മാപ്പിള ലഹള: നേതാക്കളുടെ ഒറ്റ്

നായർ മുതൽ നമ്പൂതിരി വരെ 

മാപ്പിള ലഹളയുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ട കോൺഗ്രസ് നേതാക്കൾ അധികമില്ല.കോൺഗ്രസ് അന്ന് മലബാറിൽ ശക്തമല്ല.ഗാന്ധി, ഷൗക്കത്ത് അലിക്കൊപ്പം 1920 ഓഗസ്റ്റിൽ കോഴിക്കോട് വന്ന് പ്രസംഗിച്ചു പോയ ശേഷമാണ്, കോൺഗ്രസിന് ഒരു കേരള പ്രവിശ്യാ കമ്മിറ്റി ഉണ്ടാകുന്നത്.അത് വരെയുണ്ടായിരുന്ന മലബാർ ജില്ലാ കമ്മിറ്റിയിലും പിന്നെയുണ്ടായ പ്രവിശ്യാ കമ്മിറ്റിയിലും സെക്രട്ടറി ആയിരുന്നു, കെ മാധവൻ നായർ.അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെ തലയെടുപ്പുള്ള വേറെ കോൺഗ്രസ് നേതാവ് അന്നില്ല.ഖിലാഫത്ത് പ്രക്ഷോഭം തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഉണ്ടായ മാപ്പിള പ്രവാഹം കോൺഗ്രസ് അംഗ സംഖ്യ കുത്തനെ ഉയർത്തി.

മാധവൻ നായർ 1921 ഫെബ്രുവരി പകുതിയിൽ അറസ്റ്റിലായ ശേഷമാണ് കെ പി കേശവ മേനോൻ സെക്രട്ടറി ആയത്. അന്ന് 23 വയസ് മാത്രമുള്ള മുഹമ്മദ് അബ്ദു റഹ്‌മാൻ കോൺഗ്രസ് ഖിലാഫത് കമ്മിറ്റി സെക്രട്ടറി ആയിരുന്നു. ഉലമ സെക്രട്ടറിയാണ് അന്ന്, ഇ മൊയ്‌തു മൗലവി -കോൺഗ്രസുകാരൻ എന്ന് മൗലവിയെ പറയാൻ കഴിയില്ല. പൊന്നാനി ഭാഗത്ത് ഒരു പരിധി വരെ സംഘർഷം ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചയാളാണ്, കെ കേളപ്പൻ. പള്ളികളിൽ പോയും കേളപ്പൻ ഖിലാഫത്തിന് വേണ്ടി പ്രസംഗിച്ചിരുന്നു.

ലഹളയിൽ വളരെ സംശയാസ്പദമായി പ്രവർത്തിച്ചയാളാണ്, എം പി നാരായണ മേനോൻ. കോൺഗ്രസിൻറെ ഏറനാട്ടിലെ സംഘടനാ സെക്രട്ടറിയെന്ന നിലയിൽ, ലഹളയ്ക്ക് സർവ പിന്തുണയും നൽകിയ മേനോൻ, ' മാപ്പിള മേനോൻ' എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടത്. ഒരു തങ്ങളെപ്പോലെ വേഷം ധരിച്ചു നടന്നത് കൊണ്ടാണ്, ഈ പേര് വീണത്. കെ മാധവൻ നായരുടെ ആൾട്ടർ ഈഗോ ആയിരുന്നു, മാസശമ്പളം പറ്റി സംഘടനാ സെക്രട്ടറി ആയിരുന്ന മേനോൻ. ലഹളയ്ക്ക് താങ്ങായി നിന്ന മേനോനെ നാട് കടത്തി. നാട് കടത്തിക്കൊണ്ടുള്ള അതി ദീർഘമായ വിധിയിൽ, മാധവൻ നായരെപ്പറ്റി പറയുന്നത്, വിശ്വസിക്കാൻ കൊള്ളാത്തവൻ എന്നാണ്. മേനോന് വേണ്ടി പ്രധാന സാക്ഷിയായിരുന്നു, മാധവൻ നായർ. അദ്ദേഹം അന്ന് തടവിൽ ആയിരുന്നില്ല എങ്കിൽ, ലഹളയ്ക്ക് പ്രചോദനം നൽകിയ ആളെന്ന നിലയിൽ ശിക്ഷ വാങ്ങിയേനെ. നായരുടെ ജന്മ സ്ഥലമായ മഞ്ചേരി ആയിരുന്നു, വള്ളുവനാട്ടുകാരനായ  മേനോൻറെ പ്രവർത്തന കേന്ദ്രം.

മാധവൻ നായർ 

നായരും മേനോനും, ലഹളക്കാലത്ത് വാരിയൻകുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി മഞ്ചേരി 'കീഴടക്കിയപ്പോൾ' അയാളെ പോയിക്കണ്ട് വരുതിയിൽ നിന്നോളാം എന്ന് പറഞ്ഞതായാണ് കോടതി രേഖകളിൽ നിന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത്. ഹാജിയെ കണ്ട കഥ നായർ, 'മലബാർ കലാപ'ത്തിൽ പറയുന്നത്, വിശ്വസനീയമല്ല. ഹാജി 1921 ഓഗസ്റ്റ് 24 ന് മഞ്ചേരി നമ്പൂതിരി ബാങ്ക് കൊള്ളയടിക്കുമ്പോൾ, മേനോൻ ഒപ്പം നിൽക്കുക മാത്രമല്ല, അതിനെ അനുകൂലിച്ചു പ്രസംഗിക്കുകയും ചെയ്‌തു. അതിനു മുൻപ്, 20 പുലർച്ചെ നിലമ്പൂർ കോവിലകം ആക്രമിച്ചു മാപ്പിളമാർ 16 പേരെ കൂട്ടക്കൊല ചെയ്തപ്പോൾ, മേനോൻ അക്രമികളെ മടക്കയാത്രയിൽ കാത്തു നിന്ന് അഭിനന്ദിച്ചു. ആറാം തിരുമുൽപ്പാടിനെ കൊല്ലാൻ കഴിയാത്തതിൽ ദുഖിച്ചു.ഈ തിരുമുല്പാട് ആണ് പൂക്കോട്ടൂർ കോവിലകത്ത് താമസിച്ചിരുന്നത്. അദ്ദേഹവുമായി മുൻ ജീവനക്കാരൻ വലിയ വീട്ടിൽ മുഹമ്മദിനുണ്ടായ തർക്കമാണ്, ലഹളയ്ക്ക് വഴി വച്ചത്. ഇന്ന് നക്‌സലൈറ്റുകൾ ചിലയിടങ്ങളിൽ ചെയ്യും പോലെ, മാപ്പിളമാർ പൂക്കോട്ടൂർ സ്വയംഭരണ പ്രദേശമാക്കി. വലിയ വീട്ടിൽ മുഹമ്മദ്, പ്രാദേശിക ഖിലാഫത്ത് സെക്രട്ടറി ആയി മാറിയിരുന്നു.

കെ പി കേശവ മേനോൻ സംഘർഷം ലഘൂകരിക്കാൻ വലിയ ശ്രമമൊന്നും നടത്തിയില്ല. ആലി മുസലിയാരെ കാണാൻ പോയ കേശവ മേനോനെ, മുസലിയാർ അപമാനിച്ചു മടക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. മുസലിയാരുടെ ഗുണ്ടകളെപ്പോലും മേനോന് വണങ്ങേണ്ടി വന്നു.

മാപ്പിളലഹളയുടെ നടത്തിപ്പുകാരനായ വാരിയൻകുന്നൻ കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജിയെപ്പറ്റി കെ മാധവൻ നായരുടെ 'മലബാർ കലാപം' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ കുറെ വിവരങ്ങളുണ്ട്.അവയിൽ പിശകുകളുമുണ്ട്. മതഭ്രാന്തനായ ഒരു കൊലയാളിയുടെ ചിത്രം നമുക്ക് തന്ന ശേഷം മാധവൻ നായർ അയാളെ ഇന്ത്യയുടെ വീരപുത്രനായി വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് വിചിത്രമാണ്.അസ്ഥാനത്തുള്ള ഈ വിശേഷണം രണ്ടു കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് സംഭവിച്ചതാകാം .ഒന്ന്: മഞ്ചേരിക്കാരനായ മാധവൻ നായർക്ക് അവിടെ ജീവിച്ചു പോകണം.അങ്ങനെ ഭയത്തിൽ നിന്ന് പിറന്നത്.രണ്ട്:കോൺഗ്രസിന് ലഹളയിൽ പങ്കുണ്ട്.അതിനാൽ ലഹളയെ വെള്ള പൂശണം. മതഭ്രാന്തനും കൊലയാളിയും ഹിന്ദു വംശഹത്യ ചെയ്തവനുമായ വാരിയൻ കുന്നനെ വെള്ള പൂശുന്ന മാധവൻ നായർ എന്ത് തരം ഗാന്ധി ശിഷ്യനാണെന്ന് ചരിത്രം ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും.

1921 ഫെബ്രുവരി ആദ്യം 144 പ്രകാരം മലബാർ കലക്‌ടർ ഇ എഫ് തോമസ് ഇറക്കിയ നോട്ടിസിൽ കെ മാധവൻ നായരുടെയും യു ഗോപാല മേനോന്റെയും യാക്കൂബ് ഹസ്സൻറെയും കൂടെ ഹാജിയുടെയും പേരുണ്ടായിരുന്നു.അങ്ങനെ ഒരാൾ ഉണ്ടെന്ന് താൻ അറിഞ്ഞത്, ആ നോട്ടീസിൽ നിന്നാണ് എന്ന് നായർ പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത് കളവാണ്. ഖിലാഫത്തിൻറെ തുടക്കത്തിൽ ഒരു പണപ്പിരിവ് നായർ നടത്തിയത് തന്നെ ഹാജിയിൽ നിന്ന് പണം വാങ്ങിയാണ് എന്ന് ആർ എച്ച് ഹിച്ച്കോക്ക് എഴുതിയ ചരിത്രത്തിലുണ്ട്. അയാൾ മാപ്പിളലഹളക്കിറങ്ങിയത് തന്നെ, ഒന്നാം ഘട്ടം കഴിഞ്ഞാണ് എന്ന് നായർ പറയുന്നതിലും കഴമ്പില്ല.

ഹാജിയുടെ ജന്മനാട് മഞ്ചേരിയിൽ നിന്ന് നാല് നാഴിക ദൂരെ പാണ്ടിക്കാട് നിന്ന് നാല് നാഴിക പടിഞ്ഞാറ് നെല്ലിക്കുത്ത് എന്ന ദേശത്താണ്. ഏറനാട്ടിൽ പണ്ട് മുതൽ തന്നെ ലഹള പ്രദേശം. ഹാജിയുടെ വീടും ആലി മുസലിയാരുടെ വീടും തമ്മിൽ 20 വാരയിൽ അധികം അകലമില്ല. കാക്കത്തോട് പാലത്തിന് അടുത്ത് പടിഞ്ഞാറു നിരത്തിന് തൊട്ടു തെക്കാണ് ഈ വീടുകൾ. ഇരുവരും അകന്ന ബന്ധുക്കളും ആയിരുന്നു. നായർ പറയുന്ന പ്രകാരം, ഹാജി ചെറുപ്പത്തിൽ ബാപ്പയ്‌ക്കൊപ്പം മക്കത്തേക്ക് നാട് കടത്തപ്പെട്ടു. മുൻപ് ഉണ്ടായ ചില ലഹളകളിൽ പങ്കെടുത്തതാണ് കാരണം.

നായർ പറയുന്നത് ശരിയല്ല; ബാപ്പയ്‌ക്കൊപ്പം നാട് കടത്തിയില്ല. 2020 ജൂൺ 26 ലെ 'ഹിന്ദു'  റിപ്പോർട്ട് അനുസരിച്ച് ബാപ്പ ഈരാറ്റുപേട്ടയിലേക്ക് കടന്ന് ഇസ്ലാം പ്രഭാഷകൻ എന്ന മട്ടിൽ എട്ടു കൊല്ലം ജീവിച്ചു; മുട്ടത്തു പറമ്പിലെ ഉമ്മുഹാനി ഉമ്മയെ വിവാഹം ചെയ്തു. അതിൽ മുഹിയുദീൻ കുട്ടി എന്ന മകനുണ്ടായി. ഈ കുടുംബത്തിന് ബാപ്പയുടെ പൂർവചരിത്രം അറിയുമായിരുന്നില്ല. ഈ കുടുംബത്തിലെ കെ എം ജാഫർ ഇപ്പോൾ ഒരു പുസ്തകം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഈരാറ്റുപേട്ടയിൽ നിന്നാണ് ബാപ്പയെ ബ്രിട്ടീഷ് പോലീസ് പിടിച്ചത്.

ലഹളയ്ക്ക് ആറേഴു കൊല്ലം മുൻപ് ഹാജി മലബാറിലേക്ക് മടങ്ങി.അപ്പോൾ നെല്ലിക്കുത്തിലേക്ക് പോകാൻ സർക്കാർ അനുവദിച്ചില്ല.ചില കൊള്ളകളിൽ അയാൾക്ക് പങ്കുണ്ടായിരുന്നത്, ഇൻസ്‌പെക്ടർ ചേക്കുട്ടിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അയാൾ കൊണ്ടോട്ടിക്കടുത്ത നെടിയിരുപ്പിൽ താമസിച്ചു.പോത്തു വണ്ടിക്കാരനായി പണിയെടുത്തു.പിന്നെ സർക്കാർ അനുവദിച്ചതനുസരിച്ച് നെല്ലിക്കുത്തിൽ പോയി.അവിടെയും പോത്തുവണ്ടിക്കാരനായിരുന്നു. ഖിലാഫത്ത് പ്രവർത്തകൻ ആയിരുന്നു അയാൾ എന്ന് ഇംഗ്ലീഷ് പത്രങ്ങളിലും സി ഗോപാലൻ നായർ എഴുതിയ 'മാപ്പിളലഹള 1921' എന്ന പുസ്തകത്തിലും പറയുന്നുണ്ട്. ഹാജി ചില കോൺഗ്രസ് -ഖിലാഫത്ത് ലഘുലേഖകൾ മാധവൻ നായരുടെ അനുജൻ കേശവൻ നായരിൽ നിന്ന് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പോയിരുന്നുവെന്ന് നായർ തന്നെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.നായർ എഴുതുന്നു: "പ്രസ്ഥാനത്തിൽ പങ്കു കൊണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും പാരമ്പര്യമായി മതഭ്രാന്തന്മാരാണെന്ന് പ്രസിദ്ധി നേടിയിട്ടുള്ള ഒരു കുടുംബത്തിലെ അംഗമായ കുഞ്ഞഹമ്മദാജി ഖിലാഫത്തിന് വേണ്ടി മരിക്കാൻ തയ്യാറായതിൽ യാതൊരദ്‌ഭുതവുമില്ല."

ഗവണ്മെന്റുമായുള്ള യുദ്ധത്തിൽ ഹിന്ദുക്കൾ തൻറെ ശത്രുക്കളാണെന്ന് അനുഭവപ്പെട്ടതിനാലോ മറ്റോ അയാൾ ഹിന്ദുക്കളെ ദ്രോഹിക്കാനും  കൊല്ലാനും  മതം മാറ്റാനും  തുടങ്ങിയെന്നും നായർ എഴുതുന്നു.

1921 ഓഗസ്റ്റ് 20 ന് തിരൂരങ്ങാടിയിൽ മാപ്പിളലഹള തുടങ്ങിയ ശേഷം, അത് മഞ്ചേരിക്ക് പടർന്നു. നായർ തൻറെ വീടും പട്ടാളം ആക്രമിക്കുമെന്ന് ഭയന്നു. കാവുങ്ങൽ നമ്പൂതിരിയുടെ ഇല്ലത്തേക്ക് താമസം മാറ്റി. പട്ടാളം വന്നില്ല. പകരം, 24 ആയപ്പോൾ മാപ്പിളമാർ കൊള്ള തുടങ്ങി. നായർ താമസിക്കുന്ന വീടിൻറെ തെക്ക് ഒരു നായർ വീട്ടിൽ മാപ്പിളമാർ കൊള്ളക്കെത്തി. വയലിൻറെ നടുവരമ്പിൽ കൂടി ഒരു കൊടി മുന്നിൽ പിടിച്ച് ആയുധങ്ങളുമായി 25 മാപ്പിളമാർ ഉച്ചയ്ക്ക് തെക്കോട്ട് പോകുന്നത് നായർ കണ്ടു. ആ സംഘത്തിൻറെ തലവൻ ഹാജി ആയിരുന്നു. അത് വരെ ഹാജിയെ നായർ കണ്ടിരുന്നില്ല.അയാൾ പോയി അൽപം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അയാളുടെ അനുചരൻ നായരുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് ഹാജി കാണാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതായി അറിയിച്ചു.അനുജൻ കേശവൻ നായർക്കൊപ്പം നായർ ചെന്നു.കേശവൻ നായർക്ക് അടിതട അറിയാമായിരുന്നു. ഹാജി ആൽത്തറ മേലിരുന്നു. നായരെ കണ്ടയുടൻ എഴുന്നേറ്റ് അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.നിവർന്ന് നിൽക്കാൻ വയ്യാതെ വീണ്ടും അയാൾ ആൽത്തറയിൽ ഇരുന്നു.

കറുത്തിരുണ്ട ഹാജിക്ക് അറുപതിൽ കുറയാതെ പ്രായം.( നായർ പറയുന്നത് ശരിയല്ല;1877 ൽ ജനിച്ച ഹാജിക്ക് അന്ന് 44 വയസ്സാണ് ). വായിൽ പല്ലുണ്ടോ എന്ന് സംശയം. ഒത്ത മനുഷ്യൻറെ ഉയരമില്ല.മെലിഞ്ഞിട്ടല്ല.കറുത്ത കുപ്പായം. അരയിൽ വാൾ, കൈയിൽ തോക്ക്.മുഖത്തു ശൂരത കണ്ടില്ല. ചിലതിന് ഉറച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന ഭാവം.കൂട്ടത്തിൽ ചിലരുടെ കൈയിൽ തോക്കും കുന്തവും.പാണ്ടിക്കാട് പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ ആക്രമിച്ച് കൈവശപ്പെടുത്തിയതാണ്. അവർ ഹാജിക്ക് ചുറ്റും നിലകൊണ്ടു. ആദ്യമായി കാണുകയാണെന്ന് കുശലം പറഞ്ഞു. ഇനി എന്ത് വേണമെന്ന് ഹാജി നായരുടെ ഉപദേശം തേടി. അപേക്ഷാ ഭാവത്തിലായിരുന്നു. ഹാജി മിത്രത്തെപ്പോലെ എതിരേൽക്കില്ല എന്ന് വിചാരിച്ച നായർ അന്തം വിട്ടു.നാട് മുഴുവൻ കുട്ടിച്ചോറായെന്നും ആയുധം ഉപേക്ഷിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് പോകണമെന്നും നായർ ഉപദേശിച്ചു. ശാന്തനായി ഹാജി അത് നിരസിച്ചു. ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ട നിലയ്ക്ക് പിന്തിരിയില്ല. ആലി മുസലിയാർ അപകടത്തിൽ ചാടി. അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചേ പറ്റൂ എന്നും ഹാജി വ്യക്തമാക്കി. ഒരു ഹിന്ദുവിൻറെ വീട് പോലും മാപ്പിളമാർ കൊള്ള ചെയ്യാൻ ബാക്കിയില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാട്ടി നായർ ചോദിച്ചു: ''ഇങ്ങനെയാണോ നിങ്ങളുടെ മതം ഉപദേശിക്കുന്നത്.?"

കൊള്ള നിർത്താൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ് വന്നതെന്ന് ഹാജി അറിയിച്ചു. ഇനി എപ്പോൾ കാണാം എന്ന് ഹാജി ചോദിച്ചു. ഇനി കാണില്ലെന്നും ഇരുവരുടെയും വഴി രണ്ടാണെന്നും നായർ പറഞ്ഞു. അൽപം കഴിഞ്ഞ് ഹാജി കോൺഗ്രസ് നേതാവ് എം പി നാരായണ മേനോനെയും വിളിച്ചു വരുത്തി കണ്ടു. മേനോൻ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിയതും ഹാജി കണക്കിലെടുത്തില്ല. നായരെയും മേനോനെയും ഹാജി കണ്ടത്, ലഹളയിൽ ചേരണം എന്നാവശ്യപ്പെടാനാണെന്ന് നാരായണ മേനോനെ ശിക്ഷിച്ച കോടതി വിധിയിൽ കാണാം. സ്വയം വക്കീലായ മാധവൻ നായർ ഹാജിയുമായി മുൻ പരിചയമുണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ പറയില്ല; 1933 ൽ മരിച്ച നായർ ജീവിച്ചത്, ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിലാണ്.നായർ 'മാതൃഭൂമി യിൽ,  'മലബാർ കലാപം' പരമ്പരയായി എഴുതുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് നിർത്തിയത്, അനാവശ്യമായ മുസ്ലിം പ്രീണനം അതിൽ ഉള്ളത് കൊണ്ടാകണം; അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കാതിരുന്നത്, ഇരു പക്ഷത്തു നിന്നും വിമർശനങ്ങൾ ഏറ്റുവാങ്ങാൻ ത്രാണിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടുമാകാം. പുസ്തകം വന്നത് 1971 ൽ മാത്രമാണ്.

സത്യം ഇതാണ്: അന്ന്,1921 ഓഗസ്റ്റ് 24 ന് ഹാജി മഞ്ചേരിയിൽ തങ്ങി. പുല്ലൂർ വാസുദേവൻ നമ്പൂതിരിക്ക് അവിടെ ഒരു ബാങ്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു.ആ ബാങ്ക് കൊള്ള ചെയ്യാൻ മാപ്പിളമാർ ഒരുങ്ങികൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴാണ് ഹാജി ചെന്നത്. ബാങ്കിന് ഹാജി സ്വന്തം ഭടന്മാരെ കാവൽ നിർത്തി. സ്വർണം പണയം വച്ചവർ ചെന്നാൽ അവ മടക്കിക്കൊടുക്കുമെന്ന് ഹാജി വിളംബരം ചെയ്തു. പലരും അവ വാങ്ങിക്കൊണ്ടു പോയി.ബാങ്ക് ക്ളർക്കിന്റെ സഹായത്തോടെ ഹാജിയുടെ മേൽനോട്ടത്തിൽ ഇത് നടത്തി.ലഹള തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ നമ്പൂതിരി ഓടിയിരുന്നു. തിരുനാവായ ഹിന്ദു സമ്മേളന പന്തൽ വീണ് മരിച്ച കരുമത്തിൽ കൃഷ്ണപ്പണിക്കരുടെ പിതൃ സഹോദരനായിരുന്നു നമ്പൂതിരി. 25 ഉച്ച വരെ പണ്ടം മടക്കിക്കൊടുത്തു. ഈ വേളയിൽ നാരായണ മേനോൻ ഹാജരായിരുന്നു, ഖിലാഫത്ത് ഭരണം വന്നതായി പ്രസംഗിച്ചു. 26 വരെ മഞ്ചേരി ഭരിച്ച ഹാജി, 26 ന് പൂക്കോട്ടൂർ യുദ്ധത്തിൽ മാപ്പിളമാർ തോറ്റപ്പോൾ, നഗരം വിട്ടു.

രാജ്യം മുഴുവൻ തങ്ങൾക്കധീനമായി എന്ന് ധരിച്ച മതഭ്രാന്തരായ പൂക്കോട്ടൂർ മാപ്പിളമാർ മേലാൽ ഹിന്ദുവെന്നും മുസ്ലിം എന്നും രണ്ടു ജാതി വേണ്ടെന്ന് തീരുമാനിച്ചെന്ന് നായർ എഴുതുന്നു. ലഹള തുടങ്ങി ആദ്യ വെള്ളിയാഴ്ച, ഓഗസ്റ്റ് 26 ന് പൂക്കോട്ടൂരിനടുത്തുള്ള മഞ്ചേരി, മലപ്പുറം മുതലായ സകല ദേശങ്ങളിലെയും ഹിന്ദുക്കളെ ഇസ്ലാമിൽ ചേർക്കാൻ അവർ ഉറച്ചു. ഈ പട്ടികയിൽ മാധവൻ നായരും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഹാജിയുടെ ആളാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു മാപ്പിള, മാധവൻ  നായരുടെ അടുത്തെത്തി, യു ഗോപാല മേനോൻ മുതലായവർ ഇസ്ലാമിൽ ചേർന്നെന്നും അവർ കൊണ്ടോട്ടിക്കോ തിരൂരങ്ങാടിക്കോ പോയിരിക്കുന്നുവെന്നും അറിയിച്ചു; നായരുടെ ഉദ്ദേശ്യം എന്താണെന്ന് ചോദിച്ചു. മതം ഉപേക്ഷിക്കില്ലെന്ന് നായർ വ്യക്തമാക്കി. വെള്ളിക്ക് മുൻപായി തന്നെ മാർഗം കൂട്ടൽ ആരംഭിച്ചു. പൂക്കോട്ടൂരിൽ 75 പേരെ മതം മാറ്റി. അതിൽ 30 പേർ പ്രധാന നായർ തറവാടായ പൊന്നുണിക്കാട്ട് കുടുംബത്തിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു-സോൾട് അസി കമ്മീഷണർ ആയിരുന്ന പുലത്തോട്ടത്തിൽ കോമൻ മേനോനും കുടുംബവും. അതുവരെ തങ്ങൾ എന്ന് കോമൻ മേനോനെ വിളിച്ചിരുന്ന മാപ്പിളമാർ, ലഹളയോടെ മട്ടുമാറി. ആലത്തൂർ പള്ളി മുസലിയാരോട് മേനോൻ സഹായം ചോദിച്ചപ്പോൾ ഇസ്ലാമിൽ ചേരാതെ ഒരു സഹായവും ചെയ്യില്ലെന്ന് മറുപടി കിട്ടി. രാവിലെ പട്ടാളം എത്തിയതിനാൽ ഹിന്ദുക്കൾ രക്ഷപ്പെട്ടു.400 മാപ്പിളമാരെ ക്യാപ്റ്റൻ മക്കെൻറോയിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ഏറ്റുമുട്ടി കൊന്ന പൂക്കോട്ടൂർ യുദ്ധം മാപ്പിളലഹളയിൽ വഴിത്തിരിവായി. മാധവൻ നായർക്ക് കൽപിത കഥകൾ എഴുതാം എന്ന് വന്നു.

നിലമ്പൂർ  കോവിലകത്തെ നെല്ലും ആയുധങ്ങളും ഹാജി കൈവശപ്പെടുത്തി. നിലമ്പുർ തലസ്ഥാനമായി ഹാജി രാജാവ് ഭരണം തുടങ്ങി.ഗൂർഖാ പട്ടാളത്തെയും ചിൻ കാച്ചിൻ ബറ്റാലിയനെയും ബ്രിട്ടൻ രംഗത്തിറക്കി. സെപ്റ്റംബർ 22 രാത്രി ഇരുന്നൂറോളം മാപ്പിളമാർ ബ്രാഹ്മണ ആചാര്യൻ ആഴ്വാഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കളുടെ ഇല്ലം ആക്രമിച്ചു. ഹിന്ദുക്കളും മാപ്പിളമാരും അടങ്ങിയ നൂറ്റൻപതോളം കാവൽക്കാർ സുരക്ഷയ്ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇവർ തമ്മിൽ പോരാട്ടം കഴിഞ്ഞ് ലഹളക്കാർ പടിപ്പുര തകർത്ത് കോലായിൽ കടന്നു.നേരം പുലർന്നതിനാൽ ഇല്ലത്തിനുള്ളിലേക്ക് കടക്കാതെ മടങ്ങി.മതം മാറാൻ സമ്മതിക്കാത്ത ചുഴലിപ്പുറത്ത് വാസുദേവൻ നമ്പൂതിരിയെ കൊന്നു.സെപ്റ്റംബർ 25 ന് തുവൂർ കിണറ്റിൽ 34 ഹിന്ദുക്കളെ കൊന്നു തള്ളിയ സംഭവത്തോടെ ലഹള ഭീകരമായി.കോഴിക്കോടിന് കിഴക്ക് പുത്തൂരിൽ പുതുമന ഇല്ലപ്പറമ്പിലെ രണ്ടു കിണറുകളിൽ 22 പേരെ കൊന്നു തള്ളിയ സംഭവം പിന്നീട് ഉണ്ടായി.കുറെ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം മാധവൻ നായർ കോൺഗ്രസ് നേതാവ് വി എസ് ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രിക്കൊപ്പം തുവൂർ കിണർ പോയി കണ്ടപ്പോൾ 20 തലകൾ എണ്ണി. മൂന്ന് എമ്പ്രാന്തിരിമാർ ഇങ്ങനെ കൊല്ലപ്പെട്ടു. കിണർ കണ്ട ശേഷം ശാസ്ത്രി നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനത്തിൽ പ്രതിഷേധിച്ച് കോൺഗ്രസ് വിട്ട കാര്യം നായർ പറയുന്നില്ല.

മാധവൻ നായർ വേണ്ടത്ര പറയാതെ വിട്ട ചില കാര്യങ്ങൾ ഹാജിയെപ്പറ്റിയുണ്ട്.ഹാജിയുടെ ബാപ്പ ചക്കിപ്പറമ്പൻ മൊയ്‌തീൻ കുട്ടി 1894 ൽ മഞ്ചേരിയിൽ ഹിന്ദു കൂട്ടക്കൊല നടത്തിയവരിൽ ഒരാളായിരുന്നു;അയാളെ മക്കയിലേക്കല്ല,ആന്ഡമാനിലേക്കാണ് നാട് കടത്തിയത്.വംശഹത്യ പൈതൃകമായി കിട്ടിയതാണ്.1894 ലെ ലഹളയെപ്പറ്റി മാധവൻ നായർ എഴുതുന്നു:

"1894 ൽ ഉണ്ടായ ലഹളയിൽ 32 പേരായിരുന്നു സംഘത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്.അവർ പല അക്രമങ്ങളും ചെയ്തു.വളരെ വീടുകൾ ചുട്ടു ഭസ്മമാക്കി.വഴിയിൽ കണ്ട ഹിന്ദുക്കളെ പലരെയും കൊന്നു.അവസാനം ക്ഷേത്രത്തിൽ സങ്കേതം പ്രാപിക്കയും അവിടെ വച്ച് പട്ടാളക്കാരുമായി ഏറ്റുമുട്ടി വെടി കൊണ്ട് മരണപ്പെടുകയും ചെയ്തു."

ഈ ലഹളയിലെ പിടികിട്ടാപ്പുള്ളി ആയിരുന്നു വാരിയൻ കുന്നന്റെ ബാപ്പ.അയാൾ മുങ്ങി ഈരാറ്റുപേട്ടയിൽ ഒളിച്ചു. മൊയ്തീൻ കുട്ടിയുടെയും കുഞ്ഞയിഷയുടെയും രണ്ടാമത്തെ മകനായിരുന്നു വാരിയൻ കുന്നത്ത്  കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി.നാട് കടത്തലിന് പിന്നാലെ സ്വത്തുക്കൾ കണ്ടു കെട്ടി.1896 ൽ ഹാജി മഞ്ചേരി ലഹളയിൽ പങ്കെടുത്തു. പോരാട്ടത്തിൽ 94 മാപ്പിളമാർ കൊല്ലപ്പെട്ടു.

ഏറനാട് താലൂക്കിലെ നെല്ലിക്കുത്തിൽ 1861 ൽ ജനിച്ച ഏരികുന്നൻ പാലാട്ട് മുളയിൽ അലി എന്ന ആലി മുസലിയാർ വാരിയൻ കുന്നന്റെ അയൽക്കാരനും ബന്ധുവും അയാളെപ്പോലെ ലഹളയുടെ പൈതൃകം പേറുന്നവനും ആയിരുന്നു. ഉപ്പാപ്പ മൂസ ഒരു മുൻ ലഹളയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടു. സഹോദരനും അടുത്ത ബന്ധുക്കളും 1896 മഞ്ചേരി മാപ്പിളലഹളയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടിരുന്നു.1921 ലഹളയ്ക്ക് മുൻപത്തെ ഭീകര ലഹളയായിരുന്നു 1896 ൽ നടന്നത്. മഞ്ചേരി കുന്നത്ത് ഭഗവതി ക്ഷേത്രത്തിൽ  കയറി സ്ഥാനമുറപ്പിച്ച നൂറോളം മാപ്പിള ഭീകരരെ തുരത്തുകയാണ് അന്ന് ചെയ്തത്.

മാധവൻ നായർ എഴുതുന്നു: "ആലി മുസലിയാരുടെ സ്ഥിതിയാണ് ഏറ്റവും ദയനീയമായിരുന്നത്. ഒരുകാലത്ത് അക്രമത്തിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന മുസലിയാർ, ലഹളയ്ക്ക് മുൻപായി അക്രമരാഹിത്യം തന്നെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നുവെന്നു വിശ്വസിക്കാൻ വഴിയുണ്ട്.എങ്കിലും, കുഞ്ഞലവി മുതലായവരുടെ ചില ദുർഘടങ്ങളായ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് പൂർണമായ അക്രമരാഹിത്യത്തെ മുൻ നിർത്തി മറുപടി പറയാൻ തൻറെ മത വിശ്വാസങ്ങൾ പ്രതിബന്ധമായി തീർന്നു. സ്വയരക്ഷയ്ക്ക് പോലും അക്രമം അഥവാ ഹിംസ പാടില്ലെന്ന മഹാത്മജിയുടെ വ്രതം അനുഷ്ഠിപ്പാനോ നടപ്പിലാക്കുവാനോ മുസലിയാർക്ക് അസാധ്യമായി തോന്നി. അതുകൊണ്ടാണ് സ്വയരക്ഷയ്ക്ക് ഹിംസയാകാമെന്ന് മുസലിയാർ അലവിക്കുട്ടിയോടും മറ്റും ഉപദേശിച്ചത്.പക്ഷെ, അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഹിംസയ്ക്ക് (agressive violence) അദ്ദേഹം വിരോധി തന്നെ ആയിരുന്നു."

നായരുടെ വെള്ളപൂശൽ ഇസ്ലാമിനെപ്പറ്റി കാര്യവിവരം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാണ്. ഇസ്ലാമിൻറെ ആരംഭം മുതൽ അതിൽ ഹിംസയുണ്ട്. മുസലിയാർക്ക് ഒഴിഞ്ഞു നിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മുഹമ്മദ് അബ്‌ദുറഹിമാനെ പോലുള്ളവർ ഉപദേശിച്ചിട്ടും കഴിഞ്ഞില്ല.കോഴിക്കോട്ട് നിന്ന് 25 ന് കെ പി കേശവ മേനോനും സംഘവും തിരൂരങ്ങാടിയിലെത്തി ആലി മുസലിയാരോട് കീഴടങ്ങാൻ ഉപദേശിച്ചു. അദ്ദേഹം അപേക്ഷ നിരസിച്ചു. താൻ പറഞ്ഞാൽ മാപ്പിളമാർ അനുസരിക്കില്ല എന്നായി മുസലിയാർ. അപ്പോൾ, മുസലിയാർ രാജാവും കുഞ്ഞലവി സൈന്യാധിപനും ആയിരുന്നു. ലവക്കുട്ടിയാണ് മുഖ്യമന്ത്രി. ആ കൂടിക്കാഴ്ച കേശവമേനോൻ, 'കഴിഞ്ഞ കാല' ത്തിൽ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. സായുധ സേന രാജാവിന് ചുറ്റും നിലയുറപ്പിച്ചിരുന്നു.ഒരു വാൾ ചുമലിൽ തൂക്കി, മറ്റൊന്ന് കൈയിൽ പിടിച്ച് കുഞ്ഞലവി മേനോൻറെ അടുത്ത് ചെന്ന് നിന്നു.മേനോൻ മുസലിയാരെ അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. മുസലിയാർ മേനോനെ ആലിംഗനം ചെയ്തു.മേനോൻ ഉപദേശിച്ചു: " ഞാൻ പറയുന്നത് തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്.കഴിഞ്ഞതിനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല.അവിചാരിതമായി പല ദുരിതങ്ങളും നമുക്കുണ്ടായി.ഇനിയും ലഹളയ്ക്ക് ഒരുങ്ങി നിൽക്കുന്നതായാൽ അത് നമുക്ക് വലിയ ആപത്തിനിടയാക്കും.ഞങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോൾ കുറെ പട്ടാളക്കാർ കാറിൽ വരുന്നത് കണ്ടു.ഇനിയും വളരെ പട്ടാളം അടുത്ത് വരുമെന്നത് തീർച്ചയാണ്.അവർ വന്ന് വെടി വച്ച് തുടങ്ങിയാൽ പിന്നത്തെ കഥ എന്തെന്നറിയാമല്ലോ ? അതുകൂടാതെ കഴിക്കണമെങ്കിൽ ആവശ്യപ്പെട്ട ആളുകൾ കീഴടങ്ങാൻ ഒരുങ്ങണം.എന്നാൽ തിരൂരങ്ങാടിയെയും ഇവിടത്തെ ജനത്തെയും രക്ഷിക്കാൻ കഴിയും.കീഴടങ്ങുന്നവരെ ശിക്ഷിക്കുമെന്നത് തീർച്ചയാണ്.പക്ഷെ അവരുടെ ത്യാഗം പൊതുരക്ഷയ്ക്ക് കാരണമായേക്കാം.അതിന് മുസലിയാർ മറ്റുള്ളവരെ ഉപദേശിക്കണം.ഇതാണ് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് .''

മുസലിയാർ ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു. മറ്റുള്ളവരെ നോക്കി അയാൾ മിണ്ടാതിരുന്നു.അവിടെ നിന്നവർ മേനോൻറെ ഉദ്ദേശ്യ ശുദ്ധിയെ സംശയിച്ചു.മേനോനും സംഘത്തിനും അവിടെ നിൽക്കുന്നത് ആപത്താണെന്ന് തോന്നി.എങ്കിലും മുസലിയാർ, മേനോൻ പറഞ്ഞത് ശരി വച്ചു; തീരുമാനം കൂടെയുള്ളവർക്ക് വിട്ടു.മേനോനോട് പോകുമ്പോൾ ലവക്കുട്ടിയെയും കുഞ്ഞലവിയെയും കണ്ടിട്ട് പോകാൻ മുസലിയാർ ഉപദേശിച്ചു.ആ തീവ്രവാദികളുടെ ബന്ദിയായിരുന്നു, മുസലിയാർ.മേനോൻ കുഞ്ഞലവിയോട് സംസാരിച്ചു. അയാൾ പറഞ്ഞു; " കീഴടങ്ങേണ്ട കഥ മാത്രം അവിടുന്ന് എന്നോട് പറയരുത്.അവർക്ക് എന്നെ കിട്ടിയാൽ കൊല്ലുക അല്ല ചെയ്യുക,അരയ്ക്കുകയാണ്.ഞാൻ അവരോട് യുദ്ധം ചെയ്ത് ചത്തുകൊള്ളാം ."

മുസലിയാർ കോൺഗ്രസുകാരൻ ആയിരുന്നില്ല. ഇസ്ലാമിൽ ആധാരമായ മതരാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കാൻ കോൺഗ്രസ് ചങ്ങാത്തം സഹായിക്കുമെന്ന് ധരിച്ച് ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തിൽ നിന്ന, ഗാന്ധിയുടെ നിസ്സഹകരണത്തിൽ പങ്കില്ലാത്ത ഏറനാടൻ മാപ്പിള. സംഗതി വഷളായപ്പോൾ ആദ്യ ധർമ്മസങ്കടത്തിൽ നിന്ന് അയാൾ രക്ഷപ്പെട്ടത്, അനുയായികൾ നബിയുടെ യുദ്ധങ്ങൾ വച്ച് ചോദ്യം ചെയ്തപ്പോഴാണ്. ഹിംസയ്ക്ക് മതപരമായ അനുമതിയുണ്ടെന്ന് വ്യാഖ്യാനിച്ച് അയാൾ ഇടക്കാല മിതവാദം വിട്ട് തീവ്രവാദികൾക്ക് വഴങ്ങി.രാജാവായി കിരീടധാരണം നടന്നത് പള്ളിയിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു. രാജാവായത് തന്നെ, ആദ്യ സംഘർഷത്തിന് ശേഷം ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളം തോറ്റു, ഏറനാട് സ്വതന്ത്ര ഇസ്ലാമിക റിപ്പബ്ലിക്കായി എന്ന മിഥ്യാ ധാരണയിൽ ആയിരുന്നു. ഇസ്ലാമിക രാഷ്ട്ര സ്ഥാപനം ഇന്ത്യയിൽ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമായത് എന്നാണെന്ന് വിശദീകരിക്കേണ്ടത്, മാപ്പിള ലഹളയെ വെള്ള പൂശുന്ന മാർക്സിസ്റ്റ് / ജമാ അത്തെ ഇസ്ലാമി ചരിത്രകാരന്മാരാണ്.

മാധവൻ നായരെപ്പറ്റി 1922 സെപ്റ്റംബർ 25 ന്, പ്രത്യേക ജഡ്ജി ഇ പാക്കെൻഹാം വാൽ‌ഷ്, എം പി നാരായണ മേനോനെ നാട് കടത്തുന്ന വിധിയിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതി:

"ജയിലിൽ നിന്ന് പുറത്തു വന്നയുടൻ, പൂക്കോട്ടൂരിൽ ഗുരുതര പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് നായർക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.തോക്കിന് വേണ്ടി പരിശോധനയ്ക്ക് പോയ പോലീസിനെ പ്രതിരോധിച്ചതാണ്, കാരണം.ഓഗസ്റ്റ് ഒന്ന് മുതൽ അവിടേക്ക് പോകാൻ ഒരു പോലീസ് ഓഫിസറും ധൈര്യപ്പെട്ടില്ല എന്നും നായർ അറിഞ്ഞു കാണും.സ്ഥിതി ഗുരുതരമാണെന്നും ഉടൻ അവിടെ പോകേണ്ടത് കടമയാണെന്നും ചിന്തിച്ചതായി നായർ സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നിട്ടും,സർക്കാരിനോടുള്ള വിദ്വേഷം കൊണ്ടോ, സ്വയം കുപ്രസിദ്ധൻ ആകാനുള്ള ആഗ്രഹം കൊണ്ടോ, ഓഗസ്റ്റ് 17 ന് നായർ കോഴിക്കോട്ട് ഒരു പ്രസംഗം നടത്തി.ഏറനാട്ടിലെ മാപ്പിളയെ കുറേക്കൂടി ആവേശം കൊള്ളിക്കുകയായിരുന്നു, ഉന്നം. "മലബാറിൽ 30 ലക്ഷം പേരുണ്ട്. സ്വാതന്ത്ര്യം നേടാൻ ആയിരത്തിൽ നൂറു പേരെങ്കിലും ജയിലിൽ പോകണം.അത് ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ,മോചനമില്ല " എന്ന് പറഞ്ഞതായി നായർ സമ്മതിച്ചു. പൂക്കോട്ടൂർ മാപ്പിളമാർ ഓഗസ്റ്റ് ഒന്ന് മുതൽ നേടിയ 'സ്വാതന്ത്ര്യം' സർക്കാർ നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്നുള്ള പൂർണ സ്വാതന്ത്ര്യം ആയിരുന്നു. രാജാവിൻറെ ഉത്തരവിന് വിലയില്ലാതായി.ആ സാഹചര്യത്തിൽ, നായരുടെ ആഹ്വാനം മാപ്പിളമാരിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ധാരണ, അതിനപ്പുറമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് കൂടി ശ്രമിക്കണം എന്നായിരിക്കും.താനും ഏറനാട്ടുകാരനാണെന്നും മാപ്പിളമാർ എന്തെങ്കിലും കുഴപ്പം കാട്ടിയാൽ താനും കുടുംബവുമായിരിക്കും, മജിസ്‌ട്രേറ്റല്ല ആദ്യം അനുഭവിക്കേണ്ടി വരിക എന്ന് പ്രസംഗത്തിൽ പറഞ്ഞത്,സാമാന്യ ബോധത്തിൻറെ കണിക ബാക്കി നിന്നത് കൊണ്ടാകണം. മാപ്പിളമാരെ നന്നായി അറിഞ്ഞിരുന്ന നായരിൽ കാണുന്നത്, വിചിത്രമായ മനോനിലയാണ്. മാപ്പിളമാരിൽ ഉന്മാദം കുത്തിവച്ച് അവർ നിയന്ത്രണം വിട്ട് 'സ്വാതന്ത്ര്യം' ഇനിയും നേടണമെന്ന പ്രേരണ. ഇത്, തന്നെപ്പോലുള്ള ഹിന്ദുക്കൾക്ക് അപകടമാകുമെന്ന നേരിയ തിരിച്ചറിവുമുണ്ട്.ജയിലിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയും തന്നെ ആദരിച്ചുള്ള പ്രകടനവും സർക്കാരിനോടുള്ള വെറുപ്പും ആകാം ഈ പ്രസംഗത്തിന് നായരെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. പൂക്കോട്ടൂർ സംഭവത്തിലെങ്കിലും നില തെറ്റിയെന്ന് മാപ്പിളമാരോട് പറയേണ്ടിയിരുന്നു.അധികാരികളെ ഇങ്ങനെ തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നത് നിർത്തണം എന്ന് വിലക്കേണ്ടിയിരുന്നു.

"ഇരുൾ മൂടിയ മനസ്സിനാൽ, സ്വന്തം രാജ്യത്തിനെതിരെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന മാതൃഭൂമിയുടെ മക്കളായ പോലീസിനെ വെറുക്കരുത്'' എന്ന് പറഞ്ഞാണ് പ്രസംഗം അവസാനിപ്പിച്ചത് എന്നത് സത്യമാണ്. എന്നാൽ, ആ സാഹചര്യത്തിൽ, പൂക്കോട്ടൂരിൽ കളവ് കേസ് അന്വേഷിക്കാൻ,നിയമപരമായ കടമ നിർവഹിക്കാൻ പോയ പോലീസുകാർ രാജ്യത്തിനെതിരെ പ്രവർത്തിച്ചെന്നും അവരെ  എതിർക്കേണ്ടതാണ് എന്നുമല്ലേ ഇതിനർത്ഥം? ഈ പ്രസംഗം വായിക്കുന്ന പൂക്കോട്ടൂർ മാപ്പിള, ഷേക്‌സ്‌പിയർ വായിക്കാനുള്ള വിദ്യാഭ്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ,അതിൻറെ മലയാള പരിഭാഷ വായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ,പോലീസിനെ മാർക്ക് ആൻറണിയുടെ ''മാന്യന്മാരുടെ'' കൂട്ടത്തിലല്ലേ പെടുത്തുക ?"

കെ കേളപ്പൻ 

കെ കേളപ്പൻ അന്ന് പൊന്നാനി കേന്ദ്രമായാണ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്.ലഹള പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട ശേഷം, ഓഗസ്റ്റ് 21 ന് ഒരു പ്രധാന മുസ്ലിം തറവാട്ടിൽ വിവാഹം നടന്നത് , അദ്ദേഹവും സംഘവും ഒരുക്കിയ സംരക്ഷണത്തിൽ ആയിരുന്നു.അദനയില്‍ പടിഞ്ഞാറകത്ത് സയ്യിദ് അബ്ദുല്ല ഹൈദ്രോസ് ഇമ്പിച്ചിക്കോയ തങ്ങളുടെ മകള്‍ നഫീസ കുഞ്ഞാറ്റ ബീവി ശരീഫയുടെ നികാഹ് ആയിരുന്നു, അത്. ജുമാമസ്ജിദ് റോഡിലെ വധുഗൃഹമായ വെട്ടംപോക്കിരിയകം തറവാട് ഇന്നും പ്രൗഢിയോടെ നില്‍ക്കുന്നു. നാട്ടിലും മറുനാട്ടിലും നികാഹിന് ക്ഷണിച്ചിരുന്നു. കടലോരം വറുതിയിലായതിനാല്‍ ഒരു നേരത്തെ അന്നം ഏഴകള്‍ക്ക് ആശ്വാസമായിരുന്നു.വരന്‍ കോഴിക്കോട് ആക്കോട്ടെ സയ്യിദ് കുടുംബത്തില്‍ നിന്നായിരുന്നു .

വീടിന് പിന്‍വശത്ത് ഒഴുകുന്ന കനോലി കനാലിലൂടെ കൊച്ചി തൈക്ക്യാവ്, ആലുവ, തോട്ടുമുഖം, കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍, ചാവക്കാട്, വെളിയംകോട്, തിരൂര്‍, ചാലിയം പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്ന് കെട്ടുവള്ളങ്ങളിലും വഞ്ചികളിലും, കരയിലൂടെ മഞ്ചലുകളിലും കാളവണ്ടിയിലും കുതിരവണ്ടിയിലും ബന്ധുമിത്രാദികള്‍ പുലര്‍ച്ചെ മുതല്‍ എത്തി. രാത്രിയിലാണ് നികാഹ് . സന്ധ്യ മയങ്ങിയതോടെ പെട്രോമാക്‌സ് ലൈറ്റുകളും കാന്തവിളക്കുകളും തെളിഞ്ഞു. കോലായയിലും കൊട്ടിലിലും അകത്തളങ്ങളിലും ചായ്പിലും അതിഥികളുടെ കോലാഹലവും കൂട്ടച്ചിരികളും. മുറ്റത്തെ പന്തലില്‍ പണ്ഡിതന്മാരുടെയും പൗരപ്രമുഖരുടെയും നിറഞ്ഞ സദസ്സ്. നശീദ, മദ്ഹ് ബൈത്തുകളുടെ ഈരടികള്‍ ഈണത്തില്‍ ചൊല്ലിക്കൊണ്ടുള്ള അറവനമുട്ടും കോല്‍ക്കളിയും. കലാപത്തിന്റെ അലയടികള്‍ ഏശാത്തതുപോലെ എല്ലാവരും ആഹ്ളാദത്തിൽ ആയിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് തിരൂരിൽ നിന്ന് ലഹളക്കാർ എത്തിയത്. ചിലര്‍ ഓടിവന്ന് ഇമ്പിച്ചിക്കോയതങ്ങളോട് പറഞ്ഞു: "വലിയ തങ്ങളേ, പറ്റിച്ചു. ചമ്രവട്ടം പള്ളിപ്പുറത്തുകാരന്‍ അവുതലുവിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ മുന്നൂറോളം ലഹളക്കാര്‍ വാരിക്കുന്തങ്ങളും കുറുവടികളും വടിവാളുകളുമായി അങ്ങാടി പ്പാലത്തിനടുത്ത് എത്തിയിരിക്കുന്നു. താലൂക്കാഫീസും ഖജനാവും പോലീസ് സ്റ്റേഷനും അങ്ങാടിയിലെ ധനാഢ്യതറവാടുകളായ രായിച്ചന്റകവും കൊങ്ങണംവീടും തകര്‍ക്കുമെന്നാണ് കേള്‍ക്കുന്നത്.കേളപ്പന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ തല്‍കാലം നമ്മുടെ ആളുകള്‍ സുരക്ഷാവലയം തീര്‍ത്തിരിക്കുന്നു. അങ്ങാടി പ്പാലം കടന്നാല്‍ സ്ഥിതി വഷളാകും."

പന്തലില്‍ മ്ലാനത പരന്നു.കേളപ്പനും രാമന്‍മേനോന്‍ വക്കീലും പഞ്ചിലകത്ത് മുഹമ്മദാജിയും മക്കി ഇമ്പിച്ചാക്കയും ബാലകൃഷ്ണമേനോനും പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും മാപ്പിളക്കൂട്ടം അടങ്ങിയില്ല. രാമന്‍ മേനോന്റെ ചുമലില്‍ കയറിയിരുന്ന് കേളപ്പന്‍ പറഞ്ഞു:"ഞങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ ഗുണകാംക്ഷികളാണ്. നിങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ച രീതികളില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വിയോജിപ്പുണ്ട്. നമ്മുടെ മാര്‍ഗം സമാധാനത്തിന്റേതാണ്. അതിലൂടെ ലക്ഷ്യം നേടാനാണ് നമ്മുടെ ദേശീയ നേതാക്കളുടെ ആഹ്വാനം. ഈ സാഹസകൃത്യങ്ങളുടെ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ മനസിലാക്കണം. അതുകൊണ്ട് ശാന്തരാകൂ. നമുക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചിരുന്ന് ചര്‍ച്ചചെയ്യാം".

ആ വാക്കുകള്‍ ആദ്യം ലഹളക്കാര്‍ ചെവിക്കൊണ്ടില്ല.രംഗം അല്‍പം ശാന്തമായപ്പോള്‍ സമരക്കാര്‍ പാലം കടന്ന് അങ്ങാടിയിലെ ഖിലാഫത്ത് കമ്മിറ്റി ഓഫീസിലും പരിസരത്തും സംഗമിച്ചു. കേളപ്പന്റെയും സംഘത്തിന്റെയും നാട്ടുകാരുടെയും അഭ്യര്‍ത്ഥനകള്‍ കേൾക്കാൻ അപ്പോഴും അവര്‍ മടിച്ചു. കാര്യ ഗൗരവം മനസ്സിലാക്കിയ ഇമ്പിച്ചിക്കോയ തങ്ങള്‍ ഏതാനും സഹപ്രവര്‍ത്തകരുമൊത്ത് ലഹളക്കാരെ കാണാന്‍ ധൃതിയില്‍ ചെന്നു. നീളൻ കുപ്പായവും നിസ്‌കാരത്തഴമ്പും തൊപ്പിക്കു മുകളില്‍ തലപ്പാവുമായി,  ശാന്തനായി, ഇമ്പിച്ചിക്കോയതങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു: "മക്കളേ, ഇത് ചെറിയ മക്കയാണ്. മലബാറിന്റെ പകുതിയോളം വിസ്തീര്‍ണ്ണമുള്ള താലൂക്കിന്റെ ആസ്ഥാനവും സാമൂതിരി രാജാവ് കൃഷ്ണമണിപോലെ സംരക്ഷിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാം തലസ്ഥാനവുമാണ്. ഇവിടെ അങ്ങാടി പ്രദേശത്ത് മുസ്‌ലിംകള്‍ അല്ലാതെ മറ്റാരും വസിക്കുന്നില്ല. ഹൈന്ദവ സുഹൃത്തുക്കളും മുസ്‌ലിംകളും നൂറ്റാണ്ടുകളായി മതമൈത്രിയോടെയാണ് ഇവിടെ ജീവിക്കുന്നത്.‘ഇന്ന് എന്റെ പൊന്നുമകള്‍ കുഞ്ഞാറ്റയുടെ നികാഹാണ്.നിങ്ങള്‍ ശാന്തരായി എന്റെ കൂടെ വന്ന് നികാഹ് ഭംഗിയാക്കി തരണം ". തങ്ങള്‍ ലഹള നേതാവ് അവുതലുവിനെ ചേര്‍ത്തുപിടിച്ചു. അവര്‍ ശാന്തരായി.

ഇമ്പിച്ചിക്കോയതങ്ങളൊടൊപ്പം തക്ബീര്‍ വിളികളോടെ ലഹളക്കാര്‍ പന്തലിലേക്ക് കടന്നപ്പോള്‍ സദസ്സ് പെട്ടെന്ന് ഇളകി. പലരും പല ഭാഗത്തേക്ക് ഓടി . "ആരും ഭയപ്പെടരുത്, ഓടരുത്. ഇത് നമ്മുടെ സുഹൃത്തുക്കളും മാന്യ അതിഥികളുമാണിത് ", തങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു. വിശപ്പും ദാഹവും ലഹളക്കാരെ അലട്ടി. ചെമ്പുകളില്‍ കലക്കി വെച്ചിരുന്ന പഞ്ചസാരവെള്ളം കുടിച്ചു. ഒരു ചാക്ക് പഞ്ചസാര തങ്ങൾ കലക്കി. ഈ സമയത്ത് നല്ല മഴ പെയ്തു. ലഹളക്കാര്‍ ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ വയ്യാതെ കുറേ നേരം അവിടെയിരുന്നു. കേളപ്പന്‍ അവരെ വീണ്ടും സമീപിച്ചു. ലഹളയ്‌ക്കൊരുങ്ങാതെ മടങ്ങിപ്പോകണമെന്ന അഭ്യര്‍ത്ഥന ആവര്‍ത്തിച്ചു. ഖിലാഫത്ത് ഫണ്ടിലേക്ക് സദസ്സില്‍ നിന്ന് സ്വരൂപിച്ചെടുത്ത 2500 രൂപയുടെ കിഴിയുമായി പിറ്റേന്ന് പുലര്‍ച്ചെ ചമ്രവട്ടം കടവിലൂടെ തിരൂരിലേക്ക് ലഹളക്കാർ മടങ്ങി.

പൊന്നാനിക്കാരനായ ഇ മൊയ്‌തു മൗലവിയെ ദേശീയ മുസ്ലിം ആയി പലരും ചിത്രീകരിക്കുന്നത് വസ്തുതകൾക്ക് നിരക്കുന്നതല്ല; മാപ്പിള ലഹളയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മുസ്ലിം നേതാക്കളിൽ, മത മൗലികതയ്ക്കപ്പുറം നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ച ഒരേ ഒരാൾ, മുഹമ്മദ് അബ്‌ദു റഹിമാനാണ്.

ഒറ്റപ്പാലം കോൺഗ്രസ് സമ്മേളന പന്തലിൽ തന്നെ, 1921 ഏപ്രിൽ 25 ന് കേരള ഉലമാ സമ്മേളനവും നടന്നു. സമ്മേളനം മൂന്ന് പ്രമേയങ്ങൾ പാസാക്കി.

ഒന്ന്: യൂറോപ്യൻ ശക്തികൾ ഖിലാഫത്തിനെ നശിപ്പിക്കാൻ നോക്കുന്നതിനാൽ, കേരള മുസ്ലിംകൾ സക്കാത്തിൽ ഒരു ഭാഗം, ഖിലാഫത്ത്, സ്മിർണ ഫണ്ടുകൾക്ക് നീക്കി വയ്ക്കണം.

രണ്ട്: കേരള മുസ്ലിംകൾ സർക്കാരുമായി അഹിംസാത്മകമായ നിസ്സഹകരണത്തിൽ കഴിയണം.

മൂന്ന്:21 വയസായ എല്ലാ മുസ്ലിംകളും കോൺഗ്രസിൽ ചേരണം.അത് വഴി ഖിലാഫത്ത് ശരിയാക്കിയെടുക്കണം, സ്വരാജ് നേടണം.

സയ്യിദ് മുർതാസ ഹസൻ അധ്യക്ഷത വഹിച്ച യോഗത്തിൽ, 41 മൗലവിമാർ പങ്കെടുത്തു. ഒരു കമ്മിറ്റി ഉണ്ടാക്കി .സയ്യിദ് അലവി തങ്ങൾ ആയുഷ്‌കാല പ്രസിഡൻറ്. വക്കം അബ്ദുൽ ഖാദർ മൗലവി ഷെയ്ഖ് മാഹിൻ ഹംദാനി തങ്ങൾ എന്നിവർ വൈസ് പ്രസിഡന്റുമാർ. മൊയ്‌തു മൗലവി ജനറൽ സെക്രട്ടറി. കട്ടിലശ്ശേരി മുഹമ്മദ് മുസ്ലിയാർ, കെ എം മൗലവി, മൗലവി അറബി ഷംനാട് എന്നിവർ ജോയിൻറ് സെക്രട്ടറിമാർ. കട്ടിലശ്ശേരി മുസ്ലിയാരും എം പി നാരായണ മേനോനും അടയും ചക്കരയും പോലെ ആയിരുന്നു. വക്കം മൗലവിയാണ് 'സ്വദേശാഭിമാനി' ഉടമ ആയിരുന്നയാൾ. ഇസ്ലാമിനെ തൊടരുത് എന്ന നിർദേശം സ്വദേശാഭിമാനി രാമകൃഷ്ണ പിള്ള പാലിച്ചിരുന്നു. ഈ സമ്മേളനം നടക്കുമ്പോൾ, പത്രം പൂട്ടി ഒരു പതിറ്റാണ്ട് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സെക്രട്ടറിയുടെ പ്രസംഗം ലഘുലേഖയായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് സർക്കാർ നിരോധിച്ചു. മൊയ്‌തു മൗലവി, മജ്‌ലിസ് ഉൽ ഉലമ സെക്രട്ടറി എന്ന നിലയിൽ എഴുതിയ ലഘു ലേഖയിൽ മുസ്ലിംകളുടെ കടമകൾ വിശദമാക്കി.ഇസ്ലാമിനെ തുടച്ചു നീക്കാൻ ക്രിസ്ത്യാനികൾ ശ്രമിക്കുകയാണെന്ന് മൗലവി പറഞ്ഞു.ജീവനെക്കാൾ വലുതാണ് മുസ്ലിമിന് ഇസ്ലാം മതം. അതിനാലാണ്, ഖിലാഫത്തിനെ ജീവൻ വെടിഞ്ഞും രക്ഷിക്കാനുള്ള ഫത്വ.ഏറനാട്ടിലെ പല പ്രസംഗങ്ങളിലും ആയുധം സംഭരിക്കാൻ മൗലവി ആഹ്വാനം ചെയ്‌തു.

ഈ ലഘു ലേഖയിൽ നിന്ന് തെളിയുന്നത്, വിശുദ്ധ യുദ്ധത്തിന് മൗലവിയും കൂട്ടരും ഫത്വ ഇറക്കിയെന്നാണ്; ഫത്വ കോൺഗ്രസ് സംസ്‌കാരമല്ല. എങ്കിലും, പൊന്നാനി മാറഞ്ചേരിയിൽ ജനിച്ച മൊയ്‌തു മൗലവിയാണ്, മുഹമ്മദ് അബ്‌ദു റഹിമാനെ ഖിലാഫത്തിൽ കൊണ്ട് വന്നത്; അലിഗഢിൽ പഠിക്കുകയായിരുന്നു, റഹ്‌മാൻ. ഇരുവരും ഒന്നിച്ചാണ്, ലഹള പൊട്ടുമെന്ന ഘട്ടത്തിൽ പൂക്കോട്ടൂരിൽ പോയത്. അവർക്കൊപ്പം പോകാൻ, പേടിച്ചരണ്ട കേശവ മേനോൻ വിസമ്മതിച്ചതായി മൗലവിയുടെ ആത്മ കഥയിലുണ്ട്. പൂക്കോട്ടൂരിൽ സമാധാനം സ്ഥാപിക്കാൻ, ലഹളയുടെ ദിവസം റഹ്‌മാൻ മാധവൻ നായരെ വീട്ടിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ട് വരികയും ചെയ്‌തു.കോഴിക്കോട്ടേക്ക്, 'ദീനം കലശലല്ല' എന്ന് കമ്പിയടിക്കുകയാണ്, റഹ്‌മാൻ ചെയ്തത് - ലഹള ഒടുങ്ങുമെന്ന് അദ്ദേഹം കരുതി.അവർ കോഴിക്കോട്ടേക്ക് മടങ്ങിയതിന് പിന്നാലെ, ഏറനാട് കത്തി.

പിൽക്കാലത്ത്, കോൺഗ്രസിൽ, ചാലപ്പുറം ഗാങിനെതിരെ ഇ എം എസ് പക്ഷത്ത് അബ്‌ദു റഹ്‌മാനെ കണ്ടു. മാപ്പിള ലഹളക്കാലത്ത് 12 വയസ് മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്ന ഇ എം എസ്, ലഹളയെ മുൻ നിർത്തി പിൽക്കാലത്ത് എടുത്ത നിലപാടുകൾ അവസരവാദിക്ക് മാത്രം ചേർന്നതാണ്.ഏറനാട്ടിൽ അല്ല, വള്ളുവനാട്ടിലാണ് ഇ എം എസിൻറെ ഏലംകുളം മന. മനയ്ക്ക് പുറത്ത് മാപ്പിളമാരായ കാവൽക്കാരെ നിയോഗിച്ചെന്ന് ഇ എം എസ് ആത്മകഥയിൽ പറയുന്നു.മനയിലെ സ്ത്രീകളെയും കുട്ടികളെയും മാറ്റിപ്പാർപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. പുഴ കടന്ന് ഇവർ ഷൊർണൂർക്ക് പോയി. അവിടന്ന് ട്രെയിനിൽ ഇരിങ്ങാലക്കുടയ്ക്കും.അഞ്ചു മാസം വെള്ളാങ്ങല്ലൂരിലാണ് ഇ എം എസും മറ്റും താമസിച്ചത്.

മാർക്സിസ്റ്റ് ആയ ശേഷം ഹിന്ദുക്കളെ ഒറ്റുന്ന പണിയിലാണ്, ഇ എം എസ് ഏർപ്പെട്ടത്. 'കേരളം,ഇന്നലെ, ഇന്ന്, നാളെ' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ, വാരിയൻകുന്നത്ത് ഹാജി ജനകീയ ഭരണം സ്ഥാപിച്ചെന്നാണ്, ഇ എം എസ് പറയുന്നത്. അത് സമർത്ഥമായ ഗറില്ലാ യുദ്ധം ആയിരുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം എഴുതുന്നു. ആവേശം മൂത്താൽ, ഏത് ശക്തനായ ശത്രുവിനെയും കീഴടക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങൾ ആവിഷ്‌കരിക്കാൻ മാപ്പിള കർഷകന് കഴിയുമെന്നും അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.

നമ്പൂതിരി ആയതിനാൽ, ഇതിനെ 'നൊസ്സ്' എന്നാണ്, വിളിക്കേണ്ടത്. ഹിന്ദു വംശഹത്യയ്ക്ക് മാർക്സിസ്റ്റ് പദാവലികൾ കൊണ്ട് വർഗ സമരത്തിൻറെ ചുവപ്പൻ തോരണങ്ങൾ ചാർത്താനാണ്, ശ്രമം. മതഭ്രാന്താണ് ഖിലാഫത്ത് പ്രക്ഷോഭത്തിന് അടിസ്ഥാനം. മതഭ്രാന്ത് വർഗ്ഗസമരമോ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമോ അല്ല.വംശഹത്യ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് റഷ്യയിൽ നടന്നതിനാൽ, ഇവിടെ അതിനെ ന്യായീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല. മലപ്പുറം മുസ്ലിംകൾക്ക് സമ്മാനിച്ച ഇ എം എസിനപ്പുറം പോയി, 1973 ൽ സി അച്യുത മേനോൻ, മതഭ്രാന്തിനെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമായി അംഗീകരിച്ച്, വേട്ടക്കാർക്ക് പെൻഷൻ കൊടുത്തു. ഹിന്ദുക്കളായ ഇരകൾ, അനാഥരായി. കോൺഗ്രസുകാരും കമ്മ്യുണിസ്റ്റുകളും ഹിന്ദുക്കളെ ഒറ്റിയതാണ്, മാപ്പിള ലഹളയുടെ ബാക്കിപത്രം.

© Ramachandran 

MASSACRE AT NILAMBUR PALACE

Jihad and Genocide in Malabar

Ramachandran

31. One Blind Woman Too Cut Down

The Nilambur Kingdom was a former feudal city-state in present-day Kerala, situated near the Nilgiri range of the Western Ghats. It was ruled by Samantha Kshatriyas who were the vassals of the Zamorins of Calicut, with the capital located 25 kilometres north of Manjeri in Malappuram. Nilambur Kovilakam (palace) and Vettakkorumakan Temple are situated on the banks of the Chaliyar river and Nilambur is known for its unique teak plantations. The Nilambur – Shornur Railway Line was built by the British to carry wood and other products from these forests to the outside world. During the Mysore invasion, the dynastic rule came to an end.

On the night of 20 August 200-300 Mappilas in Pookkottur, with men from Melmuri, started for Nilambur.On their way, they looted the Edavanna Police outpost wounding the Thiya sentry with swords. At Nilambur, they uttered a Kootta Bank at the junction of the Kovilakam road with the main road and with the local Mappila Sub Inspector who joined them, they turned to the Kovilakam. They were opposed by the Hindu watchmen who fired on them; in retaliation, the Mappilas murdered 16 persons including two women, one of whom was blind. They broke into the Kovilakam and did enormous damage.

The group of rioters was not recognized by the residents of the Kovilakam for some time as the rebel convoy looked like a procession. The mob was attacked by Veluthedan Narayanan, a velichappad ( oracle ) of the Kovilakam Vettakkoru Makan temple (whose family still stays near the Kovilakam) and slashed several rebels in a frenzy and in turn was hacked to death. The rioters damaged the front door, but could not enter the Kovilakam.

Another group ran to the river and killed two women who were bathing. One woman pleaded for her small child who was sitting on a nearby rock.

An attempt on the temple was made through the Oottupura (dining hall) but the rebels could not enter the inner chamber as they were ignorant of the layout.

The Kovilakam women waited upstairs with boiling oil for pouring on the rebels and the men were below with guns. The rebel attack was repulsed. Subsequently, the family went to the jungle and suffered great hardship. A child was also born among the refugees during this flight. The refugees finally made their escape using covered boats down the Chaliyar. They arrived at Calicut on the morning of 21 September 1921.

In Nilambur, the Mappila population was largely a floating one, gathered from all over Eranad by the timber trade. There were men from Pookkottur, Tirurangadi and Melmuri and when the mob arrived, they found willing helpers among them, like Manjeri Moidu Haji, Kulappetta Rayan and Nalakath Moosa of Tirurangadi. It was local Mappila Karappan Unni Assan who assumed command for the time being. They felled the trees and damaged the bridge.

Nilambur Palace

The gang was fed by the District Forest Officer Chandy, who returned from the Karimpuzha bridge on 21 August, but on 22, they commenced looting and on 23, they looted and burnt forest buildings at Nilambur and Nedumkayam. Chandy and his family were captured at Nedumkayam. Kuttumunda Pokkar Muslaiyar ordered their murder to prevent them from helping the troops, but the general view was for converting them to Islam. With the help of Mambat Mappilas, they escaped to Mambat on the 26th and left by boat to Calicut on the 30th, when Variyankunnath Kunjahammad Haji was hunting for them.

The massacre from Madras Mail, 17 September 1921:

The Sack 0f Nilambur

Nilambur is the Headquarters of the wealthy and aristocratic family of Thacharakavil Tirumulpad, a ruling chief in the ancient days. At 8 am on Sunday, August 1921, at which hour most of the Kovilakam guards were away, the Moplahs of Pookottur arrived in a very large body, armed with guns, swords and war knives and rushed to the palace gate. The small palace guard offered but feeble resistance. One of the men, a washerman by caste, fired on the Moplahs killing one man. He cut another Moplah down, but he was soon overpowered by the Moplahs who hacked him to pieces. The rest of the guards escaped into an adjoining house but the Moplahs pursued and butchered all the inmates including two women and a child. Seventeen persons were killed and two dangerously wounded in this house. In the meanwhile, members of the Nilambur family took shelter and shut themselves inside the ladies' palace, with the exception of Elaya Tirumulpad who stayed in his own bungalow with his family. The majority of the rebels went into the Senior Tirumulpad's palace and destroyed everything they found there. Property worth Rs. 35,000 was destroyed besides the records for 8 years which were burnt. While the bulk of the rebels were engaged in this direction, a large mob rushed towards the ladies' palace, where men, women, children, servants and attendants numbering about 150 souls had locked themselves in. Half a dozen doors were broken open by the rebels, and at last, they reached the door of the building in which women and children had taken shelter. Meanwhile, a rebel messenger came with some message which caused the gang to leave the ladies' palace and rush off to that portion of the palace which was being destroyed. After completing the work of destruction they went off in the direction of Pookottur, shouting and telling Nilambur people that they would return to Kovilakam after looting the Manjeri treasury. The whole of the family and servants were sent to the other side of the river into the forest. On the following day there was general looting and plunder all over the place and with the exception of the Kovilakam and about a hundred houses which were guarded, all the neighbourhood was looted.

A Mappila, Pannippara Unni Mammad was sentenced to be hanged in the case related to the murder of the blind woman Nani Amma at Nilambur Kovilakam on 21 August.The judgement by Senior Special Judge G H B Jackson on 30 October 1922 ( Case no 176 / 1922 ) described the event thus:

When the Mappila outbreak was imminent the Kovilakam or Palace authorities at Nilambur appointed a guard, the efficiency of whom may be gauged by the fact that its "arms were locked up at night lest they should be stolen while the watch slept".Two of its members Appunni and Sankunni Nair, servants of the Palace, were in the gateway about 8.30 am on 21 August 1921. A hundred Mappilas suddenly arrived, and they ran around the western wing and tried to hide. Two Mappilas, Pannippara unni Mammad and another attacked them with swords and then rejoined the main body which was proceeding to the Palace itself. A blind woman Nani Amma was in her yard west of the path and Unni Mammad cut her down. Appunni described this to Adhikari A Govindan Kutty Nair that afternoon.

Two more guards Krishnan Nair and Narayanan Nair were in the upper storey of the gatehouse. They looked through the window and saw Unni Mammad kill Nani Amma and the Mappilas cutting down whoever they saw. Krishnan Nair said that there was, and Narayanan Nair that there was not a trap door. Appunni saw Nani Amma's dead body with six cuts on it and fifteen other corpses.

On 20 August, at about 10 am, Muhammad Abdur Rahman, secretary of the Kerala Provincial Khilafat Committee with Moidu Moulavi and Moitheen Koya turned up at Pookkouutr. None of them were natives of Eranad or acquainted with it in any way. Rahiman was only 23; he was born in Azhikode, Kodungallur in 1898 in the Kingdom of Cochin. He completed his schooling at Vaniyambadi and Calicut. He attended college at Madras and Aligarh but discontinued his studies at Aligarh University to participate in the Non-cooperation movement and Khilafat movement in Malabar. When it was known in the morning that the Magistrate had taken out a force, Rahiman and others thought that Pookkottur was his objective and hence they reached there. They wired to their Calicut members via Manjeri that there was no trouble in Pookkottur. After sending the wire, Papadakaran Athan Kutti turned up from Tirurangadi with the story of the attack on the mosque, to get help from Pookkottur, and said that Melmuri Mappilas too have been invited. Karat Moideen Kutti Haji left for Melmuri-the Melmuri Mappilas then left for Nilambur to do the brutal murders.

Rahman went to Manjeri to fetch K Madhavan Nair. He came and spoke to the Pookkottur Mappilas; while he was speaking, another message from Tirurangadi came that the mosque had been destroyed and several people killed. At once, Madhavan Nair and his fled back to Calicut. But the Pookkottur Mappilas didn't go to Tirurangadi. Vadakkeveettil Mammad saw that the opportune moment has arrived for him to take revenge on the Kovilakam, and he despatched the Mappilas to Nilambur.

Nilambur Palace

The Judgement transporting M P Narayana Menon to life ( Case no 128 / 1922 ) by E Pakenham Walsh, Special Judge records that Menon met the Pookkottur murder squad on their return. From the judgement:

One does not expect, and it would be out of place in a case of this sort for the defence to prove by specific evidence what it considers to be the causes of the rebellion, but one might expect the protagonist K Madhavan Nair, who is put forward on the defence side, to have formed his conclusions after some investigation. Instead of which he implicitly believes whatever is told him if it is to the discredit of the Government or the police without making the smallest enquiry of eyewitnesses and in many cases not troubling to know the names of the aggrieved persons or even the circumstances attending their grievances. For one incident, and it is a remarkable and instructive one, besides being closely connected with a specific charge in this case, he is good enough not to blame the Government as having given the provocation, and that is the massacre of 17 Hindus at Nilambur on the night of the 20 August, (the day the rebellion broke out) by a gang from Pookkottur. This one fact, occurring when it did is sufficient, to show that what had been so recklessly roused in the Mappilas was their religious fanaticism and both this incident and further incidents of the same sort which characterised the rebellion show that the rebel Mappila drew very little distinction, in fact none, between his hatred of the Government and his hatred of any Hindu who would not embrace the Muslim religion. It is very significant that these Pookkottur people should on the very first day of the rebellion have attacked not Government servants or the police (the policeman they killed at Edavanna cannot be regarded as more than incidental to the general massacre) but their countrymen the Hindus. They appeared to have understood Hindu-Muslim unity as either the elimination of the Hindu by slaying him or his forcible conversion to their own religion. All this is perfectly compatible with the idea of setting up a Khilafat kingdom, but it is not compatible with the rising solely caused by the provocation of the Government.

M P Narayana Menon, on 21 August 1921, near Manjeri, met the rebel Mappilas of Pookkottur who were returning from their murders at Nilambur under the leadership of Abdu Haji and addressed them:" They ( the Nilambur Thampuran ) ought to have been done to death because they are against Congress and Khilafat. We will have an opportunity again for it. Don't be sorry that the boys have been wounded. We must fight in right earnest. If you die you will go to heaven. If you win you get the country. You must reserve ammunition and powder. They should not be wasted as they are essential for attacking the soldiers. Swords and sticks will not be sufficient to attack our countrymen who are against Khilafat".

The Judgement records that this speech of Menon was at about 3 pm, congratulating the Mappilas on their massacre at Nilambur. The witness to this was P Aliyammu,a Mappila cultivator of Karuvampuram about a mile from Manjeri. He said on his way to his farm that afternoon, he met Menon and one Ladakkaran Aidru Haji. They were going along the road leading to Nilambur and Areekode. He joined them half a furlong this side of Areekode road. He asked Menon where he was going and Menon replied:"Some of our Khilafat men belonging to Pookkottur have gone to Nilambur. I heard that they were returning and I am going to see their return."

They reached a junction, Nelliparamb, of three roads where Aliyammu should turn to his farm. Menon asked him: "How is it you Manjeri don't help the Khilafat?"

Aliyammu replied that they had no strength and knowledge to do so. Then Aidru Haji said: "There come our men."

Aliyammu saw a crowd of about 100 Mappilas coming from the north to the south along the road from Nilambur. They were armed with guns, swords, spears and dagger knives. Aliyammu knew two in the crowd, Kollarambath Abdu Haji and Kundotti Paramban Mammutti.When the mob got about 25 feet distance, Menon took off his cap and held it raised over his head and shook hands with Abdu Haji. The Mappilas presented arms to Menon. He asked Abdu Haji: "What is the news of your Nilambur trip?'

Abdu Haji replied: "About 17 men have been killed and much property destroyed, property of the Nilambur Thampurans."

Menon asked: "How many Nilambur Tirumulpads have been killed?"

Haji replied: "None of them have been killed but there was firing at the gatehouse and they might have run away hearing the noise. I did not see them anywhere there."

Then Menon made the speech. Then the gang left the place for the south reciting Takbir. Aliyammu stood there until they were lost to sight.

Rajendra Varma, a professor of English and grandson of the Manavedan Raja of Nailambur palace says that no records exist of the killing of the 16 people at the palace now. ( 1)The Valiya Thamburatti ( queen ) had gone to pray at the Vettakkoru Makan temple of the palace when the Mappilas arrived at the palace. The news of the massacre reached the chief priest (Melsanthi ) and he locked up the queen to safety in the kitchen adjoining the temple and she hid inside a chempu or large vessel. She prayed to God to rescue the country from the brutal forces.

Vettakkorumakan Temple,Nilambur

Vadakkeveetil Muhammad, Varma says had restrained the Mappilas from committing the crime at the palace, and hence a different gang took up the mission. The Sixth Tirumulpad with whom he had an issue, was at the Subrahmanya temple at Karikkad at that time, and he hid himself in the attic of the temple. The mob entered the Kovilakathumuri, the quarters of employees of the palace, not the palace proper. A woman who was nithyavella, ie, a washerwoman was also killed near the river. She was carrying her baby in her hands. The baby was adopted by the Raja and brought up in the palace and married off.

Guruvayur Kesavan

The Nilambur royal family fled and lived in two places: the Panniyankara palace of the Zamorin in Calicut and the Sakthan Thampuran palace at Trichur. Manavikraman Thirumulpad, the then chief of the Nilambur family died there; since it was the custom then to light the funeral pyre in one's own palace ground, a 6x 4 feet ground was bought in the Trichur palace compound for the last rites. The grave is still there and researchers have a tendency to term it as the grave of a Zamorin family member. 

The Nilambur family stayed there for a year and the expense incurred by the Cochin palace was Rs 100,000. The Cochin king, Rama Varma XVI (1914-1932), who is known as Madrasil Theepetta Thampuran, the king who died in Madras, was proficient in the treatment for snake bites, and he was a Guru in this for Manavikraman. Though he was willing to write off the expense, Manavedan, who ascended the throne after the rebellion, decided to pay, by the sale of the elephants. The Nilambur palace had about 75 elephants, and an auction was held at the Thekkinkad grounds at Trichur.

Manavedan's sister, the queen, had taken a vow while at Trichur to offer an elephant to Guruvayurappan if calm prevails by God's interference. After returning to Nilambur, she revealed her desire to the new king and requested him to offer an elephant, which is of no use to them. The Raja, who had studied Matanga Leela, the treatise in Sanskrit dealing with the life and behaviour of elephants, told her that an offering to God should be perfect. He selected a young elephant of 17 years called Everest, with perfect features. The palace had elephants named David, George etc for the ride of Europeans. Everest walked all the way to Guruvayur with mahouts, and it surrendered at the feet of Guruvayurappan, on 4 January 1922 in a ritual offering, nadayiruthal. Thus, it became a temple elephant. Manavedan Raja bought a paddy field from the Kunnathur palace and donated it to the Guruvayur Devaswom, to meet the expenses of Everest.

Guruvayur Kesavan

After a couple of months, the authorities from Guruvayur came to Nilambur, to request the Raja to give Everest a Hindu name. He left the task to the temple authorities. A delegation from Nilambur followed to take part in the renaming ceremony. It was renamed Kesavan-the legendary elephant Guruvayur Kesavan. That the elephant is a living monument of 1921 is not known to the public. Gajarajan Guruvayur Kesavan (1904— 1976) is the most famous and celebrated temple elephant in India. Standing over 3.2 meters tall, known for his devout behaviour, Kesavan died on 2 December 1976, aged 72, which happened to be Guruvayur Ekadasi, considered a very auspicious day. He fasted for the entire day and dropped down facing the direction of the temple with his trunk raised as a mark of prostration.

The Guruvayur Devaswom erected a life-size statue of Kesavan in its precincts as a tribute to the services he rendered to the presiding deity of the temple. Its tusks, along with a majestic portrait of the elephant, can be still seen adorning the entrance to the main temple enclosure. Its life is the subject of the 1977 Malayalam feature film Guruvayur Kesavan, released the year after his death.

In a settlement of palace properties some ten years ago, the Pookkottur palace was given to Udaya Varma, whose descendants sold it to a Muslim. It was pulled down.

Towards the end of the rebellion, the queen of Nilambur on behalf of the hundreds of Malabar Hindu women wrote a letter to Lady Reading, the wife of the then-Indian Viceroy, Lord Reading that unravelled the ghastly genocide by the Mappilas ( 2 ). Here’s the text:

Petition of Malabar Ladies to Lady Reading

To
Her Gracious Excellency
THE COUNTESS OF READING,
Delhi.

The humble memorial of the bereaved and sorrow-stricken women of Malabar
May it please your gracious and compassionate Ladyship?

1. We, the Hindu women of Malabar of varying ranks and stations in life who have recently been overwhelmed by the tremendous catastrophe known as the Moplah rebellion, take the liberty to supplicate your Ladyship for sympathy and succour.

2. Your Ladyship is doubtless aware that though our unhappy district has witnessed many Moplah outbreaks in the course of the last one hundred years, the present rebellion is unexampled in its magnitude as well as unprecedented in its ferocity. But it is possible that your Ladyship is not fully appraised of all the horrors and atrocities perpetrated by the fiendish rebels; of the many wells and tanks filled up with the mutilated, but often only half dead bodies of our nearest and dearest ones who refused to abandon {140}the faith of our fathers; of pregnant women cut to pieces and left on the roadsides and in the jungles, with the unborn babe protruding from the mangled corpse; of our innocent and helpless children torn from our arms and done to death before our eyes and of our husbands and fathers tortured, flayed and burnt alive; of our hapless sisters forcibly carried away from the midst of kith and kin and subjected to every shame and outrage which the vile and brutal imagination of these inhuman hell-hounds could conceive of; of thousands of our homesteads reduced to cinder-mounds out of sheer savagery and a wanton spirit of destruction; of our places of worship desecrated and destroyed and of the images of the deity shamefully insulted by putting the entrails of slaughtered cows where flower garlands used to lie, or else smashed to pieces; of the wholesale looting of hard earned wealth of generations reducing many who were formerly rich and prosperous to publicly beg for a piece or two in the streets of Calicut, to buy salt or chilly or betel-leaf—rice being mercifully provided by the various relief agencies. These are not fables.

The wells full of rotting skeletons, the ruins which once were our dear homes, the heaps of stones which once were our places of worship—these are still here to attest to the truth. The cries of our murdered children in their death agonies are still ringing in our ears and will continue to haunt our memory till death brings us peace. We remember how driven out of our native hamlets we wandered starving and naked in the jungles and forests; we remember how we choked and stifled our babies' cries lest the sound should betray our hiding places to our relentless pursuers. We still vividly realise the moral and spiritual agony that thousand of us passed through when we were forcibly converted into the faith professed by these bloodthirsty miscreants; we still have before us the sight of the unendurable and life-long misery of those—fortunately, few—of our most unhappy sisters who born and brought up in respectable families have been forcibly converted and then married to convict coolies. For five long months, not a day has passed without its dread tale of horror to unfold.

Lady Reading

3. Your gracious Ladyship's distracted memorialists have endeavoured without exaggeration, without setting down aught in malice to convey at least some idea of the indescribably terrible agonies which they and thousands more of their sisters have been enduring for over five months now through this reign of inhuman frightfulness inaugurated and carried on in the name of the Khilafat. We have briefly referred without going into their harrowing details to our heartrending tale of dishonour, outrage, rapine, and desolation. But if the past has been one of pain and anguish, the future is full of dread and gloom. We have to return to a ruined and desolate land. Our houses have been burnt or destroyed; many of our breadwinners killed; all our property looted; our cattle slaughtered. Repatriation without compensation means for our ruin, beggary, and starvation. Will not the benign Government come to our aid and give us something to help us to begin life anew? We are now asked to settle down as paupers in the midst of the execrable fiends who robbed, insulted and murdered our loved ones—veritable demons such as hell itself could not let loose. Many of us shrink from the idea of going back to what is left of our homes; for though the armed bands and rebels have been dispersed the rebellion cannot be said to be entirely quelled. It is like a venomous serpent whose spine has been partly broken, but whose poison fangs are still intact and whose striking power, if diminished, has not been destroyed. A few thousand of rebels have been killed and a few more thousands have been imprisoned, but as the Government are only too well aware many more thousands of rebels, looters, savagely militant evangelists and other inhuman monsters yet remain at large, a few in concealment, but most, moving about with arrogance openly threatening reprisals on all non-Muslims who dare to return and resume possession of their property. Many refugees who went back have paid for their temerity with their lives. In fact, repatriation, if it is not to be a leap from the frying pan into the fire, must mean for the vast bulk of your Ladyship's impoverished and helpless memorialists and their families a hard inexorable problem of financial help, and adequate protection against renewed hellish outrages from which immunity would be utterly impossible as long as thousands of men and even women and children of this semi-savage and fanatical race in whom the worst instinct of earth hunger, blood-lust and rapine have been awakened to fierce activity are free to prey upon their peaceable and inoffensive neighbours who—let it be most respectfully emphasised—because of their implicit trust in the power and the will of a just and benign Government to protect them, had suffered their own art and capacity for self defence to emasculate and decay.

4. We, Your Ladyship's humble and sorrow-stricken memorialists do not seek vengeance. Our misery will not be rendered less by inflicting similar misery upon this barbarous and savage race; our dead will not return to us if their slayers are slaughtered. We would not be human, however, if we could ever forget the cruel and shameful outrages and indignities perpetrated upon us by a race to whom we have always endeavoured to be friendly and neighbourly; we would be hypocritical if, robbed of all our possessions we did not plead for some measure of compensation to help us out of the pauperism now forced upon us; we would be imbecile if knowing the ungovernable, anti-social propensities and the deadly religious fanaticism of the Moplah race we did not entreat the just and powerful government to protect the lives and honour of your humble sisters who have to live in the rebel-ravaged zone. Our ambition after all is low enough; sufficient compensation to save us and our children from starvation, and enough military protection against massacre and outrage are all that we want. We beseech Your Compassionate Ladyship to exercise all the benevolent influence that You possess with the government to see that our humble prayers are granted. But if the benign Government does not consider it possible to compensate us and to protect us in our native land we would most fervently pray that free grants of land may be assigned to us in some neighbouring region which though less blessed with the lavish gifts of nature may also be less cursed by the cruelty and brutality of man.

We beg to remain,

Your Ladyship's most humble

and obedient servants.

___________________________________________

1. Interview with Rajendra Varma, by the author on 2 March 2021

2. Alice Edith Isaacs, Marchioness of Reading, (née Cohen; c. 1866 –  1930), also known as Dame Alice Reading, was the first wife of Rufus Isaacs, 1st Marquess of Reading, and a prominent philanthropist in colonial India.

She was born in London, the third daughter of Albert Cohen, a merchant in the City of London, and his wife, Elizabeth. She married Rufus Isaacs, then a newly qualified barrister, on 8 December 1887. He had considered being a stockbroker but his wife encouraged him to pursue a career in law. He was ultimately Solicitor-General, Attorney-General and Lord Chief Justice.

Her title successively changed from Mrs Isaacs to Lady Isaacs on her husband's knighthood in 1910, Baroness Reading on his ennoblement in 1914, Viscountess Reading in 1916, the Countess of Reading in 1917, and finally the Marchioness of Reading in 1926.

In 1921, Lord Reading was appointed Viceroy of India. He was reluctant to accept, as his wife's health was delicate, but she persuaded him. She accompanied him to India and, despite continuing poor health, served prominently as Viceregal Consort. She also threw herself into charitable work, particularly with Indian women and children. She established the Women of India Fund in 1921 and National Baby Week in 1923, as well as supporting many existing charities. In 1926 she campaigned to construct a standard hospital in Peshawar, in place of Agerton Hospital. The new hospital was subsequently named Lady Reading Hospital. Later, upon the retirement of her husband in 1926, they returned to England.

She was awarded the Kaiser-i-Hind Medal in gold in 1924. She died of cancer in 1930, aged 64.

© Ramachandran