THE FUTURE OF CHINESE INVESTMENT IN INDIA

 The Fall of Chinese Investments in Indian Startups

Li Jian, a power broker in the Indo-Chinese tech relationship, moved to India in 2007, after graduating from Peking University, majoring in Indian Languages and Culture. He spent five years as head of public affairs at Huawei in Delhi and then founded an investment consulting service called Draphant. He became a major investor in Entrackr, an Indian media startup, in 2017.

 Following Chinese giant Alibaba's investments in Indian startups, Entrackr began organizing “guided knowledge exchange” tours to China. Between 2017 and 2019, it took over 200 people from India to China. Li adopted an Indian name Amit, after the Bollywood superstar Amitabh Bachchan, and acted as liaison partner for Chinese delegations visiting India. Gurugram, where Li's company is based, began developing a Chinese startup subculture.

 When Li returned in January 2020 to celebrate Chinese New Year with his family in Guli, China, he was sure that his startup Draphant was poised to capitalize on Chinese investments in India. What happened next came as a shock. In January, the COVID hit India, and in June, a border clash worsened the bilateral relationship between China and India. The Indian government declared that all Chinese investments in Indian companies would have to be reviewed by the state before they could proceed. It was followed by a three-phase ban of over 250 Chinese-owned apps, wiping out most of the Chinese internet market that had blossomed. Entrackr was compelled to turn to external funding sources, including Paytm, raising USD 500,000 in February 2021, to keep it afloat.

In January 2020, Indian food-delivery startup Zomato had raised USD 150 million from Alibaba's fintech arm, Ant Financial, but was unable to access USD 100 million of the funds. Koo, the nationalistic alternative to Twitter, divested the 9% stake that Chinese Shunwei Capital held in the firm. More than USD 2 billion worth of investment proposals from China is currently held up in India’s slow approval process.

Some circumvented the FDI restrictions using debt instruments. Tencent invested USD 40 million in music streaming platform Gaana and another USD 224 million in ShareChat. The Gaana investment came via Tencent’s European entity, using convertible debentures. Li Jian helped companies find financial instruments, like external commercial borrowings that let Chinese investors move money into China. But, the void in the capital in Indian startups has now been filled by U.S. firms like Tiger Global, which has invested USD 1.74 billion, in 15 deals in the first half of 2021.  

Chinese dawn in Indian startups

Till the beginning of 2020, Chinese money was flooding into India’s startup ecosystem. In 2018, Chinese VCs invested USD 5.9 billion into India. E-commerce giant Alibaba was an early investor in Paytm, Zomato, Bigbasket, and Snapdeal, while its rival, Tencent, backed Flipkart, Byju’s, Ola, and Swiggy.

But the sudden turn in 2020 meant that the Chinese players who participated in the creation of India’s unicorns cannot participate in a new funding boom — USD 7.2 billion was raised in the quarter ended June 2021 alone. 

In the early 2000s, Chinese companies like Alibaba, Tencent, Baidu, and Xiaomi had focused on their USD 1.3 billion-strong domestic market. In 2014, when Alibaba was listed in the U.S., its USD 231 billion valuation, made it the largest IPO in history.

Flush with funds, for these Chinese giants, India’s growing startup ecosystem seemed fit for strategic investment. In 2015, Alibaba paid USD 680 million for a 40% stake in Paytm. Later that year, they were part of a USD 500 million investment in Snapdeal. The Alibaba group has been investing in the supermarket chain, Bigbasket from 2017 onwards. While the investment in 2017 remains undisclosed, in 2018 it was USD 146 million, in 2019 and 2020, USD 50 million each.

 Tencent joined in 2016, leading a USD 175 million round in Hike Messenger, India's answer to Whatsapp. Hike gave up on messaging in January 2021. In 2019, Tencent invested USD 100 million in India’s first gaming app to enter the unicorn club, Dream11.

 Xiaomi made its first investment in an Indian company by pouring USD 25-million in Hungama Digital Media Entertainment. It also invested in Marsplay, Oye Rickshaw and ZestMoney.

Paytm’s valuation almost tripled to USD 8.3 billion in two years and its success attracted smaller players and venture capitalists, like Morningside and Shunwei Capital, a sister concern of Xiaomi. In 2017, Shunwei Capital invested in ShareChat and the next year, it led to a USD 50 million investment in Meesho. It has since invested over USD 100 million in Indian startups, including in podcasting company KuKu FM and Indian alternative to Whatsapp, Koo.

Shunwei was joined in the Indian market by CDH Investments, Qiming Ventures, Orchid Asia Group, Legend Capital, Steadview Capital, and China insurer Ping An's fund, which were mostly looking to back proven business models. One such target was Cashify, which resembled AiHuiShou, a Chinese platform on which users bid for second-hand electronics. Three Chinese funds — CDH Investments, Morningside, and Shunwei Capital — were invested in Cashify in 2018.

The last Chinese investment in an Indian startup was in April 2020, by Legend Capital in the interactive online tutoring unicorn Vedantu, with a contribution of USD 10 million.

There has been a 12x growth of Chinese investments in Indian startups from 2016 to 2019. A report titled “Chinese Investments in India” by Gateway House estimates that the total value of Chinese investments in Indian startups during 2015 - 2020 is approximately USD 4 billion. 18 Indian unicorns including Flipkart, Dream11, Delhivery and Rivigo are backed by Chinese investments.

The economic rationale behind these investments is many. First, with the saturation in the Chinese domestic market, India is viewed as one of the last emerging markets with untapped potential. Moreover, Indian markets suffer from a lack of capital due to which investments are welcome in the system. Third, there is immense creativity and ideas that are offered by the Indian engineering institutes and the skills of young techies. And finally, these investments in India give China a competitive edge against the U.S.

China takes a back seat

 Over the last two decades, India has received a cumulative USD 456.91 billion in FDI, with over 72% of it coming from five countries: the US, Singapore, Japan, Netherlands and Mauritius— China is not one. 

The proportion of China’s FDI in India during the same period constituted a mere USD 2.34 billion or 0.51% of the total inflows. However, post-2014, Chinese investments shot up considerably across startups. But the preference for Chinese investors has gone down significantly from 29% in 2020 to 3% in 2021. The change in FDI regulations since 2020, resulted in funding from Chinese investors in India falling from USD 3.5 billion in 2019 to USD 1.05 billion in 2020.

 

After almost a nine-month freeze, the Indian government started clearing the Chinese FDI proposals in early 2021, for the ‘smaller cases’, while the larger proposals are to be dealt with later after a careful analysis. The Chinese gap may be filled by investments from other markets such as the US, UK, and Japan.

Thus, India startup funds topped China in July 2021, the first time since 2013, after China stepped up a regulatory clampdown on its tech companies. Indian startups raised nearly USD 8 billion in July, while funding to Chinese firms dropped to about USD 5 billion, according to a Bloomberg report. Indian startups have raised a record USD 17 billion during January-June 2021, a surge from about USD 12 billion raised in full-year 2020 and USD 14 billion in 2013.

 Though Chinese startups raised about USD 49 billion in the first six months of 2021, funding has slowed since the December quarter of 2020. From a peak of USD 27.7 billion raised in Q4 2020, Chinese startup funding dropped by 18% t0 USD 22.8 billion in Q2 of 2021, while India funding rose by 62% t0 USD 6.3 billion from USD 3.9 billion in the same period. India has seen 36 new unicorns in 2021, while China has added about 15. India raised nearly USD 20.76 billion across 583 deals as of August 20.

 And it is too early to paint a negative picture vis-à-vis China. India and China seem set to hit a record-high trade of USD 100 billion, having already touched USD 90.37 billion in the first nine months of 2021 — a 49.3% year-on-year rise, according to the latest data from China’s General Administration of Customs (GACC). China was India’s top trading partner in the April-July period, followed by the US, UAE, Saudi Arabia and Singapore. Exports and imports between India and China grew at over 65% in the January-June period this year. The push by the Modi government for self-reliance couldn’t put a pin in the ballooning trade.

 

 © Ramachandran 

CHINA AND A LESSON FROM GANDHI

A Lesson From the Trusteeship Theory

In his paper, Harijan, Gandhi enumerated his Doctrine of Trusteeship on February 23, 1947, when Mao fought for his people in neighbouring China. 

 

Gandhi was an economist of the masses. The fluid international conditions fraught with ideological tensions in the economic domain demanded a fresh approach to economic philosophy. The core of Gandhian economic thought is the protection of the dignity of the human person and not mere material prosperity. He aimed to develop, uplift, and enrich human life rather than a higher standard of living with scant respect for human and social values. Gandhi's idea of trusteeship arose from his faith in the law of non-possession. The world's bounties are for the whole, not for any individual. When an individual has more than his respective portion, he becomes a trustee for the people.

 The trusteeship formula of Gandhi reads as follows: 

 

1. Trusteeship provides a means of transforming the present capitalist order of society into an egalitarian one. It gives no quarter to capitalism but gives the current owning class a chance to reform itself. He felt that human nature is never beyond redemption.

 

2. It does not recognize any right of private ownership of property except that society may permit it for its welfare.

 

3. It does not exclude legislation of the ownership and use of wealth.

 

4. Thus, under state-regulated trusteeship, an individual will not be free to hold or use his wealth for selfish satisfaction in disregard to the interests of society.

 

5. It proposed a decent minimum living wage and a limit on the maximum income allowed to any person in society. The difference between such minimum and top incomes should be reasonable and equitable and variable from time to time, so much so that the tenancy would be towards obliterating the difference.

 

6. Social necessity determines the character of production and not by personal greed.

 

Gandhi wanted Zamindars/ Kulaks/ landlords to act as trustees of their lands and use them by tenants. This idea was based mainly on India being an agricultural country where more than 80 per cent of the population lives in villages. 

 

Gandhi's doctrine of trusteeship is a social and economic philosophy aiming to bring justice to society. It provides a means by which the wealthy people would be the trustees of the trust that looked after the welfare of the people in general. Gandhi believed that the rich people could be persuaded to part with their wealth to help the poor, and he held that labour is superior to capital.

 

He formulated the trusteeship theory after the Ahmedabad textile mill workers dilemma. He became more aware of the prevailing gap of interest between the owners and workers of the industries. Gandhi introduced the concept of trusteeship based on class cooperation in society. He believed that even the rich people are, after all, human beings, and as such, they also have an element of essential goodness that everyman necessarily possesses. The capitalist should be aroused by that element and won over by love. And persuade them to believe that they should utilize the wealth in their possession \for the good of the poor. The rich should realize that the capital in their hands is the fruit of the labour of poor men. This realization would make them perceive that the welfare of society lies in using money and resources for the good of others and not for one's comforts. It is a doctrine of moral responsibility and a practice of Non- possession.

 

Italian philosopher Thomas Aquinas said that bringing justice is the responsibility of the state and individuals by being empathetic, compassionate, and selfless. Gandhi's doctrine is akin to this idea. It is the responsibility of rich people to uphold the philosophy of trusteeship by being charitable. Trusteeship assumes great relevance nationally and globally, keeping in mind the growing inequality and poverty. 

 

Half of the world owned by 62

 

An Oxfam report reveals that one per cent of people in the world possess 50 per cent of the world's total wealth, and just 62 people own the same as half of the world. The wealth of the poorest half has fallen by a trillion dollars since 2010, a drop of 38 per cent. Despite the global population increasing by around 400 million people during that period, it has occurred. Meanwhile, the richest 62 has increased by more than half a trillion dollars to $1.76 trillion. The report also shows how inequality disproportionately affects women – of the current '62' richest, 53 are men, and just nine are women. 

 

A total of $7.6 trillion of individual wealth sits offshore. If the rich paid tax on this income, an extra $190 billion would be available to governments every year. As much as 30 per cent of all African financial wealth is estimated to be offshore, costing an estimated $14 billion in lost tax revenues every year. It is enough money to pay for healthcare for mothers and children in Africa to save 4 million children's lives a year and employ enough teachers to get every African child into school. The number of people living in extreme poverty halved between 1990 and 2010. The annual income of the poorest rose only less than $3 in the past quarter of a century. Had inequality within countries not grown between 1990 and 2010, an extra 200 million people would have escaped poverty.

 

In India, one per cent of people own 58 per cent of total wealth. 

 

The Gandhian principle of trusteeship is closely related to the social responsibility of business. According to Gandhi, all business firms must work as a trust. Business people should change their attitude. They have no moral right to accumulate unlimited wealth while most fellow citizens live in poverty and misery. 

 

Few richest men in the world, like Bill Gates, Warren Buffet, and Jeff Bezos, have rarely shown the principle of trusteeship. Even during COVID, the corporates were trying to make money by developing vaccines and reducing overheads by implementing the system of working from home. 

 

The crackdown in China

 

Several leading Chinese internet companies, including Tencent, Alibaba, Didi Chuxing, and eSuning, were fined 500,000 yuan ($77,345) for breaching the anti-monopoly laws in July 2021, as China stepped up its crackdown campaign against monopolistic behaviours that threaten to stifle market vitality. Alibaba paid a record $2.8 billion fine in April. Market regulators determined these companies to have breached the "concentrations of undertakings" provision under the anti-monopoly law in a total of 22 equity investment and joint venture deals, the State Administration for Market Regulation (SAMR) had said in a statement. 

 

Multiple subsidiaries of Didi - Xiaoju Kuaizhi Inc - were among the penalized parties, days after Didi was removed from Chinese app stores by order of China's cyberspace regulator over cybersecurity issues. The probes of the 22 cases, which involved fields such as new retail, e-commerce, logistics, fintech, ride-hailing, and charging piles in the new-energy vehicle industry, started in March and April 2021. Xiaoju Kuaizhi Inc and BAIC Mobility Co, a subsidiary of Beijing Automotive Industry Holding Co (BAIC Group), failed to report to the SAMR about their joint venture before obtaining a business license. It violated Article 21 of the Anti-Monopoly Law and constituted an illegal concentration of business operators. E-commerce company Suning and a subsidiary controlled by China's largest online food delivery platform Meituan were also on the receiving end of fines. Many of the fined companies are there on overseas stock markets.

 

China has been ramping up crackdowns on its digital platform companies, as the digital economy accounts for a growing percentage of the world's second-largest economy and poses some serious risks. The government is seeking to regulate the market, curb the disorderly expansion of capital and inject vitality into the vital sector, which already accounted for 36.2 per cent of the nation's GDP as of 2019. The closure of 109 monopoly cases by SAMR marked the country's antitrust push was marked by 2020, with penalties totalling 450 million yuan and intensified anti-monopoly crackdowns on internet platform companies. Last year, the SAMR told 34 platforms - including Tencent, Alibaba, Baidu, and Meituan - to thoroughly rectify their monopolistic behaviour, and tax-related irregularities or violations, within one month.

 

The crackdown was waiting to happen because the corporates were pretending to be bigger than the state and the people, shirking off their social responsibility. They could have taken a leaf out of Gandhi or Marx.

© Ramachandran 

 

ചൈനയും ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഭൂകമ്പവും

ചൈന എന്നും ദുശ്ശകുനം 

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിമത ബുദ്ധിജീവിയായ മോഹിത് സെന്നിൻറെ ' പഥികനും പാതയും: ഒരു ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റിന്റെ യാത്ര' (The Traveller and the Road: The Journey of an Indian Communist) എന്ന മനോഹരമായ ആത്മകഥയിൽ, 'ചൈനീസ് ആക്രമണം' എന്ന അധ്യായം, 1962 ലെ ചൈനാ ആക്രമണത്തെ തുടർന്ന് ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായ പടല പിണക്കങ്ങളുടെ കഥ പറയുന്നു.

അക്കാലത്തെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരണങ്ങൾ നെഹ്‌റുവിനെ വിമർശിക്കുന്നവയാണ്. അദ്ദേഹം ചൈനയെ വല്ലാതെ വിശ്വസിച്ചു; ചൈനയെ അദ്ദേഹം പ്രകോപിപ്പിച്ചു എന്നിങ്ങനെയാണ്, വിമർശനം. രണ്ടും അത്ര ശരിയല്ല എന്നാണ് മോഹിത് സെൻ പറയുന്നത്.

അവിഭക്ത കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ അന്നത്തെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി അജയ് ഘോഷ്, ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്കും സോവിയറ്റ് പാർട്ടിക്കും രഹസ്യ കത്തുകൾ എഴുതിയിരുന്നു. ചൈന, ടിബറ്റിനെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ, 1958 ൽ ദലൈലാമ ഇന്ത്യയിൽ അഭയം തേടി. ഇന്ത്യ അദ്ദേഹത്തെ രക്ഷപ്പെടുത്തി കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു എന്ന് ചൈന കരുതി. ഇത്, ചൈനാ നേതൃത്വത്തെ ചൊടിപ്പിച്ചു. ഇന്ത്യ അഭയം കൊടുത്തില്ലെങ്കിൽ, ലാമ അമേരിക്കയിൽ എത്തുമായിരുന്നു. ഇന്ത്യ അതിന് അനുവദിക്കുകയായിരുന്നു വേണ്ടിയിരുന്നത് എന്ന് വിചാരിക്കാം - അങ്ങനെ ആയിരുന്നെങ്കിൽ, ലാമ അമേരിക്കയിൽ പോയി ചൈനക്കെതിരെ ആഞ്ഞടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നേനെ. ഇവിടെ ശാന്തനായി. ചൈന ടിബറ്റിൽ ഇടപെട്ടപ്പോൾ, ബുദ്ധമതം അടിസ്ഥാനമാക്കി, മൊറാർജി ദേശായ്, ഗോവിന്ദ് വല്ലഭ് പന്ത് തുടങ്ങിയ കോൺഗ്രസ് നേതാക്കൾ, നെഹ്‌റുവിന്റെ ചൈനാ പ്രീണനത്തെ വിമർശിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് നെഹ്‌റു വിപത്തിൽ പെട്ടത്. ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ചൈനയെ അനുകൂലിച്ചു.

മോഹിത് സെൻ പറയാത്ത ഒന്നുണ്ട്: ചൈനയിൽ സ്ഥാനപതിയായി നെഹ്‌റു ആദ്യം അയച്ചത്, സർദാർ കെ എം പണിക്കരെ (ചൈനയിൽ 1948- 1952) ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ മകൾ ദേവകി കേരളത്തിലെ പാർട്ടി സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്നു. അവർ  ചൈനയിൽ പോയി തിരിച്ചു വന്ന് ഒരു സ്തുതി പുസ്തകം എഴുതിയിരുന്നു. (1) പണിക്കർ ചില അതിക്രമങ്ങൾ കാട്ടിയതിനാൽ, സർദാർ പട്ടേൽ ഇടപെട്ട് പുറത്താക്കി. പണിക്കരെ ഈജിപ്തിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റി നെഹ്‌റു സംരക്ഷിച്ചു.

ചൈന ടിബറ്റിൽ നടത്തിയ അധിനിവേശത്തെ പണിക്കർ അനുകൂലിച്ചു. ഇന്ത്യൻ സർക്കാരിൻറെ നയം അറിയാൻ നിൽക്കാതെ, വ്യക്തിപരമായാണ്, പണിക്കർ നിലപാട് എടുത്തത്. ചൈനീസ് വിദേശ മന്ത്രി ഷു എൻ ലായിയെ കണ്ട്, ചൈന ടിബറ്റ് മോചിപ്പിച്ചാൽ ഇന്ത്യ ഇടപെടില്ലെന്ന് പണിക്കർ ഉറപ്പ് നൽകി. 

ചൈന രണ്ട് അതിക്രമങ്ങൾ കാട്ടി. ഇന്ത്യയുടെ വടക്കു കിഴക്കും വടക്കു പടിഞ്ഞാറുമുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാക്കി ചൈന ഭൂപടങ്ങൾ ഇറക്കി. പ്രതിരോധ മന്ത്രി വി കെ കൃഷ്ണ മേനോൻ ഇത് സി പി ഐ നേതൃത്വത്തിൻറെ ശ്രദ്ധയിൽ കൊണ്ടു വന്നു. ഇത് ഉഭയ കക്ഷി ബന്ധത്തെ ബാധിക്കുമെന്ന് ചൈനയെ അറിയിക്കാൻ മേനോൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇടതു പക്ഷത്തുള്ള ഫിറോസ് ഗാന്ധി, എടത്തട്ട നാരായണൻ, ഡോ കെ എൻ രാജ് തുടങ്ങിയവരോടും മേനോൻ സംസാരിച്ചു. അവർ സി പി ഐ നേതൃത്വത്തെ കണ്ടു. കെ എൻ രാജ് ചൈനീസ് നീക്കത്തിൽ ക്ഷുഭിതനായെന്ന് മോഹിത് സെൻ എഴുതുന്നു. ചൈനയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണം വരും മുൻപുള്ള ഭൂപടങ്ങളാണെന്ന് ചൈന ഇവിടത്തെ പാർട്ടിയോട് വിശദീകരിച്ചു. എന്നിട്ടും, ഭൂപടങ്ങൾ പിൻവലിച്ചില്ല. 

തുടർന്ന്, ഭൂപടത്തിൽ കാണിച്ച പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാണെന്ന് ചൈന ഇന്ത്യയെ അറിയിച്ചു. അത്, ബ്രിട്ടൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തതാണ്. 1914 ൽ അതിർത്തിയായ വടക്കുകിഴക്ക് ബ്രിട്ടൻ വരച്ച മക് മഹോൻ രേഖ അംഗീകരിക്കില്ലെന്നും ചൈന നിലപാട് എടുത്തു. ഈ മേഖലയിലാണ് തങ്ങളുടെ പൂർവികരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്ന് ചൈന അവകാശപ്പെട്ടു. ഈ അവകാശവാദം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി നേതാക്കളെയും അമ്പരപ്പിച്ചു. 

പ്രശ്‍നം നെഹ്‌റു കാര്യമാക്കിയില്ല. വടക്കു പടിഞ്ഞാറൻ മേഖല മിക്കവാറും തരിശാണെന്ന് നെഹ്‌റു പറഞ്ഞു. അവിടെ പുല്ലു പോലും കിളിർക്കില്ല. ഈ പ്രസ്താവനയെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഒഴികെയുള്ളവർ എതിർത്തു. എങ്കിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പക്ഷപാതിത്വത്തിൽ നെഹ്‌റു ഉറച്ചു നിന്നു. ചൈനീസ് പാർട്ടി നേതൃത്വം, ഒരു പരിധിക്കപ്പുറം പോകില്ലെന്ന് നെഹ്‌റു കരുതി.

ചൈന കാട്ടിയ രണ്ടാമത്തെ അതിക്രമം, പരസ്യമായി നെഹ്‌റുവിനെ എതിർത്തു എന്നതാണ്. 'പീപ്പിൾസ് ഡെയ്‌ലി' രണ്ടു മുഖപ്രസംഗങ്ങളിലാണ് ഇത് ചെയ്തത്. ടിബറ്റും നെഹ്‌റുവിന്റെ തത്വദീക്ഷയും ആയിരുന്നു വിഷയം. 1959 ആദ്യം വന്ന ഈ മുഖപ്രസംഗങ്ങൾ ചെയർമാൻ മാവോ അംഗീകരിച്ചതാണെന്ന് ചൈന ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ അറിയിച്ചു. നെഹ്‌റു, ചൈനീസ് മേഖല കയ്യടക്കാനുള്ള  സാമ്രാജ്യത്വ കളിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് ചൈന വിമർശിച്ചു. നെഹ്‌റു, സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് ഒത്താശ ചെയ്യുന്ന  ബൂർഷ്വ പ്രതിവിപ്ലവകാരികളുടെയും ഭൂപ്രഭുക്കളുടെയും പ്രതിനിധിയാണെന്ന് അവർ പരിഹസിച്ചു. ഈ ചൈനീസ് നിലപാട് ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയുടെയും സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയുടെയും നിലപാടിന് വിരുദ്ധമായിരുന്നു. അതേ സമയം, കോൺഗ്രസിനെതിരെ ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി പ്രതിപക്ഷത്തിരിക്കുന്നത് എന്തിനെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നില്ലെന്ന് 1957 ൽ ചൈനീസ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. 1956 ലെ എട്ടാം കോൺഗ്രസിൽ, ഇന്ത്യയുമായുള്ള തന്ത്രപരമായ സഹകരണത്തിന് ചൈന തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. അതായത്, ചൈന, ടിബറ്റ് പ്രശ്നത്തിന് ശേഷം, നിലപാട് മാറ്റുകയായിരുന്നു. ഈ കോൺഗ്രസിൽ ഇ എം എസും പി സുന്ദരയ്യയും പങ്കെടുത്തു.

ചൈനീസ് നിലപാട് മാറ്റം ചർച്ച ചെയ്യാൻ അജയ് ഘോഷ്, ഭൂപേശ് ഗുപ്ത എന്നിവരെ മോസ്‌കോയ്ക്ക് അയച്ചു. ചൈനീസ് നേതൃത്വവുമായി സംസാരിക്കാൻ ഉപദേശം കിട്ടി. ഘോഷും ഗുപ്തയും ചൈനയിൽ പോയി. ചൈന നിലപാടിൽ ഉറച്ചു നിന്നു. ഇന്ത്യയുമായുള്ള സൗഹൃദത്തെക്കാൾ പൂർവികരുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുന്നതിലാണ് ചൈനയ്ക്ക് താൽപര്യമെന്ന് ഇരുവരും മടങ്ങി എത്തിയ ശേഷം, സഖാക്കളോട് പറഞ്ഞു. മാവോ ഇത്തിരി അയഞ്ഞതായി അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടപ്പോൾ അവർക്ക് തോന്നി.

അജയ് ഘോഷ് 

മടങ്ങി വന്ന ഘോഷ് പാർട്ടി വാരിക  'ന്യൂ ഏജ്' ന് ഒരു അഭിമുഖം നൽകി. അഭിമുഖം നടത്തിയത്, മോഹിത് സെൻ ആയിരുന്നു. ഗംഗയും യാങ്‌ടിസികിയങ്ങും ഒഴുകുവോളം സൗഹൃദം തുടരുമെന്ന് മാവോ പറഞ്ഞെന്ന് ഘോഷ് വിവരിച്ചു. വാരിക ഇറങ്ങിയ വെള്ളിയാഴ്ച രാവിലെ 19 ഇന്ത്യൻ സൈനികരെ കൊങ്ക ചുരത്തിൽ ചൈനീസ് പട്ടാളം കൊന്നു. ഘോഷും പാർട്ടിയും മരവിച്ചു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി ചൈനീസ് പാർട്ടിയോട് വിശദീകരണം ചോദിച്ചു. മറുപടി കിട്ടിയില്ല. സംഭവത്തെപ്പറ്റി ചൈനീസ് വാർത്താ ഏജൻസി സിൻഹുവ ഇറക്കിയ വാർത്ത മാത്രം അയച്ചു കൊടുത്തു. 

ചൈനീസ് പാർട്ടി എട്ടാം കോൺഗ്രസിൽ ഇ എം എസും സുന്ദരയ്യയും പങ്കെടുക്കുമ്പോൾ, മാവോയുടെ ഏകാധിപത്യം, വ്യക്തി സ്തുതി എന്നിവക്കെതിരെ പാർട്ടി നീങ്ങിയിരുന്നത്, അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ''നൂറു പൂക്കൾ വിരിയട്ടെ, നൂറാശയങ്ങൾ പോരടിക്കട്ടെ'' എന്ന മുദ്രാവാക്യം നിലച്ചിരുന്നു. മാവോ പ്രസിഡൻറ് അല്ലാതായി; ചെയർമാൻ സ്ഥാനത്ത് ഒതുക്കപ്പെട്ടു. അധികാരം പോയ മാവോയെയാണ് ഘോഷും ഗുപ്തയും കണ്ടതെന്ന് അവരും അറിഞ്ഞില്ല. ചൈനീസ് പാർട്ടി, എട്ടാം കോൺഗ്രസ് തീരുമാനങ്ങൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞ്, 1958 ൽ 'മുന്നോട്ടുള്ള കുതിപ്പ്' (Great Leap Forward) നയമായി  സ്വീകരിച്ചു. സോവിയറ്റ് യൂണിയനെക്കാൾ വ്യവസായവൽക്കരണത്തിൽ മുന്നേറുക ആയി, ലക്ഷ്യം. അതിൻറെ ഉന്മാദത്തിൽ ആയിരുന്നു, ചൈന. 

ഈ നയം ദുരന്തമായിരുന്നു. ആരോഗ്യകാരണങ്ങളാൽ, പാർട്ടി മാവോയ്ക്ക് വിശ്രമം വിധിച്ചു. 

ആഗോള വിപ്ലവം സംബന്ധിച്ച ചൈനീസ് കാഴ്ചപ്പാട് മാറി. 1960 ഏപ്രിൽ 22 ന്, ലെനിൻറെ ജന്മദിനത്തിൽ, ചൈന, 'ലെനിനിസം നീണാൾ വാഴട്ടെ' എന്ന ലഘുലേഖ ഇറക്കി. ലെനിൻ പറഞ്ഞതൊക്കെ ശരി, അതിൽ നിന്ന് മാറുന്നത് പ്രതിവിപ്ലവം, സാമ്രാജ്യത്വം നിലനിൽക്കുവോളം ലോകയുദ്ധം അനിവാര്യം എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു, ഉള്ളടക്കം. ഇതേ തുടർന്ന് സോവിയറ്റ് പാർട്ടിക്കെതിരെ ചൈന ആക്രമണം തുടങ്ങി. ബെയ്‌ജിങിൽ, യുവാക്കളുടെയും തൊഴിലാളി യൂണിയനുകളുടെയും ലോക സമ്മേളനത്തിൽ എസ് എ ഡാങ്കെ പങ്കെടുത്തു. അവിടെ ചൈനീസ് നയത്തെ അദ്ദേഹം വിമർശിച്ചു. മാവോയിസത്തിനെതിരെ ജാഗരൂകരായിരിക്കാൻ തിരിച്ചെത്തിയ അദ്ദേഹം ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് ആഹ്വാനം ചെയ്തു. മാവോ ബുദ്ധനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവെന്ന് ഡാങ്കെ പരിഹസിച്ചു. ഡാങ്കെയും എസ് ജി സർദേശായിയും ചൈനീസ് പാർട്ടിക്കെതിരെ നീങ്ങി. അവർ നെഹ്‌റുവിനൊപ്പം നിന്നു. ഡാങ്കെ പാർട്ടി അച്ചടക്കം ലംഘിച്ചതിനാൽ, പാർട്ടി അദ്ദേഹത്തെ പരസ്യമായി ശാസിച്ചു. 

പ്രശ്‍നം, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ ഉലച്ചു. ചൈനീസ് പാർട്ടി തെറ്റ് ചെയ്തതായി സുന്ദരയ്യയുടെ നേതൃത്വം അംഗീകരിച്ചില്ല.  ഭൂപടങ്ങളും പുരാരേഖകളുമായി പാർട്ടി യോഗത്തിൽ എത്തി സുന്ദരയ്യ ചൈനയുടെ അവകാശ വാദങ്ങൾക്ക് അടിസ്ഥാനമുണ്ടെന്ന് വാദിച്ചു. ചൈന ഭൂമി കയ്യടക്കില്ല, ഇന്ത്യൻ ബൂർഷ്വ ഭരണകൂടം അത് ചെയ്യും എന്നായി സുന്ദരയ്യ. ആഗോള തൊഴിലാളി വർഗ കടമ. ചൈനയ്‌ക്കൊപ്പം നിൽക്കുക എന്നതാണ് ! ഡാങ്കെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന റിവിഷനിസ്റ്റ് ബൂർഷ്വ ദേശീയതയ്ക്ക് കീഴടങ്ങരുതെന്ന് സുന്ദരയ്യ ഗ്രൂപ്പ് ശഠിച്ചു. സുന്ദരയ്യയെ ബി ടി രണദിവെ, എം ബസവപുന്നയ്യ, പ്രമോദ് ദാസ്‌ഗുപ്‌ത, ഹർകിഷൻ സിങ് സുർജിത്, സി എച്ച് കണാരൻ തുടങ്ങിയവർ അനുകൂലിച്ചു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി അജയ് ഘോഷ് ഡാങ്കെയുടെ നിലപാടിനെ അനുകൂലിക്കുകയും പ്രവൃത്തിയെ തള്ളുകയും ചെയ്തു. ഭൂപടങ്ങളും പുരാരേഖകളുമല്ല പ്രധാനമെന്ന് സുന്ദരയ്യയെയും വിമർശിച്ചു. സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയെ ചൈനീസ് പാർട്ടി എതിർക്കുന്നത്, ആഗോള കമ്യൂണിസത്തിന് നന്നല്ല എന്ന് ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി അവർക്ക് എഴുതാൻ ഘോഷ് നിർദേശിച്ചു. ഘോഷിനെ സി രാജേശ്വര റാവു, ഭവാനി സെൻ, ഭൂപേശ് ഗുപ്ത, സെഡ് എ അഹമ്മദ്, എൻ കെ കൃഷ്ണൻ, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായർ, സി അച്യുത മേനോൻ തുടങ്ങിയവർ പിന്താങ്ങി. ഇ എം എസ്, എ കെ ഗോപാലൻ, ജ്യോതി ബസു എന്നിവർ ഒരു പക്ഷത്തും ചേർന്നില്ല.

മീററ്റിൽ ദേശീയ സമിതി യോഗം കലുഷമായി. യോഗത്തിനെത്തിയ നേതാക്കളെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യുമെന്ന് ശ്രുതി പരന്നു. ഘോഷ് പറഞ്ഞ നിലപാട് വച്ച് യോഗം പ്രമേയം പാസാക്കി. നെഹ്‌റുവിന് സപ്തതി ആശംസ നേർന്ന് മറ്റൊരു പ്രമേയവും പാസാക്കി. 

ഘോഷും ഡാങ്കെയും നെഹ്‌റുവിനെ വെവ്വേറെ കണ്ടു. നെഹ്‌റു അമ്പരപ്പ് പ്രകടമാക്കി. ചൈന ഭൂതർക്കം ഉയർത്തിയത് മറ്റെന്തിനോ വേണ്ടിയാണെന്ന് അദ്ദേഹം ശങ്കിച്ചു. ഇന്ത്യൻ പ്രശ്‍നം ഘോഷ് 1960 ൽ മോസ്‌കോയിൽ, ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്, തൊഴിലാളി പാർട്ടി സമ്മേളനത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചു. അൽബേനിയൻ പാർട്ടി ഒഴികെയുള്ളവർ പിന്താങ്ങി. 1957 ലെ സമ്മേളനം അംഗീകരിച്ച ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് നിലപാടിൽ നിന്ന് ചൈന വ്യതിചലിച്ചതായി ആരോപണമുണ്ടായി. ചൗ എൻ ലായിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ചൈനീസ് സംഘം ഉറച്ചു നിന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ കൂടെ എത്തിയ ഡെങ് സിയാവോ പിങ് തെമ്മാടിയെപ്പോലെ പെരുമാറി. ചൗ എൻ ലായ് ഇന്ത്യയിൽ ചെന്ന് പ്രശ്‍നം തീർക്കാൻ സമ്മേളനം നിർദേശിച്ചു. അത് നടന്നു. പ്രയോജനം ഉണ്ടായില്ല.

തുടർന്നുള്ള രണ്ടു വർഷങ്ങളിൽ, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ തീവ്ര പക്ഷവുമായി ചൈന രഹസ്യ ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു. വിഭാഗീയതയിൽ പെട്ട് ദേശീയ സമിതിയിൽ ചർച്ച നടക്കാതായി. 1961 ആദ്യം നടക്കേണ്ട വിജയവാഡ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് തയ്യാറാക്കേണ്ട ചുമതല ഘോഷിനായിരുന്നു.  ഇടതു പക്ഷം സഹകരിച്ചില്ല. വലതുപക്ഷം റിപ്പോർട്ട് പരിശോധിക്കാൻ ഡാങ്കെയെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. പാർട്ടി കോൺഗ്രസിന് തലേന്ന് റിപ്പോർട്ടിന്റെ ഒരു കോപ്പി മാത്രം തയ്യാറാക്കി ഘോഷ് പോക്കറ്റിലിട്ടു.

ഇന്ത്യൻ നാഷനൽ കോൺഗ്രസും സി പി ഐ യും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമായിരുന്നു, ചർച്ച. കോൺഗ്രസിനെ മുച്ചൂടും എതിർക്കണമെന്ന് ഇടതുപക്ഷം വാദിച്ചു. ജനവിരുദ്ധമായ നയങ്ങളെ എതിർത്ത് കോൺഗ്രസുമായി സഖ്യം വേണമെന്ന് പി സി ജോഷിയും ഡാങ്കെയും വാദിച്ചു. ഘോഷ് ഒപ്പം നിൽക്കുമെന്ന് ഡാങ്കെ ഗ്രൂപ്പ് പ്രതീക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ട് അവരെ നിരാശപ്പെടുത്തി. ഘോഷ് മദ്ധ്യ നിലപാട് എടുത്തു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തു ചേരാതിരുന്നതിൽ, ഇടതുപക്ഷം സന്തോഷിച്ചു. അതിനാൽ, അവർ ഘോഷിൻറെ റിപ്പോർട്ടിനെ അനുകൂലിച്ചും രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയത്തെ എതിർത്തും വോട്ട് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. പ്രതിനിധി ചർച്ചകളിൽ രോഷം അണ പൊട്ടി. ചെറിയ ഹൃദയാഘാതം വന്ന് ഘോഷ് രണ്ടു ദിവസം കിടപ്പിലായി.

ഒരു രാത്രി പ്രതിനിധികളോട് ഉടൻ സമ്മേളിക്കാൻ നിർദേശം വന്നു. പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് വിപരീതമായി, സോവിയറ്റ് പ്രതിനിധി സുസ്ലോവ്, യൂറി ഗഗാറിനെ  ബഹിരാകാശത്ത് എത്തിച്ചതായി അറിയിച്ചു.

ഘോഷിൻറെ പ്രസംഗം ഏകകണ്ഠമായി പാസാക്കി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം അതനുസരിച്ചു ഭേദഗതി ചെയ്യാൻ അദ്ദേഹത്തെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. തുടർന്ന് ദേശീയ സമിതി തിരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നു . സമിതിയിൽ അംഗങ്ങൾ 101. ഔദ്യോഗിക പാനൽ അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ ബഹളമായി. ഇടതിന് മേൽക്കൈ ഉള്ള ബംഗാളിൽ നിന്ന് ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തെ വെട്ടി നിരത്തിയിരുന്നു. പുതിയ ദേശീയ സമിതിയിൽ മൂന്നിലൊന്ന് ഇടതു പക്ഷം അഥവാ ചൈനാ പക്ഷം. തൃപ്തി ഇല്ലാതെ ഇടതുപക്ഷം ഇറങ്ങിപ്പോയി. അവർ പുതിയ പാർട്ടി ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് ശ്രുതി പരന്നു. പാതിരയ്ക്ക് സുഖമില്ലാത്ത ഘോഷ് ഹാളിൽ എത്തി. ദേശീയസമിതി അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണം 110 ആക്കി പ്രമേയം പാസാക്കി. ഒരു ഒത്തുതീർപ്പ് പട്ടിക പാസാക്കി. തൽക്കാലം പിളർപ്പ് ഒഴിവായി.കേന്ദ്ര എക്സിക്യൂട്ടീവ്, സെക്രട്ടേറിയറ്റ് അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിൽ സമ്മതം ഉണ്ടായില്ല. അതിനാൽ, ഘോഷിനെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് ആ സമിതികളിലും തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്നു. പഴയ ബലാബലം തന്നെ. ഇരു ഗ്രൂപ്പുകളും വെവ്വേറെ പ്രവർത്തിച്ചു. മദ്ധ്യ പക്ഷത്ത് ഭൂപേശ് ഗുപ്ത, ഇന്ദ്രജിത് ഗുപ്ത, ജ്യോതി ബസു, ഇ എം എസ്, എ കെ ഗോപാലൻ, സോഹൻ സിങ് ജോഷ്, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായർ, സി അച്യുത മേനോൻ തുടങ്ങിയവർ അണി നിരന്നു.

ചൈന,  ഇന്ത്യൻ അതിർത്തിയിൽ അതിക്രമം തുടർന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇത് പാർട്ടിയിലെ ഇടതു പക്ഷത്തെ പാർട്ടിക്കകത്ത് മറ്റൊരു പാർട്ടിയായി വളരാൻ സഹായിച്ചു. ബെയ്‌ജിങിലെ മാവോവാദികളുമായി അവർ ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചു. കോൺഗ്രസിനോടും നെഹ്‌റുവിനോടും പുച്ഛം എന്ന നയത്തിൽ യോജിച്ചു. പാർട്ടി പിടിച്ചടക്കുകയായി ലക്ഷ്യം. സി പി ഐ ആസ്ഥാനത്ത് ഘോഷ് അവസാനം നടത്തിയ പത്ര സമ്മേളനത്തിൽ, ചൈനയ്ക്ക് മാർക്സിസത്തിൻറെ കുത്തകയില്ലെന്ന് തുറന്നടിച്ചു.നെഹ്‌റു സാമ്രാജ്യത്വത്തിൻറെ വളർത്തു പട്ടിയാണെന്ന ചൈനീസ് വിമർശത്തോട് ഘോഷ് വിയോജിച്ചു. അങ്ങനെ സി പി ഐ ഔദ്യോഗികമായി ചൈനീസ് വിരുദ്ധമായി.

ഡാങ്കെ 

ഇടതുപക്ഷം ഘോഷിനെതിരെ വൻ പ്രചാര വേല അഴിച്ചു വിട്ടു. ഇടക്കിടെ മോസ്‌കോയ്ക്ക് പോകാൻ ഘോഷ് അസുഖം ഭാവിക്കുകയാണ് എന്നത് വരെ മനുഷ്യത്വ രഹിതമായ പ്രചാരണം എത്തി. 1961 സെപ്റ്റംബർ -ഒക്ടോബറിൽ മോസ്കോയിൽ ചികിത്സയ്ക്ക് പോകാൻ ഘോഷ് അവധി എടുത്തു. എന്നാൽ, ആക്ടിങ് ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായ ഇ എം എസ് ആ അവധി റദ്ദാക്കി. മാത്രമല്ല, ഇത് പരിഗണിക്കാതെ റഷ്യയിൽ പോയി മടങ്ങി വന്ന് ഘോഷ് എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ, അത് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻറെ വീക്ഷണമായേ കണക്കിൽ എടുക്കൂ എന്നും ഇ എം എസ് ഘോഷിനെ അറിയിച്ചു. ഘോഷിന് പാർട്ടി സെക്രട്ടേറിയറ്റ്, എക്സിക്യൂട്ടീവ് എന്നിവ വിളിച്ച് ഇ എം എസിൻറെ നിർദേശം തള്ളാൻ കഴിയുമായിരുന്നു; അത് ചെയ്തില്ല. വിജയവാഡ കോൺഗ്രസിന് ശേഷം, ഇ എം എസ് ഇടതു പക്ഷത്ത്, അഥവാ ചൈനാ ചേരിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. ഘോഷ് മോസ്‌കോയ്ക്ക് പോയില്ല. ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരികെ പ്രവേശിച്ചു. 1962 ജനുവരി 13 ന് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. പലരും വിലാപയാത്രയിൽ പങ്കെടുത്തില്ല.

1962 ലെ പൊതു തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് ശേഷം, ഡാങ്കെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആകുമെന്ന നിലയിൽ, ഇടതു പക്ഷം, ഒത്തുതീർപ്പ് സ്ഥാനാർത്ഥിയായി ഇ എം എസിനെ നിർദേശിച്ചു. ഡാങ്കെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആയാൽ പാർട്ടി പിളരുമെന്ന ഭീഷണി ഉണ്ടായി. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, ഡാങ്കെ ചെയർമാൻ, ഇ എം എസ് ജനറൽ സെക്രട്ടറി എന്ന ഒത്തുതീർപ്പിൽ പാർട്ടി എത്തി.

ചൈനയുടെ നുഴഞ്ഞു കയറ്റം കാരണം, വടക്കു പടിഞ്ഞാറ് ഇന്ത്യൻ സൈനിക പോസ്റ്റുകൾ മാറ്റി. ഒരു ആക്രമണം ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. വി കെ കൃഷ്ണ മേനോൻ ചൈനീസ് വിദേശ മന്ത്രി മാർഷൽ ചെൻ യി യെ ജനീവയിൽ കണ്ടു. തങ്ങൾ മക് മഹോൻ രേഖ കടക്കില്ലെന്ന് ചെൻ ഉറപ്പ് നൽകി. ആഗോള രാഷ്ട്രീയമാകട്ടെ, അമേരിക്കയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ക്യൂബൻ മിസൈൽ പ്രതിസന്ധിയിൽ വട്ടമിട്ടു. ഇന്ത്യയെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാൻ ചൈന ഈ അവസരം തിരഞ്ഞെടുത്തു. താജില മലയിലെ ഒരു ഏറ്റുമുട്ടൽ അവർ മുതലെടുത്തു. ശ്രീലങ്കൻ സന്ദർശനത്തിൽ ആയിരുന്ന നെഹ്‌റു, "ഞാൻ ചൈനക്കാരെ തൂത്തെറിയാൻ ഉത്തരവ് കൊടുത്തു" എന്നു പറഞ്ഞത്, എരിവ് കൂട്ടി. ചൈന സകല ശക്തിയുമെടുത്ത് ഇന്ത്യയെ ആക്രമിച്ചു.വടക്കു പടിഞ്ഞാറ് ഇന്ത്യൻ സേനയെ തുരത്തിയ ചൈനയുടെ വൻ ആക്രമണം, വടക്കു കിഴക്കായിരുന്നു. മക് മഹോൻ രേഖ കടന്ന് അസമിലെ തേസ് പൂർ വരെ ചൈനീസ് പട്ടാളം എത്തി. 

സി പി ഐ നേതൃത്വം വെട്ടിലായി. വലതു പക്ഷം ആഹ്ളാദിച്ചു. തർക്കം സംസാരിച്ചു തീർക്കാൻ ഇരു രാജ്യങ്ങളോടും സോവിയറ്റ് 'പ്രവദ' മുഖപ്രസംഗത്തിൽ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ചൈനയോട് പിൻവാങ്ങാൻ പറഞ്ഞില്ല. ചൈന സഹോദര രാജ്യമാണെന്നും ഇന്ത്യ സൗഹൃദ രാജ്യമാണെന്നും 'പ്രവദ' പറഞ്ഞത്, നില വഷളാക്കി. ഇതേ നിലപാട് സ്വീകരിക്കാൻ സോവിയറ്റ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഇരു പക്ഷവും മുഖ പ്രസംഗത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്‌തു. ഈ മുഖപ്രസംഗം ചെറിയ മാറ്റങ്ങളോടെ പ്രമേയമാക്കാൻ ഇടതു പക്ഷം ദേശീയ സമിതിയിൽ നിർദേശിച്ചു. അമേരിക്കയുടെ മമതയ്ക്കായി നെഹ്‌റു, ചൈനയെ ആക്രമിക്കാൻ സൈന്യത്തോട് നിർദേശിച്ചെന്ന് ഇടതുപക്ഷം പറഞ്ഞു പരത്തി. 

ദേശീയ സമിതി യോഗത്തിന് മുൻപ്, ഇ എം എസ് പത്ര സമ്മേളനം വിളിച്ചു. വിവരം ഡാങ്കെയോട് പറഞ്ഞില്ല. ഓഫിസിലെ ചില സഖാക്കൾ അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു. ചൈനയാണോ ആക്രമണം നടത്തിയതെന്ന് ഇ എം എസിനോട് പത്ര ലേഖകർ ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ്, ഇ എം എസിൻറെ കുപ്രസിദ്ധമായ പ്രതികരണം ഉണ്ടായത്: "ചൈന അവരുടേതെന്ന് കരുതുന്ന പ്രദേശത്താണ് കയറിയത്, അതിനാൽ, അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അത് അതിക്രമം അല്ല. ഇന്ത്യക്കാർ അവരുടേതെന്ന് കരുതുന്ന പ്രദേശമാണ് പ്രതിരോധിക്കുന്നത്; അതിനാൽ അവരുടേതും അതിക്രമം അല്ല ." 

അപ്പോൾ പത്ര സമ്മേളനം നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തെത്തിയ ഡാങ്കെ, ഇ എം എസിനോട് പുച്ഛത്തോടെ ചോദിച്ചു: " അപ്പോൾ, ആ സ്ഥലത്തെപ്പറ്റി നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം എന്താണ് ?'.

വിറളി പിടിച്ച  ഇ എം എസ് ഉത്തരത്തിനായി വിക്കുമ്പോൾ, ഡാങ്കെ പ്രഖ്യാപിച്ചു: " ചൈനയാണ് ഇന്ത്യയെ ആക്രമിച്ചത്. ഇന്ത്യയുടെ പ്രദേശത്ത് അധിനിവേശം നടത്തി. രാഷ്ട്രം സ്വയം പ്രതിരോധിക്കാനും ചൈനയെ തുരത്താനുമുള്ള നെഹ്രുവിന്റെ ആഹ്വാനത്തിന് ഒപ്പമാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി."

മക് മഹോൻ രേഖ കടക്കില്ലെന്ന് ആഗോള തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് നൽകിയ ഉറപ്പ് ചൈന ലംഘിച്ചെന്ന് ഡാങ്കെ പറഞ്ഞു. ചൈന കമ്മ്യൂണിസത്തെ വഞ്ചിച്ചു.

ഡാങ്കെയുടെ പ്രഖ്യാപനം കോളിളക്കമുണ്ടാക്കി. സോവിയറ്റ് യൂണിയനെ പ്രതിരോധിക്കുന്നതാണ് കടമ എന്ന കാരണത്താൽ, ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യ പ്രസ്ഥാനത്തെ ഒറ്റിയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ മറ്റൊരു ഒറ്റിലേക്ക് നയിക്കുകയായിരുന്നു, ഇ എം എസും കൂട്ടരും. ദേശീയ സമിതി യോഗത്തിന് മുൻപ്, ഡാങ്കെ സോവിയറ്റ് പാർട്ടിയോടും മറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികളോടും സംസാരിച്ച് ചൈനീസ് പാർട്ടിക്ക് എതിരെ ഒരു ചരിത്രപരമായ വിമർശം തയ്യാറാക്കി. 'പ്രവദ' മുഖപ്രസംഗത്തോടുള്ള വിയോജിപ്പ് അറിയിച്ചു. പ്രതിലോമപരമായ നെഹ്‌റു സർക്കാരിനെ പുറത്താക്കാൻ ചൈന 'യഥാർത്ഥ' കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളോട് ആഹ്വാനം ചെയ്തു.

ദേശീയ സമിതി ഡാങ്കെയുടെ നിലപാടിനെ അംഗീകരിച്ചു. എന്നാൽ, ആ നിലപാടിനെ സുന്ദരയ്യ, പ്രമോദ് ദാസ്‌ഗുപ്‌ത, രണദിവെ തുടങ്ങിയവർ എതിർത്തു. മദ്ധ്യ മാർഗ്ഗത്തിൽ ആയിരുന്നു, ഇ എം എസ്, ഭൂപേശ് ഗുപ്‌ത തുടങ്ങിയവർ. ക്രൂഷ്ചേവ് മാവോയുമായി സംസാരിച്ചെന്ന് സോവിയറ്റ് പാർട്ടി ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയെ അറിയിച്ചു, ചൈനീസ് സൈന്യം ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ, ചൈനയ്ക്കുള്ള എണ്ണ വിതരണം വിച്ഛേദിക്കുമെന്ന് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ചൈനയെ അറിയിച്ചു. 'പ്രവദ' അടുത്ത മുഖ പ്രസംഗത്തിൽ, ചൈനയെ വിമർശിച്ചു. ഇടതു പക്ഷത്തിൻറെ ഓമനപ്പുത്രനായ കൃഷ്ണ മേനോന് മന്ത്രി സ്ഥാനം പോയി. രാജ്യത്തെ ഒറ്റിയ ഇടതു പക്ഷത്തിന് മുഖം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ആഗോള തലത്തിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ധാർമ്മികതയുടെ മുഖം മൂടിയും അഴിച്ചു വക്കേണ്ടി വന്നു. 

രണദിവെയും ഇ എം എസും 

സ്റ്റാലിന്റെ ക്രൂരതകൾ ക്രൂഷ്ചേവ് വെളിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ ഉണ്ടായ ധാർമ്മിക തകർച്ചയ്ക്കപ്പുറമായി, ഇടതു പക്ഷത്തിനുണ്ടായ വിശ്വാസ തകർച്ച. ഏതാനും വർഷം കഴിഞ്ഞ് ചൈന നക്സലൈറ്റുകളെ തുണച്ചപ്പോൾ, പാർട്ടിയിലെ ഇടതുപക്ഷം കൂടുതൽ ഇളിഭ്യരായി. 

ഇന്ത്യൻ ഭൂപ്രദേശമോ പൂർവികരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടമോ ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു, ചൈനയുടെ പ്രശ്‍നം; നെഹ്‌റുവിന് ദേശീയ തലത്തിലും രാജ്യാന്തര തലത്തിലുമുണ്ടായിരുന്ന തലയെടുപ്പ് തകർക്കേണ്ടിയിരുന്നു. അതിന്, ഇടതുപക്ഷം നിന്നു കൊടുത്തു.

ചൈനീസ് ആക്രമണം, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ ഒരു പക്ഷത്തെ നേരിയ തോതിൽ ദേശീയ വാദികളാക്കി' മറു പക്ഷത്തെ മുരടൻ വരട്ടു വാദികളാക്കി. ജനിക്കാത്ത ഭ്രൂണവും മരിച്ച ജഡവും മാത്രമേ തെറ്റ് ചെയ്യാതെയുള്ളൂ എന്ന് ലെനിൻ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞു; ഏറ്റവും കൂടുതൽ തെറ്റുകൾ ചെയ്യുന്നത് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളാണെന്ന് ലെനിനും സ്റ്റാലിനും ചൈനയും തെളിയിച്ചു. 

കോൺഗ്രസിനോടുള്ള ബന്ധം പറഞ്ഞാണ് സി പി ഐ 1964 ൽ പിളർന്നതെന്ന് പരക്കെ ധാരണയുണ്ട്. എന്നാൽ, ആ പിളർപ്പിന് യഥാർത്ഥ കാരണം, ചൈനീസ് ആക്രമണവും ചൈനയെ ചൊല്ലി പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായ ആഭ്യന്തര കാരണവുമാണ് എന്ന് ഇവിടെ വിവരിച്ച സംഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് തെളിയുന്നു.

പാർട്ടി പിളർപ്പിന് ശേഷം, സി പി ഐ (എം) നേതാക്കളെ ചൈനീസ് ചാരന്മാരായി കണ്ട് അറസ്റ്റ് ചെയ്തു. ഇ എം എസും ജ്യോതി ബസുവും അതിൽ പെട്ടില്ല. പൂജപ്പുര സെൻട്രൽ ജയിലിൽ, വി എസ് അച്യുതാനന്ദൻ പക്ഷവും ഒ ജെ ജോസഫ് നേതൃത്വം നൽകിയ സി ഐ ടി യു പക്ഷവും കായികമായി ഏറ്റുമുട്ടി. രാഷ്ട്രീയ തടവുകാർക്ക് ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്യാൻ ആഹാര സാധനങ്ങൾ ജയിൽ അധികാരികൾ അവരെ തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇതിൽ മിച്ചം വന്ന സാധനങ്ങൾ അതിർത്തിയിലെ ഇന്ത്യൻ പട്ടാളത്തിന് സംഭാവന ചെയ്യണമെന്നും ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാർക്ക് രക്തം ദാനം ചെയ്യണമെന്നും അച്യുതാനന്ദൻ വാദിച്ചു. ഇതിനെ ചൊല്ലിയായിരുന്നു, അടി. വലതു പക്ഷത്ത് അല്ലാത്ത അച്യുതാനന്ദന് ദേശാഭിമാനം ഉണർന്നത് എങ്ങനെ എന്ന് വ്യക്തമല്ല.

ഇവർ ജയിൽ മുക്തരായ ശേഷം, തലശ്ശേരിയിൽ നടന്ന സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റി യോഗം അച്യുതാനന്ദനെ കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റിയിൽ നിന്ന് ജില്ലാ കമ്മിറ്റിയിലേക്ക് തരം താഴ്ത്തി. ജോസഫിനെ സംസ്ഥാന സെക്രട്ടേറിയറ്റിൽ നിന്ന് നീക്കി. ആ യോഗത്തിൽ അധ്യക്ഷത വഹിച്ചത്, കെ ആർ ഗൗരിയമ്മ ആയിരുന്നു. അതായിരുന്നു, അച്യുതാനന്ദൻ നേരിട്ട ആദ്യ നടപടി.

ചൈനയെ  തൊട്ടാൽ പ്രശ്നമാണ്. അത്, എസ് രാമചന്ദ്രൻ പിള്ളയ്ക്ക് മനസ്സിലാകാത്തത്, 'ചുരുളി' യുടെ ഇക്കാലത്തും അദ്ദേഹത്തിൻറെ മനസ്സിൽ 'ജീവിതനൗക' ഓടുന്നത് കൊണ്ടാണ്.

_____________________________

1. ഓക്സ്ഫഡിൽ പഠിച്ച ദേവകി പണിക്കർ, വിവാഹത്തിന് മുൻപ്, പണിക്കർ ചൈനയിൽ സ്ഥാനപതി ആയിരിക്കെയാണ്, അവിടെ പോയത്. കമ്മ്യൂണിസത്തിൽ ആകൃഷ്ടയായി കേരളത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ താല്പര്യപ്പെട്ട ദേവകിയെ, അതിനായി പണിക്കർ, ഡൽഹിയിൽ എ കെ ഗോപാലനെ ഏൽപിച്ചു. എ കെ ജി ക്കൊപ്പം കേരളത്തിൽ എത്തി, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരുമായി പ്രണയത്തിലായി. 1952 ഫെബ്രുവരി 29 നായിരുന്നു, വിവാഹം.

© Ramachandran 

RED JIHAD: ISLAMIC COMMUNISM IN INDIA

My book has been released

Though the common factor in Islam and Communism, for many political pundits is violence in the name of compassion, there have been many attempts to merge the two in an absurdity called Islamic socialism.

Islamic socialism is said to be a political philosophy that incorporates Islamic principles into socialism. It was coined by various Muslim leaders to describe a  spiritual form of socialism. Islamic socialists often use the Quran to defend their positions. 

Muslim socialists believe that the teachings of the Quran and Muhammad—especially the zakat—are compatible with the principles of socialism and are very supportive of them. They draw inspiration from the early Medinan 'welfare state' established by Muhammad. Muslim socialists found their roots in anti-imperialism. This can especially be seen in the writings of Salama Moussa, who wrote extensively both about socialism and Egyptian nationalism against British rule.

Muslim socialist leaders believe in the derivation of legitimacy from the public and wish to implement a government based on social welfare and the concept of zakat. In practice, this has been seen through guaranteed incomes, pensions, and interest. These practical applications of Islamic Socialism have a history going back to Muhammad and the first few Caliphates to modern political parties founded in the 1970s.

Abū Dharr al-Ghifārī, a companion of Muhammad, is credited by Islamic left scholars as a principal antecedent of Islamic socialism. They argue that he protested against the accumulation of wealth by the ruling class during Uthman's caliphate and urged the equitable redistribution of wealth. The first Muslim Caliph Abu Bakr introduced a guaranteed minimum income standard, granting each man, woman, and child ten dirhams annually—this was later increased to twenty dirhams. If so, Marxism was implemented by Islam, first!

According to Marxist Islamic scholars, one of the first expressions of Islamic socialism was the Wäisi movement in Tatarstan, Russia in the late 19th and early 20th centuries. The movement opposed the rule of the Russian Czar Empire and was supported by Muslim farmers, peasants, and the petite bourgeoisie. It suffered repression by the Russian authorities and went underground in the early 20th century when it started cooperating with communists, socialists, and social democrats in anti-government activity and started identifying itself as an Islamic socialist movement in the wake of the 1905 Russian Revolution. The movement aligned with the Bolsheviks during the Russian Revolution of 1917, during which the movement also established the first experimental Islamic commune. The Muslim Socialist Committee of Kazan was also active at this time. After the death of Lenin in 1924, the Wäisi movement left the Communist Party. However, Stalin suppressed it during the Great Purge in the 1930s.

Influenced by Soviet revolutionary practice and radical nationalism in British India, the Communist Party of India (CPI) operated under conditions not provided for in Marxist theory because Indian values are rooted in Hinduism. A classic example is Gandhi, though initiated into public life by western values, ultimately turned to Hinduism to lay the foundation for his political ideas in a Rama Rajya. All the Indian leading Communist leaders have been vocal about their indebtedness to Bal Gangadhar Tilak, who mentioned Marx's name in an article in India for the first time. In India the Hindu firmament is strong and the atheism of Communism is anathema to the believers.

Sadly, from its very inception, the Communist Party of India embraced the tenets of Islam and the paraphernalia of violence that came along with it. The Party was formed in Tashkent, Uzbekistan, a concentrated Muslim region in the erstwhile Soviet Union. After the Bolshevik revolution of 1917, the Soviet Party searched for revolutionary material in Islam and Sharia.

The Bolshevik thrust to accommodate Central Asian Islam resonated among the latter. After the October Revolution, several reformist-minded movements emerged to set up a kind of ‘Muslim communism.’ They proclaimed and proceeded to give theoretical substance to, the fundamental compatibility of Communism and Islam. The group around Volga Tatar strongman Mirsaid Sultangaliev (1892–1940) played a pioneering role. Their “Muslim national communism” could do without most tenets of Marxism. Instead of the workers, the suppressed nations formed a class on a global scale. Therefore class struggle took place on an international plane only: “Muslim peoples are proletarian peoples.”

Sultangaliev enjoyed considerable prestige as the pre-eminent Muslim communist in the CPR(B) and served as Stalin’s leading expert on Muslim questions for some years. He was also a professor at the Communist University of the Toilers of the East and edited a journal on nationality questions. Many of his tenets were easily connected with  Bolshevik ones. Though Sultangaliev’s 1923 expulsion from the CPR(B) did occur on the grounds of his Islamophilia, Stalin denied it. Stalin executed him during the Great Purge.

Two years before the Bolshevik revolution, Maulana Ubaidullah Sindhi had travelled from India to Afghanistan in 1915 at the advice his teacher, Sheikh al-Hind Maulana Mahmudul Hasan. Ubaidullah was one of the prime movers of the reshmi rumal or ‘silk letters’ conspiracy to overthrow the British. At the urging of Hasan, he had written letters to the governor of Russian Turkistan and the Czar asking them to join forces with Turkey and declare war on the British. The letters provide minute details of the proposed organisational structure of an army called Hezbollah and recruiting of Indians for it. The letters were concealed in silk scarves to escape detection. However, they were found, and the British clamped down  the draconian Rowlatt Act limiting civil freedom. Ubaidullah remained in Kabul for seven years, working closely with the revolutionaries who had formed a provisional independent government for India and the Hindustan Ghadar Party before moving to Moscow and many of his comrades in October 1922.

During his stay in Moscow, he keenly observed the principles of Communism and the attempts to bring these principles to practice in the Soviet Union. When he reached Istanbul nine months later, he published a draft of a constitution for Free India in Urdu in 1924, which closely resembled the Soviet one in its economic character, emphasizing peoples’ welfare, nationalisation, abolition of feudalism, and landlordism. Ubaidullah understood socialist teachings to be directly in conformity with Islam. He also formed a Mahabharat Swarajia Party party to advance the political programme his constitution envisaged. The British confiscated copies of the document and Ubaidullah was forced to remain in exile – in Turkey, Italy, and Arabia. After his return to India in 1939, he continued expressing these views.

In the preface to the ‘Constitution’, the Maulana said while describing the impressions of Moscow:

We had the opportunity to witness the results of the Russian Revolution in Moscow with our eyes. Some members of our Committee learned the Russian language to study the revolution. We had good opportunities to exchange views with important persons from Russia. To study the influence of the Russian Revolution on other countries of Europe, our committee members went to these countries…(but) we feel this reality with sorrow that the present generation of our country has gone very far away from understanding the nature of the region.

Arguing about the national problems of India, Ubaidullah said:

Class complexity is present in every nation. The mutual struggle of the rich and laborer, landlord and peasant, the capitalist laborer can easily divide every Indian country into competitive and opposing ranks. That is why resolving Islamic socialism, all Indian problems, and especially resolving slight differences on a purely religious basis cannot produce any permanent path to salvation. Therefore we do not deem religion to be the basis to resolve these problems in our programme but present a solution to these problems on national and class division and economic and political principles.

As an opponent of the capitalist system, he wrote about the future of India:

By breaking the present capitalist system in our country, we establish the foundations of such a system which is the guarantor of the welfare of the working class, meaning the majority, and remains under the rule of this working class. Our independence movement can become certainly successful from this.

The Maulana praised the Soviet Union, thus:

India reduced its greatness to dust by overlooking the French Revolution. By shutting our eyes to this revolution (the Russian Revolution) of global importance, we do not want India to sign its own death warrant. Russia meets us just a few steps further from the meeting of the Himalayas, Karakoram, and the Hindu Kush. Our conclusive opinion is that if we give away all that we have achieved in the sixty years of this slavery and buy the friendship of the nations from the northern passes to the North Pole even while remaining hand-to-mouth, we will not be at a loss.

Sindhi was Deobandi and an avowed follower of Shah Walliullah, the 18th-century Delhi theologian who is the father of a rigid and puritanical Islam. In his exegesis of the Quran, Sindhi argued that the kafirs mentioned in Surah 2, v.4, actually represent ‘reactionary conservatives'!

At the same time, Moulavi Barakatullah also turned to the Soviet Union to find solace. The muhajirs like Shoukat Usmani and Muzafar Ahmad, after returning to India, laid the foundations for the Communist Party in Bengal. For them, the hijrat was a turning point.

On August 14, 1920, roughly 7,000 people moved from the small frontier town of Landi Kotal to the Khyber Pass bent on crossing the border from India into Afghanistan to fulfil their religious duty of emigration from the Land of the infidels, Dar-ul-Harb, to the Land of Islam, Dar-ul-Islam, Afghanistan. These Muslims were called muhajirs (migrants) and the journey hijrat. M N Roy founded the Communist Party of India in Tashkent, with them as members. The muhajirs had nothing to do with Communism; they were hell-bent on reinstating the Sultan of Turkey through jihad against the British, who overthrew him in the aftermath of WWI, for aligning with Germany. Thus, CPI was a byproduct of Islam.

The primary standard works on the Khilafat movement mention the hijrat movement in passing only. The more extensive one is the article written by l.al Baha in 1979, which appeared in Islamic Studies, a publication of the Islamic Research Institute in Islamabad, Pakistan. It is short on evaluation. A better paper was done by M. Naeem Qureshi of the Qaid-e-Azam University in Islamabad in Modem Asian Studies of the same year. He, naturally, limited himself to one aspect of the movement, the position of the ulama. Hence the work of  Dietrich Reetz, Hijrat: The Flight of the Faithful, is essential to the study of Islamic Communism. He wrote the thesis after unearthing a British file on the exodus of  Muslims from North India to Afghanistan in 1920.

A practical example of a working arrangement between communist activists and the traditional life world of Central Asia’s non-Russian inhabitants is provided by M. N. Roy. His Memoirs recount his participation in the Bolshevik conquest of Bokhara in September 1920. Roy had reasoned beforehand that without Bolshevik intervention “the Muslim masses would be the victims (of counter-revolution) …The purpose of the revolution would be … to protect the Islamic masses throughout Central Asia against the … feudal ruling class.” Because of the repeated emphasis on the population’s dominant religion, it seems that even the Muslim-ness of the “Muslim masses” had to be protected from corrosive influence. Indeed, the prevailing outlook infused a considerable dose of  religion into the Bokharan Revolutionary Committee’s deliberations: Communists "were advised not to do anything which might offend the religious sentiments of the masses.” To win over the Muslim clergy, Roy even studied the Qoran to a point where he could “justify the Revolution on scriptural authority.”

Obviously, to Roy, as to Stalin before, ‘Muslim’ superseded nationality as the main feature of Central Asia’s non-Russian inhabitants, and was a quality that distinguished them from ‘colonial peoples.’ Under communist tutelage, it was not that the minds of Central Asian nationalities were to be ‘liberated’ from Islam, but that Muslims were to be ‘liberated’ from foreign influence. Having outgrown a primarily religious frame of reference, Islam acquired a national and ethnic dimension imbued with a vital component of essentialized resistance. Hence, Roy deemed it perfectly natural for Soviet Muslims to set out, as Muslims, to help other Muslims “liberate” themselves, also as Muslims. In a nutshell, this is the Eastern revolution, substituting ‘Muslims’ for ‘workers.’ Since Roy would be the pivotal figure in the CPI’s early years, it is difficult to see why fanatical religiosity should have been problematic for the first Indian communists. 

M N Roy was expelled from Comintern and the Party in 1929. The Party in India tried to embrace Islam miserably till 1947. Though the Party was nonexistent in Malabar in 1921, it later described the Mappila rebellion aimed at the Hindus as a class war. The Party later even went to the extent of supporting Pakistan. Gangadhar Adhikari, its Politburo member, wrote a thesis recognizing Muslim League's demand for Pakistan. During the bloody riots of 1946 in Bengal, the Party stood with the Muslim League that ruled Bengal, unleashing state-sponsored terrorism culminating in a Hindu genocide. Thus, the Party got isolated from the multitude. For the remnant Muslim League in Kerala, the Communist Party in power gifted a Muslim majority district Malappuram in 1969.

This book tries to tell the story of the bonhomie of the Communist Party with Islam. This book is an extension of the work of Reetz and Patrick Hesse, two German academics who tried to view the subject differently from Indian pseudo-secular historians.

Reetz introduced a file on the hijrat available at the India Office collections and published it in his thesis. I am also grateful to Patrick Hesse, who researched the impact of Islam on Indian politics and wrote the thesis, To the Masses: Communism and Religion in North India, 1920-1947. 

The book can be ordered from:

Amazon: https://www.amazon.in/Red-Jihad-Islamic-Communism-1920-1950/dp/B0BRW7PFXH

Flipkart: https://www.flipkart.com/red-jihad-islamic-communism-india-1920-1950/p/itme4eb08449d2fb?pid=9789390981281&lid=LSTBOK9789390981281WQP7JX&marketplace=FLIPKART&store=search.flipkart.com%2Fbks&srno=b_1_21&otracker=browse&iid=d814538a-e3e2-452e-a03c-d43c35815179.9789390981281.SEARCH&ssid=p1hgol3xls0000001673544670244

Hindueshop

https://www.hindueshop.com/product/red-jihad-islamic-communism-in-india/

Google e-book

https://books.google.co.in/books?id=jpymEAAAQBAJ&pg=PR3&lpg=PR3&dq=red+jihad+ramachandran&source=bl&ots=QAeyqXZt3g&sig=ACfU3U0mbeScnJuIFNEA32MtJeOTfFjeqA&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwijg5KEuM_8AhUsHbcAHaBbDI0Q6AF6BAgfEAM#v=onepage&q=red%20jihad%20ramachandran&f=false

_________________________

This forew0rd to my book has been entirely plagiarised by a law student in Kreately 

https://kreately.in/hijab-iran-and-india-the-embrace-of-islam-by-the-communists/?unapproved=1235&moderation-hash=7786d4c324cbd8bcf27ccd92a4e32f23#comment-1235

© Ramachandran