THE LONE INDIAN WARRIOR IN BEIJING

India has only one man in Winter Olympics

December to February is the best time to visit India's Kashmir in winter. While the maximum temperature occasionally touches 10 degrees Celsius, the minimum temperature comes down to -8 degrees. The weather in Kashmir during winters is pleasant, the surroundings become duskier and the bone-chilling cold can make you numb.

Hence, if India is to send someone to compete in the Winter Olympics in Beijing, he has to be from Kashmir. Yes, an alpine skier from Kashmir, Mohammad Arif Khan is the lone Indian participant at the Beijing event.

Though China faced some opposition to the event from the West, India didn't boycott it. While the US and its European allies raised the Tibetan and Uyghur issues, India made it clear that it will not join calls from the West, although there is tension along the Line of Control.

Arif khan will compete in the Slalom event- alpine skiing. For Beijing 2022, Khan has already won quotas in both men’s slalom and giant slalom – making him the first Indian to qualify for two separate events directly. Khan is a national and South Asian slalom champion in alpine skiing.

Arif Khan

In November 2021, Khan became the first athlete from the country to earn a quota place for the Beijing 2022 Winter Olympics in the slalom event in alpine skiing. It fulfilled a lifelong dream for the skier. A month later, Khan pushed the envelope even further, winning a quota place in giant slalom at a meet in Montenegro. The feat earned the skier a unique distinction of becoming the first Indian to win direct quota spots in two different Winter Olympics events.

“As children, we used to play football and cricket, but there was no playground around us,” Khan said, “Skiing was the only convenient sport for us.”

Khan’s father Yasin Khan owns a ski equipment shop in Gulmarg and so, he was always close to the sport. He first took it up at the age of four. “It was in 1994,” Khan remembered, “We had to walk about 500 metres to the ski shop. And there was thick snow. My father had groomed a small ski slope just outside the shop. We started (skiing) at around 9.30 AM and went on for hours.”

Khan turned to competitive skiing when he was ten years old and steadily rose up the ladder. At the age of twelve, Khan won a gold medal in the slalom in his first appearance at the national championship. He made his international debut for India when he was 16 at a junior international ski federation (FIS) event in Yomase, Japan. He finished 23rd in the giant slalom. In 2011, Khan won two gold medals - in the slalom and giant slalom - at the South Asian Winter Games, the only edition held thus far.

Khan’s first taste of the FIS World Ski Championships came in 2013. He finished 59th in the slalom and 91st in the giant slalom and was unable to move past the qualification stage. Since then, Khan has taken part in three more world championships, with his best result being 45th in the giant slalom at the 2021 edition in Italy. It was the first time he qualified for the final in any world championship event.

Skiing being an expensive sport, most of Khan's funding comes from his father, who poured his income from the ski equipment shop into his son’s career. Khan also doubles up as a skiing instructor or a coach occasionally to make up for the shortfall. Ahead of the Pyeongchang 2018 Winter Olympics, Khan had to turn to crowdfund to train and cover other expenses in the lead up to the Games. However, he fell short by a small margin and his dream was left unrealized.

In 2021, he had planned to get married in September but decided instead to put all his energies into qualifying for the 2022 Beijing Winter Olympics.

“I want to put my country on the skiing map,” Khan Said. “If I can achieve something, the global skiing community will take note of where I am from. It might make them see India as a potential top skiing destination.”

India in Winter Olympics

Alpine skiing has been a key part of India’s presence at the Winter Olympics over the years. Alpine skiers represented India at 1964, 1968, 1988, 1992, 2006, 2010 and 2014 Winter Olympics.

Alpine skiing is one of the Winter Olympics’ signature competitions. Often referred to as downhill skiing, it involves competitors skiing down a snow-covered mountain slope as quickly as possible. It’s held in a time trial format, as opposed to skiers racing each other. Overall, alpine skiing has five events - downhill, slalom, giant slalom, super-G and combined. Medals are on offer for both men and women at each event. A mixed team event - a parallel slalom competition - was added for the 2018 Winter Olympics and is a part of the 2022 Winter Olympics as well.

Slalom is considered the fastest event among alpine skiing. Competitors ski down a slope that has a vertical descent of 180m to 220m for men or 140m to 180m for women. Skiers pass through ‘gates’ or two plastic poles. Each gate has a minimum width of 4m and a maximum of 6m. Skiers often knock over the poles to find the fastest route. Slalom skiers have to pass through two courses. Eliminations take place after the first course based on timings. The competitor with the lowest combined time across the two courses is declared the winner. Switzerland’s Edy Reinalter and American Gretchen Fraser were the first gold medal winners in the men’s and women’s slalom events, respectively, at the 1948 Winter Olympics.

Similar to the slalom, giant slalom also involves skiing down a slope and passing through gates with turns. However, in giant slalom, the vertical descent for skiers is between 250-450m for men and 250-400m for women. Each gate has a minimum width of 4m and a maximum of 8m. Skiers get two runs down the slope and the winner is determined by the fastest cumulative time.

The giant slalom was introduced to the Winter Olympics in 1952 in Oslo, Norway. Norwegian Stein Eriksen was crowned the first men’s giant slalom Winter Olympic champion and the USA’s Andrea Lawrence won the women’s giant slalom gold at the 1952 Winter Olympics.

Compared to the Summer Games, where India has featured in 25 editions, the country's tryst with the Winter Olympics has been relatively few and far between. Considering India is a sub-tropical country, the affinity for winter sports is less and therefore, infrastructure is not as developed as those needed for sports in the Summer Games.

Though the Winter Games began way back in 1924, it took India 40 years to put up its first athlete in the quadrennial showpiece. At the 1964 Games in Austria, Jeremy Bujakowski became the first Indian to compete at the Winter Olympics. He was the only Indian at that edition and competed in the men's downhill alpine skiing event. Born in Lithuania to Polish parents before moving to India, and having spent time in the USA for his studies, Jeremy Bujakowski had a lot more exposure to winter sports than an average Indian at the time. Bujakowski couldn’t complete his race at the 1964 Games but went back to compete in three events - men’s downhill, slalom and giant slalom – at the 1968 edition. This time, he finished the downhill and giant slalom events, ranking 53rd and 65th, respectively.

Post the Bujakowski era, India skipped the Winter Olympics for 20 years. India returned to the Winter Olympics at the Calgary 1988 Games in Canada. Barring the 1992 Games, Indians have taken part in all Winter Games since then.

India sent a contingent of three to Calgary in 1988. Gul Dev and Kishor Rahtna Rai competed in the men’s slalom event while Shailaja Kumar became the first Indian woman to compete at the Winter Olympics. Kumar finished 28th in women’s slalom – the best result by any Indian Winter Olympian at the time. The next time India had a woman competing at the Winter Games was 18 years later with Neha Ahuja featured in women’s slalom and giant slalom at the 2006 Winter Olympics in Italy. Ahuja is the first Indian woman to qualify for the Winter Olympics by meeting minimum qualifying standards. Kumar’s slot was an invitational one. To date, Kumar and Ahuja are the only two women Winter Olympians from India.

India's history at the Winter Olympics is incomplete without the mention of six-time Winter Olympian Shiva Keshavan.

Arif Khan

While almost all other Indian Winter Olympians have competed in ski-based sports, Shiva Keshavan introduced luge – a completely different sport – to the country’s winter sports fans. Luge has been part of the Winter Olympics programme since 1964. In simple terms, luge is a timing-based race in which an athlete lies down face up on a sledge and slides at incredible speeds through a predefined course. The luger with the fastest cumulative time is deemed the winner. Luge has four categories - men’s singles, women’s singles, doubles and team relay. There is no specific rule stating that athletes of the same gender must compete in the doubles.

Luge is often considered the fastest sport at the Winter Olympics, with lugers hitting top speeds of more than 130km/h. Athletes are required to lay in the supine position - face up and feet first - on a sledge and have to slide down a course, which has small turns, as fast as possible. Flat on their backs, lugers steer the sledge and change direction by shifting weight with the help of their calf muscles and using their shoulders to slide around.

Shiva Keshavan qualified for his first Winter Games in 1998 at Nagano, Japan. Aged just 16 back then, Keshavan also became the youngest luger to qualify for the Winter Olympics at the time. Keshavan has gone on to compete in five more Winter Olympics since then, making him the most-decorated Winter Olympian in Indian history.

Interestingly, at Sochi 2014, Keshavan competed under the (International Olympic Committee) IOC flag rather than the Indian tricolour. Heading into the Sochi Games, the Indian Olympic Association (IOA) was serving a ban and the three Indian athletes, including Keshavan, started the Games as Independent Olympic Participants (IOP). However, the IOA was reinstated midway through the Sochi Games, which allowed the Indian athletes to finish the edition officially representing the Indian flag. But Shiva Keshavan had already finished his event before the ban was lifted and his results were recorded under IOP. Shiva Keshavan retired after the 2018 Winter Games.

India is yet to win a medal at the Winter Olympics.

China's Winter Plans

But, China is using the Games to promote winter sports, many of which are new to most Chinese, for fitness and business opportunities. Many in Beijing have long enjoyed winter ice skating on canals and lakes. But now, young Chinese are expanding their aspirations from basketball, football and gymnastics to sports such as hockey and skiing.

The 2022 Winter Olympics will be the first Winter Olympics in China, and the last of three consecutive Olympics in East Asia (after the 2018 Winter Olympics in Pyeongchang, South Korea, and the 2020 Summer Olympics in Tokyo, Japan). As its second Olympic Games, Beijing will be the first city to have ever hosted both the Summer and Winter Olympics. The Winter Games will take place without foreign tourists or ordinary spectators under China's "zero tolerance" strategy that aims to keep the virus out of the country.

The government and private companies have built ice rinks and ski runs. Public schools are adding skating and other winter sports. Parents are opening their wallets to pay for hockey teams and skating lessons. Villages near ski slopes are building inns to serve well-heeled tourists.

At the Vanke Shijinglong Ski Resort, visitor numbers have risen by 15% to 20% a year since Beijing and neighbouring Zhangjiakou were awarded the Winter Games in 2015. At least 8,000 people in Beijing are on hockey teams, People's Daily quoted Xing He, the deputy secretary-general of the Beijing Ice Hockey Association. Nationwide, more than 450 ice rinks and 300 snow resorts have been built since 2015, though some have closed at times during the pandemic, said Li Sen, director of the Beijing Olympic organizing committee's General Planning Department.

Post- COVID, foreign sports brands see growth opportunities in China. Winter brings happiness and prosperity. Hence, the English poet William Blake said: "In seed time, learn, in harvest teach, in winter enjoy."

© Ramachandran 

പണിക്കർക്ക് സോമനാഥ ക്ഷേത്രം വേണ്ട

സർദാർ പണിക്കരുടെ കപട മതേതരത്വം 

സർദാർ കെ എം പണിക്കർ, ഗുജറാത്തിലെ സോമനാഥ് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തെ എതിർത്തിരുന്നു എന്ന് തെളിയിക്കുന്ന ഒരു കത്ത് ഈയിടെ പുറത്തു വന്നു. ഇതേ അഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്ന പ്രധാനമന്ത്രി ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റുവിന്, പണിക്കർ 1951 മാർച്ച് 21 ന് എഴുതിയതാണ്, കത്ത്. ഇതിൽ, ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമാണ ട്രസ്റ്റിൽ നിന്ന് തനിക്ക് കിട്ടിയ 'അമ്പരപ്പിക്കുന്ന' ഒരു കത്തിനെപ്പറ്റി പറയുന്നു.

അന്ന് ചൈനയിൽ ഇന്ത്യൻ സ്ഥാനപതി ആയിരുന്ന പണിക്കരോട്, ചൈനയിലെ ചില പുഴകളിൽ നിന്നുള്ള വെള്ളവും ടിബറ്റിലെ ഷാൻ മലയിൽ നിന്നുള്ള മരച്ചില്ലകളും ക്ഷേത്ര അഭിഷേകത്തിന് അയച്ചു കൊടുക്കാൻ ട്രസ്റ്റികൾ ആവശ്യപ്പെട്ടെന്ന് പണിക്കർ പറയുന്നു. രാഷ്‌ട്രപതി ഡോ എസ് രാജേന്ദ്ര പ്രസാദാണ് ചടങ്ങിൽ മുഖ്യാതിഥി. ഇസ്ലാം അധിനിവേശക്കാർ നശിപ്പിച്ച ക്ഷേത്രങ്ങൾ പുനർനിർമ്മിക്കുക എന്ന ആശയത്തോട് താൻ എന്നും എതിരായിരുന്നു എന്ന് വ്യക്തമാക്കിയ ശേഷം പണിക്കർ എഴുതുന്നു:

"If an unofficial Hindu organisation wanted to restore that temple, no one could have any objection. Even then, where is one to stop? Kutub Minar to be pulled down and the stones which came from temples used for restoring the shrines? Is Aurangzeb’s tomb in Banares to be pulled down and Kashi Viswanath restored to original glory? If we start on this Path, where are we to stop? This is the state of mind that leads straight to RSS and the desire to revive Hindupada padishahi in India. I was rather surprised to see that some members of the Government were associat­ed with it and the suggestion that the President of India should be the chief yajaman of this obscurantist reviva­lslism, I confess, was a little frightening”. (1)

(ഒരു അനൗദ്യോഗിക ഹിന്ദു സംഘടന ആ ക്ഷേത്രം പുതുക്കിപ്പണിയാൻ മുതിർന്നെങ്കിൽ, ആർക്കും എതിർപ്പുണ്ടാവില്ല. അങ്ങനെ വന്നാലും, ഇതിന് ഒരു അവസാനം വേണ്ടേ? കുത്തബ് മിനാർ തകർത്ത് ക്ഷേത്രങ്ങൾ പൊളിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന അതിൻറെ കല്ലുകൾ കൊണ്ട് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തിന് ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയുമോ? ബനാറസിലെ ഔറംഗസേബിൻറെ കല്ലറ പൊളിച്ച് കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തിൻറെ മഹിമ പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ കഴിയുമോ? ഈ വഴിക്ക് നീങ്ങിയാൽ, നാം എവിടെ വരെ ചെല്ലും? ഈ മാനസികാവസ്ഥയാണ്, ആർ എസ് എസിലേക്കും ഹിന്ദു പഥ പാഠങ്ങളുടെ പുനരാവിഷ്കാര അഭിലാഷങ്ങളിലേക്കും നയിക്കുന്നത്. ചില മന്ത്രിമാർ ഇതുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതും ഈ പിന്തിരിപ്പൻ പുനർനിർമ്മിതിയുടെ യജമാനനായി രാഷ്‌ട്രപതി വരുന്നതും എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.")

ചില മന്ത്രിമാർ എന്ന പ്രയോഗം ആഭ്യന്തര മന്ത്രി സർദാർ പട്ടേൽ, ഭക്ഷ്യ , കൃഷി മന്ത്രി കെ എം മുൻഷി എന്നിവരെ ഉന്നം വച്ചായിരുന്നു.

മാവോയും പണിക്കരും 

മുസ്ലിം അധിനിവേശത്തിന് ശേഷമുള്ള ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രം 'സോമനാഥിസ്റ്റുകൾ' മറക്കുന്നതായി പണിക്കർ കുറ്റപ്പെടുത്തി. കത്ത് ഇങ്ങനെ തുടർന്നു:

“These are the real founders of India of today and our “Somnathists” unfortunately desire to forget them. I am sorry to inflict this on you, but I think you should know how strongly some of us feel at all this dangerous “revivalism” which seems to have affected even those closely associated with Governments in the Provinces and even at the Centre”.

(അവരാണ് ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യയുടെ സ്രഷ്ടാക്കൾ. അവരെ 'സോമനാഥിസ്റ്റുകൾ' നിർഭാഗ്യവശാൽ വിസ്മരിക്കുന്നു. അങ്ങയോട് ഇത് പറയാൻ ദുഖമുണ്ട്. എന്നാൽ, ഈ അപകടകരമായ "പുതുക്കൽ വാദം", സംസ്ഥാനങ്ങളിലും കേന്ദ്രത്തിലുമുള്ള സർക്കാരുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരെപ്പോലും ബാധിച്ചതിൽ എന്നെപ്പോലുള്ളവരുടെ രോഷം അങ്ങ് അറിയേണ്ടതാണ്.")

1948 ൽ ചൈനയിലെ ആദ്യ ഇന്ത്യൻ സ്ഥാനപതിയായ പണിക്കർ അവിടത്തെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ പിണിയാളായി മാറിയത് സർദാർ പട്ടേലിന് സഹിച്ചിരുന്നില്ല. അതിലുള്ള രോഷം കൂടി പണിക്കരുടെ വാക്കുകളിൽ വായിക്കാം.

സോമനാഥ ക്ഷേത്ര പരിഷ്കരണം ഹിന്ദു പുതുക്കൽ വാദമാണെന്ന് പണിക്കർ പറയുന്നത് വിചിത്രമാണ്; ഇതു തന്നെയാണ്, നെഹ്‌റു, ക്ഷേത്രം പുതുക്കാൻ ഇറങ്ങിയ മന്ത്രി കെ എം മുൻഷിയോടും പറഞ്ഞത്.

കത്തിൽ സോമനാഥ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് കടക്കും മുൻപ്, പണിക്കർ. മകൾ ദേവകി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആകുമോ എന്ന ശങ്ക പങ്കിടുന്നു. ഓക്സ്ഫഡിൽ പഠിച്ചിട്ടും തൊഴിൽ കിട്ടാത്ത ദേവകിയെ 'നാഷനൽ ഹെറാൾഡ്' പത്രത്തിൽ എടുത്താൽ കൊള്ളാമെന്ന ശുപാർശയമുണ്ട്. ചൈന കണ്ട് ആകൃഷ്ടയായി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആകാൻ ആഗ്രഹിച്ച ദേവകിയെ പണിക്കർ ഡൽഹിയിൽ എ കെ ഗോപാലനെ ഏൽപിച്ചു. എ കെ ജി ക്കൊപ്പം കേരളത്തിൽ എത്തിയ ദേവകി, പാർട്ടി സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരെ 1952 ൽ വിവാഹം ചെയ്തു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്ക് അധികാരം കിട്ടും വിധമാണ്, സംസ്ഥാന പുനഃസംഘടനാ കമ്മിഷൻ അംഗമായിരുന്ന പണിക്കർ കേരളത്തിൻറെ അതിരുകൾ നിശ്ചയിച്ചതെന്ന് എം കെ കെ നായർ ആത്മകഥയിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

ചൈന ടിബറ്റിൽ അധിനിവേശം നടത്തിയതിനെ പണിക്കർ അനുകൂലിച്ചു. ടിബറ്റിനെ ചൈന ബലമായി വിമോചിപ്പിച്ചാൽ, ഇന്ത്യ ഇടപെടില്ലെന്ന് വിദേശമന്ത്രി ഷു എൻ ലായിക്ക് പണിക്കർ ഏകപക്ഷീയമായി ഉറപ്പ് നൽകി. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണ കാലത്ത്, ചൈനയ്ക്ക് ടിബറ്റിന് മേൽ മേൽക്കോയ്മ ഉണ്ടെന്ന് മാത്രമായിരുന്നു, ഇന്ത്യൻ നയം. ടിബറ്റ് സ്വതന്ത്ര സംസ്ഥാനം എന്നർത്ഥം. ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രമായ ശേഷവും ഇതായിരുന്നു, നയം. എന്നാൽ, പണിക്കർ സ്വയം ഈ നയം അട്ടിമറിച്ചു. ചൈനയുടെ പരമാധികാരത്തിനു കീഴിലെ സ്വയംഭരണമാണ് ടിബറ്റിൽ എന്നാണ് 1950 ഓഗസ്റ്റിൽ പണിക്കർ ഒരു ലേഖനത്തിൽ വിശദീകരിച്ചത്. മേൽക്കോയ്മ (suzerainty) എന്നതിന് പകരം, പരമാധികാരം (sovereignty) എന്ന് പണിക്കർ പ്രയോഗിച്ചു. പട്ടേലിൻറെ എതിർപ്പിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാനാകാതെ നെഹ്‌റു പണിക്കരെ 1952 ൽ ഈജിപ്തിലേക്ക് മാറ്റി.

മുഹമ്മദ് ഗസ്നി, അലാവുദീൻ ഖൽജി, ഔറംഗസേബ് തുടങ്ങിയ മുസ്ലിം അധിനിവേശക്കാർ സോമനാഥ ക്ഷേത്രത്തെ ആക്രമിച്ചിരുന്നു. ക്ഷേത്രം പുതുക്കി പണിതത് ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ ആഭ്യന്തര മന്ത്രി സർദാർ പട്ടേലിൻറെ ശ്രമഫലത്താലാണ്. ക്ഷേത്ര ഉദ്‌ഘാടനത്തിന് രാഷ്‌ട്രപതി രാജേന്ദ്ര പ്രസാദിനെ ട്രസ്റ്റ് ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ നെഹ്‌റു വിലക്കി. നെഹ്‌റു അദ്ദേഹത്തിന് എഴുതി:

“I confess that I do not like the idea of your associating yourself with a spectacular opening of the Somnath Temple. This is not merely visiting a temple, which can certainly be done by you or anyone else but rather participating in a significant function which unfortunately has a number of implications”. (2)

("അങ്ങ് സോമനാഥ ക്ഷേത്ര ഉദ്‌ഘാടനത്തിൻറെ ആഡംബരപൂർണമായ ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കുന്നതിനോട് ഞാൻ യോജിക്കുന്നില്ല. ആർക്കും ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ ആരാധനയ്ക്ക് പോകാം. ഇത് അങ്ങനെയല്ല. നിരവധി പ്രത്യാഘാതങ്ങളുള്ള ഒരു ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കലാണ്.")

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുത്തു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ പ്രസംഗത്തിന്റെ പ്രക്ഷേപണം നെഹ്‌റു വിലക്കി.

ഗുജറാത്തിലെ ഗിർ സോമനാഥ് ജില്ലയിലെ ഈ ശിവ ക്ഷേത്രം 1026 ൽ തകർത്ത മുഹമ്മദ് ഗസ്നി വിഗ്രഹം തകർത്തിരുന്നു. 1842 ൽ ഗവർണർ ജനറൽ എല്ലൻബറോ അഫ്‌ഗാനിസ്ഥാനിലെ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തോട്, സോമനാഥിലെ ചന്ദന വാതിലുകൾ എടുത്ത് ഗസ്നി വഴി വരാൻ ഉത്തരവിട്ടു. എന്നാൽ, പട്ടാളം കൊണ്ട് വന്ന വാതിലുകൾക്ക് സോമനാഥുമായി ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. (3) ഈ വാതിലുകൾ ആഗ്ര കോട്ടയിലെ ഖാസ് മഹലിൽ കണ്ടത് ഓർക്കുന്നു. ഹിന്ദുക്കളെ പ്രീണിപ്പിക്കാൻ എല്ലൻബറോ കാട്ടിയ വങ്കത്തമായിരുന്നു, ഇത്. ഈ വാതിലുകൾ മുഹമ്മദ് ഗസ്നിയുടെ കല്ലറയുടേത് ആയിരുന്നു!

നാഗർകോട്ട്, താനേസർ, മഥുര, കനൗജ്, കളിഞ്ചർ ക്ഷേത്രങ്ങളും മുഹമ്മദ് ഗസ്നി കൊള്ളയടിച്ചു.

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് സോമനാഥിൽ 

സോമനാഥ് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണം ആദ്യം ഉന്നയിച്ചത്, 1947 നവംബർ 12 ന് ജുനഗഡിലെ പൊതുയോഗത്തിൽ, സർദാർ പട്ടേൽ ആയിരുന്നു. ജുനഗഡ് നവാബ് പാക്കിസ്ഥാനിലേക്ക് പലായനം ചെയ്ത ശേഷം ഇന്ത്യൻ പട്ടാളം അദ്ദേഹത്തിൻറെ കൊട്ടാരം പിടിച്ച അവസരമായിരുന്നു, അത്. ഡൽഹിയിൽ മടങ്ങി എത്തിയ പട്ടേൽ ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തിന് ഗാന്ധിയുടെ അനുഗ്രഹം വാങ്ങി. ഇത് കേന്ദ്ര മന്ത്രിസഭയെ കൊണ്ട് പട്ടേലും കൂട്ടരും അംഗീകരിപ്പിച്ചു. കേന്ദ്രം തന്നെ പണം മുടക്കാൻ വേണ്ടി ആയിരുന്നു ഇത്. എന്നാൽ, പട്ടേൽ, കെ എം മുൻഷി, എൻ വി ഗാഡ്‌ഗിൽ എന്നിവർ അന്ന് വൈകിട്ട് ഗാന്ധിയെ കണ്ടപ്പോൾ പണം സർക്കാർ മുടക്കാതെ ഒരു ട്രസ്റ്റ് ഉണ്ടാക്കാൻ ഗാന്ധി നിർദേശിച്ചു. മുൻഷി ചെയർമാൻ ആയി ട്രസ്റ്റ് ഉണ്ടായി.

ഗാന്ധി വധത്തിന് ശേഷം, മത വൈരം നിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷത്തിൽ, നെഹ്‌റു കപട മതേതരത്വം കൈക്കൊണ്ടു. രാഷ്ട്രപതിയായി സി രാജഗോപാലാചാരിയെ നെഹ്‌റു ആഗ്രഹിച്ചെങ്കിലും, പട്ടേലിൻറെ നോമിനി രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് ആ സ്ഥാനത്തു വന്നു. 1950 ഡിസംബറിൽ പട്ടേൽ മരിച്ചതോടെ, നെഹ്‌റുവിന് തടസ്സങ്ങൾ നീങ്ങി. 1951 ൽ പുതുക്കിപ്പണിത ക്ഷേത്രത്തിൻറെ ഉദ്‌ഘാടന നേരത്ത്, രാഷ്ട്രപതിയോട് നെഹ്‌റു ഇടഞ്ഞത്, ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. 1951 ൽ ഒരു മന്ത്രി സഭാ യോഗത്തിന് ശേഷം തന്നെ രഹസ്യമായി വിളിച്ച്, ക്ഷേത്ര നിർമ്മാണം, 'ഹിന്ദു പുതുവാദം' (revivalism) ആണെന്ന് നെഹ്‌റു പരാതിപ്പെട്ടതായി, മുൻഷി ആത്മകഥയിൽ (Pilgrimage to Freedom) എഴുതുന്നു. അന്ന് വൈകിട്ട് മുൻഷി, നെഹ്‌റുവിന് എഴുതി:

“Yesterday you referred to Hindu revivalism. You pointedly referred to me in the Cabinet as connected with Somnath. I am glad you did so; for I do not want to keep back any part of my views or activities… I can assure you that the ‘Collective Subconscious’ of India today is happier with the scheme of reconstruction of Somnath… than with many other things that we have done and are doing.”

(ഇന്നലെ വൈകിട്ട് അങ്ങ് ഹിന്ദു പുതുവാദം പരാമർശിച്ചു. മന്ത്രി സഭായോഗത്തിൽ സോമനാഥുമായി ബന്ധപ്പെട്ടയാൾ എന്ന് എന്നെ പേരെടുത്ത് പരാമർശിച്ചു. അതിൽ ഞാൻ സന്തോഷിക്കുന്നു. എൻറെ അഭിപ്രായങ്ങളോ കർമ്മങ്ങളോ ഞാൻ നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. .... നാം ചെയ്തതും ചെയ്യുന്നതുമായ പലതിനെക്കാളും, സോമനാഥ് പുതുക്കിപ്പണിയുന്നതിൽ ഇന്ത്യയുടെ സമൂഹ ആത്മ ബോധം ഇന്ന് സന്തുഷ്ടമാണ്.)

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് 1951 മെയ് 11 ന് പുതുക്കിയ സോമനാഥ ക്ഷേത്രം തുറന്നു. അദ്ദേഹം നെഹ്‌റുവിന് എഴുതി:

"I believe in my religion and cannot cut myself away from it.” (4)

(ഞാൻ എൻറെ മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു; എനിക്ക് അതിൽ നിന്ന് എന്നെ മുറിച്ചു മാറ്റുക സാധ്യമല്ല).

കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തെ പഴയ മഹിമയിൽ മോദി എത്തിച്ചതോടെ, പണിക്കരുടെ കപട മതേതരത്വവും കാലഹരണപ്പെട്ടു. നെഹ്‌റുവിന് ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രഖ്യാപിക്കാൻ ജ്യോത്സ്യനെ കൊണ്ട് ഗ്രഹനില കുറിച്ചു കൊടുത്തത് താനാണെന്ന് ആത്മകഥയിൽ വീമ്പു പറഞ്ഞ വിദ്വാൻ കൂടിയാണ് പണിക്കർ.

----------------------------

1. Op India, July 30, 2020

2. Sarvepalli Gopal, Selected Works of Jawaharlal Nehru

3  Somnatha: The Many Voices of A History, 2004

4. Durga Das, India: From Curzon To Nehru And After, 2004

 © Ramachandran 

THE FUTURE OF CHINESE INVESTMENT IN INDIA

 The Fall of Chinese Investments in Indian Startups

Li Jian, a power broker in the Indo-Chinese tech relationship, moved to India in 2007, after graduating from Peking University, majoring in Indian Languages and Culture. He spent five years as head of public affairs at Huawei in Delhi and then founded an investment consulting service called Draphant. He became a major investor in Entrackr, an Indian media startup, in 2017.

 Following Chinese giant Alibaba's investments in Indian startups, Entrackr began organizing “guided knowledge exchange” tours to China. Between 2017 and 2019, it took over 200 people from India to China. Li adopted an Indian name Amit, after the Bollywood superstar Amitabh Bachchan, and acted as liaison partner for Chinese delegations visiting India. Gurugram, where Li's company is based, began developing a Chinese startup subculture.

 When Li returned in January 2020 to celebrate Chinese New Year with his family in Guli, China, he was sure that his startup Draphant was poised to capitalize on Chinese investments in India. What happened next came as a shock. In January, the COVID hit India, and in June, a border clash worsened the bilateral relationship between China and India. The Indian government declared that all Chinese investments in Indian companies would have to be reviewed by the state before they could proceed. It was followed by a three-phase ban of over 250 Chinese-owned apps, wiping out most of the Chinese internet market that had blossomed. Entrackr was compelled to turn to external funding sources, including Paytm, raising USD 500,000 in February 2021, to keep it afloat.

In January 2020, Indian food-delivery startup Zomato had raised USD 150 million from Alibaba's fintech arm, Ant Financial, but was unable to access USD 100 million of the funds. Koo, the nationalistic alternative to Twitter, divested the 9% stake that Chinese Shunwei Capital held in the firm. More than USD 2 billion worth of investment proposals from China is currently held up in India’s slow approval process.

Some circumvented the FDI restrictions using debt instruments. Tencent invested USD 40 million in music streaming platform Gaana and another USD 224 million in ShareChat. The Gaana investment came via Tencent’s European entity, using convertible debentures. Li Jian helped companies find financial instruments, like external commercial borrowings that let Chinese investors move money into China. But, the void in the capital in Indian startups has now been filled by U.S. firms like Tiger Global, which has invested USD 1.74 billion, in 15 deals in the first half of 2021.  

Chinese dawn in Indian startups

Till the beginning of 2020, Chinese money was flooding into India’s startup ecosystem. In 2018, Chinese VCs invested USD 5.9 billion into India. E-commerce giant Alibaba was an early investor in Paytm, Zomato, Bigbasket, and Snapdeal, while its rival, Tencent, backed Flipkart, Byju’s, Ola, and Swiggy.

But the sudden turn in 2020 meant that the Chinese players who participated in the creation of India’s unicorns cannot participate in a new funding boom — USD 7.2 billion was raised in the quarter ended June 2021 alone. 

In the early 2000s, Chinese companies like Alibaba, Tencent, Baidu, and Xiaomi had focused on their USD 1.3 billion-strong domestic market. In 2014, when Alibaba was listed in the U.S., its USD 231 billion valuation, made it the largest IPO in history.

Flush with funds, for these Chinese giants, India’s growing startup ecosystem seemed fit for strategic investment. In 2015, Alibaba paid USD 680 million for a 40% stake in Paytm. Later that year, they were part of a USD 500 million investment in Snapdeal. The Alibaba group has been investing in the supermarket chain, Bigbasket from 2017 onwards. While the investment in 2017 remains undisclosed, in 2018 it was USD 146 million, in 2019 and 2020, USD 50 million each.

 Tencent joined in 2016, leading a USD 175 million round in Hike Messenger, India's answer to Whatsapp. Hike gave up on messaging in January 2021. In 2019, Tencent invested USD 100 million in India’s first gaming app to enter the unicorn club, Dream11.

 Xiaomi made its first investment in an Indian company by pouring USD 25-million in Hungama Digital Media Entertainment. It also invested in Marsplay, Oye Rickshaw and ZestMoney.

Paytm’s valuation almost tripled to USD 8.3 billion in two years and its success attracted smaller players and venture capitalists, like Morningside and Shunwei Capital, a sister concern of Xiaomi. In 2017, Shunwei Capital invested in ShareChat and the next year, it led to a USD 50 million investment in Meesho. It has since invested over USD 100 million in Indian startups, including in podcasting company KuKu FM and Indian alternative to Whatsapp, Koo.

Shunwei was joined in the Indian market by CDH Investments, Qiming Ventures, Orchid Asia Group, Legend Capital, Steadview Capital, and China insurer Ping An's fund, which were mostly looking to back proven business models. One such target was Cashify, which resembled AiHuiShou, a Chinese platform on which users bid for second-hand electronics. Three Chinese funds — CDH Investments, Morningside, and Shunwei Capital — were invested in Cashify in 2018.

The last Chinese investment in an Indian startup was in April 2020, by Legend Capital in the interactive online tutoring unicorn Vedantu, with a contribution of USD 10 million.

There has been a 12x growth of Chinese investments in Indian startups from 2016 to 2019. A report titled “Chinese Investments in India” by Gateway House estimates that the total value of Chinese investments in Indian startups during 2015 - 2020 is approximately USD 4 billion. 18 Indian unicorns including Flipkart, Dream11, Delhivery and Rivigo are backed by Chinese investments.

The economic rationale behind these investments is many. First, with the saturation in the Chinese domestic market, India is viewed as one of the last emerging markets with untapped potential. Moreover, Indian markets suffer from a lack of capital due to which investments are welcome in the system. Third, there is immense creativity and ideas that are offered by the Indian engineering institutes and the skills of young techies. And finally, these investments in India give China a competitive edge against the U.S.

China takes a back seat

 Over the last two decades, India has received a cumulative USD 456.91 billion in FDI, with over 72% of it coming from five countries: the US, Singapore, Japan, Netherlands and Mauritius— China is not one. 

The proportion of China’s FDI in India during the same period constituted a mere USD 2.34 billion or 0.51% of the total inflows. However, post-2014, Chinese investments shot up considerably across startups. But the preference for Chinese investors has gone down significantly from 29% in 2020 to 3% in 2021. The change in FDI regulations since 2020, resulted in funding from Chinese investors in India falling from USD 3.5 billion in 2019 to USD 1.05 billion in 2020.

 

After almost a nine-month freeze, the Indian government started clearing the Chinese FDI proposals in early 2021, for the ‘smaller cases’, while the larger proposals are to be dealt with later after a careful analysis. The Chinese gap may be filled by investments from other markets such as the US, UK, and Japan.

Thus, India startup funds topped China in July 2021, the first time since 2013, after China stepped up a regulatory clampdown on its tech companies. Indian startups raised nearly USD 8 billion in July, while funding to Chinese firms dropped to about USD 5 billion, according to a Bloomberg report. Indian startups have raised a record USD 17 billion during January-June 2021, a surge from about USD 12 billion raised in full-year 2020 and USD 14 billion in 2013.

 Though Chinese startups raised about USD 49 billion in the first six months of 2021, funding has slowed since the December quarter of 2020. From a peak of USD 27.7 billion raised in Q4 2020, Chinese startup funding dropped by 18% t0 USD 22.8 billion in Q2 of 2021, while India funding rose by 62% t0 USD 6.3 billion from USD 3.9 billion in the same period. India has seen 36 new unicorns in 2021, while China has added about 15. India raised nearly USD 20.76 billion across 583 deals as of August 20.

 And it is too early to paint a negative picture vis-à-vis China. India and China seem set to hit a record-high trade of USD 100 billion, having already touched USD 90.37 billion in the first nine months of 2021 — a 49.3% year-on-year rise, according to the latest data from China’s General Administration of Customs (GACC). China was India’s top trading partner in the April-July period, followed by the US, UAE, Saudi Arabia and Singapore. Exports and imports between India and China grew at over 65% in the January-June period this year. The push by the Modi government for self-reliance couldn’t put a pin in the ballooning trade.

 

 © Ramachandran 

CHINA AND A LESSON FROM GANDHI

A Lesson From the Trusteeship Theory

In his paper, Harijan, Gandhi enumerated his Doctrine of Trusteeship on February 23, 1947, when Mao fought for his people in neighbouring China. 

 

Gandhi was an economist of the masses. The fluid international conditions fraught with ideological tensions in the economic domain demanded a fresh approach to economic philosophy. The core of Gandhian economic thought is the protection of the dignity of the human person and not mere material prosperity. He aimed to develop, uplift, and enrich human life rather than a higher standard of living with scant respect for human and social values. Gandhi's idea of trusteeship arose from his faith in the law of non-possession. The world's bounties are for the whole, not for any individual. When an individual has more than his respective portion, he becomes a trustee for the people.

 The trusteeship formula of Gandhi reads as follows: 

 

1. Trusteeship provides a means of transforming the present capitalist order of society into an egalitarian one. It gives no quarter to capitalism but gives the current owning class a chance to reform itself. He felt that human nature is never beyond redemption.

 

2. It does not recognize any right of private ownership of property except that society may permit it for its welfare.

 

3. It does not exclude legislation of the ownership and use of wealth.

 

4. Thus, under state-regulated trusteeship, an individual will not be free to hold or use his wealth for selfish satisfaction in disregard to the interests of society.

 

5. It proposed a decent minimum living wage and a limit on the maximum income allowed to any person in society. The difference between such minimum and top incomes should be reasonable and equitable and variable from time to time, so much so that the tenancy would be towards obliterating the difference.

 

6. Social necessity determines the character of production and not by personal greed.

 

Gandhi wanted Zamindars/ Kulaks/ landlords to act as trustees of their lands and use them by tenants. This idea was based mainly on India being an agricultural country where more than 80 per cent of the population lives in villages. 

 

Gandhi's doctrine of trusteeship is a social and economic philosophy aiming to bring justice to society. It provides a means by which the wealthy people would be the trustees of the trust that looked after the welfare of the people in general. Gandhi believed that the rich people could be persuaded to part with their wealth to help the poor, and he held that labour is superior to capital.

 

He formulated the trusteeship theory after the Ahmedabad textile mill workers dilemma. He became more aware of the prevailing gap of interest between the owners and workers of the industries. Gandhi introduced the concept of trusteeship based on class cooperation in society. He believed that even the rich people are, after all, human beings, and as such, they also have an element of essential goodness that everyman necessarily possesses. The capitalist should be aroused by that element and won over by love. And persuade them to believe that they should utilize the wealth in their possession \for the good of the poor. The rich should realize that the capital in their hands is the fruit of the labour of poor men. This realization would make them perceive that the welfare of society lies in using money and resources for the good of others and not for one's comforts. It is a doctrine of moral responsibility and a practice of Non- possession.

 

Italian philosopher Thomas Aquinas said that bringing justice is the responsibility of the state and individuals by being empathetic, compassionate, and selfless. Gandhi's doctrine is akin to this idea. It is the responsibility of rich people to uphold the philosophy of trusteeship by being charitable. Trusteeship assumes great relevance nationally and globally, keeping in mind the growing inequality and poverty. 

 

Half of the world owned by 62

 

An Oxfam report reveals that one per cent of people in the world possess 50 per cent of the world's total wealth, and just 62 people own the same as half of the world. The wealth of the poorest half has fallen by a trillion dollars since 2010, a drop of 38 per cent. Despite the global population increasing by around 400 million people during that period, it has occurred. Meanwhile, the richest 62 has increased by more than half a trillion dollars to $1.76 trillion. The report also shows how inequality disproportionately affects women – of the current '62' richest, 53 are men, and just nine are women. 

 

A total of $7.6 trillion of individual wealth sits offshore. If the rich paid tax on this income, an extra $190 billion would be available to governments every year. As much as 30 per cent of all African financial wealth is estimated to be offshore, costing an estimated $14 billion in lost tax revenues every year. It is enough money to pay for healthcare for mothers and children in Africa to save 4 million children's lives a year and employ enough teachers to get every African child into school. The number of people living in extreme poverty halved between 1990 and 2010. The annual income of the poorest rose only less than $3 in the past quarter of a century. Had inequality within countries not grown between 1990 and 2010, an extra 200 million people would have escaped poverty.

 

In India, one per cent of people own 58 per cent of total wealth. 

 

The Gandhian principle of trusteeship is closely related to the social responsibility of business. According to Gandhi, all business firms must work as a trust. Business people should change their attitude. They have no moral right to accumulate unlimited wealth while most fellow citizens live in poverty and misery. 

 

Few richest men in the world, like Bill Gates, Warren Buffet, and Jeff Bezos, have rarely shown the principle of trusteeship. Even during COVID, the corporates were trying to make money by developing vaccines and reducing overheads by implementing the system of working from home. 

 

The crackdown in China

 

Several leading Chinese internet companies, including Tencent, Alibaba, Didi Chuxing, and eSuning, were fined 500,000 yuan ($77,345) for breaching the anti-monopoly laws in July 2021, as China stepped up its crackdown campaign against monopolistic behaviours that threaten to stifle market vitality. Alibaba paid a record $2.8 billion fine in April. Market regulators determined these companies to have breached the "concentrations of undertakings" provision under the anti-monopoly law in a total of 22 equity investment and joint venture deals, the State Administration for Market Regulation (SAMR) had said in a statement. 

 

Multiple subsidiaries of Didi - Xiaoju Kuaizhi Inc - were among the penalized parties, days after Didi was removed from Chinese app stores by order of China's cyberspace regulator over cybersecurity issues. The probes of the 22 cases, which involved fields such as new retail, e-commerce, logistics, fintech, ride-hailing, and charging piles in the new-energy vehicle industry, started in March and April 2021. Xiaoju Kuaizhi Inc and BAIC Mobility Co, a subsidiary of Beijing Automotive Industry Holding Co (BAIC Group), failed to report to the SAMR about their joint venture before obtaining a business license. It violated Article 21 of the Anti-Monopoly Law and constituted an illegal concentration of business operators. E-commerce company Suning and a subsidiary controlled by China's largest online food delivery platform Meituan were also on the receiving end of fines. Many of the fined companies are there on overseas stock markets.

 

China has been ramping up crackdowns on its digital platform companies, as the digital economy accounts for a growing percentage of the world's second-largest economy and poses some serious risks. The government is seeking to regulate the market, curb the disorderly expansion of capital and inject vitality into the vital sector, which already accounted for 36.2 per cent of the nation's GDP as of 2019. The closure of 109 monopoly cases by SAMR marked the country's antitrust push was marked by 2020, with penalties totalling 450 million yuan and intensified anti-monopoly crackdowns on internet platform companies. Last year, the SAMR told 34 platforms - including Tencent, Alibaba, Baidu, and Meituan - to thoroughly rectify their monopolistic behaviour, and tax-related irregularities or violations, within one month.

 

The crackdown was waiting to happen because the corporates were pretending to be bigger than the state and the people, shirking off their social responsibility. They could have taken a leaf out of Gandhi or Marx.

© Ramachandran 

 

ചൈനയും ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഭൂകമ്പവും

ചൈന എന്നും ദുശ്ശകുനം 

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിമത ബുദ്ധിജീവിയായ മോഹിത് സെന്നിൻറെ ' പഥികനും പാതയും: ഒരു ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റിന്റെ യാത്ര' (The Traveller and the Road: The Journey of an Indian Communist) എന്ന മനോഹരമായ ആത്മകഥയിൽ, 'ചൈനീസ് ആക്രമണം' എന്ന അധ്യായം, 1962 ലെ ചൈനാ ആക്രമണത്തെ തുടർന്ന് ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായ പടല പിണക്കങ്ങളുടെ കഥ പറയുന്നു.

അക്കാലത്തെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരണങ്ങൾ നെഹ്‌റുവിനെ വിമർശിക്കുന്നവയാണ്. അദ്ദേഹം ചൈനയെ വല്ലാതെ വിശ്വസിച്ചു; ചൈനയെ അദ്ദേഹം പ്രകോപിപ്പിച്ചു എന്നിങ്ങനെയാണ്, വിമർശനം. രണ്ടും അത്ര ശരിയല്ല എന്നാണ് മോഹിത് സെൻ പറയുന്നത്.

അവിഭക്ത കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ അന്നത്തെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി അജയ് ഘോഷ്, ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്കും സോവിയറ്റ് പാർട്ടിക്കും രഹസ്യ കത്തുകൾ എഴുതിയിരുന്നു. ചൈന, ടിബറ്റിനെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ, 1958 ൽ ദലൈലാമ ഇന്ത്യയിൽ അഭയം തേടി. ഇന്ത്യ അദ്ദേഹത്തെ രക്ഷപ്പെടുത്തി കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു എന്ന് ചൈന കരുതി. ഇത്, ചൈനാ നേതൃത്വത്തെ ചൊടിപ്പിച്ചു. ഇന്ത്യ അഭയം കൊടുത്തില്ലെങ്കിൽ, ലാമ അമേരിക്കയിൽ എത്തുമായിരുന്നു. ഇന്ത്യ അതിന് അനുവദിക്കുകയായിരുന്നു വേണ്ടിയിരുന്നത് എന്ന് വിചാരിക്കാം - അങ്ങനെ ആയിരുന്നെങ്കിൽ, ലാമ അമേരിക്കയിൽ പോയി ചൈനക്കെതിരെ ആഞ്ഞടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നേനെ. ഇവിടെ ശാന്തനായി. ചൈന ടിബറ്റിൽ ഇടപെട്ടപ്പോൾ, ബുദ്ധമതം അടിസ്ഥാനമാക്കി, മൊറാർജി ദേശായ്, ഗോവിന്ദ് വല്ലഭ് പന്ത് തുടങ്ങിയ കോൺഗ്രസ് നേതാക്കൾ, നെഹ്‌റുവിന്റെ ചൈനാ പ്രീണനത്തെ വിമർശിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് നെഹ്‌റു വിപത്തിൽ പെട്ടത്. ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ചൈനയെ അനുകൂലിച്ചു.

മോഹിത് സെൻ പറയാത്ത ഒന്നുണ്ട്: ചൈനയിൽ സ്ഥാനപതിയായി നെഹ്‌റു ആദ്യം അയച്ചത്, സർദാർ കെ എം പണിക്കരെ (ചൈനയിൽ 1948- 1952) ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ മകൾ ദേവകി കേരളത്തിലെ പാർട്ടി സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്നു. അവർ  ചൈനയിൽ പോയി തിരിച്ചു വന്ന് ഒരു സ്തുതി പുസ്തകം എഴുതിയിരുന്നു. (1) പണിക്കർ ചില അതിക്രമങ്ങൾ കാട്ടിയതിനാൽ, സർദാർ പട്ടേൽ ഇടപെട്ട് പുറത്താക്കി. പണിക്കരെ ഈജിപ്തിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റി നെഹ്‌റു സംരക്ഷിച്ചു.

ചൈന ടിബറ്റിൽ നടത്തിയ അധിനിവേശത്തെ പണിക്കർ അനുകൂലിച്ചു. ഇന്ത്യൻ സർക്കാരിൻറെ നയം അറിയാൻ നിൽക്കാതെ, വ്യക്തിപരമായാണ്, പണിക്കർ നിലപാട് എടുത്തത്. ചൈനീസ് വിദേശ മന്ത്രി ഷു എൻ ലായിയെ കണ്ട്, ചൈന ടിബറ്റ് മോചിപ്പിച്ചാൽ ഇന്ത്യ ഇടപെടില്ലെന്ന് പണിക്കർ ഉറപ്പ് നൽകി. 

ചൈന രണ്ട് അതിക്രമങ്ങൾ കാട്ടി. ഇന്ത്യയുടെ വടക്കു കിഴക്കും വടക്കു പടിഞ്ഞാറുമുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാക്കി ചൈന ഭൂപടങ്ങൾ ഇറക്കി. പ്രതിരോധ മന്ത്രി വി കെ കൃഷ്ണ മേനോൻ ഇത് സി പി ഐ നേതൃത്വത്തിൻറെ ശ്രദ്ധയിൽ കൊണ്ടു വന്നു. ഇത് ഉഭയ കക്ഷി ബന്ധത്തെ ബാധിക്കുമെന്ന് ചൈനയെ അറിയിക്കാൻ മേനോൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇടതു പക്ഷത്തുള്ള ഫിറോസ് ഗാന്ധി, എടത്തട്ട നാരായണൻ, ഡോ കെ എൻ രാജ് തുടങ്ങിയവരോടും മേനോൻ സംസാരിച്ചു. അവർ സി പി ഐ നേതൃത്വത്തെ കണ്ടു. കെ എൻ രാജ് ചൈനീസ് നീക്കത്തിൽ ക്ഷുഭിതനായെന്ന് മോഹിത് സെൻ എഴുതുന്നു. ചൈനയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണം വരും മുൻപുള്ള ഭൂപടങ്ങളാണെന്ന് ചൈന ഇവിടത്തെ പാർട്ടിയോട് വിശദീകരിച്ചു. എന്നിട്ടും, ഭൂപടങ്ങൾ പിൻവലിച്ചില്ല. 

തുടർന്ന്, ഭൂപടത്തിൽ കാണിച്ച പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാണെന്ന് ചൈന ഇന്ത്യയെ അറിയിച്ചു. അത്, ബ്രിട്ടൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തതാണ്. 1914 ൽ അതിർത്തിയായ വടക്കുകിഴക്ക് ബ്രിട്ടൻ വരച്ച മക് മഹോൻ രേഖ അംഗീകരിക്കില്ലെന്നും ചൈന നിലപാട് എടുത്തു. ഈ മേഖലയിലാണ് തങ്ങളുടെ പൂർവികരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്ന് ചൈന അവകാശപ്പെട്ടു. ഈ അവകാശവാദം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി നേതാക്കളെയും അമ്പരപ്പിച്ചു. 

പ്രശ്‍നം നെഹ്‌റു കാര്യമാക്കിയില്ല. വടക്കു പടിഞ്ഞാറൻ മേഖല മിക്കവാറും തരിശാണെന്ന് നെഹ്‌റു പറഞ്ഞു. അവിടെ പുല്ലു പോലും കിളിർക്കില്ല. ഈ പ്രസ്താവനയെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഒഴികെയുള്ളവർ എതിർത്തു. എങ്കിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പക്ഷപാതിത്വത്തിൽ നെഹ്‌റു ഉറച്ചു നിന്നു. ചൈനീസ് പാർട്ടി നേതൃത്വം, ഒരു പരിധിക്കപ്പുറം പോകില്ലെന്ന് നെഹ്‌റു കരുതി.

ചൈന കാട്ടിയ രണ്ടാമത്തെ അതിക്രമം, പരസ്യമായി നെഹ്‌റുവിനെ എതിർത്തു എന്നതാണ്. 'പീപ്പിൾസ് ഡെയ്‌ലി' രണ്ടു മുഖപ്രസംഗങ്ങളിലാണ് ഇത് ചെയ്തത്. ടിബറ്റും നെഹ്‌റുവിന്റെ തത്വദീക്ഷയും ആയിരുന്നു വിഷയം. 1959 ആദ്യം വന്ന ഈ മുഖപ്രസംഗങ്ങൾ ചെയർമാൻ മാവോ അംഗീകരിച്ചതാണെന്ന് ചൈന ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ അറിയിച്ചു. നെഹ്‌റു, ചൈനീസ് മേഖല കയ്യടക്കാനുള്ള  സാമ്രാജ്യത്വ കളിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് ചൈന വിമർശിച്ചു. നെഹ്‌റു, സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് ഒത്താശ ചെയ്യുന്ന  ബൂർഷ്വ പ്രതിവിപ്ലവകാരികളുടെയും ഭൂപ്രഭുക്കളുടെയും പ്രതിനിധിയാണെന്ന് അവർ പരിഹസിച്ചു. ഈ ചൈനീസ് നിലപാട് ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയുടെയും സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയുടെയും നിലപാടിന് വിരുദ്ധമായിരുന്നു. അതേ സമയം, കോൺഗ്രസിനെതിരെ ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി പ്രതിപക്ഷത്തിരിക്കുന്നത് എന്തിനെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നില്ലെന്ന് 1957 ൽ ചൈനീസ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. 1956 ലെ എട്ടാം കോൺഗ്രസിൽ, ഇന്ത്യയുമായുള്ള തന്ത്രപരമായ സഹകരണത്തിന് ചൈന തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. അതായത്, ചൈന, ടിബറ്റ് പ്രശ്നത്തിന് ശേഷം, നിലപാട് മാറ്റുകയായിരുന്നു. ഈ കോൺഗ്രസിൽ ഇ എം എസും പി സുന്ദരയ്യയും പങ്കെടുത്തു.

ചൈനീസ് നിലപാട് മാറ്റം ചർച്ച ചെയ്യാൻ അജയ് ഘോഷ്, ഭൂപേശ് ഗുപ്ത എന്നിവരെ മോസ്‌കോയ്ക്ക് അയച്ചു. ചൈനീസ് നേതൃത്വവുമായി സംസാരിക്കാൻ ഉപദേശം കിട്ടി. ഘോഷും ഗുപ്തയും ചൈനയിൽ പോയി. ചൈന നിലപാടിൽ ഉറച്ചു നിന്നു. ഇന്ത്യയുമായുള്ള സൗഹൃദത്തെക്കാൾ പൂർവികരുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുന്നതിലാണ് ചൈനയ്ക്ക് താൽപര്യമെന്ന് ഇരുവരും മടങ്ങി എത്തിയ ശേഷം, സഖാക്കളോട് പറഞ്ഞു. മാവോ ഇത്തിരി അയഞ്ഞതായി അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടപ്പോൾ അവർക്ക് തോന്നി.

അജയ് ഘോഷ് 

മടങ്ങി വന്ന ഘോഷ് പാർട്ടി വാരിക  'ന്യൂ ഏജ്' ന് ഒരു അഭിമുഖം നൽകി. അഭിമുഖം നടത്തിയത്, മോഹിത് സെൻ ആയിരുന്നു. ഗംഗയും യാങ്‌ടിസികിയങ്ങും ഒഴുകുവോളം സൗഹൃദം തുടരുമെന്ന് മാവോ പറഞ്ഞെന്ന് ഘോഷ് വിവരിച്ചു. വാരിക ഇറങ്ങിയ വെള്ളിയാഴ്ച രാവിലെ 19 ഇന്ത്യൻ സൈനികരെ കൊങ്ക ചുരത്തിൽ ചൈനീസ് പട്ടാളം കൊന്നു. ഘോഷും പാർട്ടിയും മരവിച്ചു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി ചൈനീസ് പാർട്ടിയോട് വിശദീകരണം ചോദിച്ചു. മറുപടി കിട്ടിയില്ല. സംഭവത്തെപ്പറ്റി ചൈനീസ് വാർത്താ ഏജൻസി സിൻഹുവ ഇറക്കിയ വാർത്ത മാത്രം അയച്ചു കൊടുത്തു. 

ചൈനീസ് പാർട്ടി എട്ടാം കോൺഗ്രസിൽ ഇ എം എസും സുന്ദരയ്യയും പങ്കെടുക്കുമ്പോൾ, മാവോയുടെ ഏകാധിപത്യം, വ്യക്തി സ്തുതി എന്നിവക്കെതിരെ പാർട്ടി നീങ്ങിയിരുന്നത്, അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ''നൂറു പൂക്കൾ വിരിയട്ടെ, നൂറാശയങ്ങൾ പോരടിക്കട്ടെ'' എന്ന മുദ്രാവാക്യം നിലച്ചിരുന്നു. മാവോ പ്രസിഡൻറ് അല്ലാതായി; ചെയർമാൻ സ്ഥാനത്ത് ഒതുക്കപ്പെട്ടു. അധികാരം പോയ മാവോയെയാണ് ഘോഷും ഗുപ്തയും കണ്ടതെന്ന് അവരും അറിഞ്ഞില്ല. ചൈനീസ് പാർട്ടി, എട്ടാം കോൺഗ്രസ് തീരുമാനങ്ങൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞ്, 1958 ൽ 'മുന്നോട്ടുള്ള കുതിപ്പ്' (Great Leap Forward) നയമായി  സ്വീകരിച്ചു. സോവിയറ്റ് യൂണിയനെക്കാൾ വ്യവസായവൽക്കരണത്തിൽ മുന്നേറുക ആയി, ലക്ഷ്യം. അതിൻറെ ഉന്മാദത്തിൽ ആയിരുന്നു, ചൈന. 

ഈ നയം ദുരന്തമായിരുന്നു. ആരോഗ്യകാരണങ്ങളാൽ, പാർട്ടി മാവോയ്ക്ക് വിശ്രമം വിധിച്ചു. 

ആഗോള വിപ്ലവം സംബന്ധിച്ച ചൈനീസ് കാഴ്ചപ്പാട് മാറി. 1960 ഏപ്രിൽ 22 ന്, ലെനിൻറെ ജന്മദിനത്തിൽ, ചൈന, 'ലെനിനിസം നീണാൾ വാഴട്ടെ' എന്ന ലഘുലേഖ ഇറക്കി. ലെനിൻ പറഞ്ഞതൊക്കെ ശരി, അതിൽ നിന്ന് മാറുന്നത് പ്രതിവിപ്ലവം, സാമ്രാജ്യത്വം നിലനിൽക്കുവോളം ലോകയുദ്ധം അനിവാര്യം എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു, ഉള്ളടക്കം. ഇതേ തുടർന്ന് സോവിയറ്റ് പാർട്ടിക്കെതിരെ ചൈന ആക്രമണം തുടങ്ങി. ബെയ്‌ജിങിൽ, യുവാക്കളുടെയും തൊഴിലാളി യൂണിയനുകളുടെയും ലോക സമ്മേളനത്തിൽ എസ് എ ഡാങ്കെ പങ്കെടുത്തു. അവിടെ ചൈനീസ് നയത്തെ അദ്ദേഹം വിമർശിച്ചു. മാവോയിസത്തിനെതിരെ ജാഗരൂകരായിരിക്കാൻ തിരിച്ചെത്തിയ അദ്ദേഹം ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് ആഹ്വാനം ചെയ്തു. മാവോ ബുദ്ധനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവെന്ന് ഡാങ്കെ പരിഹസിച്ചു. ഡാങ്കെയും എസ് ജി സർദേശായിയും ചൈനീസ് പാർട്ടിക്കെതിരെ നീങ്ങി. അവർ നെഹ്‌റുവിനൊപ്പം നിന്നു. ഡാങ്കെ പാർട്ടി അച്ചടക്കം ലംഘിച്ചതിനാൽ, പാർട്ടി അദ്ദേഹത്തെ പരസ്യമായി ശാസിച്ചു. 

പ്രശ്‍നം, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ ഉലച്ചു. ചൈനീസ് പാർട്ടി തെറ്റ് ചെയ്തതായി സുന്ദരയ്യയുടെ നേതൃത്വം അംഗീകരിച്ചില്ല.  ഭൂപടങ്ങളും പുരാരേഖകളുമായി പാർട്ടി യോഗത്തിൽ എത്തി സുന്ദരയ്യ ചൈനയുടെ അവകാശ വാദങ്ങൾക്ക് അടിസ്ഥാനമുണ്ടെന്ന് വാദിച്ചു. ചൈന ഭൂമി കയ്യടക്കില്ല, ഇന്ത്യൻ ബൂർഷ്വ ഭരണകൂടം അത് ചെയ്യും എന്നായി സുന്ദരയ്യ. ആഗോള തൊഴിലാളി വർഗ കടമ. ചൈനയ്‌ക്കൊപ്പം നിൽക്കുക എന്നതാണ് ! ഡാങ്കെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന റിവിഷനിസ്റ്റ് ബൂർഷ്വ ദേശീയതയ്ക്ക് കീഴടങ്ങരുതെന്ന് സുന്ദരയ്യ ഗ്രൂപ്പ് ശഠിച്ചു. സുന്ദരയ്യയെ ബി ടി രണദിവെ, എം ബസവപുന്നയ്യ, പ്രമോദ് ദാസ്‌ഗുപ്‌ത, ഹർകിഷൻ സിങ് സുർജിത്, സി എച്ച് കണാരൻ തുടങ്ങിയവർ അനുകൂലിച്ചു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി അജയ് ഘോഷ് ഡാങ്കെയുടെ നിലപാടിനെ അനുകൂലിക്കുകയും പ്രവൃത്തിയെ തള്ളുകയും ചെയ്തു. ഭൂപടങ്ങളും പുരാരേഖകളുമല്ല പ്രധാനമെന്ന് സുന്ദരയ്യയെയും വിമർശിച്ചു. സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയെ ചൈനീസ് പാർട്ടി എതിർക്കുന്നത്, ആഗോള കമ്യൂണിസത്തിന് നന്നല്ല എന്ന് ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി അവർക്ക് എഴുതാൻ ഘോഷ് നിർദേശിച്ചു. ഘോഷിനെ സി രാജേശ്വര റാവു, ഭവാനി സെൻ, ഭൂപേശ് ഗുപ്ത, സെഡ് എ അഹമ്മദ്, എൻ കെ കൃഷ്ണൻ, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായർ, സി അച്യുത മേനോൻ തുടങ്ങിയവർ പിന്താങ്ങി. ഇ എം എസ്, എ കെ ഗോപാലൻ, ജ്യോതി ബസു എന്നിവർ ഒരു പക്ഷത്തും ചേർന്നില്ല.

മീററ്റിൽ ദേശീയ സമിതി യോഗം കലുഷമായി. യോഗത്തിനെത്തിയ നേതാക്കളെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യുമെന്ന് ശ്രുതി പരന്നു. ഘോഷ് പറഞ്ഞ നിലപാട് വച്ച് യോഗം പ്രമേയം പാസാക്കി. നെഹ്‌റുവിന് സപ്തതി ആശംസ നേർന്ന് മറ്റൊരു പ്രമേയവും പാസാക്കി. 

ഘോഷും ഡാങ്കെയും നെഹ്‌റുവിനെ വെവ്വേറെ കണ്ടു. നെഹ്‌റു അമ്പരപ്പ് പ്രകടമാക്കി. ചൈന ഭൂതർക്കം ഉയർത്തിയത് മറ്റെന്തിനോ വേണ്ടിയാണെന്ന് അദ്ദേഹം ശങ്കിച്ചു. ഇന്ത്യൻ പ്രശ്‍നം ഘോഷ് 1960 ൽ മോസ്‌കോയിൽ, ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്, തൊഴിലാളി പാർട്ടി സമ്മേളനത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചു. അൽബേനിയൻ പാർട്ടി ഒഴികെയുള്ളവർ പിന്താങ്ങി. 1957 ലെ സമ്മേളനം അംഗീകരിച്ച ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് നിലപാടിൽ നിന്ന് ചൈന വ്യതിചലിച്ചതായി ആരോപണമുണ്ടായി. ചൗ എൻ ലായിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ചൈനീസ് സംഘം ഉറച്ചു നിന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ കൂടെ എത്തിയ ഡെങ് സിയാവോ പിങ് തെമ്മാടിയെപ്പോലെ പെരുമാറി. ചൗ എൻ ലായ് ഇന്ത്യയിൽ ചെന്ന് പ്രശ്‍നം തീർക്കാൻ സമ്മേളനം നിർദേശിച്ചു. അത് നടന്നു. പ്രയോജനം ഉണ്ടായില്ല.

തുടർന്നുള്ള രണ്ടു വർഷങ്ങളിൽ, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ തീവ്ര പക്ഷവുമായി ചൈന രഹസ്യ ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു. വിഭാഗീയതയിൽ പെട്ട് ദേശീയ സമിതിയിൽ ചർച്ച നടക്കാതായി. 1961 ആദ്യം നടക്കേണ്ട വിജയവാഡ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് തയ്യാറാക്കേണ്ട ചുമതല ഘോഷിനായിരുന്നു.  ഇടതു പക്ഷം സഹകരിച്ചില്ല. വലതുപക്ഷം റിപ്പോർട്ട് പരിശോധിക്കാൻ ഡാങ്കെയെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. പാർട്ടി കോൺഗ്രസിന് തലേന്ന് റിപ്പോർട്ടിന്റെ ഒരു കോപ്പി മാത്രം തയ്യാറാക്കി ഘോഷ് പോക്കറ്റിലിട്ടു.

ഇന്ത്യൻ നാഷനൽ കോൺഗ്രസും സി പി ഐ യും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമായിരുന്നു, ചർച്ച. കോൺഗ്രസിനെ മുച്ചൂടും എതിർക്കണമെന്ന് ഇടതുപക്ഷം വാദിച്ചു. ജനവിരുദ്ധമായ നയങ്ങളെ എതിർത്ത് കോൺഗ്രസുമായി സഖ്യം വേണമെന്ന് പി സി ജോഷിയും ഡാങ്കെയും വാദിച്ചു. ഘോഷ് ഒപ്പം നിൽക്കുമെന്ന് ഡാങ്കെ ഗ്രൂപ്പ് പ്രതീക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ട് അവരെ നിരാശപ്പെടുത്തി. ഘോഷ് മദ്ധ്യ നിലപാട് എടുത്തു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തു ചേരാതിരുന്നതിൽ, ഇടതുപക്ഷം സന്തോഷിച്ചു. അതിനാൽ, അവർ ഘോഷിൻറെ റിപ്പോർട്ടിനെ അനുകൂലിച്ചും രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയത്തെ എതിർത്തും വോട്ട് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. പ്രതിനിധി ചർച്ചകളിൽ രോഷം അണ പൊട്ടി. ചെറിയ ഹൃദയാഘാതം വന്ന് ഘോഷ് രണ്ടു ദിവസം കിടപ്പിലായി.

ഒരു രാത്രി പ്രതിനിധികളോട് ഉടൻ സമ്മേളിക്കാൻ നിർദേശം വന്നു. പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് വിപരീതമായി, സോവിയറ്റ് പ്രതിനിധി സുസ്ലോവ്, യൂറി ഗഗാറിനെ  ബഹിരാകാശത്ത് എത്തിച്ചതായി അറിയിച്ചു.

ഘോഷിൻറെ പ്രസംഗം ഏകകണ്ഠമായി പാസാക്കി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം അതനുസരിച്ചു ഭേദഗതി ചെയ്യാൻ അദ്ദേഹത്തെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. തുടർന്ന് ദേശീയ സമിതി തിരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നു . സമിതിയിൽ അംഗങ്ങൾ 101. ഔദ്യോഗിക പാനൽ അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ ബഹളമായി. ഇടതിന് മേൽക്കൈ ഉള്ള ബംഗാളിൽ നിന്ന് ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തെ വെട്ടി നിരത്തിയിരുന്നു. പുതിയ ദേശീയ സമിതിയിൽ മൂന്നിലൊന്ന് ഇടതു പക്ഷം അഥവാ ചൈനാ പക്ഷം. തൃപ്തി ഇല്ലാതെ ഇടതുപക്ഷം ഇറങ്ങിപ്പോയി. അവർ പുതിയ പാർട്ടി ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് ശ്രുതി പരന്നു. പാതിരയ്ക്ക് സുഖമില്ലാത്ത ഘോഷ് ഹാളിൽ എത്തി. ദേശീയസമിതി അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണം 110 ആക്കി പ്രമേയം പാസാക്കി. ഒരു ഒത്തുതീർപ്പ് പട്ടിക പാസാക്കി. തൽക്കാലം പിളർപ്പ് ഒഴിവായി.കേന്ദ്ര എക്സിക്യൂട്ടീവ്, സെക്രട്ടേറിയറ്റ് അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിൽ സമ്മതം ഉണ്ടായില്ല. അതിനാൽ, ഘോഷിനെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് ആ സമിതികളിലും തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്നു. പഴയ ബലാബലം തന്നെ. ഇരു ഗ്രൂപ്പുകളും വെവ്വേറെ പ്രവർത്തിച്ചു. മദ്ധ്യ പക്ഷത്ത് ഭൂപേശ് ഗുപ്ത, ഇന്ദ്രജിത് ഗുപ്ത, ജ്യോതി ബസു, ഇ എം എസ്, എ കെ ഗോപാലൻ, സോഹൻ സിങ് ജോഷ്, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായർ, സി അച്യുത മേനോൻ തുടങ്ങിയവർ അണി നിരന്നു.

ചൈന,  ഇന്ത്യൻ അതിർത്തിയിൽ അതിക്രമം തുടർന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇത് പാർട്ടിയിലെ ഇടതു പക്ഷത്തെ പാർട്ടിക്കകത്ത് മറ്റൊരു പാർട്ടിയായി വളരാൻ സഹായിച്ചു. ബെയ്‌ജിങിലെ മാവോവാദികളുമായി അവർ ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചു. കോൺഗ്രസിനോടും നെഹ്‌റുവിനോടും പുച്ഛം എന്ന നയത്തിൽ യോജിച്ചു. പാർട്ടി പിടിച്ചടക്കുകയായി ലക്ഷ്യം. സി പി ഐ ആസ്ഥാനത്ത് ഘോഷ് അവസാനം നടത്തിയ പത്ര സമ്മേളനത്തിൽ, ചൈനയ്ക്ക് മാർക്സിസത്തിൻറെ കുത്തകയില്ലെന്ന് തുറന്നടിച്ചു.നെഹ്‌റു സാമ്രാജ്യത്വത്തിൻറെ വളർത്തു പട്ടിയാണെന്ന ചൈനീസ് വിമർശത്തോട് ഘോഷ് വിയോജിച്ചു. അങ്ങനെ സി പി ഐ ഔദ്യോഗികമായി ചൈനീസ് വിരുദ്ധമായി.

ഡാങ്കെ 

ഇടതുപക്ഷം ഘോഷിനെതിരെ വൻ പ്രചാര വേല അഴിച്ചു വിട്ടു. ഇടക്കിടെ മോസ്‌കോയ്ക്ക് പോകാൻ ഘോഷ് അസുഖം ഭാവിക്കുകയാണ് എന്നത് വരെ മനുഷ്യത്വ രഹിതമായ പ്രചാരണം എത്തി. 1961 സെപ്റ്റംബർ -ഒക്ടോബറിൽ മോസ്കോയിൽ ചികിത്സയ്ക്ക് പോകാൻ ഘോഷ് അവധി എടുത്തു. എന്നാൽ, ആക്ടിങ് ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായ ഇ എം എസ് ആ അവധി റദ്ദാക്കി. മാത്രമല്ല, ഇത് പരിഗണിക്കാതെ റഷ്യയിൽ പോയി മടങ്ങി വന്ന് ഘോഷ് എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ, അത് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻറെ വീക്ഷണമായേ കണക്കിൽ എടുക്കൂ എന്നും ഇ എം എസ് ഘോഷിനെ അറിയിച്ചു. ഘോഷിന് പാർട്ടി സെക്രട്ടേറിയറ്റ്, എക്സിക്യൂട്ടീവ് എന്നിവ വിളിച്ച് ഇ എം എസിൻറെ നിർദേശം തള്ളാൻ കഴിയുമായിരുന്നു; അത് ചെയ്തില്ല. വിജയവാഡ കോൺഗ്രസിന് ശേഷം, ഇ എം എസ് ഇടതു പക്ഷത്ത്, അഥവാ ചൈനാ ചേരിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. ഘോഷ് മോസ്‌കോയ്ക്ക് പോയില്ല. ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരികെ പ്രവേശിച്ചു. 1962 ജനുവരി 13 ന് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. പലരും വിലാപയാത്രയിൽ പങ്കെടുത്തില്ല.

1962 ലെ പൊതു തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് ശേഷം, ഡാങ്കെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആകുമെന്ന നിലയിൽ, ഇടതു പക്ഷം, ഒത്തുതീർപ്പ് സ്ഥാനാർത്ഥിയായി ഇ എം എസിനെ നിർദേശിച്ചു. ഡാങ്കെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആയാൽ പാർട്ടി പിളരുമെന്ന ഭീഷണി ഉണ്ടായി. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, ഡാങ്കെ ചെയർമാൻ, ഇ എം എസ് ജനറൽ സെക്രട്ടറി എന്ന ഒത്തുതീർപ്പിൽ പാർട്ടി എത്തി.

ചൈനയുടെ നുഴഞ്ഞു കയറ്റം കാരണം, വടക്കു പടിഞ്ഞാറ് ഇന്ത്യൻ സൈനിക പോസ്റ്റുകൾ മാറ്റി. ഒരു ആക്രമണം ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. വി കെ കൃഷ്ണ മേനോൻ ചൈനീസ് വിദേശ മന്ത്രി മാർഷൽ ചെൻ യി യെ ജനീവയിൽ കണ്ടു. തങ്ങൾ മക് മഹോൻ രേഖ കടക്കില്ലെന്ന് ചെൻ ഉറപ്പ് നൽകി. ആഗോള രാഷ്ട്രീയമാകട്ടെ, അമേരിക്കയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ക്യൂബൻ മിസൈൽ പ്രതിസന്ധിയിൽ വട്ടമിട്ടു. ഇന്ത്യയെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാൻ ചൈന ഈ അവസരം തിരഞ്ഞെടുത്തു. താജില മലയിലെ ഒരു ഏറ്റുമുട്ടൽ അവർ മുതലെടുത്തു. ശ്രീലങ്കൻ സന്ദർശനത്തിൽ ആയിരുന്ന നെഹ്‌റു, "ഞാൻ ചൈനക്കാരെ തൂത്തെറിയാൻ ഉത്തരവ് കൊടുത്തു" എന്നു പറഞ്ഞത്, എരിവ് കൂട്ടി. ചൈന സകല ശക്തിയുമെടുത്ത് ഇന്ത്യയെ ആക്രമിച്ചു.വടക്കു പടിഞ്ഞാറ് ഇന്ത്യൻ സേനയെ തുരത്തിയ ചൈനയുടെ വൻ ആക്രമണം, വടക്കു കിഴക്കായിരുന്നു. മക് മഹോൻ രേഖ കടന്ന് അസമിലെ തേസ് പൂർ വരെ ചൈനീസ് പട്ടാളം എത്തി. 

സി പി ഐ നേതൃത്വം വെട്ടിലായി. വലതു പക്ഷം ആഹ്ളാദിച്ചു. തർക്കം സംസാരിച്ചു തീർക്കാൻ ഇരു രാജ്യങ്ങളോടും സോവിയറ്റ് 'പ്രവദ' മുഖപ്രസംഗത്തിൽ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ചൈനയോട് പിൻവാങ്ങാൻ പറഞ്ഞില്ല. ചൈന സഹോദര രാജ്യമാണെന്നും ഇന്ത്യ സൗഹൃദ രാജ്യമാണെന്നും 'പ്രവദ' പറഞ്ഞത്, നില വഷളാക്കി. ഇതേ നിലപാട് സ്വീകരിക്കാൻ സോവിയറ്റ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഇരു പക്ഷവും മുഖ പ്രസംഗത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്‌തു. ഈ മുഖപ്രസംഗം ചെറിയ മാറ്റങ്ങളോടെ പ്രമേയമാക്കാൻ ഇടതു പക്ഷം ദേശീയ സമിതിയിൽ നിർദേശിച്ചു. അമേരിക്കയുടെ മമതയ്ക്കായി നെഹ്‌റു, ചൈനയെ ആക്രമിക്കാൻ സൈന്യത്തോട് നിർദേശിച്ചെന്ന് ഇടതുപക്ഷം പറഞ്ഞു പരത്തി. 

ദേശീയ സമിതി യോഗത്തിന് മുൻപ്, ഇ എം എസ് പത്ര സമ്മേളനം വിളിച്ചു. വിവരം ഡാങ്കെയോട് പറഞ്ഞില്ല. ഓഫിസിലെ ചില സഖാക്കൾ അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു. ചൈനയാണോ ആക്രമണം നടത്തിയതെന്ന് ഇ എം എസിനോട് പത്ര ലേഖകർ ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ്, ഇ എം എസിൻറെ കുപ്രസിദ്ധമായ പ്രതികരണം ഉണ്ടായത്: "ചൈന അവരുടേതെന്ന് കരുതുന്ന പ്രദേശത്താണ് കയറിയത്, അതിനാൽ, അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അത് അതിക്രമം അല്ല. ഇന്ത്യക്കാർ അവരുടേതെന്ന് കരുതുന്ന പ്രദേശമാണ് പ്രതിരോധിക്കുന്നത്; അതിനാൽ അവരുടേതും അതിക്രമം അല്ല ." 

അപ്പോൾ പത്ര സമ്മേളനം നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തെത്തിയ ഡാങ്കെ, ഇ എം എസിനോട് പുച്ഛത്തോടെ ചോദിച്ചു: " അപ്പോൾ, ആ സ്ഥലത്തെപ്പറ്റി നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം എന്താണ് ?'.

വിറളി പിടിച്ച  ഇ എം എസ് ഉത്തരത്തിനായി വിക്കുമ്പോൾ, ഡാങ്കെ പ്രഖ്യാപിച്ചു: " ചൈനയാണ് ഇന്ത്യയെ ആക്രമിച്ചത്. ഇന്ത്യയുടെ പ്രദേശത്ത് അധിനിവേശം നടത്തി. രാഷ്ട്രം സ്വയം പ്രതിരോധിക്കാനും ചൈനയെ തുരത്താനുമുള്ള നെഹ്രുവിന്റെ ആഹ്വാനത്തിന് ഒപ്പമാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി."

മക് മഹോൻ രേഖ കടക്കില്ലെന്ന് ആഗോള തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് നൽകിയ ഉറപ്പ് ചൈന ലംഘിച്ചെന്ന് ഡാങ്കെ പറഞ്ഞു. ചൈന കമ്മ്യൂണിസത്തെ വഞ്ചിച്ചു.

ഡാങ്കെയുടെ പ്രഖ്യാപനം കോളിളക്കമുണ്ടാക്കി. സോവിയറ്റ് യൂണിയനെ പ്രതിരോധിക്കുന്നതാണ് കടമ എന്ന കാരണത്താൽ, ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യ പ്രസ്ഥാനത്തെ ഒറ്റിയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ മറ്റൊരു ഒറ്റിലേക്ക് നയിക്കുകയായിരുന്നു, ഇ എം എസും കൂട്ടരും. ദേശീയ സമിതി യോഗത്തിന് മുൻപ്, ഡാങ്കെ സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയോടും മറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികളോടും സംസാരിച്ച് ചൈനീസ് പാർട്ടിക്ക് എതിരെ ഒരു ചരിത്രപരമായ വിമർശം തയ്യാറാക്കി. 'പ്രവദ' മുഖപ്രസംഗത്തോടുള്ള വിയോജിപ്പ് അറിയിച്ചു. പ്രതിലോമപരമായ നെഹ്‌റു സർക്കാരിനെ പുറത്താക്കാൻ ചൈന 'യഥാർത്ഥ' കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളോട് ആഹ്വാനം ചെയ്തു.

ദേശീയ സമിതി ഡാങ്കെയുടെ നിലപാടിനെ അംഗീകരിച്ചു. എന്നാൽ, ആ നിലപാടിനെ സുന്ദരയ്യ, പ്രമോദ് ദാസ്‌ഗുപ്‌ത, രണദിവെ തുടങ്ങിയവർ എതിർത്തു. മദ്ധ്യ മാർഗ്ഗത്തിൽ ആയിരുന്നു, ഇ എം എസ്, ഭൂപേശ് ഗുപ്‌ത തുടങ്ങിയവർ. ക്രൂഷ്ചേവ് മാവോയുമായി സംസാരിച്ചെന്ന് സോവിയറ്റ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ അറിയിച്ചു, ചൈനീസ് സൈന്യം ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ, ചൈനയ്ക്കുള്ള എണ്ണ വിതരണം വിച്ഛേദിക്കുമെന്ന് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ചൈനയെ അറിയിച്ചു. 'പ്രവദ' അടുത്ത മുഖ പ്രസംഗത്തിൽ, ചൈനയെ വിമർശിച്ചു. ഇടതു പക്ഷത്തിൻറെ ഓമനപ്പുത്രനായ കൃഷ്ണ മേനോന് മന്ത്രി സ്ഥാനം പോയി. രാജ്യത്തെ ഒറ്റിയ ഇടതു പക്ഷത്തിന് മുഖം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ആഗോള തലത്തിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ധാർമ്മികതയുടെ മുഖം മൂടിയും അഴിച്ചു വക്കേണ്ടി വന്നു. 

രണദിവെയും ഇ എം എസും 

സ്റ്റാലിന്റെ ക്രൂരതകൾ ക്രൂഷ്ചേവ് വെളിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ ഉണ്ടായ ധാർമ്മിക തകർച്ചയ്ക്കപ്പുറമായി, ഇടതു പക്ഷത്തിനുണ്ടായ വിശ്വാസ തകർച്ച. ഏതാനും വർഷം കഴിഞ്ഞ് ചൈന നക്സലൈറ്റുകളെ തുണച്ചപ്പോൾ, പാർട്ടിയിലെ ഇടതുപക്ഷം കൂടുതൽ ഇളിഭ്യരായി. 

ഇന്ത്യൻ ഭൂപ്രദേശമോ പൂർവികരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടമോ ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു, ചൈനയുടെ പ്രശ്‍നം; നെഹ്‌റുവിന് ദേശീയ തലത്തിലും രാജ്യാന്തര തലത്തിലുമുണ്ടായിരുന്ന തലയെടുപ്പ് തകർക്കേണ്ടിയിരുന്നു. അതിന്, ഇടതുപക്ഷം നിന്നു കൊടുത്തു.

ചൈനീസ് ആക്രമണം, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഒരു പക്ഷത്തെ നേരിയ തോതിൽ ദേശീയ വാദികളാക്കി' മറു പക്ഷത്തെ മുരടൻ വരട്ടു വാദികളാക്കി. ജനിക്കാത്ത ഭ്രൂണവും മരിച്ച ജഡവും മാത്രമേ തെറ്റ് ചെയ്യാതെയുള്ളൂ എന്ന് ലെനിൻ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞു; ഏറ്റവും കൂടുതൽ തെറ്റുകൾ ചെയ്യുന്നത് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളാണെന്ന് ലെനിനും സ്റ്റാലിനും ചൈനയും തെളിയിച്ചു. 

കോൺഗ്രസിനോടുള്ള ബന്ധം പറഞ്ഞാണ് സി പി ഐ 1964 ൽ പിളർന്നതെന്ന് പരക്കെ ധാരണയുണ്ട്. എന്നാൽ, ആ പിളർപ്പിന് യഥാർത്ഥ കാരണം, ചൈനീസ് ആക്രമണവും ചൈനയെ ചൊല്ലി പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായ ആഭ്യന്തര കാരണവുമാണ് എന്ന് ഇവിടെ വിവരിച്ച സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് തെളിയുന്നു.

പാർട്ടി പിളർപ്പിന് ശേഷം, സി പി ഐ (എം) നേതാക്കളെ ചൈനീസ് ചാരന്മാരായി കണ്ട് അറസ്റ്റ് ചെയ്തു. ഇ എം എസും ജ്യോതി ബസുവും അതിൽ പെട്ടില്ല. പൂജപ്പുര സെൻട്രൽ ജയിലിൽ, വി എസ് അച്യുതാനന്ദൻ പക്ഷവും ഒ ജെ ജോസഫ് നേതൃത്വം നൽകിയ സി ഐ ടി യു പക്ഷവും കായികമായി ഏറ്റുമുട്ടി. രാഷ്ട്രീയ തടവുകാർക്ക് ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്യാൻ ആഹാര സാധനങ്ങൾ ജയിൽ അധികാരികൾ അവരെ തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇതിൽ മിച്ചം വന്ന സാധനങ്ങൾ അതിർത്തിയിലെ ഇന്ത്യൻ പട്ടാളത്തിന് സംഭാവന ചെയ്യണമെന്നും ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാർക്ക് രക്തം ദാനം ചെയ്യണമെന്നും അച്യുതാനന്ദൻ വാദിച്ചു. ഇതിനെ ചൊല്ലിയായിരുന്നു, അടി. വലതു പക്ഷത്ത് അല്ലാത്ത അച്യുതാനന്ദന് ദേശാഭിമാനം ഉണർന്നത് എങ്ങനെ എന്ന് വ്യക്തമല്ല.

ഇവർ ജയിൽ മുക്തരായ ശേഷം, തലശ്ശേരിയിൽ നടന്ന സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റി യോഗം അച്യുതാനന്ദനെ കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റിയിൽ നിന്ന് ജില്ലാ കമ്മിറ്റിയിലേക്ക് തരം താഴ്ത്തി. ജോസഫിനെ സംസ്ഥാന സെക്രട്ടേറിയറ്റിൽ നിന്ന് നീക്കി. ആ യോഗത്തിൽ അധ്യക്ഷത വഹിച്ചത്, കെ ആർ ഗൗരിയമ്മ ആയിരുന്നു. അതായിരുന്നു, അച്യുതാനന്ദൻ നേരിട്ട ആദ്യ നടപടി.

ചൈനയെ  തൊട്ടാൽ പ്രശ്നമാണ്. അത്, എസ് രാമചന്ദ്രൻ പിള്ളയ്ക്ക് മനസ്സിലാകാത്തത്, 'ചുരുളി' യുടെ ഇക്കാലത്തും അദ്ദേഹത്തിൻറെ മനസ്സിൽ 'ജീവിതനൗക' ഓടുന്നത് കൊണ്ടാണ്.

_____________________________

1. ഓക്സ്ഫഡിൽ പഠിച്ച ദേവകി പണിക്കർ, വിവാഹത്തിന് മുൻപ്, പണിക്കർ ചൈനയിൽ സ്ഥാനപതി ആയിരിക്കെയാണ്, അവിടെ പോയത്. കമ്മ്യൂണിസത്തിൽ ആകൃഷ്ടയായി കേരളത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ താല്പര്യപ്പെട്ട ദേവകിയെ, അതിനായി പണിക്കർ, ഡൽഹിയിൽ എ കെ ഗോപാലനെ ഏൽപിച്ചു. എ കെ ജി ക്കൊപ്പം കേരളത്തിൽ എത്തി, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരുമായി പ്രണയത്തിലായി. 1952 ഫെബ്രുവരി 29 നായിരുന്നു, വിവാഹം.

© Ramachandran