കേരളം അറിയാത്ത മാർക്സ്

മൗലികതയില്ലാതെ മാർക്സ് 

പതിനേഴാം വയസിൽ (1835) ബോൺ സർവകലാശാലയിൽ പഠനം തുടങ്ങിയെങ്കിലും ഒരു വർഷത്തിന് ശേഷം മാർക്സിനെ പിതാവ് ഹെൻറിച്ച് അരാജകത്വം നിമിത്തം അവിടന്ന് മാറ്റുകയായിരുന്നു. കുടുംബത്തിന് താങ്ങാൻ ആവുന്നതിനേക്കാൾ പണം മാർക്‌സ് ചെലവിട്ടു. ഇങ്ങനെ ചെലവാക്കൽ ആയുഷ്‌കാല ശീലമായി. പഠിക്കുമ്പോൾ ട്രയർ ടാവേൺ മദ്യ ക്ലബിലെ 50 അംഗങ്ങളിൽ ഒരാളായി. അതിൻറെ അഞ്ചു പ്രസിഡന്റുമാരിൽ ഒരാളുമായി. മാർക്സിനെ രാത്രി കുടിച്ചു ബഹളമുണ്ടാക്കിയതിന് സർവകലാശാല 24 മണിക്കൂർ തടവിലിട്ടു.

1836 ൽ രണ്ടു ചേരികളായി വിദ്യാർത്ഥികൾ തിരിഞ്ഞ്‌ നടത്തിയ സംഘട്ടനത്തിൽ മാർക്സിന് ഇടതു കണ്ണിന് മുകളിൽ പരുക്കേറ്റു. ആയുധങ്ങൾ കൈവശം വച്ചതിന് മാർക്സിനെ പിടിച്ചെങ്കിലും അന്വേഷണം മുന്നോട്ട് പോയില്ല. ഇങ്ങനെ ബോണിൽ ഒരു വർഷം തുലച്ചപ്പോഴാണ്, മാർക്സിനെ ബെർലിൻ സർവകലാശാലയിലേക്ക് മാറ്റിയത്. അപ്പോൾ ജെന്നിയുമായി മനസമ്മതം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മാർക്‌സിന്റെ ജൂത കുടുംബം നേരത്തെ ക്രിസ്‌തു മതത്തിലേക്ക് മാറിയിരുന്നു.

മാർക്സ് 

വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നപ്പോൾ, മാർക്സ്, ഹെഗലിനെ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന യങ് ഹെഗേലിയൻസ് ഗ്രൂപ്പിൽ പെട്ടു. മുൻ തലമുറ ആരാധിച്ചിരുന്ന ഗുരുവായിരുന്നു, ഹെഗൽ.

മോഷണം

ഹെഗൽ കഴിഞ്ഞാൽ, മാർക്‌സ് വിപുലമായി പകർത്തിയത്, ലുഡ്വിഗ് ഫോയർബാക്കിനെയാണ്. ഹെഗലിനെ വായിച്ചു തീർത്തപ്പോഴാണ്, 1841 ൽ ഒരു ബോംബ് പോലെ ഫോയർബാക്കിന്റെ The Essence of Christianity എന്ന പുസ്തകം വന്നു വീണത്. മാർക്‌സ് ഇച്ഛിച്ച പോലെ, മനുഷ്യനാണ് ദൈവമെന്ന് സമർത്ഥിച്ച ക്രിസ്‌തു മത ഖണ്ഡനമായിരുന്നു, അത്.

പണ്ഡിത കുടുംബത്തിൽ ജനിച്ച ഫോയർബാക്ക് (1804 -1872) തത്വ ചിന്തകൻ മാത്രമല്ല, നരവംശ ശാസ്ത്രജ്ഞനുമായിരുന്നു. യുവ ഹെഗേലിയൻ സംഘത്തോട് ചേർന്ന് നിന്ന അദ്ദേഹത്തിൻറെ ചിന്തകൾ 'വൈരുദ്ധ്യാത്മക ഭൗതിക വാദം' (dialectical materialism) വികസിപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, അദ്ദേഹം ഹെഗലിനും മാർക്‌സിനുമിടയിൽ പാലമാവുകയും ചെയ്‌തു. ഹെഗലിന്റെയും ഫോയർബാക്കിന്റെയും പുസ്തകങ്ങളിലെ ഖണ്ഡികകൾ ചേർത്ത് വച്ചാൽ മാർക്‌സിസം കിട്ടും.

ഹെഗലിന് എതിരായ ഫോയർബാക്കിന്റെ ആക്രമണത്തിൽ നിന്ന് രണ്ട് ആശയങ്ങൾ മാർക്‌സ് സ്വീകരിച്ചു. ഫോയർബാക്കിന്റെ ഭൗതിക വാദം ഒന്ന്. രണ്ട്, ഹെഗലിനെ തല കീഴായി നിർത്തൽ. അങ്ങനെ ചെയ്‌താൽ, ഭൗതിക ലോകത്തെ മനുഷ്യ ജീവിത സ്വഭാവം വെളിപ്പെടും; ദൈവ പ്രത്യക്ഷം, അപ്രത്യക്ഷമാകും.

സത്യത്തെ ശീർഷാസനത്തിൽ നിർത്തുന്ന ഈ സമ്പ്രദായം, ലോകമാകെ മാർക്സിസ്റ്റുകൾ പകർത്തി.

ഹെഗലിൻറെ വിചാരം പകർത്തി, ദൈവത്തെ വിച്ഛേദിച്ച സ്ഥലത്ത് മാർക്‌സ് പണത്തെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. പണം, അദ്ദേഹത്തിൻറെ ജൂത പാരമ്പര്യത്തിൽ പ്രധാനമായിരുന്നു.

'ഹെഗലിൻറെ നന്മയുടെ തത്വ ശാസ്ത്ര നിരൂപണത്തിന് ഒരാമുഖം' എന്ന പ്രബന്ധം എഴുതി. ഇത് പൂര്ണമായില്ലെങ്കിലും, മാർക്സിസത്തിൻറെ ഉറവിടമാണ്. ഇതിലാണ് ആദ്യമായി 'തൊഴിലാളി വർഗ ദൗത്യം' വന്നത്.

ആമുഖത്തിൻറെ ആദ്യ ഖണ്ഡികയിൽ ആദ്യമായി, കുപ്രസിദ്ധമായ 'മതം മനുഷ്യനെ മയക്കുന്ന കറപ്പാണ്' (the opium of the people) എന്ന പ്രയോഗം വന്നു. മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ:

Religion is the sigh of the oppressed creature, the heart of the heartless world, and the soul of the soulless conditions. It is the opium of the people.

ഇതച്ചടിച്ച മാർക്‌സിന്റെ മാസികയ്ക്ക് ആയിരം കോപ്പി മാത്രമായതിനാൽ, മരണാനന്തരമാണ് ഇതറിയപ്പെട്ടത്. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ,സമാന വാക്യങ്ങൾ പലരും എഴുതിയിരുന്നു. 1798 ൽ നൊവാലിസിന്റെ 'പരാഗം ' എന്ന കൃതിയിൽ, ഈ വാചകം കാണാം. മാർക്‌സ് എഴുതുന്നതിന് മൂന്ന് വർഷം മുൻപ് 1840 ൽ ഈ വാചകം, ഹെൻറിച്ച് ഹെയിൻ,  ലുഡ്വിഗ് ബോണിനെപ്പറ്റിയുള്ള പ്രബന്ധത്തിൽ എഴുതി. മാർക്‌സ് മരിച്ച് നാലു വർഷം കഴിഞ്ഞ് ചാൾസ് കിങ്‌സ്‌ലി, ചർച് ഓഫ് ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെ സഭാ ചട്ടത്തിലും എഴുതി. കറപ്പ് അക്കാലത്ത്, വേദനാ സംഹാരി ആയിരുന്നു.

 മാർക്‌സ് യേശുവിൻറെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളിയെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. മാർക്‌സിസ പ്രതിഷ്‌ഠ നടക്കുമ്പോഴും, ബിംബം മതപരം തന്നെ: ഉത്ഥാനം അഥവാ ഉയിർപ്പ്.

മതമായിരുന്നു അടിത്തറ എന്നറിയാൻ 'ജൂത പ്രശ്നത്തെപ്പറ്റി' എന്ന ലേഖനം വലിയ തെളിവാണ്. പണം ദൈവമായ കച്ചവടത്തിൻറെ അന്യവൽകൃത ലോകത്ത് മനുഷ്യൻ സാമ്പത്തിക അന്യത്വം അനുഭവിക്കുന്നുവെന്ന് മാർക്‌സ് പറയുന്നു. ആധുനിക കച്ചവട ലോകം, പണാരാധനയുടെ മതലോകമാണ്. പണാരാധന ജൂതക്രമമാണ്. ജൂതർ ഇന്ന് മതലോകമോ വംശീയതയോ അല്ല, പ്രായോഗിക സ്വാർത്ഥതയുടെയും അഹന്തയുടെയും മതമാണ്. പണാധികാരം വഴി ജൂതർ രാഷ്ട്രീയ സ്വാധീനമുണ്ടാക്കുകയും പൊതു സമൂഹ മാത്സര്യത്തിൽ അധീശത്വം വഹിക്കുകയും ചെയ്‌തു. മാർക്‌സ് പറയുന്നു:

"പണമാണ് ഇസ്രയേലിൻറെ അസൂയാലുവായ ദൈവം.വേറൊരു ദൈവത്തെയും അത് സഹിക്കില്ല. പണം മനുഷ്യൻറെ ദൈവങ്ങളെ സ്ഥാനഭ്രഷ്ടരാക്കി,അവയെ ഉൽപന്നങ്ങളാക്കി മാറ്റുന്നു".

1843 ശിശിരത്തിലാണ് മാർക്‌സ് സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രം വായിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. 1844 വസന്തം ആകുമ്പോൾ ബോയിസ് ഗിൽബെർട്, ഫ്രാങ്സ്വാ ക്വിസ്‌നെ (17 -o നൂറ്റാണ്ടിൻറെ അവസാനം) മുതൽ ജെയിംസ് മിൽ, ഴാങ് സേ വരെയുള്ളവരെ വായിച്ച് കുറിപ്പുകൾ എടുത്തു. മാർക്‌സ് പേര് വെളിപ്പെടുത്താത്ത ഫ്രഞ്ച്, ഇംഗ്ലീഷ് സോഷ്യലിസ്റ്റുകളോടും ജർമൻ എഴുത്തുകാരോടും വെയ്റ്റ്ലിങ്, ഹെസ്, എംഗൽസ് എന്നിവരോടും കടപ്പാട് രേഖപ്പെടുത്തി. എംഗൽസ് എഴുതിയ Outlines of a Critique of Political Economy എന്ന പ്രബന്ധത്തിൽ നിന്നുള്ള ഭാഗങ്ങൾ പാരീസ് രേഖകളിൽ നന്നായുണ്ട്. സ്വകാര്യ സ്വത്തിൻറെയും അതുണ്ടാക്കുന്ന മത്സരത്തിൻറെയും വിമർശമാണ്, ഈ പ്രബന്ധം. ഉൽപാദന, മൂലധന പ്രതിസന്ധി ഇതിൽ വിഷയമാണ്. ഇതിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികൾ മൂലധന ത്തിൽ പലയിടത്തും കാണാം. ഇത് കഴിഞ്ഞാൽ മാർക്‌സ് നന്നായി പകർത്തിയിരിക്കുന്നത്, ഫോയർബാക്കിൽ നിന്നാണ്.

രാഷ്ട്രീയ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്ര പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ മാർക്‌സ് മൂന്ന് ഉറവിടങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചു: ജർമൻ എഴുത്തുകാരൻ വില്യം ഷുൾസ് തൊഴിലാളികളുടെ പാപ്പരീകരണം, യന്ത്രങ്ങൾ വരുത്തുന്ന അമാനവീകരണം എന്നിവയെപ്പറ്റി എഴുതിയ പ്രബന്ധം, മുതലാളിത്തം തൊഴിലാളിക്ക് മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന നാശത്തെപ്പറ്റി കോൺസ്റ്റാന്റിൻ പെക്വർ എഴുതിയ പ്രബന്ധം, തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിൻറെ ചൂഷണത്തെപ്പറ്റി യൂജിൻ ബുറെറ്റ് എഴുതിയ പുസ്തകം,എന്നിവ.

വാഗ്‌ദത്ത ഭൂമി

മാർക്സിസത്തിൻറെ അടിവേരിളക്കുന്ന കൽപന, അത് വാഗ്‌ദത്ത ലോകം മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നു എന്നതാണ്. ഇത് മാർക്‌സ് തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച ആശയ വാദത്തിന്റെ മറ്റൊരു രൂപമാണ്. മതത്തിൻറെ ലോകം, ഹെഗലിൻറെ ലോകം, വിഭ്രാന്തിയാണ് (Illusion) എന്ന വിമര്ശത്തിൽ  നിന്ന് ഫോയർബാക്കും മാർക്‌സും എത്തിപ്പെട്ടത്, മറ്റൊരു വിഭ്രാന്ത ലോകത്താണ്. പുതിയൊരു യാഥാർഥ്യം ഉണ്ടാക്കാനും വേറൊരു മതം സൃഷ്ടിക്കേണ്ടി വന്നു.

ജൂത പുരോഹിത പാരമ്പര്യത്തിലാണ് മാർക്‌സ് ജനിച്ചത്. ക്രിസ്ത്യൻ ഭരണ കൂടം നില നിന്ന പ്രഷ്യയിൽ ജോലി സംരക്ഷിക്കാൻ മാർക്‌സിന്റെ പിതാവ് ഹെൻറിച്ചിന് ക്രിസ്‌തുമതം സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നു. ആറാം വയസിൽ ക്രിസ്ത്യാനി ആയി ജ്ഞാന സ്നാനവും ചെയ്‌ത മാർക്‌സ്, ഫോയർബാക്ക് ക്രിസ്‌തു മതത്തെ നിരാകരിച്ചപ്പോൾ അത് സ്വാഗതം ചെയ്‌തത്‌, സ്വാഭാവികം. കാന്റും ഹെഗലും ക്രിസ്ത്യാനികൾ ആയിരുന്നു -ദൈവ രാജ്യമുണ്ട്.

വാഗ്‌ദത്ത ലോകം, മാർക്സിന് പൈതൃകമായി കിട്ടിയ ജൂത മതത്തിൽ ഉള്ളതാണ്. അതാണ് ഹീബ്രൂ ബൈബിളിൻറെ നട്ടെല്ല്. ഒരു ക്ഷാമ കാലത്ത് യാക്കോബും 12 ഇസ്രയേൽ ഗോത്രങ്ങൾക്ക് ജന്മം നൽകിയ അവൻറെ പുത്രന്മാരും ഈജിപ്തിലേക്ക് കുടിയേറി. പെറ്റു പെരുകിയ അവർ അടിമകളായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ ക്രിസ്തുവിന് മുൻപ് ഏകദേശം 1250 ൽ അവരെ പ്രവാചകനായ മോശെയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ യഹോവ മോചിപ്പിച്ചു. ആ പുറപ്പാടിൽ, മോശെ, റീഡ്‌സ് കടലിലെ (ചെങ്കടലും അല്ല, ഇന്നത്തെ അഖബ ഉൾക്കടൽ ആണെന്ന് ആധുനിക ഗവേഷകർ) വെള്ളം പകുത്തു. ഫറവോയും അയാളുടെ സൈന്യവും അതിൽ മുങ്ങി ചത്തു. 40 സംവത്സരങ്ങൾ ഇസ്രേലികൾ കാനാന് തെക്കുള്ള സിനായിയിൽ അലഞ്ഞു. സിനായ് മലയിൽ, യഹോവ, യിസ്രയേലുമായി ഉടമ്പടിയിൽ ഏർപ്പെട്ടു. അതാണ് പത്തു കൽപനകൾ. അവസാനം, മോശെയുടെ പിൻഗാമി ആയ യോശുവ പ്രവാചകൻ, ഗോത്ര വർഗത്തെ യോർദാൻ നദി കടത്തി കാനാനിൽ എത്തിച്ചു. അതായിരുന്നു, വാഗ്‌ദത്ത ഭൂമി.

വാഗ്‌ദത്ത ഭൂമിയിൽ എത്തിയ അവർ കാനാനിലെ ജനത്തെ കൂട്ടക്കൊല ചെയ്‌താണ് അവരുടെ ഭൂമി സ്വന്തമാക്കിയത്-രക്ത രൂക്ഷിത വിപ്ലവം. ഹീബ്രു ബൈബിളിലെ ഈ രൂപകമാണ്, മാർക്‌സിന്റെ വാഗ്‌ദത്ത ലോകത്തിന് ആധാരം. ഭരണ കൂടത്തിൻറെ കൊഴിഞ്ഞു പോക്ക് ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിഭ്രാന്തികളാണ് അതിൻറെ സർവ്വേക്കല്ലുകൾ.

ഇന്ത്യയെപ്പറ്റി

മാർക്‌സ് ഇന്ത്യയിലെ സംഭവങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് 1853 -58 കാലത്ത്, ന്യൂയോർക് ഡെയിലി ട്രിബ്യുണി ൽ 33 ലേഖനങ്ങൾ എഴുതി. ഇതിൽ രണ്ടെണ്ണമാണ് കുപ്രസിദ്ധം.1853 ജൂൺ പത്തിന് എഴുതിയ ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം, ജൂലൈ 22 ന് എഴുതിയ ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൻറെ ഭാവി ഫലങ്ങൾ എന്നിവ. ആദ്യ ലേഖനം ട്രിബ്യുൺ ജൂൺ 25 നും (ലക്കം 3804) രണ്ടാമത്തേത് ഓഗസ്റ്റ് എട്ടിനും (ലക്കം 3840) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

ബ്രിട്ടൻ ഇന്ത്യയിൽ സാമൂഹിക വിപ്ലവം നടപ്പാക്കിയ, ചരിത്രത്തിൻറെ അബോധാത്മകമായ ഉപകരണമായിരുന്നു എന്ന വങ്കത്തം വിളമ്പിയതായിരുന്നു, ആദ്യ ലേഖനം. ഹനുമാൻ എന്ന കുരങ്ങിൻറെയും കാമധേനു എന്ന പശുവിൻറെയും മുന്നിൽ സാഷ്ടാംഗം പ്രണമിക്കുന്ന കിരാതനാണ് ഹിന്ദു എന്ന് മാർക്‌സ് അതിൽ പറഞ്ഞു.

മാർക്‌സ് 1853 ൽ എഴുതാൻ ആരംഭിക്കുമ്പോൾ, ഇന്ത്യയെ നന്നായി പഠിച്ചതിന് തെളിവൊന്നുമില്ല. യാത്രാവിവരണങ്ങളും ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനി റിപ്പോർട്ടുകളും പിന്നെയാണ് വായിച്ചത്. ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനിയുടെ അവകാശ രേഖ ബ്രിട്ടീഷ് പാർലമെൻറ് പുതുക്കുന്ന ആ നേരത്ത്,ചില പാർലമെൻറ് രേഖകൾ വായിച്ചതിനെ തുടർന്നുണ്ടായ തോന്നലുകളോ തോന്ന്യാസങ്ങളോ ആണ് മാർക്‌സിന്റെ ഇന്ത്യ ലേഖനങ്ങൾക്ക് ആധാരമെന്ന് മാർക്‌സിസ്റ്റ് ചിന്തകൻ ഐജാസ് അഹമ്മദ് തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്. ഫ്രഞ്ച് വൈദ്യനായ ഫ്രാങ്സ്വാ ബെർണിയർ എഴുതിയ യാത്രാ വിവരണം, Travels in the Mogul Empire എന്ന പുസ്തകത്തെയും മാർക്‌സ് ഇന്ത്യയെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരങ്ങൾക്ക് ആധാരമാക്കി.

ഫോയർബാക് 

ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം എന്ന ലേഖനം എന്ത് പറയുന്നു എന്ന് നോക്കാം:

ഇന്ത്യയുടെ സുവർണ യുഗത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരുമായി യോജിപ്പില്ലാത്തയാൾ ആണ് താനെന്ന് മാർക്‌സ് ആദ്യമേ പറയുന്നു. റിപ്പോർട്ടിൻറെ രണ്ടാം ഖണ്ഡികയുടെ ആദ്യ വാചകമാണ്, അത്. മൊത്തം ലേഖനത്തിൻറെ ആദ്യ വാചകം വിചിത്രമാണ്: ഏഷ്യൻ തോതിലുള്ള ഇറ്റലിയാണ് ഹിന്ദുസ്ഥാൻ. ഇന്ത്യയെ ഇറ്റലിയുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തി എഴുതാൻ വിവരമുള്ള ആരും ഇന്നുവരെ തയ്യാറായിട്ടില്ല.

മാർക്സിനെ ഉദ്ധരിക്കട്ടെ:

"പൗരസ്ത്യ ദേശത്തെ അയർലൻഡ് ആണ്, അത്. ഇറ്റലിയുടെയും അയർലൻഡിന്റെയും വിചിത്രമായ ഈ സംലയനം, സുഖ ഭോഗങ്ങളുടെ ലോകവുംകഷ്ടപ്പാടുകളുടെ ലോകവും ലോകവും തമ്മിലുള്ള ഈ ചേരുവ, ഹിന്ദുസ്ഥാനിലെ പ്രാചീന മത പാരമ്പര്യങ്ങൾ വിഭാവനം ചെയ്‌തിട്ടുള്ള ഒന്നാണ്. അതിരു കടന്ന കാമാസക്തിയുടെയും ആത്മ പീഡനത്തോളം എത്തുന്ന സർവസംഗ പരിത്യാഗത്തിൻറെയും മതമാണ്, അത്. ലിംഗാരാധനയുടെയും ആത്മബലിയുടെയും മതമാണ്.ഭിക്ഷുവിൻറെയും അതേസമയം ദേവദാസിയുടെയും മതമാണ്, അത്.

ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ടാണ് താൻ ഇന്ത്യയുടെ സുവർണ യുഗത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നില്ലെന്ന് മാർക്‌സ് ആണയിടുന്നത്. തുടർന്ന് മാർക്‌സ്, ജാവയിലെ ഇംഗ്ലീഷ് ഗവർണർ സർ സ്റ്റാഫോർഡ് റാഫിൾസ് പഴയ ഡച്ച് ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനിയെപ്പറ്റി നടത്തിയ വിലയിരുത്തൽ അതേ പടി ഉദ്ധരിച്ച്, ഡച്ചുകാരുടെ അനുകരണം മാത്രമാണ് ബ്രിട്ടൻ ഇന്ത്യയിൽ കാട്ടുന്നത് എന്ന് പറയുന്നു.

മാർക്‌സിന്റെ ആദ്യ ഇന്ത്യ ലേഖനത്തിലെ കുപ്രസിദ്ധമായ ഖണ്ഡിക ഇതാണ്:

"ഇന്ത്യയിലെ അധ്വാന ശീലമുള്ള,പുരുഷാധിപത്യമുള്ള നിർദോഷകരമായ സാമൂഹിക സംഘങ്ങൾ ചിന്നിച്ചിതറി,ചെറു ഘടകങ്ങളായി ലയിച്ചു തീർന്നതും ദൈന്യതയുടെ കടലിലേക്ക് എടുത്തെറിയപ്പെട്ടതും അവയിലെ ഓരോ അംഗത്തിനും പ്രാചീന നാഗരികതയും പരമ്പരാഗത ഉപജീവന മാർഗവും നഷ്ടപ്പെട്ടതും മനുഷ്യ വികാരത്തെ ഉലയ്ക്കുന്നതാണ്. എങ്കിലും നിർദോഷമെന്ന് തോന്നുന്ന ഈ അലസ ഗ്രാമ്യ ഗ്രാമ്യ വ്യവസ്ഥയാണ് എക്കാലവും പൗരസ്ത്യ ഏകഛത്രാധിപത്യത്തിൻറെ ഉറച്ച അടിത്തറ ആയിരുന്നത് എന്ന സത്യം വിസ്‌മരിച്ചു കൂടാ."

ഇന്ത്യയും ഏഷ്യ ആകെയും ഒരിക്കലും മാറാത്ത അലസ വ്യവസ്ഥയാണെന്ന സങ്കൽപം, മാർക്‌സിസം പോലെ തന്നെ, മാർക്‌സിന്റെ സ്വന്തമല്ല. ഹെഗൽ ഇല്ലെങ്കിൽ മാർക്‌സ് ഇല്ല. ഇന്ത്യ അലസ വ്യവസ്ഥയാണെന്ന വിഢ്‌ഡിത്തം പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യൂറോപ്പിൽ നവോത്ഥാന ചിന്തകരായ ഹോബ്‌സ്‌, മോണ്ടെസ്ക്യൂ എന്നിവരെ പിൻപറ്റി ഒരു കൂട്ടം ചമച്ചതാണ്. ഇന്ത്യ അലസ വ്യവസ്ഥയാണെന്ന മണ്ടൻ ആശയവും മാർക്‌സ് ഹെഗലിൽ നിന്ന് മോഷ്ടിച്ചതാണ്.

ഇന്ത്യ ദരിദ്ര രാജ്യമായിരുന്നു എന്നും ഇപ്പോഴും ദരിദ്രമാണെന്നും പ്രസംഗിക്കുന്ന പണ്ഡിതന്മാരുണ്ട്. രണ്ടാം ലോകയുദ്ധം അവസാനിക്കുമ്പോൾ, ഇന്ത്യയുടെ വരുമാനം ബ്രിട്ടന്റേതിനെക്കാൾ 16 ഇരട്ടി ആയിരുന്നുവെന്ന് ജെഫ്രി മൂർ എഴുതിയ 'ഇന്ത്യ ബ്രിട്ടാനിക്ക' യിൽ വായിച്ചത് ഓർക്കുന്നു. മാർക്‌സ് ജീവിച്ച 19 -o നൂറ്റാണ്ടിൻറെ ഒടുവിൽ ബ്രിട്ടൻറെ ഇറക്കുമതിയിൽ 20 ശതമാനവും ഇന്ത്യയിൽ ആയിരുന്നു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻറെ തുടക്കത്തിൽ, ഇന്ത്യയിലേക്ക് ബ്രിട്ടൻ അയച്ചിരുന്നത്, 1265 കോടി രൂപയുടെ ചരക്കുകൾ ആയിരുന്നു!

മാർക്സ് തുടരുന്നു:

"ഏതെങ്കിലും ആക്രമണകാരിയുടെ കണ്ണിൽ പെട്ട് അവൻ തൻറെ മേൽ ചാടി വീഴാൻ വന്നാൽ നിസ്സഹായനായി സ്വയം കുമ്പിട്ട് നിന്നിരുന്ന കിരാത അഹംഭാവത്തെയും നാം വിസ്മരിക്കരുത്. മറുവശത്ത്, അന്തസ്സാര ശൂന്യമായ,ചൊടി കെട്ട ഈ വെറുങ്ങലിച്ച ജീവിതം, നിഷ്ക്രിയമായ ഈ നിൽപ്,വന്യവും ലക്ഷ്യ രഹിതവുമായ സംഹാര ശക്തികളെ കെട്ടഴിച്ചു വിടുകയും നരഹത്യയെ തന്നെ ഇന്ത്യയിലെ മതാചാരമായി മാറ്റുകയും ചെയ്‌തുവെന്ന വസ്‌തുതയും നാം വിസ്‌മരിക്കരുത്. ജാതി വ്യത്യാസങ്ങളും അടിമത്തവും ഈ കൊച്ചു കൊച്ചു സമുദായങ്ങളുടെ തീരാ ശാപമായിരുന്നു എന്നും മനുഷ്യനെ സാഹചര്യങ്ങളുടെ യജമാനൻ ആക്കുന്നതിന് പകരം, അവ, അവനെ ബാഹ്യ സാഹചര്യങ്ങളുടെ ദാസനാക്കുകയാണ് ചെയ്‌തത്‌ എന്നും സ്വയം വികസിച്ച ഒരു സാമൂഹ്യ വ്യവസ്ഥയെ ഒരിക്കലും മാറ്റമില്ലാത്ത പ്രകൃതി ദത്തമായ തലവിധിയാക്കി മാറ്റി, അവ മൃഗപ്രായമായ ഒരു പ്രകൃതി പൂജയ്ക്ക് ജന്മം നൽകി എന്ന വസ്‌തുതയും നാം വിസ്മരിക്കരുത്. ഈ അധഃപതനം പ്രകൃതിയുടെ യജമാനനായ മനുഷ്യനെക്കൊണ്ട് ഹനുമാൻ എന്ന കുരങ്ങിൻറെയും ശബള (കാമ ധേനു) എന്ന പശുവിൻറെയും മുന്നിൽ സാഷ്ടാംഗ പ്രണാമം ചെയ്യിച്ചു."

"ഇന്ത്യയിൽ ഇപ്രകാരമൊരു സാമൂഹ്യ വിപ്ലവം നടത്തുമ്പോൾ, ഇംഗ്ലണ്ടിന് ഏറ്റവും ഹീനമായ സ്വാർത്ഥ താൽപര്യം മാത്രമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത് എന്നും ആ വിപ്ലവം നടത്തിയ രീതിബുദ്ധി ശൂന്യമായിരുന്നു എന്നും സംശയമില്ല.ഇവിടെ പ്രശ്‍നം അതല്ല.ഏഷ്യയിലെ സാമൂഹ്യ സ്ഥിതിയിൽ, അടിസ്ഥാനപരമായ ഒരു വിപ്ലവം ഉണ്ടാക്കാതെ മനുഷ്യരാശിക്ക് അതിൻറെ ദൗത്യം പൂർത്തിയാക്കാനാവുമോ എന്നതാണ് പ്രശ്‍നം. ഇല്ലെന്നാണ് ഇതിനുത്തരം എങ്കിൽ,ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെ അപരാധം എന്ത് തന്നെ ആയാലും, ഇങ്ങനെ ഒരു വിപ്ലവം നടത്തുന്നതിൽ അവർ ചരിത്രത്തിൻറെ അബോധാത്മക കരു ആണെന്ന് പറയേണ്ടി വരും."

ഹെഗൽ 

1853 ജൂലൈ 22 ന് മാർക്‌സ് എഴുതിയ 'ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൻറെ ഭാവി ഫലങ്ങൾ' എന്ന ലേഖനം ഓഗസ്റ്റ് എട്ടിന് ട്രിബ്യുൺ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ആ ലേഖനത്തിൽ മാർക്‌സ് എഴുതി:

''ബ്രിട്ടന് ഇന്ത്യയിൽ ഇരട്ട ദൗത്യമാണ് നിറവേറ്റാനുള്ളത്. ഒന്ന് സംഹാരാത്മകവും  മറ്റേത് ക്രിയാത്മകവും. ഏഷ്യാറ്റിക് സമൂഹത്തെ കടപുഴക്കി എറിയുക എന്നതാണ്, ആദ്യത്തേത്. ഏഷ്യയിൽ [പാശ്ചാത്യ സമൂഹത്തിൻറെ ഭൗതികമായ അടിത്തറ പാകുക എന്നതാണ്, രണ്ടാമത്തേത്."

"ആ രാജ്യത്തിന് ഭൂതകാല ചരിത്രം എന്നൊന്ന് ഉണ്ടെങ്കിൽ അത്,വെട്ടിപ്പിടിത്തങ്ങളുടെ ചരിത്രം അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അല്ല.ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിന് ഒരു ചരിത്രവും ഇല്ലെന്ന്, കുറഞ്ഞപക്ഷം,അറിയപ്പെടുന്ന ചരിത്രമില്ലെന്ന് പറയേണ്ടി വരും.ചെറുത്തു നിൽക്കാത്ത,മാറ്റമില്ലാത്ത ആ സമൂഹത്തിൻറെ നിഷ്ക്രിയമായ അടിത്തറ മേൽ സാമ്രാജ്യങ്ങൾ പടുത്തുയർത്താൻ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി എത്തിയ കയ്യേറ്റക്കാരുടെ ചരിത്രത്തെയാണ്, നാം അതിൻറെ ചരിത്രമായി കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്. അതിനാൽ ബ്രിട്ടന് ഇന്ത്യ പിടിച്ചെടുക്കാൻ അവകാശമുണ്ടായിരുന്നോ എന്നതല്ല, ബ്രിട്ടൻ പിടിച്ചടക്കിയ ഇന്ത്യയെക്കാൾ,തുർക്കിയോ പേർഷ്യയോ റഷ്യയോ പിടിച്ചടക്കിയ ഇന്ത്യയെ നാം കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടേണ്ടതുണ്ടോ എന്നതാണ്, നമുക്ക് മുന്നിലെ പ്രശ്‍നം."

ബ്രിട്ടൻ ഇന്ത്യയിൽ വിപ്ലവം സൃഷ്ടിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന് വിശ്വസിച്ച മാർക്സിന്, വെറും നാലു വർഷത്തിനുള്ളിൽ,1857 ൽ ആദ്യ സ്വാതന്ത്ര്യ വിപ്ലവം വഴി ചുട്ട മറുപടി കൊടുത്തു. 1857 ൽ ഝാൻസി റാണി നടത്തിയതാണ് ആദ്യ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരം എന്ന് ചരിത്ര പുസ്തകങ്ങളിൽ സ്ഥിരമായി നാം വായിക്കുമെങ്കിലും, അതിനും 33 വർഷം മുൻപ് കർണാടകയിൽ കിട്ടൂര് റാണി ചെന്നമ്മ ബ്രിട്ടനെതിരെ പോരാടി വീരമരണം വരിച്ചു എന്നതാണ്, മാർക്‌സും നമ്മിൽ ഭൂരിപക്ഷവും കാണാത്ത സത്യം.1824 ൽ അവർ ബ്രിട്ടനെതിരെ നടത്തിയത് സായുധ കലാപമായിരുന്നു.

അടുത്ത ഖണ്ഡികയിൽ മാർക്‌സ്,  ഇന്ത്യയുടെ നാഗരികത മികച്ചതാണെന്ന് കണ്ടെത്തി സ്വയം ചെറുതാകുന്നു:

"ഇന്ത്യയെ ചവിട്ടി അരച്ച അറബികളും തുർക്കികളും താർത്താറുകളും മുഗളന്മാരും എല്ലാം ഭാരതവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടു. ശാശ്വത ചരിത്ര നിയമത്താൽ എന്ന പോലെ, കാടന്മാരായ ആ  അധിനിവേശക്കാർ അവരുടെ പ്രജകളുടെ മൊത്തം നാഗരികതയ്ക്ക് കീഴടങ്ങി. ഇന്ത്യൻ നാഗരികതയെക്കാൾ ഉയർന്നതും അതിന് അപ്രാപ്യവുമായ ഒരു നാഗരികതയുമായി വരുന്ന ആദ്യ അധിനിവേശക്കാർ ബ്രിട്ടീഷുകാരായിരുന്നു."

മാർക്‌സ് ഇന്ത്യയെപ്പറ്റി എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളിൽ ചിലത്, പിൽക്കാലത്ത് അതേപടി 'മൂലധന'ത്തിൽ എടുത്തു ചേർത്തു.

അപ്പോഴും, സൈദ്ധാന്തികൻ അല്ലാത്ത ഇ എം എസ്, പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തുടരുകയും, മാർക്‌സ് പറഞ്ഞത് തൊണ്ട തൊടാതെ വിഴുങ്ങുകയും ചെയ്‌തു. അദ്ദേഹത്തെ ഉദ്ധരിക്കട്ടെ:

"ഇന്ത്യൻ സമൂഹം നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിശ്ചലാവസ്ഥയിലും ജീർണതയിലും ആയിരുന്നു.അതിൻറെ നാശം അനിവാര്യമായിരുന്നു.നിശ്ചലതയിലും ജീർണതയിലും കിടന്ന പഴയ സമൂഹത്തെ മാറ്റി മറിക്കാൻ ആഭ്യന്തര ശക്തികൾ ഇല്ലാതെ വന്നതിനാൽ പുറത്തു നിന്ന് 15,16 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ വന്ന യൂറോപ്യൻ കച്ചവട ബൂർഷ്വാസി,പ്രത്യേകിച്ചും അവരിൽ കരുത്തരായ ബ്രിട്ടീഷ് കച്ചവട,വ്യവസായ ബൂർഷ്വാസി,'ചരിത്രത്തിൻറെ അബോധാത്മക കരു' ആകുകയായിരുന്നു.അതുകൊണ്ട്,വിപ്ലവകാരിയായ മാർക്‌സ് ഈ നാശത്തിൽ ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർ പോലും പൊഴിച്ചില്ല.അഗാധമായ മാനവികതയും ജനസ്നേഹവും നിമിത്തം അദ്ദേഹം ബ്രിട്ടൻറെ അടിച്ചമർത്തലിന് കീഴിൽ കഷ്ടപ്പെടുന്ന ഇന്ത്യക്കാരോട് അനുതാപവും ബ്രിട്ടനോട് വെറുപ്പും പ്രകടമാക്കി."

ഹെഗലിൽ നിന്ന്:

മാർക്‌സ് മൗലിക ചിന്തകൻ അല്ല. സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ മാർക്‌സ് എഴുതിയതെല്ലാം തപ്പിയെടുത്ത് ഇറക്കിയപ്പോൾ നിർബാധം മാർക്‌സ് പകർപ്പെഴുത്ത് നടത്തിയത് വെളിച്ചത്ത് വന്നു.

ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ച വ്യാഖ്യാനം മാർക്‌സ് മോഷ്ടിച്ചത്, ഹെഗലിൻറെ The Philosophy of History യിൽ നിന്നാണ്.1830 ൽ ഹെഗൽ എഴുതിയത്, മാർക്‌സ് 1863 ൽ പകർത്തി. ജെ സിബ്‌റി പരിഭാഷ ചെയ്‌ത (1956)  ഹെഗലിൻറെ പുസ്തകത്തിൽ (പേജ് 163) നിന്ന്:

The Hindoos have no history, no growth expanding into a veritable political condition. The diffusion of Indian culture had been a dumb,deedless expansion. The people of India have achieved no foreign conquests, but have on every occasion been vanquished themselves.

"ഇന്ത്യയ്ക്ക് ചരിത്രമേയില്ല; ഒരു രാഷ്ട്രീയാവസ്ഥയായി പരിണമിക്കാനുള്ള വികാസവുമില്ല. ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തിൻറെ വികാസം നിശബ്ദവും നിശ്ചേതനവുമായിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ ജനത ഒരു വിദേശ രാജ്യവും കീഴടക്കിയില്ല, ഓരോ ഘട്ടത്തിലും കീഴടങ്ങുകയായിരുന്നു."

ഹെഗൽ ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ റിപ്പോർട്ടിൽ നിന്ന് പകർത്തിയ ഈ വിഡ്ഢിത്തം മാർക്‌സ് 'ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൻറെ ഭാവി ഫലങ്ങൾ' എന്ന ലേഖനത്തിൽ പകർത്തിയത് നോക്കുക :

Indian society has no history, at least no known history. What we call its history is but the history of successive intruders who founded their empires on the passive basis of that unresisting and unchanging society. (The Newyork Daily Tribune / 8 August 1853)

"ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിന് ചരിത്രമേയില്ല;അറിയപ്പെടുന്ന ചരിത്രം.അതിൻറെ ചരിത്രമെന്ന് നാം പറയുന്നത് മാറ്റമില്ലാത്തതും പ്രതിരോധിക്കാത്തതുമായ ആ സമൂഹത്തിൻറെ അലസമായ അടിത്തറയിൽ സാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്ത അധിനിവേശ ശക്തികളുടെ ചരിത്രത്തെയാണ് ".

ഹെഗൽ ഇന്ത്യൻ മതവിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി ഇങ്ങനെ എഴുതി:

The ideology of the Hindoo culture is a pantheism of imagination, expressed in the universal deification of all finite existence and degradation of the Divine, deprivation of man of personality and freedom...the morality of which is involved in respect for human life is not found among the Hindoos. ( The Philosophy of History/Pages 140,141,150).

"ഹിന്ദു സംസ്കാരത്തിൻറെ കാതൽ ഭാവനയിൽ വിരിഞ്ഞ ദൈവ ശ്രേണിയാണ്. അവ നിലനിൽക്കുന്ന എല്ലാറ്റിനെയും ദൈവവൽക്കരിക്കുകയും ദൈവത്തെ താഴ്ത്തിക്കെട്ടുകയും മനുഷ്യ വ്യക്തിത്വം,സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിവയെ ഇല്ലാതാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു....ഹിന്ദുക്കൾക്കിടയിൽ, മനുഷ്യ ജീവനെ ആദരിക്കുന്ന ദൈവികത കാണാനില്ല."

മാർക്‌സ് ആവർത്തിച്ചു:

The murder itself is a religious right in Hindoostan-a brutalizing worship of nature, exhibiting its degradation in the fact that man, the sovereign of nature, fell down on his knees in adoration of Hanuman, the monkey, and Sabbala, the cow. (The Newyork Daily Tribune/25 June 1853.)

"ഇന്ത്യയിൽ കൊല തന്നെ മതാചാരമാണ്-പ്രകൃതി ആരാധന മാരകമാണ്. പ്രകൃതിയുടെ യജമാനനായ മനുഷ്യനെ അത്, ഹനുമാൻ എന്ന കുരങ്ങനും പശുവായ കാമധേനുവിനും മുന്നിൽ സാഷ്ടാംഗ പ്രണാമം നടത്തി,താഴ്ത്തികെട്ടുന്നു".

ഇന്ത്യയ്ക്ക് ചരിത്രമില്ലെന്നും ഉള്ളത്  അധിനിവേശക്കാരുടേതാണെന്നും ഹെഗലിനെ വളച്ചൊടിച്ച് വിഡ്ഢിത്തം വിളമ്പിയ മാർക്‌സിനാകട്ടെ, ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരൻ ദാമോദർ ധര്മാനന്ദ്‌ കോസംബി (1907 -1966) നിശിതമായി An Introduction to the Study of Indian History (Page 11 -12) യിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു:

"മാർക്‌സിന്റെ പ്രസ്താവനയെ എതിർക്കാതെ വിട്ടുകൂടാ.ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിൻറെ മഹദ് ഘട്ടങ്ങൾ,മൗര്യ,ശതവാഹന,ഗുപ്‌ത കാലങ്ങൾക്ക് അധിനിവേശക്കാരുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല.അക്കാലത്താണ് അടിസ്ഥാന ഗ്രാമ സമൂഹം രൂപം കൊണ്ടതും വികസിച്ചതും പുത്തൻ വാണിജ്യ കേന്ദ്രങ്ങൾ വളർന്നതും ".

മുസ്ലിം അധിനിവേശത്തെപ്പറ്റി മാർക്‌സ് അവലംബിച്ച മൗനവും പ്രധാനമാണ്.ഇന്ത്യയുടെ മതത്തിലും സമൂഹത്തിലും ആ അധിനിവേശം ഉണ്ടാക്കിയ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ വിശകലനം ചെയ്‌തിരുന്നെങ്കിൽ, മാർക്‌സ് വഴി തെറ്റാതിരുന്നേനെ.അധിനിവേശം നടത്തിയ മുസ്ലിംകൾ ഹിന്ദുവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടു എന്ന ലളിതമായ കണ്ടെത്തലിന് പിന്നിൽ,ഒളിക്കുകയായിരുന്നു,മാർക്‌സ്. മുസ്ലിം സംസ്‌കാരവും സാമൂഹിക ഘടനയും അവയുടെ മൗലിക സ്വഭാവങ്ങൾ നിലനിർത്തിയില്ല എന്ന് മാർക്‌സ് ധരിച്ചു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ,ഹിന്ദുക്കളെ എന്തിന് ഇസ്ലാമിലേക്ക് മാറ്റി?

എംഗൽസ് 

ഇന്ത്യൻ ഗ്രാമങ്ങളെ മാർക്‌സ് കാണേണ്ടിയിരുന്നത്, മതത്തിലൂടെ ആയിരുന്നു. ഹിന്ദു മതത്തിൻറെ ആന്തരിക ജനാധിപത്യത്തിലൂടെ ആയിരുന്നു. ബഹു ദൈവങ്ങളുടെ ബഹുസ്വരതയിലൂടെ ആയിരുന്നു. അതാണ്, സാമൂഹിക ശാസ്ത്രജ്ഞർ ഇന്ന് ചെയ്യുന്നത്. അതാണ്, മാക്‌സ് വെബർ ചെയ്‌തത്‌.

തത്വമസി, അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി തുടങ്ങിയ നാല് മഹാവാക്യങ്ങൾ വഴി അവനവൻ തന്നെയാണ് ദൈവം എന്ന് പറഞ്ഞ ഉപനിഷത്തുക്കളുടെ ഇന്ത്യയ്ക്ക് മാർക്സിസത്തിൽ നിന്ന് ഒന്നും കിട്ടാനില്ല. പ്രപഞ്ചം ഒന്നാണ്.മാനുഷ്യകം ഒന്നാണ്. അതിനെ രണ്ടായി കീറി മുറിക്കുന്നത്, അന്ധതയാണ്; മാർക്‌സ് പ്രവാചകൻ ആണെങ്കിൽ, അന്ധനായ പ്രവാചകനാണ്.

അരാജകത്വം 

ആദ്യ കുഞ്ഞ് മരിച്ച് ജെന്നി ദുഖിതയായപ്പോൾ, മാർക്‌സ് ഏംഗൽസിന് എഴുതി: "അവൾ ശാരീരികമായല്ല, ബൂർഷ്വാ കാരണങ്ങളാലാണ് രോഗിണി ആയിരിക്കുന്നത്."

ആദ്യ കുഞ്ഞ് മരിച്ചതിൽ ദുഃഖിക്കുന്ന  ഭാര്യയ്ക്കുള്ളത് ബൂർഷ്വാ വിഷമമാണെന്ന്  പറയുന്ന ഭർത്താവിന് മനോവൈകല്യമുണ്ട് .

ഓസ്‌ട്രേലിയൻ നാടകകൃത്ത് അനൈട്ര നെൽസൺ കുറച്ചു കാലം മുൻപ് അവർ എഴുതിയ Servant of the Revolution എന്ന നാടകം എൻറെ അപേക്ഷ പ്രകാരം, അയച്ചു തരികയുണ്ടായി. കാൾ മാർക്‌സ് അവിഹിത ഗർഭം ഉണ്ടാക്കിയ വീട്ടു വേലക്കാരി ഹെലൻ ഡിമുത്തിൻറെ കഥയാണ്, നാടകം. മൂന്നു പേരെ നാടകത്തിൽ ഉള്ളു -ഫ്രഡറിക് എംഗൽസ്, ഹെലൻ, മാർക്‌സിന്റെ ഇളയ മകൾ ടസ്സി (ഏലിയനോർ). ലെൻചൻ എന്നാണ് മാർക്‌സും ഭാര്യ ജെന്നിയും ഹെലനെ വിളിച്ചിരുന്നത്. ലെൻചന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നാണ്, നാടകം.

മാർക്സ് ഉണ്ടാക്കിയ അവിഹിത ഗർഭം, മാർക്സിന്റെ വീട്ടിൽ കലഹമുണ്ടാക്കിയതിനെ തുടർന്ന് എംഗൽസ് ഏറ്റെടുത്തിരുന്നു. ഗർഭത്തിന് ഉത്തരവാദി മാർക്സ് ആണെന്ന് എംഗൽസ്, തൻറെ മരണക്കിടക്കയിൽ മാർക്‌സിന്റെ  ഇളയ മകളോട് വെളിപ്പെടുത്തി. അവിഹിത സന്തതി ഫ്രഡി ജീവിച്ചു.  ഫ്രഡ്‌ഡിയെ വളർത്താൻ ഒരു തൊഴിലാളി കുടുംബത്തെ ഏൽപിച്ച ശേഷം അവന് മാർക്സ് കുടുംബവുമായി ബന്ധം ഉണ്ടായില്ല. മാർക്സിന്റെ മരണ ശേഷം അവൻ അമ്മയെ കണ്ടു. ആശാരി ആയ ഫ്രഡ്‌ഡി ലേബർ പാർട്ടി അംഗമായിരുന്നു.ഏലിയനോർ ഇയാളെ കണ്ടെത്തി കുടുംബ സുഹൃത്താക്കി.

എംഗൽസ്, സഹവാസത്തിൽ 

എംഗൽസ്, സഹവാസത്തിന് തിരഞ്ഞെടുത്തത് മേരി, ലൂസി സഹോദരിമാരെയാണ്. പരുത്തിയിൽ ചായം കലക്കുന്ന ഐറിഷ് തൊഴിലാളികൾ. വേലക്കാരിയായിരുന്ന ലിസി, മേരി മരിച്ചപ്പോൾ, എംഗൽസിന്റെ കിടപ്പറയിലെത്തി. ലിസിയുടെ അനന്തരവൾ മേരി എല്ലനും ഇവിടെ കിടപ്പറ പങ്കാളിയായിരുന്നു എന്ന് സംശയമുണ്ട്. ഇവരോട് എംഗൽസ് പറഞ്ഞത്, വിവാഹം ബൂർഷ്വാ സങ്കൽപമാണ് എന്നാണ്. കുട്ടികൾ വേണ്ടെന്നും തീരുമാനിച്ചു. 

© Ramachandran

സ്വർണ വെള്ളയ്ക്ക; ഷേണായിയും

 ദേവിവർമ്മ എന്ന അദ്‌ഭുതം 

ദേവിവർമ്മ എൻ്റെ നാട്ടുകാരിയാണെങ്കിലും, 'സൗദി വെള്ളയ്ക്ക' ഇപ്പോഴാണ്, കണ്ടത്. ലോകത്തിൽ എവിടെയും പ്രദർശിപ്പിക്കാവുന്ന ചിത്രങ്ങൾ, 'തൊണ്ടിമുതലും ദൃക്‌സാക്ഷിയും' മുതൽ പ്രവഹിക്കുന്നു. സാങ്കേതികതയിൽ, തിരക്കഥയിൽ, ലോകോത്തര കഥകളിൽ, എത്ര ഉയരെയാണ്, മലയാള സിനിമ. 'സൗദി വെള്ളയ്ക്ക'യിൽ, നാട്ടുകാരനായ വേറൊരു തമ്പുരാനും മിന്നി മറയുന്നത് കണ്ടു -അയിഷ റാവുത്തരെ നിരസിക്കുന്ന പെരുമ്പാവൂരിലെ മകൻ.

കുതിരവട്ടം പപ്പുവിൻ്റെ മകന് അപാര സിദ്ധികളുണ്ട്. അദ്ദേഹം അവസാനം പറയുന്നത് ഉജ്വലമാണ്: "മനുഷ്യൻ ഇത്രയ്‌ക്കേയുള്ളൂ എന്ന് സാധാരണ പറയും. എന്നാൽ, മനുഷ്യൻ ഇത്രയ്ക്കുമുണ്ട്." പണം വാങ്ങാതെ ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ ആദ്യം പോകുന്നതു മുതൽ അവസാനം വരെ വലിയൊരു സ്നേഹപ്രവാഹമാണ്, 'വെള്ളയ്ക്ക".

ദേവിവർമ്മയുടെ ഭർത്താവിന് തൃപ്പൂണിത്തുറയിൽ ഒരു സിനിമാ തിയറ്റർ ഉണ്ടായിരുന്നു -ശ്രീകല. അതിൻ്റെ നേരെ എതിർവശമായിരുന്നു, എൻ്റെ വീട്. അവിടെ വന്ന ആദ്യത്തെ രണ്ടു സിനിമകൾ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്: മഹാകവി കാളിദാസ്, മോട്ടോർ സുന്ദരം പിള്ളൈ. അതിനാൽ, തിയറ്റർ വന്നത് 1966 ൽ ആയിരിക്കണം. രണ്ടും 1966 ലെ സിനിമകൾ. അതിനു മുൻപ് അവിടെ ഒരു സോപ്പ് ഫാക്റ്ററിയായിരുന്നു -അമൃതവല്ലി.

അവിടെ കളിച്ച സകല സിനിമകളിലെയും അദൃശ്യ നായിക ദേവിച്ചേച്ചിയായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു.

എൻ്റെ ആത്മസുഹൃത്തായിരുന്ന, കാൻസർ ബാധിതനായി അകാലത്തിൽ മരിച്ച കെ വി മുരളീധരൻ്റെ സഹോദരി രമയുടെ അമ്മായി അമ്മയുമാണ്, ദേവിച്ചേച്ചി. ഈ വിവരം എനിക്ക് തന്നത്, മുരളിയുടെ ഭാര്യ എളിമ ഏബ്രഹാം. എളിമയെ മുരളി തീവണ്ടിയിൽ ആദ്യം കാണുമ്പോൾ, ഞാൻ ഡൽഹിയിൽ ആയിരുന്നു. മുരളി നേരെ ഡൽഹിയിലെത്തി പ്രണയം പൂത്ത കഥ വിശദമായി എന്നെ കേൾപ്പിച്ചു. യുക്തിവാദി എം സി ജോസഫിൻ്റെ കൊച്ചുമകളാണ്, എളിമ-സി ജെ തോമസുമായും ബന്ധമുണ്ട്.

കാൻസർ ചികിത്സയ്ക്ക് തിരുവനന്തപുരം ആർ സി സി യിൽ വന്ന മുരളി, എൻ്റെ വീട്ടിൽ വന്ന് ഫ്രിഡ്ജിൽ നിന്ന് വിനാഗിരി കുടിച്ചതും, മരണത്തിന് തലേന്ന് എറണാകുളം ഇന്ദിരാഗാന്ധി ആശുപത്രിയിൽ ഇരച്ചെത്തിയ എന്നെക്കണ്ട് മുരളിയുടെ മുഖം വികസിച്ചതും ചിതാഭസ്മമൊഴുക്കാൻ എളിമ തിരുന്നാവായയിൽ വന്നതും മറക്കാനാവില്ല.

മുരളിയെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ എളിമ, ആര്യസമാജത്തിൽ പോയി ഹിന്ദുവായി, വിനീതയായി മാറുകയും ചെയ്തു.

സിനിമയിൽ, പുതിയ തലമുറ, പഴയ തലമുറയെ നിഷ്കരുണം നിർമാർജ്ജനം ചെയ്തു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. 'ഹോം', 'മുകുന്ദനുണ്ണി അസോഷിയേറ്റ്സ്', 'രോമാഞ്ചം', ജയഹേ, 'പാച്ചുവും അദ്‌ഭുതവിളക്കും' ഒക്കെ തെളിവാണ്. നാഷനൽ ഇൻഷുറൻസിലെ പഴയ സഹപ്രവർത്തകൻ്റെ മകനാണ്, 'മുകുന്ദനുണ്ണി' ചെയ്ത അഭിനവ് സുന്ദർ നായിക് എന്ന് സുദർശൻ എന്ന സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു. അച്ഛൻ ഇൻഷുറൻസിൽ കണ്ടു മടുത്ത തട്ടിപ്പുകൾ സിനിമയിലുണ്ട്; അച്ഛൻ വിദേശത്തേക്ക് പോയി.

അഭിനവ് വരും വരെ, കേരളത്തിലെ കൊങ്കണികൾ പൊതുവെ സിനിമാ സംവിധാനത്തിൽ കൈവച്ചിരുന്നില്ല ഇത് വരെ. ഷേണായ് ഗ്രൂപ്പ് സിനിമ പ്രദർശിപ്പിക്കും, ആർ എസ് പ്രഭു സിനിമ ഉണ്ടാക്കും. അത്രയുമാണ്, ഉണ്ടായിരുന്നത്. 'വെള്ളയ്ക്ക'യിൽ ഒരു ഷേണായ് വക്കീലുണ്ട്.

അപ്പോൾ, പഴയ ഒരു കഥ ഓർമ്മ വരുന്നു. 'ഇന്ത്യൻ എക്സ്പ്രസി'ൽ നിന്നാണ്, ടി വി ആർ ഷേണായ് 'മനോരമ' യിൽ വരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ ഇൻ്റർവ്യൂ ചെയ്യുമ്പോൾ, പത്രാധിപർ കെ എം ചെറിയാൻ ചോദിച്ചു: "സാധാരണ കൊങ്കണികൾ പത്രപ്രവർത്തനത്തിൽ വരാറില്ല, കച്ചവടമാണ് ചെയ്യുക."

"പത്രപ്രവർത്തനവും കച്ചവടമായപ്പോഴാണ്, ഞങ്ങൾ അതിൽ വന്നത്," ഷേണായ് പറഞ്ഞു.

പിൽക്കാലത്ത്, ഈ കഥ ഷേണായ് എന്നോട് നിഷേധിച്ചു. അതുകൊണ്ട് കഥ അസത്യമാകണം എന്നില്ല. നാം ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ പറയുന്നത്, പിന്നെ ഓർക്കണം എന്നില്ല.

അനിൽ അംബാനി, ടീന മുനിമിനെ വിവാഹം ചെയ്ത ശേഷം, ഷേണായ് കോട്ടയത്ത് കെ എം മാത്യുവിനെ കണ്ടപ്പോൾ, അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു: "It is heard that he is a playboy."

ഷേണായ് പറഞ്ഞു: "After marrying Tina Munim, he has become a re-play boy!"

ഷേണായിയുടെ പേരും രാമചന്ദ്രൻ എന്നാണ്; അദ്ദേഹത്തെ അമ്മ ഗർഭത്തിൽ വഹിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അച്ഛൻ മരിച്ചെന്ന ദുരന്തവുമുണ്ട്.

© Ramachandran

ഷീലയും താത്രിയും നങ്ങേലിയും

താത്രിക്ക് നായികാ സ്ഥാനം പോകുന്നു 

ചലച്ചിത്ര നടി ഷീലയെ ഞാൻ അഭിമുഖം ചെയ്തത്, 1989 അവസാനമാണ്; അഭിമുഖം 'മലയാള മനോരമ'യുടെ സൺ‌ഡേ സപ്ലിമെന്റിൽ വന്നത്, 1990 ജനുവരി 21 നും. ഷീല എട്ടു വർഷത്തിന് ശേഷം നൽകുന്ന ആദ്യ അഭിമുഖമായിരുന്നു, അത്. ദാമ്പത്യത്തിലെ പരാജയവും മറ്റും നിമിത്തം, അവർ പൊതുരംഗത്ത് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.

മലയാള സിനിമയിലെ ആദ്യകാല നായികമാരുടെ ഒരു അഭിമുഖ പരമ്പര ഞാൻ ചെയ്തിരുന്നു. അതിൽ, ഷീല അനിവാര്യമായിരുന്നു. അവരെ നേരിട്ട് വിളിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവരുടേത്, unlisted നമ്പർ ആയിരുന്നു. ടെലിഫോൺ വകുപ്പ് അന്ന് അങ്ങനെ ഒരു സൗകര്യം ചെയ്തിരുന്നു -നമ്മുടെ നമ്പർ സ്വകാര്യതയ്ക്ക് വേണ്ടി ഡയറക്ടറിയിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാതിരിക്കാം.

പഴയ നായികമാരുടെ അഭിനയ പാടവം വിലയിരുത്താൻ ഞാൻ ചെന്നൈയിൽ, സംവിധായകരെയും നിർമ്മാതാക്കളെയും കണ്ടു. അക്കൂട്ടത്തിൽ പെട്ടവരാണ്, മഞ്ഞിലാസ് എം ഒ ജോസഫും കെ എസ് സേതുമാധവനും. സേതുമാധവൻ ഏറ്റവും മികച്ച നടിയായി പറഞ്ഞത്, മിസ് കുമാരിയെയാണ്. ഷീലയെ കാണാനുള്ള വഴി ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു. ജോസഫ് വിചാരിച്ചാൽ നടക്കുമെന്ന് സേതുമാധവൻ പറഞ്ഞു. അത്, ജോസഫ് ഏറ്റു. ഒരുപാധി ഉണ്ടായിരുന്നു. അസൗകര്യമുള്ളതൊന്നും ചോദിക്കരുത്

അസൗകര്യം ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള ചോദ്യം ഞാൻ അവസാനത്തേക്ക് വച്ചു.

അഭിമുഖം ഞാൻ എഴുതിയത്, ഇങ്ങനെ:

"കോണിപ്പടികളിറങ്ങി ഷീല വരികയാണ്. ഇളം നീല ജീൻസ്. മഞ്ഞയിൽ കറുത്ത വരകളുള്ള ഷർട്ട്. മുഖത്ത് യൗവന കാന്തി.

"കാലുകളിൽ വെളുത്ത ഷൂ. നഖങ്ങളിൽ റോസ് ക്യൂട്ടക്സ്. പുറത്ത് കനത്ത മേക്കപ്പിട്ട് വല്ലപ്പോഴും തമിഴ് നാട്ടുകാർ കാണാറുള്ള ഷീലയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ പറയത്തക്ക മേക്കപ്പില്ല. ആഭരണങ്ങളില്ല. അല്ലെങ്കിലും, പൊന്നിൻ കുടത്തിനെന്തിനാണ്, പൊട്ട്?

"മലയാള സിനിമ കണ്ട ആദ്യത്തെ  ഒത്ത പെണ്ണായ ഷീല, യൗവന സായാഹ്നത്തിലും സുന്ദരിയാണ്. പാദസരത്തിൻ്റെ കിലുക്കം പോലുള്ള ആ ചിരിക്കും ആയിരങ്ങളിൽ കുളിര് കോരിയിട്ട ശബ്ദത്തിനും മാറ്റമില്ല. ഷീലയുടെ വേരുകൾ തൃശൂരിലാണന്ന് മനസിലാക്കാൻ മറ്റ് സാക്ഷ്യ പത്രമൊന്നും വേണ്ട. അവരുടെ സംസാരത്തിൽ ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു തൃശൂരുകാരി നസ്രാണിപ്പെണ്ണ് കടന്നു വരുന്നു. 

"സാന്തോം അപ്പ് മുതലി തെരുവിലെ ഇരുപതാം നമ്പർ വീടിൻ്റെ ഗേറ്റിൽ Beware of dogs എന്നൊരു ബോർഡുണ്ട്. എന്നാൽ, വീട്ടിൽ നായ്‌ക്കളില്ല.

"സ്വീകരണമുറിയിൽ ശ്രദ്ധ പിടിച്ചെടുക്കുന്നത്, ഷീല കഴിഞ്ഞാൽ, വലത്തേ ചുമരിലെ പെയിന്റിംഗ് ആണ്. പിക്കാസോയെയോ ഏതെങ്കിലും ക്യൂബിസ്റ്റ് പെയിന്ററെയോ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന ചിത്രത്തിൽ, നഗ്ന സ്ത്രീ രൂപങ്ങളുണ്ട്. അത്, താൻ തന്നെ വരച്ചതാണെന്ന് ഷീല പറയുമ്പോൾ, നാം അന്തം വിടുന്നു. 

"പതിനഞ്ചു വർഷം മലയാള സിനിമയിലെ രാജ്ഞിയായി വാണ ഷീല 1980 ൽ ബാലു കിരിയത്തിൻ്റെ 'തകിലു കൊട്ടാമ്പുറം' എന്ന ചിത്രത്തോടെ അഭിനയം നിർത്തി. 1965 ൽ പി ഭാസ്കരൻ്റെ 'ഭാഗ്യജാതക'ത്തിൽ തുടങ്ങി ഷീല അഭിനയിച്ച ചിത്രങ്ങൾ 310. ഇത്, രജതജൂബിലി വർഷം. ഒരു പത്രപ്രവർത്തകനോട് ഷീല സംസാരിച്ചിട്ട് എട്ട് വർഷമായി. 

ഇത്രയും അഭിമുഖത്തിന് ആമുഖം. അഭിമുഖത്തിന് ഒടുവിൽ, ഷീല പറഞ്ഞു: "എൻ്റെ അച്ഛൻ എന്തുണ്ടാക്കി വച്ചിട്ടാ ഞാൻ ഷീലയായത്? അവനവൻ്റെ തലയിലെഴുത്ത് നന്നായാൽ, എല്ലാം നന്നാവും. എൻ്റെ ഭാവിയുടെ റോഡ് മുഴുവൻ പൂക്കൾ നിറഞ്ഞതായിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു."

അസൗകര്യമുള്ള ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് കടക്കാൻ ഇത് അവസരമാണ്. ഞാൻ ചോദിച്ചു: "അച്ഛൻ്റെ പേര്? അദ്ദേഹം എന്തായിരുന്നു?"

"ആൻറണി," ഷീല പറഞ്ഞു, "കോയമ്പത്തൂരിലും പാലക്കാട്ടും എറണാകുളത്തും ഇടപ്പള്ളിയിലുമൊക്കെ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്റർ ആയിരുന്നു."

റൂട്ട് ശരിയായി. ഞാൻ ആ ചോദ്യം ചോദിച്ചു: "ഷീലയുടെ കുടുംബത്തിന് ഒരു നമ്പൂതിരി ബന്ധമുണ്ടെന്ന കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതെങ്ങനെയാണ്?"

ഷീല പറഞ്ഞു: "അമ്മയുടെ കുടുംബം നമ്പൂതിരിമാരായിരുന്നു. അമ്മ ഗ്രേസി. അമ്മയുടെ അമ്മ, ഗായത്രി എന്നോ മറ്റോ ആണ് പേര്, മതം മാറിയതാണ്. അമ്മയുടെ അച്ഛൻ തോമസ് തൃശൂരിൽ ഡെന്റിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം ചികിൽസിക്കാൻ ഇല്ലത്ത് പോയി. പ്രേമമോ മറ്റോ ആയതാണ്. തൃശൂരിലെ ആദ്യ ലേഡി ഡെന്റിസ്റ്റും (ഡെന്റിസ്റ്റ് ആവണമെന്നില്ല, സഹായി ആയിരുന്നിരിക്കാം)  അവരാണ്. മതം മാറിയപ്പോൾ, അമ്മിണി എന്നായിരുന്നു പേരെന്ന് തോന്നുന്നു. അമ്മയും ഞാനും കൂടി തൃശൂരിലെ ഇല്ലം ഒരിക്കൽ കാണാൻ ചെന്നെങ്കിലും, അകത്ത് കയറ്റിയില്ല. അന്നെനിക്ക് എട്ടു വയസ്സോ മറ്റോ ആയിരുന്നു." (ഷീലയുടെ ആത്മകഥയിൽ, ഗായത്രി എന്നല്ല, താത്രി എന്ന് തന്നെ.")

ഇതിനു ശേഷം, ഞാൻ എഴുതി: "ഷീല പറഞ്ഞ 'ഗായത്രി', കേരളചരിത്രത്തിൽ കൊടുങ്കാറ്റ് ഉയർത്തിയ ഒരു കഥാപാത്രമാണ്; കൊല്ലവർഷം 1080 മിഥുനത്തിൽ, കൊച്ചി മഹാരാജാവ് സ്മാർത്തവിചാരം നടത്തി ഭ്രഷ്ട് കൽപിച്ച ദേശമംഗലം ആറങ്ങോട്ട് കര കല്പകശേരി ഇല്ലത്ത് താത്രി അഥവാ കുറിയേടത്ത് താത്രി. ഇതുവരെ അറിവായ കഥപ്രകാരം, കുറിയേടത്ത് താത്രിയെ പോത്തന്നൂർ റെയിൽവേ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് ഒരു ക്രൈസ്തവ യുവാവ് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോവുകയായിരുന്നു. ഇല്ലം അന്യം നിന്നു."

ഇങ്ങനെ ഞാൻ എഴുതിച്ചേർത്തതിൽ, ചെറായി രാമദാസ് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ, 'താത്രീ സ്മാർത്ത വിചാരം: സമ്പൂർണ്ണ രേഖകളും പഠനങ്ങളും" എന്ന പുസ്തകത്തിൽ, എന്നെ പഴിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഷീല പറയാത്ത കാര്യമല്ല, ഞാൻ എഴുതിച്ചേർത്തത്.  

ഷീലയെ കാണുമ്പോൾ, താത്രീ ബന്ധം ചോദിച്ചിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. തൃപ്പൂണിത്തുറ മഹാത്മാ വായനശാലയുടെ പ്രവർത്തകൻ ആയിരുന്നു, ഞാൻ. 'ജനയുഗം' മുതൽ 'ജനപഥം' വരെ സകല ചവറും വായിക്കും. 1975 ൽ സിനിമാവാരികയായ 'നാന'യിൽ ഷീലയുടെ ആത്മകഥ വന്നിരുന്നു. അവർ അതിൽ ഈ ബന്ധം പറഞ്ഞിരുന്നു. താത്രി അമ്മൂമ്മയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിരുന്നു. താത്രീ ബന്ധം പറഞ്ഞ ശേഷം, ആത്മകഥ പാതിവഴിയിൽ നിന്നു.

ഒരു അഭിമുഖം തയ്യാറാക്കുമ്പോൾ, അവിടെ നടന്ന സകല കാര്യങ്ങളും നാം എഴുതണം എന്നില്ല. അഭിമുഖത്തിന് ശേഷം, താത്രിയുടെ വിവരങ്ങൾ അവർ അറിഞ്ഞത് എങ്ങനെ എന്ന് ഷീലയോട് ഞാൻ ചോദിച്ചിരുന്നു. പ്രേമ്ജിയോട് ചോദിക്കാൻ അവർ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ഓഫിസിൽ മടങ്ങിയെത്തി തൃശൂർ ബ്യുറോ വഴി പ്രേമ്ജിയെ ബന്ധപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം ഷീലയുടെ താത്രീ ബന്ധം സ്ഥിരീകരിച്ചു. മാത്രമല്ല, ഷീലയെപ്പറ്റി ഒരു കവിത എഴുതിയിട്ടുണ്ടെന്ന് വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അത് വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചു. ഒരിക്കൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതായതിനാൽ, നിരസിച്ചു.

ആ കവിത രാമദാസിൻ്റെ പുസ്തകത്തിലുണ്ട്. രാമദാസ്, താത്രീ വിചാര രേഖകൾ കൊച്ചി ആർകൈവ്സിൽ കാണുന്നതിന് 15 കൊല്ലം മുൻപായിരുന്നു, ഈ അഭിമുഖം. 2014 ൽ, ഷീലയുടെ അമ്മയുടെ അനുജത്തി ലില്ലിയെ കണ്ടെത്തി സഞ്ജയ് ചന്ദ്രശേഖർ 'മനോരമ' യിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു.

ചെമ്മന്തട്ടയിൽ ഞാൻ പോയി കുറിയേടത്ത് മന നിന്ന വെളിമ്പറമ്പ് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. കോഴിക്കോട്ട് 1984 ൽ എ കെ ടി കെ എം ഗുപ്തൻ നമ്പൂതിരിപ്പാടിനെ 93 വയസ്സിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ദേശമംഗലം മനയിലെ നമ്പൂതിരി ഭ്രഷ്ടനായത് തങ്ങളുടെ കുടുംബ ചരിത്രത്തിലുണ്ട് എന്നും അത് പുസ്തകമായി സ്വകാര്യ വിതരണത്തിൽ ഉണ്ടെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ദേശമംഗലം മനയിൽ പോയിട്ടുണ്ട് -അവിടെ വിഷ്ണുദത്ത എന്നൊരു അന്തർജ്ജനം മാത്രമാണ്, ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഡർബാർ ഹാൾ ഗ്രൗണ്ടിന് എതിർവശത്തെ വീട്ടിൽ ഐ എൻ മേനോനെയും കണ്ടു. താത്രിയെപ്പറ്റി കുറെ കേട്ടറിവുകൾ ഷീലയെ കാണുമ്പോൾ ഉള്ളിലുണ്ട് എന്നർത്ഥം. എൻ്റെ നാട്ടിൽ, തൃപ്പൂണിത്തുറയിലാണ്, കൊച്ചി രാജ്യത്തെ അവസാന സ്മാർത്തവിചാരങ്ങൾ രണ്ടും, 1905 ലും 1918 ലും നടന്നത്.

പിൽക്കാലം 

രാമദാസിൻ്റെ  പുസ്തകം ഞാൻ വാങ്ങിയത്, താത്രിയുടെ പിൽക്കാല ജീവിതം എന്തായിരുന്നു എന്നറിയാനാണ്. കാരണം, അദ്ദേഹം കണ്ടെടുത്ത രേഖകൾ ഞാൻ 'മലയാളം' വാരികയിൽ വായിച്ചതാണ്; താത്രീ വിചാരം നടന്നത്, ഹിൽപാലസ് ഡിസ്‌പെൻസറി നിൽക്കുന്ന കെട്ടിടത്തിലാണ് എന്ന് ചിത്ര സഹിതം അദ്ദേഹം എഴുതിയ അസംബന്ധം 'മാധ്യമ'ത്തിലും വായിച്ചിരുന്നു. അത് നടന്നത്, അപ്പുറത്തെ വല്ലയിൽ നാലുകെട്ടിലാണ് എന്ന് അദ്ദേഹം പിന്നീട്  തിരുത്തുകയുണ്ടായി. അതു പോലെ, താത്രിയുടെ ദാസിയായ ചെമ്മന്തട്ട ചമ്മൂരെ ആട്ടിയെന്ന സ്ത്രീയെ ചമ്മു തമ്പുരാട്ടി എന്ന് രാമദാസ് തെറ്റി എഴുതുകയുമുണ്ടായി. ദാസിയായി, തമ്പുരാട്ടി വരില്ലല്ലോ. 

താത്രിയുടെ പിൽക്കാല ജീവിതത്തിൽ, രാമദാസ് വളരെയൊന്നും മുന്നോട്ട് പോയിട്ടില്ല. അദ്ദേഹം എഴുതുന്നു: "പ്രേംജിയുടെ ഭാര്യ പറയുന്നത് കൂടി വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ, ഷീലയുടെ അമ്മൂമ്മയാണ് താത്രി എന്നത് വസ്തുതയായി തന്നെ കണക്കാക്കേണ്ടതുണ്ട്. മുഖ്യ തെളിവായി ഷീലയുടെ തന്നെ ആത്മകഥാ ഭാഗം മുകളിൽ നാം കണ്ടു. അവിഹിത ലൈംഗിക വേഴ്ചകളുടെ പേരിലാണ്, വിവാഹിതയായ താത്രി ഭ്രഷ്ടയാക്കപ്പെട്ടത് എന്നതിൻ്റെ  രേഖകൾ നമ്മോടൊപ്പമുണ്ട്. അതിന് ശേഷം, താത്രിയെ സർക്കാർ ചെലവിൽ, സ്വതന്ത്രയായി, ചാലക്കുടിപ്പുഴയോരത്ത് പാർപ്പിച്ചതിൻറെയും രേഖകളുണ്ട്. അവിടന്ന് പോയ താത്രി, പോത്തന്നൂരിൽ താമസമാക്കി എന്നതും വിശ്വസിക്കാവുന്നതാണ്. പുതിയ വിവാഹത്തിൽ പിറന്ന മക്കളിൽ ഒരു പുത്രിയുടെ മകളാണ് ഷീല എന്നും കരുതാം." (1)

തീർന്നില്ല, രാമദാസ് തുടർന്ന് എഴുതുന്നു: "ഷീലയെ താത്രിയുടെ ചെറുമകളായി അറിയാമെന്ന് പറഞ്ഞ ഒരാളെ 15 കൊല്ലം മുൻപ് ഞാൻ ദീർഘനേരം ഇൻ്റർവ്യൂ ചെയ്തിരുന്നു. താത്രിയുടെ ചേച്ചി ഇട്നിക്കാളിയുടെ ഭർത്താവും, താത്രീ ജാരൻ എന്ന നിലയിൽ ഭ്രഷ്ടനുമായ പാലത്തോൾ ഇട്ടിരവി നമ്പൂതിരിയുടെ മകനായ വാസുദേവൻ്റെ ഇളയ മകൻ  ഗദാധരൻ ആണത്. ..റെയിൽവേ ഉദ്യോഗസ്ഥനായി 1963 മുതൽ പോത്തന്നൂരിൽ ആയിരുന്നു. അവിടെ സിഗ്നൽ & ടെലികമ്യൂണിക്കേഷൻ വർക് ഷോപ്പിനടുത്ത്, അറുപത് വയസ്സ് തോന്നുന്ന ഒരു സ്ത്രീയെ പതിവായി കണ്ടിരുന്നു. തൃശൂരിൽ ഭ്രഷ്ടായ ഒരു അന്തർജ്ജനത്തിൻ്റെ മകളാണെന്നും, നടി ഷീലയുടെ അമ്മയാണെന്നും നാട്ടുകാർ പറഞ്ഞറിയാം. അവിടെയടുത്ത് ക്വാർട്ടേഴ്സിലാണ് ഗദാധരൻ താമസിച്ചിരുന്നത്. വർക് ഷോപ്പിനടുത്ത് കൂടി വെള്ളലൂർക്ക് പോകുന്ന വടക്കോട്ടുള്ള റോഡിൻ്റെ കിഴക്കു വശത്താകാം ആ സ്ത്രീയുടെ വീട്. ഷീലയുടെ അനുജൻ അവരോട് ഒപ്പമായിരുന്നു. അവർ ഇടക്കിടയ്ക്ക് ഷീലയെ പോയി കാണുമായിരുന്നു. ഷീലയോട് സാമ്യമുള്ള മുഖം. സാരിയോ സെറ്റ് മുണ്ടോ ആണ് വേഷം. ഭർത്താവില്ല. സംസാരിക്കാൻ പലപ്പോഴും ഓങ്ങിയതാണ്. പക്ഷെ, അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല." (2)

സുവർണാവസരമാണ്,  ഗദാധരൻ പാഴാക്കിയത്. 

എന്നെ പഴി പറഞ്ഞ് ഗവേഷണത്തിൽ മുഴുകിയ രാമദാസ് അവസാനം ഞാൻ പറഞ്ഞിടത്തു തന്നെ വന്നു നിൽക്കുന്നു.  ഷീല, താത്രിയുടെ കൊച്ചുമകൾ ആകാം!

വ്യഭിചാര കഥകൾ കുമിഞ്ഞ പുസ്തകം ആത്മീയതയിൽ അവസാനിക്കുമ്പോൾ, ആശ്വാസം തോന്നി. ഭ്രഷ്ടരായവർ ഒറ്റപ്പാലം എറക്കോട്ടിരിക്ക് കുടിയേറി. അവിടെ ബംഗാളിൽ നിന്ന് വന്ന നിർമ്മലാനന്ദ, ശ്രീരാമകൃഷ്ണാശ്രമം സ്ഥാപിച്ചു. അതിന് ഭൂമി സംഘടിപ്പിച്ചു കൊടുത്തത്, താത്രിയുടെ ഭ്രഷ്ടനായ സഹോദരൻ നാരായണൻ നമ്പൂതിരിയാണ്. അങ്ങനെ, എസ് ആർ കെ നഗർ ഉണ്ടായി. താത്രി കാരണം ഭ്രഷ്ടരായവർ തന്നെ, താത്രിയുടെ അഞ്ച് സഹോദരിമാരെ വേളി കഴിച്ചു. ഭ്രഷ്ടരുടെ പെങ്ങന്മാർ പലരും സന്യാസിനിമാരായി. താത്രി നവോത്ഥാന നായിക അല്ലെന്ന് രാമദാസ് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ഒരാശ്രമം വരാൻ അവർ നിമിത്തമായല്ലോ.

പുസ്തകത്തിൽ രാമദാസ് ഒട്ടും ഊന്നാത്തത്‌, താത്രിയുടെ കുടുംബം നേരിട്ട ദാരിദ്ര്യത്തിലാണ്. നമ്പൂതിരി സമുദായത്തിലെ കീഴാളരിൽ പെട്ട കുടുംബം. ആഢ്യന്മാരല്ല. പത്തു വയസ്സ് തികയാത്ത താത്രി ബലാൽസംഗം ചെയ്യപ്പെട്ട ശേഷം, വ്യഭിചാരത്തിന് പണവും പൊന്നുമൊക്കെ വാങ്ങുന്നു.  ആനക്കാരനായ രാമൻ നായർ കൊടുക്കുന്നത് ഒരു കുപ്പി പനീനീര്. പനങ്ങാവിൽ ഗോവിന്ദൻ നമ്പ്യാരിൽ നിന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്, ബകവധം, കല്യാണ സൗഗന്ധികം, നരകാസുരവധം പുസ്തകങ്ങൾ, ഒരു രൂപ, 'ലളിത'യുടെ സമ്പ്രദായങ്ങളും പദങ്ങളും അയാൾ പഠിപ്പിച്ചു.

മൊത്തത്തിൽ നാം നിരക്ഷരരും ദരിദ്രരും ആയിരുന്നു; നാം ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് കോളനി ആയിരുന്നു.

സൗന്ദര്യം കാരണമാണ്, താത്രിയെ ആളുകൾ കാമിച്ചത്, എന്ന് കരുതുക വയ്യ. താത്രി ഋതുമതിയാകുന്നതിന് മുൻപേ 39 പേർ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ താണ്ഡവമാടി. അതിൽ, സ്വന്തം അച്ഛനും ഉണ്ടായിരുന്നു.

കഥകളി നടൻ കാവുങ്കൽ ശങ്കരപ്പണിക്കരെ അയാളുടെ കീചക വേഷത്തിൽ താത്രി പ്രാപിച്ചു എന്നാണ് കഥ.  ശങ്കരപ്പണിക്കർ സ്മാർത്തവിചാരത്തിൽ വിശദീകരിച്ചത്, അക്കാലത്ത് താൻ കീചകവധം ആടിത്തുടങ്ങിയിട്ടില്ല എന്നാണ്. ഇത് രാമദാസ് സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എങ്കിൽ, ബാക്കി ഭാഗവും വിശ്വസിക്കണം. "അന്ന്, താത്രിക്ക് പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ വയസ്സാണ്, ആ പ്രായത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ കീചകൻ്റെ പദം മുഴുവൻ ചൊല്ലിയാടിച്ചു എന്നത് അസംബന്ധമാണ്" എന്നാണ്, പണിക്കർ വിശദീകരിച്ചത്. പ്രണയത്തിൽ ചാടിയവരെയും താത്രി ഒറ്റിയെന്നാണ് രാമദാസ് കാണുന്നത്, ചിലരെ കുടുക്കി എന്നല്ല.

"താത്രി എൻ്റെ സ്വകാര്യ സ്വത്താണ്, ഒരുത്തനും അവളെ സ്പർശിക്കരുത്" എന്ന് ഉറഞ്ഞു തുള്ളിയാണ്, പുസ്തകത്തിൻ്റെ രണ്ടാം പകുതിയിൽ രാമദാസിൻ്റെ നിൽപ്. ഈ പുസ്തകത്തോടെ,  ഇത് വരെ വന്നതെല്ലാം റദ്ദായി എന്ന് അദ്ദേഹം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ഉവ്വോ, ലളിതാംബിക അന്തർജ്ജനം എഴുതിയ രണ്ട് കഥകളും മാടമ്പിൻ്റെ 'ഭ്രഷ്ട്', പുതൂരിൻ്റെ 'അമൃതമഥനം' ദേവകി നിലയങ്ങോടിൻ്റെ ഓർമ്മകൾ ഒന്നും അടിയന് വായിച്ചു കൂടേ? 'ഭ്രഷ്ടി' ൽ പാപ്തിയെ പ്രകൃതിയായി കണ്ട്, 'ദേവീ മഹാമായേ, പാപ്തി' എന്നുള്ള വാക്യം വെട്ടണോ? 'പരിണയം', 'വാനപ്രസ്ഥം', 'ഭ്രഷ്ട്' തുടങ്ങിയ സിനിമകൾ നിരോധിക്കണോ?

അങ്ങനെ ചെയ്താൽ, ഈ യുക്തി എം ടി യുടെ 'ഒരു വടക്കൻ വീരഗാഥ', 'പഴശ്ശിരാജ' തുടങ്ങിയവയ്ക്ക് ബാധകമാകുമോ? കൈപ്പുള്ളി കരുണാകര മേനോൻ പഴശ്ശിയെ ഒറ്റിയോ ഇല്ലയോ? ഉണ്ണിയാർച്ചയ്ക്ക് ചന്തുവിനോട് കാമം ഉണ്ടായിരുന്നോ? പോട്ടെ, 'പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ട്' എന്ന സിനിമയിൽ ചരിത്രം ശരിയാകാത്തതിനാൽ, നിരോധിക്കണോ? ആറാട്ടുപുഴ വേലായുധ പണിക്കരെ തൊപ്പിയിട്ട കിട്ടനാണ് കൊന്നത്. പണിക്കരുടെ ബന്ധുവായ കിട്ടൻ പൊന്നാനിയിൽ പോയാണ് തൊപ്പിയിട്ടത്. കൊന്നത് കിട്ടനാണെന്ന് പണിക്കരുടെ കൊച്ചുമകൻ മുൻ മന്ത്രി എം കെ ഹേമചന്ദ്രൻ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. (3) പക്ഷെ, സിനിമയിൽ അദ്ദേഹത്തെ കൊല്ലുന്നത് 'സവർണ ചെറ്റകൾ' ആണ്. ഈ വ്യാജ ചരിത്രം ശരിയാണോ രാമദാസേ? ഇല്ലാത്ത നങ്ങേലിയെ അതിൽ കൊണ്ടു വന്നത്, ശരിയായോ? 

ഭാവനകളിൽ നിന്ന് താത്രിയെ മോചിപ്പിച്ച രാമദാസ്, ചേർത്തലയിലെ നങ്ങേലിയെക്കൂടി കെട്ടുകഥകളിൽ നിന്ന് മുക്തയാക്കും എന്ന് കരുതുന്നു. രാമദാസ്, താത്രിയുടെ നായികപ്പട്ടം അഴിച്ച ശേഷം, അവരാണല്ലോ ഇപ്പോൾ നവോത്ഥാന നായിക.

-----------------------------------------

1. ചെറായി രാമദാസ്, 'താത്രീ സ്മാർത്ത വിചാരം: സമ്പൂർണ്ണ രേഖകളും പഠനങ്ങളും," ഡി സി ബുക്സ്, 2023
2. ibid
3.അരുവിപ്പുറം ശതാബ്‌ദി പതിപ്പ്

© Ramachandran

 

SUNDARAYYA FOUGHT IN THE PARTY AND LOST

He resigned When the Party Aligned with the RSS

The resignation of P Sundarayya from the post of the general secretary of the CPI (M) and Politburo, during the emergency in October 1975, was a closely guarded secret for a long time, till his resignation letter came to public notice, in 1991. He had confirmed his resignation in his autobiography, in 1984, though it got published in English only in 2009. The Party never allows a cadre to resign, but it expels the cadre; even if a member leaves the Party, it would be termed by the Party as expulsion. But, Sundarayya left it citing differences with its policy, and it was unprecedented in the history of the communist movement in India.

Born in 1913, Putchalapalli Sundarayya became popular as the leader of a peasant revolt, referred to as the Telangana Rebellion, in the Nizam of Hyderabad State. At the age of 17, he joined Gandhi’s Non-cooperation Movement and like EMS Namboodiripad, he made initial contacts with the Communists in jail. Mentored by Amir Hyder Khan, who was in charge of the southern states in the Party, he came into contact with leaders like Sajjad Zaheer, EMS Namboodiripad, Dinkar Mehta, P Krishna Pillai, P C Joshi, Soli Batliwala and others. He became one of the founding members of the Communist Party of India (Marxist). In 1952, he was elected as a member of the Rajya Sabha from the Madras assembly constituency and became the leader of the Communist group in Parliament.

Sundarayya with wife

He was so dedicated to the upliftment of the poor that he and his spouse chose not to have children. Sundarayya remained General Secretary of the CPI (M) until 1976.

Sundarayya was born in a feudal farmer’s family on 1 May 1913, at Alaganipadu in the Nellore district in Andhra Pradesh. Young Sundarayya was influenced by social reformers like Kandukuri Veeresalingam, Gurajada Appa Rao and Komarraju Lakshmana Rao. Inspired by Gandhi, at the age of 14, Sundarayya went to the Congress conference held in the Madras state and participated in the ‘Simon Go Back’ agitation. Studying intermediate at Loyola College in Madras, he formed ‘The Council of Fraternity’ along with other students with the aims of developing a love for the country, selling khaddar on Sundays, doing exercises, and educating the agricultural workers in the villages during vacation. On the birth anniversary of the Telugu people’s poet, Vemana, Sundarayya organized a common lunch for the caste Hindus and the Harijans in his village. The feudal orthodox people opposed this and as a result, Sundarayya went on a protest hunger strike for two days.

On Gandhi's call in April 1930, Sundarayya decided to give up his education and join the freedom movement. He wrote a letter to his mother and elder brother and joined the Satyagraha camp at Bhimavaram in West Godavari district and served imprisonment for two years. After release, Sundarayya started fighting against untouchability and organizing unions of agricultural workers. He believed that the mere ending of colonial rule was not enough and there was a need to eradicate the evils of "class oppression." Sundarayya joined the Communist Party at a time when there was a ban imposed by the British rulers on the Party.

The arrest of Amir Hyder Khan in 1933 led to Sundarayya stepping into his role as an organizer of the Party. In 1934, at the age of 22, he was taken into the Central Committee of the Party, the first organized leading body of the Party which was constituted after the release of the Meerut prisoners.  He took up the task of building the Party in the Southern States of Andhra, Kerala, Tamil Nadu and Karnataka, at the instance of the CC of the Party.

Sundarayya, along with S V Ghate, was responsible for the entry of E M S, P. Krishna Pillai and A K Gopalan into the Party. His discussions with the leaders of the Congress Socialist Party from Kerala – P Krishna Pillai and EMS – in Mumbai and elsewhere led to his visit to Kerala, after which the first communist unit was set up in 1937. This unit consisted of P Krishna Pillai, EMS, K Damodaran and N C Sekhar. Sundarayya was accompanied by S V Ghate when this unit was constituted. In Tamilnadu, Sundarayya played an important role in recruiting some of the early communist leaders. He worked with P Ramamurthy, P Jeevanandam, B Srinivasa Rao, A S K Iyengar and others. In 1936, in the presence of Sundarayya and Ghate, the first Communist unit of Tamilnadu was set up.

When different Communist groups merged into an all-India centre in 1936, Sundarayya became a member of the Central Committee. During the same year, he established the All India Kisan Sabha and worked as its joint secretary. He organized a march for the protection of farmers covering 1,500 miles from Itchapuram to Madras. Hunted by the police, Sundarayya led underground life between 1939 and 1942. When the ban on the Communist Party was lifted in 1943 after it cooperated with the Second World War efforts of the British colonialists and opposed the Quit India movement, he was elected to the Central Committee in the first all-India conference of the Party held in Bombay. Since then and until his death he served the party and the Communist movement— first CPI and later CPI (M), in various capacities.

Sundarayya married Leila on 27 February 1943. Both of them just told P C Joshi, the then General Secretary of the Communist Party, that they would lead the life of wife and husband.  After two years of their marriage, Sundarayya underwent a vasectomy operation, after both the wife and husband discussed the issue and came to an understanding that they would not have enough opportunity to rear their children properly. However, Sundarayya felt that the choice of having or not having children should be left to the discretion of his wife. He used to advise the cadres of the Party to get married and have a limited number of children. Prakash Karat followed his advice.

The wealthy Sundarayya sold away the entire share of the family property and gifted the amount to the Party, which people like E M S tried to emulate. His book, Visalandhralo Prajarajyam (People’s Rule in the Enlarged State of Andhra), was a landmark in the struggle for the formation of Andhra Pradesh. The Telangana peasants’ armed struggle, which he led and where thousands of young men laid down their lives, was the model for the Punnapra-Vayalar upsurge in Kerala.

Thinking the time is ripe to form a communist government in Andhra, he moved to active electoral politics in the State. He served in the State Assembly from 1955 to 1967 and from 1978 to 1983. He used to go to the Parliament and Legislative Assembly on a bicycle. When the Communist Party of India (Marxist) was formed after the break in 1964, Sundarayya was elected as the General Secretary, till his break up in October 1975. Until his death on 19 May 1985, he remained a true communist.

Sundarayya had definite views on how the strategic tasks of the Party should be translated into action. He had increasing differences in the political tactical line and the line to be pursued in the trade union and Kisan fronts. By 1974-75, these differences led Sundarayya to conclude that his continuing as the General Secretary was untenable as the overwhelming majority in the Polit Bureau and Central Committee did not share his views. In his resignation letter, he said that his resignation is because the CC majority decided on joint actions with Jana Sangh and the RSS, in the name of fighting the emergency, which he considered harmful for the party. E M S, who skipped his son's wedding to take part in Sundarayya's funeral, was in the vanguard of pushing away Sundarayya, from the Party, along with B T Ranadive.

Having fought for his line and lost, he bowed out of the Party. His resignation letter contains the essence of the struggle he had to lead inside the Party.

The text of Sundarayya's resignation letter was first made available by his friends in Kerala. They took the decision to have it circulated in wider circles in view of the importance of the issues raised therein.

Sundarayya submitted his resignation in October 1975, but it was never circulated to party ranks. The Statement of Policy document which the undivided Communist Party adopted in 1951 remained central to Sundarayya's differences with the majority faction led by EMS, who became general secretary, after Sundarayya. It is just poetic justice that ultimately the Party asked E M S to vacate the post, sending him to a lifelong vacation in Kerala.

After Sundarayya's death in 1985, The Marxist, the Party’s theoretical organ, in its July-December issue, carried M. Basavapunnaiah's article, The Statement of Policy Reviewed. In a note to this article B T Ranadive said that the Statement of Policy Reviewed was adopted by the party in 1976. It means it was reviewed after the demise of Sundarayya. There was nothing new; the reviewed Statement acknowledged the Statement of 1951. It is sad that the Party took nine years to circulate their review resolution through The Marxist. Ranadive justified the delay by blaming the Emergency. But there was ample time to circulate it in 1977 or after. It is evident that the Party was struggling to keep Sundarayya’s self-exile, a secret. The review was just an exercise in futility to rebut Sundarayya’s document. The Party chose to bury it till 1985 because it feared Sundarayya’s reaction if it was published during his lifetime. Thus, the Party cheated its cadres.

Basavapunnaiah

The issue of The Marxist that came out after Sundarayya's death did not publish an obituary of him.

 Sundarayya Vs BTR and Others

Sundarayya was peeved with the way in which the dominant leadership of the Party ignored the Party Program and the Statement of Policy (Tactical line) adopted by the undivided Party, in 1951.

On 25 June 1975, Indira Gandhi clamped the State of Emergency, and on 12 October 1975, Sundarayya put in his resignation. The dominant section of the party leadership called on Indira Gandhi at New Delhi, pledging support to the "national" fight against "right reaction and communalism." But, Sundarayya found that the Emergency exposed glaring inadequacies in the party organization. The party had learnt little from the "semi-fascist" attacks in West Bengal in 1972. While the cadres fled their homes, the leaders, safe in the party offices, were happy with their achievements in terms of votes polled and trade unions captured.

Sundarayya felt disillusioned that his Party failed to anticipate such a massive attack like the Emergency. He felt the Party failed to keep itself in consonance with "the perspective of how Indian Revolution will have to be worked for". Though Party Congress and CC resolutions endorsed the Tactical line (the Policy), in practice he found it was being neglected. Like the AICC resolutions on land reforms and socialism, his own Tactical Line remained dusty on party shelves. Thus, from 1975 to his death in 1985, he lived without his dream getting fulfilled. His trusted comrades betrayed the founding principles of the Party and the heritage of the Telangana armed struggle. He died as a betrayed leader on 19 May 1985.

BT Ranadive's note to M Basavapunniah’s article in the Marxist said: "In 1951 the Communist Party of India adopted two documents – the Party Program and the Statement of Policy. Subsequent developments led to the abandonment of the 1951 Program since it contained many mistakes. But the companion document Statement of Policy was neither reviewed nor revised. In the struggle against revisionism in the communist movement in India, the Statement of Policy came under attack from the revisionists. The CPI (M) reiterated its adherence to the basic postulates of the document but incorporated changes in the changed circumstances. After a discussion within the Central Committee of the CPI (M), the understanding that emerged in relation to the document could be finalized, only in 1976."

While BTR says that the party did no more than reiterate its adherence to the basic postulates of the document, Basavapunniah clarifies that his party since its formation was drawn into a ferocious internal struggle in defence of the Statement of Policy and strove to orient the work according to it. The Polit bureau and the CC, he says, upheld its Marxist-Leninist viewpoint on the Party Program and Statement of Policy while rejecting the Naxalite line. The Eighth CPI (M) Congress in December 1968 endorsed and reiterated the Statement of Policy as piloted by the general secretary, Sundarayya. It incorporated into the Policy, strategy and class alliance of the Indian Revolution. However, it was reiterated that the Policy essentially dealt with the path of the Indian revolution.

However, Sundarayya argues in his resignation letter that the dominant section of the party leadership was not inclined to steer the party, as also the working of TU, Kisan and Student fronts on the path of the Indian revolution. The endorsement of the Policy in the Eighth Congress was just ritualistic, and the contradiction led to his exit. The glorious traditions of the Telangana armed struggle and other popular struggles were thrown into the winds. The dominant leadership needed the Policy only to establish their "anti-revisionist" credentials. Not to be identified with Naxalism, they pleaded for the status quo.  With Sundarayya around they would not be explain the status quo, which explains why BTR and MB preferred to circulate the revised Policy of 1976 to the party ranks only in 1985.

The Statement of Policy says: "India has essentially an agrarian and backward economy, the immense importance of peasant struggle should not be minimized. Therefore, the political general strike in the cities and in industrial areas is not the main weapon of our revolution and such a general strike alone will not be enough to unleash country-wide insurrection leading to the overthrow of the present State." It further reads: "For the victory of Indian revolution partisan warfare of the peasants has to be combined with the other major weapon, the general strike and uprisings in the cities led by detachments of the working class. The two basic factors of the revolution are the partisan war of the peasants and the uprisings of the workers in the cities."

To move forward in this path, Sundarayya proposed the urgency to help build peasant partisan warfare, instead of frittering away its resources on building state-level and all-India-level trade unions. However, BTR proposed de-linking the working class from the peasantry. He would not oppose the idea of a worker-peasant alliance, but he would project the hegemony of the working class with which nobody disagreed. By hegemony of the working class, he meant the hegemony of the CITU over the CPI (M) or rejection of the peasantry's role in the Indian revolution, in the Tactical Line. An exasperated Sundarayya retorted that BTR's "idea of establishing proletarian hegemony on the basis of State-wide and all-India-wide organizations, comes from his whole understanding that it is the all-India-wide general strike and insurrection of the working class that will spark off the armed actions of the peasant masses." 

Sundarayya even charged: "In fact, this advocacy is nearer to his own tactical line of 1949". The reference was to the horrible Calcutta thesis, an adventurist policy, which saw the ouster of BTR from higher posts.

But in Bengal, when the Left Front Government under Jyoti Basu put an embargo on the Party and CITU activists who raised the slogan of Andolan chai (We want agitation), it was BMS, the BJP labour outfit which filled the vacuum. When Sundarayya was alive, BTR did not choose to interfere, but after the Muzaffarpur CC meeting, he attacked its basic postulates. He exhibited the obverse side of his 1949 tactical line. Whereas BTR could be reticent, MB could be vociferous. In his sixty-page rebuttal in The Marxist against Sundarayya, he attacked the accusations in the resignation letter, against the dominant section of the PB, of deviation into right revisionism and parliamentary illusions. EMS was in this camp.

The two documents MB recalls in the rebuttal, were the outcome of bitter inner-party struggles during the years 1947-51, in the backdrop of the Telangana armed struggle and other struggles in the wake of the British withdrawal. These issues related to the stage and strategy of the Indian revolution, whether it is the "Russian Path" or the "Chinese Path." In the end, the tactical line of 1951 was adopted.

MB hold Ajoy Ghosh and S V Ghate to be responsible for relegating these two documents to the archives. It is clear that the dominant section of the CPI (M) leadership resorted to this document to create a facade of non-existing ideological squabbles with the post-1964 CPI, and to outshine the Naxalite groups. Hence MB admits: The "positive defence of the Statement of Policy against the Left-adventurist distortions of the Naxalites, did not automatically mean that a collective and common understanding existed on all the different propositions that had been made on the Tactical line document". 

But the cat comes out of the box when he confesses that the CC and the PB of "CPI (M) also did not and could not discuss this Statement of Policy, afresh and collectively, to arrive at a correct and common understanding of its different aspects". MB could make this confession only after Sundarayya’s demise.

From his resignation letter, it is clear that only Sundarayya followed the tactical line, during his term as CPI (M) General Secretary. In the Telangana People's Armed Struggle 1946-1951, Sundarayya provided the background to the Tactical Line. But MB in his sixty-page article, has used Sundarayya's documents against Sundarayya's politics.

In 1974, a year before his resignation, Sundarayya reproduced his party's perspective on the path of the Indian revolution. (SPARK Republic Day Number, 1974, on the request of the Socialist Forum of Nagpur University). A Telugu version of the article was published in Comrade Sundarayya Erin Rachanalu, Part I compiled by V.R. Boma Reddy, Praja Shakti Book House, Vijayawada.) Detailing China’s virtues, Sundarayya said: "However, like China India is a country of vast expanses. Again, like China, India has a vast peasant population. Our revolution, therefore, will have many features in common with the Chinese revolution.”

"For the victory of the Indian revolution, partisan warfare of the peasants has to be combined with the other major weapons, the strike of the working class, the general strike and uprising in the cities led by detachments of the working class. The two basic factors of the revolution are the partisan war of the peasants and the uprisings of the workers in the cities."

But, the dominant leadership left the revolution and opted for parliamentary democracy.

MB informs that the Eighth Party Congress in December 1968 endorsed and reiterated the Statement of Policy, and it observed: "The Eighth Congress of the Communist Party of India (Marxist) has reiterated the Statement of Policy”.

BTR with AKG

"But the Statement of Policy, based as it is on the old program, contains some formulations regarding the stage, strategy and class alliance of the Indian revolution which have since been corrected by the party in its new program adopted at the Seventh Congress.

"The old program describing the stage of the revolution as anti-imperialist and anti-feudal had advocated a General United Front in which the big bourgeoisie was also to be a participant. The present party program, correctly characterizing the present stage of the Indian revolution as the second agrarian stage of the revolution, directed not only against the Indian big bourgeoisie, has laid down that the big bourgeoisie has no place in the People's Democratic Front.

"It is necessary to keep this in mind while studying this Statement of Policy, which essentially deals with the path of the Indian revolution."

It meant Sundarayya is the lone maverick in the party leadership who fought for the revolution, for the tactical line, in a hostile house. In Sundarayya’s letter MB figures only in two places-once when he lightly refers to MB who attributed all differences to Mao's supposedly wrong understanding of contradictions, and secondly when he (PS) approvingly refers to MB's complaint that the party leaders were mostly given to deify the perspective, Tactical Line.

The complaint in Sundarayya's letter is that the dominant section of the party leadership was not inclined to orientate the party functioning as well as the direction of class and mass organizations in conformity with the Tactical Line. Thus, he found himself in splendid isolation. 

In 1985, after Sundarayya's death, MB says that in 1976 the party leadership had to assess the socio-economic developments during the post-Independence period, strategy and class alliance in the new party program of 1964, and begin "to integrate such an assessment with the Tactical Line and its implementation". This is absurd, because the dominant leadership had aligned itself with the Emergency, and EMS was free. Mb is trying to say that Sundarayya was seeking to foist upon the party a line hardly reciprocated by the party ranks and leadership at various levels. But for Sundarayya, the Statement of Policy remained the anchor of the country's Communist revolution, though it is just a mirage. Any reader of Sundarayya’s resignation letter would discover that it was this concern of his which led to the squabbles in the party leadership and to his isolation and final resignation.

The party leadership feared that if Sundarayya's allegations reach the party ranks, they would certainly be greeted with a volley of inconvenient questions, and as a pre-emptive measure MB had to resort to platitudes. Hence, they kept mum till Sundarayya’s demise.  But Sundarayya’s questions would continue to haunt the Party. Sundarayya has charged that the party leadership clearly deviated from the party resolutions and the Policy document. The Statement of Policy, or the Tactical line continues to remain just a revolutionary rhetoric.

From Sundarayya's resignation one may have seen the CPI (M) leadership is determined neither to own nor disown this document. In some isolated quarters a secret longing is being nursed that the so-called Bengal line, though subdued at this stage will Kerala is today the lone bastion of the Party, and the situation there is far less encouraging, for the Party is only worried about the hard arithmetic for victory in electoral hustings, even by aligning with the militant Islam. In this despicable milieu, Sundarayya’s letter is a pointer to the Party’s inevitable doom.

© Ramachandran 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

കൊച്ചിയിൽ നിന്ന് മാർപ്പാപ്പയ്ക്ക് ഒരാന

 പോർച്ചുഗൽ രാജാവിന് സമ്മാനം 

ആനയെയും കടലിനെയും നമുക്ക് മാത്രമല്ല, മാർപ്പാപ്പയ്ക്കും മടുക്കില്ല. അതിനാൽ, പോർച്ചുഗീസുകാർ കൊച്ചിയിൽ അധിനിവേശം നടത്തുകയും മാനുവൽ കോട്ട പണിയുകയും ചെയ്ത പുതുക്കത്തിൽ, 1512 ൽ, കൊച്ചി രാജാവ് ഉണ്ണിരാമൻ കോയിക്കൽ (ഭരണം 1503 -1537) പോർച്ചുഗീസ് രാജാവ് മാനുവൽ ഒന്നാമന് ഒരു ആനയെ കൊടുത്തു; രാജാവ് അത് ലിയോ പത്താമൻ മാർപ്പാപ്പയുടെ അഭിഷേകത്തിന് (1514) സമ്മാനമായി കൊടുത്തു. ഈ വെള്ളാനയുടെ  കഥയാണ്, വത്തിക്കാൻ ഗവേഷകൻ സിൽവിയോ ബേദിനി എഴുതിയ, 'മാർപ്പാപ്പയുടെ ആന' (Pope's Elephant, 2000). 

റാഫേൽ വരച്ച ഹന്നോ 

കൊച്ചിരാജാവ് ഇത് സമ്മാനമായി കൊടുത്തതോ അന്നത്തെ വൈസ്‌റോയ്‌ അഫോൻസോ ആൽബുക്കർക്കിനെക്കൊണ്ട് വാങ്ങിപ്പിച്ചതോ ആകാം എന്ന് പുസ്തകത്തിൽ ഊഹിക്കുന്നു. പേടിച്ചരണ്ട കൊച്ചി രാജാവ് വെറുതെ കൊടുത്തത്തതാകാനേ വഴിയുള്ളൂ. വാങ്ങിയതാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ആൽബുക്കർക്ക്, പോർച്ചുഗൽ രാജാവിൽ നിന്ന് പണം വാങ്ങിയിരിക്കാം.

ഹന്നോ എന്ന് ചരിത്രത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ആനയെ ഇറ്റലിക്കാർ വിളിച്ചത്, 'അന്നോൻ' എന്നാണ്. രണ്ടു വാക്കും 'ആന' എന്ന വാക്കുമായി ബന്ധമുള്ളതാണ്. റോമിലെ പോർച്ചുഗീസ് സ്ഥാനപതി ത്രിസ്താവോ കുൻഹയ്ക്ക് ഒപ്പം റോമിലെത്തിയ ആന മാർപ്പാപ്പയുടെ ഓമനയായി വളർന്നു; രണ്ടു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞ് മലബന്ധം വന്ന് ചെരിഞ്ഞു. മരിക്കുമ്പോൾ ആനയ്ക്ക് ഏഴു വയസ്സായിരുന്നു.

ആനയെ എത്തിച്ച സ്ഥാനപതി ത്രിസ്താവോ, 1504 ൽ ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യ പോർച്ചുഗീസ് വൈസ്‌റോയ്‌ ആയി നിയമിതനായിരുന്നു എങ്കിലും, താൽക്കാലികമായി വന്ന അന്ധത കാരണം, സ്ഥാനമേറ്റില്ല. ആൽബുക്കർക്ക് അടുത്ത ബന്ധുവായിരുന്നു; 1529 ൽ ഇന്ത്യയിലെ ഒൻപതാമത്തെ പോർച്ചുഗീസ് ഗവർണർ നൂനോ കുൻഹ, ത്രിസ്താവോയുടെ മകനായിരുന്നു. 

ഉണ്ണിരാമൻ രാജാവ് സ്ഥാനമേൽക്കുന്നതിന് തൊട്ടു മുൻപ്, 1500 ലാണ് പോർച്ചുഗീസ് അഡ്‌മിറൽ പെദ്രോ അൽവാരെസ് കബ്രാൾ കോഴിക്കോട്ട് നിന്ന് പിൻവാങ്ങി കൊച്ചി തീരത്തെത്തിയത്. രാജാവ് അദ്ദേഹത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്ത്, സാമൂതിരിക്കെതിരെ ഉടമ്പടിയുണ്ടാക്കി. കോട്ട പണിതു. കബ്രാൾ പോയപ്പോൾ, 30 പോർച്ചുഗീസുകാരും നാല് ഫ്രാൻസിസ്കൻ പാതിരിമാരും കൊച്ചിയിൽ തുടർന്നു. പോർച്ചുഗീസ് പിന്തുണ ഉറപ്പായപ്പോൾ, കൊച്ചി രാജാവ് ശത്രുവായ സാമൂതിരിക്കെതിരെ യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിച്ചു. 1502 ൽ വാസ്കോ ഡ ഗാമ കൊച്ചിയിലെത്തി. 1503 സെപ്റ്റംബർ 27 ന് തടി കൊണ്ടുള്ള കോട്ടയ്ക്ക് കല്ലിട്ടു -ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യ പോർച്ചുഗീസ് കോട്ട. ഇതൊക്കെയാണ്, ഒരാന കൊച്ചിയിൽ നിന്ന് കപ്പൽ കയറാനുള്ള പശ്ചാത്തലം.

37 വയസിൽ മാർപ്പാപ്പ 

കർദിനാൾ ജിയോവാനി മെഡിച്ചി, ലിയോ പത്താമൻ മാർപ്പാപ്പയാകാനുള്ള സാഹചര്യങ്ങൾ ബേദിനിയുടെ പുസ്തകത്തിലുണ്ട്. ടസ്കനിയിലെ മാടമ്പിയായ, പ്രബലമായ മെഡിച്ചി കുടുംബക്കാരനായ ലോറൻസോയുടെ രണ്ടാമത്തെ മകനായ ജിയോവാനി, മാർപ്പാപ്പയാകുന്നത് 37 വയസ്സിലാണ്. പുരോഹിതനല്ലാതെ മാർപ്പാപ്പയാകുന്ന അവസാനത്തെ ആൾ. ബന്ധുവായ മാർപ്പാപ്പ ഇന്നസെൻറ് എട്ടാമനോട് ശുപാർശ ചെയ്ത്, ലോറൻസോ മകനെ നേരിട്ട് 13 വയസിൽ ഡൊമിനിക്കയിലെ സാന്താമാരിയയിൽ  കർദിനാൾ ആക്കുകയായിരുന്നു. മൂന്ന് വർഷം കഴിഞ്ഞേ വേഷഭൂഷാദികൾ ധരിക്കാൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ജൂലിയസ് രണ്ടാമൻ മാർപ്പാപ്പ മരിച്ചപ്പോൾ, തിരുസംഘത്തിലെ യുവജനങ്ങളുടെ വോട്ടിലാണ് ജിയോവാനി പരമപദമേറിയത്.

ബേദിനിയുടെ പുസ്തകം 

ലിയോ പത്താമൻ 1517 ൽ അനന്തരവൻ ലോറൻസോയെ ഊർബിനോയിലെ ഡ്യൂക്ക് ആക്കാൻ വലിയ ചെലവ് വന്ന യുദ്ധം നടത്തി വത്തിക്കാനിലെ ഖജനാവ് കാലിയാക്കി. മാർട്ടിൻ ലൂഥറുടെ നേതൃത്വത്തിലെ പ്രൊട്ടസ്റ്റൻറ് നവോത്ഥാനത്തെ മാർപ്പാപ്പ എതിർത്തു. ലൂഥറെ പുറത്താക്കി പത്താം മാസമായിരുന്നു, മാർപ്പാപ്പയുടെ മരണം.

ആന പുറപ്പെടുന്നു 

ഹന്നോ ആന ലിസ്ബണിൽ നിന്ന് യാത്രയായത് ഒറ്റയ്ക്കല്ല; 42 മൃഗങ്ങൾ വേറെയുണ്ടായിരുന്നു. പുള്ളിപ്പുലി, കഴുതപ്പുലി, തത്തകൾ, ടർക്കി കോഴികൾ, അപൂർവയിനം ഇന്ത്യൻ കുതിരകൾ. 140 അംഗ പ്രതിനിധി സംഘം, റോമിലെത്തിയത് 1914 ഫെബ്രുവരിയിലാണ്. ഇന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള സമ്പത്ത് ഒഴുകുന്ന മിന്നുന്ന കാലത്ത് വിരാജിക്കുകയായിരുന്നു, മാനുവൽ രാജാവ്. ജനുവരി 18 ന് മാർപ്പാപ്പ, മാനുവലിന് ഒരു സന്ദേശം എത്തിച്ചിരുന്നു: പണമോ ഖ്യാതിയോ ആകരുത് ലക്ഷ്യം, മതം വളരണം. ഇതിൽ ആഹ്‌ളാദം പൂണ്ടാണ്, മാനുവൽ റോമിലേക്ക് സമ്മാന സഞ്ചയത്തെ യാത്രയാക്കിയത്. 

നെറ്റിപ്പട്ടവും അമ്പാരിയുമൊക്കെ പെട്ടികളിൽ അകമ്പടിയായി. 1514 മാർച്ച് 12 ന് റോമിലെ തെരുവുകളിൽ ആഘോഷമായ പ്രദക്ഷിണമുണ്ടായി. ആന പിന്നിൽ വഹിച്ച വെളിപ്പെട്ടിയിൽ, വജ്രവും മുത്തും ആഘോഷത്തിനായി കമ്മട്ടത്തിൽ അടിച്ച നാണയങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആഞ്ചലോ കൊട്ടാരത്തിൽ, മാർപ്പാപ്പ, പ്രദക്ഷിണത്തെ വരവേറ്റു. മാർപ്പാപ്പയ്ക്ക് മുന്നിൽ, ഇവിടന്നു പോയ പാപ്പാൻ്റെ ആജ്ഞപ്രകാരം, ഹന്നോ മൂന്ന് തവണ തല കുനിച്ചു. ഒരു തൊട്ടിയിൽ നിന്ന് തുമ്പിക്കൈ കൊണ്ട് വെള്ളമെടുത്ത് ആന, കർദിനാൾമാരുടെയും  ജനക്കൂട്ടത്തിൻറെയും മുകളിലേക്ക് ചീറ്റി, കേരളത്തിൻ്റെ കൂടി ആശിസ്സുകൾ ചൊരിഞ്ഞു. 

ആനയെ ആദ്യം സൂക്ഷിച്ചത്, ബെൽവേദരെ നടുമുറ്റത്താണ്. അതിന് ശേഷം, സെൻറ് പീറ്റേഴ്‌സ് ബസിലിക്കയ്ക്കും മാർപ്പാപ്പയുടെ അരമനയ്ക്കുമിടയിൽ പുതുതായി പണിത താവളത്തിൽ പാർത്തു. ഈ സൗകര്യം ഒരു അൽമായനും കിട്ടിയിട്ടില്ല. ജനിക്കുകയാണെങ്കിൽ ആനയായി ജനിക്കണം എന്ന് ഏതു കത്തോലിക്കനും വിചാരിക്കുന്ന മുഹൂർത്തമായിരുന്നു, അത്.റോം അന്ന് ലോകത്തിലെ ക്രൈസ്തവ കേന്ദ്രം മാത്രമല്ല, റാഫേൽ, ഡാവിഞ്ചി, മൈക്കലാഞ്ചലോ എന്നീ ദൈവതുല്യരായ കലാകാരന്മാരുടെ ജീവിത കേന്ദ്രം കൂടിയായിരുന്നു. റാഫേൽ വരച്ച ഹന്നോയുടെ ചിത്രം നിലനിൽക്കുന്നു. ധാരാളം ചിത്രങ്ങളിലും ശിൽപങ്ങളിലും സ്ഥാനം പിടിച്ച ഹന്നോ സകല ആഘോഷത്തിലും തലയെടുപ്പോടെ നിന്നു. പ്രഭുവായ പാസ്കൽ മലാസ്പിന ആനക്കവിത എഴുതി. 

രണ്ടു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞ് ആനയ്ക്ക് ദഹനക്കേട് ഉണ്ടായപ്പോൾ, സ്വർണം ചാലിച്ച ഒറ്റമൂലി കൊടുത്തു. 1516 ജൂൺ എട്ടിന് ആന ചെരിയുമ്പോൾ, മാർപ്പാപ്പ അടുത്തുണ്ടായിരുന്നു. അവനെ കോർട്ടിലെ ബെലവേദരെയിൽ അടക്കി. റാഫേൽ വരച്ച ആനയുടെ ചുമർ ചിത്രം കാലത്തെ അതിജീവിച്ചില്ല. എന്നാൽ, ലിയോ പത്താമൻ എഴുതിയ വിലാപഗീതം നശിച്ചില്ല. അത് ദേശീയ ഗജഗീതം ആകേണ്ടതാണ്.

നാടകകൃത്ത് പിയത്രോ അരാട്ടിനോ, ആനയെ കേന്ദ്ര കഥാപാത്രമാക്കി, 'ഹന്നോയുടെ ഒസ്യത്ത്' എന്ന പേരിലെഴുതിയ ഹാസ്യകൃതിയിൽ, മാർപ്പാപ്പയെയും രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളെയും വിമർശിച്ചു. മാർപ്പാപ്പ അയാളുടെ ശിരച്ഛേദം  നടത്താതെ, സ്വന്തം സർവീസിൽ ജോലി കൊടുത്തുവെന്നത്, കേരളത്തിലെ മാർക്സിസ്റ്റുകൾക്ക് പാഠമാകേണ്ടതാണ്.

സരമാഗോയുടെ നോവൽ 

ആനയുമായി റോമിലെത്തിയ പോർച്ചുഗീസ് സംഘം, 1515 ഏപ്രിൽ 29 ആയപ്പോൾ, പാപ്പരായി. അവർക്ക് വേണ്ടി, മാർപ്പാപ്പ മാനുവൽ രാജാവിന് ഒരു കൽപ്പന ഉഗ്രൻ സമ്മാനങ്ങൾ സഹിതം, അയച്ചു. ഒരു കപ്പൽ നിറയെ സുഗന്ധ വ്യഞ്ജനങ്ങൾ രാജാവ് തിരിച്ചു സമ്മാനമായി നൽകി. 

ഇതിന് പിന്നാലെ, മാനുവൽ രാജാവിന്,  ഗുജറാത്തിലെ സുൽത്താൻ മുസഫർ ഷാ രണ്ടാമൻ ഒരു കാണ്ടാമൃഗത്തെ അയച്ചു കൊടുത്തു. അതുമായി പോയ കപ്പൽ, ജനോവയിൽ 1516 ഫെബ്രുവരി ആദ്യം അപകടത്തിൽ പെട്ടു. ഇതിനെ ആധാരമാക്കിയാണ്, ആൽബ്രെഷ്റ്റ് ഡൂറർ, റൈനോസെറോസ് എന്ന ചിത്ര പരമ്പര മരത്തിൽ ചെയ്തത്. കാണ്ടാമൃഗം ചത്തതിനാൽ, മാനുവൽ രാജാവിന് തൊലിക്കട്ടിയിൽ മത്സരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.

പോർച്ചുഗലിന് ഒരു ഇന്ത്യൻ ആനക്കഥ കൂടിയുണ്ട് -ജൊവാവോ മൂന്നാമൻ രാജാവ് 1555 ൽ ആർച്ച് ഡ്യൂക് മാക്സിമില്യന് കൊടുത്ത വിവാഹ സമ്മാനം സോളമൻ അഥവാ സുലൈമാൻ എന്ന ആനയെ ആയിരുന്നു. പേരിൽ മതമൈത്രിയുണ്ട്. ഇതിൻ്റെ ലിസ്ബണിൽ നിന്ന് വിയന്നയിലേക്കുള്ള യാത്രയാണ്, കേരളത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്ന പോർച്ചുഗീസ് നോവലിസ്റ്റ് ഹോസെ സരമാഗുവിൻ്റെ The Elephant's Journey എന്ന നോവലിലെ വിഷയം. ഇതിൽ പാപ്പാന് പേരുണ്ട് -സുബ്‌റോ. ഹന്നോയുടെ പാപ്പാന് പേരില്ല. പാവം പാപ്പാൻ്റെ ജീവിതം കൊലച്ചോറാണ്.  

© Ramachandran 

AN ELEPHANT TO THE POPE FROM KOCHI

Kochi king gifted it to Portugal

An elephant was shipped to Portugal from the Raja of Cochin, Unni Rama Koyil, in 1512, and it was gifted by King Manuel I of Portugal to Pope Leo X (1514-1521) at his coronation. This fascinating story appears in the book, Pope’s Elephant (2000) by Silvio A. Bedini. The white elephant, called Hanno (c. 1510 – 1516), came to Rome with the Portuguese ambassador Tristão da Cunha and became the pet of the Pope. It died two years later from complications of treatment for constipation with a gold-enriched laxative. Italians called the elephant, Annone.

Cunha was nominated as the first viceroy of Portuguese India in 1504, but could not take up this post owing to temporary blindness. Afonso de Albuquerque, later viceroy, was his cousin. Cunha's son Nuno da Cunha was the 9th Governor of Portuguese India in 1529.

Hanno, sketch by Raphael

Unni Rama Koyil, the king of Cochin from 1503 to 1537, saw the Portuguese embarking on its shores, and conquering the land. Just prior to him, Cochin was the scene of the first European settlement in India. In the year 1500, the Portuguese Admiral Pedro Álvares Cabral landed at Cochin after being repelled from Calicut. The Raja of Cochin welcomed the Portuguese, a treaty of friendship was signed and the Raja allowed them to build a factory at Cochin, and upon Cabral's departure, Cochin allowed thirty Portuguese and four Franciscan friars to stay in the kingdom. Assured of Portuguese support, the Raja declared war on the Zamorin of Calicut. 

In 1502, a new expedition under the command of Vasco da Gama arrived at Cochin, and the friendship was renewed. After securing the throne for the Raja of Cochin, the Portuguese got permission to build Fort Emmanuel at Fort Kochi, named after the king of Portugal. Surrounding the Portuguese factory, to protect it from any further attacks from Calicut, the foundations of a timber fort was laid on 27 September 1503- the first fort erected by the Portuguese in India. 

Leo's rise as Pope

Bedini's fascinating glimpse at a forgotten sidenote to history gives us an elephant's-back view of early modern Europe and the inner workings of the Vatican at the height of its influence. A Vatican scholar and the author of numerous books,  Bedini is Historian Emeritus at the Smithsonian Institution in Washington, D.C., where he has worked for many years as Deputy Director of the National Museum of History and as Keeper of the Rare Books. While engaged in research in the Vatican museum and archives, he heard that once upon a time an elephant lived at the Vatican. Casual remarks, strange coincidences and a lot of research yielded the exotic story. 

The book also gives curious details of the election of Cardinal Giovani De’ Medici, son of Lorenzo the Magnificent of Florence, the de facto ruler of Tuscany, as Pope, Leo the Tenth, at the young age of 37. His father prevailed on his relative Pope Innocent VIII to name him Cardinal of Santa Maria in Domnica on 9 March 1489 when he was age 13, (1) although he was not allowed to wear the insignia or share in the deliberations of the college until three years later. He was the last non-priest to be elected Pope. (2)

Born into the prominent political and banking Medici family of Florence, Giovanni was the second son of Lorenzo, ruler of the Florentine Republic. His father was worried about his character early on and wrote a letter to Giovanni to warn him to avoid vice and luxury at the beginning of his ecclesiastical career. Giovanni was elevated to the cardinalate in 1489. Following the death of Pope Julius II, Giovanni was elected Pope after securing the backing of the younger members of the Sacred College.

In 1517, the Pope led a costly war that succeeded in securing his nephew Lorenzo di Piero de' Medici as Duke of Urbino but reduced papal finances. In Protestant circles, Pope Leo is associated with granting indulgences for those who donated to reconstruct St. Peter's Basilica, a practice that was soon challenged by Martin Luther's 95 Theses. Pope rejected the Protestant Reformation, and his Papal bull of 1520, Exsurge Domine, condemned Luther's stance, rendering ongoing communication difficult. Pope Leo's death came just 10 months after he had excommunicated Luther.

Hanno's journey

According to the book, King Manuel had either received Hanno as a gift from the Raja of Cochin or had asked Afonso de Albuquerque, his viceroy in India, to purchase him. At that time, in Portugal, King Manuel was basking in the glory of the victorious explorations to the East, including that of Vasco da Gama, to Kozhikode. He dented the Islamic monopoly of the spice trade and religious conversions to Islam. As the riches flowed in from Malabar to Portugal, the Pope communicated in a letter on January 18, 1514, to Manuel acknowledging that ''the Portuguese motive for conquest was not ambition, nor the acquisition of territory and extension of his lands, but the sincere desire to propagate the Law and the knowledge of the faith in those regions.''  

The zeal of the Pope to convert Hindus in Kerala made Manuel happy, and he sent a delegation with magnificent Gifts to Rome 'on a mission of obedience', as was the tradition. Thus, the journey of the Kochi elephant began. The chief delegates accompanied the elephant with his caparisons and paraphernalia packed in trunks.

Hanno and his mahout, 1575, Angers museum

Hanno arrived by ship from Lisbon to Rome, aged about four years. The huge, luxurious embassy of 140 persons made its way through Alicante and Majorca, arriving on the outskirts of Rome in February. They walked the streets of Rome on March 12, 1514, in an extravagant procession of exotic wildlife and wealth of the Indies, with many dressed in "Indian style". Apart from Hanno, the procession featured 42 other beasts, including two leopards, a panther, some parrots, turkeys and rare Indian horses. Hanno carried a platform of silver on its back, shaped like a castle containing a safe with royal gifts, including vests embroidered with pearls and gems, and coins of gold minted for the occasion. The Pope received the procession in the Castel Sant'Angelo. The elephant knelt down thrice in reverence and then, following a wave of his Indian mahout, used its trunk to suck water from a bucket and sprayed it over the crowd and the Cardinals.

Hanno was kept initially in an enclosure in the Belvedere courtyard, then moved to a specially constructed building between St. Peter's Basilica and the Apostolic Palace, near the Borgo Sant'Angelo, a road in the rione of Borgo.

Raphael's portrait of Leo

In 1514, Rome was the centre of the Christian world and the home and workshop of Raphael, Leonardo, and Michelangelo. Pope Leo X was a pleasure-loving pontiff whose court was infamous for its excess, frivolity and impropriety. Hanno became a star in processions and festivals, and the subject of countless paintings, sculptures and fountains.

Hanno in history

Hanno's arrival was commemorated in poetry and art. Italian nobleman Pasquale Malaspina wrote:

In the Belvedere before the great Pastor
Was conducted the trained elephant
Dancing with such grace and such love
That hardly better would a man have danced:
And then with its trunk such a great noise
It made, that the entire place deafened:
And stretching itself on the ground to kneel
It then straightened up in reverence to the Pope,
And to his entourage.

Hanno became a darling of Renaissance Europe. Two years after, he fell ill suddenly, was given a purgative, and died on 8 June 1516, with the pope at his side. Hanno was interred in the Cortile del Belvedere at the age of seven.

Raphael, the great artist, designed a memorial fresco, but it does not survive. The Pope himself composed the epitaph:

Under this great hill, I lie buried
A mighty elephant which the King Manuel
Having conquered the Orient
Sent as a captive to Pope Leo X.
At which the Roman people marvelled, 
A beast not seen for a long time,
And in my brutish breast, they perceived human feelings.
Fate envied me my residence in the blessed Latium
And had not the patience to let me serve my master a full three years.
But I wish, oh gods, that the time which Nature would have assigned to me,
and Destiny stole away,
You will add to the life of the great Leo.

He lived seven years
He died of angina
He measured twelve palms in height.
Giovanni Battista Branconio dell'Aquila
Privy chamberlain to the pope
And provost of the custody of the elephant,
Has erected this in 1516, the 8th of June,
In the fourth year of the pontificate of Leo X.
That which Nature has stolen away
Raphael of Urbino with his art has restored.

Italian playwright and blackmailer Pietro Aretino wrote a satirical pamphlet, The Last Will and Testament of the Elephant Hanno. It mocked the political and religious figures of Rome at the time, including the Pope. The successful pamphlet established him as a famous satirist, ultimately known as "the Scourge of Princes". Hanno's story is told at length in Bedini's book. According to American historian Robert Greene, it earned Aretino a post in the papal service.

By 29 April 1515, the Portuguese had depleted their funds, but they sought a bull signed by the pope, who sent back rich gifts to King Manuel. The king responded with a ship full of spices and, later, an Indian rhinoceros sent to him from the Sultan Muzaffar Shah II of Gujarat. The boat that transported it was wrecked off Genoa on early February 1516, and the rhinoceros was portrayed by Albrecht Dürer in his very famous Rhinoceros woodcuts in June 1516, after sketches of it travelled to Nuremberg. 

Four sketches of Hanno, done in life with red chalk, survive in the collection of the Ashmolean Museum at Oxford.

The elephant stories of Portugal don't end here-In 1551, King João III of Portugal gave Archduke Maximilian an unusual wedding present: an elephant named Solomon or Suleiman. This elephant's journey from Lisbon to Vienna was witnessed and remarked upon by scholars, historians, and ordinary people. Out of this incident, Nobel-winner José Saramago has spun a novel, The Elephant's Journey.

Solomon and his keeper, Subhro, begin in dismal conditions, forgotten in a corner of the palace grounds. When it occurs to the king and queen that an elephant would be an appropriate wedding gift, everyone rushes to get them ready: Subhro is given two new suits of clothes and Solomon a long overdue scrub. They cross the border into Spain at Castelo Rodrigo and meet the Archduke at Valladolid.

Accompanied by the Archduke, his new wife, the royal guard, Soloman and Subhro cross a continent riven by the Reformation and civil wars. They make their way through the storied cities of northern Italy: Genoa, Piacenza, Mantua, Verona, Venice, and Trento, where the Council of Trent is in session. They brave the Alps and the terrifying Isarco and Brenner Passes; they sail from Rosas across the Mediterranean Sea and later up the Inn River. At last, they make their grand entry into the imperial city. The mahout's name, Subhro makes it clear that it was an Indian elephant.

_______________________

1. Williams, George L. (1998). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland Inc.

2. Löffler, Klemens (1910). "Pope Leo X". In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Vol. 9. New York: Robert Appleton Company.

© Ramachandran