MYSTERY BEHIND THE DEATH OF SHASTRI AND HOMI BHABHA

The shocking details revealed in a book

Robert Crowley, the second-in-command of the CIA’s Directorate of Operations (in charge of covert operations), had revealed that the CIA killed India’s Prime Minister Lal Bahadur Shastri and nuclear physicist Homi Jehangir Bhabha. Both were killed in January 1966, within a gap of just 13 days.

Shastri died in Tashkent, Uzbekistan (then the Soviet Union) on 11 January 1966, one day after signing a peace treaty to end the 1965 Indo-Pakistan War.

Bhabha died when Air India Flight 101 named Kanchenjunga, crashed near Mont Blanc on 24 January 1966.

The revelation comes in a 2013 book titled Conversation With The Crow by Gregory Douglas. This was released as an e-book today.

Shastri with Bhabha

On 8 October 2000, Robert Trumbull Crowley, once a leader of the CIA's Clandestine Operations Division, died in a Washington hospital of heart failure and the end effects of Alzheimer's Disease.

Known as “The Crow” within the agency, Robert T. Crowley joined the CIA at its inception and spent his entire career in the Directorate of Plans, also known as the “Department of Dirty Tricks”.

Bob Crowley first contacted Gregory Douglas in 1993 when he found out that Douglas was about to publish his first book on Heinrich Mueller, the former head of the Gestapo who had become a secret, long-time asset to the CIA.

They began a series of long and often very informative telephone conversations that lasted for four years. Douglas became so entranced with some of the material that Crowley began to share with him that he secretly began to record their conversations, later transcribing them word for word, planning to incorporate some or all of the material in later publications.

In the book, which has been recorded as conversations, Crowley says: “Was, Gregory, let’s use the past tense if you please. The name was Homi Bhabha. That one was dangerous, believe me. He had an unfortunate accident. He was flying to Vienna to stir up more trouble when his 707 had a bomb go off in the cargo hold and they all came down on a high mountain way up in the Alps. No real evidence and the world was much safer.”

To a question by Douglas, was Bhabha alone on the plane? Crowley replied: “No, it was a commercial Air India flight.”

Crowley continued: “Then don’t worry about it. We could have blown it up over Vienna but we decided the high mountains were much better for the bits and pieces to come down on. I think a possible death or two among mountain goats is much preferable than bringing down a huge plane right over a big city.” 

Crowley also claimed: “Well, I call it as I see it. At the time, it was our best shot. And we nailed Shastri as well. Another cow-loving raghead”.

This disparaging remark about Shastri underlines the fact that the US never liked Hindu nationalists; they always batted for pseudo-secularists like Nehru. Shastri was a Sanskrit scholar from Benares Hindu University.

Crowley told Douglas: “Gregory, you say you don’t know about these people. Believe me, they were close to getting a bomb and so what if they nuked their deadly Paki enemies? So what? Too many people in both countries. Breed like rabbits and full of snake-worshipping twits. I don’t for the life of me see what the Brits wanted in India. And then threaten us? They were in the sack with the Russians, I told you. Maybe they could nuke the Panama Canal or Los Angeles. We don’t know that for sure, but it is not impossible.”

When Douglas asked who Shastri was, Crowley said, “A political type who started the program in the first place. Bhabha was a genius and he could get things done, so we aced both of them.”

“And we let certain people there know that there was more where that came from. We should have hit the chinks, too, while we were at it, but they were a tougher target. Did I tell you about the idea to wipe out Asia’s rice crops? We developed a disease that would have wiped rice off the map there and it’s their staple diet. The fu***ng rice growers here got wind of it and raised such a stink we canned the whole thing. The theory was that the disease could spread around and hurt their pocketbooks. If the Mao people invade Alaska, we can tell the rice people it’s all their fault,” Crowley said.

“The only thing the Communists understand is brute force. India was quieter after Bhabha croaked. We could never get to Mao but at one time, the Russians and we were discussing the how and when of the project. Oh yes, sometimes we do business with the other side. Probably more than you realize,” Crowley said.

India's nuclear programme

In August 1947, the partition of British India created the independent Republic of India and the Dominion of Pakistan. Shortly afterwards, a group of Indian scientists led by physicist Homi Bhabha—sometimes called “the Indian Oppenheimer”—convinced Prime Minister Jawaharlal Nehru to invest in the development of nuclear energy. The subsequent 1948 Atomic Energy Act created the Indian Atomic Energy Commission “to provide for the development and control of atomic energy and purposes connected therewith”

In its early stages, the Indian nuclear program was primarily concerned with developing nuclear energy rather than weapons. Nehru, who called the bomb a “symbol of evil,” was adamant that India’s nuclear program pursue only peaceful applications. Nehru nonetheless left the door open to weapons development when he noted, “Of course, if we are compelled as a nation to use it for other purposes, possibly no pious sentiments of any of us will stop the nation from using it that way.” India also opposed the United States Baruch Plan, which proposed the international control of nuclear energy, because it “sought to prohibit national research and development in atomic energy production.”

Serious development did not start until 1954 when construction began on the Bhabha Atomic Research Centre (BARC) at Trombay. Essentially the Indian equivalent to Los Alamos, BARC served as the primary research facility for India’s nuclear program. This period also saw a massive increase in government spending on atomic research and heightened efforts for international scientific collaboration. In 1955, Canada agreed to provide India with a nuclear reactor based on the National Research Experimental Reactor (NRX) at Chalk River. The United States also agreed to provide heavy water for the reactor under the auspices of the “Atoms for Peace” program. The Canada India Reactor Utility Services—more commonly known by its acronym, CIRUS—went critical in July 1960. Although billed as peaceful, CIRUS produced most of the weapons-grade plutonium used in India’s first nuclear test.

Crowley

Although tension with Pakistan was later a contributing factor to India’s nuclear weapons program, it was actually the conflict with China that first prompted India to build an atomic bomb. In October 1962, a war broke out between the two countries over a disagreement regarding the Himalayan border. India appealed to both the Soviet Union and the United States for assistance, but the two superpowers were at the time distracted by the ongoing Cuban Missile Crisis. The month-long Sino-Indian War ended in victory for China and humiliation for India.

China also tested its first atomic bomb in October 1964, heightening the need for a nuclear deterrent in the eyes of some Indian officials. Homi Bhabha, for example, urged the Indian government to approve an atomic bomb program, arguing in one speech that “atomic weapons give a State possessing them in adequate numbers a deterrent power against attack from a much stronger State.” Indian Prime Minister Lal Bahadur Shastri was opposed to the bomb, but Bhabha convinced him that India could use nuclear weapons for peaceful purposes, such as engineering. According to Bhabha, India was not developing nuclear weapons, but “peaceful nuclear explosions” (PNEs). Shastri, for his part, affirmed, “I do not know what may happen later, but our present policy is not to make an atom bomb and it is the right policy”.

During this period, Bhabha frequently appealed to the United States to support Indian PNEs through its Project Plowshare program. In February 1965, Bhabha visited Washington, DC to pitch the idea of nuclear cooperation. He met with Under Secretary of State George Ball, who reported, “Dr Bhabha explained that if India went all out, it could produce a device in 18 months; with a U.S. blueprint it could do the job in six months”. Although the accuracy of this statement was debatable, it was clear that Bhabha badly wanted the bomb. In the end, however, the United States decided against nuclear cooperation with India.

The year 1966 saw significant changes in the Indian nuclear program. In January, Prime Minister Shastri died of a heart attack and Indira Gandhi—the daughter of former Prime Minister Jawaharlal Nehru and a strong proponent of nuclear weapons—took his place. Less than two weeks later, Homi Bhabha died in a plane crash. Physicist Raja Ramanna, who worked under Bhabha beginning in 1964, was named the new head of BARC and was the principal designer of India’s first nuclear device.

Thus, 1966 was a decisive year for India and the immediate beneficiary of the murder of Shastri was Indira Gandhi.

While CIA drug running, money-launderings and brutal assassinations are very often strongly rumoured and suspected, it has so far not been possible to actually pin them down but it is more than possible that the publication of the transcribed and detailed Crowley-Douglas conversations will do a great deal towards accomplishing this.

The claims made by Crowley sound believable as Bhabha had announced over the radio in October 1965, just months before his death, that India could build its own nuclear bomb in 18 months. However, the CIA did not succeed in stopping India from becoming a nuclear power as India went on to test its first atomic bomb code-named "smiling Buddha" at Rajasthan's Pokharan on 18 May 1974.

Crowley co-authored The New KGB: Engine of Soviet Power with William R. Corson. Released in 1985, the book asserts that the KGB took control of the Communist Party and the Soviet Union. He was a source for David Wise's 1992 book Molehunt.

Reference:

Bhatia, Vandana. "Change in the U.S. Nuclear Nonproliferation Policy Toward India (1998–2005): Accommodating the Anomaly." University of Alberta (Canada), 2012.

Perkovich, George. “Bhabha's quest for the bomb.” Bulletin of the Atomic Scientists 56, no. 3 (May/June 2000): 54-63.

Reed, Thomas C. and Danny B. Stillman. The Nuclear Express: A Political History of the Bomb and Its Proliferation. Minneapolis, MN: Zenith Press, 2009

© Ramachandran 

The G7 Summit and India Buying Oil From Russia

 

The G7 is perplexed and confused by the Ukraine crisis

Scarred by reliance on Russian energy that has hampered several European nations from going all out to punish Russia, the just-concluded G7 summit was also warily looking at its systemic rival, China.  The summit in Germany was dominated by manoeuvers to tighten the noose around Vladimir Putin without leading to disastrous spillovers- a backlash among Western consumers, starvation in a rain grain-starved global South and a breakdown in the global order are imminent unless the West shows wisdom.

The summit devised a $600 billion plan for the developing world, as a counter to China's Belt and Road Initiative (BRI). It is called the Partnership for Global Infrastructure and Investment (PGII) and is a relaunch of an unclear scheme unveiled at last year's G7 meet in Britain. 

The plan calls on G7 leaders to raise the fund over five years to launch infrastructure projects in middle and low-income countries. The U.S. has promised to raise $200bn of the total through grants, federal funds and private investment, while the EU has announced a further 300bn euros.

Unlike BRI, the one proposed by the G7 would provide funding largely from private investors. The G7 fund will focus on climate initiatives, among other projects, including a $2 billion solar farm investment in Angola, $320 million for hospital construction in the Ivory Coast, a vaccine manufacturing facility in Senegal, a 1,609 km submarine telecommunications cable connecting Singapore to France via Egypt and the Horn of Africa, and $40 million to promote regional energy trade in Southeast Asia.

Ban on Russian Gold and Cap on Oil

Ahead of the summit, London announced that the U.K., along with the U.S., Japan and Canada, would ban new imports of Russian gold to tighten the sanctions. The U.K. said that Russian gold exports reached around $15.5 billion in 2021 and that this figure has gone up since sanctions were imposed as a means of getting around them. Russia accounted for about five percent of all gold exports in 2020 and 90 percent of Russia's output went to G7 countries -- mostly to Britain.

The new sanction would have only a limited impact; similar to energy products, Russia could contain the damage by turning to emerging markets.

Twin caps on the price of Russian oil and pipeline gas to slash the Kremlin’s revenues also gathered support at the summit. The gas cap would operate simply by European countries refusing to pay above an as-yet-unspecified fixed price for Russian gas. But the idea of putting a cap on Russian oil would be unfeasible in reality, and these absurd measures reflect the unfathomable dilemma of the West.

Moreover, Germany is queasy about price caps. It fears a bust-up inside the EU over the proposal and that Putin may simply turn off the supplies of gas to Europe. A cut-off now would leave Europe struggling to build up the gas reserves it needs to survive a fraught winter. EU countries have been directed to fill their gas reserves to a minimum of 80% but they are well short of that.

India's Presence

The G7 is an informal forum bringing together the leaders of the world’s leading industrial nations – the U.S., the U.K., Canada, France, Germany, Italy, and Japan. It was formed in 1975, as the world suffered from the first oil shock and financial crisis. Canada joined in 1976 and Russia in 1998. Following the annexation of Crimea, Russia was suspended in March 2014.

Apart from India, other nations which got invited to the current summit were Argentina, Indonesia, Senegal, and South Africa.

At the summit, referring to the Ukraine war, which has pushed up energy prices across the globe, Indian Prime Minister Narendra Modi said that “energy access should not be the privilege of only the rich. A poor family also has the same rights on energy. And today, when energy costs are sky-high due to geopolitical tensions, it is more important to remember this.” Obviously, it was a dig at the West, and he was justifying India's decision not to denounce Russia, and to buy discounted oil from Russia.

Modi has frustrated the West, also by imposing a ban on wheat exports. India will continue to buy oil from Russia, possibly with the Chinese Yuan as the reserve currency, in future. India’s top cement maker UltraTech did pay for Russian coal in Yuan, in June, for the first time, in history.

A Weak Summit

The summit was weakened by the fact that only 90 minutes were set aside to discuss food,  climate and health. Discussion of debt or the injection of new Special Drawing Rights funds, two cardinal issues of Africa, were ignored. A weariness exists in Africa about the G7’s failure to deliver on pledges made in G7 communiques. In 2015, G7 leaders pledged “to lift 500 million people in developing countries out of hunger and malnutrition by 2030”. But according to Oxfam, “In 2015, there were 630 million in hunger. As of 2021, this figure is thought to be 950 million.”

None of the visiting leaders was enthusiastic about the Ukraine war. The President of Senegal, Macky Sall, as chair of the Africa Union, has warned that the poorest countries are “caught between the hammer of war and the anvil of sanctions”.

Alberto Angel Fernández, the President of Argentina, the world’s sixth-largest wheat exporter facing 60% inflation, has increased levies on food exports. 

The Fissures Within

Embittered by the food crisis, fissures have developed in the G7 camp. The vexatious parleys on reaching an agreement on safe passage for grain convoys, overseen by Turkey and the U.N., have lasted a month, and some countries are on the brink of penury.

The plan to ban imports of Russian gold trailed by the US and the U.K. does not yet have the full support of the EU.

The G7 fears the BRICS willingness to expand, and hence the G7 is unlikely to create a vacuum for China to fill by boycotting the upcoming November meeting of the G20.

Those who attended the G7 summit and the subsequent 2022 NATO summit in Spain tried to present a gait of bonhomie, though they are facing internal squabbles. Though officials from Germany and Britain were reported to push for temporary waivers on biofuels mandates to mitigate soaring food prices, Germany had to drop the idea during the summit due to resistance from the U. S. and Canada.

There is also a dispute over climate actions. A communique, released in May, said the G7 agreed to achieve "predominantly decarbonized electricity sectors" by 2035. However, the ministers failed to set a date for phasing out coal-powered energy due to objections from the U.S. and Japan. They continue to clash on coal.

The squabbles won't end in Madrid for NATO, as Turkey's concerns have added hindrance to Finland's and Sweden's pursuit of NATO membership.

False Narrative

Showcasing the PGII, the G7 blamed China for pushing the developing countries into a debt trap, through BRI. Hitting back, China has asserted that the days when global decisions were dictated by a "small group" of countries are long gone. 

The Chinese foreign ministry has clarified that calling the BRI a debt trap is a false narrative. According to the World Bank forecast, if all BRI transport infrastructure projects are carried out, by 2030, the BRI will generate $1.6 trillion of revenues for the world each year, or 1.3% of global GDP. Up to 90% of the revenues will go to partner countries. The BRI could contribute to lifting 7.6 million people from extreme poverty and 32 million from moderate poverty from 2015 to 2030. 

The competition between China G7  will enable some developing countries to have more choices. But if the crude U.S. political agenda forces these countries to take sides, they will be in a quandary. Herding all developing countries into a US-led global economic order is a weird illusion.

HERDING DEVELOPING NATIONS INTO US-LED ORDER

It is just an illusion

The G7 Summit was concluded last week. It didn't reach a consensus because of the autocratic stance of the US on various policies. The outcome was not very positive, as it is challenged by internal disagreements over trade and climate policies. The G7 discussions focused on reducing Europe's dependence on Russian energy and finding other ways to increase the economic pain for Moscow; the group is considering imposing a price cap on Russian oil. Additionally, the bloc faces a looming global food crisis springing from the Russia-Ukraine tensions, which have resulted in shortages of wheat and other crops. The G7 countries failed to reach a consensus on these issues. External dynamics have also chipped away at the G7's global influence.

India was also invited to participate in the G7 Summit. At the summit, referring to the Ukraine crisis, which has pushed up energy prices across the globe, Indian Prime Minister Narendra Modi said that "energy access should not be the privilege of the rich only - a poor family also has the same rights on energy. And today when energy costs are sky-high due to geopolitical tensions, it is more important to remember this thing."

Obviously, it was a dig at the West, and he was justifying India's decision to buy discounted oil from Russia. India will continue to buy oil. India may buy Russian oil in future with the Chinese yuan as the reference currency, strengthening the BRICS cooperation once again. The G7 countries fear the BRICS' willingness to expand.

Those who attended the G7 summit and the subsequent 2022 NATO summit in Spain tried to present a gait of bonhomie, but they are facing internal squabbles.

China was targeted both by the G7 and NATO summits as a systemic rival. The powers behind both the summits are wary of China's ascendance as a global economic power. They are also worried about China's clout with developing countries. The reason why the G7 Summit has targeted so much China is regarded as an effort to wean away the developing world from China. There is a US lobby that wants India to be a partner of NATO, the so-called Asia-Pacific NATO.

The G7 Summit also devised a $600 billion infrastructure plan as a counter to the China-proposed Belt and Road Initiative (BRI). It is called the Partnership for Global Infrastructure and Investment (PGII) and is a re-launch of an unclear B3W scheme unveiled at last year's G7 meeting. The background of PGII is suspicious. It was mooted in 2021 in uncertain terms, without clarity on funds. Now it has been re-launched saying there will be private participation. But again, the summit has not been transparent on who are the private investors, raising suspicion about the US corporate intervention. In contrast, the BRI emphasizes transparency.

The G7 fund will focus on climate initiatives, among other projects, including a $2 billion solar farm investment in Angola, $320 million for hospital construction in Cote d'Ivoire, a vaccine manufacturing facility in Senegal, a 1,690 kilometres submarine telecommunications cable connecting Singapore to France via Egypt and the Horn of Africa, and $40 million to promote regional energy trade in Southeast Asia.

If the crude US political agenda forces these developing countries to take sides, they will be in a quandary. Herding all developing countries into a US-led global economic order is a weird illusion.

This commentary of mine was published in the Global Times: https://www.globaltimes.cn/page/202207/1269894.shtml

BRICS AND THE CHALLENGE TO WESTERN DOMINANCE

BRICS Summit and after

The 14th BRICS summit was hosted virtually by China amidst the turbulence in the international order, heightened by Russia’s presence in Ukraine and the hardening of Western positions, leading to the making of competitive plurilateral fora. This was the first BRICS summit after the Ukraine crisis and the Russian President Vladimir Putin was back on the world stage.

The summit covered intra-BRICS cooperation in areas such as counter-terrorism, trade, health, traditional medicine, environment, science and technology innovation, agriculture, technical/vocational education and training. This year’s agenda covered a range of topics, but the emphasis was given to renewing multilateralism for global economic recovery, deepening coordination on climate action, and strengthening coordination on pandemics and public health.

Chinese President Xi Jinping criticised the abuse of international sanctions, while Putin scolded the West for fomenting the global crisis. Xi exhorted the member countries to abandon the Cold War mentality, block confrontation and oppose unilateral sanctions and the abuse of sanctions. Indian Prime Minister Narendra Modi weighed in on the global post-pandemic recovery. 

My article

The summit was preceded by a virtual meeting of BRICS Plus foreign ministers on May 20 in which the ministers of Brazil, Russia, India, China, and South Africa (BRICS) were joined by representatives from Argentina, Egypt, Indonesia, Kazakhstan, Nigeria, the UAE, Saudi Arabia, Senegal, and Thailand. These invitees could be called the future members of the BRICS.

Established in 2006, BRICS graduated to a summit in 2009. Since India, Brazil, and South Africa (IBSA) summits were held alongside, South Africa became a logical member of BRICS in 2011. 

At the time when BRICS was formed, its member countries were generally excluded from global economic institutions, especially Western. Right from its first communiqué, BRICS made it clear that existing international institutions were flawed, and it would offer its members a forum for leadership, cooperation, and information-sharing that had been denied to them.

Moves for expansion

China and Russia consider this an appropriate time to expand BRICS and challenge the domain of the G7 by including members from the G20. Any effort to disrupt the G20 may not bear fruits with Indonesia holding firm on inviting Russia.

China, backed by Russia, is hastening the process of expansion of BRICS as part of its strategic challenge to the US-led international order and to collect moderate powers around them. Hence, the 2022 theme,  “Foster High-quality BRICS Partnership, Usher in a New Era for Global Development” was not accidental.

The setting up of the New Development Bank or BRICS Bank was the first step in the expansion of BRICS. 

Despite Western foreboding, BRICS implemented its 2012 decision at the Delhi summit to form new financial institutions, establishing the New Development Bank (NDB) and the Contingent Reserve Arrangement (CRA) in 2014. The NDB is the first bank founded by developing countries. It has established partnerships with other development banks, such as the Asian Infrastructure Investment Bank and the World Bank. It is trying to be more attractive to developing countries than Western banks. It lends in local currency, which protects the borrowing country from the stronger US dollar, and allows borrowing countries to set the standards for environmental and social compliance rather than having such standards imposed on them. The CRA, with a capital of more than $100 billion, is meant to help members withstand any short-term balance-of-payment pressures.

The NDB expanded membership in 2021, admitting Bangladesh, the UAE, Uruguay and Egypt. So far, the Bank has disbursed $30 billion in 80 projects in its member countries.  Of these projects, 21 are in India in sectors from transport, water and sanitation to clean energy, as well as digital and social infrastructure, involving $7.1 billion. The NDB has established an Indian Regional Office and just two days before the summit, DJ Pandian was appointed as director-general of the new office. Pandian previously served as Vice President and Chief Investment Officer at Asia Infrastructure Investment Bank.

In late May, Russian foreign minister Sergey Lavrov said that Saudi Arabia and Argentina are deeply interested in joining BRICS. The Ukraine crisis saw fissures emerging in the G20 and adding new members to BRICS could make it an alternative minus the US and its allies. This could also mean the BRICS overtaking G7 earlier than expected.

The first likely criteria in admitting new members will be to give priority to G20 members. Argentina, Indonesia and Saudi Arabia would qualify from there. For UAE and Egypt, their NDB membership is a qualifier. Kazakhstan was invited to the May 20 meeting as the largest country in Central Asia. Nigeria is an important African economy. Senegal is the current chair of the African Union. Thailand is the chair of the APEC and Indonesia, is the chair of the G20.

From the bloc of Mexico, Indonesia, Korea, Turkey and Australia (MIKTA), only Indonesia was invited. Russia and China would be happy to have Indonesia, Kazakhstan, Saudi Arabia, UAE and Argentina, but Egypt is a close ally of the US. Brazil would have to agree on Argentina. They are rivals in Latin America. South Africa has views on Nigeria and Egypt.

India is unlikely to oppose Indonesia as its relationship has been improving politically. India has an enhanced bonhomie with the UAE and Saudi Arabia. Russia and China will have to decide on Kazakhstan and other Central Asian countries. China may also back Iran and Malaysia. 

Indian position

India has shown great realism by refusing to denounce Putin over Ukraine because it knows on which side the oil tanker is anchored. Indian economy is not robust and New Delhi will remain engaged with China.

The five BRICS nations together represent 40 per cent of the global population, 24 per cent of  GDP and 16 per cent of global trade. China is the largest economy in the grouping, accounting for more than 70 per cent of the group's collective $ 27.5 trillion economic might. Buffeted by the pandemic, none of the BRICS economies is predicted to expand except for China’s. Thus, India cannot afford to stay out.

India's economy is suffering as it comes off the COVID-19 coupled with Ukraine aftershocks. It cannot jeopardise the lives of its population by refusing to buy discounted Russian oil and other energy products, that have been shunned by European countries following the sanctions. Moreover, Russian companies are accepting payments in Indian rupees and UAE dirhams. China is the largest importer of Russian energy and India is the largest importer of Russian defence equipment. While the Ukraine crisis has seen US allies reduce their Russian imports, China and India have increased theirs.

Predictably, the Indian Ambassador to China Pradeep Kumar Rawat met Chinese Foreign Minister Wang Yi a day ahead of the summit. This was Rawat’s first meeting with Wang after he took charge as India’s new envoy to Beijing in March. A Chinese Foreign Ministry statement quoted Wang as saying that China and India’s common interests far outweigh their differences, adding that the two sides should support rather than undermine each other, strengthen cooperation rather than guard against each other, and enhance mutual trust than be suspicious of each other. Wang had visited India in March during which he held talks with External Affairs Minister S Jaishankar and National Security Advisor Ajit Doval.

Challenges ahead

The summit would be interpreted by the West as the BRICS  endorsement of Putin's doctrine. They have been unhappy with all BRICS members resisting the US-led campaign to denounce Russia and slap sanctions. China’s and India’s insistence on independence from the US-led order jells well with Russia’s anti-US stance.

BRICS continues to remain beneficial to its member states. Each country’s top leader attends the summit every year, and before G-20 summits and IMF and World Bank meetings, BRICS members hold preparatory sessions to discuss their stance.

BRICS helps China as a kind of diplomatic counteroffensive to both the revival of NATO and the increase in Indo-Pacific camouflages that are designed to keep its power in check. Through BRICS, China continues to draw on its tradition of ‘always siding with the third world,’ as Deng Xiaoping famously said.

US President Joe Biden’s signature economic initiative unveiled last month in Tokyo showed western sponsored states consciously diversifying their supply chains away from China and forming new standards-setting agreements such as the Indo-Pacific Economic Framework, or creating setups that are trading mutually to ensure safe and reliable flows of energy-critical material, minerals, and rare earth components.

But the challenge for Beijing is that there is a growing number of alternatives for the developing countries, whether it is the free and open Indo-Pacific Vision with emphasis on infrastructure connectivity, standard-setting, healthy infrastructure, tools for good governance, or alternative financings, such as Japan-led and EU-led infrastructure connectivity projects. China can surpass this competition by being more transparent about its agreements along the Belt and Road Initiative and through the Asian Development Bank.

To cap it all, China has surpassed the US to become the richest nation in the world as global wealth tripled over the past two decades, according to a  November 2021 report by the research arm of consultants McKinsey & Co. China’s wealth jumped to $120 trillion in 2020 from just $7 trillion in 2000. This marks a jump of $113 trillion in 20 years, helping the nation surpass the US in terms of net worth. During the same period, the US saw its net worth more than double to $90 trillion. However, the nation could not beat China due to muted increases in property prices.

Thus the broader geopolitics guarantees the flourishing of BRICS. India does not want to openly ally with the US against China, though the US has surpassed China to become India’s biggest trading partner. Russia is the trusted comrade of both India and  China. Brazil and South Africa have little to gain by turning away from BRICS.

The US strategy in containing China has focused on security, whether through the Quadrilateral Security Dialogue, NATO, or the AUKUS deal. But China is focused on an economic game through infrastructure, investment, and building close networks in many developing countries.

Hence it is not easy for the US to lead the liberal international order and check China’s quantum jump. The global order is no more a monolithic entity; it comprises several blocs of power that jockey for influence. This is the clear message of the BRICS summit.

(This article was published in China India Dialogue http://chinaindiadialogue.com/message-of-the-brics-summit-2)

© Ramachandran 

BAPTISM RECORD OF JACOB RAMAVARMA FOUND

A valid record still preserved

The baptism record of Jacob Ramavarma, the first Christian convert from the Cochin royal family has been unearthed by a research scholar of the Central University, Kasaragod, at the St Francis Church, Fort Kochi. This record has been mentioned in my debut novel, Papasnanam, published in 2017, which is based on the life and travails of Jacob Ramavarma. The novel says (Page 112) that the baptism register no 4 of the Church records the baptism of Ramavarma as no 112. It was preceded by the baptism of a Konkani Brahmin, Ananthan.

Baptism register

I had been to the Church and had met the vicar of the church. He had told me that he will get me the register a couple of days later, for me to take the photograph. I could not do it then because, by that time I had withdrawn the novel from Kalakaumudi, which had offered to serialise it- S Ramesan, the poet gave me an alternate offer of publishing the novel by SPCS, to which I had agreed.

The novel was published and I had left it there. Last month, a research scholar, Ammu Venunath called me for an interview. Her PhD thesis is going to be on Microhistory in Malayalam Novels, she said. It was a pleasant surprise to hear that one of the novels she has taken up for her research is, Papasnanam. M K Sanoo and I had spoken about the novel once at the C M S College, Kottayam. 

Ammu came and interviewed me twice after Vishu, during which I explained the background of the protagonist and the history of conversion in Kerala and India. She had no idea whether Ramavarma was a true or fictional character. It was then I told her of the existence of the baptism record. She went to the Church the next day and met the vicar. He kept the record ready for her after a couple of days. She clicked the record and sent me the photos today.

The record mentions the name, Constantine Ramavarma in the fourth line and in the next line, it says that his father was the late king of Cochin Wirakeralan. Jacob Ramavarma was known as Constantine after baptism and became Jacob during his priesthood.

Baptism record

The baptism register that Ammu found belongs to 1830-1942. Ramavarma was baptised by the protestant missionary, Samuel Ridsdale, on April 5, 1835. It was a Sunday. Ramavarma was 19 and Ananthan, who was baptised as John (John Ananthan) was 25. John committed suicide later, and Ramavarma died of smallpox while living at Thalassery, with Herman Gundert, a missionary and grandpa of the reputed German writer, Herman Hesse, who wrote the novel, Siddartha.

Yacob (Jacob) Rama Varman was the second of the eight children of King Vira Kerala Varma (period of reign:1809-1828), popularly known as Virulam Thampuran or Karkadakathil Theepetta Thampuran. The second name refers to his death in the Malayalam month of Karkadakam.

It was a period of great political turmoil. Just before Vira Kerala Varma took over, Paliath Govindan Achan, the Commander of the King had rebelled against the British. He was exiled first to Madras and then to Bombay. He died in 1832. After the rebellion, the military was deployed in Mattancherry, Alapuzha and Tripunithura, till 1809. When Ramavarman was born (1814) Fort Cochin was handed over to the British.

We get much of the information on Ramavarman from his speech which is considered the first autobiography in Malayalam by some. It is the story of his conversion. It was first published in the journal, Keralopakari in 1874 and was published as a book by Basel Mission Press in Tellicherry, the same year. It was written for a public reading in the hastharpanam (anointing by placing the right hand over the head) ceremony on September 3,1856 when he was anointed a priest, in the presence of Chirakkal King and Herman Gundert. It was read after the sermon by Rev Samuel Hebich, before the anointment. Yakob had been living with Gundert, since 1849.

A detailed post on Jacob Ramavarma:

https://hamletram.blogspot.com/2014/02/prince-ramavarama-becomes-jacob.html

© Ramachandran 

രമണ മഹർഷിയുടെ വീട്ടിൽ

ഒരു തിരുച്ചുഴി യാത്ര 

രമണ മഹർഷിയെ അറിഞ്ഞവരും അറിയാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരും തിരുവണ്ണാമലയിലെ രമണാശ്രമത്തിൽ പോവുക പതിവാണ്. പല പ്രാവശ്യം ഞാനും ആശ്രമത്തിൽ പോവുകയും അവിടെ താമസിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഈ ആശ്രമവും കാഞ്ഞങ്ങാട്ടെ ആനന്ദാശ്രമവും ആശ്രമങ്ങൾക്കാകെ മാതൃകയുമാണ്. രണ്ട് ആശ്രമങ്ങൾ തമ്മിൽ പരസ്പരം ബന്ധപ്പെടുന്നുമുണ്ട്. രണ്ട് ആശ്രമങ്ങളിലും ധ്യാനത്തിനാണ് പ്രാധാന്യം-ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾക്കാണ് ഊന്നൽ.

കാഞ്ഞങ്ങാട്ടെ നിത്യാനന്ദാശ്രമവും നിത്യാനന്ദയുടെ സമാധി സ്ഥലമായ മഹാരാഷ്ട്ര താനെയിലെ ഗണേശ് പുരിയിലെ നിത്യാനന്ദ സമാധി മന്ദിറും കൂടി ഓർക്കാം. അമാനുഷിക സിദ്ധികൾ പലതും ഉണ്ടായിരുന്ന നിത്യാനന്ദ (1897 - 1961) യെ മലയാളികൾ വേണ്ടത്ര അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. നിത്യാനന്ദയിൽ നിന്നുണ്ടായ ഒരു അലൗകികാനുഭവം നിത്യചൈതന്യ യതി, ആത്മകഥയായ 'യതി ചരിത' ത്തിൽ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആനന്ദാശ്രമവും നിത്യാനന്ദാശ്രമവും രണ്ടാണ് എന്നു കൂടി പറഞ്ഞു കൊള്ളട്ടെ. നിത്യാനന്ദന്ദാ ശ്രമത്തിൽ പോയി വൈകാതെ തന്നെ ഗണേശ് പുരിയിലും പോകാൻ ഭാഗ്യമുണ്ടായി. കൊയിലാണ്ടിയിൽ പിറന്ന അനാഥനായ രാമനാണ്, ഭഗവാൻ നിത്യാനന്ദ എന്ന ഗംഭീര സന്യാസിയായി രൂപപ്പെട്ടത്. അദ്ദേഹത്തിൻറെ 'ചിദാകാശ ഗീത' എന്ന പുസ്തകം അസാധാരണ ഗരിമയുള്ളതാണ്.

സുന്ദര മന്ദിരം പണ്ട് 

രമണ മഹർഷിയും കേരളവുമായുള്ള ബന്ധം ആഴമേറിയതാണ്. അദ്ദേഹം വീടു വിട്ടു പോയപ്പോൾ, വീട്ടുകാർ ആദ്യം തിരഞ്ഞത് തിരുവനന്തപുരത്താണ്. ശ്രീനാരായണ ഗുരു തിരുവണ്ണാമലയിൽ അദ്ദേഹത്തെ പോയി കണ്ടിട്ടാണ് 'നിർവൃതി പഞ്ചകം' എഴുതിയത്. നടരാജ ഗുരുവും മഹർഷിയെ കണ്ട കഥ നടരാജ ഗുരുവിൻറെ ആത്മകഥയിൽ വായിക്കാം. തിരുവിതാംകൂർ മഹാരാജാവ് തന്നെ അങ്ങോട്ട് പോയി കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അധികാരം ആത്മീയ ശക്തിയുടെ ഏഴയലത്ത് വരില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് എന്തുകൊണ്ടും നല്ലതാണ്.

ജനനവും ബാല്യവും

രമണ മഹർഷി ജനിച്ചത് വിരുദുനഗർ ജില്ലയിലെ തിരുച്ചുഴി എന്ന ചെറിയ ഗ്രാമത്തിലാണ്. അതിനാൽ, ഇക്കുറി രാമേശ്വരം യാത്ര തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ, രാമേശ്വരത്തു നിന്ന് മധുരയിലെത്തി താമസിച്ച്, രമണ മഹർഷിയുടെ വീട് കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. തിരുവണ്ണാമലയിലെ ആശ്രമത്തിൽ പോകുന്നവർ പൊതുവെ ഈ വീട്ടിൽ എത്താറില്ല. അതൊരു വലിയ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രമായി ആശ്രമം വിപുലപ്പെടുത്തിയിട്ടുമില്ല.

മധുരയിൽ നിന്ന് 48 കിലോമീറ്ററും വിരുദുനഗറിൽ നിന്ന് 22 കിലോമീറ്ററും ദൂരെയാണ്, ഈ ഗ്രാമം. 1902 ൽ മധുര -രാമേശ്വരം റെയിൽ പാത തുറക്കും മുൻപ്, രാമേശ്വരത്തേക്ക് പോകുന്നവർക്ക് ഇടത്താവളം ആയിരുന്നു, തിരുച്ചുഴി. ഈ സ്ഥലം, മാണിക്കവാസകർ, സുന്ദരർ എന്നിവരുടെ രചനകളിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്.

ഋഷിയുടെ പൂർവ്വാശ്രമവും പുഴയുടെ ഉദ്ഭവവും അന്വേഷിക്കേണ്ടതില്ല എന്ന് തമിഴിൽ ഒരു ചൊല്ലുണ്ട്. പരാശര മുനിയുടെ പരമ്പരയിലാണ് വേദവ്യാസൻ ജനിച്ചത്. പരാശര ഗോത്രത്തിലാണ് രമണൻറെ മുത്തച്ഛൻ നാഗസ്വാമി അയ്യരും ജനിച്ചത്. തിരുച്ചുഴിയിലെ ഒരു പ്രമാണി ആയിരുന്നു അദ്ദേഹം. അദ്ദേഹത്തിനും ഭാര്യ ലക്ഷ്മി അമ്മാളിനും നാല് ആൺമക്കൾ: വെങ്കടേശ്വര അയ്യർ, സുന്ദരം അയ്യർ, സുബ്ബയ്യർ, നെല്ലിയപ്പ അയ്യർ. ലക്ഷ്മി അമ്മാൾ എന്ന് തന്നെ പേരുള്ള ഒരു മകളും ഉണ്ടായിരുന്നു.

നാഗസ്വാമി അയ്യർ മരിച്ച ശേഷം, വെങ്കടേശൻ കുറച്ചുകാലം കുടുംബം നോക്കി നടത്തി. എന്നാൽ, ലൗകിക കാര്യങ്ങളിൽ താൽപര്യം ഇല്ലാതെ അദ്ദേഹം തീർത്ഥയാത്രയ്ക്ക് പോയി മടങ്ങിയില്ല. സുന്ദരത്തിൻ്റെ ചുമലിലായി കുടുംബം.ഭരദ്വാജ ഗോത്രത്തിലെ നാഗസുന്ദരം അയ്യരുടെ മകൾ അഴകമ്മാളിനെ സുന്ദരം വിവാഹം ചെയ്തു.

സുന്ദരത്തിൻ്റെ കുടുംബത്തിൽ ഓരോ തലമുറയിലും ഒരു പുരുഷൻ വീട് വിട്ട് സന്യാസി ആയി തീർന്നതാണ്, ചരിത്രം. നാഗസ്വാമി അയ്യരുടെ അമ്മാവൻ അങ്ങനെ പോയിട്ടുണ്ട്. വെങ്കടേശൻ തിരുപ്പറംകുണ്ട്രത്തിലേക്ക് പോകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാണ്, അപ്രത്യക്ഷനായത്. അദ്ദേഹത്തെ പിന്നീട് ചിദംബരം നടരാജ ക്ഷേത്രത്തിൻറെ പ്രദക്ഷിണ വഴിയിൽ മുള്ളുകൾ നീക്കുന്ന സന്യാസിയായി കാണുകയുണ്ടായി. ചിലർ അദ്ദേഹത്തെ കാശിയിലും കണ്ടു.

ദേശാടനത്തിൽ ഏർപ്പെട്ട ഒരു സന്യാസി ഒരിക്കൽ ഈ തറവാട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ, ആദരിച്ചില്ല, ആഹാരം നൽകിയില്ല. ഓരോ തലമുറയിലും ഒരാൾ വീതം സന്യാസിയായി ഭക്ഷണത്തിന് അലയട്ടെ എന്ന് അദ്ദേഹം ശപിച്ചുവത്രെ.

സുന്ദര മന്ദിരം ഇന്ന് 

1879 ൽ തിരുച്ചുഴിയിൽ 500 വീടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന് രമണ മഹർഷി തെരുവായ അന്നത്തെ കാർത്തികേയ തെരുവിൽ ആയിരുന്നു. സുന്ദരത്തിൻ്റെ വീട്. പ്ലീഡർ ആയ അദ്ദേഹത്തിന് ഗ്രാമത്തിൽ സ്വാധീനം ഉണ്ടായിരുന്നു. 12 വയസിൽ അക്കൗണ്ടൻറ് ക്ളർക് ആയി മാസം രണ്ടു രൂപ ശമ്പളത്തിൽ തുടങ്ങി സ്വന്തം അധ്വാനത്തിൽ വളർന്ന ആളായിരുന്നു, അദ്ദേഹം. അതിന് ശേഷം പെറ്റീഷൻ റൈറ്റർ ആയി. തുടർന്നാണ്, അൺസർട്ടിഫൈഡ് പ്ലീഡർ ആകാൻ അനുമതി നേടിയത്. വക്കീൽ സ്വാമി എന്ന് അദ്ദേഹം അറിയപ്പെട്ടു. നിയമ ബിരുദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സബ് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് കോടതിയിൽ പ്രാക്ടീസ് ചെയ്തു.

മകൻ രമണനെപ്പോലെ ആത്മീയ വഴിയിൽ ആയിരുന്നില്ല, സുന്ദരം. വീടിന് അടുത്തായിരുന്നു അമ്പലം. വീട്ടിൽ കാർമികരെത്തി പുരാണങ്ങൾ വായിച്ചിരുന്നു.

ഭൂമിനാഥ ക്ഷേത്രത്തിന് വടക്കുകിഴക്കാണ്, സുന്ദര മന്ദിരം. 1880 ആയപ്പോൾ തിരക്കുള്ള വക്കീൽ ആയിരുന്നു, സുന്ദരം. വരുന്ന അതിഥികൾക്ക് താമസിക്കാവുന്ന വിധം ഇരട്ട വീടുകളാണ് അദ്ദേഹം പണിതത്. ഒന്നിൽ അദ്ദേഹവും കുടുംബവും താമസിച്ചു. മറ്റേത് തിരുച്ചുഴിയിൽ എത്തുന്ന സർക്കാർ ഓഫിസർമാർക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതായിരുന്നു.

കാളവണ്ടിയിൽ രാത്രിയിൽ സഞ്ചരിക്കുന്നവരെ കൊള്ളയടിക്കുന്നവർ സുന്ദരത്തെ വെറുതെ വിട്ടിരുന്നു. ഭയം കൊണ്ട് മാത്രമല്ല. അദ്ദേഹം എല്ലാവരുടെയും സ്നേഹം പിടിച്ചു പറ്റിയിരുന്നു. ഒരിക്കൽ കൊള്ളക്കാർ വലയം ചെയ്ത മജിസ്‌ട്രേട്ടിനെ പിന്നിലെ വക്കീൽ സ്വാമിയുടെ കാളവണ്ടി കണ്ട് വിട്ടയച്ച കഥയുണ്ട്. ഒരു പോലീസ് ഇൻസ്‌പെക്ടർ സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചപ്പോൾ ആഭരണങ്ങൾ മോഷ്ടിച്ച കള്ളനെക്കൊണ്ട് അത് തിരിച്ചു കൊടുപ്പിച്ച കഥയുമുണ്ട്.

സ്‌കൂളിൽ പോകാത്ത അഴകമ്മാൾ, ശങ്കരാചാര്യർ രചിച്ച ദക്ഷിണാമൂർത്തി സ്തോത്രം ചൊല്ലിയിരുന്നു. ഒരു അരി സ്തോത്രവും കഞ്ഞി സ്തോത്രവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആവുദൈ അക്ക എന്നൊരു സ്ത്രീ ആയിരുന്നു ഇവ എഴുതിയത്. വാമൊഴിയായി മധുരയിലും പരിസരങ്ങളിലും പ്രചരിച്ചിരുന്ന ഈ പാട്ടുകൾ ഇപ്പോൾ തിരുക്കോയിലൂർ ജ്ഞാനാനന്ദ തപോവൻ ശേഖരിച്ചു പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അദ്വൈത സത്ത ഈ പാട്ടുകളിലുണ്ട്.

രമണൻ ജനിച്ചത് 1879 ഡിസംബർ 30 പുലർച്ചെ ഒരുമണിക്കാണ്. അത് ആർദ്ര ദർശന ദിനം ആയിരുന്നു. ഗൗതമ മുനിക്കും വ്യാഘ്രപാദനും പതഞ്ജലിക്കും മുന്നിൽ നടരാജൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ദിവസം. അന്ന് ശിവക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ആഘോഷ ദിവസമാണ്. അന്ന് നടരാജനെ ദർശിച്ചാൽ മോക്ഷം കിട്ടും എന്നാണ് വിശ്വാസം. മാർകഴി മാസത്തിൽ തിരുവാതിര അഥവാ ആർദ്ര നക്ഷത്രം ഉച്ചത്തിൽ നിൽക്കുന്ന ദിവസം.

രമണൻ രണ്ടാമത്തെ മകൻ ആയിരുന്നു. മൂത്തയാൾ നാഗസ്വാമി. രമണൻ എത്തുന്നതിന് കുറച്ചു നാൾ മുൻപ്, സുന്ദരത്തിൻ്റെ സഹോദരി ലക്ഷ്മി അമ്മാൾ മരിച്ചു. അവർക്ക് രാമസ്വാമി, മീനാക്ഷി എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു മക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇവർ സുന്ദരത്തിൻ്റെ വീട്ടിലാണ് വളർന്നത്. രമണനെ അഴകമ്മാൾ ഗർഭം ധരിച്ചിരിക്കെ, സുന്ദരത്തിൻ്റെ അമ്മ ലക്ഷ്മി അമ്മാൾ ഒരു പെൺകുഞ്ഞിന് വേണ്ടിയാണ് പ്രാർത്ഥിച്ചത്. ആ കുഞ്ഞ് തൻ്റെ മകളുടെ മകൻ രാമസ്വാമിക്ക് വധുവാകാൻ അവർ ആഗ്രഹിച്ചു.

രമണൻ ജനിക്കുമ്പോൾ, ആർദ്ര കഴിഞ്ഞ് പുനർവസു (പുണർതം) പിറന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആ സമയത്ത് ദേവൻ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് പുനഃപ്രവേശിക്കുകയാണ്. രാത്രി ഭക്തർ ആഘോഷിച്ച ശേഷമുള്ള നിമിഷം.

പ്രസവമുറിയിൽ നിന്ന് "മകൻ", "മകൻ" എന്ന വിവരം വന്നപ്പോൾ, സുന്ദരം മധുര പലഹാരങ്ങളും നാണയങ്ങളും വിതരണം ചെയ്തു. സുന്ദരത്തിൻ്റെ അമ്മ ഖേദിച്ചു. പേറെടുത്തത് അന്ധയായ ഒരു സ്ത്രീ ആയിരുന്നു. അവർ ലക്ഷ്മി അമ്മാളിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അന്ധ മുറിയിൽ വലിയ പ്രകാശധാര കണ്ടതായി പറയപ്പെടുന്നു. അക്കാര്യം അവർ ലക്ഷ്മി അമ്മാളിനോട് പറഞ്ഞു. "ഇന്ന് ഇവിടെ ജനിച്ചവൻ ദൈവികത്വം ഉള്ളവനാണ്", അവർ പറഞ്ഞു. കുട്ടി സാധാരണ കുട്ടിയായി വളരുമ്പോൾ, പേറ്റിച്ചിയുടെ പ്രവചനം വീട്ടുകാർ മറന്നു.

ഈ മകന്, പതിനൊന്നാം ദിവസം, കുലദൈവമായ വെങ്കടാചലപതി അഥവാ തിരുപ്പതി ഭഗവാൻറെ പേരിട്ടു. ആദ്യം പേര് വെങ്കടേശ്വര ശർമ്മ എന്നായിരുന്നുവെന്നും ഇത് സ്‌കൂളിൽ ചേർക്കുമ്പോൾ വെങ്കട്ടരാമൻ എന്നാക്കിയെന്നും പറയപ്പെടുന്നു.

വെങ്കട്ടരാമൻറെ ജാതകം അനുസരിച്ചു തന്നെ അദ്ദേഹം മഹർഷി ആകുമായിരുന്നു. ശുക്രനും ബുധനും രണ്ടാം ഭാവത്തിലും വ്യാഴം അഞ്ചാം ഭാവത്തിലും നിന്ന് വിളങ്ങുകയാണ്.1936 ൽ തങ്കവേലു നാടാർ എന്നൊരാൾ കാക ബുജന്ദറുടെ നാഡി ജ്യോത്സ്യം അനുസരിച്ചു വെങ്കട്ടരാമൻറെ ജീവിതം പ്രവചിച്ചപ്പോഴും അത് ഒരു മഹർഷിയുടേതാണെന്ന് കണ്ടു. അച്ഛൻറെ ജോലി അസത്യം സത്യമാക്കലും സത്യം അസത്യമാക്കലുമാണ്. ജാതകന് പഠിത്തത്തിൽ താൽപര്യം ഉണ്ടാവില്ല. പോകുന്നിടത്തൊക്കെ ഒരു പ്രതിമ പോലെ ഇരിക്കും. അന്തർമുഖൻ ആയിരിക്കും. ജാതകൻറെ ആന്തരിക ജീവിതം അറിയാതെ ജ്യേഷ്ഠൻ വഴക്കടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും.15 വർഷവും അഞ്ചു മാസവും 27 ദിവസവും കൂടുന്ന ദിവസം ജാതകൻ പരമ സാക്ഷാൽക്കാരം നേടും. ബ്രഹ്മാവും വിഷ്ണുവും ഒരിക്കൽ പരമ പ്രഭാ സ്തൂപത്തിൻ്റെ അടിയും അറ്റവും തേടിയ തിരുവണ്ണാമലയിൽ അദ്ദേഹം എത്തി ക്ഷേത്രത്തിൽ വസിക്കും. അദ്ദേഹം ഇഹലോക ജീവി ആയിരിക്കില്ല.ദക്ഷിണാമൂർത്തിയെ പോലെ, മൗനം കൊണ്ടും കണ്ണു കൊണ്ടും അദ്ദേഹം ഭക്തരെ നയിക്കും.

മഹർഷി ജനിച്ച മുറി പണ്ട് 

വെങ്കട്ടരാമൻ ജനിച്ച് അഞ്ചു വർഷത്തിന് ശേഷം സുന്ദരത്തിന് നാഗസുന്ദരം എന്ന മകനുണ്ടായി. അതിന് ശേഷം, അലർമേലു എന്ന മകൾ.

സാധാരണ തമിഴ് കുടുംബങ്ങളിൽ അച്ഛനെ 'അപ്പാ' എന്നാണ് വിളിക്കുക. എന്നാൽ വെങ്കട്ടരാമൻ അച്ഛനെ തെലുഗു രീതിയിൽ 'നയന' എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. അത് പിന്നീട് സുന്ദരത്തിൻ്റെ പൊതു നാമമായി. കുടുംബത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന തെലുങ്ക് അറിയാവുന്ന ലക്ഷ്മണ അയ്യർ എന്ന ബന്ധുവാണ് കുട്ടിയെ 'രമണ' എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്ന് കുട്ടി തെലുങ്ക് പഠിച്ചു.

മരണാനുഭവം

രമണന് മരണാനുഭവം ഉണ്ടായ അമ്മാവൻറെ വീട് മധുര മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൻറെ തെക്കേ ഗോപുരത്തിൽ നിന്ന് 300 മീറ്റർ മാത്രം അകലെ, ചൊക്കപ്പ നായ്ക്കർ തെരുവിലാണ് -രമണ മന്ദിരം. പിതാവിൻ്റെ മരണശേഷം, 12 വയസുള്ള രമണൻ 1892 ഫെബ്രുവരിയിൽ ഈ വീട്ടിൽ എത്തി. 

ജ്ഞാനോദയം ഉണ്ടായ ശേഷം ആറാഴ്ച രമണൻ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ കാലയളവിൽ ദിവസവും മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൽ രമണനെത്തി ധ്യാനിച്ചിരുന്നു. 1896 ഓഗസ്റ്റ് 29 ന് ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് രമണൻ ഒളിച്ചോടി തീവണ്ടിയിൽ തിരുവണ്ണാമലയിൽ എത്തി.അമ്മാവൻറെ വീട് ഇന്ന് ധ്യാനമന്ദിരമാണ്.

അമ്മാവൻറെ വീട് 

രമണ മഹർഷിയുടെ ജീവിതം വഴി തിരിച്ചു വിട്ട മരണാനുഭവം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായത് 1896 ജൂലൈ മധ്യത്തിൽ ആയിരുന്നു. ആ അനുഭവം പിൽക്കാലത്ത് അദ്ദേഹം വിവരിക്കുകയുണ്ടായി.

മധുരയിലെ വീടു വിട്ട് ആത്മീയ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നതിന് ആറാഴ്ച മുൻപായിരുന്നു അത്. "പൊടുന്നനെയാണ് അതുണ്ടായത്," മഹർഷി ഓർമ്മിച്ചു. "അമ്മാവൻറെവീട്ടിലെ മുകൾ നിലയിൽ ഒരു മുറിയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു, ഞാൻ. എനിക്ക് കാര്യമായി രോഗങ്ങൾ ഒന്നും വന്നിരുന്നില്ല. ആ ദിവസം എനിക്ക് ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാൽ പൊടുന്നനെ മാരകമായ ഒരു മരണഭയം എന്നെ കീഴടക്കി. അതിന് കാരണമായി എൻ്റെ ശരീരത്തിൽ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ ആ ഭയത്തിൻറെ കാരണം തേടാൻ തുനിഞ്ഞുമില്ല. 'മരിക്കാൻ പോവുകയാണ്' എന്ന് തോന്നി. എന്താണ് ചെയ്യുക എന്ന് ആലോചിച്ചു. ഡോക്ടറോടോ മുതിർന്ന കുടുംബങ്ങളോടോ കൂട്ടുകാരോടോ ആലോചിക്കണമെന്ന് തോന്നിയില്ല. അപ്പോൾ അവിടെ ഞാൻ തന്നെ പ്രശ്‍നം പരിഹരിക്കണം എന്ന് തോന്നി."

മരണഭയം രമണനെ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. അദ്ദേഹം മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു: "മരണം എത്തിയിരിക്കുന്നു. എന്താണ് അതിനർത്ഥം? എന്താണ് മരിക്കുന്നത്? ഈ ശരീരമാണ് മരിക്കുന്നത്."

ഉടൻ രമണൻ ജഡാവസ്ഥ അഭിനയിച്ചു. കാലു നീട്ടിക്കിടന്നു. അന്വേഷണ തൃഷ്ണയ്ക്ക് യാഥാർഥ്യമാക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു, ഇത്. ശ്വാസം പിടിച്ചു, ചുണ്ടുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. ഒരു വാക്കും ഉരിയാടരുത്. 'ഞാൻ' എന്ന വാക്ക് ഒരിക്കലും പുറത്തു വരരുത്.

രമണൻ സ്വയം പറഞ്ഞു: "ശരീരം മരിച്ചു. അത് ശ്മശാനത്തിലേക്ക് കൊണ്ടു പോകും. അവിടെ കത്തി ചാരമാകും. ശരീരം മരിച്ചാൽ, ഞാൻ മരിക്കുമോ? ശരീരമാണോ ഞാൻ? ശരീരം ജഡമായിട്ടും, ഞാൻ എൻ്റെ വ്യക്തിത്വത്തിൻറെ സർവ ഊർജ്ജവും ഉള്ളിൽ അനുഭവിക്കുന്നു. ഉള്ളിൽ നിന്ന് വേറിട്ട്, ഉള്ളിൽ തന്നെ, 'ഞാൻ' എൻ്റെ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നു. അപ്പോൾ 'ഞാൻ' ശരീരത്തെ അതിവർത്തിക്കുന്ന ആത്മാവാണ്. ശരീരം മരിക്കുമ്പോൾ, അതിനെ അതിവർത്തിക്കുന്ന ആത്മാവിനെ മരണത്തിന് തൊടാൻ കഴിയുന്നില്ല. ഇതിനർത്ഥം, ഞാൻ മരണമില്ലാത്ത ആത്മാവ് ആണെന്നാണ്."

അത് അർത്ഥമില്ലാത്ത ചിന്ത ആയിരുന്നില്ല. അത്, രമണൻ്റെയുള്ളിൽ വൈവിധ്യത്തോടെ, നിത്യസത്യമായി മിന്നി. വിചാരപ്രക്രിയ ഇല്ലാതെ തന്നെ അത് രമണൻ നേരിട്ട് അനുഭവിച്ചു. ഇപ്പോഴത്തെ നിലയിൽ 'ഞാൻ' മാത്രമാണ് സത്യം. എൻ്റെ ശരീരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സകല ബോധ പ്രക്രിയകളും ആ 'ഞാനി'നെ ആശ്രയിച്ചാണ് നടക്കുന്നത്.

ആ നിമിഷം മുതൽ 'ഞാൻ' അഥവാ ആത്മാവ് അതിൽ തന്നെ ശക്തമായ ആകർശനത്തോടെ കേന്ദ്രീകരിച്ചുവെന്ന് മഹർഷി പിൽക്കാലത്ത് ഓർത്തു. മരണഭയം എന്നന്നേക്കുമായി അപ്രത്യക്ഷമായി. 'ഞാൻ' എന്ന കേന്ദ്രത്തിൽ മനസ്സ് ഉറച്ചു. സംഗീത സ്വരങ്ങൾ പോലെ വിചാരങ്ങൾ വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ, 'ഞാൻ' ആധാര ശ്രുതിയായി. അത് സകല സ്വരങ്ങളെയും ഏകോപിപ്പിച്ചു. ശരീരം സംസാരിച്ചു, വായിച്ചു, പലതും ചെയ്തു - 'ഞാൻ' ആത്മാവിൽ ഉറച്ചു നിന്നു.

ഈ നിർണായക നിമിഷത്തിനു മുൻപ് രമണന് ആത്മാവിനെപ്പറ്റി ധാരണ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്നു മുതൽ രമണൻ പരാതികൾ നിർത്തി. മര്യാദകേടുകൾക്കെതിരെ പ്രതികരിച്ചില്ല. വിനയത്തിൽ ലയിച്ചു.

മഹർഷി ജനിച്ച മുറി ഇന്ന് 

ജ്ഞാനികളുടെ ബോധോദയ നിമിഷമാണ് മഹർഷി വിവരിച്ചത്. ഇതിനു ശേഷം മധുര മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തോടുള്ള സമീപനം മാറിയെന്ന് അദ്ദേഹം ഓർമിച്ചു. അതുവരെ വല്ലപ്പോഴും മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൽ പോയി കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം കണ്ടത് ബിംബങ്ങളാണ്. നെറ്റിയിൽ ഭസ്മവും കുങ്കുമവും തേച്ചു. പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും തോന്നാതെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി. ബോധോദയത്തിന് ശേഷം എല്ലാ സായാഹ്നത്തിലും രമണൻ ഒറ്റയ്ക്ക് മീനാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൽ പോയി. ശിവന്റെയോ മീനാക്ഷിയുടെയോ നടരാജന്റെയോ 63 സിദ്ധന്മാരുടെയോ ബിംബങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ദീർഘനേരം അനക്കമില്ലാതെ നിന്നു. അങ്ങനെ നിന്നപ്പോൾ വികാരത്തിരകളിൽ രമണൻ മുങ്ങി.

മഹർഷിയുടെ വീട്ടിൽ

കുടുംബ സമേതമാണ് ഞാൻ രാമേശ്വരത്തു പോയത്. അച്ഛനും അമ്മയും ഉൾപ്പെടെ ഓരോ കുടുംബത്തിലെയും പ്രപിതാമഹനും പ്രപിതാമഹിയും വരെയുള്ളവർക്ക് അവിടത്തെ ശൃംഗേരി മഠം കാർമ്മികൻറെ സഹായത്തോടെ തർപ്പണം ചെയ്തു. അഗ്നിതീർത്ഥം ഉൾപ്പെടെ 23 തീർത്ഥങ്ങളിൽ സ്നാനം ചെയ്തു. പിന്നെ ധനുഷ്കോടിയിൽ പോയി. രാമേശ്വരത്തു നിന്ന് ധനുഷ്കോടിയിലേക്ക് തീവണ്ടിപ്പാത ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും 1964 ഡിസംബർ 23 ന് ചക്രവാതത്തിൽ ധനുഷ്‌കോടി പട്ടണം ഇല്ലാതായെന്നും മനസ്സിലായി. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻറെ അവശിഷ്ടങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ നിന്ന്, പ്രകൃതിയുടെ സൃഷ്ടി, സംഹാര ശക്തിയെപ്പറ്റി  ഓർത്തു അന്നത്തെ ചക്രവാതത്തിൻറെ ചരിത്രം തിരഞ്ഞപ്പോൾ, തകർന്ന പാമ്പൻ പാലം നന്നാക്കാൻ ആറു മാസം വേണ്ടിവരും എന്ന് കണക്കാക്കിയിരുന്നുവെന്നും അത് ഒരു യുവ എൻജിനിയർ ഒന്നരമാസം കൊണ്ട് ശരിയാക്കിയെന്നും വായിച്ചു.ആ എൻജിനിയറുടെ പേര് ഇ ശ്രീധരൻ എന്നായിരുന്നു; അന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് 32 വയസ് ആയിരുന്നു. 

രാമേശ്വരത്തു നിന്ന് മടങ്ങി മധുര മീനാക്ഷിയെ തൊഴുത് അടുത്ത നാൾ രാവിലെ ഒറ്റയ്ക്ക് തിരുച്ചുഴിയിൽ പോയി. മധുരയിൽ നിന്ന് എട്ടു കിലോമീറ്റർ അകലെ മാട്ടു താവണി ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് തിരുച്ചുഴി ബസ് ഇടക്കിടെ ഉണ്ട്. ഞാൻ അറുപ്പു കോട്ടയിൽ ചെന്ന് അവിടന്ന് വേറെ ബസിൽ തിരുച്ചുഴി കവലയ്ക്ക് മുൻപ് ഭൂമിനാഥ ക്ഷേത്രത്തിനടുത്ത് ഇറങ്ങി. അതിനോട് ചേർന്ന് ഇടത്തേക്കുള്ള വഴിയിൽ വലതുവശം ആദ്യ വീടാണ് രമണ മഹർഷി ജനിച്ച സുന്ദര മന്ദിരം.

അതിൻ്റെ ചെറിയ വാതിൽ തുറന്നു കിടന്നു. അകത്ത് ഞാൻ അല്ലാതെ ആരുമില്ല. 2010 മെയ് 16 ന് ഈ വീട് ആശ്രമം പരിഷ്കരിച്ചതായി രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. മഹർഷി ജനിച്ച മുറി കഴിച്ചുള്ള ഭാഗങ്ങൾ ഒറ്റ വിശാല മുറിയാക്കിയിരിക്കുന്നു.

ജനിച്ച മുറിയിൽ മഹർഷിയുടെ വലിയ ചിത്രത്തിന് മുന്നിൽ കെടാവിളക്ക്. ഒരു ചെറിയ വിളക്ക് താഴെയുണ്ട്. വലത്തേ ജനാലപ്പടിയിൽ കണ്ട തീപ്പെട്ടിയെടുത്ത് ചെറിയ വിളക്കിലെ തിരി ഞാൻ തെളിച്ചു. പെട്ടെന്ന് ശങ്കരാചാര്യരുടെ 'കനകധാരാ സ്തോത്രം' മനസ്സിൽ തോന്നി അത് ഉരുവിട്ടു. 'ദാരിദ്ര്യഭീത ഹൃദയം ശരണാഗതം മാം' എന്ന അവസാന ശ്ലോകഭാഗം ആവർത്തിച്ചു ചൊല്ലി.

നാം ഓരോരുത്തരും "ഞാൻ ആരാണ്?" (who am I ?) എന്ന് ചോദിക്കാനാണ് രമണ മഹർഷി ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് എന്നതിനാൽ, ആ ചോദ്യം അവിടെയിരുന്ന് ഞാൻ സ്വയം ചോദിച്ചു.

എൻ്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഉത്തരം വന്നു: "അയമാത്മാ ബ്രഹ്മ". (ഈ ആത്മാവ് ബ്രഹ്മമാണ്, മാണ്ഡുക്യോപനിഷത്, 1:2).

© Ramachandran 

ഒരു ഭീരുവിൻ്റെ ജൽപനങ്ങൾ

'സാഹിത്യ വിമർശ' ഇരട്ടത്താപ്പ് 

തൃശൂരിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന 'സാഹിത്യ വിമർശം' എന്ന പ്രസിദ്ധീകരണത്തിൽ എന്നെ അവഹേളിക്കുന്ന ഒരു കത്ത് 2022 ഏപ്രിൽ -ജൂൺ ലക്കത്തിലുണ്ട്. കെ എസ് കെ നായർ, പന്തളം എന്ന വ്യാജപ്പേരിലാണ് കത്ത്. ഇത് വ്യാജപ്പേരാണ് എന്ന് ഒറ്റയടിക്ക് മനസ്സിലായി. അത് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് അതിലെ വിവരങ്ങൾ വച്ച്, പത്രപ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധമുള്ളയാളാണ്. 'കേരള കൗമുദി'യിലെ എസ്‌ ഭാസുര ചന്ദ്രൻ, പി രവികുമാർ എന്നിവരെ നല്ല പത്രപ്രവർത്തകരുടെ പട്ടികയിൽ ഞാൻ ഉൾപ്പെടുത്തിയതിൽ വിരോധമുള്ളയാളുമാണ്. ഒരു 'ഠ' വട്ടത്തിൽ കറങ്ങി, വൃത്തിയുള്ള ഒരു ജോലി കിട്ടാത്തവൻറെ അധമ ബോധമാണ്, കത്തിൽ ഉടനീളമുള്ളത്.

ഇങ്ങനെ ഒരു കത്ത് എത്തിയതായി അതിൻ്റെ പത്രാധിപർ എന്നോട് നേരത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാൽ, അതിൽ എന്നെ കരുതിക്കൂട്ടി അവഹേളിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ ഉള്ളതായി പറഞ്ഞതുമില്ല. പലതവണ എന്നെ പത്രാധിപർ വിളിച്ച് അപേക്ഷിച്ച ശേഷമാണ് ഞാൻ അഭിമുഖത്തിന് സമ്മതിച്ചത്. ചോദ്യങ്ങൾ എഴുതി അയച്ചതിന് ഞാൻ മറുപടി നൽകുകയായിരുന്നു. കിട്ടിയ ചോദ്യങ്ങൾക്കപ്പുറം ഞാൻ പോയതും ഇല്ല. 'ഇടം വലം നോക്കാതെ' ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചോദ്യങ്ങൾക്ക് നിലവാരം ഉണ്ടായിരുന്നുമില്ല.

ഒരാൾ ജോലി വിടുന്നത് അത്ര വലിയ സംഭവം ഒന്നും അല്ല. മലയാള മനോരമയിൽ നിന്ന് തന്നെ എത്രയോ പേർ പോയിട്ടുണ്ട്. ടി വി ആർ ഷേണായ് പോയതു തന്നെ, സാഹചര്യം മോശമായതു കൊണ്ടാണ്. അദ്ദേഹം ഇംഗ്ലീഷ് പത്രത്തിൽ നിന്ന് വന്നയാളാണ്.അദ്ദേഹം അതിലേക്ക് മടങ്ങി. എൻ്റെ വിഷയവും ഇംഗ്ലീഷാണ്. ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷ് എഴുതി ജീവിക്കുന്നു. മനോരമയിൽ നിന്നിറങ്ങി ഞാൻ പത്രപ്രവർത്തനം നിർത്തിയില്ല.

പ്രൊഫഷനലുകൾ ജോലി വിടുന്നതിന് പല കാരണങ്ങളും കാണും. അതു മുഴുവൻ നാട്ടുകാർ അറിയേണ്ടതില്ല. അതിനാൽ, ഞാൻ ഇതു പറഞ്ഞു നടക്കാറില്ല. പത്രാധിപരുടെ ആദ്യ ചോദ്യം തന്നെ അതായിരുന്നതിനാൽ, തീരെ ഒഴിവാക്കേണ്ട എന്ന് കരുതി. ഒരാൾ പത്രപ്രവർത്തകനായാൽ മരണം വരെയും അതായിരിക്കാനും എഴുതാനും കഴിയും. എൻ്റെ മകൻ ഡൽഹിയിൽ എഡിറ്ററാണ്. നാലാമത്തെ സ്ഥാപനമാണ്. ഇന്ത്യൻ എക്സ്‌പ്രസ്, ഹിന്ദു, ദി ഇക്കണോമിസ്റ്റ് എന്നിവിടങ്ങളിൽ ജോലി ചെയ്ത ശേഷം ഇപ്പോൾ അമേരിക്കൻ സ്ഥാപനത്തിലാണ്. ജോലികൾ മാറുന്നത് ഒരു വിഷയമേ അല്ല.

കഴിവുള്ളവർ പോകുന്നതു കൊണ്ടുള്ള നഷ്ടം സ്ഥാപനത്തിനാണ്. പ്രൊഫഷനലിന് അല്ല. കഴിവുള്ളവരെ നിലനിർത്താൻ ധാരാളം വഴികൾ, human resource management / employee retention രീതികൾ നല്ല സ്ഥാപനങ്ങളിൽ കാണുകയും ചെയ്യും. കുറഞ്ഞ സമയത്തിനുള്ളിൽ മികവു കാട്ടുക എന്നതാണ്, പ്രൊഫഷനലിസം.

എന്നാൽ, കത്തെഴുതിയ വിവരദോഷി പറയുന്നത്, ജോലി വിടുന്നത് സർഗാത്മക ധീരത കൊണ്ടായിരിക്കണം എന്നാണ്. തേങ്ങാക്കുലയാണ്. വേറെ ജോലി കിട്ടിയാലും വീട്ടിൽ കഴിയാൻ പണം ഉണ്ടെങ്കിലും ഒക്കെ ജോലി വിടാം; സ്വന്തം സ്ഥാപനം തുടങ്ങാം. ഞാൻ സ്വന്തം സ്ഥാപനം തുടങ്ങുകയും പൂട്ടുകയും ചെയ്തു. കോഴിക്കൃഷി തുടങ്ങി വെള്ളത്തിലായ കഥ കാമ്പിശ്ശേരി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ജീവിതം ക്ഷണികം ആയതിനാൽ, പല പരീക്ഷണങ്ങളും ആകാം. ആകെ ഞാൻ പറയുന്നത്, ജോലി വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുന്ന ആരുടെയും തീരുമാനം സർഗാത്മകം ആണെന്ന് മാത്രമാണ്. അതിന് ശേഷം സർഗ്ഗ ജീവിതം നയിക്കണം എന്നല്ല. They also serve who only stand and wait (വെറുതെ ഇരിക്കുന്നവനും ദൈവവേല ചെയ്യുന്നു) എന്ന് മിൽട്ടൻ On His Blindness എന്ന കവിതയിൽ പറഞ്ഞതാണ് സത്യം.

സർഗാത്മക ധീരമായ രാജിക്ക് വ്യാജനായർ നിരത്തുന്നത് ബോർഹെസിനെയാണ്. യുവാൻ പെറോൺ 1973 ൽ പ്രസിഡൻറ് സ്ഥാനത്ത് തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ, നാഷനൽ ലൈബ്രറി ഡയറക്ടർ സ്ഥാനം ബോർഹെസ് രാജി വച്ചതാകാം ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. അപ്പോൾ ബോർഹെസിന് 74 വയസ്സായിരുന്നു. 55 വയസായപ്പോൾ അന്ധനായിരുന്നു. 74 വയസിൽ രാജി വയ്ക്കുന്നത് സർഗാത്മക ധീരത എന്ന് പറയാൻ ചെറിയ വിവരദോഷം ഒന്നും പോരാ. 

പെറോൺ ആദ്യം അധികാരത്തിൽ വന്ന 1946 ൽ, കാഴ്ചക്കുറവിനാൽ ബ്യുനസ് ഐറിസ് മുനിസിപ്പൽ ലൈബ്രറി അസിസ്റ്റൻറ് പണി കൃത്യമായി നിർവഹിക്കാൻ കഴിയാതിരുന്ന ബോർഹെസിനെ മാർക്കറ്റിലെ പൗൾട്രി ഇൻസ്പെക്ടറായി 'ഉദ്യോഗക്കയറ്റം നൽകി' മാറ്റിയിരുന്നു. ആ ജോലി തീരെ പറ്റുമായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ രാജിവച്ചു. പെറോണിസ്റ്റുകൾക്കെതിരെ വലിയ ശബ്ദമൊന്നും അദ്ദേഹം ഉയർത്തിയിരുന്നില്ല. ജനാധിപത്യ വാദികളുടെ കൂട്ട പരാതികളിൽ ഒപ്പു ചാർത്തൽ അല്ലാതെ. എങ്കിലും, ജോലി രാജിവച്ച ശേഷം, അത് സ്വതസിദ്ധമായ രീതിയിൽ, വലിയ വിപ്ലവമാണെന്ന് വരുത്തി തീർക്കാൻ ബോർഹെസ് ശ്രമിച്ചു. എഴുത്തുകാരുടെ സംഘടനയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ എഴുതി: "Dictatorships foster oppression, dictatorships foster servitude, dictatorships foster cruelty; more abominable is the fact that they foster idiocy."

ഞാൻ സർക്കാർ സർവീസിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ, ഇങ്ങനെ ബുദ്ധിപരമായ കസർത്ത് ആലോചിക്കാമായിരുന്നു! 

പെറോണിന് ശേഷം ബോർഹെസ് ദേശീയ ലൈബ്രറി ഡയറക്ടർ ആയത്, കച്ചവട രാഷ്ട്രീയം നന്നായി കളിച്ചതു കൊണ്ടാണെന്ന് ഞാൻ പറയുകയില്ല. ഉദ്യോഗ സ്ഥലങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം ജോലി ചെയ്തില്ല. അവിടെയിരുന്ന് കഥകൾ എഴുതി.

ജോലി ചെയ്ത ഒരിടത്തും ഞാൻ തർക്കിക്കാൻ പോയിട്ടില്ല. ശബ്ദം ഉയർത്തിയിട്ടില്ല. നിലപാടുകൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. മതിയായപ്പോൾ പോന്നിട്ടുണ്ട്.

കേരള ചുറ്റുപാടിലേക്ക് വിഖ്യാതരായ, വലിയ വരുമാനമുള്ള എഴുത്തുകാരെ വെറുതെ ആനയിക്കേണ്ടതില്ല. മാർകേസ് പത്രപ്രവർത്തനം വിട്ട് എഴുത്തുകാരനായ ശേഷമാണ് വരുമാനം ഉണ്ടായത്. മലയാളിക്ക് എഴുത്തുകാരനായി മാത്രം ജീവിക്കാൻ എളുപ്പമല്ല. പ്രസാധകൻ പറ്റിക്കും.

രാഷ്ട്രീയ കാരണങ്ങളാൽ ഞാൻ ജോലി വിടേണ്ടിയിരുന്നു എന്നായിരിക്കാം ഈ മണ്ടൻ പറയുന്നത്. മനോരമ ഇന്നത്തെപോലെ മാർക്സിസ്റ്റ് പാർട്ടിയോട് ഒട്ടി നിൽക്കുന്ന പത്രമായിരുന്നില്ല അന്ന്. ഞാൻ കോൺഗ്രസുകാരനും ആയിരുന്നില്ല. ഞാൻ ജോലി വിടുമ്പോൾ, 'മനോരമ'യിൽ ആയിരുന്നില്ല. 'ദി വീക്കി'ൽ ആയിരുന്നു. അതിൽ രാഷ്ട്രീയ ഉള്ളടക്കം വലുതല്ല. ഞാൻ അതിൻ്റെ പത്രാധിപരും ആയിരുന്നില്ല. അവിടെ പ്രൊഫഷനൽ അന്തരീക്ഷം കമ്മി ആയിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നിരവധി പേർ അവിടെ നിന്ന് പോയിട്ടുണ്ട്. മറ്റ് ഇംഗ്ലീഷ് വാരികകളിലെ സൗകര്യങ്ങൾ അവിടെയില്ല.

ബോർഹെസ് 

മികച്ച പത്രപ്രവർത്തകരായി എൻ്റെ മനസ്സിൽ വന്ന പട്ടികയെപ്പറ്റി കത്തെഴുതിയ വ്യാജനായർക്ക് നല്ല അഭിപ്രായമില്ല. എൻ്റെ പട്ടിക എൻ്റെ സൗകര്യമാണ്. കഴിയുന്നത്ര മിഷനറി, സമുദായ, മത പത്രപ്രവർത്തകരെയും വലിയ പത്ര ഉടമകളെയും ഒഴിവാക്കി, പ്രൊഫഷനലുകളെ ഞാൻ ഉൾപ്പെടുത്തിയത്. സർഗസാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്ത എഴുത്തുകാരെയും അതിൽ താഴ്ന്ന പത്രപ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കി. വലിയ പത്ര ഉടമകളുടെ പേരിൽ വന്നിട്ടുള്ള പല ലേഖനങ്ങളും അവർ എഴുതിയതല്ല. എഡിറ്റിങ്, റിപ്പോർട്ടിങ് മേഖലകളിൽ മികവു കാട്ടിയവരെയേ പത്രപ്രവർത്തകരായി കണക്കാക്കാൻ കഴിയൂ.

കൗമുദി ബാലകൃഷ്ണനെ ഓർക്കാത്ത ഞാൻ ഏതു ലോകത്താണ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് വ്യാജ നായർക്ക് അറിയണം. തുടർന്ന് സി വി കുഞ്ഞുരാമൻ, കുമാരനാശാൻ തുടങ്ങിയ പേരുകൾ കൂടി അദ്ദേഹം നിരത്തുന്നതോടെ കക്ഷി വ്യാജനായർ ആണെന്ന സത്യം വെളിവാകുന്നു.

കുമാരനാശാനെപ്പറ്റി പലപ്പോഴും ഞാൻ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. പത്രാധിപർ എന്ന നിലയിൽ, സ്വദേശാഭിമാനിയെപ്പറ്റി എഴുതിയ പുസ്തകത്തിലും പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. 

എൻ്റെ പട്ടിക എൻ്റെ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. വ്യാജനായർക്ക് അയാളുടെ വ്യാജ പട്ടികയാകാം. മഹാകവിയെ പത്രപ്രവർത്തകനായി ചുരുക്കേണ്ടതില്ല. സർഗ സാമ്രാജ്യം കൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം നിലനിൽക്കുന്നത്.

കെ ബാലകൃഷ്ണനെ മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കിയതാണ്. വ്യക്തി ജീവിതം മലിനമായിരുന്നു എന്ന് ചന്ദ്രിക ബാലകൃഷ്ണൻറെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളിൽ നിന്നറിയാം. വ്യാജ നായർ എന്തുകൊണ്ട് എസ് ജയചന്ദ്രൻ നായരുടെ പേര് പറയുന്നില്ല?

കെ പി കേശവ മേനോൻ, വൈക്കം ചന്ദ്രശേഖരൻ നായർ എന്നിവരെ എനിക്കറിയില്ല എന്ന് വ്യാജനായർ പ്രാകുന്നുണ്ട്. കേശവ മേനോനെ ഞാൻ മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കിയതാണ്. ഖിലാഫത്തുമായി കോൺഗ്രസിനെ കൂട്ടിക്കെട്ടി മാപ്പിള ലഹളയുണ്ടാക്കിയതിൽ മേനോൻറെ പങ്ക് ചെറുതല്ല എന്നതാണ് കാരണം. ആലി മുസലിയാർ മേനോനെ അപമാനിക്കുന്ന രംഗം ഞാൻ വായിച്ചത് മേനോൻറെ ആത്മകഥയിൽ തന്നെയാണ്. 'മാതൃഭൂമി' തുടങ്ങിയ ശേഷം കെ മാധവൻ നായർ എഴുതി വന്ന 'മലബാർ കലാപം' പരമ്പര ഇടയ്ക്ക് നിർത്തുകയും ചെയ്തു. 

മനോരമയിൽ നിന്ന് പോയ ആളാണ്, വൈക്കം ചന്ദ്രശേഖരൻ നായരും - സർഗാത്മക ധീരത കൊണ്ടല്ല. അക്കാലത്തെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുമില്ല.  വൈക്കം ചന്ദ്രശേഖരൻ നായരുടെ വീട്ടിൽ എൻ്റെ പഠനകാലത്ത് ഞാൻ താമസിച്ചിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിൻറെ പുസ്തകങ്ങൾ ഞാൻ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. 'ഗോത്രദാഹം', 'കായീൻറെ വംശം' എന്നിവ എഴുതുന്നത് കണ്ടിട്ടുമുണ്ട്.  നോവലിസ്റ്റ് എന്ന നിലയിൽ അർഹിക്കുന്ന പരിഗണന അദ്ദേഹത്തിന് കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്നാണ് എൻ്റെ വിചാരം. അദ്ദേഹം പത്രാധിപർ ആയിരുന്ന 'ചിത്രകാർത്തിക' തരക്കേടില്ലാത്ത വാരിക ആയിരുന്നു. വള്ളത്തോൾ മരിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം എഴുതിയ റിപ്പോർട്ട് മികച്ചതായിരുന്നു എന്ന് ചൊവ്വല്ലൂർ കൃഷ്ണൻ കുട്ടി എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ വായിച്ചിട്ടില്ല.

പി രവികുമാറിനെ ഞാൻ മികച്ചവരുടെ പട്ടികയിൽ പെടുത്തിയതിൽ വ്യാജനായർക്ക് ചൊരുക്കുണ്ട്. പട്ടികയിൽ പെടുത്തേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് മാന്യനായ രവികുമാർ അഭിമുഖം വായിച്ച ശേഷം എന്നോട് പറയുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ കർണാടക സംഗീതത്തെ പത്രപ്രവർത്തനത്തിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നതിൽ അദ്ദേഹത്തിന് നല്ല സംഭാവനയുണ്ട്. എം ഡി രാമനാഥൻ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ രവികുമാർ എഴുതിയ ഒരു ലേഖനം വായിച്ചാണ് അങ്ങനെ ഒരു പത്രപ്രവർത്തകനെ അറിയുന്നത്. ഇങ്ങനെ ഒന്നാന്തരം മലയാളം എഴുതുന്ന അധികം പേർ കേരളത്തിൽ ഇല്ല. എൻ്റെ പുസ്തകത്തെപ്പറ്റി എഴുതാൻ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. എൻ്റെ പുസ്തകം ഞാൻ മാർക്കറ്റ് ചെയ്തിട്ടില്ല.

എൻ്റെ പട്ടിക പൊളിഞ്ഞതിനാൽ, എൻ്റെ മറ്റ് നിരീക്ഷണങ്ങൾ വെള്ളത്തിലായി എന്ന് വ്യാജനായർ ആശ്വസിക്കുന്നുണ്ട്. അത് ക്ഷണിക മുഷ്ടിമൈഥുന ആശ്വാസം മാത്രമാണ്. എൻ്റെ നിരീക്ഷണങ്ങൾ പുസ്തകങ്ങളിലും വന്നിട്ടുണ്ട്.

ഇങ്ങനെ ഒരു പ്രതികരണം എഴുതിയതിൻറെ കാരണം പറയാം. കത്ത് പത്രാധിപരുടെ തന്നെ വ്യാജപടപ്പ് ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി പത്രാധിപരെ വിളിച്ചു. കത്ത് മറുപടിക്കായി എനിക്ക് അയച്ചു തരാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അപ്പോൾ, കത്തെഴുതിയ വ്യാജനായർ കേരള കൗമുദിയിൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഒരു കൊച്ചി ലേഖകൻ ആണ് എന്ന് പത്രാധിപർ എന്നോട് പറയുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ, കത്തിലുള്ളത് പത്രാധിപരുടെ തന്നെ അളിഞ്ഞ മലയാളമാണ്. ഞാൻ ജോലി വിട്ടത് ഒന്നുകിൽ ഭീരുത്വം അല്ലെങ്കിൽ അഹന്ത എന്നാണ് ഇയാൾ എഴുതിയിട്ടുള്ളത്. ജോലി വിട്ട് ദാരിദ്ര്യത്തിലേക്ക് വീഴുന്നത് ഭീരുത്വം, അഹന്ത തുടങ്ങിയ കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടാകാം എന്ന് ഞാൻ കേൾക്കുന്നത് ആദ്യമാണ്. എന്നാൽ, വ്യാജപ്പേരിനുള്ളിൽ ഒളിച്ച് എന്നെപ്പോലെ വൃത്തിയായി ജോലി ചെയ്യുന്ന ഒരാളെ പുലഭ്യം പറയുന്നത് ഭീരുത്വമാണ് എന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല.

കത്തുകൾ വ്യാജമായി ഉണ്ടാക്കി ആളുകളെ തെറിവിളിക്കുന്നത് നല്ല ശീലമല്ല. മാനനഷ്ടക്കേസ് കൊടുത്താൽ, കത്തും എഴുതിയവനും കോടതിയിൽ വരണം. ഇതേ ലക്കത്തിൽ തന്നെ പി ഗോപകുമാർ എന്ന ലേഖകനെതിരെ പത്രാധിപർ തന്നെ പുലഭ്യം എഴുതി കത്തായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചെന്ന് ആരോപണമുണ്ട്.

എൻ്റെ പിന്നാലെ നടന്ന് അഭിമുഖം വാങ്ങുക, പിന്നെ അതേച്ചൊല്ലി പുലഭ്യം അച്ചടിക്കുക -ഇത് ജീർണലിസമാണ്; പത്രാധിപരുടെ കൂട്ടിക്കൊടുപ്പ് പൈതൃകത്തിന് തെളിവുമാണ്.

അഭിമുഖം: 

https://hamletram.blogspot.com/2022/01/blog-post.html