Great Works Written in Lock Down

Lock Down brings to mind great works written in jail.

Prison literature is a fully formed genre. While locked up many people find the reflexive outlet of writing a way to pass the monotony. Others find that they feel they must write to express some wrong, either against themselves or others. While imprisonment has been the cause of great works, such as The Gulag Archipelago of Solzhenitsyn, this list will focus on those works actually composed within prisons or jails.

1. Boethius: Consolation of Philosophy

“While I was thus mutely pondering within myself, and recording my sorrowful complainings with my pen, it seemed to me that there appeared above my head a woman of a countenance exceeding venerable…”

When it comes to literary works composed in prison there is no choice but The Consolation of Philosophy for the first place, to my mind at least. Ever since it was published the work has been influential. Translated from Latin into English by King Alfred, Chaucer and Queen Elizabeth I, the book serves as a warning to those in power. Boethius was at the pinnacle of power in Rome after the collapse of the Western Empire. Unfortunately he fell foul of Theodoric the Great and was imprisoned. This sudden change in fortune is what prompted Boethius to write this philosophical dialogue between himself and the Goddess Philosophy. Boethius feels aggrieved that he has had everything taken away from him. Philosophy leads him by questioning to consider whether anything outside of himself was ever truly his to begin with. I’ll admit not everyone finds Philosophy’s words all that consolatory but it remains a foundational text for Western civilization.

2. Le Morte d’Arthur: Thomas Malory

“Whoso pulleth out this sword of this stone and anvil, is right wise King born of all England.”

England has a rich history of Arthurian mythology which has inspired writers for hundreds of years. While imprisoned Thomas Malory wrote, using French sources, the most famous version of Arthurian legend. We are not entirely sure of the biography of Malory, there are several competing candidates for the identity of the author, but we know from the work itself that it was composed in prison. Le Morte d’Arthur has given the world some of the best known images of Arthur, such as the pulling of the sword from the stone and the Lady of the Lake, her arm covered in shimmering samite.

3. Prison Epistles: Paul

“I therefore, a prisoner for the Lord, urge you to walk in a manner worthy of the calling to which you have been called, with all humility and gentleness, with patience, bearing with one another in love, eager to maintain the unity of the Spirit in the bond of peace.”

Paul was the first, and most influential, Christian theologian. He started out as a persecutor of Christians but, after an encounter with Jesus on the road to Damascus, Paul became one of the most vocal supporters of Christianity. His letters proved so important to Christian theology that they were incorporated into the canon of the New Testament. While Paul was spreading faith in Jesus as the messiah he caused much consternation. After a confrontation in Jerusalem Paul was arrested and held in prison. Here he wrote several important letters to Christian communities – The Colossians, the Ephesians, the Philpians and one letter to Philemon. There is some scholarly debate over whether Ephesians and Colossians are genuine Pauline epistles but are still held by most Christians as part of the canon. Paul’s letters were later closely read by Martin Luther and Pauline theology was a major driving force behind the Catholic/Protestant schism.

4. Letter from Birmingham Jail: Martin Luther King Jr

“My Dear Fellow Clergymen:

While confined here in the Birmingham city jail, I came across your recent statement calling my present activities “unwise and untimely.” Seldom do I pause to answer criticism of my work and ideas…”

We can be glad that King did pause to answer his critics because the letter he wrote from jail, where he was held for protesting without a permit, is a ringing vindication of the rights of all people. Bonhoeffer, as a profound theologian, can sometimes speak in terms whose meaning eludes us. This letter talks to everyone; Christian or not. King’s letter was written in response to eight local clergymen who published a letter, A Call for Unity, which called for African-Americans to press their case for equal rights through the courts and not by demonstrations. Dr King responds calmly and, in a fairly brief space, sets out all the reasons that it is impossible for a man of conscience to allow injustice to continue. This is the best document for understanding the greatness of King’s leadership. If I were subjugated by such injustice would I be able to meet it with such reason, determination, and forgiveness? But it is not just a call to those suffering discrimination personally, we must all be responsible for guaranteeing the rights of others.

“Injustice anywhere is a threat to justice everywhere.”

5. Letters and papers from prison: Dietrich Bonhoeffer

“Mere waiting and looking on is not Christian behavior. The Christian is called to sympathy and action, not in the first place by his own sufferings, but by the sufferings of his brethren, for whose sake Christ suffered.”

Bonhoeffer had the many chances to lead an easy life. He was born into middle-class comfort in 1906 Germany. He might have followed his father in medicine or pursued music. Instead Bonhoeffer studied theology and did pastoral work in Harlem to become a pastor. When the Nazis took political power they also forced cooperative into positions of power. Bonhoeffer and other liberal churchmen form their own communion. He had many chances to move abroad and avoid persecution but, after intense internal debate, he chose to be in Germany for the duration of the war. Bonhoeffer was arrested in 1943 and held until just 23 days before the end of the war, when he was hanged. During his imprisonment Bonhoeffer wrote widely and this collection of his letter and papers contains much that is worth studying even if the finer details of Christian theology are not your cup of tea.

6. The Travels of Marco Polo: Rustichello de Pisa

Marco Polo left Italy with his father and uncle in 1271 and returned in 1295. In those years of travel Polo traveled to the then poorly understood Far East. On Polo’s return to Italy he was captured by the Genoese and held captive. While in prison he related his adventures to fellow prisoner Rusticello de Pisa. Rustichello wrote down what he heard and soon copies of the tale spread throughout Europe. For centuries the Travels of Marco Polo were the best information the West had about China. While Polo’s account can be questioned in some aspects of veracity it has certainly proved influential. Contact with China had existed (certainly in trade in the days of ancient Rome) before Polo but with the dissemination of his book fascination with the ‘exotic East’ was born. Other Europeans had travelled to China before Polo but none left as detailed an account, perhaps a jail term to write would have secured them a place on this list.

7. Tractatus Logico-Philosophicus: Ludwig Wittgenstein

“What we cannot speak about we must pass over in Silence.”

It is tempting to do just that with the Tractatus Logico-Philosophicus. It is undoubtedly one of the most influential philosophical works of the 20th century, and so is well deserving of a place on this list. It is also undoubtedly a work which requires multiple readings to start to come to grips with. Wittgenstein started makes notes for the Tractatus while a soldier in the First World War. He completed it while held prisoner by the Allies at the end of the war. Part of the difficulty in reading the Tractatus is Wittgenstein’s style; he uses short declarations and sub-clauses to state his views, with very little in the way of argument.

8. The History of the World: Walter Raleigh

“Whosoever, in writing a modern history, shall follow truth too near the heels, it may haply strike out his teeth.”

Raleigh, we may take it from the statement above, would not be welcomed by academic historians today but his unfinished history of the world is a masterpiece. Raleigh traces the history of the world from creation to the third Macedonian war in 168BC. The book serves to show how again how a man’s mind, though his body is held captive, can travel over time and space. Raleigh never finished his history though he was released, and was later beheaded. His history includes this meditation on death.

“O eloquent, just and mighty death… thou hast drawn together all the far stretching greatness, all the pride, cruelty, and ambition of man, and covered it all over with these two narrow words Hic Jacet [Here Lies].”

9. De Profundis: Oscar Wilde

While Lovelace found love set him free it was, for Wilde, love which led to confinement. After a serious of trials relating to his relationships with Lord Alfred Douglas and other men Wilde was sentenced to two years hard labor for gross indecency. While held in prison in Reading Wilde composed a long letter to Douglas which was later published posthumously as De Profundis. The work starts with an account of Wilde and Douglas’ relationship and how damaging it has been to Wilde. The tone is not accusatory but self-revelatory. The letter then turns towards the realizations that prison has forced on Wilde. Wilde ends with his plans for the future for, though we know his life would be cut short, he has learned-

“I have grown tired of the articulate utterances of men and things. The Mystical in Art, the Mystical in Life, the Mystical in Nature this is what I am looking for. It is absolutely necessary for me to find it somewhere.”

10. To Althea, from prison: Richard Lovelace

“Stone walls do not a prison make,

Nor iron bars a cage;”

These are the much quoted first lines of the final stanza of Richard Lovelace’s poem ‘To Althea, from prison.’ Richard Lovelace was one of the dashing young cavalier’s of the English civil war and is classed with the metaphysical poets. Sent to prison for presenting a royalist petition in support of pro-royalist bishops he used the time to compose this, his most famous poem. Written to, a possibly fictional, lover the poem expresses a theme common to much of the literature composed in jail; you cannot imprison the human mind. Despite the walls around him he can imagine his beloved and so he ends the poem with the lines-

“If I have freedom in my love
And in my soul am free,
Angels alone, that soar above,
Enjoy such liberty.”

11. Gita Rahasya: Bal Gangadhar Tilak

Shrimadh Bhagvad Gita Rahasya, popularly also known as Gita Rahasya or Karmayog Shashtra, is a 1915 Marathi language book authored by Indian social reformer and independence activist Bal Gangadhar Tilak while he was in prison at Mandalay, Burma. It is the analysis of Karma yoga which finds its source in the Bhagavad Gita, a sacred book for Hindus. According to him, the real message behind the Mahabharata’s Gita is to act or perform, which is covered in the initial parts rather than renounce, which is covered in the later parts of the epic Gita. He took the Mimamsa rule of interpretation as the basis of building up his thesis.

This book consists of two parts. The first part is the philosophical exposition and the second part consists of the Gita, its translation and the commentary.

The book was written by Tilak in pencil with his own handwriting while being imprisoned at the Mandalay jail from 1908 to 1914. The more-than-400 pages of script was written in less than four months and is hence in itself considered as “remarkable achievement”. Although the writing was completed in the early years of his term, the book was only published in 1915, when he returned to Poona. He defended the ethical obligation to the active principle or action, even violent action including killing, as long as that was selfless and without personal interest or motive.

12. Paradise Lost Translation: Milovan Djilas

Yugoslavian political prisoner Milovan Djilas translated Paradise Lost into Serbo-Croatian in the 1960s while he was imprisoned, writing the epic out on toilet paper with a pencil, and smuggling it out of prison.  

Three hundred and fifty years after it was first published, John Milton’s epic revolutionary poem about the fall of man, Paradise Lost, continues to find relevance around the world, with research revealing that new translations in the last 30 years outnumber the previous three centuries’ output combined 

 First published in 1667, the blank verse Paradise Lost tells “of Man’s First Disobedience, and the Fruit / Of that Forbidden Tree, whose mortal taste / Brought Death into the World, and all our woe, / With loss of Eden.” Milton’s Satan is cast out from heaven with his rebel angels, “Hurld headlong flaming from th’ Ethereal Skie / With hideous ruine and combustion down / To bottomless perdition, there to dwell / In Adamantine Chains and penal Fire”. He goes on to tempt Adam and Eve, and to bring about their expulsion from Eden.  

JESUS AND ASCENSION IN THE WASTE LAND

T S Eliot and Indian Wisdom

“April is the cruellest month, breeding

lilacs out of the dead land, mixing

memory and desire, stirring

dull roots with spring rain.”

Thus begins the trend setting poem, The Waste Land, by T S Eliot.The deeply religious person that he is, Eliot probably wrote, April is the cruellest month, because, Jesus was crucified in April.

But for us who have suffered another pandemic, April is cruel in another sense too.
In the northern hemisphere, April is classically associated with spring-  “breeding lilacs out of the dead land” is a very heavy, depressed way to describe the blooming of flowers. He sees the same things as everyone else, but there is no joy there. A sense of loss and longing, of being rooted in the past, and spring, re-awakening memories of things that have passed.

He further says:

“Winter kept us warm, covering         
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers. ” 

It means, winter was better than spring. He is giving us an insight into a mind that doesn’t revel in these things as might be expected. An old literature teacher once put it thus: when your arm is numb, you don’t feel it. But when the blood flows again, and the pins and needles come, suddenly you know about it. It’s not (emotional) numbness that hurts; it’s the return of feeling. Anyone who has dealt with long-term depression can probably feel the connection to what Eliot is describing here. April is the cruellest month because the life and colour of spring throws one’s depression into stark relief and forces painful memories to surface.

Scholars have said he is invoking Chaucer here.

TS Eliot, by opening the poem with this line about April is ironically playing off of the opening line of The Canterbury Tales by Chaucer, whom he considers as the first true English poet.

Chaucer’s poem, “The Canterbury Tales” begins thus:

“What that Aprille with his shoures soote

The droghte of Marche hath perced to the root

And bathed every veyne in swich licour

Of which virtue gendered is the flour” 

We would read this in modern times as, “When that April with his showers sweet, The drought of March has pierced to the root, And bathed every vein in such liquor, Of which virtue engendered is the flower.”

So, in The Waste Land, he is linking his poem to the great past and the founder of English poetry, Chaucer, but in the process, he is separating April from the notion as the month of Spring renewal of life; this renewal of natural life is opposite to the deadness of hope and spirit, as the “Waste Land” now begins and speaks.  

April is the cruellest month from the perspective of those who have died; even more, from the perspective of those buried and in hell, viewing with regret heavenly spring time. While the winter helped them forget what they lost, April made them see this all too clearly.

The title of this first of five sections is “The Burial of the Dead” which also suggests that this section is about those who have died. Tere are lines which suggest that they are in their graves, covered with warm snow over winter.

Psychiatrists have said that this is a psychiatric speculation. April is when life rebirths, yet it is also the month of the year when the suicide rate peaks among major depression and disorder patients. This is quite paradoxical but completely suits Eliot’s description of the month. It is also known that Eliot’s wife suffered from depression. Depression is not a mild disorder and its progress bears little resemblance to ‘silent implosion’.  

There is an argument that says while he was echoing Chaucer, he was referring to his friend from Paris, Jean Verdenal, who may have died in April, in WW1. There is an association between the lilacs in the poem and a later non-poetic reference to his friend carrying lilacs. More mundanely, spring brings warmth after barren winter but not the fruits of the earth, the crops that are reaped in autumn. This critique suggests that the poem was essentially about personal grief rather than societal decay. Given the state of Europe then, the interpretation of the poem focusing on social decay, is precious.

April is cruel because Jesus was crucified; but it is also the month in which he resurrected.

But did Jesus die at the cross?

In the Fourth Gospel, it is said, two men performed the Office of the Embalming, winding it in linen clothes. The women provided spices and ointments.Both Mathew and Luke say that the Body was taken safely by disciples to a secret hilly place, for embalming. So, the fact is, Jesus didn’t die on the Cross;it  is there in The Bible itself. Do you apply ointments to a dead body?  

Jewish custom doesn’t allow the crucified to hang on the Cross over night. In the letter of the Esseer, in The Crucifixion, emphasis is given to Jesus’ wound on his side. Nicodemus the Physician knew Jesus was not dead because, if Jesus had died, the wound would not have bled for such a long time. Nicodemus sent Joseph of Arimathea, the influential, to Pilate, and he himself went to collect proper drugs, pretending he wanted to embalm the body. 

The wound above the hip was lower down than what is generally believed. No vital organs were damaged.The spear pierced only the skin.His feet was not pierced, as it was not the custom at crucifixions.The earth quake that happened then, electrified Jesus’ nerves. I want to underline the information that Joseph was sent to Pilate. For What? Of Course, to facilitate the rescue operation.

At the time of Jesus, the Tau Cross, in the shape of, ’T’, was used. The Christians think Jesus carried the entire cross, believing the myriad paintings. It was not so.The victim carried only the Platibulum or the cross arm, weighing about 110 pounds or 50 kilograms, to the place of execution.The Stipes, or upright post was permanently fixed there, and the Platibulum was placed in a notch at the top of the Stipes.The victim was never nailed on the palms, the nails were driven between the small bones of the wrist, radial and Ulna. Luke the physician, in his gospel, says, at Gethsemane, Jesus’ sweat became drops of blood. In modern medicine, this is called, Hematidrosis.Under emotional stress, tiny capillaries in the sweat glands can burst.

The crucifixion usually ended with crurifracture, the breaking of the bones of the legs, which prevented the victim from pushing himself upward. The legs of the thieves were broken, but Jesus was spared, thus giving him a chance to survive. The line in the gospel of John, And immediately there came out blood and water, specifies Jesus didn’t suffer suffocation.

The bodily ascension of Jesus to heaven, in Mark and Luke is disproved by Paul’s first letter to the Corinthians (15:5:50): Now this I say, Brethren, that flesh and blood cannot inherit the Kingdom of God, neither doth corruption inherit incorruption. The two disciples present, Mathew and John, doesn’t mention, ascension.

If there is resurrection, there is no sacrifice through death. If Jesus resurrected, he fails in comparison with the sacrifice of Prometheus, who stole fire for the entire humanity from Olympus. A martyr resurrects only in the minds of the humanity. It is better to think Jesus didn’t resurrect, but, he survived.

If Jesus escaped from the cross, what happened to him? He lived in India, in Kashmir. It is another story.

The Waste Land ends thus:

Datta. Dayadhvam. Damyata.

Shantih     shantih     shantih

The poem, thus, ends in India. It leaves eurocentrism, the philosophy of decay, and finds solace in Hinduism. This is from the  Brihadaranyaka Upanishad. The three Sanskrit words mean Restraint, Compassion and Charity.

Lord Brahma, the Creator in the Hindu Trinity, instructs Devas to show restraint (in enjoying pleasures), Asuras to be compassionate, and mankind to be charitable. Mankind has the qualities of both Asuras and Devas, and so mankind should follow all three instructions. If these three instructions were actually followed , so many wars could have been averted. If mankind had embraced self-control and compassion, we wouldn’t be warring all the time.

Shanti  means peace. It is uttered thrice in Shanti mantras invoking the first utterance in the universe, OHM.

Ohm Shantih, Shantih, Shantih.

 

In Defence of Manu Statue in Rajasthan High Court

Manu Statue Should be There in All Courts

There was an article in Live Law,titled,Caste and The Statue of Manu in Rajasthan High Court,written by Anurag Bhaskar,who is said to be a law lecturer.The  article argued that the statue of Manu should be removed from the Rajasthan High Court premises.

The statue of Manu in the premises of Rajasthan High Court's Jaipur bench— according to Hindu mythology, the progenitor of mankind and the author of the Manusmriti, which codifies the rights and duties of various social groups — has seen its share of skirmishes. On October 8, 2018, two women from Aurangabad in Maharashtra — Sheela Bai Pawar, 35, and Kanta Ramesh Ahire, 32 — were arrested along with their associate Dawood Shakeel Sheikh, 30, for smearing it with black paint.  

The two were taken into custody and booked under sections of the Indian Penal Code for hurting religious sentiments, among other charges. They were then sent to Jaipur Central jail, 5 kilometres away, before being granted bail on October 22.

Pawar, Ahire and Sheikh are members of the Republican Party of India-Kharat, a breakaway faction of the Republican Party of India (Athawale).

That day, one of the two sari-clad women clambered on to the statue’s pedestal with a can of black paint, stretched out her arms and sprayed all over Manu’s torso. The other woman, standing on the ground, aimed for Manu’s legs.

Yogesh Salve, another member of the RPI-Kharat who accompanied the two women and Sheikh to Jaipur, asked then:"How can one expect justice if the statue of Manu, a person whose views on women and Dalits were discriminatory, is placed in the court?"

For the past three decades, though it was never formally inaugurated, this statue of Manu has seen several battles — big and small, in courts and outside.

It all began on February 10, 1989, when Padam Kumar Jain, then president of the Rajasthan Higher Judicial Officers’ Association, wrote a letter to then chief justice N M Kasliwal, asking for permission to install a Manu idol on the court premises as part of a “beautification project”. The permission was granted on March 3.

Sandeep Sumahendra, son of the late Sumahendra Sharma, the Rajasthani artiste who worked on the statue, says, “It took my father around two and a half months to build the statue. Until then, there was no other Manu statue, so nobody had any idea what Manu looked like. My father designed it on the basis of his imagination and after reading Manu’s works. Like many of my father’s works on display in Jaipur, including one of Lady Justice at the district and sessions court, this Manu statue is made of cement.”

Sumahendra, who was a student then, remembers how the statue was jinxed from the start. “On the day of the planned inauguration, a large crowd had gathered inside the campus. I remember making a hurried exit with my father as we didn’t want to be part of any controversy. Then acting chief justice Milap Chand Jain was supposed to inaugurate the statue, but it was never done.On July 28, 1989, in a full court meeting of the Rajasthan High Court, the judges unanimously decided that the statue would be removed. But just as it was about to taken down, VHP leader Acharya Dharmendra and others filed a PIL against the move.

“Hate was brought to India by the British, along with Islamic and Communist ideology. There is no mention of hate and discrimination in the philosophy of Manu, and therefore, the burning of Manusmriti is like setting fire to all of humanity,” said Dharmendra.

“It was a great idea to have a Manu statue inside the High Court as he was the first person anywhere in the world to draft a law. Those who oppose him are ignorant of Manu’s philosophy. He never mentions the word ‘Dalit’ anywhere,” he added.

Vibhutibhushan Sharma, former president of the Rajasthan High Court Bar Association who was later made a member of the manifesto committee of the Congress for the Rajasthan elections, said, “When the statue of Manu was installed in the High Court, it wasn’t for any particular caste. Manu is regarded as the first person to have come up with a written law. If there is any downside to that law, it is open to amendments as is done in our Constitution. The statue shouldn’t be associated with any caste.”

In August 1989, while hearing Dharmendra’s petition, the High Court stayed the removal of the statue and ordered that future hearings will be before a bench of more than two judges, including the chief justice.

That’s where the matter lies now. Many in judicial circles refer to the case as the oldest writ petition pending in the High Court.

“Throughout the 1990s and the 2000s, Dalit leaders such as Kanshi Ram and Ramdas Athawale came to Jaipur and protested against the statue.

A K Jain, who appeared as a lawyer for Dalit groups during the last hearing of the case in 2015, recounts the commotion that day. “The court was more of a battleground. Almost 300 to 400 Brahmin lawyers, including office bearers of different bar associations of Jaipur, got together. As I started reading lines from the Manusmriti that are offensive to Dalits, these lawyers started protesting and we were hardly able to speak,” said Jain.

That was the last time this writ was listed for hearing.

Ambedkar had burned Manusmriti in 1927.

The statue of Manu is there as the first codifier of Hindu law,which is part of Indian culture.Ma nu has always criticised by feminist groups,for the statement,Na Sthree Swathanthryam Arhathi ( The woman desn't deserve Fredom).

There had been such contextual statements gainst women by great writers in the world,including Plato,Aristotle,Shakespeare to Sri Narayana Guru and Changampuzha Krishna Pillai in Southern India.European culture abound in statements against slaves and women.In the Sivasathakam of Narayana Guru,there are atleast 20 slokas that can be termed anti women.He has said women are there to attract and destroy men.Changampuzha wrote,women are the roots of gloabal calamity and the hell of fire.

Aristotle said,"Man is to woman is,Master is to Slave".

There is no role for women in Plato's Republic.

  It is notorious that Athens in the fifth and fourth centuries SC combined pride in its democratic institutions with slave ownership and male dominance. In general, these latter institutions were matter neither for pride nor for apology. They were taken for granted. Both were indeed ubiquitous in the world the Athenians knew. It is also notorious that Aristotle was an apologist of both slavery and male supremacy. 

  Aristotle says that if there are whole nations of natural masters and other nations of natural slaves, slave wars are justified. This, he says, is what explains the claim by the Greek poets that "Greeks should not enslave Greeks”— they think Greeks should enslave barbarians, who are natural slaves ( Politics) .

In Politics,Chapter 12, after the discussion of business expertise has been completed, Aristotle returns to the subject of household rule, and takes up the question of the proper forms of rule over women and children. As with the master’s rule over the slave, and humanity’s rule over plants and other animals, Aristotle defines these kinds of rule in terms of natural hierarchies: “[T]he male, unless constituted in some respect contrary to nature, is by nature more expert at leading than the female, and the elder and complete than the younger and incomplete”. 

This means that it is natural for the male to rule: “[T]he relation of male to female is by nature a relation of superior to inferior and ruler to ruled” . And just as with the rule of the master over the slave, the difference here is one of reason: “The slave is wholly lacking the deliberative element; the female has it but it lacks authority; the child has it but it is incomplete”.

Aristotle places the rule of male over female in the household in the context of the husband over the wife.Female children who had not yet been married would have been ruled by their father. Marriage for girls in Athens typically took place at the age of thirteen or fourteen.  

It had also been the case in Manu's India-females were married early,and were ruled by men.Aristotle gave women no role in politics.

Aristotle has very little to say about what women’s virtues look like, how they are to be achieved, or how women should be educated. But it is clear that Aristotle believes that as with the master’s superiority to the slave, the man’s superiority to a woman is dictated by nature and cannot be overcome by human laws, customs, or beliefs.  

Shakespeare in Hamlet said,Frailty,thy name is Woman!

Swadessbhimani Ramakrishna Pillai,an Editor in Kerala in the 1910-1912 period had wrote an editorial which said the dalits doesn't have the right to study alongwith the Hindu elite in the same class room,since their brain hasn't developed to match the elite.The dalits are just buffaloes in comparison with the elite,who are horses,he wrote.But Pillai is in the good books the Marxists and pseudo secularists,becuase he wrote a pamphlet on Marx,in 1912 which was actually a copy of Lala Hardayal's article,which was published in the Modern Revciew,four months ago.

Pillai's statue is still there in the Kerala capital.

Since Manu is the first law giver,his statue should be there,not only in the court premises of Rajasthan,it should be there in all the court premises in India.

If you want to remove it you can-but remove statues of Aristotle,Plato,Shakespeare and the like before you do it;burn their books,while you burn Manusmrithi.

ഋഗ്വേദത്തിലെ യഹോവ

വേദം, ക്രിസ്തു മത ഉറവിടം 

അബ്രഹാമിൻറെയും സന്തതികളുടെയും പൈതൃക ദൈവമാണ് യഹോവ-ജൂതരുടെയും മുസ്ലിംകളുടെയും ക്രിസ്ത്യാനികളുടെയും പൊതു പൈതൃകമാണ്, അത്.

മോസസ് 

എന്നാൽ, യഹോവ ഋഗ്വേദത്തിലുണ്ട്. അവരുടെ ദൈവം ഇവിടന്ന് പോയതാണ്. ഋഗ്വേദത്തിലെ 1028 മന്ത്രങ്ങളിൽ  33 എണ്ണത്തിലായി 41 തവണ 'യഹ്‌വ്' ശബ്ദം വരുന്നു. ഒന്നാം മണ്ഡലത്തിലെ അഞ്ച്. രണ്ടിലെ രണ്ട്, മൂന്നിലെ ഒൻപത്, നാലിലെ അഞ്ച്, അഞ്ചിലെ അഞ്ച്, ആറിലെ ഒൻപത്, ഏഴിലെ നാല്, എട്ടിലെ രണ്ട്, ഒമ്പതിലെ മൂന്ന്, പത്തിലെ അഞ്ച് എന്നിവയിലാണ് ഇവ. ഇതിൽ പുരുഷ രൂപമായ യഹ്‌വ 21 തവണയും സ്ത്രീ ശബ്ദമായ യഹ്‌വി 20 തവണയും വരുന്നു. 16 വീതം മന്ത്രങ്ങളിൽ യഹ്‌വയും യഹ്‌വിയും ഒന്നിൽ രണ്ടും. അഗ്‌നി, ഇന്ദ്രൻ, സോമ, അശ്വിന ദേവകളെയാണ് ഇത് കുറിക്കുന്നത്. പ്രപഞ്ചത്തെ ചലനാത്മകമാക്കുന്ന ശക്തിയാണ് വിവക്ഷ. വേദത്തിൽ ഇത് ബ്രഹ്മം ആണല്ലോ.

ബൈബിൾ പഴയ നിയമത്തിൽ യഹോവ ദൈവമാണ്. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് 830 മുതൽ ഇത് ലിഖിതങ്ങളിലുണ്ട്. ഹീബ്രുവിലെ ഈ ശബ്ദത്തിൻറെ മൂലം അജ്ഞാതമാണ്. പണ്ഡിതർ പറയുന്നത് ഇത് ഇസ്രയേലിന് പുറത്തു നിന്നാകാം എന്നാണ്. അരമയിക്, അറബിക്, ഈജിപ്ഷ്യൻ ഭാഷകളിൽ മൂലം അന്വേഷിച്ചു. ബൈബിളിലെ അർത്ഥത്തോട് സാമ്യമുള്ള സംസ്കൃത മൂലം ആരും അന്വേഷിച്ചില്ല. അബ്രഹാമും മോസസും (മോശെ) ദൈവത്തെ യഹോവ എന്ന് വിളിച്ചതിന് കാരണം കാണും. ഹീബ്രുവിൽ നിന്ന് അത് കിട്ടില്ല. ഈജിപ്ഷ്യൻ സംസ്കാരവും വേദ സംസ്കാരവും ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുകയാൽ അതിൽ വേണം അന്വേഷിക്കാൻ.

ഋഗ്വേദത്തിൽ 21 തവണയും യഹ്‌വ എന്ന് പറയുന്നത് അഗ്നിക്കാണ്. എഴുത്തിലെ സൈന്ധവ ആശയങ്ങൾ സിറിയയിലെ പ്രാക്തന മിത്താനി രാജഭരണം വഴി ക്രിസ്‌തുവിന് മുൻപത്തെ രണ്ടു സഹസ്രാബ്ദങ്ങളെ സ്വാധീനിച്ചിരിക്കാം. യഹ്‌വ ലോകത്തെ ചലനാത്മകമാക്കുന്ന ശക്തി എന്ന നിലയിൽ വേദത്തിൽ അഗ്നി മാത്രമല്ല, ദേവലോകവും പ്രഭാത, പ്രദോഷ സന്ധ്യകളുമൊക്കെയാണ്. കൽദായ യഹ്‌വെയും വേദ യഹ്‌വയും തന്നെയാണ്, യഹോവ.

മോസസ് ഇത് കൽദായക്കാരിൽ നിന്ന് സ്വീകരിച്ചിരിക്കാം. എന്നാൽ മൂലം അവിടെയല്ല. കാരണം കൽദായ ഭാഷയിൽ ഇതിന് സംസ്കൃതത്തിൽ ഉള്ളത്ര അർത്ഥ കൽപ്പനകളില്ല.

'യാഹ്‌വ ഇതി മഹതോ നാമധേയം' എന്ന് 'യാസ്ക നിരുക്തം' 8 .8. മഹത് എന്നാൽ പ്രപഞ്ച മനസ്സ് അഥവാ ബ്രഹ്മം.

ഋഗ്വേദത്തിലെ 'ഐതരേയ ബ്രാഹ്മണ'ത്തിൽ ( ii .1 ), ദൈവത്തിൻറെ യജ്ഞാചാര്യനാണ്, യഹ്‌വ.

യഹ്‌വ, ജോവ്‌, ജുപിറ്റർ, മലേക്, എൽ, ബെൽ, ഇയാവോ, അല്ലാഹു തുടങ്ങിയവ എല്ലാം പരസ്പര ബന്ധിതങ്ങളാണ്. അഗ്നി ആരാധകരെല്ലാം യഹോവയെ ആരാധിച്ചു. ബ്രഹ്മി ലിപിയും പ്രാചീന സെമിറ്റിക് ലിപിയും സാമ്യമുള്ളതാണ്. സംസ്കൃത നാമങ്ങളുള്ള സൈന്ധവ രാജ വംശങ്ങൾ ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് രണ്ടാം സഹസ്രാബ്ദത്തിൽ പശ്ചിമേഷ്യയിൽ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ജൂതരും ഫിനിഷ്യരുമായി അടുപ്പമുള്ള ഉഗറി തിക്കുകൾക്കും വേദത്തിലെപ്പോലെ 33 ദൈവങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.

മോസസ് 

മോസസിന് രഹസ്യമായിക്കിട്ടിയ ഈശ്വര നാമമാണ്, യഹോവ. മോസസ് കൽദായക്കാരനാണ് എന്ന് ജർമൻ അസിറിയോളജിസ്റ്റ് ഫ്രഡറിക് ഡെലീഷ് (Friedrich Delitzsch 1850 –  1922) ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. യാഹ്‌വെ എന്നാണ് അവിടെ ഉച്ചാരണം, യഹോവ എന്നല്ല. ഇപ്പോൾ ബൈബിൾ നിഘണ്ടുക്കൾ തയ്യാറാക്കുന്നവർ ഇത് സ്വീകരിക്കുന്നു. കൽദായയിൽ നിന്ന് മൂലം തേടി പിന്നോട്ട് പോയാൽ വേദത്തിൽ എത്തും.

ബൈബിളിൽ ദൈവത്തിൻറെ പുത്രരായി ഇസ്രയേൽ ജനത്തെ നയിച്ച മോസസും അഹറോനും സിനായ് പർവതത്തിന്റെ ചുവട്ടിലെത്തി. മലയിലേക്ക് കയറിപ്പോയ മോസസ് പത്തു കൽപ്പനകളുമായി വൈകിയാണ് തിരിച്ചു വന്നത്. അപ്പോൾ, അദ്ദേഹം നയിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന ജനം അന്ധവിശ്വാസികളായി തീർന്നിരുന്നു. മോസസ് ദുഃഖിതനായി വീണ്ടും മലമുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. ആ യാത്രയിൽ തേനും പാലും ഒഴുകുന്ന പിതൃഭൂമിയിൽ അദ്ദേഹം എത്തിയിരിക്കാം -അത് ജമ്മു കശ്‍മീർ ആണെന്ന് വിശ്വാസമുണ്ട്. കശ്‍മീരിൽ മോസസിൻറെ കബറിടമുണ്ടെന്ന് ഹോൾഗർ കെർസ്റ്റൻ Jesus Lived in India എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവിടെ അദ്ദേഹത്തിൻറെ വടിയുണ്ട്. അതിനടുത്ത്, അദ്ദേഹം വ്യായാമത്തിന് ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന വലിയ ഉരുളൻ ശിലയുമുണ്ട്.

മോസസിൻറെ പൂർവ പിതാമഹൻ നോഹ വെള്ളപ്പൊക്കം ശമിച്ച്‌ പെട്ടകം അടുപ്പിച്ച സ്ഥലം കശ്‍മീർ ആണെന്നും കരുതുന്നു. അവിടെ മലയിടുക്കിൽ പ്രളയാനന്തരം 14 മീറ്റർ കനത്തിൽ എക്കൽ അടിഞ്ഞെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞർ പറയുന്നു. അത്ര മാത്രം ബ്രഹ്മാണ്ഡ പ്രളയമായിരുന്നു, അത്. അമർ നാഥ് യാത്ര പഹൽഗാം, ശേഷനാഗ് വഴി ട്രെക്കിങ് ആകുമ്പോൾ നാലാം ക്യാമ്പ് ആകുന്ന പഞ്ചതരണിക്ക് മുൻപ് ഒരു വൻ വിസ്തൃത പ്രദേശം കാണാം. ഈ പീഠഭൂമി മോസസിൻറെയോ മറ്റോ കാലത്തെ അതിവൃഷ്ടി കൊണ്ട് മല തൂർന്ന്, മലയിടുക്ക് മണലും ചെളിയും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ് നിരന്നതാകാം. ഇസ്രയേൽ ജനത്തിൻറെ പിതൃഭൂമി കശ്‍മീർ എന്ന് അർത്ഥം.

ഫ്രഡറിക് ഡെലീഷ് ലൂഥറൻ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞൻ ഫ്രാൻസ് ഡെലീഷിന്റെ മകനായിരുന്നു. ലീപ്‌സിഗിൽ സെമിറ്റിക് ഭാഷകൾ, അസിറിയോളജി എന്നിവയുടെ പ്രൊഫസറായിരുന്ന അദ്ദേഹം ജർമ്മൻ ഓറിയന്റൽ സൊസൈറ്റി സഹ സംഘാടകനും റോയൽ മ്യൂസിയം നിയർ ഈസ്റ്റേൺ വിഭാഗം ഡയറക്ടറും ആയിരുന്നു.

പ്രാചീന മധ്യ പൂർവ ഭാഷകളിൽ പ്രാവീണ്യം നേടിയ ഡെലീഷ് അസീറിയൻ ഭാഷ, സംസ്‌കാരം, ചരിത്രം എന്നിവയിൽ ധാരാളം എഴുതി. ബൈബിൾ പഴയ നിയമത്തിൻറെ ഖണ്ഡന വിമർശം ശ്രദ്ധ നേടി. Babel and Bible എന്ന വിഷയത്തിൽ 1912 ൽ നടത്തിയ കോളിളക്കം സൃഷ്‌ടിച്ച പ്രഭാഷണത്തിൽ, പഴയ ബാബിലോണിയൻ കഥകളിൽ നിന്ന് കടം കൊണ്ടതാണ് പല പഴയ നിയമ കഥകളും എന്ന് അദ്ദേഹം സമർത്ഥിച്ചു. ഉൽപത്തി പുസ്തകത്തിലെ സൃഷ്ടി, പ്രളയ കഥകൾ ഉദാഹരിച്ചു. 1920 കളിൽ, ബൈബിൾ വിമർശം, The Great Deception (മഹത്തായ വഞ്ചന) എന്ന ശീർഷകത്തിൽ രണ്ടു ഭാഗങ്ങളായി ഇറക്കി. പഴയ നിയമത്തിലെ സങ്കീർത്തനങ്ങൾ, പ്രവാചകർ,കാനാൻ അധിനിവേശം തുടങ്ങിയവ ഇതിൽ വിമർശിക്കപ്പെട്ടു. ഹീബ്രൂ ബൈബിളിൻറെ ചരിത്രപരമായ കൃത്യത ചോദ്യം ചെയ്തു. അതിലെ കാക്കത്തൊള്ളായിരം അധാർമ്മിക അവിഹിത ബന്ധങ്ങൾ എടുത്തു കാട്ടി.

ഡെലീഷ് 

ആദ്യ ബാബിലോണിയൻ പേരുകളിൽ യഹ്‌വ കാണാമെന്ന് ഫ്രഡറിക് ഡെലീഷ് പറയുന്നു. യാഹ്‌വെ യാഹ്‌വ ആയി പരിണമിക്കുകയാണ്. അതിനാൽ അത് മൂല രൂപമല്ല. ആര്യ രൂപമായ യാഹ്‌വെ ബാബിലോണിയക്കാരും ജൂതരും സാമ്യം കൊണ്ട് സ്വീകരിച്ചത് ആകാം. ഇരുവരും ദൈവത്തിന് യാഹു എന്നാണ് അത് വരെ പറഞ്ഞിരുന്നത്. ഇത് 'ഇലു' വിന് പര്യായമാണ്. ജൂത / ക്രിസ്ത്യൻ ദൈവം, ഹീബ്രുവിൽ യഹ്‌വ് ആണ് -എഴുതുമ്പോൾ യഹ്‌വെ എന്നോ യഹ്‌വ എന്നോ ആകാം. സെമിറ്റിക് ദൈവങ്ങൾക്കെല്ലാം വേദ ദൈവങ്ങളിൽ സമാന്തരങ്ങളുണ്ട്. യാം, യമ ആകാം. ജല ജന്യൻ (ഋഗ്വേദം 10 .10 .4 ). മോട്, മൃത്യു ആകാം. ഇള, രണ്ടിലും അഗ്നി തന്നെ. യഹ്‌വ, ഋഗ്വേദത്തിൽ, ശുഭം എന്നതിന് പകരമായ ശിവ ആകാം. അത് തുടർന്ന് രുദ്ര എന്നാകുന്നു.

ഇള, യഹ്‌വ എന്നിവ സെമിറ്റിക് എൽ, യഹോവ എന്നിവ ആകുന്നത് ആകസ്മികമല്ല. ഇവ രണ്ടും വേദ കാലത്തേതായതിനാൽ ഇന്ത്യയിൽ ഇന്ന് പരക്കെ അറിയുന്നില്ല. ദൈവം വാക്കുകൾക്ക് അപ്പുറമായതിനാൽ നാമ രൂപങ്ങൾ പലതാകാം. യഹ്‌വ,യഹ്‌വെ എന്നിവ ഒന്നായതിനാൽ, അബ്രഹാമിക, ക്രിസ്ത്യൻ പൈതൃക ഉറവിടം, വേദങ്ങൾ ആകുന്നു.

എന്താണ് ഉഗറിതിക്ക് ?

വടക്കു പടിഞ്ഞാറൻ സെമിറ്റിക് മൃത ഭാഷയാണ്, അത്. അമോറിറ്റ് ഗോത്ര വർഗക്കാർ വെങ്കല യുഗത്തിൽ സംസാരിച്ചിരുന്ന ഭാഷ. സിറിയയിൽ ഇന്നത്തെ റാസ് ഷിംറ പഴയ മൃത നഗരം ഉഗറിത്. ഇവിടന്ന് ഫ്രഞ്ച് പുരാവസ്തു ഗവേഷകർക്ക് 1929 ൽ ഈ ഭാഷയിലെ ചില പാഠങ്ങൾ കിട്ടി. ഹീബ്രു ബൈബിൾ പണ്ഡിതർ ഇത് വച്ച് പഴയ ഇസ്രയേൽ, യഹൂദിയ സംസ്കാരങ്ങൾ പഠിക്കുന്നു. ഈജിപ്ഷ്യൻ ചിത്ര ലിപികൾക്കും മെസൊപൊട്ടേമിയൻ ക്യൂനിഫോമിനും ശേഷമുള്ള ഏറ്റവും വലിയ സാഹിത്യ കണ്ടെത്തൽ ആണിത്. വടക്കു പടിഞ്ഞാറൻ സെമിറ്റിക് ഭാഷാ കുടുംബത്തിൽ ഇത് പെടുമെന്ന് പൊതു ധാരണയുണ്ട്. ഇത് പഴയ ഫിനിഷ്യൻ ഭാഷയാകാമെന്നും സ്വതന്ത്ര ഭാഷയാണെന്നും  തർക്കമുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് 14 -12 നൂറ്റാണ്ടുകളിലേതാണ് കണ്ടു കിട്ടിയ പാഠങ്ങൾ. ഉഗറിത് നഗരം ക്രിസ്തുവിന്'മുൻപ് ഏതാണ്ട് 1190 ൽ തകർത്തു.

ഉഗറിത് കളിമൺ ലിഖിതം 

കേരത്തിൻറെ ഇതിഹാസം, ദാനലിന്റെ ഇതിഹാസം, ബാലിന്റെ മരണം, ബാൽ അയ്യൻറെ ഐതിഹ്യം തുടങ്ങിയവ കണ്ടു കിട്ടിയ രചനകളാണ്. എസക്കിയേൽ പരാമർശിക്കുന്ന ദാനിയേലിനെ സംബന്ധിച്ച ബൈബിൾ സമസ്യ (എസക്കിയേൽ 14 :13 -16) ഇവ പരിഹരിക്കുമെന്ന് കരുതുന്നു. ഉഗറിത്, ഹീബ്രു പാഠങ്ങളിൽ, ദാനൽ ആണ്; ദാനിയേൽ അല്ല.

കാനാനിലെ ഇസ്രയേലികൾ ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് 18 -16 നൂറ്റാണ്ടിൽ ഈജിപ്തിലേക്ക് കുടിയേറി. നൈൽ നദീ തടത്തിൽ സ്വന്തം രാജ്യം അവർക്ക് കുറെക്കാലം ഉണ്ടായിരുന്നു. സെമിറ്റിക് അല്ലാത്ത, ഇൻഡോ ആര്യൻ ബന്ധമുള്ള ഹിസ്‌കോസ്‌ എന്നറിയപ്പെട്ട വർഗക്കാർ കുതിരപ്പുറത്ത് അധിനിവേശം നടത്തി ഈജിപ്ത് വിഷമച്ചുഴിയിൽ പെട്ട കാലമായിരുന്നു, അത്. അത് വരെ കുതിരയെ ഈജിപ്ത് കണ്ടിരുന്നില്ല. പതിയെ കുതിരകളെ സ്വന്തമാക്കി രാജ്യം വീണ്ടെടുത്ത അവർ, ഇസ്രേലികളെ പീഡിപ്പിച്ചു. അടിമകളാക്കി. ഹിസ്‌കോസുകളെപ്പറ്റി പിന്നെ ഒന്നും കേട്ടില്ല. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് 12 നൂറ്റാണ്ടിനടുത്ത് മോസസ്, അടിമകളായ ഇസ്രേലികളെ ഈജിപ്തിന് പുറത്തേക്ക് നയിച്ചു -പുറപ്പാട്. ആ വഴിയിൽ യഹോവയിൽ നിന്ന്, സിനായ് മലയിൽ പത്തു കൽപനകൾ കിട്ടി. ഇത് ഐതിഹ്യമാണ്.
 

എൽ (സ്രഷ്ടാവ് ) നയിച്ച ദൈവ ശ്രേണിയിലെ താഴെയുള്ള ദൈവമായിരുന്നു, യഹോവ. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് പത്താം നൂറ്റാണ്ടു മുതൽ യഹോവ മുൻ നിരയിൽ വന്നു. ഒൻപത് -എട്ട് നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ അത് ഏക ദൈവത്വത്തിലേക്ക് എത്തി.

യഹോവയുടെ ഉറവിടം അപ്പോൾ ഈജിപ്ത് അല്ല. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് മൂന്നാം സഹസ്രാബ്ദം വരെ, പുറപ്പാടിന്‌ രണ്ടായിരം വർഷം മുൻപ് വരെ അവിടെ യഹോവ ഇല്ല. ഇസ്രേലികൾ കൊണ്ട് വന്ന യഹോവയെ അവർ മടക്കി കൊണ്ട് പോയതാണോ ?

അതാണെങ്കിൽ നമ്മുടെ വേദത്തിൽ യഹോവയെ ആരാധിക്കേണ്ടതില്ല. പുറപ്പാടിന്‌ അഞ്ച് -പത്ത് നൂറ്റാണ്ട് മുൻപാണ് വേദ കാലം. വേദത്തിൽ യഹോവയുടെ നാമം ചിതറിക്കിടക്കുകയാണെങ്കിൽ, അത് പുറത്തു നിന്ന് വന്നതാണ് എന്ന് പറയാമായിരുന്നു. അത് നാമമായും കർമമായും ക്രിയയായും വിശേഷണമായും ഒക്കെ 33 തവണ വേദത്തിലുള്ളതിനാൽ, സംഭവം അതല്ല. അത്, നാനാർത്ഥങ്ങളുള്ള സംസ്കൃത ആശയമാണ്.

എപ്പോൾ?

യഹോവ എപ്പോൾ ഇസ്രയേൽ ദൈവമായി?

ഹിമയുഗത്തിന് ഒടുവിൽ, ക്രിസ്തുവിന് 12000 വർഷം മുൻപ് കൃഷി സംഘടിതമായി ആരംഭിച്ചു. ലോഹ യുഗം വന്നു.സംഘടിത നാഗരികതയും സാമൂഹിക, മത ക്രമങ്ങളുമുണ്ടായി. ഈ നാഗരികതകളിൽ ആദ്യ അഞ്ചെണ്ണം, ഈജിപ്ത്, പെറു, തെക്കൻ ഇറാഖ് അഥവാ മെസൊപൊട്ടേമിയയിലെ സുമേറിയക്കാർ, സിന്ധു നദീ തടം, ചൈനയിലെ പീത നദി. ഓരോന്നും, ക്രിസ്തുവിന് 32  മുതൽ 22 നൂറ്റാണ്ട് വരെ ആയിരം വർഷം നില നിന്നു. ഇതിൽ ഒന്നും യഹോവയും കുതിരയും ഇല്ല. പ്രകൃതി ക്ഷോഭങ്ങൾ ഈ നൈരന്തര്യത്തെ അട്ടിമറിച്ചു. പല ദിശകളിലേക്കും കുടിയേറ്റം നടന്നു. പഴയ രാജ വംശങ്ങൾ വീണു. മെസൊപൊട്ടേമിയയിൽ അക്കാദിയനായ സർഗണിന്റെ ആദ്യ സെമിറ്റിക് രാജ ഭരണം ഉണ്ടായി. അപ്പോഴും യഹോവയും കുതിരയും ഇല്ല. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് രണ്ടാം സഹസ്രാബ്ദത്തിൻറെ ഉച്ച ഘട്ടത്തിൽ, അക്കാദിയന്മാർ,മെസൊപൊട്ടേമിയയിൽ വിഘടിത സെമിറ്റിക് രാജ്യങ്ങളുണ്ടാക്കി. യൂഫ്രട്ടീസ്-ടൈഗ്രിസ് സമതലത്തിന് വടക്ക് അസിറിയക്കാർ, തെക്ക് ബാബിലോണിയക്കാർ.

കുതിര വരുന്നു 

ഈ ഘട്ടത്തിലാണ്, മെസൊപൊട്ടേമിയയിലേക്കും സിറിയ -തുർക്കി അതിർത്തിയിലേക്കും ഇൻഡോ ആര്യൻ നിറമുള്ള, കുതിരയെ മെരുക്കിയ വർഗം വരുന്നത്. കുതിര, മധ്യ പൂർവ ദേശ ചരിത്രത്തെ മാറ്റി മറിച്ചു. അധിനിവേശം നടത്തിയ ഇവർ, ഫലഭൂയിഷ്ട മേഖലകളിൽ താമസം ഉറപ്പിച്ചു. പഴയ ജനം പുതിയ മേഖലകളിൽ കുടിയേറി. അധിനിവേശം നടത്തിയവർ കന്നി മണ്ണും, തുർക്കി -സിറിയ അതിരിലെ ഖാബുർ പോലെ, മധ്യ തുർക്കിയിലെ കിസിലിർമാർക്ക് പോലെ, ഉഴുതു. ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് 18 നൂറ്റാണ്ടായപ്പോൾ, ഇസ്രയേലികളും  കുതിരപ്പുറത്തെ ഹിസ്‌കോസുകളും ഈജിപ്തിൽ കുടിയേറുന്ന ചരിത്രം കിട്ടുന്നു. തുർക്കി -സിറിയ മേഖലയിൽ, സെമിറ്റിക് അല്ലാത്ത ഈ കുതിരക്കാർ പാർപ്പുറപ്പിക്കുന്നു. ഒരു ഇൻഡോ ആര്യൻ അധിനിവേശ ഭരണ കൂടം ഉണ്ടാകുന്നു. ഖാബുർ താഴ്വരയിലെ മിത്താനി രാജവംശമാണ് പ്രധാനം. ഇവർ സെമിറ്റിക്കോ ആര്യനോ അല്ലാത്ത ഒരു ഭാഷയിൽ ശിലാ ലിഖിതങ്ങൾ അവശേഷിപ്പിക്കുന്നു -ഹുറിയൻ.

അവരിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട രാജാവ്,ദശരഥൻ. വേദ ദൈവങ്ങളായ ഇന്ദ്രൻ, വരുണൻ, മിത്രൻ തുടങ്ങിയവർ,ഈ ഭരണം ഉച്ചത്തിൽ നിന്ന ബി സി 15 -13 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. മിത്താനി ഹുറിയന്മാരും വടക്ക് അനറ്റോലിയയിലെ ഹിറ്റായിറ്റുകളും തമ്മിലുള്ള ഉടമ്പടിയിൽ ഈ ദൈവങ്ങളെ സാക്ഷികളാക്കുന്നു. ഒരു അജ്ഞാത സ്ഥലത്തു നിന്ന് അനറ്റോലിയയിൽ കുടിയേറിയ ഹിറ്റായിറ്റുകൾ, ഒരു ഇൻഡോ -യൂറോപ്യൻ ഭാഷ സംസാരിച്ചിരുന്നു. ബി സി 20 നൂറ്റാണ്ടിലാണ് അവർ കുടിയേറിയത്.
സംസ്കൃതവുമായി ബന്ധമുള്ള ഭാഷ സംസാരിച്ച, കുതിരയെ മെരുക്കിയ, വേദ ദൈവങ്ങളെ ആരാധിച്ച ഒരു കൂട്ടം മധ്യ പൂർവ ദേശത്ത് ബി സി 20 നൂറ്റാണ്ടു മുതൽ സ്വാധീനം ഉറപ്പിച്ചു എന്നർത്ഥം. അവർ വേദത്തെ ആരാധിച്ചെങ്കിൽ, യഹോവയെയും ആരാധിച്ചു.

എന്നാൽ, ഈ കുടിയേറ്റക്കാർ ഇന്ത്യ ഒഴിച്ച് എവിടന്നുമാകാം എന്ന മട്ടിലാണ്, എ ഡി 19 നൂറ്റാണ്ടു മുതൽ മാക്സ് മുള്ളർ തുടങ്ങിയ ഇൻഡോളജിസ്റ്റുകളുടെ സൈദ്ധാന്തിക യാത്ര. ഈ കുടിയേറ്റക്കാർ, പ്രകൃതി ക്ഷോഭങ്ങളാൽ ഇന്ത്യ വിട്ടവർ ആകാമല്ലോ. അഗ്നിയെ ആരാധിച്ച, സംസ്കൃതം സംസാരിച്ച, ഭാരതീയ നാമങ്ങളുള്ള മനുഷ്യർ വേറെ എവിടന്നാണ് ?

നൂറ്റാണ്ടുകൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ, അവർ മധ്യ പൂർവ ദേശത്തും തുർക്കിയിലും പടർന്നു. കുതിരയെ മെരുക്കിയവരുമായി ലയിച്ചു. ഖാബുറിലും കിസിലിർമാർക്കിലും മാത്രമല്ല, ഇസ്രയേലിലും ഈജിപ്തിലും എത്തി. കുതിരയുടെ കരുത്ത് അധിനിവേശത്തെ സഹായിച്ചു. കുതിരയുമായി കുറേപ്പേർ ഉപ ഭൂഖണ്ഡത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നിരിക്കാം. വടക്കൻ ചൈനയിൽ നിന്ന് ബി സി രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പുറത്താക്കപ്പെട്ട യൂ ചി വർഗം നടത്തിയ കുടിയേറ്റം, ബാക്ട്രിയറിലും ശാഖന്മാരിലും ഗംഗാ സമതലത്തിലും അട്ടിമറികൾ സൃഷ്ടിച്ചത് സമാന്തരമായി ഓർക്കാം. പട്ട്, പല വ്യഞ്ജന പാതയിൽ ഇത് സമൃദ്ധി കൊണ്ട് വന്നു. ഇത് കുശാന സാമ്രാജ്യം സൃഷ്ടിച്ചു; ഭാരതീയതയെ മഹത്താക്കിയ ഗുപ്ത സാമ്രാജ്യത്തിന് വഴി വച്ചു. ഇവിടെ പറഞ്ഞ അങ്ങോട്ടുള്ള കുടിയേറ്റം അംഗീകരിച്ചാൽ, സൈന്ധവ നാഗരികതയുടെ നാശത്തിനും സംസ്കൃതവും പ്രാചീന ഗ്രീക്കും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിനും കാരണമായി.

പറഞ്ഞതിൻറെ ഉള്ളടക്കം ഇതാണ് -യഹോവയുടെ ഏറ്റവും പഴയ പരാമർശം ഋഗ്വേദത്തിലാണ്; മറ്റ് തെളിവുകളെക്കാൾ വേദം ഒരു സഹസ്രാബ്ദമെങ്കിലും മുന്നിലാണ്.

അബ്രഹാമിക മതക്കാരും മാക്സ് മുള്ളറും ഇത് അംഗീകരിച്ചില്ലെങ്കിൽ അതിന് കാരണം, ആ മതങ്ങൾ ഏക ദൈവത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ് എന്നതായിരിക്കും. വേദത്തിൽ, ഹിന്ദുവിന് ദൈവത്തിൻറെ സഹസ്ര നാമങ്ങളിൽ ഒന്ന് മാത്രമാണ്, യഹോവ. മണൽ തരി മുതൽ ദൈവം വരെയുള്ള പ്രപഞ്ച സത്യത്തിൻറെ ഏകാവിഷ്കാരം. ഭാരതീയതയിൽ ഏകം എന്നാൽ കേവലം (Absolute) ആണ്; ഒന്ന് എന്നല്ല ആ വാക്കിൻറെ അർത്ഥം. ആ ഏകമാണ്, ബ്രഹ്മം. അബ്രഹാമിക മതങ്ങളിൽ, ബഹുസ്വരതയില്ല; ഏക ദൈവമേയുള്ളു. അതിൽ നിന്നാണ് ഏകാധിപത്യം വരുന്നത്. ഫാഷിസവും നാസിസവും മാർക്സിസവും വന്നത്. അവിടെ യഹോവ ക്രുദ്ധ ദൈവമാണ്; മനുഷ്യനെ ശിക്ഷിക്കുകയും അക്രമം ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവം. യേശു തന്നെ,"നീ മേലങ്കി വിറ്റും വാൾ വാങ്ങുക " ( ലൂക്കോസ് 22:36 -38 ) എന്ന് അവസാനത്തെ അത്താഴ നേരത്ത് പറയുകയുണ്ടായി.

© Ramachandran