THE RIDE OF CRAFT BEER IN INDIA

It is Crafted for success

Komban, a crafted beer made by Kochi native Vivek Pillai, is one of the most preferred beers in the UK. The beer, launched in 2016 has another Kerala connection too as it is brewed from Kerala’s own Palakkadan matta rice. The name Komban evokes the image of a majestic male elephant, has two variants, Blonde (Cloudy) and Premium Black, and was a hit at the craft beer festival, London, 2018.

Pillai, who runs a small South Indian restaurant, Cochin Heritage in Manchester, always wanted to create a beer that could be proudly presented as a product of Kerala. “Matta is one of the healthiest rice varieties. So, I always had this idea of mixing it with beer", Pillai said. He asserts that the rice variety imparts a unique flavour to the beer The credit for the beer’s name goes to his wife, Sandhya. “A tusker is a strong and royal animal that is synonymous with Kerala. It is majestic and magnificent." Komban is the only authentic Indian craft beer available in the UK now. It has only four per cent alcohol and it is made from one of our staple foods.

Back home in India, the storm brewing in the beer mug is not going to subside. It’s been more than a decade since the first few microbreweries sprung up in India, and today there are more than 200 brewpubs and breweries around the country.

Two IIM graduates, Suketu Talekar and Pratheek Chaturvedi, after a stint in Procter & Gamble in Singapore, returned to India in 2006, with a fresh idea: brewing their own good beer.

Both of them began frequenting a brewpub named Brewerkz, which tasted exotic beer. Chaturvedi left his high-paying job and worked as an unpaid intern in the same pub. They returned a year later, and Brewcrafts India, the startup that produces Doolally, the first craft beer in India was born in 2009. They were joined by Oliver Schauff, a German brewmaster as a partner, later. Out of the initial investment of 2.5 Crore, one crore came from three angel investors.

Doolally gets its name from the word ‘Deolali’, a small army cantonment near Nashik and it means ‘going insane’- British soldiers who were stationed in Deolali were mostly jobless and Talekar had seen them going mad after several drinks. Doolally, which began selling its beers at The Corinthians Resort & Club in Pune in 2009, brought its brews to Mumbai in 2015. The Bandra Taproom, owned and run by Doolally, was their first outlet, and they opened four more- one in Andheri, Kher, Kemps Corner and Navi Mumbai. There was no going back and it has grown manyfold ever since. But, Belinda D’Souza, community manager at Doolally commented with humility: “ We are a scrappy little beer company”.

The first IPO is coming

Six years later, another entrepreneur, Ankur Jain launched the now popular Bira91. He sold his venture in health care management, In New York,  in 2007, and he moved back to India, and started a beer venture in Delhi, importing craft beers from Europe and the U S.  He launched Bira91, in 2015. The first brewery unit was located in Flanders, Belgium and after its success, was moved to India.

Craft beers are made in limited quantities, ideally for immediate consumption, by small or medium-scale brewers. Urbanization and changes in social perspectives propelled its market growth.  Inspired by travelogues and treks, the emerging craft beer culture has been influenced by the West. They come in fresh flavours, tastes, and unique ingredients. From being a drink primarily reserved for the elite of society, beer has become a social drink. No longer satisfied with mass-produced commercial beer, they are looking for artisanal brews, locally made and sourced with fresh local ingredients. This has paved the way for the growth of craft beer in India. The emergence of western culture in India has brought craft beer along with it. The entitled millennials are experimental and the culture of the party, evening and night hangouts, are seen to arise among them. Craft beer is considered healthier than bottled beer. Bottled beer contains preservatives and glycerine, whereas the craft has none. 

Maharashtra and Haryana were the first states to open up the space for microbreweries, while the majority of the states in India have not still opened up for microbreweries and pubs. A slew of microbreweries have sprung up in India in the last decade and today there are more than 250 brewpubs and breweries around the country. Bengaluru has become India’s microbrewery capital with more than 50 startups. 

Several home-grown craft beer brands have been brewed in the last couple of years, in places as diverse as Pune, Goa, Bengaluru, Madhyapradesh, and Chhattisgarh. Chhattisgarh's Simba, founded in 2016, is the first brewery to offer bottled stout. Wheat beers are a hit and every craft brewer will have a Belgian Witbier or German Hefeweizen on the list.

Jain of Bira91 had raised USD 1.5 million initially, from Snapdeal, Zomato and Chrys Capital, and in October 2015,  Sequoia India invested USD 6 million in his B9 Beverages, just nine months after it was launched-Sequoia’s first investment in the alcohol beverage segment. Four years later, Bira91 raised USD 4.2 million from Sixth Sense Ventures. The transaction valued the company at USD 246 million, up to USD 36 million from the valuation made by Belgian VC firm, Sofina, in 2018, when it made an investment of USD 50 million. Bira also raised a debt funding of USD 10 million, in 2019.

Currently, Bira91 is the country’s fourth-largest brewer, after three big commercial breweries. With an annual turnover of $ 170 million, Bira91 is planning the fifth brewery in Madhya Pradesh, ahead of an IPO. The brewery will add 400,000 hectolitres (a hectoliter is equal to 100 litres or 26.4 gallons) a year. It can be expanded to 1 million hectoliters hiking Bira’s existing capacity of 2 million hectoliters.

The company plans the first IPO in the craft beer industry at 4x of the current valuation by 2024-2025. The share has traded at upwards of Rs 800-900 in the unlisted market and it came down to half the price during COVID. The current price is Rs 850. With six crore shares outstanding, the valuation is 5000 crores.

But it was Harvard Business School graduate Javed Murad's White Owl Brewery was one of the first to tap into the market, a year ahead of Bira91. Started as a restaurant in Mumbai in 2013 and expanded into a brewery in 2014, it got USD 1.4 million (INR 10 crore) in Mumbai from RAAY in 2015 and USD 5.7 million from IIFL Asset Management, in 2019. These moves proved that something positive is brewing for the industry as a whole. 

Brewed in Bhutan, for India

Herbs are part of Indian life, and the country has its own Ayurvedic centres. In a report prepared by Kshma Raj of GlobalData, an analytical platform, and published by Bloomberg Quint, it has been suggested that the craft beer industry in India can survive the COVID storm by adding “immunity-boosting” ingredients. An experiment with dragon herb, in a white beer brand in Japan, has been cited as an example. Delhi-based Boer 360 has the chamomile plant as its ingredient.

 

Like the water from the river Ganga, Himalayan water has an emotional connection with Indians, and using the natural spring water from the Himalayas as the main ingredient in several Indian craft beers is a new trend. Indian breweries like Elfa and Kati Patang are discovering Bhutan now and selling  ‘Made in Bhutan’ beers. Bhutan scores ahead in contract brewing, bottling and procuring licenses.  

Competing with the monoliths

The craft beer segment is competing with the traditional beer industry and  India’s beer major, UB, had no other option but to roll out its first craft beer, the Ultra Witbier under its popular brand, Kingfisher. UB in its annual report had to admit that the "beer industry has evolved from manufacturing standard beers to flavoured and variety beers' '. The beer industry would reach 2,025.9 m litres in 2024, representing a volume of CAGR of 0.8 % from 2020, according to the Mintel Beer Report for India. The strong beer industry has been doing extremely well with a market share of 82% with the craft beer industry in India and internationally doing no less, with a CAGR of 304% during 2014-2018.

The craft beer segment is expected to grow at a rate of 108.59 % in terms of volume during the next four years. According to  BMI Research, craft beer sales are growing at a rate of 20% per year. India’s craft beer industry has acquired close to 2-3 % of the country’s beer market share. 

At the same time, GlobalData's 2023 forecast for the beer and cider category in India has been revised from USD 12.9 billion to USD 10.7 billion. Around 21% of Indian consumers drink craft beer, such as Bira 91, Simba, White Owl, Kati Patang, Medusa, White Rhino, and Brewbot — all startups.

Growlers during COVID

 

The craft beer industry continued to grow, though mildly, during COVID-19. For instance, Kimaya Himalayan Beverages, founded in 2018, launched two craft beer brands in September 2019 with an investment of INR 15 crore (USD 20 million). It sold over 1,50, 000 cases in just six months. Even after being hit by COVID, it managed to generate a turnover of INR 64 crores (USD 8.5 million) from 1920-1921. During the same period, Medusa craft beer grew at a pace of 70 % and Simba with a 40% market share in the premium/craft beer category. Simba had a 20% growth in Q3 of last year. According to Ishwaraj Singh Bhatia, co-founder of Simba, the limited outdoor movement during COVID  drove people to explore new brands; people who moved from metros to their hometowns, wanted the same brands, leading to a surge in tier-2 cities. 

According to Yourstory, for FY 2021, White Owl’s sales volumes declined 30%. But it saw a recovery later and a 60% increase in sales was registered compared to Q4 of the previous year. In FY20, Delhi-based Bad Monkey clocked sales worth INR 69.3 crore USD 93 million), and in the COVID-stricken FY21, it recorded INR 59.31 crore ( USD 79.6 million), a drop of 14%. Bira 91 didn't see much decline. Although the second wave of COVID-19 in 2021 placed craft beer brands in a vulnerable situation as last year, they are now more optimistic.

The craft beer breweries, during COVID, pivoted their business models by opening growler stations and offering home delivery across India.

“In the initial days of the pandemic we were at a standstill like all the other breweries, since we only served the beers at our taprooms and bottled craft beer wasn’t yet an option for us,” Tresha Guha, brand manager, Doolally, said. After the first three months of lockdown, the government granted permission for the microbreweries to sell craft beer growlers." The second lockdown got us back to where we were initially during the pandemic. Now slowly the sector is getting the lift as things are opening up,” she said.

The challenges ahead

Post-COVID, the major concerns for the industry are going to be the excessive state government regulations, the licensing imbroglio and the limited infrastructure.

The main raw material used for making and packaging beer is wheat or barley, glass and aluminium. The prices of these commodities are soaring in the market. Barley prices have surged 65% in the last one year due to the Russia-Ukraine war, as Ukraine exports 18% of barley, globally. 

Belinda D’Souza, community manager at Doolally feels that there are two major challenges the industry is facing at the moment: One, consumers who choose to compromise on quality by opting for commercial beer instead of craft beers because they are cheap. Two, regulations that restrict the promotion of craft beer in the states and the country. The industry needs care, support and nurture from the states and central government. Only with the support of the government, the smooth running of microbreweries will be guaranteed. The two challenges depend on each other; commercial beer is cheap because they are produced on a large scale and also promoted and marketed. The same doesn’t work with craft beer. 

Anand Morwani, co-founder of Brewbot feels that there are two major challenges the industry is facing at the moment: One, consumers who choose to compromise on quality by opting for commercial beer instead of craft beers because they are cheap. Two, regulations that restrict the promotion of craft beer in the states and the country. The industry needs care, support and nurture from the states and central government. Only with the support of the government, the smooth running of microbreweries will be guaranteed. The two challenges depend on each other; commercial beer is cheap because they are produced on a large scale and also promoted and marketed. The same doesn’t work with craft beer. 

The politicians never want the industry to grow under their belt, and the Kerala cabinet on February 25, 2020, decided against the proposal to set up pubs and microbreweries. Thus, if craft beer startups have to survive and thrive, India will have to open up more and change its liquor policy. The states are hands in glove with the commercial beer satraps, since the bonhomie is mutually beneficial.

© Ramachandran

 

JOURNEY AHEAD FOR CHINA

My new column in China-India Dialogue

http://chinaindiadialogue.com/new-journey-ahead

കറുപ്പനും പിള്ളയുടെ ജാതി വെറിയും

നാട് കടത്തിയിട്ടും ജാതിവാദി 

തിരുവിതാംകൂറിൽ സവർണർക്ക് എതിരെ അയ്യങ്കാളി പൊരുതുമ്പോൾ, കൊച്ചിയിൽ സമാനമായ സമരങ്ങൾ നടത്തിയത്, പണ്ഡിറ്റ് കെ പി കറുപ്പൻ ആയിരുന്നു. അയ്യങ്കാളിക്ക് എതിരെ അവിടെ പ്രവർത്തിച്ച ജാതിവാദി ആയ സ്വദേശാഭിമാനി രാമകൃഷ്ണ പിള്ള അവിടെ നിന്ന് നാട് കടത്തപ്പെട്ട് കൊച്ചിയിൽ എത്തി, കറുപ്പനെതിരെ വാളെടുത്തു. അതായത്, ഒരു സവർണ കോമരം എപ്പോഴും അങ്ങനെ ആയിരിക്കും.

ദളിതർക്ക് സ്‌കൂൾ പ്രവേശനം അനുവദിച്ച തിരുവിതാംകൂർ ഉത്തരവിനെതിരെ സ്വദേശാഭിമാനി മൂന്ന് മുഖ പ്രസംഗങ്ങൾ എഴുതിയിരുന്നു. എല്ലാറ്റിന്റെയും ഉള്ളടക്കം, ദളിത് വിദ്യാർത്ഥികളെ സർക്കാർ -എയ്‌ഡഡ്‌ സ്‌കൂളുകളിൽ പ്രവേശനം നൽകി സവർണ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കൊപ്പം ഇരുത്തരുത് എന്നതായിരുന്നു. സ്വദേശാഭിമാനി 1910 മാർച്ച് രണ്ടിന് എഴുതിയ മുഖപ്രസംഗത്തിൽ ഇങ്ങനെ വിഷം ചീറ്റി:

"വര്‍ണ യോഗ്യതകളെ വകതിരിക്കാതെ നിര്‍ഭേദം ഒന്നിച്ചിരുത്തി പഠിപ്പിക്കേണ്ടതാണെന്ന് ശഠിക്കുന്നതിനെ അനുകൂലിക്കുവാൻ ഞങ്ങൾ യുക്തി കാണുന്നില്ല. എത്രയോ തലമുറകളായി ബുദ്ധിയെ കൃഷി ചെയ്തിട്ടുള്ള ജാതി ക്കാരെയും ത്രയോ തലമുറകളായി നിലം കൃഷി ചെയ്തുവന്നിരിക്കുന്ന ജാതിക്കാരെയും തമ്മില്‍ ബുദ്ധികൃഷിക്കാര്യത്തിനു ഒന്നായി ചേര്‍ക്കുന്നത് കുതിരയേയും പോത്തിനേയും ഒരു നുകത്തില്‍ കെട്ടുകയാകുന്നു."

നിലം കൃഷി ചെയ്ത ദളിതൻ പോത്ത്, ബുദ്ധി കൃഷി ചെയ്ത സവർണ്ണൻ കുതിര - ഇതാണ് രാമകൃഷ്ണ പിള്ളയുടെ കാഴ്ച. മാത്രമോ, കുട്ടികളെ അവരുടെ വർഗീയ യോഗ്യത പ്രകാരം തരം തിരിക്കുകയും വേണം. ഇതാണ്, പിള്ളയുടെ മാർക്സിസം. ലാലാ ഹർദയാൽ എഴുതിയ 'കാൾ മാർക്സ്: എ മോഡേൺ ഋഷി' എന്ന ദീർഘ പ്രബന്ധം പകർത്തി എഴുതിയതാണ്, പിള്ളയുടെ മാർക്സ് ജീവചരിത്രം. 1912 ൽ പിള്ളയെ തിരുവിതാംകൂറിൽ നിന്ന് നാട് കടത്തി.

കറുപ്പൻ 

'ബാലാകലേശം ' നാടകം കറുപ്പൻ മൂന്ന് ദിവസം കൊണ്ടെഴുതിയതാണ്. അന്ന് സർക്കാർ ബാലികാ പാഠശാല സംസ്കൃത മുൻഷിയായിരുന്നു, കറുപ്പൻ. 1914 ൽ കൊച്ചി വലിയ തമ്പുരാന്റെ ഷഷ്ട്യബ്ദ പൂർത്തിക്ക് ടി. നമ്പെരുമാൾ ചെട്ടി ഏർപ്പെടുത്തിയ കവിതാ പരീക്ഷയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണിത് രചിക്കപ്പെട്ടത്. മത്സരത്തിൽ കറുപ്പൻറെ നാടകത്തിന് ഒന്നാം സമ്മാനം ലഭിച്ചു. 

സംസ്കൃത നാടകസങ്കേതങ്ങൾ  പരിപാലിച്ചുകൊണ്ടോ ആധുനിക നാടകരൂപസങ്കൽപ്പങ്ങളെ സ്വാംശീകരിച്ചുകൊണ്ടോ അല്ലാതെ നാടകരൂപത്തിലെഴുതിയ കൃതിയാണ് “ബാലാകലേശം’. ടി.കെ. കൃഷ്ണമേനോന്റെ മുഖവുരയോടെ അത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

കൊച്ചി രാജാവിൻറെ  ഭരണ നേട്ടങ്ങളാണ്, ഉള്ളടക്കം. കലേശനും ബാലയുമാണ് പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങൾ. കഥയിലെ നമ്പൂതിരിയെ വധശിക്ഷയ്ക്കു വിധിക്കുന്ന ഒരു രംഗമുണ്ട്. അത് വലിയ സാമൂഹ്യ തിന്മയായി രാമകൃഷ്ണപിള്ള ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. കൊച്ചാലു എന്ന പുലയൻ തീണ്ടൽ അസംബന്ധമാണെന്ന് ഉയർന്ന ജാതിക്കാരുടെ മുഖത്തുനോക്കി ഉച്ചത്തിൽ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നുണ്ട്. ക്ഷുഭിതരായ സവർണർ കൊച്ചാലുവിനെ മതാചാരലംഘനത്തിൻറെ പേരിൽ വളഞ്ഞിട്ടുതല്ലി. പുലയനെ തല്ലിയവരെ വധശിക്ഷയ്ക്കും നാടുകടത്തലിനും വിധിക്കുന്നു. നാടകത്തിൽ കൊച്ചാലു എന്ന പുലയ കഥാപാത്രത്തെക്കൊണ്ട്‌ കുന്നലക്കോൻ എന്ന ന്യായാധിപൻ, കറുപ്പൻ്റെ ‘ജാതിക്കുമ്മി’യുടെ കുറെ ഭാഗങ്ങൾ ചൊല്ലിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

ഈ നാടകം മുന്‍ നിര്‍ത്തിയാാണ് കൊച്ചി മഹാരാജാവ്, അദ്ദേഹത്തിനു 'കവിതിലകന്‍' പട്ടം നല്കുന്നത്. കേരളവര്‍മ വലിയകോയിതമ്പുരാൻ, കറുപ്പനെ വിദ്വാന്‍' പട്ടം നല്കി ആദരിച്ചു. തിരുവിതാംകൂറിലെ ശ്രീമൂലം തിരുനാള്‍ മഹാരാജാവ് രത്നമോതിരം നല്കി.

നാടകം എഴുതിയ ഉടൻ അത് പരിശോധിക്കാൻ കറുപ്പൻ, ദിവാൻ സെക്രട്ടറി സി അച്യുത മേനോന് തൃശൂർക്ക് അയച്ചിരുന്നു. ശിഷ്യൻ കെ പി പീറ്റർ വഴി അയച്ച നാടകം തീവണ്ടിയിൽ രാമകൃഷ്ണ പിള്ള വായിക്കുകയും 'സമ്മാനം കിട്ടും' എന്ന് പറയുകയും ചെയ്തതായി കേൾവിയുണ്ട്. 'സമ്മാനം' എന്തെന്ന് വ്യക്തമായത്, പിന്നീടാണ്.

'മംഗളോദയ'ത്തിൽ എഴുതിയ ദീർഘ ലേഖനത്തിൽ , പിള്ള കറുപ്പനെ നിശിതമായി വിമര്‍ശിച്ചു.വാല’ (മുക്കുവ) സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട ആളാണ് കറുപ്പൻ എന്നതായിരുന്നു, കാരണം. ‘വാലനാണോ സാഹിത്യത്തിന് സമ്മാനം കൊടുക്കേണ്ടത് ‘ എന്ന ചോദ്യമുന്നയിച്ചും 'ബാലാ കലേശം’ എന്ന രചനയുടെ പേര് കറുപ്പൻ്റെ സമുദായത്തെ ചേർത്താക്ഷേപിച്ച് ‘വാലാകലേശം’ എന്നാക്കിയും പിള്ള, ആക്ഷേപിച്ചു.

ആ വിമർശവും കറുപ്പൻ്റെ മറുപടിയും 'ബാലാകലേശവാദം'എന്ന പുസ്തകത്തിൽ കാണാം. പിള്ള, ക്ലിഷ്ടമായ ഭാഷയിൽ പറയുന്നത് ഇതാണ്: അത്, ഒരു നാടകം അല്ല. അതിന് നാടക ലക്ഷണങ്ങൾ ഇല്ല.മനുഷ്യൻറെ കൈകളും ആനയുടെ തുമ്പിക്കയ്യും കുതിരയുടെ കാലുകളും സർപ്പത്തിൻറെ പല്ലും ഒക്കെയുള്ള മനുഷ്യ ജീവിയെ മനുഷ്യൻ എന്ന് വിളിക്കാമെങ്കിൽ, ഇതും നാടകമാണ്.

ദോഷ നിരൂപണങ്ങളിൽ മുഴുപ്പും തഴപ്പും ഉള്ളയാളാണ് പിള്ളയെന്ന് മറുപടിയിൽ കറുപ്പൻ നിരീക്ഷിച്ചു.ഔറംഗസേബിൻറെ വിധികളെ അതിശയിക്കുന്നതാണ്, പിള്ളയുടെ വിധി.പിള്ളയ്ക്ക്, കല്പ വൃക്ഷത്തെ കറുകപ്പുല്ലും കാമധേനുവിനെ കഴുതയുമാക്കാൻ കഴിയും. അതിരു വിട്ട നിരൂപണമാണ്, പിള്ളയുടേത്. ശകുന്തളത്തിനും നാടക ലക്ഷണങ്ങൾ ഇല്ലെന്ന് പറയാം.

കറുപ്പൻ തുടർന്ന് ചോദിച്ചു : " രാജ്യഭാരം വിഷയീകരിച്ചു മൂന്നങ്കത്തിൽ, സൗകര്യം പോലെ രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം കൊണ്ട് എഴുതിയിരിക്കുന്ന 'ബാലാകലേശ'ത്തിൽ, നാടക ലക്ഷണങ്ങൾ പലതും ഇല്ലെന്ന് ഞാൻ ഒരു പ്രസംഗ പീഠത്തിലോ മൈതാനത്തിലോ മലമുകളിലോ കയറി നിന്ന് രണ്ടു കയ്യും പൊക്കി സമ്മതിക്കാം. സകല നാടക ലക്ഷണ സങ്കലിതമായ ഒരു മലയാള നാടകത്തെ യഥാവസരം വല്ല മൂലയിൽ ഇരുന്നെങ്കിലും വല്ലവർക്കും നിർദേശിച്ചു തരാമോ?"

കറുപ്പന് എതിരെ പിള്ള എഴുതിയത്, സവർണ മേധാവിത്വമുള്ള കൊച്ചി സാഹിത്യ സമാജത്തിൻറെ അവശ്യ പ്രകാരമായിരുന്നു. സമാജത്തിൻറെ അനുവാദമില്ലാതെ, 'കൊച്ചി സാഹിത്യ സമാജം വക' എന്ന കുറിപ്പോടെ കറുപ്പൻ നാടകം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്, സുഹൃത്തായ സമാജം സെക്രട്ടറി ടി കെ കൃഷ്ണ മേനോൻ അനുവാദം വാങ്ങിക്കൊടുത്തോളും എന്ന് കരുതി ആയിരുന്നു. എന്നാൽ, പുസ്തകം ഇറങ്ങിയപ്പോൾ, മേനോന് എതിരായ നായർ ഗ്രൂപ്പ് ഒച്ചയുണ്ടാക്കി. മേനോൻറെ കൊച്ചിയിലെ വീടിന് പടിഞ്ഞാറു വശത്തെ കായലിലാണ്, കറുപ്പൻ മുൻകൈ എടുത്ത് പുലയർ യോഗം ചേർന്നതും പുലയ സമാജത്തിന് വിത്തിട്ടതും. 1909 ഏപ്രിലിൽ സെൻറ് ആൽബർട്സ് കോളജിൽ പുലയ മഹാസഭ രൂപീകരിച്ചപ്പോൾ, അതിൽ അധ്യക്ഷൻ ആയതും മേനോൻ ആയിരുന്നു. ഇതിൽ നായർ മേധാവികൾക്ക് ചൊരുക്കുണ്ടായിരുന്നു. ആ ജാതിവാദികളുടെ ചട്ടുകം ആവുകയായിരുന്നു, പിള്ള.

ഇതിനെത്തുടർന്ന് സാഹിത്യ സമാജം, പുസ്തക വിൽപ്പന നിർത്തി വെക്കണമെന്നും ആനുകാലികങ്ങൾക്കോ പത്രങ്ങൾക്കോ അയച്ചു കൊടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ സമാജം വക എന്ന് ഉപയോഗിക്കരുതെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇതിൻറെ ചർച്ചയ്ക്കായി ഒരു കമ്മിറ്റിയെ സമാജം നിശ്ചയിച്ചു. ഈ ഗ്രന്ഥത്തിന് സമാജം  സ്വീകരിക്കത്തക്ക ഗുണങ്ങളില്ലെന്നു കമ്മിറ്റി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. സ്ത്രീ വിരുദ്ധതയും സാമൂഹ്യ ദൂഷ്യവും ആരോപിച്ച് കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങൾ പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന് 'കൊച്ചി സാഹിത്യ സമാജം വക' എന്നത് ഒഴിവാക്കാൻ കറുപ്പനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു.‘ലോക സ്വഭാവത്തിനും വാസ്തവത്തിനും വിരുദ്ധവുമാണ് ഈ കൃതി' എന്നായിരുന്നു കമ്മിറ്റി അംഗമായ പിള്ളയുടെ അഭിപ്രായം. ആ കമ്മിറ്റി അതിൽ അംഗമായ പിള്ളയെ തന്നെ പ്രശ്‍നം പരിശോധിക്കാൻ ഏൽപിച്ചു. അതിനുള്ള ഉത്തരമാണ്, 'മംഗളോദയ' ത്തിൽ പിള്ള എഴുതിയത് .

ഇതിനു കറുപ്പൻ 'മംഗളോദയം' മാസികയിൽ, കാര്യമാത്ര പ്രസക്തമായ മറുപടി നൽകി. 'പനിഞ്ഞിൽ' പൊട്ടിയുണ്ടായ 'ബാലാകലേശം' ആകുന്ന 'ഉമ്പിളുന്ത', 'സാഹിത്യസമാജ' ക്ഷേത്രത്തിനുള്ളിലേക്കു കുതിച്ചുചാടുവാൻ തക്കവണ്ണം 'തൊണ്ടാൻ മാക്രി' (പൊക്കാച്ചിത്തവള) ആയിത്തീർന്നതുവരേയുള്ള രൂപവികാരങ്ങളും ലോകപ്രസിദ്ധമാണ്" എന്നു പിള്ള, വീണ്ടും മറുപടിയെഴുതി. കേരളോദയം വാരികയുടെ 1915 ഫെബ്രുവരി, മാർച്ച് മാസങ്ങളിലെ നാലു ലക്കങ്ങളിൽ പിള്ള ഛർദിച്ചു.

കൊച്ചിരാജാവിന്റെ കീഴിലുള്ള സർക്കാർ സർവീസിൽ ജോലിയിലിരിക്കെ എഴുതിയ ‘ബാലാകലേശം’ വായിച്ചശേഷം ഡോ. പൽപ്പു ചോദിച്ചത് ”ഇതെഴുതിയതിനുശേഷവും നിങ്ങളെ സർവീസിൽ വച്ചുകൊണ്ടിരുന്നോ?’' എന്നാണ്.

രാമകൃഷ്ണ പിള്ള 

കറുപ്പനെ എറണാകുളം ഗേൾസ് ഹൈസ്‌കൂളിൽ അധ്യാപകനാക്കിയപ്പോൾ, സഹ അധ്യാപക സവർണർ പ്രതിഷേധിച്ചു. പ്രതിഷേധിച്ചവർക്ക് പിരിയാം,കറുപ്പൻ നിൽക്കും എന്നാണ് രാജാവ് പറഞ്ഞത്. അക്കാലത്ത് കൊച്ചി ദിവാൻ ആയിരുന്ന പി രാജഗോപാലാചാരിയാണ് ഷൊർണൂർക്ക് റെയിൽപാത പണിതത്.അദ്ദേഹം തിരുവിതാംകൂർ ദിവാനായപ്പോൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ സ്വാഗത മുഖ പ്രസംഗം എഴുതിയ സ്വദേശാഭിമാനി പിള്ള, പ്രജാസഭയിൽ അംഗത്വം കിട്ടാതായപ്പോൾ ദിവാന് എതിരായി .രാജഗോപാലാചാരിയിലെ പുരോഗമന വാദിയെയാണ്, അദ്ദേഹം അയ്യൻ കാളിയെയും കുമാരൻ ആശാനെയും പ്രജാസഭയിൽ എടുത്തപ്പോൾ കണ്ടത്.

കറുപ്പൻ്റെ നാടകം പിള്ളയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതിൻറെ യഥാർത്ഥ കാരണം, അതിൽ, അദ്ദേഹത്തെ നാട് കടത്തിയ ദിവാൻ പി രാജഗോപാലാചാരിയെ 'ആചാര്യ' എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടാകാം എന്നാണ്, എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. നാടകത്തിൽ, കാർന്നോരെയും കൂട്ടുകാരെയും തൂക്കിലിടാനും നാട് കടത്താനും വിധിക്കുന്നത്, അവരെ വിചാരണ ചെയ്യാതെ ആകയാൽ, അത്, രാജദ്രോഹത്തിൻറെ വകുപ്പിൽ വരും എന്നായിരുന്നു, പിള്ളയുടെ വിമർശനം. തിരുവിതാംകൂറിൽ രാജദ്രോഹത്തിന് ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട പിള്ള കൊച്ചിയിൽ വന്ന് അതേ കുറ്റം ഒരു പിന്നാക്കക്കാരനിൽ ആരോപിച്ചത്, ജനാധിപത്യ ബോധം തരിമ്പും ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാണ്. ഒരു പിന്നാക്കക്കാരൻ കലയുടെ പേരിൽ ജയിലിൽ പോകണം എന്ന ജാതിക്കുശുമ്പും അതിൽ കാണാം.

പിള്ളയുടേത് സ്വയം കൃതാനർത്ഥം എന്നാണ് നാടുകടത്തിയപ്പോൾ കുമാരനാ ശാൻ എഴുതിയത്.പിള്ളയെ നാട് കടത്തിയ ദിവാൻ രാജഗോപാലാചാരിയുടെ സുഹൃത്തായിരുന്നു ആശാൻ; അംബുജ വിലാസം റോഡിന് കരണക്കാരിയായ വിദുഷിയും ഭർതൃമതിയുമായ അംബുജത്തെ ഇരുവർക്കും അറിയാമായിരുന്നു. .രാജഗോപാലാചാരി  തിരുവിതാംകൂർ വിട്ടപ്പോൾ ആശാൻ മംഗള ശ്ലോകം എഴുതി. ദിവാൻ ഭക്തിവിലാസത്തിൽ കോണാൻ ഉടുക്കാതെയാണ് ഇരിക്കുന്നത് എന്നാണ് , ഒരു മുഖപ്രസംഗത്തിൽ പിള്ള എഴുതിയത്. ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ പിള്ളയ്ക്ക് 'തനിനിറം' പത്രാധിപർ ആകാൻ കഴിയുമായിരുന്നു.

© Ramachandran

ചുവപ്പൻ ജിഹാദ്

മാപ്പിള ലഹളയും മാർക്സിസവും

രാമചന്ദ്രൻ

6.ചുവപ്പൻ ജിഹാദ്

കുരുമുളക് കച്ചവടത്തിൽ കുത്തക സ്ഥാപിക്കാനെത്തിയ യൂറോപ്യൻ അധിനിവേശക്കാരുമായി 1921 ന് ഒരു നൂറ്റാണ്ട് മുൻപ് തന്നെ മാപ്പിളമാർ ചാവേർ സംഘങ്ങളെ ഇറക്കിയതായി സ്റ്റീഫൻ ഡെയ്ൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.1 എന്നാൽ, മാപ്പിളമാരുടെ മതഭ്രാന്തിൻറെ ചരിത്രം എത്രയോ പഴയതാണ്. കുഞ്ഞാലിമരയ്ക്കാർ നാലാമൻ ഹിന്ദു രാജാവായ സാമൂതിരിക്കെതിരെ പ്രഖ്യാപിച്ച പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുദ്ധം പോലും, ജിഹാദ് ആയിരുന്നു. പൊന്നാനിയിലെ മക്ദൂം കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ട,’തുഹ്ഫത്തുൽ മുജാഹിദീൻ’ പോലുള്ള ജിഹാദി പാഠങ്ങൾ തന്നെ ഇതിന് തെളിവാണ്.പാരീസ് കമ്മ്യൂൺ കാലത്ത് അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരാൾ കൊച്ചിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. കമ്യൂൺ അംഗമായിരുന്ന ഫ്രഞ്ചുകാരൻ ഒളിവിയർ പെയ്ൻ -ൻറെ സുഹൃത്താണ് എന്നവകാശപ്പെട്ട് പുരോഹിത വേഷത്തിൽ ഒരു ഹംഗറിക്കാരനാണ് എത്തിയത്.2 പെയ്ൻ, മെഹ്ദിയുടെ വലംകൈ ആയിരുന്നു.1921 ന് മുൻപ് നടന്ന എൺപതോളം മാപ്പിള കലാപങ്ങൾക്ക് സുഡാനിൽ നടന്ന മെഹ്ദി കലാപം പ്രചോദനമായിരുന്നു. സുഡാന്റെ അയലത്തുള്ള യെമനിൽ നിന്നാണ് മിക്കവാറും തങ്ങൾ കുടുംബങ്ങൾ മലബാറിൽ വന്നിട്ടുള്ളത്.

മാപ്പിളലഹളയ്ക്ക് തൊട്ടുമുൻപ്, ലോറൻസ് ഓഫ് അറേബ്യ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ചാരൻ തോമസ് എഡ്‌വേഡ്‌ ലോറൻസ് തൃശൂരിൽ വന്ന് ഒരു മാസം ചെലവിട്ടതും ദുരൂഹമാണ്. ഇയാൾക്ക് ഇന്നത്തെ സൗദി ഭരണ കുടുംബവുമായി, അടുത്ത ബന്ധമായിരുന്നു. ഇയാളുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്ന സ്ത്രീയാണ്, പിന്നീട്, കശ്‍മീരിൽ ഷെയ്ഖ് അബ്ദുല്ലയുടെ ഭാര്യ ആയത്.

ടി ഇ ലോറൻസ്, 1919 

അതായത്, ആദ്യ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവമായ പാരീസ് കമ്മ്യൂണുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവർ, സുഡാനിലെ ഇസ്ലാമിക വിപ്ലവത്തിലും ഭാഗഭാക്കായിരുന്നു. ഇത്, യാദൃച്ഛികമല്ല. ആഗോള ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷം, ഇസ്ലാമിൻറെ തുടക്കം മുതലുണ്ട്. ഹജ്ജ് തീർത്ഥാടനം തടഞ്ഞ യൂറോപ്യൻ ശക്തികൾ, പള്ളികൾ പൊളിച്ചു;മുസ്ലിംകളെ മതം മാറ്റി. ഇസ്ലാം അപകടത്തിലാണെന്ന് മാപ്പിളമാരും സംശയിച്ചു.

ഹൈദരലിയും മകൻ ടിപ്പു സുൽത്താനും മലബാറിൽ ഇസ്ലാമിനെ ഉറപ്പിച്ചു. ടൈപ്പുവിന്റെ കാലത്ത് പലായനം ചെയ്ത ഹിന്ദു വരേണ്യരെ ബ്രിട്ടൻ പുനഃപ്രതിഷ്ഠിച്ചു. കച്ചവടം പൊളിഞ്ഞ മാപ്പിളമാർ ദുരിതത്തിലായി.കോഴിക്കോട് തുറമുഖം വിട്ട് മാപ്പിളമാർ ഏറനാട്ടിൽ കുടിയേറി കർഷക തൊഴിലാളികളായി. സമൂഹത്തിൽ സ്ഥാനം ഇല്ലാതായി. ഇതിനെ മാപ്പിളമാർ മറികടന്നത്, ജിഹാദിനെയും രക്തസാക്ഷിത്വത്തെയും മഹത്വവൽക്കരിച്ചു കൊണ്ടാണ്. അഥവാ മതം കൊണ്ടാണ്. മുജാഹിദും (പടച്ചോൻറെ പോരാളി) ശഹീദും (രക്തസാക്ഷി) ആയി മാപ്പിളയുടെ ആദർശ പാത്രങ്ങൾ.(3) പോരാട്ടം, സ്വന്തം സമൂഹത്തിലെ അവിശ്വാസികൾക്ക്, അഥവാ ഹിന്ദുക്കൾക്ക് എതിരെ ആയി.പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഇംഗ്ലീഷ് ആധുനികതയിൽ, മുസ്ലിംകൾക്കിടയിൽ ഐക്യം ശക്തിപ്പെട്ടു.ഏറനാട്, വള്ളുവനാട് മേഖലകളിൽ കലാപം, പകർച്ച വ്യാധിയായി.ആദ്യം നമ്പൂതിരി, നായർ ജന്മിമാരായിരുന്നു ഇരകൾ.എന്നാൽ, ഭൂരിപക്ഷം ഹിന്ദുക്കളും, മാപ്പിളമാരെപ്പോലെ തന്നെ, പാട്ടക്കുടിയാന്മാർ ആയിരുന്നു.ഇവരെ മാപ്പിളമാർ തുടക്കത്തിൽ വെറുതെ വിട്ടെങ്കിലും, ക്ഷേത്രങ്ങൾ മലിനമാക്കിയത്, അവർ ഹിന്ദു മതത്തിനെതിരെ തിരിഞ്ഞതിനും മതഭ്രാന്തിനും തെളിവാണ്. മതവും ജന്മിത്വവും കൂട്ടിക്കുഴച്ച് പോരാടി, ഇസ്ലാമിക രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കാൻ അവർ വെമ്പൽ കൊണ്ടു.4 എം ഗംഗാധരൻ എഴുതുന്നു:

“കലാപങ്ങൾക്ക് തുടക്കം മുതൽ, മതാചാര സ്വഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു. നിർദിഷ്ട പോരാളികൾ നീണ്ട വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ചു. ഭാര്യമാരെ മൊഴി ചൊല്ലി. കടങ്ങൾ തീർത്തു. ലക്ഷ്യ സാധ്യത്തിന്, തങ്ങളുടെ അനുഗ്രഹം വാങ്ങി. മരണശേഷം, ഇവർ ശഹീദുമാരായി ആരാധിക്കപ്പെട്ടു.”5

1921 ലെ മാപ്പിള ലഹളയെ ഭീകരമാക്കിയത്, നിസ്സഹകരണ, ഖിലാഫത്ത് പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ആയിരുന്നു. മാധവൻ നായർ, ഗോപാല മേനോൻ, യാക്കൂബ് ഹസ്സൻ തുടങ്ങിയ നേതാക്കളെ ഫെബ്രുവരിയിൽ അറസ്റ്റ് ചെയ്തതോടെ, നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനം പൊളിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രസ്ഥാനം മതപരമായി മാറിയെന്ന് മാർച്ചിൽ മലബാർ കളക്ടർ ഇ എഫ് തോമസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു: “ഖിലാഫത്ത് മാത്രമേയുള്ളൂ. ഹിന്ദു -മുസ്ലിം മൈത്രി അസംബന്ധമായ വാചകമടി മാത്രമാണ്. മാപ്പിളയ്ക്ക് മാത്രമുള്ള മലബാർ സ്വരാജ് ആണിപ്പോൾ സ്വരാജ്.” 6

ഓഗസ്റ്റ് ഒന്നിന് പൂക്കോട്ടൂരിൽ വടക്കേവീട്ടിൽ മുഹമ്മദിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തതോടെ സംഘർഷമായി. നിലമ്പൂർ കോവിലകത്തിന്, പൂക്കോട്ടൂരിൽ ഒരു കൊട്ടാരവും തോട്ടവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ ആറാം തിരുമുല്പാട് താമസിച്ചു. അവിടെ നിന്ന് തോക്ക് മോഷ്ടിച്ച കേസിലാണ്, പ്രാദേശിക ഖിലാഫത്ത് കമ്മിറ്റി സെക്രട്ടറിയായ മുഹമ്മദിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത്. അയാൾ മുൻപ് കോവിലകം ജീവനക്കാരൻ ആയിരുന്നു. കൊട്ടാരം പൊളിച്ച് പള്ളി പണിയാൻ മാപ്പിളമാർ ഒരുങ്ങി.7 അതുവരെ കണ്ടിരുന്ന പരമ്പരാഗത മതവികാരം ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ച ഭ്രാന്തായി. സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും രംഗത്തിറങ്ങി. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തെ തന്നെ ആക്രമിച്ചു. അതിനെ ഈ നിലയിൽ എത്തിച്ചത്, നിസ്സഹകരണ രസ്ഥാനം ആയിരുന്നു. ഓഗസ്റ്റ് 20 ന് തിരൂരങ്ങാടിയിൽ, ഭ്രാന്ത് പാരമ്യത്തിലെത്തി. സെപ്റ്റംബർ പകുതിയിൽ കളക്ടർ തോമസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തത് അനുസരിച്ച് 15 ലക്ഷം പേർ വസിക്കുന്ന പ്രദേശം പടച്ചട്ട കെട്ടി.

ഇത്, എണ്ണം പറഞ്ഞ ജിഹാദ് ആയിരുന്നു. ഓഗസ്റ്റ് 21 ന് മലബാറിനെ മാപ്പിളമാർ പലതായി വിഭജിച്ചു. ഓരോന്നിനും ഓരോ രാജാവ്. ശരീ അത്ത് ഭരണം. നാട്ടുകാർ ആയുധങ്ങൾ രാജാവിനെ ഏൽപ്പിക്കണം. രാജാവ് ചോദിച്ചാൽ, പണവും ആഹാരസാധനങ്ങളും നൽകണം രാജ്യത്തിൻറെ പേര് ദൗള-മലയാള രാജ്യം എന്നല്ല. വാരിയൻകുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി, ഹിന്ദുക്കളുടെ രാജാവ്, മുസ്ലിംകളുടെ അമീർ, സൈന്യത്തിൻറെ കേണൽ. കേണലിനപ്പുറം വലിയ പദവികൾ ഉണ്ടെന്ന് വിവരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തിരൂരങ്ങാടിയിൽ നിന്ന് സൈന്യം പിൻവാങ്ങിയപ്പോൾ, ആലി മുസലിയാർ സ്വയം രാജാവായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

പട്ടാളം, തുടർന്നുള്ള മാസങ്ങളിൽ പിടിച്ച തീവ്ര മുസ്ലിംകൾ സംഭവം മതപരമായിരുന്നു എന്ന് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി. ഖിലാഫത്ത് എന്നാൽ, ഇസ്ലാമിക ആചാര പ്രകാരമുള്ള ഭരണം എന്ന് കുമരം പുത്തൂർ സീതിക്കോയ തങ്ങൾ എഫ് ബി ഇവാൻസിന് മൊഴി നൽകി. തിരൂരങ്ങാടി പള്ളി അക്രമിച്ചെന്നുള്ള കിംവദന്തിയാണ് കാരണമെന്ന് ചെമ്പ്രശ്ശേരി തങ്ങൾ പറഞ്ഞു. അതിനാൽ, മാപ്പിളമാർ സർക്കാർ സ്ഥാപനങ്ങൾ ആക്രമിച്ചു. ഭൂമിയുടെ രേഖകൾ നശിപ്പിച്ചു. ഇതിൽ കാണുന്നത്, ജന്മിത്വത്തിന് എതിരായ നീക്കമല്ല, ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം പോയി ഇസ്ലാമിക രാജ്യം വന്നു എന്ന ഹുങ്കാണ്. അതുകൊണ്ടാണ്, മാപ്പിളമാർ മദ്യശാലകൾ പൂട്ടിച്ചത്; വ്യഭിചാരം തൊഴിലാക്കിയ രണ്ട് മുസ്ലിം സ്ത്രീകളെ കൊന്നത്. പ്രജകളെ ഒരുവർഷം നികുതിയിൽ നിന്ന് ഹാജി ഒഴിവാക്കി.8

അടുത്ത ലക്ഷ്യം ഹിന്ദുക്കൾ ആയിരുന്നു. ലഹളയുടെ ആദ്യ ദിനങ്ങളിൽ തന്നെ, ഹിന്ദു വീടുകൾ ആക്രമിച്ചു. ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് തീയിട്ടു. പോലീസുകാർ ഹിന്ദുക്കൾ ആണെങ്കിൽ കണ്ടപാടെ കൊന്നു. പോലീസ് മുസ്ലിം ആണെങ്കിൽ, ലഹളയിൽ ചേരേണ്ടിയിരുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ, കൊന്നു. വരേണ്യ ഹിന്ദുക്കളെ മാത്രമല്ല കൊന്നത്. നിർബന്ധിത മത പരിവർത്തനം നിർബാധം നടന്നു. നവംബറിൽ ഇവാൻസ് നൽകിയ റിപ്പോർട്ടിൽ അത്തരം 180 കേസുകളുണ്ട്. ആ ഘട്ടത്തിൽ, 500 -1000 മതം മാറ്റങ്ങൾ നടന്നിരുന്നു. അതിന് സമ്മതിക്കാത്തവരെ കൊന്നു. 1922 ജനുവരിയിൽ, നിയമസഭയിൽ സർ വില്യം വിൻസന്റ് പറഞ്ഞത്, മതം മാറ്റപ്പെട്ടവർ ആയിരങ്ങൾ വരും എന്നാണ്. നൂറിൽ അധികം ക്ഷേത്രങ്ങൾ നശിപ്പിച്ചതായി അദ്ദേഹം മറുപടി നൽകി. നേതാക്കളെക്കാൾ മാപ്പിള അണികളാണ്, മതം മാറ്റം നടത്തിയത്.9

പട്ടാളം, 1921 അവസാനമായപ്പോഴേക്കും ലഹള അമർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. 1922 മാർച്ചിൽ പട്ടാള നിയമം പിൻവലിച്ചു. ഏപ്രിൽ വരെ ഹിന്ദുക്കളെ അവിടവിടെ കൊന്നു. 2300 ലഹളക്കാർ കൊല്ലപ്പെട്ടു. 301 പേരെ ലഹളയ്ക്ക് ശേഷം വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധിച്ചു.10

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്ക് ലഹളയിൽ ഒരു പങ്കും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സി പി ഐ യ്ക്ക് ഇന്ത്യയിൽ ഒറ്റ സെൽ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും, കോമിന്റേൺ ചർച്ചകളിൽ, റോയി ഇത് ഉയർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പ്രാദേശിക കമ്മ്യൂണിസത്തിന് വേരാഴ്ത്താൻ കഴിയും എന്നതിന്, മാപ്പിള ലഹളയെ ഉദാഹരിക്കാം എന്ന് വന്നു. ഖിലാഫത്ത്, നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ അന്തസ്സത്ത അഹിംസാത്മകമായിരുന്നില്ല എന്നതൊരു കാരണം. ഗാന്ധിയിലും കോൺഗ്രസിലും ജനം ആഗ്രഹിച്ചത്ര വിപ്ലവം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നത് മറ്റൊരു കാരണമായി റോയ് വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ഹിംസ കാരണം, ഗാന്ധി കലാപകാരികളെ നിരാകരിച്ചു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ താമസിയാതെ, മാപ്പിളലഹളയെ വിപ്‌ളവത്തിൻറെ തുടക്കമായി ഉയർത്തിക്കാട്ടി.

ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി 

ലഹളയെ സംബന്ധിച്ച വിവരങ്ങളിൽ ഒന്നും കമ്യൂണിസം ഇല്ലെങ്കിലും, അതിൻറെ പിതൃത്വവും അവർ അവകാശപ്പെടുന്ന നിലയുണ്ടായി. കിഴക്കൻ വിപ്ലവ സമീപനത്തെ മുൻ നിർത്തി, അതിൻറെ മതപരമായ ഉള്ളടക്കവും അനുകൂലമായി.1921 ലെ ‘ഇൻപ്രെകോർ’ (ഇന്റർനാഷണൽ പ്രസ് കറസ്പോണ്ടൻസ് -കോമിന്റേൺ ആഭ്യന്തര മുഖപത്രം) പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനത്തിൽ, ലഹളയുടെ ഉറവിടം മത ഭ്രാന്ത് ആണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് ഭടന്മാർ മുസ്ലിം നേതാക്കളെ അറസ്റ് ചെയ്യാൻ പള്ളികളിൽ കയറി. അങ്ങനെ വിശുദ്ധ സ്ഥലങ്ങൾ മലിനമാക്കി. ഇത്, മുസ്ലിംകൾക്കിടയിൽ സ്വാഭാവികമായ രോഷമുണ്ടാക്കി.11 അബനി മുക്കർജി എഴുതി ലെനിൻ കൈമാറിയ കുറിപ്പ് 1922 മാർച്ചിൽ കോമിന്റേൺ മാസികയായ ‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് റിവ്യൂ’ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. അതിലും മതഭ്രാന്ത് ലഹളയ്ക്ക് കാരണമാണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ലഹള,വർഗസമരം ആണെന്ന ദുർവ്യാഖ്യാനം ആദ്യം വന്നതും അതിലാണ്.

ബ്രാഹ്മണർ സാമ്രാജ്യത്വവുമായി സന്ധി ചെയ്യുന്നവർ ആയിരിക്കെ, മുസ്ലിംകൾ ഉടൻ വിപ്ലവത്തിന് സജ്ജരാണെന്ന തൻറെ സിദ്ധാന്തം ശരിയായെന്ന് അബ്‌ദു റബ് അവകാശപ്പെട്ടു. മാപ്പിള ലഹള ഒന്നാന്തരം കൊളോണിയൽ പോരാട്ടമാണ്.12 റോയ് ബ്രാഹ്മണൻ ആയതിനാൽ, ഇത് ഒളിയമ്പ് ആയിരുന്നിരിക്കാം. എന്നാൽ, റോയ് ഇതിനെ അനുകൂലിച്ചു എന്ന് മാത്രമല്ല, മലബാറിൽ സ്വാഭാവികമായി പൊട്ടിപുറപ്പെട്ട വിപ്ലവം, ഇന്ത്യയിൽ ആകമാനം വ്യാപിപ്പിക്കണമെന്ന് 1922 ലെ ഗയ കോൺഗ്രസ് സമ്മേളനത്തിന് നൽകിയ മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. തൻറെ ഏജന്റുമാർക്ക് ലഹളയിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് റോയ് പിന്നീട് അവകാശപ്പെട്ടു.13 ഇത് ശരിയാകണമെങ്കിൽ, മോസ്‌കോയിൽ പരിശീലനം നേടിയ മുഹാജിറുകൾ മലബാറിൽ എത്തിയിരിക്കണം. അതല്ലെങ്കിൽ, മദ്രാസിൽ നിന്ന് ശിങ്കാരവേലു ചെട്ടിയാർ പണവും ആയുധവും മറ്റും എത്തിച്ചിരിക്കണം. റോയ് ആഗോള ഇസ്ലാമിക ഏജൻറ് ആയിരുന്നിരിക്കണം. അതെന്തുമാകട്ടെ, മതഭ്രാന്ത്, മാപ്പിള ലഹളയെ ആശ്ലേഷിക്കുന്നതിന് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്ക് തടസ്സമായില്ല. ബ്രിട്ടീഷുകാർ എന്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണോ ലഹളയെ മതമൗലികതയുടെ ഉല്പന്നമായി കണ്ടത്, അതേ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അതിനെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ വിപ്ലവമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ഖിലാഫത്ത് റിപ്പബ്ലിക് സ്ഥാപിക്കാനുള്ള ആഹ്വാനമാണ് മാപ്പിളമാരെ ലഹളയ്ക്ക് ഇറക്കിയത്. കാർഷിക പ്രശ്നവുമായി ലഹളയ്ക്ക് ഒരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന് ഇവാൻസ്, കേന്ദ്രത്തിന് സന്ദേശം അയച്ചിരുന്നു.14 ലഹളയുടെ മതപരമായ ഉള്ളടക്കത്തെ ബ്രിട്ടീഷുകാരും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളും ഒരു പോലെ കണ്ടിരുന്നു, എന്നർത്ഥം.

എന്നാൽ, കാർഷിക പ്രശ്‍നം ലഹളയിൽ കയറ്റി ആ ഉള്ളടക്കത്തെ വളച്ചൊടിക്കാം എന്ന ദുർബുദ്ധി, പിന്നീട് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളിൽ ഉദിച്ചു. കേരളത്തിലെ കോൺഗ്രസ് കമ്മിറ്റി ലഹളയെപ്പറ്റി പഠിക്കാൻ വച്ച കമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് ഇതിന് ബലം നൽകി. റോയ് 1922 ൽ തുടങ്ങിയ സ്വന്തം പ്രസിദ്ധീകരണമായ ‘വാൻഗാർഡ്’, കമ്മിറ്റി കൺവീനർ വി എസ് ഗായത്രി അയ്യരുടെ ഒരു പ്രസംഗം ഉദ്ധരിച്ച്, “ദീർഘകാലമായി നിലനിന്ന കാർഷിക പ്രശ്നങ്ങളാണ് ലഹളയ്ക്ക് പിന്നിൽ” എന്ന് എഴുതി.15 ഈ അയ്യർ, വി എസ് ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി ആകാനാണ് സാധ്യത. ഗായത്രി അയ്യർ എന്നൊരു കോൺഗ്രസ് നേതാവ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സർക്കാർ ഓഫിസുകളിൽ ചെന്ന് ഭൂമിയുടെ രേഖകൾ മാപ്പിളമാർ ക്രമമായി നശിപ്പിച്ചത്, ഖിലാഫത്ത് ഭരണകൂടം വന്നു എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ, റോയ് എഴുതി:” ലഹള ഖിലാഫത്തിന് വേണ്ടിയോ ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധമോ ആയിരുന്നില്ലെന്ന് അയ്യർ തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു. ജന്മിത്വമാണ്, അടിസ്ഥാന കാരണം.”

ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി, കെ മാധവൻ നായർക്കൊപ്പം തുവൂർ കിണർ കണ്ട ശേഷം, നിസ്സഹകരണ പ്രക്ഷോഭത്തെ തള്ളുകയും കോൺഗ്രസ് വിടുകയും ചെയ്തു. ഇരുവരുൾ കിണർ കാണുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ തലയോട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ചെമ്പ്രശ്ശേരി തങ്ങളുടെ കാർമികത്വത്തിൽ 32 ഹിന്ദുക്കളെയാണ് തലവെട്ടി കിണറ്റിലിട്ടത്.

പക്ഷെ, 1920 കളുടെ മധ്യത്തിൽ, റോയ് മതഘടകത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. നിസ്സഹകരണ സമരത്തിന് ഒടുവിൽ ഉണ്ടായ വർഗീയതയുടെ വേലിയേറ്റം, മതം, ഗൗരവമുള്ള ഘടകം അല്ലെന്ന ധാരണയെ തിരുത്തി. ചരിത്ര പ്രവാഹത്തിൽ, വർഗ്ഗസമരത്തിൽ, മതം ഇല്ലാതെയാകും എന്ന മാർക്സിസ്റ്റ് വരട്ടു വാദത്തിൽ തുള വീണു. ചരിത്രപ്രവാഹത്തിൽ ഒലിച്ചു പോയത്, റോയ് പ്രയോഗിച്ച മാർക്സിസത്തിൻറെ വരണ്ട പദാവലികൾ മാത്രമായിരുന്നു. അത് തിരുത്തി, റോയ് സമ്മതിച്ചു:”മത ഭ്രാന്തിൻറെ വൃത്തികെട്ട സ്വഭാവം.”16 വർഗ്ഗസമരം എന്ന് സമ്മതിച്ചാൽ തന്നെ ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്:വർഗ്ഗ സമരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ട രണ്ടു വിഭാഗങ്ങൾ, രണ്ടു മതത്തിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു! മതപരമായ ഘടകത്തെ ഉയർത്തിക്കാട്ടിയപ്പോഴും, റോയ്, മാപ്പിളലഹള കാർഷിക കലാപം ആണെന്ന ദുർവ്യാഖ്യാനത്തിൽ നിന്ന് പിന്നോട്ട് പോയില്ല.17 തുടർന്നങ്ങോട്ട്, മാപ്പിള ലഹള, മാർക്സിസ്റ്റുകൾക്ക്, കാർഷിക കമ്യൂണിസത്തിൻറെ വിപ്ലവ മാതൃകയായി.

--------------------------------------------------------------------------

1.Stephen Dale, “The Islamic Frontier in Southwest India: The Shahid as a Cultural Ideal among the Mappillas of Malabar,” Modern Asian Studies 11 (1977): 41–2
2.Logan / Malabar Manual,597
3.Stephen Dale, “The Islamic Frontier in Southwest India: The Shahid as a Cultural Ideal among the Mappillas of Malabar,” Modern Asian Studies 11 (1977): 46–7
4.Sarkar, Modern India., 49–50
5.M. Ganghadara Menon, Malabar Rebellion (1921–1922), Allahabad: Vohra Publ. & Distr. 1989, 21, 30
6. “A Note on Events in Malabar by G. R. F. Tottenham,” in The Mapilla Rebellion 1921–1922, ed. G. R. F. Tottenham
7.“Report from M. Narayanan Menon, Acting Inspector,” in The Mapilla Rebellion 1921–1922, ed. G. R. F. Tottenham
8.Press Communique No. 5, dated 26th August 1921
9.Home/Poll/1922 Nr. 241/24, 10, 13
10.Home/Poll/1923 Nr. 129/6, 6; Home/Poll/1923 Nr. 129/IV, 17
11.“The Revolutionary Movement in India,” Inprecorr, Roll No. 1921/3-B, 18
12.Izvestia, 11 May 1922, quoted in Home/Poll/1922 Nr. 884, 5–6
13.Home/Poll/1924 Nr. 261, 110. Petrie, Communism in India, 283. Petrie had succeeded Kaye as Intelligence Director in India.
14.“Telegram to the Government of India, Home Department, No. M. 163,” in Tottenham, The Mapilla Rebellion, 200.
15.“Materialism vs. Spiritualism,” Vanguard, 1 August 1923.
16.“Economics of Communal Conflict,” Masses of India, January 1925
17.“The Calcutta Riot,” Masses of India, May 1926

© Ramachandran

THE FUTURE OF LIQUOR APPS IN INDIA

Here is my new article in KrASIA.

https://kr-asia.com/liquor-delivery-apps-are-the-latest-online-fad-in-india-but-are-on-borrowed-time

INDIAN OPPORTUNITIES IN CHINA

My new column in China-India Dialogue

http://chinaindiadialogue.com/indian-opportunities-in-china

STOCK TRADING APPS AMIDST IPO BOOM

 My new article in KrASIA, Singapore:

 https://kr-asia.com/indias-stock-apps-bloom-amidst-unprecedented-ipo-scene

THE COMMUNIST DISTORTION OF MAPPILA REVOLT

This is an extract from the PhD dissertation by Patrick Hesse, submitted to the Faculty of Culture, Social Sciences and Education of the Humboldt University of Berlin, in 2015. The thesis is titled, "To the Masses" - Communism and Religion in North India, 1920–47.

Although communists had had no part in the moplah rebellion—in fact, the CPI hadn’t established so much as a single cell on the subcontinent yet—, it soon figured prominently in the localization of communism. In view of M N Roy’s anti-bourgeois stance in the Comintern debates on the agents of revolution in colonial countries, the Moplah rebellion was a much needed point of reference on two counts. First, it figured as a prime example of the militant mass struggle that Roy posited as the core of the khilafat and non-cooperation movements. Second, the uprising served to showcase the relative lack of radicalism in Gandhi and the Congress. Gandhi had condemned the insurgents because of their ample use of force. The communists, however, soon fashioned it into the beginning of revolution.

Neither the scarcity of reports nor the tenor of the few available pieces of information could detract from the communist determination to claim the rebellion. On the contrary, its initial perception through the lens of an Eastern revolutionary paradigm ensured that its pronounced fundamentalist component contributed to a positive assessment. A 1921 Inprecorr (International Press Correspondence, the international organ of the Comintern) article located the rebellion’s origins in religious outrage: Soldiers had entered mosques in a bid to arrest Muslim leaders and thus had desecrated the sites. This had caused “understandable” indignation among the Muslim population1.

M N Roy

Abdur Rab, founder member of the CPI, not yet fallen from Bolshevik revolutionary grace, felt vindicated in his view that Brahmins were no more than hesitant compromisers, whereas “the Muslims” had gone straight for “immediate revolution.”2 For him, the uprising was anti-colonial struggle par excellence. In a rare case of agreement between the two, Roy echoed this endorsement when he called for extending what had “burst out spontaneously at […] Malabar” to the entire subcontinent in the manifesto submitted to the 1922 Gaya Congress. Later, Roy even boasted to have had a hand in the uprising through his agents.3 While this seems presumptuous, his straightforward embrace of the rebellion leaves little doubt that its religious fanaticism did at least not contradict Roy’s aspirations.

Ironically, these first responses bore close resemblance to British assessments. The only difference was that they embraced the rebellion on the very grounds that led British officials to discount it as obstinate fundamentalism. Slogans such as the call for a khilafat republic had stirred the refractory Moplahs into action, and thanks to their inherent fanaticism they had taken the injunctions literally. The extent to which a social dimension of the conflict was gainsaid becomes apparent in a telegram to the Government of India, where F B Evans stipulated that there was no reason to suppose “that agrarian discontent was even a contributory cause of the rising”4 : Initially, the colonial and the communist point of view concurred in the cultural substance of the argument.

Only when cues to non-religious motivations of the revolting Moplahs became available did subsequent communist contributions switch to the emphasis of the rebellion’s purported materialist underpinnings. Referring to the report of a Kerala Congress committee tasked with an enquiry, the Vanguard approvingly quoted from a speech by the committee’s head, V. S. Gayatri Iyer*, characterizing the uprising as a consequence of “long standing and acute agrarian grievances.”5 The systematic destruction of public records demonstrated that forced evictions had been a core cause of the outbreak. Roy jumped to the conclusion that Iyer had “proved [!] that the rebellion was neither for the Khilafat nor directly against the British government […] [but] primarily against landlordism.”6

Yet, in the mid-1920s the rapidly worsening inter-communal climate forced Roy to reconsider the religious factor. The surge in communalism after the end of non-cooperation made it difficult to uphold the conviction that religion was just a relic, an ephemeral phenomenon bound to be swept aside by the strides of history (that is, the class struggle). Since all it had been swept aside in were the terminological regulations Roy had applied, in the end he came round to admit an “ugly character of religious fanaticism.”7 Still, this had been possible only because the conflicting classes had belonged to different religions. As to the basics, he remained convinced that despite a “certain religious character” the Moplah revolt had been “an agrarian revolt.”8 In the same measure that religious fanaticism had been emphasized earlier, communist commentary would henceforth belittle it to the extent that the rebellion acquired the halo of a revolutionary example for peasant communism.

Saumyendranath Tagore

And yet, the CPI-led Kerala state government’s bid to introduce pensions for veteran insurgents on rebellion’s golden jubilee in 1971 met with unequivocal rejection from senior CPI(M) opposition leader Namboodiripad (1909–1998). His claim—understandable from his biographical experience as an indirect victim since his family of wealthy landlords had had to live as refugees for half a year, but very unusual for a communist—that the uprising had been a communal movement seemed to indicate a comprehensive reversal of the rebellion’s embrace in communist quarters.9 What had happened?

Indeed, his assessment appeared diametrically opposed to earlier communist stances. Saumyendranath Tagore’s (1901–1974) pamphlet Peasants Revolt in Malabar, 1921, written after an extensive tour of the area during the early 1930s, constituted the first ‘native’ communist commentary on the rebellion. Certainly it was the first to rely on firsthand accounts. The text was a manifesto of radical dedication to a communist ‘history from below’ and of equally radical determination to preserve the materialist pristineness of popular self-assertion: Throughout the history of revolt among Moplahs, the “apparent causes” of outbreaks had been not religious, but “purely agrarian.”10

Consequently, Tagore portrayed the uprising’s communal dimension as a malignant rumor. “The Moplah peasants were not anti-Hindu by any means […] Not a single Hindu was molested or plundered in those days just because he happened to be a Hindu.”11 Victims among Hindus inevitably had been either class enemies or pro-British, and only those who had collaborated with colonial institutions had been harassed and robbed. Evidently, Tagore didn’t waste time with questions such as how exactly the rebels had told those aiding the British from those loyal to the insurgents. Instead, he extensively quoted allegations by Ahmad Hazi, a peasant leader during the rebellion, that it had been the government which had engineered the destruction of temples and the looting of Hindu houses in order to defame the rebels.12

Tagore’s reductive simplicity soon invited Namboodiripad’s criticism. As it was written during the pro-Muslim euphoria of the CPI’s ‘nationality period’, it is all the more remarkable to see Namboodiripad’s 1943 classic, A Short History of the Peasant Movement in Malabar spell out the rebellion’s motivations in no unclear terms: “The beginning of the riot was partly political and partly agrarian but very soon it developed into a communal movement.”13 Namboodiripad attacked Tagore and other “so-called Marxists” for neglecting a couple of “simple but relevant questions”—such as why the tenant movement and the subsequent rebellion had been restricted to Muslim-majority areas. Neither the bureaucracy nor the landlords had been partial towards Hindu tenants. Nevertheless, the latter had experienced the uprising as predominantly anti-Hindu. Also, Tagore had ignored the forced conversions, which “cannot by any stretch of imagination be explained away as part of a purely agrarian movement.”14

E M S Namboodiripad

Still, it was Namboodiripad’s very theoretical sophistication that eventually enabled him to arrive at a comprehensive absolution of the rebellious Moplahs, and in the end more or less confirm Tagore’s position. To begin with, despite admitting that “a certain percentage of the crimes are of a purely fanatical type” he was quick to identify culprits outside of the ‘masses’: What the corruptive khilafatist influence had been to Tagore, the mullahs were to Namboodiripad. Allegedly, it had been in their interest to turn “the anti jenmi [landlord] sentiments of the peasants into the anti-Hindu sentiments of the Moplahs.” It had come as no surprise, then, that the uneducated peasants had fallen for this. Rather, the remarkable fact was that there had been relatively few “fanatical outbursts”: 

“It clearly shows that with all his traditional illiteracy, backwardness and priest-riddenness, the Moplah peasant is much more a class-conscious peasant than a community-conscious Moplah.”15 

As to why the “class-conscious peasant” had taken a “partially communal turn,” then, Namboodiripad pointed to the withdrawal of Hindus from the movement when it turned violent. “The Moplah found that his Hindu compatriots […] deserted him; the military arrived to hunt him out of his abode; his Hindu neighbours helped the military against him.He naturally got enraged at them [!].”16 Having thus become victims both of the British military and the treacherous infidels, Namboodiripad considered it understandable that the Moplahs turned against Hindus, even common ones.

This rationalizing drive was topped off with a baffling appropriation of the movement’s leadership as suitable revolutionary material. Quite possibly this was a reflection of the CPI’s contemporary holistic embrace of resistive Muslim self-assertions, an embrace that tended to downplay rifts and differences in the exaltation of the greater Muslim cause. Consisting of “saintly Moplahs” strangely unconnected to the maligned ulema, the ideological (that is, religious) lapses of the uprising’s leadership were merely a matter of correct instruction and at any rate eclipsed by their merits as anti-British agitators and peasant leaders:

"Sincere anti-imperialists, they, however, think and speak in the terms of religion which had tremendous effect in rallying the Moplahs […] most of them were good material as peasant cadres if only there had been a good and efficient central leadership […] they showed their mettle as good organizers both before and during the rebellion."17 (emphasis added).

Namboodiripad’s reasoning was all the more remarkable because it concluded a text starting out with an attack on “so-called Marxists” for their ignorance of disagreeable communal facts. As an apparently much better Marxist, Namboodiripad could even imagine the very same leaders doing the very same thing under a properly, that is, communist-organized revolution.

A K Gopalan

His later positions display a similar, if somewhat more sophisticated rationalizing impulse. Emphatically sympathizing with the hunted and deserted Moplahs in a 1970 interview, his justification of their suspicions and aversions towards Hindus became more dogged in the same measure that the latters’ fears and apprehensions were devalued. Namboodiripad averred that the crucial, communally divisive factor had not been actual forced conversions, but rather the fear of them on the part of Hindus. Similarly, he estimated the number of killed Hindus to be quite low, as “it was not so much the number that mattered but the athmosphere [sic!] of tension.”18 Hence, he attributed the spike in the Malabar Arya Samaj’s popularity after the rebellion, which furthered the intercommunal divide, solely to Hindu phantasmagorias, outsourcing the irrational factor to the nonrebelling population segment that had developed essentially unjustified fear. The betrayed and beleaguered Moplahs, on the other hand, had had a rational foundation for their communal outrages as the few Hindus remaining in the area had actively cooperated with the British.19

In view of this background, it can be safely said that Namboodiripad’s seemingly contrary stance on the matter during the above-mentioned 1971 pension controversy originated in motivations of political distinction. Considering his other efforts to acquit the common Moplah peasant (if not the rebellion as a whole) from the charge of communalism, this was clearly an anti-CPI move designed to expose the rival party’s reactionary trends for political reasons rather than because of an evolution in his own positions. Mutual recriminations of the same pattern abounded in the years after the 1964 party split. Hence, the principal merit of Namboodiripad’s “most sophisticated analysis” (Robert Hardgrave) lies in the attainment of an impressive level of rationalization and exculpation, and in the inadvertent exposition of the mechanisms at work there.20

By temperament not prone to complicated theoretical analysis, popular Kerala communist leader A K Gopalan (1904–1977) confirmed the Moplah rebellion’s importance as a reference point for communist identification of resistive subjectivity. His 1973 autobiography confessed that the “Moplah rebellion excited [his] imagination.” Even while the rebellion had been “bereft of intelligent political leadership [and] well-conceived policy or programme, the brave deeds of my Muslim brethren who fought against imperialist oppression enthused me.”21 Notwithstanding their shortcomings, the rebelling Moplahs, braving the constraints of time and place, had managed to come out progressive in a political and a social sense:

"The class sense of Muslim peasants [of Malabar] has sprung from a century-long struggle against feudalism [!] [.…] The last of these struggles against feudalism took place in 1921 [….] There is no memorial yet to the countless martyrs who laid down their lives in the fight for land for the peasants."

Strikingly, Gopalan didn’t bother to explain away (or even mention) religious militancy. To him, one of the most renowned popular leaders of the South Asian communist movement to date and a native of Kerala to boot, the defining criterion seemed to be ‘activity from below’ plain and simple: The political self-assertion of a socially declassed population segment through a rebellion that counted landlords and foreign rulers among its enemies compensated for possible uglier aspects. Ideological motivations apart from those acknowledged by coarse Marxism seemed either irrelevant or non-existent to Gopalan’s perspective, mirroring the entire party’s blind proximity to fundamentalist currents.

__________________________________________

1. “The Revolutionary Movement in India,” Inprecorr, Roll No. 1921/3-B, 18.

2. Izvestia, May 11, 1922, quoted in Home/Poll/1922 Nr. 884, 5–6.

3.Home/Poll/1924 Nr. 261, 110 (quote); Petrie, Communism in India, 283.

4.“Telegram to the Government of India, Home Department, No. M. 163,” in Tottenham, The Mapilla Rebellion, 200. See also “Note on Malabar affairs,” in ibid., 32, and “Letter from the District Magistrate,” in ibid., 17.

5. Quoted in “Materialism vs. Spiritualism,” Vanguard, 1 August 1923. This was long after Roy’s embrace of the rebellion in his manifesto the 1922 Gaya Congress.

6. Ibid.

7. “Economics of Communal Conflict,” Masses of India, January 1925.

8. “The Calcutta Riot,” Masses of India, May 1926.

9.The state government had considered the rebels freedom fighters and as such entitled to special pensions. The central government refused to comply because compatriots had been among the rebellion’s victims as well, triggering an intense debate in Kerala whether the great rebellion belonged to the national movement or not. See Menon, Malabar Rebellion, 475–7.

10. Saumyendranath Tagore, Peasants Revolt in Malabar, 1921, PCJ CPI 2A, 5 (quote), 10–12. 351 Ibid., 16–18.

11. Ibid., 24.

12. E. M. S. Namboodiripad (interviewee), 3, 5 (quote).

13. Namboodiripad, “A Short History,” 179, 182.

14. All quotes ibid., 174–5.

15. Ibid., 184. This motive was dominant in Namboodiripad’s writings on the matter; see Namboodiripad, A History of India, 177.

16. Namboodiripad, “A Short History,” 184.

17. Namboodiripad (interviewee), 20, 22.

18. Ibid., 26.

19. Robert Hardgrave Jr, The Mappilla Rebellion, 90.

20. A K Gopalan, In the Cause of the People: Reminiscences (Bombay: Orient Longmans 1973), 9.

21.Ibid., 249.

* Note: It is V S Sreenivasa Sastri. There was no Gayatri Iyer in Congress and Gayatri is a female name in India- Ramachandran