ചിലപ്പോൾ തെറ്റായിരിക്കും ശരി

കോടതി എന്നും ധനികനൊപ്പം 

അഭിഭാഷകനായ പ്രശാന്ത് ഭൂഷൺ സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാർക്ക് എതിരായ പരാമർശങ്ങൾക്ക് മാപ്പ് പറയില്ല.മാപ്പ് പറഞ്ഞാൽ അത് അദ്ദേഹത്തെ ആരാധിക്കുന്ന കപട മതേതരവാദികൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടില്ല.സ്വന്തം ഭാഗം ഇത്തരക്കാർ ചരിത്രത്തിലെ ഇടത്തിനായി ന്യായീകരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും.ഇ എം എസിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇത്തരം ഒരു അധ്യായമുണ്ട്.അത് പലപ്പോഴും പരാമർശ വിധേയമാകാറുണ്ട്.മാർക്സിസം കലഹരണപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആ അധ്യായം രേഖപ്പെടുത്തേണ്ടതുണ്ട്.

മാനനഷ്ടകേസില്‍ ഹൈക്കോടതി വിധി ശരി വെച്ച സുപ്രീം കോടതിയുടെ അപ്പീൽ  വിധിയില്‍, മാര്‍ക്സിസത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പരാമർശങ്ങൾ കടന്നു കൂടി.അതിന് മറുപടിയായി, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് എം ഹിദായത്തുള്ള അടക്കമുള്ള ജഡ്ജിമാര്‍ക്ക് ഇഎംഎസ് എഴുതിയ കത്ത് ആണ് ചുവടെ.

 
മാര്‍ക്സിസം ലെനിനിസം മനസ്സിലാക്കുന്നതിലും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിലും പരാജയപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ് ഇഎംഎസില്‍ നിന്ന് കോടതിയലക്ഷ്യത്തിനിടയാക്കിയ വാക്കുകള്‍ ഉണ്ടായതെന്നായിരുന്നു  വിധിയിലെ പരാമര്‍ശം.വിധി അച്ചടിച്ചു വന്ന കേരള ലോ ടൈംസി (കെഎല്‍ടി)ന് അയച്ച ഇ എം എസിന്റെ  കത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കെഎല്‍ടി പത്രാധിപര്‍ വിധിയെ വിമര്‍ശിക്കുന്ന പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ പലതും ഒഴിവാക്കി. 1971 ജനുവരി 28 ന് ദേശാഭിമാനി  അത് പൂര്‍ണ്ണ രൂപത്തില്‍ അച്ചടിച്ചു.

മുഖ്യമന്ത്രി ആയിരിക്കെ 1967  നവംബർ 9ന്‌  തിരുവനന്തപുരത്ത്‌ ഇഎംഎസ് നടത്തിയ ‌ പത്രസമ്മേളനമാണ്‌ കേസിന് ഇടയാക്കിയത്. പത്രസമ്മേളനത്തിൽ ഇ എം എസ് പറഞ്ഞു :‘‘കോടതി മർദ്ദനോപകരണമാണ്. ‌ ജഡ്‌ജിമാർ വർഗ്ഗവിദ്വേഷത്താലും വർഗ്ഗ താൽപ്പര്യത്താലും  വർഗ്ഗ മുൻവിധികളാലും നയിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്‌. നന്നായി വസ്ത്രം ധരിച്ച കുടവയറനായ പണക്കാരനും കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച നിരക്ഷരനായ വ്യക്തിക്കും തെളിവുകൾ ഒരുപോലെ  ബാധകമാണെങ്കിൽ കോടതി  സഹജമായും  പണക്കാരന്‌ അനുകൂലമായി നിൽക്കും. ’’ നിലപാടില്‍ ഇ എം എസ് ഉറച്ചു നിന്നു. ഹൈക്കോടതി ആയിരം രൂപ പിഴ ശിക്ഷ വിധിച്ചു.  അപ്പീലില്‍ സുപ്രീംകോടതി ശിക്ഷ അമ്പത് രൂപയാക്കി.ഈ വിധിയ്ക്കുള്ള മറുപടിയാണ് ഇഎംഎസിന്റെ കത്ത്.

ഞാൻ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുന്നു / ഇ എം എസ് 

കേരള ഹൈക്കോടതിയുടെ വിധിന്യായത്തിനും ശിക്ഷയ്ക്കുമെതിരായി ഞാൻ കൊടുത്ത അപ്പീലുകൾ സംബന്ധിച്ചുള്ള സുപ്രീം കോടതി വിധി താങ്കളുടെ മാസികയുടെ 1970 ഏപ്രിൽ 24 -o തീയതിയിലെ ലക്കത്തിൽ (കേരള ലോ ടൈംസ് 588) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഹൈക്കോടതി ശിക്ഷ സുപ്രീം കോടതി ശരിവച്ചതിനെ ക്കുറിച്ചോ എന്റെ പിഴ 1000 ഉറുപ്പികയിൽ നിന്ന് 50 ഉറുപ്പികയാക്കി സുപ്രീം കോടതി ഇളവു ചെയ്തതിനെ കുറിച്ചോ ഞാൻ ഒന്നും പറയുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ തുറന്നു കാണിക്കാൻ സുപ്രീം കോടതി വിധിന്യായത്തിൽ നടത്തിയിട്ടുള്ള ശ്രമത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു വിശദീകരണം എന്ന നിലയ്ക്കാണ് ഞാനീ എഴുതുന്നത്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനങ്ങൾ പഠിക്കുവാനും ഉൾക്കൊള്ളാനും വേണ്ടി എന്റെ ജീവിതത്തിലെ 35 വർഷങ്ങൾ ചെലവാക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആ താത്വിക ആചാര്യന്മാരുടെ എല്ലാ ഗ്രന്ഥങ്ങളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ ഞാൻ തയ്യാറല്ല. മാർക്‌സും ഏംഗൽസും എഴുതിയതെല്ലാം തങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന അവകാശവാദത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ജഡ്ജിമാർ എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ 'തുറന്നു കാട്ടു'ന്നത് എന്ന കാണുന്നതിനാലാണ് ഇക്കാര്യത്തെ ഞാൻ ഇവിടെ സ്പർശിക്കുന്നത്.മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഒരു ഗ്രന്ഥവും ജുഡീഷ്യറിയെ, ജനരോഷത്തിന് പാത്രമായ ഒരു സ്ഥാപനമെന്ന നിലയിൽ, നേരിട്ട് വിമർശിച്ചിട്ടില്ല എന്നാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധിയിൽ പറയുന്നത്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും എല്ലാ കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ മാത്രം ചങ്കൂറ്റമുള്ളവരുടെ ധീരതയ്ക്കു മുമ്പിൽ തലകുനിക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതോടൊപ്പം മാർക്‌സിസത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളുടെ മുഴുവൻ കൃതികളും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഇവരുടെയെല്ലാ മൂല കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണോ ബഹുമാനപ്പെട്ട ചീഫ് ജസ്റ്റിസും മറ്റ് ജഡ്ജിമാരും അവകാശപ്പെടുന്നത്? 

എന്തായാലും ഏംഗൽസ് 1844 ൽ എഴുതിയ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന്റെ സ്ഥിതി എന്ന വിഖ്യാത ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ ചില വരികൾ ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.''തോൽപ്പിക്കപ്പെടേണ്ട ഒരു ശത്രുവാണ് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗമെന്ന ആശയമാണ് എല്ലാ നിയമങ്ങളുടെയും അടിയിലുള്ളത്. ജഡ്ജിമാർ നിയമപാലനം നടത്തുന്ന രീതിയിൽ നിന്നും ഇത് വ്യക്തമാകും. ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസ് എന്ന് പറയപ്പെടുന്നവരെ -ഇവർ ഇടത്തരക്കാരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തരാണ്- സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് പ്രത്യേകിച്ചും ശരിയാണ്. ഇവരുമായിട്ടാണ് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് പലപ്പോഴും ഇടപഴകേണ്ടി വരുന്നത്. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി നിയമപാലനത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ അവർക്ക് യാതൊരു മടിയുമില്ല. സാമ്പത്തികമായി ഭേദപ്പെട്ട ഇടത്തരക്കാരില്‍ നിന്ന് ആരെയെങ്കിലും കോടതി മുമ്പാകെ ഹാജരാകാൻ സമൻസ് -അല്ലെങ്കിൽ ആദര പുരസരം ക്ഷണം- അയക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. അയാളെ ഇങ്ങനെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചതിന് കോടതി ആദ്യമേ ഖേദപ്രകടനം നടത്തും. ഇടത്തരക്കാരനായ പ്രതിയുടെ പാത സുഗമമാക്കി തീർക്കാൻ മജിസ്‌ട്രേറ്റ് തനിക്ക് കഴിവുള്ളതെന്തും ചെയ്യും. കേസിൽ ധനികനായ പ്രതി കുറ്റക്കാരനാണെന്ന് അസന്നിഗ്ധമായി തെളിഞ്ഞാൽ നിർലോഭമായ ക്ഷമാപണത്തോടു കൂടി ഒരു നിസാര ശിക്ഷവിധിക്കുക മാത്രമാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് ചെയ്യുക. അവജ്ഞയോടു കൂടി പണം മേശപ്പുറത്ത് വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട് ആ ധനികൻ ഇറങ്ങി പുറത്തു പോകും. അതേ സമയം ഭാഗ്യഹീനനായ ഒരു പാവപ്പെട്ട തൊഴിലാളിയാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റിനു മുമ്പിൽ ഹാജരാകേണ്ടി വരുന്നതെങ്കിൽ അത് മറ്റൊരു കഥയാണ്. മിക്കവാറും അതിന് തലേദിവസം രാത്രി മുതൽ മറ്റു തടവുകാരോടൊപ്പം ലോക്കപ്പിൽ കഴിയേണ്ടിവരും. കോടിതിയിൽ വച്ച് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് അവന്റെ നേരെ തട്ടിക്കയറും. ആദ്യം മുതലേ അവൻ കുറ്റക്കാരനാണെന്ന ധാരണയോടെയാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് പെരുമാറുക. തന്റെ ഭാഗം ന്യായീകരിക്കാൻ അവൻ എന്തെങ്കിലും ശ്രമം നടത്തിയാലുടനെ മജിസ്‌ട്രേറ്റ് അവജ്ഞയോടെ പറയും 'ഇമ്മാതരി കഥകൾ ഞാൻ മുമ്പും കേട്ടിട്ടുണ്ട്'. അതിന് ശേഷം അവനു പിഴ ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെടുന്നു. കൈയിൽ മതിയായ പണം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട അവന് ഒരു മാസമോ ജയിൽ ശിക്ഷയോ കഠിനതടവോ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. മറിച്ച് കുറ്റം വ്യക്തമായി തെളിയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും തെണ്ടിയും കള്ളനും ആണെന്നോ (ഒരേ സമയം രണ്ടുമായിരിക്കും) കാരണം പറഞ്ഞ് അവന് ഒരു മാസമോ കൂടുതലോ കഠിനതടവ് വിധിക്കാൻ കോടതിക്ക് കഴിയും. ഗ്രാമ പ്രദേശങ്ങളിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന വർഗ്ഗത്തിന് എതിരെയുള്ള ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസിന്റെ വിവേചനം വിവരണാതീതമാണ്. ഈ സ്ഥിതി വിശേഷത്തെ പൊതുജനം സാധാരണ അംഗീകരിക്കുകയാണ് പതിവ്. അങ്ങേയറ്റം ആക്ഷേപാർഹമായ ചില കേസുകൾ മാത്രമേ പത്രത്തിൽ പരാമർശിക്കപ്പെടാറുള്ളൂ.

 സാധാരണ ഗതിയിൽ അഭിപ്രായ പ്രകടനം ഒന്നും കൂടാതെ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് പതിവ്. അവരിൽ നിന്നും ഇത്രയേ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുള്ളൂതാനും. ഈ പട്ടിക്കായകൾ (Dogberries)* നിയമത്തെ എപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാണ് വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത്. ഈ ന്യായാധിപൻമാർ ബൂർഷ്വാ വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും വരുന്നവരാണ്. ക്രമസമാധാനത്തിന്റെ ആണിക്കല്ല് തങ്ങളുടെ വർഗ്ഗ താൽപര്യ സംരക്ഷണമാണെന്ന് ഇവർ ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്നു''. (കുറിപ്പ് : *ഇതൊരു ഗ്രാമ്യ പ്രയോഗമാണ് Dogberries എന്നതിന് Websters Third International Dictionaryയിൽ അർഥം കൊടുത്തിട്ടുള്ളത് ഇങ്ങനെയാണ്: A Foolish Constable in Shakespeare's Much Ado about Nothing. A Blundering Official often a policeman/constable.അതായത് അബദ്ധം മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്ന വങ്കൻ പൊലീസുകാരൻ അഥവാ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്നർത്ഥം.)

സുപ്രീംകോടതിയുടെ വിധിയിൽ ഏംഗൽസ് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതായി ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ സാദരം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊള്ളട്ടെ.

"കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടവും അതിന്റെ സർവ്വവ്യാപിയായ സ്ഥിരം പട്ടാളം പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ ശ്രേണി പുരോഹിതൻമാർ ജുഡീഷ്യ സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയും പരമ്പരാഗതമായി വ്യവസ്ഥാപിതമായ തൊഴിൽ വിഭജനത്തിന് വേണ്ടി രൂപം കൊണ്ടതാണ്. ഫ്യൂഡലിസത്തിനെതിരായ സമരത്തിന്റെ ശക്തമായ ഉപകരണങ്ങളെന്ന നിലക്ക് പുതിയതായി രൂപംകൊണ്ടു വന്ന മധ്യവർഗ്ഗ വിഭാഗത്തെ സേവിക്കുന്ന ഈ ഏർപ്പാട് രാജ്യവാഴ്ചക്കാലത്താണ് ആരംഭിച്ചത്.''

പട്ടാളം, പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വം പുരോഹിതന്മാർ ജൂഡീഷ്യറി തുടങ്ങിയ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂട വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിൽ യാതൊരു വിവേചനവും ഏംഗൽസ് കൽപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നതിന് ഇത് മതിയായ തെളിവ് നൽകുന്നു.

രാഷ്ട്രീയ തത്വസംഹിതകളെ കുറിച്ച് - ഇതിൽ മാർക്‌സിന്റെയും ഏഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ പ്രധാനമാണ് - ഒരു പ്രതിക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളിലെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാണിക്കുക എന്നത് കോടതിയുടെ ചുമതലയിൽപ്പെട്ടതാണോ എന്നൊന്നും എനിക്കറിഞ്ഞുകൂട. എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ നിയമത്തെ വ്യാഖാനിക്കുകയും നടപ്പാക്കുകയുമാണ് കോടതിയുടെ കർത്തവ്യം കേസിലെ പ്രതികൾ വിശ്വാസം അർപ്പിച്ചിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ സംഹിതകളെക്കുറിച്ച് വിലകൽപ്പിക്കുകയല്ല അതിന്റെ ജോലി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമാണങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാതാക്കളായി ജഡ്ജിമാർ മാറുകയാണെങ്കിൽ അതൊരു അസാധാരണ സ്ഥിതിവിശേഷമായിരിക്കും. തന്റെ പ്രഖ്യാപിത തത്വങ്ങളോട് ഒരാൾ കൂറു പുലർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് പ്രശ്‌നമാക്കാതെ അയാൾ ചെയ്ത കൃത്യം നിയമത്തിന് എതിരാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കുകയാണ് കോടതിയുടെ കടമയെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ഈ കേസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോലം എന്റെ പ്രസംഗങ്ങളും പ്രസ്താവനകളും നിയമത്തിന് എതിരായിരുന്നോ എന്ന് പരിശോധിക്കുവാനും ഈ പ്രത്യേക നിയമപ്രശ്നത്തെക്കുറിച്ച് വിധി നൽകാനോ കോടതിക്ക് തീർച്ചയായും കടമയുണ്ട്. പക്ഷേ മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വിശ്വസ്തതയോടെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന എന്റെ അവകാശ വാദം ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന പ്രശ്‌നം ജഡ്ജിമാർ പരിശോധിക്കണമായിരുന്നോ എന്ന കാര്യം എനിക്ക് സംശയമാണ്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല.എങ്കിലും മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങൾ ഏതെല്ലാമായിരുന്നുന്വെന്ന് പരിശോധിക്കാനും അവയെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാട്ടാനും ഈ രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതി പീഠം മുതിർന്നിട്ടുള്ള നിലയ്ക്ക് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ സിദ്ധാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്കല്ല തെറ്റുപറ്റിയതെന്ന് താങ്കളുടെ പംക്തികളിലൂടെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്റെ മേൽപ്പറഞ്ഞ അവകാശവാദം ശരിയാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കാനും എന്റെ തെറ്റുകൾ 'തുറന്നുകാട്ടാനും' വേണ്ടിയാണ് സുപ്രീം കോടതി വിധിയിലെ നല്ലൊരു ഭാഗം ചെലവഴിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട കോടതിയുടെ പാണ്ഡിത്യ വിവേക അധികാരങ്ങളോടുള്ള എല്ലാ ആദരവും വച്ചുപുലർത്തിക്കൊണ്ടു തന്നെ ഈ പ്രശ്‌നം സംബന്ധിച്ച് കോടതിയുടെ ധാരണ ശരിയല്ലെന്ന് പറയാൻ ഞാൻ അഗ്രഹിക്കുകയാണ്.

ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ചും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അവ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതിനെക്കുറിച്ചള്ള മാർക്‌സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് സമീപനത്തെപറ്റി ജഡ്ജിമാർ പറയുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്:

""മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുക എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ചിന്തിച്ചിരുന്നത്. ഏംഗൽസിന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ, മാർക്‌സിസത്തിൽ വെള്ളം ചേർത്തതാണെന്ന ലെനിന്റെ ധാരണ തെറ്റായിരുന്നു. മാർക്‌സ് തന്നെ ഇതിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 'തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ദാരിദ്ര്യം' എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥത്തിൽ മാർക്‌സ് എഴുതുന്നു: "വളർച്ചയുടെ ഗതിക്രമത്തിൽ പഴയ ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം പുതിയ സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കും. വർഗ്ഗങ്ങളും വർഗ്ഗ ശത്രുക്കളും ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹമായിരിക്കും അത്. തന്മൂലം ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിലെ വർഗ്ഗ ശത്രുതതയുടെ ഔദ്യോഗികമായ രൂപം മാത്രമായ രാഷ്ട്രീയ അധികാരം ഇന്നത്തെ അർത്ഥത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകും.''

തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ഭരണാധികാരിവർഗമായി സംഘടിക്കുന്നതാണ് യഥാർത്ഥ ഭരണകൂടം എന്ന് കമ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ടെന്നുള്ള കൌട്സ്ക്കിയുടെയും കൂട്ടരുടെയും വാദം മാർക്‌സിസത്തെ തെറ്റായി ധരിച്ചതിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ്. മാർക്‌സിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകാരം തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ട്. ക്രമേണ ആ ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുകയും തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യും."

മാർക്‌സിന്റെ ഉദ്ധരണിയും കൌട്സ്ക്കി മാർക്‌സിന്റെ ആശയങ്ങളെ തെറ്റായി ധരിച്ചുവെന്ന പരാമർശവും ഒഴിച്ചാൽ ഈ പ്രസ്താവം മുഴുവൻ തെറ്റാണെന്ന് മാർക്‌സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് അടിസ്ഥാന ഗ്രന്ഥവുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുള്ള ആർക്കും വ്യക്തമാകും. ഈ പോയിന്റ് സംബന്ധിച്ച് തന്നെ മാർക്‌സിന്റെ വിശകലനത്തെയും കൌട്സ്ക്കിയുടെ തെറ്റിദ്ധാരണകളെയും കുറിച്ചുള്ള കോടതിയുടെ ധാരണകൾ ശരിയല്ലെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

ഒന്ന്

ശാശ്വതമായ ഒരു ഏർപ്പാടായി ഭരണകൂടത്തെ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ല. മനുഷ്യ ചരിത്രത്തിൽ ഭരണകൂടം ഇല്ലായിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് അവർ വിദഗ്ധമായി തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ ഭാവിയിലും ഭരണകൂടമില്ലാത്തൊരു ഘട്ടം ഉണ്ടാകും. ഈ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടക്ക് ശാശ്വത സ്വഭാവം ഇല്ലാത്തതും അടിസ്ഥാന സ്വഭാവം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു ഭരണകൂടം നിലനിൽക്കുന്നു. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ലെനിൻ വ്യക്തമായി വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ സാമാന്യമായ ഒരു ഭരണകൂടവുമില്ല. ഏത് വർഗ്ഗത്തിന്റെ സന്തതിയും രക്ഷിതാവുമാണോ ഭരണകൂടം ആ വർഗത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ വരുന്ന മാറ്റമനുസരിച്ച് ഭരണകൂടവും സ്വാഭാവികമായി മാറുന്നു. അടിമ, നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ സമുദായങ്ങൾക്ക് അവരവരുടേതായ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടങ്ങളുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷത്തെ അടിമകളാക്കി നിർത്തി ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടി അടിമ നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങൾ തട്ടിപ്പടച്ചിട്ടുള്ള ഭരണകൂടമാണ് ഓരോ ഭരണകൂടവും. നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ ആധിപത്യം ചെലുത്തുന്ന നമ്മുടേത് പോലുള്ള വർഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിൽ ഈ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങളുടെ മർദ്ദന യന്ത്രമാണ് ഭരണകൂടം.

രണ്ട്

മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഈ വിശകലനത്തെയാണ് കാള്‍ കൗട്സ്‌കി തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയും മുതലാളിത്ത ഭരണത്തെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കാൻ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താമെന്ന സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്‌ക്കരിക്കുകയും ചെയ്തത്. ഈ പ്രശ്‌നത്തിൽ കൗട്സ്ക്കിക്കുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകളെ സംബന്ധിച്ച് ഏംഗൽസിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത് നേരിയ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കൌട്സ്ക്കിയുടെ ഈ മാർക്‌സിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സിദ്ധാന്തത്തെ തകർത്തെറിയുന്നതിനുള്ള കടമ ലെനിനിലാണ് അർപ്പിതമായത്. ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തിന്റെ വർഗ്ഗ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കുകയും ബൂർഷ്വാ ജനാധിപത്യത്തെ ജനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതായി ധരിക്കുകയും ചെയ്തതാണ് കൌട്സ്ക്കിയുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ പിശക് എന്ന് ലെനിൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. മാർക്‌സും ഏംഗൽസും തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോരാടിയത് ഈ ആശയത്തിന് എതിരായിട്ടായിരുന്നു.

മൂന്ന്

ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിന് എതിരായി ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം ഉപയോഗിക്കുന്ന മർദ്ദന ഉപാധികളെന്ന നിലയിൽ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടത്തിന്റെ അവസാന രൂപമാണ് ബൂർഷ്വാ സ്റ്റേറ്റെന്ന് മാർക്‌സും ഏംഗൽസും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കർഷകരുടെയും ചെറുകിട ഉടമകളുടെയും സഹായത്തോടെ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥ തകർത്തെറിയുന്ന തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ബൂർഷ്വാ ഭരണസംവിധാനത്തെ തുടച്ചു നീക്കുകയും സ്വന്തം ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ച് രണ്ടുകാര്യങ്ങള്‍ പറയേണ്ടതുണ്ട്:

ഒന്നാമത്, നേരത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്ന ഭൂരീപക്ഷക്കാരുടെ അധീനതയിലായതുകൊണ്ട് ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിനെതിരായ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ ഭരണകൂടമായിരിക്കില്ല അത്. വര്‍ഗ സമുദായങ്ങളുടെ ഉല്‍ഭവത്തിന് ശേഷം ആദ്യമായി ഭൂരിപക്ഷം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത വ്യവസ്ഥിതിയായിരിക്കും അത്.

രണ്ടാമത്, ഒരു ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വഭാവങ്ങള്‍ അതിനും ഉണ്ടായിരിക്കും. അതായത്, ആ ഭരണകൂടവും ഒരു മര്‍ദ്ദനോപകരണമായിരിക്കും.കാരണം വീണ്ടും അധികാരത്തില്‍ തിരിച്ചുവരുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ മാത്രം ശക്തമായിരിക്കും പുറത്താക്കപ്പെട്ട ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം. അത്തരം ശ്രമങ്ങളെ അടിച്ചമര്‍ത്താന്‍ ആവശ്യമായ മര്‍ദ്ദനോപാധികള്‍ തൊഴിലാളി ഭരണകൂടത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഇതിനെയാണ് തൊഴിലാളി വര്‍ഗ്ഗ സര്‍വ്വാധിപത്യമെന്ന് പറയുന്നത്. ആകാവുന്നത്ര വിപുലമായ ജനാധിപത്യമാണ് കര്‍ഷകരുടേയും ഇടത്തരം ഉടമകളുടേയും സഹായത്തോടെ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ ഭരണകൂടം നടപ്പിലാക്കുന്നത് . അതോടൊപ്പം വര്‍ഗഭരണത്തിന്റെ പുനരാവിര്‍ഭാവം തടയുന്നതിനു വേണ്ടി മുന്‍ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അവകാശങ്ങള്‍ക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങളേര്‍പ്പെടുത്തേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും.

നാല്

എല്ലാ ഉല്‍പാദനോപകരണങ്ങളും പൊതു ഉടമയിലാക്കുകയും ബുദ്ധിപരവും കായികവുമായ അധ്വാനങ്ങള്‍ തമ്മിലും നഗര ഗ്രാമ ജീവിതങ്ങള്‍ തമ്മിലും സ്ത്രീ പുരുഷന്‍മാര്‍ തമ്മിലുമുള്ള വിവേചനങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാക്കുകയും, അങ്ങിനെ വര്‍ഗവിവേചനത്തിന്റെ എല്ലാ അവശിഷ്ടങ്ങളും തുടച്ചുനീക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യചരിത്രത്തിലെ പരിവര്‍ത്തനോന്‍മുഖമായ ഘട്ടത്തിന് ശേഷമാണ് ഭരണകൂടം 'അപ്രത്യക്ഷമാകു'ന്നത്

അവർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യം
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തുറന്നുകാട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യമുണ്ട്. മർദ്ദനോപകരണം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടല്ലാതെ ഭരണകൂടത്തെ പറ്റി സാമാന്യമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും വിശകലനങ്ങൾക്ക് യോജിച്ചതല്ല എന്നുള്ളതാണത്. കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്ന തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.

എൻ പ്രഭോ!

പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ ഇത്തരം തെറ്റായ പരാമർശം ഏതെങ്കിലും ദിനപത്രത്തിലെ ഒരു സാധാരണ എഴുത്തുകാരനോ വിവരമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ ആണ് നടത്തിയതെങ്കിൽ അത് അവഗണിച്ച് തള്ളാമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ജഡ്ജി തന്നെ കോടതിക്ക് പുറത്തുവച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്ന പക്ഷം അതിനെയും ഇപ്രകാരം തന്നെ കാണാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ള വിധിന്യായമാണ്. മാർക്‌സിസ്റ്റ് വിശകലനത്തെ സംബന്ധിച്ച് എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തിരുത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു വിധിന്യായം!

ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറയുവാൻ എന്നെ അനുവദിക്കുമാറാകണം.

എന്റെ പ്രഭോ!
സാധ്യമല്ല.

അവിടുത്തെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി

മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ

വായിക്കുന്നതിനേക്കാൾ

എന്റെ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനാണ് ഞാൻ കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടുക.

THE VINAYAKA PRINCIPLE

The Mouse Symbolises Ignorance

Ganesh Chaturthi also known as Vinayaka Chaturthi is one of the important Hindu festivals celebrated throughout India with a great devotion. This day is celebrated as the birthday of Lord Ganesh, the elephant-headed son of Lord Shiva and Goddess Parvati. Lord Ganesh is the symbol of wisdom, prosperity and good fortune.

Ganesh Chaturthi is celebrated on Shukla Chaturthi of the Hindu month of Bhadra (generally falls between August and September). This festival is celebrated by Hindus with great enthusiasm. People bring idols of Lord Ganesh to their homes and do worship. The duration of this festival varies from 1 day to 11 days, depending on the place and tradition. On the last day of the festival the idols are taken out in a colorful and musical procession and immersed traditionally in water.

As per Hindu mythology Lord Ganesh is considered as "Vigana Harta" (one who removes obstacles) and "Buddhi Pradayaka" (one who grants intelligence). This festival is very important for students, they worship Lord Ganesh to illuminate their minds.

Vinayaka Chaturthi is celebrated every year on the 4th day of the first fortnight of Bhadrapada month per Hindu calendar, which typically aligns with August or September month of Gregorian calendar. This day is marked in the scriptures as the birthday of Ganesha, son of Siva and Parvathi. The Ganesha festival should be an opportunity for us to understand the significance of His Form and Name and the proper way to adore the Ganesha Principle. 

Vinayaka is the leader of the universe; there is no leader above him. He is the leader of all and master of all. Vinayaka or Ganesha or Ganapathi or Vighneshwara―all indicate the elephant God, who is worshipped as the very first deity, before regularly beginning any ceremony, vow, fast or pilgrimage. He is the lord of the ganas or divine forces that exist inside and outside the human body; He is the lord, who masters and overcomes vighna (obstacle), however imminent or eminent. This is the natural effect of the fact that Ganapathi is the God of vidya or buddhi (learning or intellect). He is the image of His parents, Siva-Sakthi, having the power and characteristics of both. He is the Pranava, OM. All words emanate from OM. Why is such a preeminence accorded to Ganapathi? Swami narrates a beautiful story from the purana (scriptures).

Once upon a time Parvathi (Divine Mother) and Parmeshwara (Divine Father) wanted to decide between Vinayaka and Subrahmanya (their two sons) who was superior. They called both of them and set them a task. They were told that they should go round the cosmos. Whoever came first would be entrusted with the highest office. Subrahmanya immediately got onto the back of his peacock and started flying on its wings. But Ganapathi stayed put. Parvathi and Parmeshwara thought Ganapathi was out of the race. But on seeing Subrahmanya at a distance, Ganapathi got up, circumambulated his parents and sat down. Ganapathi claimed that he had won the race. When Parmeshwara questioned him, Ganapathi replied: "The whole cosmos is a projection of the Lord. The Lord is immanent in the universe. When I have gone round my Divine parents, I have gone round the universe." Ganapathi also asked them: "Show me any place where you are not present. You are omnipresent. You are in everything."

Because of the acute intelligence he displayed, Vinayaka was made the head of the ganas by Parmeshwara.

Gajaanana is another appropriate name for Ganesh. The derivative meaning of Gajaanana is: ‘ga’ means gamyam (goal), ‘ja’ means janma (birth); anana means face. So this name indicates that Ganesh is not merely one who has the face of an elephant as commonly understood. He is the deity that enables us to be face-to-face with God, who is the goal of human birth.

 Mouse is the vehicle of Vinayaka.Mouse symbolises darkness which means ignorance. Mouse moves about in darkness only, and not in light. Therefore the inner meaning of the mouse being Vinayaka’s vehicle is that he subdues ignorance. Parvati means Prithvi or earth. So when we say Ganapathi is Parvati’s son, it means he is the son of the earth. Partha, Arjuna’s another name, also means son of the soil. Every man is born of the earth. So everyone is Ganapathi. Ganapathi means the Master of Ganas. The ten senses, mind and intellect—these twelve are the Dwadasa Adityas or twelve Ganas of which Ganapathi is the Lord. So he resides in every person in the form of intellect and Jnana or wisdom.

In human beings there are five organs of perception and the five organs of action. The mind is the master over these ten organs. Buddhi (intellect) is the discriminating faculty above the mind. The ten senses, the mind and the intellect together constitute the ganas. In the word gana, ‘ga’ stands for buddhi (intellect), and, ‘na’ signifies vijnana (the higher knowledge or wisdom). Ganapathi is the master of intellect and wisdom. Swami tells us that Vinayaka exists within every being in the form of the Atma. Like Vinayaka, Atma has no master.  

© Ramachandran 

PRASANT BHUSHAN DIDN"T SUPPORT KARNAN

Karnan a Judge was Imprisoned for Contempt

While lawyer Prashant Bhushan was on the verge of being punished for contempt of court,the pseudo secular lobby was up in arms against the Judiciary. Ironically, in 2017, Bhushan had hailed the Supreme Court judgment against Justice Karnan and tweeted how he was “Glad SC finally jailed Karnan for gross contempt of court.” One cannot fail to observe that in his tweet Bhushan did not address the sitting judge of the Kolkata High Court as ‘justice’.

This was Bhushan’s tweet:

Glad SC finally jailed Karnan for gross contempt of court.He made reckless charges on judges &then passed absurd 'orders' against SC judges!
11:33 AM · May 9, 2017

Bhushan’s tweet also implies that he is not against the Contempt of Courts Act per se but rather supports the legislation. The Contempt of Courts Act is an archaic legislation, first enacted in 1926. It has its origins in the British law. The legislation was amended later on and the present law was enacted in 1971. While the UK did away with the offence in the contempt law long ago, India continues to hold on to this. The Law Commission in its report on the Contempt Act 1971, has argued that India has a large number of cases (almost one lakh at the time of submission of the report in 2018) whereas the UK had its last such case in 1931. Hence, the Commission observed that “the high number of cases (in India) justify the continuing relevance of the Act.”

Justice Karnan had to serve the entire sentence and his appeal for pardon and review at various fora, including Parliament and to then President of India Pranab Mukherjee, was ignored.

Both the cases are related to the violation of Contempt of Courts Act that has a maximum punishment of six months jail term and/or fine of Rs 2,000. In that sense, Justice Karnan was awarded the maximum punishment under the Act and sentenced without even initiating the proceeding for his impeachment.

In a brief summary of the case, BBC World wrote: “The stand-off dates from January (2017), when Justice Karnan wrote a letter to Prime Minister Narendra Modi flagging up the names of 20 judges he alleged were corrupt.” The summary also stated that “The top court has barred the media from publishing and broadcasting Justice Karnan’s statements.” So, we don’t know his side of the story or the entire story.

Many journalists had opposed the Supreme Court’s gag order on the case reporting. Ashok Malik, presently Policy Advisor in the Ministry of External Affairs had tweeted saying, “So what if a newspaper reports Justice Karnan’s statements? Does the Supreme Court send the editor and reporter to prison? Under which law?”

The editorials and op-eds written at that time, we will find that every editor or writer was united in supporting the judgment. Same was the case with the prime time debates.

Pained by the coverage of his case, Justice Karnan had written an open letter to the media: “I have often mentioned in my communications that I am a victim of caste discrimination…It is most unfortunate and perhaps a national disaster that such critical issues never figured in most of the national publications.” He wanted the media to act in a fair and unbiased manner.

Justice Karnan had not made any public allegation of corruption against any judge. Rather, he had sent his complaint to the Prime Minister’s Office in a sealed envelope. Bhushan made the allegations on social media and were thus in the public domain.

So, how does one understand the outrage in Prashant Bhushan’s case but silence when Justice Karnan was convicted?

It can be said since Justice Karnan is a Dalit, the media acted with bias and failed to present his case in totality. Similarly, it can be said that since Prashant Bhushan belongs to the upper caste and the ruling elite, and his father Shanti Bhushan was the law minister in the Morarji Desai Cabinet. The reason for the intelligentsia not supporting Justice Karnan has more to do with their association or disassociation with the ruling structure as well as with the nature of Karnan and Bhushan’s allegations.Bhushan kis surely,pseudo secularism’s blue eyed boy.

What was the Karnan case?

Allegations of misconduct by Justice C.S. Karnan, who was sent to jail in Kolkata on Wednesday, to serve a six-month prison term for contempt of court, have been recorded in detail by past Chief Justices and Acting Chief Justices of the Madras High Court, where he served between 2009 and 2016.

Karnan had a long history of confrontation and conflict with his colleagues in the High Court and many of them were so afraid of his threats and harassment that they wanted to seek voluntary transfer to other High Courts.

Copies of correspondence among judges available with The Hindu show that Mr. Karnan was not only accused of repeated harassment of fellow judges and threatening them with prosecution, but also of seeking particular portfolios so that he could deal with “high potential cases.”

Further, there were complaints that he sat over judgments for many months after reserving orders and that he had no respect for court timings.

“He comes and goes as he pleases, sometimes sitting late and many times rising within an hour of sitting,” says a detailed letter from then Chief Justice, Sanjay Kishan Kaul, now a judge of the Supreme Court, on April 22, 2015.

In some cases,  Karnan disposed of the matters after written complaints were brought to his notice.

The letter summarised the charges and complaints against  Karnan. “Inability to get along with any of his colleagues”, “his perception that he is ragged by his colleagues”, “the threats held out by him to other judges,” “abusive language to his own colleagues, including women judges”, “his obsession with particular rosters, considered by him to be ‘high potential cases’” and “grave doubts being raised both on his competence and character”, are some instances of his conduct found in it.

Justice Kaul pointed out the irony in Karnan threatening one and all with action under the Scheduled Castes and Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act, while his two principal targets (Justice V. Dhanapalan and Justice S. Manikumar) are from a SC community.

In November 2011, Justice Karnan complained to the National Commission for Scheduled Castes (NCSC) that he was being victimised and humiliated by other judges.

The then Chief Justice, M.Y. Eqbal, wrote to the Chief Justice of India (CJI) explaining the developments. He noted that on October 8, 2011,  Karnan made a written request for allotment of work either on the Writ Side or the Criminal Side on a regular basis. He was allotted bail and anticipatory bail portfolio two days later. “However, to my shock and surprise, within a few days of his dealing with Bail and Anticipatory Bail, I received oral complaints that Justice C.S. Karnan had granted bail in sensational cases involving State Ministers for other considerations.” The Chief Justice took back the portfolio only to be confronted by some advocates who took up Mr. Karnan’s cause.

In a letter to the CJI, Chief Justice R.K. Agrawal recorded how on January 8, 2014, Mr. Karnan barged into his chambers and hurled a volley of invectives.

Noting that he was getting complaints about the judge from many other judges and advocates, Justice Agrawal felt  Karnan’s conduct tended to undermine the Chief Justice’s dignity. “In fact, some of my brother judges are afraid of him,” he said, while recommending Mr. Karnan’s transfer out of the Madras High Court at the earliest.

A memorandum signed by 20 judges recounts an incident at an official dinner at the Tamil Nadu State Judicial Academy in honour of new Chief Justice Sanjay Kishan Kaul. Mr. Karnan first sat in a lounge and started abusing the High Court’s Registrars. Later, he entered the Library Hall, where the judges were waiting, and “started abusing the judges in filthy language.”

They said, “He went on taunting every judge assembled at the dinner meet and challenged them to reply to his unwarranted, unimaginable and unpalatable questions…”

They also recalled that he had misbehaved at a Full Court meeting held when Justice Satish K. Agnihotri was the Acting CJ.

Karnan also raised issues concerning selection of judges alleging that corruption and favouritism were behind the names being considered. He frequently threatened to file complaints before the NCSC against judges and officials.

The Supreme Court on 9 May 2017 held Calcutta High Court Judge Karnan guilty of contempt of court, judiciary and judicial process and sentenced him to six months imprisonment.

"We are of the unanimous opinion that Justice C.S. Karnan has committed contempt of court, judiciary and judicial process of the gravest nature," Chief Justice J.S. Khehar mentioned in the order.

The court also ordered media not to publish the content of orders passed by Justice Karnan, who on Monday issued an order sentencing eight Supreme Court judges to five years of “rigorous imprisonment” and imposed a fine of Rs. 1,00,000 each under the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act of 1989 and the amended Act of 2015.

The eight include members of the seven-judge Bench, headed by Justice Khehar which, in February, issued a contempt order against him on the charge of degrading the judiciary.

Justice Karnan, on his part, directed the Supreme Court judges “to appear before him on May 28” and later “reposted” the matter to May 1.

The Supreme Court Bench ordered Justice Karnan to be medically examined and on May 4, he refused to undergo medical tests as directed by the Supreme Court and told the team of doctors, in a written response, that he is “absolutely normal and with a stable mind.”

മാപ്പിള ലഹള:പച്ചയും ചുവപ്പും -പുസ്തകം ഇറങ്ങി

ഇതാ രണ്ടു പുതിയ പുസ്തകങ്ങൾ 

വാരിയം കുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ്‌ ‌ ഹാജിയെ മഹാനായി ചിത്രീകരിക്കാൻ  മുസ്ലിം മത മൗലിക വാദികളും മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാരും വർഗീയ ചലച്ചിത്രകാരന്മാരും കൊണ്ടു പിടിച്ചു ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ മാപ്പിള ലഹളയെ ആധാരമാക്കി രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ ഇറങ്ങി -പത്രപ്രവർത്തകനും എഴുത്തുകാരനുമായ രാമചന്ദ്രൻ എഴുതിയ 'മലബാർ ജിഹാദ്‌',അദ്ദേഹം പരിഭാഷ ചെയ്ത സി ഗോപാലൻ നായരുടെ 'മാപ്പിള ലഹള 1921'.

മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി ആദ്യം പുറത്തിറങ്ങിയ പുസ്തകം മലബാർ ഡെപ്യൂട്ടി കലക്റ്ററായിരുന്ന ഗോപാലൻ നായർ ഇംഗ്ലീഷിൽ 1923 ൽ എഴുതിയത്  ആയിരുന്നു.അക്കാലത്ത് വന്ന പത്ര റിപ്പോർട്ടുകളുടെ സമാഹാരമാണ് ഇത്.പത്രങ്ങൾ മിക്കവയും ഇന്നില്ലാത്തതിനാൽ,ഇത് സുപ്രധാന ചരിത്ര രേഖയാണെന്ന് അവതാരികയിൽ ഡോ കെ എസ് രാധാകൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.സ്വയം രാജാക്കന്മാരായി അവരോധിച്ച മത മൗലിക വാദികളുടെ തനി നിറം ഇതിൽ കാണാം.

ഹൈദരാലിയുടെ കാലം മുതൽ മലബാറിൽ സംഭവിച്ച ഇസ്ലാമികവൽക്കരണ പശ്ചാത്തലത്തിൽ.മാപ്പിള ലഹളയുടെ ഉള്ളടക്കം വിശകലനം ചെയ്യുന്ന 'മലബാർ ജിഹാദ്‌'എന്ന  രാമചന്ദ്രൻറെ പുസ്തകം ,ആദ്യമായി അബനി മുക്കർജി മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി എഴുതിയ പ്രബന്ധം പുറത്തു കൊണ്ട് വരുന്നു.1921 ഒടുവിൽ മുക്കർജി എഴുതി ലെനിന് നൽകിയ പ്രബന്ധത്തിലാണ്,ലഹള വർഗീയ സമരമാണെന്ന തല തിരിഞ്ഞ വിശകലനം വന്നത്.ഇത് ആവർത്തിച്ച കെ എൻ പണിക്കരെ പോലുള്ള കൂലി ചരിത്രകാരന്മാർ മുക്കർജിയെ തമസ്കരിച്ചു;വ്യാഖ്യാനം മോഷ്ടിച്ചു.ഗാന്ധിയുടെ നിലപാടും പുസ്തകത്തിൽ വിമർശിക്കപ്പെടുന്നു.

പുസ്തകത്തിന്റെ ആമുഖത്തിൽ രാമചന്ദ്രൻ പറയുന്നു:

"1836 നവംബറിൽ തുടങ്ങിയ പോരിന്റെ തുടർച്ചയായിരുന്നു,1921.അതിന് മുൻപ് ഏതാണ്ട് 80 മാപ്പിള കലാപങ്ങൾ നടന്നു.കുടുംബ പരമായി തന്നെ വംശഹത്യാ പാരമ്പര്യമുള്ള കാളവണ്ടിക്കാരൻ ഫസൽ പൂക്കോയ തങ്ങളെ നാട് കടത്തിയതിലുള്ള പക മലബാർ കലക്‌ടർ ഹെൻറി വാലന്റൈൻ കൊണോലിയുടെ കൊലയിൽ കലാശിച്ചു.കലാപങ്ങളിൽ ക്ഷേത്രങ്ങൾ മാപ്പിളമാരുടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു.മഞ്ചേരി ക്ഷേത്രത്തിൽ 92 മാപ്പിളമാർ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തിന് ഇരകളായ കഥ ചരിത്രത്തിലുണ്ട്.ക്ഷേത്ര വളപ്പുകളിൽ പശുക്കളെ അറുത്ത് അവയുടെ ആന്തരാവയവങ്ങൾ വിഗ്രഹങ്ങളിൽ ചാർത്തുന്നതും വിഗ്രഹങ്ങൾ തകർക്കുന്നതും ക്ഷേത്രങ്ങൾ ചാമ്പലാക്കുന്നതും ഏത് മാപ്പിള ലഹളയിലും കാണാം.

"ഇവ വർഗ സമരമാണെന്ന് കെ എൻ പണിക്കർ മുതൽ വെളുത്താട്ട് കേശവൻ വരെയുള്ള മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാർ കണ്ടത്,വക്രതയും കുടുമ്മി വച്ച അശ്ലീലവുമാണെന്ന് എന്നെ ചരിത്ര ബോധം പഠിപ്പിച്ചു.ചരിത്ര ബോധം ഒന്നേയുള്ളു;മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്ര ബോധം എന്നൊന്നില്ല.കുഷ്ഠം ഒരു രോഗമാണ്;മാർക്സിസ്റ്റ് കുഷ്ഠം എന്നൊന്നില്ല.മാപ്പിള ലഹളയിൽ ഏറ്റവും പീഡനം അനുഭവിച്ചത് നായന്‍മാരും നമ്പൂതിരിമാരും ചില ക്ഷത്രിയരുമാണ് -തീയരുമുണ്ട്.ജനിച്ച സമുദായത്തെയും മതത്തെയും വഞ്ചിക്കുകയാണ്,മത ഭ്രാന്തിനെ വർഗ സമരമാക്കുക വഴി നായരും നമ്പൂതിരിയുമായ മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാർ ചെയ്തത്.അവരിൽ പ്രധാനികൾ സി ഗോപാലൻ നായർ ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയ 'മാപ്പിള ലഹള 1921' പകർത്തി വച്ചിട്ടുമുണ്ട്."

പച്ചയും ചുവപ്പുമല്ലാത്ത ചരിത്രമാണ് ഈ പുസ്തകങ്ങളിലുള്ളത്.

രണ്ടിന്റെയും പ്രകാശനം കുരുക്ഷേത്ര പ്രകാശൻ,കലൂർ,കൊച്ചി.ഫോൺ 0484 2338324

മലബാർ ജിഹാദ്, പേജ് 184,വില 180 രൂപ.

മാപ്പിള ലഹള, 1921 പേജ് 144 വില 150 രൂപ 

ADHIKARI'S THESIS FOR JINNAH AND PAKISTAN

The Left Supported  Islamic Fundamentalism

Dr. Gangadhar Adhikari (1898 – 1981) is best known in party circles as the bridegroom who forgot his wedding day. He was an eccentric Marxist theoretician and prolific writer. He was the former general secretary of the Communist Party of India (CPI). He was a chemical scientist who earned his PhD degree in Berlin in 1927. He worked with some of the best scientists, attending lectures by Max Planck and Albert Einstein.

Dr Adhikari was in Germany between 1922 and 1928 and was attracted to Marxism. He joined the German Communist Party. He returned to India in 1928 and joined the Communist Party of India. He was arrested in the Meerut Conspiracy Case.  Einstein wrote an open letter to the British Prime Minister Ramsay MacDonald seeking the release of the scientist Adhikari.

Adhikari was elected the General Secretary of the Communist Party of India in the National Conference at Kolkata in 1933.

He was a member of the CPI Politburo from 1943-1951.

When the clamour for Pakistan by the Muslim League, on the basis of Jinnah’s two-nation theory, was warming up, and Congress leaders were in jail following the uprising of August 1942, the CPI released a ‘thesis’, drafted by Gangadhar Adhikari. Adhikari's position on the national question, published in 1943 under the name Pakistan and Indian National Unity, was inspired by Joseph Stalin's Marxism and the National Question as it stressed the importance of nationality to share a common language, a defined territory and a common national consciousness.

The substance of the thesis was that there was no such nation as India, that India was really a conglomeration of as many as eighteen different ‘nationalities’ and that each one of these nationalities had the right to secede from the conglomeration. The communist understanding was that Muslims would be oppressed by the Hindus in united India and that the League had become ‘progressive’.

Supporting Jinnah’s demand for Pakistan, the communists argued that secession, far from dismembering the country, would “lead to still greater and more glorious unity of India, the like of which India has not seen in her history.”

Adhikari's Pakistan thesis was the speech, On the Present National Questions in India, at an Enlarged Central Committee meeting of the Communist Party of India, held in September 1942. It was published in Labour Monthly, March 1943, pp. 87-91.

Here is an abridged version of the thesis, published in the Labour Monthly:

Pakistan and Indian National Unity

By G Adhikari

The question of national unity, of Hindu-Muslim unity, has always been before our country and therefore only if we see its evolution side by side with that of our national movement, can we understand it properly in its present phase. The question itself has gone through different phases of development alongside the different phases through which our national movement itself has gone. However, only such a historical dynamic treatment of the problem can enable us to understand its significance today, in today’s phase of our national movement. Old ways of looking at the problem, old solutions, still persist in our understanding, and quite naturally so. These tendencies, these outmoded ways of thinking, which really form the deviations of today, have to be brought out and nailed down sharply, not only in terms of principles but also in terms of historical evolution, otherwise, they cannot be rooted out. Comrades raise several doubts and several questions. Where do these arise from?

From nowhere else except our own former approach to the problem before the outbreak of the war. That is why a historical-political review is necessary, a review of how the question of Hindu-Muslim unity is developed through the three different phases of our national movement. Only in this way can we understand the significance of Pakistan and of the demand for the self-determination of nationalities; only in this way can we understand exactly why these demands have arisen now at this time and not before.

Let's look back and examine the evolution of the problem. We find three distinct approaches to the problem in three distinct periods, each one corresponding to a particular phase of our national movement.

In the first and earliest period, it was the fundamental axiom of the national movement (which was itself in its earliest period) that India is one nation; the difference between the Hindus and the Muslims is only one of religion; the stronger the national urge among the masses of both religions grows, the sooner this difference will go off and Hindus and Muslims will grow together as one. At this period, propaganda for unity on the basis of nationalism against imperialism was considered the adequate solution to the problem. Such propaganda was carried on by the Liberals in the earliest period of the national movement and the Liberals at that period were the leaders of the incipient national movement. The Liberals, who were the earliest nationalists, just argued: “What is needed to solve the problem is nationalist consciousness.” This period lasted till about 1921 when it reached its culmination in the Khilafat-Congress unity.

The second period lasts from 1921 up to about 1936. In this period, with the further development of the nationalist movement, comes a further development of the problem of Hindu-Muslim unity themselves, and then seemingly “new” problems crop up ... To have a static conception of a nation is to be blind to all such development, is to be blind to historical development and reality. Let us take the case of our own country. There have been different nationalities, not yet grown to full nationhood, lying dormant within it. Actually, it was the foreign power, by its conquest and consequent shattering of all the old forms of economy, which actually started the process of “national” development. Before this foreign conquest, India was mainly of a feudal-village economy and therefore could not be called a “nation” in the modern bourgeois sense of the term. Before the British conquest of India, there was no part of India which can be described as a nation in the bourgeois sense. How then does this “national” development begin under the British in a typically uneven way? Such an uneven development had already set in even under a pre-capitalist economy, due to various historical and geographical causes. But this uneven development is accentuated by imperialism. This accentuated uneven development, imposed by imperialist exploitation and by the imperialist imposed distorted thwarted forms of capitalist development, gives rise in the course of time to various problems. In certain parts, bourgeois development comes earliest; these parts naturally lead the national anti-imperialist movement and at that stage, we ourselves were not conscious that we are actually a multi-national state. As bourgeois development goes on spreading and as the masses of the people and especially the peasantry in all parts of India wake up to political consciousness, then it is that individual national movements begin to arise within the framework of the all-Indian national movement against imperialism.

It was this unrest of the border nationalities, their democratic movement for self-expression within the broad framework of the struggle against Tsarism, that characterises the Russia of 1912-14. Bourgeois separatist movements arise in the border nationalities, seeking to take advantage of, and exploit, this democratic sentiment of the masses. As against this, the labour movement in the border regions led by the Bolsheviks seeks to combat this separatist tendency and to unite all the nationalities for the struggle against Tsarism. This is the crux of the national problem that came up before the Bolshevik Party in 1912. The Bolsheviks realised that only by recognising the essentially democratic and progressive character of this striving of the nationalities for self-determination, only by conceding this as a right, could they fight the bourgeois separatist tendencies successfully and forge unbreakable all-in unity against the Tsarist autocracy. The Bolsheviks demarcated clearly between two things: (1) the awakening to the national consciousness of new nationalities, an awakening which was historically progressive and found its expression in the demand for self-determination; (2) the way in which the bourgeoisie within these nationalities was seeking to take advantage of this essentially democratic urge of the masses and lead it into their own separatist class channels. They realised that granting the first is the only way to defeat the second and to forge a greater revolutionary unity of all the masses than ever before.

Similarly, here too in our own country, the problem of unifying the different sections of our people against imperialism, for the war of liberation against Fascism arises at a time when the spread of the national movement has aroused various dormant nationalities of our land to life when new “national” urges are beginning to appear under this impact. Unless we recognise this fact, we cannot find the key to unity today.

It is when we examine the present period that the full force of Stalin’s remark comes out before us: “In the case of India, too, it will probably be found that innumerable nationalities, till then lying dormant, would come to life with the further course of bourgeois development.”

We Communists recognise, and explain clearly to the people, two things: (1) The problem of nationalities can only be solved in a firm and lasting manner under Socialism when the disuniting factor of the bourgeoisie disappears; (2) But at the same time, a partial solution is also possible under capitalism, but only under conditions of complete and full democracy. The solution which the C.P.S.U. put forward in 1917 was one of attaining complete democracy, of a radical complete democratic revolution.

This is the crux of the problem which the bourgeois reformists entirely pass over. The problem today is not a constitution-mongering problem of remaking boundaries. The question of communal unity must be seen as a revolutionary question of forging revolutionary unity of all sections of our people to break the imperialist-feudal rule. The breaking of this rule is the precondition to the people being able to remake boundaries in a democratic way.

This is where the Communist solution is a revolutionary solution and is sharply demarcated from all constitution-mongering of the Liberals and the bourgeois reformists. To try to wander off into ethnographic pastimes and boundary-making formulae is to stray from the revolutionary path into the path of reformism. The problem before us today is not one of drawing maps and making boundaries, but one of forging the revolutionary unity of action of all sections of our people, to win the expected war, of liberation and to secure the common freedom of all.

This is what is stressed in paragraph 1 of our Resolution. That our solution is not a constitutional solution, that the cornerstone of our policy is the unity of the masses as the vanguard of the national movement.

Our policy with respect to the Hindu-Moslem problem fits into this general framework. This policy has to be sharply and clearly demarcated from (1) the stand of Jinnah and the separatists; (2) the stand of the National Congress leadership; (3) the stand of the Akhanda Hindustan-wallas...

It is necessary, in closing, to stress once again one important point – that is the crux of Communist policy. The question of the self-determination of nationalities is to be looked upon as a political revolutionary question, not a constitutional question.

It is the constitutionalist whose first question is: “Whether to separate or not.” But Communists say: When we grant the right of self-determination as an unconditional right, then this right becomes the hallmark of sovereignty, of equality. The way in which we should pose the question of nationalities is: how shall we define the nationalities so as to create conditions where there still be the fullest and freest flowering and development of national characteristics? We keep two aspects in mind, two aspects which cannot be separated: (1) Right of separation; (2) Object of unification. Our solution itself is no static solution. In the Soviet Union, for example, after the Revolution itself, a number of nationalities attained full-fledged nationhood in the course of time. Hence, we steadily keep before ourselves the two criteria: (1) the grant of the right of separation dispels distrust and creates unity here and now. (2) We should so demarcate the nationalities that in a free and democratic India, the nationalities will grow and flower, will develop towards Socialism.

A BRAZIL GOVERNOR AND 67 INDIAN CORRUPT COMPANIES

J K Tyre Involved in Corruption

In India 67 business accountants have been frozen by the ED in connection with the embezzlement by a provincial governor of Brazil.India has not revealed the details.Who is the governor and what is the fraud?

In all probability,the governor is Helder Barbalho and the fraud is related to the purchase of ventilators.

Two Brazilian governors came under  fire in June over allegations of corruption related to Covid-19 spending, with one having his home raided and another set to face an impeachment process.

Federal police raided the government palace of Para state in the Amazon region as well Governor Helder Barbalho’s home as part of an investigation into alleged fraud in the purchase of ventilators for treating Covid-19. The search order targeted a total of 23 addresses in six states and Brazil’s federal district in Brasilia, police said in a statement.

Barbalho is the second governor to be investigated in relation to suspect medical expenditures during the pandemic.

Helder Barbalho

On May 26, police searched the residence of Rio de Janeiro state Governor Wilson Witzel as part of an investigation into alleged irregularities in contracts awarded for the construction of emergency field hospitals. Rio legislators voted nearly unanimously to begin impeachment proceedings against the governor.

Witzel has promised eight emergency field hospitals, but only one has opened, near the Maracana soccer stadium.

He denied any wrongdoing and said he was the victim of political persecution.

“I am at ease about my innocence. I will keep on working as governor and will prepare my defense. I am sure that the deputies will judge the facts as they really are,“ said a statement from Witzel, who will continue in office unless the legislative process leads to his impeachment and removal.

Both Witzel and Barbalho have criticized President Jair Bolsonaro’s rejection of quarantine measures to contain the spread of the coronavirus.

The alleged fraud in Para stemmed from the acquisition of ventilators worth millions of dollars, done so without a call for bids as allowed by state emergency protocols during the pandemic. The equipment deployment was delayed and ultimately useless for patients with Covid-19, according to the police statement, which said investigators are looking into allegations of money laundering and corruption.

The judge who ordered the raid froze $5 million in the bank accounts of Barbalho and seven others, prosecutors said. They said there are indications the governor has a close relationship with the executive who supplied the ventilators and also knew they were inadequate.

“I am at ease and available for any clarification. I acted in time to avoid damage to the treasury, since the resources were returned to the state,” Barbalho said on Twitter. “I am not a friend of the businessman and obviously did not know that the ventilators would not work.” During the operation, police found dozens of bundles of cash in a home belonging to Peter Cassol, former secretary of administrative management at the state health department, according to images shown by TV Globo. In the afternoon, the government announced Cassol’s dismissal.

The Para government said in a statement that it had already gone to court to file for compensation from the suppliers for damages.

Para is Brazil’s fourth hardest-hit state, with about 62,000 confirmed coronavirus cases and more than 3,900 deaths, according to official data, which is considered by experts to be a significant undercount.

Bolsonaro changed the head of the federal police in April, sparking suspicion of political interference in the force as alleged by former Justice Minister Sérgio Moro, who resigned.

The Enforcement Directorate (ED) informed the Delhi high court that it froze 67 bank accounts of various Indian businessmen and companies in India on the request of Brazil, where a provincial governor is under investigation for embezzling funds.

The ED has informed the court that it acted on mutual legal agreement between both countries but it hasn’t filed any case in the matter.

The agency was responding to a plea filed by advocate Vijay Aggarwal on behalf of company Hamilton Housewares, whose account was frozen by the ED last month along with other individuals/companies.

Hamilton Housewares Pvt Ltd deals in plastics, thermo steel, thermo ware, ceramic ware and glassware under the brand name “Milton”. The company’s accounts was ordered to be frozen by the ED on  13 July. The order further said that no withdrawals will be allowed without the permission of the agency.

Aggarwal argued before the high court that the business of the company has been affected due to ED’s action and it is not able to perform its day-to-day business, both as regards to payments to be made and the orders to be performed.

He further argued that the action has been taken when it is not even known whether a scheduled offence has been registered or not and that ED has not supplied to the company “reasons to believe” to freeze the bank account.

The ED said that the action has been taken on request of Brazil and India is under obligation to act as there is a reciprocal agreement between the two countries. Brazilian authorities had requested India to freeze these 67 accounts in which funds linked to a provincial governor have been transferred.

Wilson Witzel

The agency claimed that Brazil provincial governor (whose name has been withheld by the ED) was involved in embezzlement of funds to over 50 countries, including India.

Apart from Hamilton Housewares, accounts of eight more companies, namely JK Tyre, KP Sanghvi & Sons, Nancy Crafts Pvt Ltd, Bharat Fashion and Apparels, Eastman Industries Ltd, Orbit Exports Ltd, Shrenuj & Co and RSWM Ltd were frozen by the ED  in Brazil probe.

Helder Zahluth Barbalho (born 1979) is former Chief Minister of National Secretariat of Ports and Minister of Fishing and Aquaculture during the government of president Dilma Rousseff, and former Minister of National Integration, appointed by president Michel Temer.He is the son of former governor of Pará and current senator Jader Barbalho and federal congresswoman Elcione Zahluth.

Wilson José Witzel (born  1968) is a Brazilian lawyer  A member of the Social Christian Party, Witzel is a former federal judge and is an ex-marine. On 28 October 2018, he was elected Governor of the State of Rio de Janeiro with a four-year term beginning in January 2019, replacing Luiz Fernando Pezão.

Witzel holds a master's in Civil Law, and has been a professor of Criminal Law for more than 20 years. As a federal judge, he served in different civil and criminal courts in Rio de Janeiro and in Vitória (Espírito Santo).An ally of the far-right president, Jair Bolsonaro, Witzel was elected after promising a “slaughter” of drug gangsters. In September 2019, following the killing of an eight year old girl, hundreds demonstrated in anger in the Complexo do Alemão favela where she was shot, and the hashtag #aculpaedowitzel (it’s Witzel’s fault) led trending topics in Brazil. Cartoons showing the smiling governor wiping blood from his face.

വടക്കാഞ്ചേരിയിൽ എന്തോ ചീഞ്ഞു നാറുന്നു

ആ നിയമോപദേശം ശരിയല്ല 

നിയമമന്ത്രി എ കെ ബാലൻ പറഞ്ഞത്,ലൈഫ് മിഷൻ പദ്ധതിയിൽ റെഡ് ക്രെസൻറ് സഹായം സംബന്ധിച്ച നിയമോപദേശത്തിൽ തനിക്ക് ഒരു പങ്കുമില്ല,നിയമ സെക്രട്ടറിക്കാണ് ഉത്തരവാദിത്തം എന്നാണ്.അത് ശരിയുമാണ്.

പി കെ അരവിന്ദ ബാബു നിയമ സെക്രട്ടറി ആയി നിയമിക്കപ്പെട്ടത് 2019 ജൂൺ ഒന്നിനാണ്.ലൈഫ് മിഷൻ പദ്ധതിക്ക് റെഡ് ക്രെസൻറ് സഹായത്തിന് വിദേശ അനുമതി സംബന്ധിച്ച നിയമോപദേശം വാങ്ങാൻ മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫിസിൽ നിന്ന് എം ശിവശങ്കർ തദ്ദേശ ഭരണ അഡീഷണൽ ചീഫ് സെക്രട്ടറി ടി കെ ജോസിന് എഴുതുന്നത് ജൂലൈ പത്തിന്.അടുത്ത ദിവസം റെഡ് ക്രെസെന്റുമായി കരാർ ഒപ്പിടുമ്പോൾ കേന്ദ്ര അനുമതി വേണ്ടെന്ന നിയമോപദേശം കിട്ടിയിരുന്നു.

ഈ നിയമോപദേശം ശരിയായിരുന്നോ ?

കേരളം പ്രളയം കണ്ട 2018 ൽ കേന്ദ്ര നയം പ്രളയം പോലുള്ള ഘട്ടങ്ങളിൽ വിദേശ സഹായം സ്വീകരിക്കരുത് എന്നായിരുന്നു.അതിനാൽ കേരളത്തിന് യു എ ഇ വഴി വരേണ്ട 700 കോടി കിട്ടാതെ പോയി എന്ന് ഇടതു കേന്ദ്രങ്ങൾ സങ്കടം പറയാറുണ്ട്.ദുരിതങ്ങൾ രാജ്യം സ്വയം തരണം ചെയ്യും എന്നാണ് കേന്ദ്ര നയം.

അക്കാലത്ത് യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ സഹായത്തിന് കണ്ടെത്തിയ ബദൽ വഴി ആയിരുന്നു റെഡ് ക്രോസ് / റെഡ് ക്രെസൻറ്. 1,90,000 പൗണ്ട് ( രണ്ടു കോടി രൂപ )  അടിയന്തര സഹായമായി റെഡ് ക്രോസിന് അനുവദിച്ചു.കേന്ദ്ര വിദേശ കാര്യ വക്താവ് രവീഷ് കുമാർ വിദേശ സർക്കാരുകളിൽ നിന്ന് സഹായം സ്വീകരിക്കില്ലെന്ന് വ്യക്തമാക്കിയ ശേഷം ആയിരുന്നു,ഇത്.പ്രവാസികളിൽ നിന്നോ ഇന്ത്യൻ വംശജരിൽ നിന്നോ ഫൗണ്ടേഷനുകൾ പോലുള്ള രാജ്യാന്തര സംഘടനകളിൽ നിന്നോ പ്രധാന മന്ത്രിയുടെയും മുഖ്യമന്ത്രിയുടെയും ദുരിതാശ്വാസ നിധികളിലേക്ക് സംഭാവന സ്വീകരിക്കാം എന്നും വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു.

ഈ നിർദേശം അനുസരിച്ച് റെഡ് ക്രോസ് വഴി സഹായിക്കാം എന്ന് വന്നു.വീട്ടുപകരണങ്ങൾ അത് നഷ്ടപ്പെട്ടവർക്ക് നൽകുക,പ്രളയത്തിന് പിന്നാലെ രോഗങ്ങൾ വരുന്നതിനാൽ കൊതുകു വലകൾ നൽകുക തുടങ്ങിയവയാണ് ലക്ഷ്യമെന്ന് യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ പ്രസ്താവന ഇറക്കി.

റെഡ് ക്രോസ് / റെഡ് ക്രെസൻറ് സൊസൈറ്റിയുടെ ദുരിതാശ്വാസ അടിയന്തര നിധിക്കായിരുന്നു സംഭാവന.

യു എ ഇ യിൽ നിന്ന് സഹായം സ്വീകരിക്കേണ്ടതില്ല എന്ന കേന്ദ്ര നിർദേശത്തെ എതിർത്ത ധനമന്ത്രി തോമസ് ഐസക്കിന്റെ പ്രസ്താവന കേന്ദ്രം ശ്രദ്ധിച്ചു.2016 ലെ ദേശീയ ദുരിതാശ്വാസ നിയന്ത്രണ പദ്ധതിയിൽ  India “may" accept aid “if the national government of another country voluntarily offers assistance as a goodwill gesture in solidarity with the disaster victims" ( ഇന്ത്യയ്ക്ക് വേണമെങ്കിൽ മറ്റൊരു രാജ്യത്തിൻറെ സ്വയമേവയുള്ള സഹായം ദുരിത നേരത്തെ ഐക്യദാർഢ്യമെന്ന നിലയിൽ സ്വീകരിക്കാം ) എന്നുള്ളതായി ഐസക് ട്വിറ്ററിൽ കുറിച്ചു.

ഐസക്കിന് തെറ്റി എന്ന് കേന്ദ്രം വിലയിരുത്തി."വേണമെങ്കിൽ" എന്ന പ്രയോഗത്തിന് അർഥം,കേന്ദ്രം വിദേശ സഹായം സ്വീകരിക്കണം എന്നല്ല.

ഗുജറാത്തിൽ 2001 ൽ ഭൂകമ്പമുണ്ടായപ്പോൾ അവിടത്തെ സർക്കാർ സഹായം സ്വീകരിച്ചത്,ശ്രദ്ധിച്ചാണ്.മരുന്ന് സ്വീകരിച്ചതേയില്ല.

ഇത്രയും പറഞ്ഞതിൽ നിന്ന് തെളിയുന്നത്,ഇവിടത്തെ റെഡ് ക്രോസ് വഴിയാണ് യു എ ഇ സഹായിക്കേണ്ടിയിരുന്നത് എന്നാണ്;അതും മനുഷ്യന് ആവശ്യം വേണ്ട വസ്‌തുക്കൾ എന്ന നിലയിൽ.

എമിറേറ്റ്സ് റെഡ്  ക്രെസൻറ് ,ഇവിടത്തെ റെഡ് ക്രോസ് വഴിയാണ്  വരേണ്ടിയിരുന്നത്.അത് സംഭവിച്ചില്ല.

കോഴ നൽകിയതായി കരാറുകാരൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്;അത് റെഡ് ക്രോസ് പ്രവത്തനത്തിൽ ഇല്ല.രാഷ്ട്രപതിയാണ് റെഡ് ക്രോസ് അധ്യക്ഷൻ.

അതിനാൽ,കേരളത്തിലെ 20 കോടി റെഡ് ക്രെസൻറ് പദ്ധതിയിൽ എന്തോ ചീഞ്ഞു നാറുന്നു .

ഷേക്‌സ്പിയറുടെ 'ഹാംലെറ്റ്‌' നാടകത്തിൽ,കാലം ചെയ്ത രാജാവിൻറെ പ്രേതം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ശേഷം,കൊട്ടാരം കാവൽക്കാരൻ പറയുന്നു:"Something is rotten in the state of Denmark" ( ഡെന്മാർക്കിൽ എന്തോ ചീഞ്ഞു നാറുന്നു). 

ചില പ്രത്യേക താൽപര്യങ്ങൾ മുൻ നിർത്തി മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസ് നന്നായി നടന്നു വന്ന ലൈഫ് മിഷൻ പദ്ധതി ഏറ്റെടുക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് രേഖകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു.അതിനാൽ പിണറായി വിജയന് എളുപ്പം കൈകഴുകാൻ ആവില്ല.

ലൈഫ് മിഷൻ മേധാവി സ്ഥാനത്തു നിന്ന് എസ് ഹരികിഷോറിനെ മാറ്റി, ആ സ്ഥാനത്തും എം ശിവശങ്കറിനെ അവരോധിച്ച് സർക്കാർ ഉത്തരവിറക്കിയത് 2018 ജൂൺ പതിനാറിനായിരുന്നു. ജനകീയനായ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്ന പേരുള്ള ഹരികിഷോറിനെ നീക്കിയത് സംശയാസ്പദമാണ്. നിശ്ചിത സമയത്ത് പദ്ധതി തീരുന്നില്ല എന്നാണ് കാരണം പറഞ്ഞത്. അന്ന് ശിവശങ്കർ പ്രിൻസിപ്പൽ സെക്രട്ടറി ആയിട്ടില്ല. മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫിസർ ഓൺ സ്‌പെഷൽ ഡ്യൂട്ടി ആയിരുന്നു.

ഹരികിഷോർ ലൈഫ് മിഷൻ മേധാവിയായി സ്ഥാനമേറ്റ്‌ വെറും രണ്ടാഴ്ച കഴിയും മുൻപായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തെ നീക്കിയത്. അതിനാൽ മതിയായ കാരണം അതിന് പിന്നിലില്ല. ഹരികിഷോറിനെ കുടുംബ ശ്രീ മേധാവിയാക്കി -പ്രധാനമന്ത്രി ആവാസ് യോജന എന്ന ഭവന പദ്ധതി അതിന് കീഴിലുണ്ട്.

2018 ഏപ്രിൽ പതിനൊന്നിന് നടന്ന ലൈഫ് മിഷൻ അവലോകന യോഗത്തിൽ മുഖ്യമന്ത്രി ലൈഫ് മിഷൻ നടത്തിപ്പിൽ അതൃപ്തി പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അതിൻറെ ഒന്നാം ഘട്ടത്തിൽ ഓരോ ജില്ലയിലും ഒരു പാർപ്പിട സമുച്ചയം എന്ന ലക്ഷ്യം ഒരു വർഷത്തിനകം വേണ്ട വണ്ണം പൂർത്തീകരിക്കാനായില്ല എന്നായിരുന്നു വിമർശനം. ടെൻഡർ വഴിയോ സർക്കാർ ഏജൻസികൾ വഴിയോ ഉടൻ നിർമാണം നടത്താൻ ചീഫ് സെക്രട്ടറി പോൾ ആന്റണിയോട് നിർദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. വടകരയിലെ ഊരാളുങ്കൽ സൊസൈറ്റിയെ ഇതിനായി നിർദേശിച്ചത് വിവാദമുണ്ടാക്കി. കേന്ദ്ര വിജിലൻസ് കമ്മിഷന്റെയോ സംസ്ഥാന ധന വകുപ്പിന്റെയോ മാർഗ നിർദേശങ്ങൾ പരിഗണിച്ചില്ല.

ഇതിനെ തദ്ദേശ ഭരണ സെക്രട്ടറി ബി അശോക്‌ എതിർത്തപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെയും മാറ്റി. ജൂനിയർ ഐ എ എസ്‌ ഓഫീസർമാരെ വയ്ക്കുന്ന സിവിൽ സപ്ലൈസ് എം ഡി സ്ഥാനം കിട്ടിയ അശോക്‌ ഇപ്പോൾ അവധിയിലാണ്.

സ്ഥലജല വിഭ്രാന്തിയിൽ,പിണറായി

കലിഗുലയുടെ തിരിച്ചു വരവ് 

പല തവണയായി പിണറായി വിജയൻ മാധ്യമ പ്രവർത്തകരെ ആട്ടുന്നു; അവരോട് ആക്രോശിക്കുന്നു, ഇറങ്ങാൻ പറയുന്നു. കയറാൻ വേണ്ടിവന്ന ബദ്ധപ്പാട് കാരണമായിരിക്കും, തുടരെത്തുടരെ ഇത് പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കുന്നത്. മാധ്യമ പ്രവർത്തകർ ഒരു അധികാര സ്ഥാനത്തുo കയറാത്തതിനാൽ അവർക്ക് ഇറങ്ങേണ്ട ആവശ്യം വരുന്നില്ല. എന്നാൽ പിണറായി വിജയൻ ഇറങ്ങും. അല്ലെങ്കിൽ ജനം താഴെയിറക്കും. വെറുതെ കേരള എർദോഗൻ ചമയുകയാണ്, പിണറായി.

മാധ്യമങ്ങളുടെ വായ മൂടിക്കെട്ടുന്ന എർദോഗനെ തുർക്കിക്കാർ ഇറക്കിക്കോളും.

അധികാരത്തിലിരിക്കുന്നവന് സ്ഥല ജല വിഭ്രാന്തി പിടി പെടുക അസ്വാഭാവികമല്ല.

കലിഗുല

ആൽബേർ കാമുവിൻറെ ‘കലിഗുല’ എന്ന നാടകമാണ് ഓർത്തു പോകുന്നത്. അൾജീരിയയിൽ ജനിച്ച് ഫ്രാൻസിൽ ചിന്തകനായ കാമു, ഹിറ്റ്ലറുടെ ഭ്രാന്തിൻറെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ്, ‘കലിഗുല’ എഴുതുന്നത്. 1938 ൽ എഴുത്തു തുടങ്ങി പലതവണ മിനുക്കി,1944 ലാണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

റോമാ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ക്രൂരനായ ചക്രവർത്തിയായിരുന്നു, കലിഗുല. അയാളുടെ ക്രൂരതകൾ ഇവിടെ വിവരിക്കുന്നില്ല. അധാർമികതകളും വിസ്തരിക്കുന്നില്ല. അയാൾ വായനക്കാരുടെ മനസ്സിൽ നില്കുന്നത് സ്വന്തം കുതിരയെ ഉപദേഷ്ടാവാക്കി വച്ചു എന്നതിനാലാണ്. ഇൻസിറ്റാറ്റസ്‌ എന്നായിരുന്നു , കുതിരയുടെ പേര്.

പ്രാചീന ചരിത്രകാരൻ സ്യൂട്ടോണിയസ് ആണ് ആ കഥ ലോകത്തിനു മുന്നിൽ വച്ചത്.കുതിരയോടുള്ള സ്നേഹം മൂത്ത് കലിഗുല, അതിന് ദന്തം കൊണ്ട് തൊഴുത്തുണ്ടാക്കി. കഴുത്തിൽ ആഭരണങ്ങൾ അണിയിച്ചു.കൊട്ടാരം പണിതു. സ്വർണത്തരി കലർത്തിയ ഓട് സ് ആണ് കുതിരയ്ക്ക് കൊടുത്തിരുന്നതെന്ന് ചരിത്രകാരൻ കാഷ്യസ് ഡിയോ എഴുതി. ഇവർക്കുശേഷം വന്ന ചരിത്രകാരനാണ്, കുതിരയായിരുന്നു, ചക്രവർത്തിയുടെ ഉപദേഷ്ടാവ് എന്നെഴുതിയത്.

ഉപദേഷ്ടാക്കളുടെ ഘോഷയാത്രയാണ് പിണറായി ഭരണത്തിലുള്ളത്.

പുസ്തകങ്ങളും കാർട്ടൂണുകളും നിരോധിക്കുന്ന ഒരു ജനതയാണ്,നാം.കലിഗുല തുടങ്ങി താമസിയാതെ രണ്ടാം ലോകയുദ്ധം തുടങ്ങിയതിനാലും.ഹിറ്റ്‌ലർ ഉള്ളതിനാലും,കാമുവിന് പല തവണ നാടകം പരിഷ്‌കരിക്കേണ്ടി വന്നു.കാമുവിൻറെ അസംബന്ധ ചക്രത്തിൻറെ ഭാഗമായിരുന്നു,അത്.ഔട്ട് സൈഡർ,മിത്ത് ഓഫ് സിസിഫസ് എന്നിവയാണ്,മറ്റുള്ളവ.’ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നു,അതിനാൽ ഞാനുണ്ട്’ ( I think ,therefore I Am ) എന്ന ദെക്കാർത്തെയുടെ തത്വത്തെ,’ഞാൻ കലഹിക്കുന്നു , അതിനാൽ ഞാനുണ്ട്’ ( I rebel ,therefore I Am ) എന്ന് മാറ്റിയെഴുതിയ ചിന്തകനാണ്,കാമു.

സഹോദരി ദ്രൂസിലയുടെ മരണത്തിൽ ദുഖിതനായ കലിഗുലയിലാണ്,നാടകം തുടങ്ങുന്നത്.സ്വന്തം വധം കലിഗുല തന്നെ ആസൂത്രണം ചെയ്യുന്നതായിട്ടാണ്,കാമുവിൻറെ വ്യാഖ്യാനം.എ ഡി 41 ജനുവരി 24 നായിരുന്നു,ചരിത്രത്തിൽ അയാളുടെ മരണം.

ആഹ്ളാദമില്ലാതെയാണ് മനുഷ്യർ മരിക്കുന്നത് എന്ന് കണ്ടെത്തുന്ന കലിഗുല,ആഹ്ളാദ വഴികൾ തേടുന്നു.കേവല സത്യം കണ്ടെത്താൻ അയാൾക്കുള്ള ഉപകരണം സർവ പുച്ഛവും പേടിപ്പിക്കലുമാണ്. കൊലപാതകവും മൂല്യങ്ങളുടെ തച്ചു തകർക്കലും വഴി,അയാൾ കണ്ടെത്തുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യം വിലയില്ലാത്തതായി പരിണമിക്കുന്നു.സൗഹൃദവും സ്നേഹവും അയാൾക്ക് വേണ്ട.ഐക്യവും നന്മയും വേണ്ട.ഉപജാപക സംഘത്തിൻറെ വാക്കുകൾ വിശ്വസിച്ച് അവയ്ക്ക് യുക്‌തികൾ കണ്ടെത്തി, ചുറ്റുമുള്ളവരെ അയാൾ അരിഞ്ഞു വീഴ്ത്തുന്നു. സംഹാര ത്വരയാണ് അയാളുടെ ജീവിത പ്രചോദനം.സംഹാരം,അവനെ തന്നെ സംഹരിക്കും. ഉപജാപക സംഘത്തെ ആയുധം അണിയിച്ച് അയാൾ സ്വന്തം അന്തകനാകുന്നു.

ഏതു സ്റ്റാലിനിസ്റ്റ് ഭരണാധികാരിക്കും സ്തുതിപാഠകരെ ഇഷ്ടമായിരിക്കും. അതിൽ തന്നിഷ്ടം നോക്കികളായ മാധ്യമ ഉടമകളും പ്രവർത്തകരും കാണും. എന്നാൽ.പ്രോലിറ്റേറിയൻ ഭരണാധികാരി,ബൂർഷ്വ മാധ്യമത്തിന്റെ ബൂർഷ്വ ഉടമയുമായി ചങ്ങാത്തം കൂടി എന്നതിനാൽ മാധ്യമ പ്രവർത്തകരെല്ലാം കീഴാളരായി, “ഇറങ്ങടാ ” എന്ന് പറയാം എന്ന് കരുതിയാൽ, അത് പതനമാണ്. മാർക്സിസ്റ്റിന്റെ പരമ പദം ബൂർഷ്വയാണെന്ന് പ്രത്യയ ശാസ്ത്രത്തിൽ പറയുന്നില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, ദാരിദ്ര്യ കാലത്ത് കാൾ മാർക്സിന് അഷ്ടിക്ക് വക നൽകിയത്, ന്യൂയോർക് ഡെയിലി ട്രിബ്യു ൺ എന്ന പത്രമായിരുന്നു. മാർക്സ് പത്ര പ്രവർത്തകനായിരുന്നു. ദരിദ്രനായി തന്നെ മാർക്സ് മരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന് എഴുത്തച്ഛൻ പുരസ്‌കാരവും കേസരി -സ്വദേശാഭിമാനി പുരസ്കാരവും കിട്ടിയില്ല.

അടുത്ത തവണ ദരിദ്രരായ മാധ്യമ പ്രവർത്തകരെ ബൂർഷ്വയായ വിജയൻ ആട്ടുമ്പോൾ , ആ കൂട്ടത്തിൽ മാർക്സ് ഉണ്ടോ എന്ന് ഒരു നിമിഷം ശങ്കിക്കണം. അപ്പോൾ, വന്ന വഴിയിൽ കൂടി തിരിച്ചു നടക്കാൻ പറ്റും. നിങ്ങൾ ഓരോ തവണയും മാധ്യമങ്ങളോട് ഇറങ്ങാൻ പറയുമ്പോൾ, നിങ്ങൾ നാട്ടുകാരുടെ മനസ്സിൽ നിന്നിറങ്ങുകയാണെന്ന് ഓർമ്മ വേണം.

KERALA LINKED TO AFRICAN MINE ROBBERY

An Indian Fugitive in 2019 Mine Attack

The main accused,K T Ramees in the Kerala diplomatic gold smuggling case haslinks with mining cartels in Africa,the NIA has found.He visited Tanzania last year.

The South African police have sought the help of the Interpol to track down youths of Asia involved in the 19 robberies that happened in their gold mines,last year.An Indian fugitive was captured by the surveillance cameras at Witwatersrand basin gold mine.

There were 19 attacks on gold facilities last year, almost double the number in 2018, according to South Africa’s Minerals Council. More than 100 kilograms (3,527 ounces) of gold was stolen in 2019 as bullion rose to a five-year high, although not all companies disclose their losses, said the council, which represents the nation’s largest miners.

Billions of dollars’ worth of gold is being smuggled out of Africa every year through the United Arab Emirates in the Middle East – a gateway to markets in Europe, the United States and beyond.

Customs data shows that the UAE imported $15.1 billion worth of gold from Africa in 2016, more than any other country and up from $1.3 billion in 2006. The total weight was 446 tonnes, in varying degrees of purity – up from 67 tonnes in 2006.

Much of the gold was not recorded in the exports of African states. Five trade economists interviewed by Reuters said this indicates large amounts of gold are leaving Africa with no taxes being paid to the states that produce them.

Industrial mining firms in Africa confirm that they did not send their gold to the UAE – indicating that its gold imports from Africa come from other, informal sources. 

Previous reports and studies have highlighted the black-market trade in gold mined by people, including children, who have no ties to big business, and dig or pan for it with little official oversight. No-one can put an exact figure on the total value that is leaving Africa.

Informal methods of gold production, known in the industry as “artisanal” or small-scale mining, are growing globally. They have provided a livelihood to millions of Africans and help some make more money than they could dream of from traditional trades. But the methods leak chemicals into rocks, soil and rivers. And African governments such as Ghana, Tanzania and Zambia complain that gold is now being illegally produced and smuggled out of their countries on a vast scale, sometimes by criminal operations, and often at a high human and environmental cost.

Artisanal mining began as small-time ventures. But the “romantic” era of individual mining has given way to “large-scale and dangerous” operations run by foreign-controlled criminal syndicates, Ghana’s President Nana Akufo-Addo told a mining conference in February. Ghana is Africa’s second-largest gold producer.

Not everyone in the chain is breaking the law. Miners, some of them working legally, typically sell the gold to middlemen. The middlemen either fly the gold out directly or trade it across Africa’s porous borders, obscuring its origins before couriers carry it out of the continent, often in hand luggage.

For example, Democratic Republic of Congo (DRC) is a major gold producer but one whose official exports amount to a fraction of its estimated production: Most is smuggled into neighboring Uganda and Rwanda. “It is of course worrisome for us but we have very little leverage to stop it,” said Thierry Boliki, director of the CEEC, the Congolese government body that is meant to register, value and tax high-value minerals like gold.

The customs data provided by governments to Comtrade, a United Nations database, shows the UAE has been a prime destination for gold from many African states for some years. In 2015, China – the world’s biggest gold consumer – imported more gold from Africa than the UAE. But during 2016, the latest year for which data is available, the UAE imported almost double the value taken by China. With African gold imports worth $8.5 billion that year, China came a distant second. Switzerland, the world’s gold refining hub, came third with $7.5 billion worth.

Most of the gold is traded in Dubai, home to the UAE’s gold industry.

The UAE reported gold imports from 46 African countries for 2016. Of those countries, 25 did not provide Comtrade with data on their gold exports to the UAE. But the UAE said it had imported a total of $7.4 billion worth of gold from them.

In addition, the UAE imported much more gold from most of the other 21 countries than those countries said they had exported. In all, it said it imported gold worth $3.9 billion – about 67 tonnes – more than those countries said they sent out.

Over the past decade, high demand for gold has made it attractive for informal miners to use digging equipment and toxic chemicals to boost the yield. Contaminated water is returned to rivers, slowly poisoning the people who need the water to live.

Small-scale miners have long used mercury – easy to buy at around $10 for a thumb-sized vial – to extract flecks of gold from ore, before sluicing it away. Mercury’s toxic effects include damage to kidneys, heart, liver, spleen and lungs, and neurological disorders, such as tremors and muscle weakness. Cyanide and nitric acid are also being used in the process, according to researchers and miners in Ghana.

K T Ramees

Western investors want gold so they can diversify their portfolios; India and China want it for jewelry. But most Western companies – and the banks that finance them – avoid handling non-industrial African gold directly. They are unwilling to risk using metal that may have been mined to fund conflict or that may have involved human rights abuses in, for instance, DRC or Sudan. Various Uganda-based traders have been sanctioned for handling gold smuggled out of DRC.

In other states, including the UAE, these concerns have been less of a problem. Over the last decade, gold from Africa has become increasingly important for Dubai. From 2006 to 2016, the share of African gold in UAE’s reported gold imports increased from 18 percent to nearly 50 percent, Comtrade data showed.

The UAE’s main commodity marketplace, the Dubai Multi-Commodities Centre (DMCC), calls itself on its website “your gateway to global trade.” Trading in gold accounts for nearly one-fifth of UAE’s GDP.

However, no big industrial companies, including AngloGold Ashanti, Sibanye-Stillwater and Gold Fields,say they send gold there. 23 mining companies with African operations, the smallest of which produced around 2.5 tonnes in 2018: 21 of them said they did not send metal to Dubai for refining, the other two did not respond.

While the big South African miners have local refining capacity, the main reason others gave is that no UAE refineries are accredited by the London Bullion Market Association (LBMA), the standard-setter for the industry in Western markets.

Gold can be imported to Dubai with little documentation. A number of refineries accept gold that has been imported as hand luggage.

A Tanzanian parliamentary report estimated that 90 percent of annual production of informally mined gold is smuggled out of the country: The government wants the central bank to buy this up.

In Burkina Faso, Oumarou Idani, minister of mines, believes his country is leaking gold to UAE on a massive scale. Of the 9.5 tonnes of gold the government estimates informal miners dig up each year, just 200 to 400 kg are declared to the authorities.

Saniniu Laizer

Miner Earns Rs 40 Crore with Three Gem Stones

A Tanzanian small-scale miner, who became an overnight millionaire in June for selling two rough Tanzanite stones valued at $3.4m ( Rs 25 Cr), has sold another gem for $2m ( Rs 15 Cr).

The third discovery by Saniniu Laizer weighed 6.3kg (14lb).

Tanzanite is only found in northern Tanzania and is used to make ornaments.

It is one of the rarest gemstones on Earth, and one local geologist estimates its supply may be entirely depleted within the next 20 years.

The precious stone’s appeal lies in its variety of hues, including green, red, purple and blue.

Its value is determined by rarity – the finer the colour or clarity, the higher the price.

Mr Lazier urged his fellow small-scale miners to work with the government, saying that his experience was a good example.

“Selling to the government means there are no shortcuts… they are transparent,” he said in his remarks at a ceremony in the northern Mirerani mine.

Artisanal miners often complain about late payments of their royalties by mine owners.

The two gemstones he got earlier

After his June sale of two rocks weighing 9.2kg and 5.8kg, Mr Laizer – a father of more than 30 children – said that he would hold a party.

But on Monday he said the money will be used to build a school and a health facility in his community in Simanjiro district in northern Manyara region.

He told the BBC two months ago that the windfall would not change his lifestyle, and that he planned to continue looking after his 2,000 cows, adding that he did not need to take any extra precautions despite his new-found riches.

Some small-scale miners like Mr Laizer acquire government licences to prospect for Tanzanite, but illegal mining is prevalent especially near mines owned by big companies.

In 2017, President Magufuli ordered the military to build a 24km (14-mile) perimeter wall around the Merelani mining site in Manyara, believed to be the world’s only source of Tanzanite.

A year later, the government reported an increase in revenue in the mining sector and attributed the rise to the construction of the wall.

© Ramachandran