 1917 -1922 ),വൈസ്രോയ് ചെംസ്ഫോഡ് എന്നിവരുടെ തലയിൽ ഉദിച്ച ഘട്ടം ഘട്ടമായുള്ള പരിഷ്‌കാരമാണ്,അവരുടെ പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടത്.അന്ന് പഞ്ചാബിൽ ലഫ്.ഗവർണറായിരുന്നു,മൈക്കിൾ ഫ്രാൻസിസ് ഒ' ഡയർ.അവിടെ ബ്രിഗേഡിയർ ജനറലായിരുന്നു,റെജിനാൾഡ് ഡയർ.രണ്ടിലും ഡയർ ഉള്ളതിനാൽ,ഇരുവരെയും കൂട്ടിക്കുഴച്ചാണ്,പലരും മനസ്സിലാക്കുന്നത് .റെജിനാൾഡ് ഡയറുടെ കീഴിലെ ഗുർഖാ സേനയാണ്,ജാലിയൻ വാലാബാഗിൽ കശാപ്പ് നടത്തിയത്.റൗലറ്റ് ആക്റ്റിനെതിരെ കലാപം നടക്കുമ്പോൾ,1919 ഏപ്രിലിൽ അമൃത് സറിൽ നില വഷളാവുകയായിരുന്നു.

വൈസ്‌റോയ്‌സ് കൗൺസിലിൽ നിന്ന് നായർ രാജി വച്ചെങ്കിലും ബ്രിട്ടൻ അദ്ദേഹത്തെ വിട്ടില്ല.ആ രാജിക്ക് ശേഷം കോൺഗ്രസ് നയിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ സമരത്തിനൊപ്പം നിൽക്കാതെ നായർ ഇന്ത്യ സെക്രട്ടറി മൊണ്ടേഗിന്റെ ഉപദേഷ്ടാവായി ലണ്ടനിൽ പോയി.1925 വരെ ഇന്ത്യൻ കൗൺസിൽ ഓഫ് സ്റ്റേറ്റിൽ അംഗമായി;വൈസ്രോയിയുടെ കൗൺസിലിന് മുകളിലെ സമിതി ആയിരുന്നു,ഇത്.

ഇന്ത്യ സെക്രട്ടറിയുടെ ഉപദേഷ്ടാവായിരുന്ന ലണ്ടൻ കാലത്താണ്,ഗാന്ധിക്കെതിരെ പുസ്തകം എഴുതുന്നതും,അടുത്ത വർഷം പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതും.
മൈക്കിൾ ഒ ' ഡയർ 

ഗാന്ധിയും അരാജകത്വവും എന്നനായരുടെ പുസ്തകത്തിന് എതിരെ ഒ' ഡയർ മാനനഷ്ടക്കേസ് കൊടുത്തു .കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് ,കുറ്റം ലഫ് ഗവർണർ ഒ' ഡയറിൽചാർത്തി. പഞ്ചാബിനെപ്പറ്റിയുള്ള അധ്യായത്തിൽ .നായർ ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തി:( മൊണ്ടേഗ് -ചെംസ്ഫോഡ് ) പരിഷ്കാരത്തിനു മുൻപ്,ലഫ് ഗവർണർ എന്ന ഏക വ്യക്തിയുടെ അധികാരത്തിലാണ്,പഞ്ചാബിൽ അക്രമങ്ങൾ അരങ്ങേറിയത് ( പേജ് 47 )...ബ്രിട്ടീഷ് മന്ത്രിസഭ,ചെംസ്ഫോഡിലും ഒ'ഡയറിലും ചൊരിഞ്ഞ പ്രശംസ,ഇന്ത്യയിലെ പൊതു അഭിപ്രായത്തിന്മേലുള്ള കടന്നു കയറ്റമായിരുന്നു.

നായർക്കെതിരെ ഒ'ഡയർ കേസ് കൊടുത്തത് 1923 ലാണ്.1924 ൽ 120 പേരെ വിസ്തരിച്ചു.12 അംഗ ലണ്ടൻ ജൂറി 11 -1 ന് നായർ കുറ്റക്കാരനാണെന്ന് വിധിച്ചു.500 പൗണ്ട് പിഴയും 7000 പൗണ്ട് ചെലവും നൽകാൻ ഉത്തരവിട്ടു.നായർക്കൊപ്പം നിന്ന ജൂറിയിലെ ആ ഒരംഗം ഹാരോൾഡ്‌ ലാസ്‌കി ആയിരുന്നു -വി കെ കൃഷ്ണ മേനോനും കെ ആർ നാരായണനും ഡോ കെ എൻ രാജിനുമൊക്കെ തുണയായിരുന്ന ധന ശാസ്ത്രജ്ഞൻ.

ഡയർ,സംഭവത്തിന് ശേഷം,ഒരു രാത്രി പോലും ഉറക്കം കിട്ടാതെ 1927 ൽ ഹൃദയാഘാതം വന്ന് മരിച്ചു.ഒ'ഡയറെ 1940 ൽ ലണ്ടനിലെ കാക്സ്റ്റൻ ഹില്ലിൽ ഉദ്ധം സിങ് വെടി വച്ച് കൊന്നു.

കേസിൽ ബ്രിട്ടൻ നായരുടെ കൂടെ നിന്നില്ല.

1928 ൽ ഇന്ത്യയിൽ എത്തിയ സൈമൺ കമ്മിഷനെ കോൺഗ്രസ് മാത്രമല്ല,ജിന്നയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ മുസ്ലിം ലീഗിലെ ഒരു വിഭാഗവും ബഹിഷ്കരിച്ചു .സർ ജോൺ ഓൾസ് ബ്രൂക് സൈമൻറെ നേതൃത്വത്തിൽ ഏഴ് ബ്രിട്ടീഷ് എം പി മാരടങ്ങിയ കമ്മീഷൻ ഭരണ പരിഷ്‌കാരത്തിനായി ഇന്ത്യയിൽ എത്തി.1947 ൽ ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ കാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ്‌ പ്രധാനമന്ത്രി ആയിരുന്ന ക്ളമൻറ് ആറ്റ്ലി,കമ്മീഷൻ അംഗമായിരുന്നു.1927 ഡിസംബറിൽ മദ്രാസിൽ ചേർന്ന കോൺഗ്രസ് സമ്മേളനമാണ്,കമ്മീഷനെ ബഹിഷ്‌കരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്.എന്നാൽ,വൈസ്രോയ് ഇർവിൻറെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഇന്ത്യ കൗൺസിൽ,സൈമൺ കമ്മിഷനുമായി സഹകരിക്കാൻ ഉണ്ടാക്കിയ അഖിലേന്ത്യ കമ്മിറ്റിയുടെ ചെയർമാൻ, നായരായിരുന്നു.ഈ കമ്മിറ്റിയിലെ മറ്റ് അംഗങ്ങൾ ഇവരായിരുന്നു:ആർതർ ഫ്‌റൂം,നവാബ് അലി ഖാൻ,ശിവ്‌ദേവ് സിങ് ഉബ്രോയ്,സുൽഫിഖർ അലി ഖാൻ,ഹാരിസിങ് ഗൗർ, ഷാഹിദ് സുഹ്രവർദി,കിക്കബായ് പ്രേംചന്ദ്,എം ബി രാജ.സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു തൊട്ടു മുൻപ് ബംഗാളിൽ മുഖ്യമന്ത്രിയായി,സുഹ്രവർദി.

നായരുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഈ കമ്മിറ്റി,ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഡൊമിനിയൻ പദവി വേണമെന്ന ( ബ്രിട്ടൻറെ ) ആവശ്യം സൈമൺ കമ്മീഷൻ മുൻപാകെ ഉന്നയിച്ചു.അത് പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ,നായർ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം പൂട്ടിക്കെട്ടി.1934 ൽ മരുമകനായ എം എ കാൻഡെത്ത് മരിച്ച വിവരമറിഞ്ഞ് മദനപ്പള്ളിക്ക് പോകുമ്പോൾ,നായർ അപകടത്തിൽ തലയ്ക്ക് പരുക്കേറ്റ്,ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് മരിച്ചു.

സൈമൺ കമ്മീഷന് എതിരെ ലഹോറിൽ പ്രതിഷേധിച്ച ലാലാ ലജ്‌പത്‌ റായ്,പൊലീസ് മർദനമേറ്റ് ചികിത്സയിൽ ഇരിക്കെ മരിച്ചു.

ഗാന്ധിയുടെ ഹിന്ദ് സ്വരാജ് ( 1908 ) എന്ന പുസ്തകത്തിലെ ആശയങ്ങളെയും 1922 ലെ ചൗരി ചൗരാ പൊലീസ് സ്റ്റേഷൻ ആക്രമണത്തെ തുടർന്ന് അദ്ദേഹം നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനം നിർത്തി വയ്ക്കുന്നത് വരെയുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളെയും വിമർശനാത്മകമായി കാണുന്നതാണ്,നായരുടെ, ഗാന്ധിയും അരാജകത്വവും എന്ന പുസ്തകം.നായർ ഇതെഴുതുമ്പേഴേക്കും,ഗാന്ധി,രാജ്യാന്തര തലത്തിൽ അറിയപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു;ഇന്ത്യയിൽ ബ്രിട്ടീഷ് കമ്പനി മഹാത്മാ ഗാന്ധി ബ്രാൻഡ് സിഗററ്റ് തന്നെ ഇറക്കിയിരുന്നു.1909 നവംബർ ഒൻപതിന് പ്രാൺ ജീവൻ മേത്ത,ഗോപാലകൃഷ്ണ ഗോഖലെയ്ക്ക് എഴുതിയ കത്തിലാണ്,ഗാന്ധിയെ ആദ്യമായി, ' മഹാത്മാ ' എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചത്.പൊതുവെ കരുതും പോലെ,ടഗോർ അല്ല അത് ചെയ്തത്.ജീവറാം കാളിദാസ് ശാസ്ത്രി 1915 ജനുവരി 27 ന് ഗാന്ധിയെ പരസ്യമായി ' മഹാത്മാ ' എന്ന് വിളിച്ചു.1921 ൽ ഗാന്ധി മഹാത്മാവായി അറിയപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഗാന്ധി പറയുന്ന നിസ്സഹകരണം ,ഭരണഘടനാ രീതികൾ പരാജയപ്പെടുമ്പോൾ മാത്രം പ്രയോഗിക്കുന്ന ആയുധമാണ്",നായർ എഴുതുന്നു."ഗാന്ധി പറയുന്ന അഹിംസയും ഉപവാസവും സത്യഗ്രഹവും രക്ത ചൊരിച്ചിലിന് കാരണമാകും,അവ നിഷ്‌ഫലമാകും ,അവ തൃപ്‌തികരമായ ഫലങ്ങൾ ഉളവാക്കുകയില്ല".

പുസ്തകത്തിലെ വാദമുഖങ്ങൾ ഇവയാണ്:

ഗാന്ധിയാണ്,സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ശത്രു.പഞ്ചാബ്,ഖിലാഫത് പ്രശ്നങ്ങളിൽ ഗാന്ധി,സ്വരാജ് ആധാരമാക്കിയത്,അസംബന്ധമാണ്.

ഖിലാഫത്തുമായി ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ഒരു ബന്ധവുമില്ല.തുർക്കിയിലെ ഖലീഫയുടെ അവകാശവാദങ്ങൾക്കൊപ്പം,മുസ്ലിംകൾ തന്നെയില്ല.ഖിലാഫത്തുമായി ഹിന്ദുക്കളെ കൂട്ടിക്കുഴച്ചുള്ള ഗാന്ധിയുടെ പാത,രക്ത രൂക്ഷിതമായിരിക്കും.ഗാന്ധിയുടെയും കോൺഗ്രസിന്റെയും വഴി,പാശ്ചാത്യ സംസ്‌കാരത്തിന് എതിരാണ്.അവ,പരിഷ്‌കാരങ്ങൾ നമുക്ക് നൽകിയവർക്ക് എതിരാണ്.സ്വന്തം സുവിശേഷം രാഷ്ട്രീയത്തിൽ പ്രയോഗിച്ച ഗാന്ധി,വെറും ശിശുവാണ്.ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലും അപ്രായോഗിക സാഹചര്യങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചയാളാണ്,ഗാന്ധി.

ജാതി വ്യവസ്ഥയെ തുണയ്ക്കുന്നയാളാണ്,ഗാന്ധി.ആ വ്യവസ്ഥയും അഹിംസയുമായി ഒത്തു പോവുകയില്ല.പിന്നാക്ക ജാതികളിൽ പെട്ട ചിലരുടെ ഉപജീവന മാർഗം തന്നെ,മൃഗങ്ങളുടെ ഹിംസയാണ്.ഇസ്‌ലാമും അഹിംസയ്ക്ക് എതിരാണ്.പഞ്ചാബും ഖിലാഫത്തും പറഞ്ഞാണ്,ഗാന്ധി ,മൊണ്ടേഗ് -ചെംസ്ഫോഡ് പരിഷ്‌കാരത്തെ എതിർത്തത്.ഗാന്ധിയുടെ സ്വരാജ് അരാജകത്വമാണ്.

റെജിനാൾഡ് ഡയർ 

മാപ്പിള കലാപം സംബന്ധിച്ച ഗാന്ധിയുടെ സമീപനം ,സമ്പൂർണ കീഴടങ്ങലാണ്.ഖിലാഫത് പ്രസ്ഥാനവുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം,മലബാറിൽ ഭീകര ഫലങ്ങളാണ്,ഉളവാക്കിയത്.ഖിലാഫത് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഹിന്ദുക്കളുടെ പിന്തുണയെന്ന ഗാന്ധിയുടെ ഉറപ്പ് കണക്കിലെടുത്ത്,ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണ കൂടത്തിനെതിരെ മാപ്പിളമാർ ഉണർന്നപ്പോൾ,ബ്രിട്ടനോടുള്ള ഹിന്ദുക്കളുടെ കൂറ് കണ്ട് അവർ ക്ഷുഭിതരായി.അവർ ഹിന്ദുക്കൾക്കെതിരെ സായുധ കലാപം നടത്തി.കൂട്ടക്കൊലകൾ നടത്തി.മരണത്തെക്കാൾ വലിയ മുറിവുകൾ ഏൽപിച്ചു.....ഗാന്ധിയും ജില്ലാ കോൺഗ്രസ് സെക്രട്ടറി കെ മാധവൻ നായരെപ്പോലുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഡ്യുപ്പുകളുo ഇത്തരത്തിൽ മതത്തെ കലർത്തിയത്, സാമ്രാജ്യത്തിൻറെ നന്മയ്ക്ക് വിനാശകരമായിരിക്കും.

ഇന്ത്യയെ ഭിന്നിപ്പിച്ചത്,പണ്ട് നില നിന്ന ,കിഴക്കൻ ക്‌ളാസിക്കുകളിൽ അധിഷ്ഠിതമായ വിദ്യാഭ്യാസമാണ്.ബ്രാഹ്മണനെ അബ്രാഹ്മണനിൽ നിന്ന്,ഹിന്ദുക്കളെ മുസ്ലിംകളിൽ നിന്ന് ,സവര്ണരെ അവർണരിൽ നിന്ന് അകറ്റിയത്,അതാണ്.ഗാന്ധി ബനാറസ് ഹിന്ദു സർവകലാശാലയെയും അലിഗഡ് മുസ്ലിം സർവകലാശാലയെയും തകർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.രണ്ടിടത്തും,പാശ്ചാത്യ വിദ്യാഭ്യാസവുമായി കൂട്ടിയിണക്കി ആയിരുന്നു,പഠനം.

എല്ലാം ബഹിഷ്‌കരിക്കാനാണ്,ഗാന്ധിയുടെ ആഹ്വാനം.കലുഷമായ തലച്ചോറിൻറെ സ്വപ്നങ്ങളാണ്,അവ.വന്യമായ ആശയങ്ങളുടെ പ്രയോഗമാണ്,അത്.ഭരണഘടനാപരമായ പരിഷ്‌കാരങ്ങളുടെ ഫലങ്ങൾ മാത്രമല്ല ഗാന്ധി നശിപ്പിക്കുന്നത്;ഇന്ത്യയുടെ പുനർജന്മ പ്രതീക്ഷകൾ കൂടിയാണ്.അഹിംസ,അരാജകത്വത്തിൽ കലാശിക്കും.അത്,പാർലമെൻററി സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് പറ്റില്ല.ആത്മീയ സ്വരാജിന് പറ്റുമായിരിക്കും.

ഗാന്ധിക്ക്,വ്യവസായങ്ങൾ ആത്മാവിനെ നശിപ്പിക്കാൻ പിശാച് അയച്ച ഏജൻസികളാണ്.അവ ഇന്ത്യയുടെ ധാർമിക നിലവാരത്തിന് അണുവിട പോലും മാറ്റു കൂട്ടില്ലെന്നാണ്,ഗാന്ധിയുടെ വാദം.വ്യവസായത്തിന്റെ അസാന്നിധ്യത്തിൽ,പട്ടിണി ശരീരങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുകയും ആത്മാവിൻറെ വികാസത്തിന് വിഘ്നമുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യും.ടെലെസ്കോപ് കണ്ട ആകാശക്കാഴ്ചകളും മൈക്രോസ്കോപ് കണ്ട സൂക്ഷ്മക്കാഴ്ചകളും ശാസ്ത്രം കാട്ടിത്തന്ന വിസ്മയങ്ങളുമെല്ലാം ഗാന്ധിക്ക് അയിത്തമാണ്......ഇന്ത്യക്കാരൻ പൗരുഷം വീണ്ടെടുക്കും വരെ,വെള്ളക്കാരൻറെ കാരുണ്യത്തിൽ ജീവിക്കണം.എന്നാൽ,ഗാന്ധിയാകട്ടെ,വംശീയവും വർഗീയവുമായ വൈരം കൂട്ടാൻ വേണ്ടതൊക്കെ ചെയ്യുകയാണ്.ഗാന്ധി,ഹിമാലയത്തിൽ മഹാത്മാവിൻറെ ജീവിതത്തിനു പോയിരുന്നെങ്കിൽ,ആയിരങ്ങൾ രക്ഷപ്പെട്ടേനെ.മരണത്തെക്കാൾ ഭീതിദമായ കലാപങ്ങൾ,ഒഴിവായേനെ.സ്വയം പിഴയൊടുക്കാതെ,ഗാന്ധിയും അനുയായികളും,അവരുടെ നയത്തിൻറെ ഇരകളുടെ രക്ത ചൊരിച്ചിലുമായി രാജ്യമാകെ അലയുകയാണ്.

ആഭ്യന്തര കലഹം വഴി ഗാന്ധി പ്രസ്ഥാനം തകരുക തന്നെ ചെയ്യും.കാരണം,അത് ടോൾസ്റ്റോയ്,ലെനിൻ,കമ്മ്യുണിസം,സോഷ്യലിസം,കർക്കശമായ ബ്രാഹ്മണിസം,തീവ്രമായ ഇസ്ലാമികത തുടങ്ങി,പരസ്പരം കൂട്ടി മുട്ടുമ്പോൾ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന വിവിധ ഘടകങ്ങൾ ചേർന്നതാണ്.അവസാന പതനത്തിനു മുൻപ്,അത്,ദുരിതവും രക്ത ചൊരിച്ചിലും വരുത്തി വയ്ക്കും.അതിനു മുൻപ് അതിനെ ഭരണ മികവോടെ കൈകാര്യം ചെയ്യണം.ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടം,ഗാന്ധിക്കും അനുയായികൾക്കും അവരർഹിക്കുന്ന വിശ്രമം വിധിക്കണം.കോൺഗ്രസിനെയും ഖിലാഫത്ത് സംഘടനകളെയും,കൂറില്ലാത്ത നിയമവിരുദ്ധ സംഘടനകളായി കൈകാര്യം ചെയ്യണം.

ഇത്രയുമാണ്,ശങ്കരൻ നായരുടെ പുസ്തകത്തിൻറെ ഉള്ളടക്കം.

അതിൽ നിന്ന് മാപ്പിളലഹളയെപ്പറ്റിയുള്ള ഭാഗങ്ങളുടെ പരിഭാഷയാണ് ഈ പുസ്തകം.ഗാന്ധിയുടെ പാളിപ്പോയ അഹിംസാ പരീക്ഷണം കൂടിയായിരുന്നു,മാപ്പിള ലഹള.അങ്ങനെ കോൺഗ്രസിന് ജനപിന്തുണ നഷ്ടപ്പെട്ട മണ്ണിലാണ് കമ്മ്യൂണിസം കിളിർത്തത്.

ശങ്കരൻ നായരുടെ അനുജൻ സി ഗോപാലൻ നായർ എഴുതിയ Moplah Rebellion 1921 ഞാൻ പരിഭാഷ ചെയ്തിരുന്നു.ചേറ്റൂർ സഹോദരന്മാർ രേഖകൾ ഭാവിക്കായി സമാഹരിച്ചു വച്ചത് വലിയ സേവനമാണ്.

--------------------------------------------------------

1.ഡയർ:മഞ്ഞപിത്തം,Arteriosclerosis എന്നിവ ഉണ്ടായിരുന്നു 
2.Candeth:വേങ്ങയിൽ കുഞ്ഞിരാമൻ നായനാരുടെ മകൻ;ശങ്കരൻ നായരുടെ മകൾ മാധവി 'അമ്മ പാലാട്ടിന്റെ ഭർത്താവ്.നെഹ്‌റുവിന്റെയും ബോസിൻറെയും സുഹൃത്തും ഇന്ത്യൻ സ്ഥാനപതിയും ആയിരുന്ന എ സി എൻ നമ്പ്യാരുടെ ജ്യേഷ്ഠൻ,ആരത്തിൽ കണ്ടോത്ത് എന്ന കുടുംബപേര് candeth എന്നായി.ഗോവ വിമോചനത്തിന് നേതൃത്വം നൽകിയ ലഫ് ജനറൽ കാൻഡത്,മകൻ.
3.കെ പി എസ് മേനോൻ C Sankaran Nair ( 1967 ) എന്ന പുസ്തകം എഴുതി.നായരുടെ മകളുടെ ഭർത്താവായിരുന്നു,മേനോൻ.






FEATURED POST

BAMBOO AND BUTTERFLY: A MALABAR WOMAN FOR BRITISH RESIDENT

The Amazing Life of a Thiyya Woman S he shared three males,among them a British Resident and a British Doctor.The Resident's British ...