പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് എന്ന അസംബന്ധ നാടകം

പാളം തെറ്റിയ പ്രത്യയ ശാസ്ത്രം 

ആഗോള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ മൂന്നു വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ നടത്തുന്ന പാർട്ടി പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ അവലോകനമാണ് പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. മുകളിൽ നിന്ന് കെട്ടിപ്പടുക്കുന്ന ഘടനയാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾക്കുള്ളത്; ഇതിനെ ജനാധിപത്യ കേന്ദ്രീകരണം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. അതു കൊണ്ടാണ്, എവിടെയൊക്കെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ അധികാരത്തിൽ വന്നോ, അവിടെയൊക്കെ ഏകാധിപത്യം നിലവിൽ വന്നത്. മുകളിലെ പ്രമാണി പറയുന്നതൊക്കെ താഴെയുള്ള സഖാവ് അനുസരിക്കണം എന്നതാണ്, അലിഖിത നിയമം. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ അക്രമിയും നിരവധി ഉന്മൂലനങ്ങൾ നടത്തിയ ഏകാധിപതിയും ജൂത വംശഹത്യ നടത്തിയവനുമായ സ്റ്റാലിൻറെ ചിത്രവും കണ്ണൂരിൽ സി പി എം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് വേദിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് ആകസ്മികമല്ല.

വലിയ ആഡംബരത്തോടെയും മാധ്യമ ലാളനയോടെയും നടത്തുന്ന ഈ കോൺഗ്രസുകളിൽ ഗൗരവമുള്ള ചർച്ചകൾ ഒന്നും നടക്കാറില്ല. ഒരു കാലത്തും പാർട്ടി വ്യക്തമായ പാർട്ടി ലൈൻ സ്വീകരിക്കാറില്ല. അതിന് കാരണം, അടവു നയം എന്ന നയ ശൂന്യതയാണ്. കോൺഗ്രസുമായി സഖ്യം വേണ്ട എന്ന് പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് തീരുമാനിച്ച ശേഷം, തമിഴ് നാട് പോലുള്ള സ്ഥലങ്ങളിൽ കോൺഗ്രസ് മുന്നണിയിൽ അംഗമാകുന്ന തട്ടിപ്പിനാണ് അടവ് നയം എന്ന് പറയുന്നത്. രാജ്യത്ത് കമ്മ്യൂണിസം നിലനിൽക്കുന്ന ഏക തുരുത്തായ കേരളത്തിൽ നിന്നല്ല, തമിഴ് നാട്ടിൽ നിന്നാണ് ആ പാർട്ടിക്ക് കൂടുതൽ എം പി മാർ ഉണ്ടായത് എന്നത് വിചിത്രമാണ്. അതിൻ്റെ ഉപകാരസ്മരണ ആയിരുന്നു മുഖ്യമന്ത്രി സ്റ്റാലിന്റെ സാന്നിധ്യം. കേരളത്തിൽ ലോക് സഭാ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ തൂത്തെറിയപ്പെട്ടത് ശബരിമല പ്രശ്നത്തിൽ ഹിന്ദുക്കൾ കൈവിട്ടത് കൊണ്ടാണെന്ന് സംഘടനാ റിപ്പോർട്ടിൽ കുമ്പസാരവുമുണ്ട്.

തമിഴ് നാട്ടിൽ ഈ അടവ് നയം സ്വീകരിക്കുമ്പോൾ, പശ്ചിമ ബംഗാളിൽ അത് പാടില്ല എന്നാണ് കേരള ഘടകം വാദിക്കുന്നത്. അങ്ങനെയാണ്, സീതാറാം യെച്ചൂരിക്ക് കോൺഗ്രസ് പിന്തുണയോടെ പാർലമെൻറിൽ എത്താനുള്ള അവസരം നിഷേധിച്ചത്. വ്യക്തിപരമായ വൈര നിര്യാതനം പാർട്ടിയുടെ രീതിയാണ്. അതു കൊണ്ടാണ്, കേന്ദ്ര -സംസ്ഥാന ബന്ധങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്ത സെമിനാറിൽ കെ വി തോമസ് വരികയും ജനറൽ സെക്രട്ടറി യെച്ചൂരി ഒഴിവാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തത്. കേരളത്തിൽ നിന്ന് കോൺഗ്രസിൽ പ്രസംഗിച്ച പി രാജീവ്, കെ കെ രാഗേഷ്, ടി എൻ സീമ എന്നിവർ യെച്ചൂരിയുടെ നേതൃത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള മുകളിൽ നിന്നുള്ള തിട്ടൂരം ശിരസാ വഹിച്ചു.

കേരളത്തെ അഭിനന്ദിച്ച് പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് പ്രമേയം പാസാക്കിയെങ്കിലും കെ റെയിലിന് അംഗീകാരം കിട്ടിയില്ല. യെച്ചൂരിയും ബംഗാൾ ഘടകവും മാത്രമല്ല, തമിഴ് നാട് പാർട്ടിയും അതിന് അനുകൂലമായ നിലപാട് കോൺഗ്രസിൽ സ്വീകരിച്ചില്ല. എങ്കിലും യെച്ചൂരി വീണ്ടും ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായത്, ആ പദ്ധതിക്കും കീഴടങ്ങിക്കൊണ്ടാണ്. ആ പദ്ധതിക്ക് എതിരെ സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും ഇറങ്ങുന്നത്, ശബരിമല സമര കാലത്തെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു. ശബരിമല സമരത്തിൽ ഇല്ലാതിരുന്ന മേധാ പട്കർ റെയിൽ സമരത്തിലുള്ളത് യെച്ചൂരിയെ ആശങ്കയിൽ ആഴ്ത്തി. ശാസ്ത്ര സാഹിത്യ പരിഷത്തിനെ പിടിച്ചു നിർത്താൻ കഴിയാത്ത മുഖ്യമന്ത്രിയാണ് പ്രതിപക്ഷത്തെ വിമർശിക്കുന്നത്. ശബരിമല കാലത്ത് സമരത്തിന് എതിരായിരുന്ന ഇടതു കപട മതേതരവാദികളിൽ പലരും കെ റെയിലിന് എതിരാണ്.

എന്നിട്ടും, ആ പ്രശ്നത്തിൽ ഒരു നയം സ്വീകരിക്കാൻ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിന് കഴിഞ്ഞില്ല. അതു കൊണ്ട് കെ വി തോമസിനെ വച്ച് ഒരു അസംബന്ധ നാടകം നടത്തി സഖാക്കൾക്ക് പിരിയേണ്ടി വന്നു. സകല പാർട്ടി കോൺഗ്രസുകളും തുടങ്ങിയതും അവസാനിച്ചതും അസംബന്ധത്തിലാണ്. ഇതിന് ഏറ്റവും വലിയ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്, കൊൽക്കത്തയിലെ രണ്ടാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് (1948), മധുരയിലെ മൂന്നാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് (1954) പാലക്കാട്ടെ നാലാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് (1956), അമൃത്‌സർ അഞ്ചാം കോൺഗ്രസ് (1958), വിജയവാഡ ആറാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് (1961) എന്നിവ. പാർട്ടി കോൺഗ്രസുകളുടെ പൈതൃകം അവ്യക്തതയും ആശയക്കുഴപ്പവും നിറഞ്ഞതാണ്.

ബ്രിട്ടൻറെ ചെരുപ്പ് നക്കി

എം എൻ റോയ് 1920 ൽ താഷ്കെന്റിൽ രൂപീകരിച്ച പ്രവാസ പാർട്ടിയെ ആണ് സി പി എം സ്ഥാപക പാർട്ടി ആയി അംഗീകരിക്കുന്നത്. സി പി ഐ ആകട്ടെ, പത്രപ്രവർത്തകനായ സത്യഭക്ത 1925 ൽ കാൺപൂരിൽ സംഘടിപ്പിച്ച കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സമ്മേളനത്തെയാണ് സ്ഥാപക സമ്മേളനമായി സ്വീകരിക്കുന്നത്. സമ്മേളനം നടക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഇടഞ്ഞ സത്യഭക്ത പിന്നീട് ഹിന്ദുത്വ ആശയ പ്രചാരകനായി. അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി ധാരാളം വിവരങ്ങൾ ചിത്രം സഹിതം, ഇപ്പോൾ ലഭ്യമാണ്. അതിനാൽ, ഹിന്ദുത്വയിലാണ് സി പി ഐ ജനിച്ചത് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ തെറ്റാവില്ല.

1920 ൽ ജനിച്ച ഇന്ത്യയിലെ പാർട്ടി ആദ്യ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് സംഘടിപ്പിച്ചത്, 1943 ൽ മാത്രമാണ് -മുംബൈയിൽ. മെയ് 23 മുതൽ ജൂൺ ഒന്നു വരെ എട്ടു ദിവസമായിരുന്നു, മഹാമഹം. 15563 അംഗങ്ങൾ ആയിരുന്നു പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് ( ഇന്ന് ഒൻപത് ലക്ഷം; അതിൽ അഞ്ചു ലക്ഷവും കേരളത്തിൽ). ഇവരെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് 139 പേർ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ പങ്കെടുത്തു. പാർട്ടി പല മേഖലകളിലും വളരുന്നു എന്ന് തോന്നിയിട്ടാണ് കോൺഗ്രസ് സംഘടിപ്പിച്ചത്. അന്ന് പാർട്ടി കേന്ദ്രം മുംബൈ ആയിരുന്നു.1941 ൽ സോഹൻ സിംഗ് ബക്നയുടെ ഗദർ ഗ്രൂപ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ ലയിച്ചിരുന്നു.

ആദ്യ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് സംഘടനാ റിപ്പോർട്ടിൽ പറയുന്നത്, 1933 ഒടുവിൽ ആകെ പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ 150 ആയിരുന്നു എന്നാണ്. 1942 ൽ ഇത് 4400 ആയി. 1943 മെയ് ദിനത്തിൽ ഇത് 15563. ഇതിൽ 2637 പേർ മുഴുവൻ സമയ പ്രവർത്തകർ ആയിരുന്നു. 700 പേരായിരുന്നു സ്ത്രീ അംഗങ്ങൾ. പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ പങ്കെടുത്ത 139 പേരിൽ 22 തൊഴിലാളികളും 25 കൃഷിക്കാരും 86 ബുദ്ധിജീവികളും മൂന്ന് ജമീന്ദാർമാരും രണ്ട് ചെറുകിട ജന്മിമാരും ഒരു വ്യവസായിയും ഉണ്ടായിരുന്നതായി ക്രെഡൻഷ്യൽ റിപ്പോർട്ടിൽ കാണുന്നു. പ്രതിനിധികളിൽ 13 സ്ത്രീകൾ.മൂന്ന് ദളിതർ. മുസ്ലിംകൾ 13, സിഖുകാർ എട്ട്, പാഴ്സികൾ രണ്ട്, ജെയിൻ ഒന്ന്. അന്ന് കേരളത്തിൽ പാർട്ടി ക്ലച്ചു പിടിച്ചിട്ടില്ല എന്നർത്ഥം. ബംഗാളിലെ പാർട്ടി മുസ്ലിം പാർട്ടി ആയിരുന്നു.

ആ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് സമയത്ത് പാർട്ടിക്കെതിരായ നിരോധനം പിൻവലിച്ചിരുന്നു. ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യ പ്രസ്ഥാനത്തെ പാർട്ടി ഒറ്റിയതായിരുന്നു പശ്ചാത്തലം. 695 പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ ജയിലിൽ ആയിരുന്നു. 105 പേർ ജീവപര്യന്തം തടവിൽ ആയിരുന്നു. പ്രതിനിധികളിൽ 70 ശതമാനവും ജയിലിൽ പോയിരുന്നു. പ്രതിനിധികളിൽ 68 ശതമാനവും 35 വയസിൽ താഴെ ഉള്ളവർ ആയിരുന്നു. പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് പ്രസീഡിയത്തിലെ ഏക മലയാളി പി കൃഷ്ണപിള്ള. മറ്റുള്ളവർ എസ് എ ഡാങ്കെ, മുംബൈ സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറി ഭയ്യാജി കുൽക്കർണി, മുസഫർ അഹമ്മദ്, മണികുന്തള സെൻ, മുംബൈ നഗര സെക്രട്ടറി ഡി എസ് വൈദ്യ, വിദ്യാർത്ഥി നേതാവ് നർഗീസ് ബാട്ലിവാല.

രണദിവെ,അധികാരി, ജോഷി, 1945 മുംബൈ 

ഒൻപതു മണിക്കൂർ എടുത്താണ് ജനറൽ സെക്രട്ടറി പി സി ജോഷി രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം അവതരിപ്പിച്ചത്. 'ദേശീയ പ്രതിരോധവും തൊഴിലാളി വർഗ കടമകളും' എന്ന റിപ്പോർട്ട് ബി ടി രണദിവെ അവതരിപ്പിച്ചു.

രാവിലെ ആറു മുതൽ രാത്രി 11 വരെ ആയിരുന്നു നടപടികൾ. ഗാന്ധി, നെഹ്‌റു, ജിന്ന എന്നിവരുടെ ചിത്രങ്ങൾ വേദിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് അദ്‌ഭുതമാണ്. സ്റ്റാലിൻറെ ചിത്രവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ ചിത്രങ്ങൾ പാർട്ടിയുടെ അടവു നയം വിളംബരം ചെയ്യുന്നതായി പാർട്ടി രേഖകൾ പറയുന്നു -ഫാഷിസത്തിനെതിരായ ഐക്യ മുന്നണി, കോൺഗ്രസ് -മുസ്ലിം ലീഗ് ഐക്യം.

പി സി ജോഷി അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ടിൽ അസംബന്ധം പ്രകടമാണ്. അന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് ചാരൻ ആയിരുന്ന ജോഷി, റിപ്പോർട്ടിൽ പറയുന്നത്, രണ്ടാം ലോകയുദ്ധ കാലത്ത് പാർട്ടി, വ്യവസായ ഉൽപാദനം കൂട്ടുന്നതിലും ഭക്ഷ്യോൽപാദനം കൂട്ടുന്നതിലും ശ്രദ്ധിച്ചു എന്നാണ്. ബ്രിട്ടനൊപ്പം നിന്ന പാർട്ടി, ജർമ്മനി റഷ്യയെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ അത് ജനകീയ യുദ്ധമാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം പാർട്ടിക്ക് പ്രശ്‍നം ആയിരുന്നില്ല. ഈ നിലപാട് സ്വീകരിച്ചത് കൊണ്ടാണ്, പാർട്ടി നിരോധനം പിൻവലിച്ചത്. ഈ നയവും സ്വന്തം ആയിരുന്നില്ല. ലണ്ടനിലിരുന്ന് രജനി പാമേ ദത്ത് പടച്ച നയമായിരുന്നു അത്. എസ് ജി സർദേശായ് മാത്രമല്ല, ഇ എം എസ് നമ്പൂതിരിപ്പാടും ഭക്ഷ്യോൽപാദനം കൂട്ടുന്നതിനെപ്പറ്റി റിപ്പോർട്ട് അവതരിപ്പിച്ചു.

പാർട്ടിയുടെ കടമ 'ദേശീയ ഐക്യവും ദേശീയ സർക്കാരിനുള്ള ദേശീയ പ്രതിരോധവും" ആണെന്ന് പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് അംഗീകരിച്ച രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം വ്യക്തമാക്കി. ബ്രിട്ടൻറെ വാലാട്ടികൾ ആയിരിക്കുക എന്ന് സാരം. പൂഴ്ത്തി വയ്‌പിനെതിരെ പോരാടാൻ പ്രമേയം സഖാക്കളെ ഉപദേശിച്ചു.

മുസഫർ അഹമ്മദ് സമാപന പ്രസംഗം നടത്തി. ഈ കോൺഗ്രസിനെപ്പറ്റി ഇനി അധികം പറയേണ്ടതില്ല. തൊഴിലാളിയുടെ കടമ ബ്രിട്ടൻറെ ആസനം താങ്ങുക എന്നതാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച അസംബന്ധ കോൺഗ്രസ്.

കൽക്കട്ട തീസിസ്

കൽക്കട്ട തീസിസ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഭീകര വാദം സംഭാവന ചെയ്ത ഒന്നാണ് കൊൽക്കത്തയിൽ നടന്ന രണ്ടാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ്. 1948 ഫെബ്രുവരി 28 മുതൽ മാർച്ച് ആറു വരെ നടന്ന കോൺഗ്രസിൽ ബി ടി രണദിവെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. തുടർന്ന് രാജ്യമാകെ ഭീകരത നടമാടി.

ഈ കോൺഗ്രസ് നടക്കുമ്പോൾ പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ 89000 ആയിരുന്നു. ജോഷി സെക്രട്ടറി സ്ഥാനത്ത് 13 വർഷം തികച്ചിരുന്നു.ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രമായിരുന്നു. എന്നാൽ അത് പാർട്ടി അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല. അതിനാൽ, ഭരണഘടനയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്ന് പ്രവർത്തിക്കണോ സായുധ കലാപം നടത്തണോ എന്നതായിരുന്നു ചോദ്യം. ജോഷി സ്വാഭാവികമായും ആദ്യ നിലപാടിൽ ആയിരുന്നു. തെലങ്കാനാ കലാപത്തിൽ നിന്ന് വീര്യം ഉൾക്കൊണ്ട പി സുന്ദരയ്യയും രണദിവെയും കലാപത്തെ അനുകൂലിച്ചു. കേരളത്തിൽ പുന്നപ്ര വയലാർ അനാവശ്യ കലാപവും നടന്നിരുന്നു. അനാവശ്യം എന്ന് പറയാൻ കാരണം, അവ നടന്നത്, ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാരിന് എതിരെ അല്ല, നെഹ്രുവിൻറെ ഇടക്കാല സർക്കാരിൻറെ കാലത്തായിരുന്നു എന്നതിനാലാണ്. മാപ്പിള ലഹളയെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമായി കാണുന്ന മാർക്സിസ്റ്റുകൾ പുന്നപ്ര വയലാർ കലാപത്തെയും സ്വാതന്ത്ര്യ സമരമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു.

മാത്രമല്ല, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് മുൻപ് പാർട്ടി പാകിസ്ഥാൻ വാദത്തെയും ബംഗാളിൽ 4000 ഹിന്ദുക്കളുടെ കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് ഇടയാക്കിയ മുസ്ലിം ലീഗിൻറെ പ്രത്യക്ഷ സമരത്തെയും പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. പി ബി അംഗം ഡോ ജി അധികാരി, പാകിസ്ഥാനെ അനുകൂലിച്ച് ലഘുലേഖ തന്നെ ഇറക്കിയിരുന്നു.

തെലങ്കാനാ കലാപം, 1946 -1952 

1947 ഡിസംബറിൽ രണദിവെയുടെ നേതൃത്വത്തിലെ ഗ്രൂപ് കേന്ദ്രകമ്മിറ്റി പിടിച്ചടക്കി. മുസ്ലിം ലീഗുമായി ജോഷി ഉണ്ടാക്കിയ ചങ്ങാത്തം വിഡ്ഢിത്തമായെന്ന് ആരോപിച്ചാണ് ഇവർ ഭൂരിപക്ഷം നേടിയത്. ഡിസംബറിൽ ചേർന്ന സി സി യോഗം ഉടൻ പ്രതിനിധികളെ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിന് അയയ്ക്കാൻ അടിയന്തര ഉത്തരവ് പാർട്ടി ഘടകങ്ങൾക്ക് നൽകി. 919 പ്രതിനിധികളിൽ 632 പേർക്ക് മാത്രമാണ് കൊൽക്കത്തയിൽ എത്താൻ കഴിഞ്ഞത്.തെലങ്കാന തിരഞ്ഞെടുത്ത 75 പേരിൽ വിരലിൽ എണ്ണാവുന്നവരേ എത്തിയുള്ളു.എത്തിയ 632 പേരിൽ 565 മുഴുവൻ സമയ പ്രവർത്തകർ ആയിരുന്നു.പടിഞ്ഞാറൻ പാകിസ്ഥാനിലെ ബ്രാഞ്ചുകളിൽ നിന്ന് മൂന്ന് പ്രതിനിധികൾ എത്തി. കിഴക്കൻ പാകിസ്ഥാനിൽ നിന്ന് 60 പേർ എത്തിയെന്ന് പാർട്ടി രേഖകളിൽ ഉണ്ടെങ്കിലും, 32 പേർ വന്നെന്നാണ് ഇൻറലിജൻസ് റിപ്പോർട്ടിലുള്ളത്. ജോഷിയുടെ ഭാര്യ കൽപന ദത്തും അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്തായാലും, പാകിസ്ഥാനിൽ നിന്ന് പ്രതിനിധികൾ പങ്കെടുത്തു എന്നത് ശ്രദ്ധേയം.

നാലര മണിക്കൂർ ആയിരുന്നു രണദിവെയുടെ ഉദ്‌ഘാടന പ്രസംഗം. ജോഷിക്കെതിരെ അദ്ദേഹം ആഞ്ഞടിച്ചു. പാർട്ടി റിഫോമിസ്റ്റ് പാതയിൽ ആയിരുന്നെന്നും ബൂർഷ്വകളുമായി കൂട്ടു ചേർന്നെന്നും അദ്ദേഹം വിമർശിച്ചു. "കോൺഗ്രസിലെ തിരുത്തൽവാദികളും മുസ്ലിം ലീഗും സഖ്യത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടാണ് സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഒന്നിനെ വരവേറ്റത്",രണദിവെ പുച്ഛിച്ചു. "ഇത് യഥാർത്ഥ സ്വാതന്ത്ര്യം അല്ല, വ്യാജമാണ്."!

വിപ്ലവത്തിന് ഇനിയും കോപ്പുള്ളതിനാൽ, ബൂർഷ്വക്കെതിരെ പോരാടാൻ രണദിവെ ആഹ്വാനം ചെയ്തു. പ്രക്ഷോഭങ്ങളും കലാപങ്ങളും വഴി സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന വ്യാജ തോന്നലിനെ ചെറുക്കാൻ അദ്ദേഹം ആവശ്യപ്പെട്ടു.

രണ്ടാമത് പ്രസംഗിച്ച ഭവാനി സെൻ, "പാകിസ്ഥാനെ സംബന്ധിച്ച റിപ്പോർട്ട്' അവതരിപ്പിച്ചു. 1942 -1948 ലെ പാർട്ടി ലൈനിനെ, പ്രത്യേകിച്ചും കശ്‍മീരിൽ ഷെയ്ഖ് അബ്ദുള്ളയുടെ പ്രസ്ഥാനത്തെ തുണച്ചതിനെ വിമർശിച്ചു.ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിനാകെ തെലങ്കാന മാതൃകയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഒറ്റപ്പെട്ട ജോഷിയാണ് അടുത്തതായി പ്രസംഗിച്ചത്. അദ്ദേഹം സ്വയം വിമർശനത്തിൽ മുഴുകി."ഞാൻ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആയിരിക്കെ പാർട്ടിയെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുകയും മലിനപ്പെടുത്തുകയും (corrupted) ചെയ്തു", ജോഷി സമ്മതിച്ചു.

ഈ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് രണദിവെ സിദ്ധാന്തം അംഗീകരിക്കുക മാത്രമല്ല, പാർട്ടി ഭരണഘടന ഭേദഗതി ചെയ്യുകയുമുണ്ടായി. ജോഷിയെ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കി. ഭവാനി സെന്നിൻറെ പാകിസ്ഥാൻ റിപ്പോർട്ടിൻറെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, പാകിസ്ഥാനിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിനിധികൾ ഇതേ പന്തലിൽ മാർച്ച് ആറിന് പ്രത്യേക യോഗം ചേർന്ന് പാകിസ്ഥാൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുണ്ടാക്കി. സജ്ജാദ് സഹീർ അതിൻറെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആയി.

പുതുതായി രൂപം കൊണ്ട ഇന്ത്യക്കെതിരെ കലാപം നടത്താൻ ആയിരുന്നു, പാർട്ടി തീരുമാനം. "ലോകം രണ്ടു ചേരി ആയിരിക്കുന്നു, സാമ്രാജ്യത്വ ചേരിയും സോഷ്യലിസ്റ്റ് ചേരിയും, നിങ്ങൾ ഏതു ചേരിയിൽ?" എന്ന ഷഡാനോവ് സിദ്ധാന്തം ആയിരുന്നു കൽക്കട്ട തീസിസിന് പ്രചോദനം.

ആദ്യ മലയാളി ഇ എം എസ് അല്ല

കൊൽക്കത്തയിൽ രണദിവെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി. തൃശൂരിൽ നിന്നുള്ള എൻ കെ കൃഷ്ണൻ പി ബി യിൽ എത്തി. ഇ എം എസ് അല്ല മലയാളിയായ ആദ്യ പി ബി അംഗം. തൃശൂർ നടവരമ്പിലെ ചെറയത്തു മഠത്തിൽ എൻജിനീയർ എൻ ഡി നാരായണയ്യരുടെ മകനായ നാരായണ കല്യാണ കൃഷ്ണൻ (1913 -1992) ബ്രിട്ടനിൽ വിദ്യാർത്ഥി ആയിരുന്നു. 1918 ൽ കുടുംബം കൊച്ചിയിലേക്കും 1922 ൽ പാലക്കാട്ടേക്കും മാറി. കൊച്ചി സംസ്ഥാനത്ത് എസ് എസ് എൽ സി ക്ക് കൃഷ്ണന് ഒന്നാം റാങ്ക് ആയിരുന്നു.തൃശൂർ സെൻറ് തോമസ് കോളജിലും എറണാകുളം മഹാരാജാസ് കോളജിലും പഠിച്ചു.ഇന്റർമീഡിയറ്റിനും ഒന്നാം റാങ്ക് നേടി. മദ്രാസ് പ്രസിഡൻസി കോളജിൽ നിന്ന് ഗണിത ശാസ്ത്രത്തിൽ ബിരുദാനന്തര ബിരുദം. ഐ സി എസ്‌ തയ്യാറെടുപ്പിനാണ് ബ്രിട്ടനിൽ പോയത്. ലണ്ടൻ സ്‌കൂൾ ഓഫ് ഇക്കണോമിക്‌സിൽ ചേർന്ന കൃഷ്ണൻ ബ്രിട്ടീഷ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുമായി അടുത്തു. പ്രിൻസിപ്പൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധൻ ആയതിനാൽ കോളജ് മാറി ഹൈമാൻ ലെവിക്ക് കീഴിൽ ഹൈഡ്രോഡൈനാമിക്സ് പഠിക്കാൻ ചേർന്നു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ബന്ധത്താൽ ഐ സി എസിന് നിരാകരിക്കപ്പെട്ടു. പാർട്ടി ബ്രാഞ്ച് സെക്രട്ടറിയായി.

മദ്രാസ് മുഖ്യമന്ത്രി പി സുബ്ബരായൻറെ മകൾ പാർവതി ആയിരുന്നു, കൃഷ്ണൻറെ ഭാര്യ.1938 ൽ ഓക്സ്ഫഡിലാണ് അവർ പരിചയപ്പെട്ടത്. 1939 ൽ മുംബൈയിൽ മടങ്ങി എത്തിയ കൃഷ്ണൻ പി സി ജോഷിയെ കണ്ട് മുഴുവൻ സമയ പ്രവർത്തകനായി. 1943 പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ സി സി യിൽ എത്തി.

ഇ എം എസ്, പി കൃഷ്ണ പിള്ള, കെ സി ജോർജ് എന്നിവർ സി സി യിൽ എത്തി.

കൽക്കട്ട തീസിസ് അംഗീകരിക്കുന്നതിനിടെ കൊച്ചിയിൽ നിന്നുള്ള സാത്വിക ബ്രാഹ്മണ പ്രതിനിധി സുബ്രഹ്മണ്യന് ഭ്രാന്ത് വന്നു. ഒരു കൂടാരത്തിൽ ദേഹമാസകലം വാസലിൻ പുരട്ടി നിന്ന അദ്ദേഹത്തെ കെ എ രാജൻ കേരളത്തിൽ എത്തിച്ചു ചികിൽസിച്ചു.

ഈ കോൺഗ്രസിനെ തുടർന്ന് 18 മാസം പശ്ചിമ ബംഗാൾ (കാകദ്വീപ്), തെലങ്കാന, ത്രിപുര, തിരു-കൊച്ചി എന്നിവിടങ്ങളിൽ കലാപം നടത്തി. 1948 ഏപ്രിൽ -മെയ് കാലത്ത് മലബാറിൽ ജന്മിമാരുടെ പത്തായങ്ങൾ കൊള്ളയടിച്ചു. ശൂരനാട് കലാപവും ഇടപ്പള്ളി പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ ആക്രമണവും പൂജപ്പുര ജയിൽ കലാപവും നടന്നു."തെറ്റായ സിദ്ധാന്തം തെറ്റായി നടപ്പാക്കിയ' തിരുവിതാംകൂർ പാർട്ടി സെക്രട്ടറി കെ വി പത്രോസിനെ പിന്നീട് പാർട്ടി പുറത്താക്കി.

1950 തുടക്കത്തിൽ പാർട്ടിയിൽ നിന്ന് 25000 പേർ കൊഴിഞ്ഞു പോയി. 1950 മാർച്ച് 26 ന് ബംഗാളിൽ പാർട്ടിയെ നിരോധിച്ചു, തുടർന്ന് രണ്ടു കൊല്ലം മലബാറിലും തിരു -കൊച്ചിയിലും നിരോധിച്ചു. 1950 ജനുവരിയിൽ കലാപ സിദ്ധാന്തം ഉപേക്ഷിക്കാൻ കോമിന്റേൺ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഡാങ്കെ, ഘാട്ടെ, അജയ ഘോഷ് എന്നിവർ കൽക്കട്ട തീസിസിനെതിരെ 'ത്രീ പീസ് രേഖ' ഉണ്ടാക്കി. പാർലമെന്ററി മാർഗത്തിന് വാദിച്ചതായിരുന്നു, രേഖ. ഒളിവിൽ ഇവർ പ്രകാശ്, പ്രസാദ്, പ്രമോദ് എന്നീ പേരുകളിൽ പ്രവർത്തിച്ചത് കൊണ്ടാണ് രേഖ 3P രേഖ എന്നറിയപ്പെട്ടത്.

1950 ജൂണിൽ രണദിവെയെ ജനറൽ സെക്രട്ടറി സ്ഥാനത്തു നിന്ന് കൊൽക്കത്ത പ്രത്യേക സമ്മേളനം പുറത്താക്കി. സി രാജേശ്വര റാവു താൽക്കാലിക ജനറൽ സെക്രട്ടറി. എൻ കെ കൃഷ്ണൻ പി ബി യിൽ നിന്ന് സസ്പെൻഷനിലായി.

1954 ലെ മധുര പാർട്ടി കോൺഗ്രസും 1956 ലെ പാലക്കാട് കോൺഗ്രസും സായുധ പാത വിട്ട് പാർലമെന്ററി പാത സ്വീകരിച്ചു.

മധുരയിൽ ചർച്ചയില്ല

1952 ലെ ആദ്യ പൊതു തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ 16 സീറ്റ് നേടി സി പി ഐ മുഖ്യ പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടിയായി. ആന്ധ്രയിൽ ഒന്നാം കക്ഷി. കേരളത്തിൽ കരുത്തുള്ള കക്ഷി. ബംഗാളിൽ മുഖ്യ പ്രതിപക്ഷം, ത്രിപുരയിൽ മുഖ്യ കക്ഷി. വിപ്ലവം വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കാം എന്ന് വന്നു. പാർട്ടി തിരുത്തൽ പ്രക്രിയയിലേക്ക് നീങ്ങി.1952 ഡിസംബർ 30 മുതൽ 1953 ജനുവരി 10 വരെ കൊൽക്കത്തയിൽ രഹസ്യ സമ്മേളനം നടന്നു. അജയ ഘോഷ് ജനറൽ സെക്രട്ടറി. 1953 ഡിസംബർ 27 മുതൽ 1954 ജനുവരി നാല് വരെ മധുരയിൽ ആയിരുന്നു, മൂന്നാം കോൺഗ്രസ്. 50000 അംഗങ്ങളാണ് പാർട്ടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്.

പാർട്ടിയിൽ നിലനിൽക്കുന്നത്, നേതാവ് -അനുയായി രീതിയാണെന്നും അണികൾ ചർച്ചകൾ അറിയാതെ ഉത്തരവുകൾ അനുസരിക്കുക മാത്രമാണെന്നും അതിനാൽ അണികൾ വെറും ഫോസിലുകൾ ആണെന്നും രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം ആത്മവിമർശനം നടത്തി. അതിനാൽ മേൽകമ്മിറ്റി മുതൽ കീഴ്ക്കമ്മിറ്റി വരെ തിരുത്തൽ ആവശ്യമാണ്. ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രമാണെന്നും എന്നാൽ സാമ്പത്തിക നയം അർദ്ധ കൊളോണിയൽ ആണെന്നും ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ടിൽ കാണുന്നു.

സുന്ദരയ്യ,ചന്ദ്രശേഖര റാവു,രാജേശ്വര റാവു, വാസുദേവ റാവു, ബസവപുന്നയ്യ, 1951, വിജയവാഡ  

കൃത്യമായ പാർട്ടി സെന്റർ ഇല്ലാത്തതിനാൽ കോൺഗ്രസിൽ കാര്യമായ ചർച്ച നടന്നില്ലെന്ന് പാർട്ടി രേഖകളിൽ കാണുന്നു.തർക്കം ഒഴിവാക്കാൻ കോമിന്റേൺ ബ്രിട്ടീഷ് പാർട്ടി ജനറൽ സെക്രട്ടറി ഹാരി പൊളിറ്റിനെ അയച്ചിരുന്നു. കൊൽക്കത്ത പ്ലീനം അംഗീകരിച്ച രേഖകൾ പാസാക്കുക മാത്രമാണ് കോൺഗ്രസ് ചെയ്തത്. ഒൻപതംഗ പി ബി യും 39 അംഗ സി സി യും നിലവിൽ വന്നു.

പാലക്കാട് കരിനിഴൽ

പാലക്കാട്ട് നാലാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് 1956 ഏപ്രിൽ 19 മുതൽ 29 വരെ ആയിരുന്നു. സ്റ്റാലിന്റെ പൈതൃകം ക്രൂഷ്ചേവ് കുഴിച്ചു മൂടിയ സോവിയറ്റ് ഇരുപതാം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് കഴിഞ്ഞ് വെറും 24 ദിവസത്തിന് ശേഷം അതിൻ്റെ കരിനിഴലിൽ ആയിരുന്നു, ഈ സമ്മേളനം. കേരള ഘടകം സ്റ്റാലിന്റെ പൈതൃകത്തിൻ്റെ കൂടെ നിൽക്കുക മാത്രമല്ല, സ്റ്റാലിന്റെ ജഡം കേരളത്തിൽ സംസ്കരിക്കാമെന്ന് 'നവയുഗം' എഴുതുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ സോവിയറ്റ് യൂണിയൻറെ കൂടെ നിൽക്കുന്ന ചേരിയും എതിർക്കുന്ന ചേരിയും രൂപപ്പെട്ടു. പാലക്കാട് കോൺഗ്രസിനായി വിതരണം ചെയ്ത രേഖകൾ സോവിയറ്റ് സംഭവ വികാസത്തിൻറെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ പിൻവലിക്കേണ്ടി വന്നു. പരിഷ്കരിച്ച രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം എങ്ങനെ വേണം എന്നതിനെ ചൊല്ലി അജയ ഘോഷിന്റെയും സുന്ദരയ്യയുടെയും ചേരികൾ ഏറ്റുമുട്ടി. പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് പ്രതിസന്ധിയിലായി.

കോൺഗ്രസിൽ മൂന്ന് ചേരികൾ ഉണ്ടായി. കോൺഗ്രസുമായി ചേർന്ന് കൂട്ടുകക്ഷി സർക്കാരുണ്ടാക്കണം എന്ന് വാദിക്കുന്ന ഒരു ചേരി. അതിനെ എതിർക്കുന്ന മറു ചേരി. സമാധാനപരമായ സഹവർത്തിത്വം മുന്നോട്ടു വച്ച ഘോഷിൻറെ ചേരി. 1945 ൽ ചൈനയിൽ ഭരണകക്ഷി ആയ കുമിന്താങ് പാർട്ടിയുമായി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഭരണം പങ്കിട്ടത് ആദ്യ ചേരി ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. കോൺഗ്രസിൻറെ ആവഡി സോഷ്യലിസം തട്ടിപ്പാണെന്ന് ഇടതു ചേരി വാദിച്ചു.

ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച ഔദ്യോഗിക രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയത്തിനെതിരെ പി സി ജോഷി ബദൽ രേഖ അവതരിപ്പിച്ചു. ഭവാനി സെൻ പിന്താങ്ങി. അന്ന് എ കെ ഗോപാലനും മറ്റും കോൺഗ്രസിൽ എടുത്ത നിലപാട് അവരോട് തോന്നിയിരുന്ന ആദരം ഇല്ലാതാക്കിയെന്ന് സി അച്യുത മേനോൻ പിൽക്കാലത്ത് എഴുതി. കെ ദാമോദരൻ തൻ്റെ ലൈനിന് പിന്തുണ തേടി പ്രതിനിധികളെ സ്വാധീനിക്കുന്നു എന്നാരോപിച്ച് എ കെ ജി, ദാമോദരനെ ചീത്ത വിളിച്ചു. ദാമോദരനെതിരെ അച്ചടക്ക നടപടി വേണമെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. ദാമോദരൻറെ ലൈൻ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് തള്ളി. എന്നിട്ടും ദാമോദരനെ സി സി യിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുത്തു. ജോഷിയും രണദിവെയും സി സി യിൽ തിരിച്ചെത്തി. ഡോ റാണൻ സെന്നിനെ പി ബി യിൽ നിന്ന് നീക്കി ഭൂപേശ് ഗുപ്തയെ എടുത്തു. ഇ എം എസ് ഘോഷിനൊപ്പം നിന്നു. ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രമാണെന്നും എന്നാൽ സാമ്പത്തിക നയം അർദ്ധ കൊളോണിയൽ ആണെന്നും ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ടിൽ കാണുന്നു.

കോൺഗ്രസിനോടുള്ള സി പി ഐ സ്നേഹം അന്നാണ് തുടങ്ങിയത്.

അമൃത്‌സറിലെ ചാണകം

പാലക്കാട് കോൺഗ്രസ് കഴിഞ്ഞ് പതിവ് വിട്ട് രണ്ടു വർഷത്തിനകം ഘോഷ് അമൃത്‌സറിൽ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് നടത്തിയത്, ഇ എം എസ് കേരളത്തിൽ മുഖ്യമന്ത്രി ആയ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ആയിരുന്നു. ഈ മന്ത്രിസഭയോട് ചൈനയ്ക്ക് യോജിപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രത്യയശാസ്ത്രവും ഭരണവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷം പാർട്ടിയെ ഉത്കണ്ഠയിൽ ആഴ്ത്തി. ഇ എം എസും പാർട്ടി സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരും ഒത്തു പോയില്ല.ഇ എം എസ് സി സി ക്ക് നൽകിയ റിപ്പോർട്ടിൽ "ജനാധിപത്യപരവും സോഷ്യലിസ്റ്റുമായ" പാത മുന്നോട്ട് വച്ചു. അത് ആർക്കും വ്യക്തമായില്ല."സ്വഭാവത്തിൽ ദേശീയവും ഉള്ളടക്കത്തിൽ സോഷ്യലിസ്റ്റുമായ നയം" പിന്തുടരാൻ ഇ എം എസ് വാദിച്ചു.അദ്ദേഹം നെഹ്രുവിന്റെ പഞ്ചവത്സര പദ്ധതി പോലുള്ള പരിപാടികളെ അതിൽ പിന്തുണച്ചു. ഇ എം എസിൻറെ ഈ വലതു പക്ഷ നയത്തെ ഭൂപേശ് ഗുപ്തയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ബംഗാൾ ഘടകം ആക്രമിച്ചു.

ഇ എം എസ്, 1957 

ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ്, 1958 ഏപ്രിൽ ആറു മുതൽ 13 വരെ അമൃത്‌സറിൽ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് നടന്നത്. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ ജനകീയ പാർട്ടിയാക്കി മാറ്റാൻ കോൺഗ്രസ് തീരുമാനിച്ചു. പാർട്ടി ഭരണഘടനയ്ക്ക് പുതിയ ആമുഖം എഴുതി ചേർത്തു. തൊഴിലാളി വർഗ സർവാധിപത്യം എന്ന പ്രയോഗം ഭരണഘടനയിൽ നിന്ന് നീക്കി.പകരം, സോഷ്യലിസ്റ്റ് ഭരണകൂടം എന്നാക്കി.ഫലത്തിൽ, പാർട്ടിക്ക് പ്രത്യയശാസ്ത്രം കൈമോശം വന്നു.

ഘോഷിനെ രണദിവെയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ, ബംഗാൾ, പഞ്ചാബ് ഘടകങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഇടതുചേരി വിമർശിച്ചു. തീവ്ര വലതുപക്ഷത്തെ ചെറുക്കാൻ കോൺഗ്രസിനെ തോൽപിക്കണമെന്ന് റാണൻ സെൻ വാദിച്ചു. "ചാണകത്തിനു മുകളിൽ എപ്പോഴും ഈച്ചകൾ ഉണ്ടാകും", അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഈച്ചകൾ ഇല്ലാതിരിക്കാൻ ചാണകം നീക്കണം. കോൺഗ്രസിനെ തോൽപിക്കണം.

സെൻ ചാണകത്തിൽ നിർത്തിയത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് ഡാങ്കെ ചോദിച്ചു. "ഈച്ചകളും ചാണകവും ഇല്ലാതിരിക്കാൻ നല്ല പരിപാടി ചാണകത്തിൻറെ സൃഷ്ടികർത്താവായ പശുവിനെ തന്നെ കൊല്ലുന്നതാണ്."

കോൺഗ്രസിനകത്തെ പുരോഗമന ശക്തികളുമായി സഹകരണം എന്ന നയം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് അംഗീകരിച്ചു. നെഹ്‌റുവിനെ തുണയ്ക്കും എന്നർത്ഥം.:കേരളം വഴികാട്ടുന്നു" എന്ന വാചകം രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയത്തിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.

പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് അംഗീകരിച്ച പുതിയ ഭരണഘടന പ്രകാരം, സി സി ക്ക് പകരം ദേശീയ കൗൺസിൽ വന്നു.പി ബി ക്ക് പകരം സെൻട്രൽ എക്‌സിക്യൂട്ടീവും.ദൈനംദിന പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് കേന്ദ്ര സെക്രട്ടേറിയറ്റ് ഉണ്ടായി.സെൽ പോയി ബ്രാഞ്ച് വന്നു. കേരളത്തിലെ പാർട്ടി സെല്ലുകൾ കുപ്രസിദ്ധമായിരുന്നു.കേരളത്തിൽ നിന്ന് എ കെ ജി സെക്രട്ടേറിയറ്റിൽ എത്തി.

തുടർന്ന് രണ്ടു വർഷം ബാലറ്റ് പെട്ടിയിലൂടെ അധികാരം പിടിക്കുക എന്ന അമൃത്‌സർ ലൈനിനെ ചൊല്ലിയായി തർക്കം.അത് റിവിഷനിസമാണെന്ന് രണദിവെ നിലപാട് എടുത്തു.ഇ എം എസ് നടുക്കടലിലായി.

ചൈനയെ ചാരി നാറുന്നു

ചൈനയും ഇന്ത്യയും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷത്തിനിടയിലാണ് വിജയവാഡ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് ചേർന്നത്. അജയ് ഘോഷ്, ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്കും സോവിയറ്റ് പാർട്ടിക്കും രഹസ്യ കത്തുകൾ എഴുതിയിരുന്നു. ചൈന, ടിബറ്റിനെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ, 1958 ൽ ദലൈലാമ ഇന്ത്യയിൽ അഭയം തേടി. ഇന്ത്യ അദ്ദേഹത്തെ രക്ഷപ്പെടുത്തി കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു എന്ന് ചൈന കരുതി. ഇത്, ചൈനാ നേതൃത്വത്തെ ചൊടിപ്പിച്ചു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ചൈനയെ അനുകൂലിച്ചു.

ചൈനയിൽ സ്ഥാനപതിയായി നെഹ്‌റു ആദ്യം അയച്ചത്, സർദാർ കെ എം പണിക്കരെ (ചൈനയിൽ 1948- 1952) ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ മകൾ ദേവകി കേരളത്തിലെ പാർട്ടി സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്നു.ചൈന ടിബറ്റിൽ നടത്തിയ അധിനിവേശത്തെ പണിക്കർ അനുകൂലിച്ചു. സർദാർ പട്ടേൽ ഇടപെട്ട് പണിക്കരെ നീക്കി.

ഇന്ത്യയുടെ വടക്കു കിഴക്കും വടക്കു പടിഞ്ഞാറുമുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാക്കി ചൈന ഭൂപടങ്ങൾ ഇറക്കി. ഭൂപടത്തിൽ കാണിച്ച പ്രദേശങ്ങൾ തങ്ങളുടേതാണെന്ന് ചൈന ഇന്ത്യയെ അറിയിച്ചു. അത്, ബ്രിട്ടൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തതാണ്. 1914 ൽ അതിർത്തിയായ വടക്കുകിഴക്ക് ബ്രിട്ടൻ വരച്ച മക് മഹോൻ രേഖ അംഗീകരിക്കില്ലെന്നും ചൈന നിലപാട് എടുത്തു. ഈ മേഖലയിലാണ് തങ്ങളുടെ പൂർവികരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്ന് ചൈന അവകാശപ്പെട്ടു. ചൈന പരസ്യമായി നെഹ്‌റുവിനെ എതിർത്തു 19 ഇന്ത്യൻ സൈനികരെ കൊങ്ക ചുരത്തിൽ ചൈനീസ് പട്ടാളം കൊന്നു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടി പ്രതിസന്ധിയിലായി.

മാവോ ബുദ്ധനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവെന്ന് ഡാങ്കെ പരിഹസിച്ചു. ഡാങ്കെയും എസ് ജി സർദേശായിയും ചൈനീസ് പാർട്ടിക്കെതിരെ നീങ്ങി. അവർ നെഹ്‌റുവിനൊപ്പം നിന്നു. ഡാങ്കെ പാർട്ടി അച്ചടക്കം ലംഘിച്ചതിനാൽ, പാർട്ടി അദ്ദേഹത്തെ പരസ്യമായി ശാസിച്ചു. ഭൂപടങ്ങളും പുരാരേഖകളുമായി പാർട്ടി യോഗത്തിൽ എത്തി സുന്ദരയ്യ ചൈനയുടെ അവകാശ വാദങ്ങൾക്ക് അടിസ്ഥാനമുണ്ടെന്ന് വാദിച്ചു.സുന്ദരയ്യയെ ബി ടി രണദിവെ, എം ബസവപുന്നയ്യ, പ്രമോദ് ദാസ്‌ഗുപ്‌ത, ഹർകിഷൻ സിങ് സുർജിത്, സി എച്ച് കണാരൻ തുടങ്ങിയവർ അനുകൂലിച്ചു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി അജയ് ഘോഷ് ഡാങ്കെയുടെ നിലപാടിനെ അനുകൂലിക്കുകയും പ്രവൃത്തിയെ തള്ളുകയും ചെയ്തു.ഘോഷിനെ സി രാജേശ്വര റാവു, ഭവാനി സെൻ, ഭൂപേശ് ഗുപ്ത, സെഡ് എ അഹമ്മദ്, എൻ കെ കൃഷ്ണൻ, എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായർ, സി അച്യുത മേനോൻ തുടങ്ങിയവർ പിന്താങ്ങി. ഇ എം എസ്, എ കെ ഗോപാലൻ, ജ്യോതി ബസു എന്നിവർ ഒരു പക്ഷത്തും ചേർന്നില്ല.

തുടർന്നുള്ള രണ്ടു വർഷങ്ങളിൽ, ഇന്ത്യൻ പാർട്ടിയിലെ തീവ്ര പക്ഷവുമായി ചൈന രഹസ്യ ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു. വിഭാഗീയതയിൽ പെട്ട് ദേശീയ സമിതിയിൽ ചർച്ച നടക്കാതായി. 1961 ആദ്യം നടക്കേണ്ട വിജയവാഡ പാർട്ടി കോൺഗ്രസിൽ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് തയ്യാറാക്കേണ്ട ചുമതല ഘോഷിനായിരുന്നു. ഇടതു പക്ഷം സഹകരിച്ചില്ല. വലതുപക്ഷം റിപ്പോർട്ട് പരിശോധിക്കാൻ ഡാങ്കെയെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. പാർട്ടി കോൺഗ്രസിന് തലേന്ന് റിപ്പോർട്ടിന്റെ ഒരു കോപ്പി മാത്രം തയ്യാറാക്കി ഘോഷ് പോക്കറ്റിലിട്ടു.

ഇന്ത്യൻ നാഷനൽ കോൺഗ്രസും സി പി ഐ യും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമായിരുന്നു, ചർച്ച. കോൺഗ്രസിനെ മുച്ചൂടും എതിർക്കണമെന്ന് ഇടതുപക്ഷം വാദിച്ചു. ജനവിരുദ്ധമായ നയങ്ങളെ എതിർത്ത് കോൺഗ്രസുമായി സഖ്യം വേണമെന്ന് പി സി ജോഷിയും ഡാങ്കെയും വാദിച്ചു. ഘോഷ് ഒപ്പം നിൽക്കുമെന്ന് ഡാങ്കെ ഗ്രൂപ്പ് പ്രതീക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ ഘോഷ് അവതരിപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ട് അവരെ നിരാശപ്പെടുത്തി. ഘോഷ് മദ്ധ്യ നിലപാട് എടുത്തു. ജനറൽ സെക്രട്ടറി ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തു ചേരാതിരുന്നതിൽ, ഇടതുപക്ഷം സന്തോഷിച്ചു. അതിനാൽ, അവർ ഘോഷിൻറെ റിപ്പോർട്ടിനെ അനുകൂലിച്ചും രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയത്തെ എതിർത്തും വോട്ട് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. പ്രതിനിധി ചർച്ചകളിൽ രോഷം അണ പൊട്ടി. ചെറിയ ഹൃദയാഘാതം വന്ന് ഘോഷ് രണ്ടു ദിവസം കിടപ്പിലായി.

ഒരു രാത്രി പ്രതിനിധികളോട് ഉടൻ സമ്മേളിക്കാൻ നിർദേശം വന്നു. പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് വിപരീതമായി, സോവിയറ്റ് പ്രതിനിധി സുസ്ലോവ്, യൂറി ഗഗാറിനെ ബഹിരാകാശത്ത് എത്തിച്ചതായി അറിയിച്ചു.

ഘോഷിൻറെ പ്രസംഗം ഏകകണ്ഠമായി പാസാക്കി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമേയം അതനുസരിച്ചു ഭേദഗതി ചെയ്യാൻ അദ്ദേഹത്തെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. തുടർന്ന് ദേശീയ സമിതി തിരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നു . സമിതിയിൽ അംഗങ്ങൾ 101. ഔദ്യോഗിക പാനൽ അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ ബഹളമായി. ഇടതിന് മേൽക്കൈ ഉള്ള ബംഗാളിൽ നിന്ന് ഡാങ്കെ -ജോഷി പക്ഷത്തെ വെട്ടി നിരത്തിയിരുന്നു. പുതിയ ദേശീയ സമിതിയിൽ മൂന്നിലൊന്ന് ഇടതു പക്ഷം അഥവാ ചൈനാ പക്ഷം. തൃപ്തി ഇല്ലാതെ ഇടതുപക്ഷം ഇറങ്ങിപ്പോയി. അവർ പുതിയ പാർട്ടി ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് ശ്രുതി പരന്നു. പാതിരയ്ക്ക് സുഖമില്ലാത്ത ഘോഷ് ഹാളിൽ എത്തി. ദേശീയസമിതി അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണം 110 ആക്കി പ്രമേയം പാസാക്കി. ഒരു ഒത്തുതീർപ്പ് പട്ടിക പാസാക്കി. തൽക്കാലം പിളർപ്പ് ഒഴിവായി.കേന്ദ്ര എക്സിക്യൂട്ടീവ്, സെക്രട്ടേറിയറ്റ് അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിൽ സമ്മതം ഉണ്ടായില്ല. അതിനാൽ, ഘോഷിനെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

പിളർപ്പിന് ശേഷമുള്ള പി ബി 

1961 സെപ്റ്റംബർ -ഒക്ടോബറിൽ മോസ്കോയിൽ ചികിത്സയ്ക്ക് പോകാൻ ഘോഷ് അവധി എടുത്തു. എന്നാൽ, ആക്ടിങ് ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായ ഇ എം എസ് ആ അവധി റദ്ദാക്കി. വിജയവാഡ കോൺഗ്രസിന് ശേഷം, ഇ എം എസ് ഇടതു പക്ഷത്ത്, അഥവാ ചൈനാ ചേരിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. ഘോഷ് മോസ്‌കോയ്ക്ക് പോയില്ല. ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി തിരികെ പ്രവേശിച്ചു. 1962 ജനുവരി 13 ന് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. പലരും വിലാപയാത്രയിൽ പങ്കെടുത്തില്ല.

ഈ തർക്കം പാർട്ടിയെ 1964 ൽ പിളർപ്പിൽ എത്തിച്ചു.

സി പി എം വന്ന ശേഷം

സി പി എം രൂപീകരിച്ച ശേഷവും പാർട്ടി കോൺഗ്രസുകൾ വൈരനിര്യാതന വേദികളായി തുടർന്നു. പാർട്ടി ആദ്യം നേരിട്ട പ്രതിസന്ധി 1969 ലെ നക്സൽ പ്രസ്ഥാനം ആയിരുന്നു. കണ്ണൂരിൽ നക്സൽ പ്രസ്ഥാനത്തിൻറെ നേതാക്കൾ ആയിരുന്നു, പാട്യം രാജനും പിണറായി വിജയനും. നക്സൽ ഭീകരതയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, 1970 ൽ സി എച്ച് കണാരനെ സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറി സ്ഥാനത്തു നിന്ന് എ കെ ജി താൽക്കാലിക സെക്രട്ടറി ആയി. അദ്ദേഹമാണ്, പിണറായി വിജയനെ മടക്കി കൊണ്ട് വന്നത്.

കണ്ണൂരിൽ നിന്ന് തന്നെ 1986 ൽ അടുത്ത പ്രതിസന്ധി ഉണ്ടായി. എം വി രാഘവൻറെ ബദൽ രേഖ മുസ്ലിം ലീഗിനൊപ്പം പാർട്ടി സഖ്യത്തിൽ ഏർപ്പെടണമെന്ന് വാദിച്ചു.ഇ കെ നായനാർ ബദലിനൊപ്പം നിന്നെങ്കിലും 1987 ൽ കൊൽക്കത്തയിൽ പാർട്ടി കോൺഗ്രസ് ചേരുമ്പോൾ കൂറു മാറി. ബദൽ രേഖയ്ക്ക് വേണ്ടി സംസാരിച്ചത് ടി ശിവദാസ മേനോൻ ആയിരുന്നു.

വി എസ് അച്യുതാനന്ദനാണ് എസ് രാമചന്ദ്രൻ പിള്ളയെ പി ബി യിൽ എത്തിച്ചതും ഇ എം എസിനെ കേരളത്തിൽ വിശ്രമത്തിന് വിധിച്ചതും. 2015 ലെ വിശാഖപട്ടണം കോൺഗ്രസിൽ സീതാറാം യെച്ചൂരി ജനറൽ സെക്രട്ടറി ആകുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന് അച്യുതാനന്ദൻറെയും ബംഗാൾ ഘടകത്തിന്റെയും പിന്തുണ ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഇപ്പോൾ പൂർണമായും കേരളഘടകത്തിന് കീഴടങ്ങിയിരിക്കുകയാണ് യെച്ചൂരി. ഇപ്പോൾ പാർട്ടിക്ക് ഒരു ദേശീയ ലൈനില്ല. അതിൻ്റെ നയം കേരള നയമായി ചുരുങ്ങിപ്പോയി. മുഖ്യശത്രു ബി ജെ പി ആണെന്നു പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കാം -ബി ജെ പി ഉള്ളിടത്തൊന്നും സി പി എം ഇല്ല. ബി ജെ പി യെ ഒരു ചുക്കും ചെയ്യാനും ത്രാണിയില്ല.

പാർട്ടിക്കിപ്പോൾ പ്രത്യയ ശാസ്ത്രവും ഇല്ല. ചൈനയിൽ മാവോ ഒരു നാടൻ മാർക്സിസമാണ് പ്രയോഗിച്ചത് എങ്കിൽ, ഇവിടെ മാർക്സിസം ഇറക്കുമതി ചരക്ക് മാത്രമായിരുന്നു. അതിനാൽ, അതിന് ഭാരതീയമായ വേരുകൾ ഉണ്ടായില്ല. അതിനാൽ, ആഗോളമായി മാർക്സിസം അപ്രസക്തമായപ്പോൾ, പാർട്ടി കേരളത്തിൽ മാത്രമായി ചുരുങ്ങുകയും ഭാരതീയമായി ശോഷിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ പാർട്ടി കോൺഗ്രസുകൾ അന്തസത്ത ഇല്ലാത്ത അസംബന്ധ നാടകങ്ങളായി അവസാനിച്ചു.

© Ramachandran 

മാപ്പിള ലഹള പുസ്തകങ്ങൾ പ്രകാശിപ്പിച്ചു

മാപ്പിള ലഹള സാഹിത്യത്തിൽ 

എഴുത്തുകാരനും പത്രപ്രവർത്തകനുമായ രാമചന്ദ്രൻ രചിച്ച 'മാപ്പിള ലഹള സാഹിത്യത്തിൻറെ ഏടുകളിൽ ' , വ്യത്യസ്ത മേഖലകളിലുള്ളവർ രചിച്ച ലേഖനങ്ങളുടെ സമാഹാരമായ 'മാപ്പിള ലഹളയുടെ കാണാപ്പുറങ്ങൾ' എന്നീ പുസ്തകങ്ങൾ ഡോ.കെ.എസ്.രാധാകൃഷ്ണൻ പ്രകാശനം ചെയ്തു. ചലച്ചിത്ര സംവിധായകനും വിശ്വഹിന്ദു പരിഷത് പ്രസിഡൻറുമായ വിജി തമ്പി പുസ്തകങ്ങൾ ഏറ്റു വാങ്ങി.

രാജ്യാന്തര പുസ്തക മേളയിൽ ആയിരുന്നു പ്രകാശനം.

മാപ്പിളലഹളയെ ആധാരമാക്കി രാമചന്ദ്രൻ എഴുതി കുരുക്ഷേത്ര പ്രകാശൻ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന അഞ്ചാമത്തെ പുസ്തകം ആണിതെന്ന് രാധാകൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു. അബനി മുക്കർജി എഴുതി ലഹളക്കാലത്ത് തന്നെ ലെനിന് നൽകിയ റിപ്പോർട്ട് രാമചന്ദ്രൻ 'മലബാർ ജിഹാദ്' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പുറത്തു കൊണ്ടു വന്നിരുന്നു. അതോടെ മാപ്പിള ലഹള വർഗ്ഗ സമരം ആണെന്ന സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്കരിച്ചത് ഡോ കെ എൻ പണിക്കർ ആണെന്ന അവകാശവാദം പൊളിഞ്ഞതായി രാധാകൃഷ്ണൻ നിരീക്ഷിച്ചു. 'വാരിയൻ കുന്നൻറെ കശാപ്പുശാല' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ രാമചന്ദ്രൻ പരിഭാഷ ചെയ്ത മാപ്പിള ലഹളയുടെ കോടതി വിധികൾ കെ മാധവൻ നായരെപ്പോലുള്ളവരുടെ കാപട്യം പിച്ചി ചീന്തുന്നുവെന്നും രാധാകൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു.

മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി പണിക്കരെ പോലുള്ളവർ എഴുതിയ കപട ചരിത്രങ്ങളാണ് കൂടുതൽ അന്വേഷിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചതെന്ന് രാമചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു. ലഹളയ്ക്ക് പിന്നിൽ രാജ്യാന്തര അജണ്ട ഉണ്ടായിരുന്നു. ഖിലാഫത്ത് കമ്മിറ്റി അഖിലേന്ത്യ പ്രസിഡൻറ് ജാൻ മുഹമ്മദ് ചോക്കാനി തടി കച്ചവടക്കാരനായിരുന്നു. കൊച്ചിയിലും കോഴിക്കോട്ടും അയാൾക്ക് തടി കച്ചവടം ഉണ്ടായിരുന്നു. വാരിയൻ കുന്നൻ നിലമ്പൂർ കേന്ദ്രമാക്കി ഖിലാഫത്ത് രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചത് ആകസ്മികമല്ല. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തേക്കിൻ തോട്ടം അവിടെയാണ്. ഇങ്ങനെ നിരവധി താൽപര്യങ്ങൾ ലഹളയ്ക്ക് പിന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നെന്ന് രാമചന്ദ്രൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.

മാപ്പിള കലാപത്തിൻറെ അനുഭവ സാക്ഷ്യങ്ങൾ ക്രോഡീകരിച്ച വേദബന്ധു ഹിന്ദിയിൽ രചിച്ച് കമലാ നരേന്ദ്ര ഭൂഷൺ വിവർത്തനം ചെയ്ത 'മലബാറും ആര്യസമാജവും', ഡോ.ലക്ഷി പരിഭാഷ നിർവ്വഹിച്ച സാവർക്കറുടെ വിവാദ നോവൽ 'മാപ്പിള' എന്നിവയുടെ യുടെ പ്രകാശനം വിജി തമ്പി നിർവ്വഹിച്ചു.

കെ.സി.രാഘവൻ രചിച്ച 'സ്ത്രീ വ്യത്യസ്ത മതങ്ങളിൽ' എന്ന ഗ്രന്ഥം മുൻ വനിതാ കമ്മീഷൻ അംഗം ഡോ.ജെ.പ്രമീളാദേവി പ്രകാശനം ചെയ്തു.

യോഗത്തിൽ കുരുക്ഷേത്ര ചീഫ് എഡിറ്റർ കാ.ഭാ.സുരേന്ദ്രൻ, എഡിറ്റർ ആർ.എം. ദത്തൻ, സ്മിത എസ്. മേനോൻ എന്നിവർ സംസാരിച്ചു.

DILEEP, GOLCHIN AND THE D-COMPANY

 At one time, Golchin knew Dawood Ibrahim

As the investigation into Malayalam actor Dileep's role in the rape of an actress and an attempt on the life of a Police Inspector progresses, a new name has cropped up-Gulshan. It is said that Gulshan controls the Gulf market of Malayalam movies, and hence the Malayalam film industry. Film director S Balachandrakumar has told the Police that Dileep is involved in the activities of Gulshan, and Gulshan is none other than Ahmad Golchin. Who is Golchin? How is he connected to Dawood Ibrahim?

The leading US thinktank, Rand Corporation, in a report in 2009 had confirmed that Dawood Ibrahim was siphoning off millions of dollars earned from film piracy., to terrorist operations. The moment a film is released in Mumbai, the D company makes camera prints and sends them to Karachi or Kuala Lampur where millions of DVDs are made and marketed across the world. But after the Mumbai-based Valuable Group introduced satellite transmission of films directly to cinema halls, it has become difficult for the gang to make camera prints as each cinema hall has a secret identity number encrypted into the movie. To avoid this, gang members have established links with small-time theatres in Gujarat where the camera prints are taken at the first show of any new film.

The gang also receives advance prints of the films financed by it through front companies.

Ahmad Golchin

Dawood is India's godfather of godfathers who run criminal gangs from Bangkok to Dubai. His gang syndicate, called D-Company, engages in strong-arm protection, drug trafficking, extortion and murder-for-hire, the Rand report says. It says that film piracy can be more paying than drug trafficking. The report says a pirated DVD made in Malaysia for 70 cents is marked up more than 1,000% and sold in London for about $9. The profit margin is more than three times higher than the markup for Iranian heroin and higher than the profit from Columbian cocaine.

Identifying Al-Mansoor and Sadaf brands belonging to Dawood, the report says he has acquired extraordinary market power in the distribution of pirated films throughout the region. The report says the D-Company has got control of Sadaf Trading Company based in Karachi and thus allowing it to manage distribution networks in Pakistan and also acquiring the infrastructure to manufacture pirate VHS tapes and VCDs for sale.

Golchin and D-Company

There is a reference to Ahmad Golchin in the book, Film Piracy, Organized Crime, and Terrorism by Gregory F Treverton (Page 133):

"The narrative of Al-Manzur's growth is well known to credible police officers who have studied D-Company. The first managers of Al-Manzoor were close associates of Chota Shakeel. Most notable was M Khatri, who moved from Chota Shakeel's video library in Central Mumbai to Open the home- video operations of Al-Manzoor in Dubai. The theatrical operations were started by Ahmad Golchin and two other partners. Together, this cadre moved to dominate not only Pakistan but the entire region. As the Gulf territories became increasingly profitable, Al-Manzoor's first-mover advantage in Dubai enabled it to accomplish this. Through intimidation and by asserting the plain fact of its monopoly, Al-Manzoor became an essential part of any film's distribution abroad, and it moved forcefully to ensure that few Indian distribution companies ever gained a significant presence beyond their borders".

The book reveals that in later years, D-Company rival/enemy Chota Rajan used his growing influence in Bollywood, along with direct threats, to pressure Al-Manzoor's owners to split the company. Rajan's lieutenant, Vicky Malhotra was the key interlocutor for Rajan in Bollywood. Through Rajan's and Malhotra's influence, the book records, "Golchin and his partners formed the Gulf Films Company, which quickly legitimized its business practices and moved away from organized crime".

Thus, Ahmad Golchin has a dubious past and an association with D-Company.

But today Golchin is considered the ‘Godfather of UAE cinemas’ and he told Gulf News last year: “My life story is so much more than any James Bond novel”. He is the founder and CEO of the Phars Film Group, the biggest cinema distribution company in the region.

Golchin has worn many hats in his lifetime, some more nefarious than others, but it’s his legacy laid down in the UAE over the past 57 years that has changed the landscape of theatrical entertainment in the country. “When I landed in Dubai in 1964, there was one cinema located in Al Nasser Square. It would cost Rs2 to get a ticket, with films playing only at night-time.”

The cinema he describes is a far cry from the multiplexes peppered across the UAE today, some of which have been founded by none other than Golchin himself.

The journey to Dubai

Born in 1942, Golchin grew up in Iran at a time when the Second World War was raging between the Allied Forces and the Axis of Evil. As the son of his father’s third wife, Golchin didn’t have much going for him in those early years, at least not much more than his dreams.

“My father was a religious man and cinema was forbidden,” recalls the 80-year-old. “My father divorced my mother when I was five years old and I tried to survive on my own in any way possible.”

At the age of nine, a bad fall saw Golchin lose his vision in one eye, but the handicap still didn’t keep the enterprising young boy from finding a way to make an extra buck. “I was a wild boy, trying to survive in any way possible. I would go door-to-door, find books people weren’t reading, and sell them for some quick money. That money would pay for my ticket at the cinema every night.”

The first film Golchin ever saw on the big screen was ‘Moby Dick’ (1956), starring the dashing Gregory Peck in the film adaptation of the Herman Melville novel. Golchin sold newspapers, did cutting, whatever he could to make enough money to live the adventures on screen.

It was during this time that publishing became an avenue. He had gotten hold of a book ‘American Grenade’ and the cover was so fascinating that he decided to get it translated into Farsi and changed the name to ‘Six Steps to Death’. The book was a sensation.

With his business taking off, the entrepreneur spent a content few years reaping his money through publishing close to 140 books while using the lack of copyright in his favour. However, his luck soon ran out when a few books he published drew the attention of some dangerous people. Fearing for his life, Golchin fled Iran in 1964, using the help of some local pirates to ferry him to the UAE.

He wasn’t alone in this perilous journey, travelling with 6-7 people who had set out to plan their own futures in the UAE. Golchin landed in Dubai at 7 pm the next day with a suitcase in hand and found a room at a guesthouse in Al Nasr Square. Tucked away in his luggage were his hard-earned money, some personal belongings and a 35mm Mexican film dubbed in Persian, ‘Fight to Death’.

The next morning when he opened his suitcase, his money was gone, along with his passport. Golchin wasn’t sure he could recover from this. The owner of the guesthouse sent him to a coffee shop where he told him to seek out a man who could help him write a letter and request a new passport.

Using the cutting skills he had picked up in his childhood, Golchin made religious wall art to make ends meet, hoping for his passport to arrive soon and leave for the US or the UK by any means possible. His plans for his next voyage though were soon thwarted by the late Sheikh Rashid bin Saeed Al Maktoum, the former ruler of Dubai.

The next morning, he strolled through the textile shops, stopping here and there, asking about business and stopped in one to ask for a cup of tea. The Ruler of Dubai was there, asking for tea. Golchin knew he was in the right place.

Golchin realised early on that there was a thirst for entertainment in the UAE. With no newspapers printed locally, televisions scarce, cinemas became the one indulgence that people were willing to spend their savings on and the enterprising mind was ready with a film that had travelled with him across the Hormuz Strait. Having decided to stay back in the UAE, Golchin took stock of the cinemas that were available and used his contacts in Bahrain — which he had built during his publishing days — and became the distributor of films in the UAE. It wasn’t long before his company Phars Films took root in 1967.

In 1970, Golchin’s business had spread enough for him to head to Cannes and Milan to film sellers directly, securing enough investment a year later to establish a lucrative film distribution business with international markets. Golchin soon became involved in the opening of Deira Cinema, the UAE’s first air-conditioned theatre that was inaugurated by Sheikh Rashid himself.

In 1989, Golchin soon took on a partner in Salim Ramia and they established Gulf Films to distribute and market Hollywood and international movies across Middle-East and North Africa. By 2000, as the popularity of multiplexes grew, Golchin’s theatres opened up at most of the major malls in the UAE at that time.

Now, is Golchin really in trade with Dileep?

It is a known fact that Dileep has some sort of controlling stake in the Malayalam film industry. Reporter TV has claimed that NIA is going to step in to investigate the Golchin-Dileep connection. It is said that Sooraj, Dileep's sister's husband, has been with the Phars Films of Golchin, during his Dubai days.

© Ramachandran 

A NEW BOOK OF MINE IS RELEASED

മാപ്പിളലഹള സാഹിത്യത്തിൽ

'മാപ്പിളലഹള സാഹിത്യത്തിൻറെ ഏടുകളിൽ' എന്ന എൻ്റെ പുസ്തകം രാജ്യാന്തര പുസ്തക മേളയോടനുബന്ധിച്ച് കൊച്ചിയിൽ ഏപ്രിൽ ഏഴിന് പ്രകാശനം ചെയ്യുന്നു.

കുമാരനാശാൻ (ദുരവസ്ഥ), എസ് കെ പൊറ്റെക്കാട്ട് (ഒരു ദേശത്തിൻറെ കഥ), ഉറൂബ് (സുന്ദരികളും സുന്ദരന്മാരും), ഡൊണാൾഡ് സിൻഡർബിയുടെ The Jewel of Malabar തുടങ്ങിയ രചനകളിൽ മാപ്പിള ലഹള പശ്ചാത്തലമാണ്. ഒ ചന്തു മേനോൻറെ 'ഇന്ദുലേഖ' യിലും ചില വള്ളത്തോൾ കൃതികളിലും തിന്മയുടെ പ്രതിനിധാനമായി ഇസ്ലാം കടന്നു വരുന്നു. ഇവയുടെ അപഗ്രഥനവും മലയാള സാഹിത്യത്തിലെ മുസ്ലിം പ്രതിനിധാന ചരിത്രവുമാണ് ഉള്ളടക്കം.

മാപ്പിളലഹളയുടെ കോടതി ചരിത്രമായ 'വാരിയൻകുന്നൻറെ കശാപ്പുശാല', 'മലബാർ ജിഹാദ്' എന്നിവയും  എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. സി ഗോപാലൻ നായരുടെ 'Moplah Rebellion 1921, സർ സി ശങ്കരൻ നായരുടെ Gandhi and Anarchy യിലെ മാപ്പിള ലഹള വർണിക്കുന്ന 'ഗാന്ധി കാണാത്ത മാപ്പിള ലഹള' എന്നിവ പരിഭാഷ ചെയ്തു.

വില 100 രൂപ, കുരുക്ഷേത്ര പ്രകാശൻ, കലൂർ, കൊച്ചി

+91 484 2338324, 2984949
+91 8078553427, +91 8547633791
kurukshethrabooks@gmail.com

NAIKI DEVI DEFEATED MUHAMMAD GHORI

She was the Regent when Ghori invaded

In Greek mythology, the Amazons were a race of warlike women noted for their riding skills, courage, and pride, who lived at the outer limits of the known world, sometimes specifically mentioned as the city of Themiskyra on the Black Sea. From the legendary Amazons of Greek mythology to Queen Boadicea of Roman Britain, warrior women have fascinated the world for millennia. India too has its own share of indomitable women who proved themselves to be fierce fighters and skilled leaders.

It is critical that we understand and appreciate the contributions of women to our country and society. Be it Queen Velu Nachiyar, Queen Abbakka Chowta, Rani Chennamma of Kitturu or the queen of Jhansi, who fought against the British, we know much about them but there are many who still don’t find their place in history books.

There was a queen who not only displayed otherworldly bravery in forcing Islamic invader Mohammad Ghori to flee but also exhibited remarkable benevolence in sparing his life. Naiki Devi, a queen from Gujarat, not only oversaw the affairs of the empire but also ended up fighting against external invaders.

Rani Naiki Devi was the daughter of Mahamandaleshwar Paramadin, the king of Kadamba (Goa). According to one theory, this Paramardin was the Goa Kadamba king Shivachitta Paramadideva (1148–1179 CE). Another theory identifies him with the Chandela king Paramardi. The second theory is based on the identification of "Kakaḍādaha" with similar-sounding "Gāḍāraghaṭṭa". The Chandela-era Garra inscription mentions that a Chandela warrior named Rauta Pape lost his life in a battle at Kakaḍādaha. According to the 14th-century chronicler Merutunga, Naikidevi fought the Muslims at Gāḍāraghaṭṭa. This appears to be the same as Kasahrada, where a Chaulukya army defeated the Ghurids in 1178 CE.

Naiki Devi possessed a wide range of abilities, including horse riding, archery, combat skills, and weapon-wielding. Raja Ajaypal, the Solanki ruler of Gujarat (also known as the Chalukyas), married her. Raja Ajay Pal’s reign was short-lived since he died only four years after ascending to the throne. Mulraj II, the son of Naiki Devi and King Ajay Pal, was installed on the throne, but Rani Naiki Devi remained to govern the empire as Raj Mata or Regent. Established by Vanraj of the Chapotkata dynasty in the 8th century, Anhilwara Patan was the capital of the Chalukya (also known as the Solankis) who supplanted the Chapotkatas. According to American historian Tertius Chandler, the ancient citadel was the tenth-largest city in the world in the year 1000, with a population of approximately 100,000.

Muhammad Ghori invaded India between 1175 CE and 1206 CE, capturing Multan (1175), Punjab (1179), Peshawar (1180), Sialkot (1185), and finally Delhi (1192). After capturing Multan in 1175, Muhammad Ghori planned to strike India in search of wealth. Soon after, he led a major army march to Uch in Pakistan’s Punjab province’s southernmost district. From there, he was able to traverse the desert and begin his journey towards Anhilwara (capital of Chalukyan Kingdom). At the time, Gujarat and Rajasthan were part of the Chalukyan kingdom.

Ghori was obviously confident that the Chalukyas were susceptible to invasion since they lacked a monarch. Because he had a significantly greater army at his disposal, he considered the Hindu queen as weak and could be easily conquered.

When Rani Naiki Devi learned that Ghori planned to invade her by crossing the desert and landing in her capital city of Anhilwara, she appealed to nearly all neighbouring Kingdoms for help in preventing the invasion and safeguarding the kingdom. She did get help from Chalukyan nobles including the leaders of the Naddula Chahamana, Jalor Chahamana, and Arbuda Paramara clans.

The battle of Kasahrada (1178)

Naiki Devi realized that her preparations were insufficient to defeat Mohammad Ghori. So, she devised a battle strategy that would benefit her soldiers. She picked Gadarghatta, a rugged region on the slopes of present-day Mount Abu, as the battlefield. This was in the vicinity of Kasahrada (Kayadara) village. This location is Kyara in the Sirohi district of modern-day Rajasthan.

She picked the terrains because she knew Ghori’s army was full of experienced warriors, including steppe nomads who were outstanding archers and superior armoured cavalry. Ghori and his warriors, in addition to having a technological edge, were motivated by a religious frenzy and were passionate about eliminating non-Muslims and transforming the entire territory into an Islamic land.

The Chalukya forces included the armies of their feudatories such as the Naddula Chahamana ruler Kelhanadeva, the Jalor Chahamana ruler Kirtipala, and the Arbuda Paramara ruler Dharavarsha.

Ghori’s army was unfamiliar with the narrow hill passes of Gadaraghatta, giving Naiki Devi and her allies a significant advantage and balancing the odds in a superb manoeuvre. As a result, when Ghori and his army came, she rode into combat with her son on her lap, leading her troops.

The rest is history. The small Chalukyan army and its troop of war elephants routed the invading force, which had previously defeated Multan’s formidable sultans. The Rajput war elephants were armoured and lined up. They crushed the morale of Ghori’s seasoned armoured cavalry.

Ghori in the battle was a colossal failure. He fled the battlefield with a few of his men to save his life.

His pride had been crushed, and he never attempted to conquer Gujarat again. Instead, he turned his attention to the more susceptible Punjab, intending to penetrate north India through the Khyber Pass next year.

Interestingly, this was the same route taken by Alexander the Great and Mahmud of Ghazni. Later on, Timur (Tamerlane) would also take the same route during his conquest of northwest India in 1383, and so would his descendant Babur, on his way to founding the Mughal empire in India in 1526.

Native accounts

The later Chaulukya inscriptions, as well as the chroniclers of Gujarat, greatly praise Mularaja for this victory:

The poet Someshvara writes that Mularaja defeated the lord of Turushkas (Turkic people), and crushed the mlechchha (foreign) army.

Balachandra mentions that Mularaja defeated the mlechchha king despite being an infant.

Udayaprabha Suri, in his Sukrita-Kirti-Kallolini, states that Naikidevi gave Mularaja an army to play with. With this army, Mularaja defeated the Hammira (Sanskrit form of Emir) and his mlechchha army, whose soldiers were covered from head to toe in order to protect themselves.

Arisimha also mentions that Mularaja defeated the Muslims.

An inscription of Bhima II states that even a woman could defeat Hammira during the reign of Mularaja.

The 14th-century chronicler Merutunga credits the victory to Mularaja's mother Naikidevi, introducing supernatural elements in his account of the battle. According to Merutunga, Naikidevi fought with the mlechchhas at Gāḍāraghaṭṭa and conquered their king. Massive unseasonal rain clouds came to support her, attracted by her virtuous character.

The Sundha Hill inscription of the Jalor Chahamanas boasts that Kirtipala routed the Turushka army at Kasahrada. It also states that his brother Kelhanadeva erected a golden gateway (Torana) at the shrine of the deity Somesha after destroying the Turushkas. Kelhanadeva was the ruler of Naddula; according to the legendary chronicle Prithviraja Vijaya, Muhammad of Ghor had captured Naddula during his invasion of India. Kelhanadeva managed to regain control of Naddula after the victory at Kasahrada.

Muslim accounts

According to the 13th-century Persian chronicler Minhaj-i-Siraj, Muhammad of Ghor marched towards Nahrwala (the Chaulukya capital Anahilavada) via Uchchha and Multan. The "Rae of Nahrwala" (the Chaulukya king) was young but commanded a huge army of elephants. In the ensuing battle, "the army of Islam was defeated and put to rout", and the invading ruler had to return without any accomplishment.

Nizam-ud-din gives a similar account and states that Muhammad of Ghor marched to Gujarat via the desert. The 16th-century writer Badauni also mentions the invader's defeat and states that he retreated to Ghazni with great difficulty. Firishta also states that the ruler of Gujarat defeated the Muslim army "with great slaughter", and the remnant of the defeated army faced many hardships during its return journey to Ghazni.

Alternate theories

None of the Chaulukya inscriptions and chroniclers mentions the invading king's name, simply describing him as a mlechchha, Turushka or Hammira. However, modern historians identify him with Muhammad of Ghor.

According to an alternate theory, the Battle of Kasahrada took place during the reign of Mularaja's successor Bhima II. This theory is based on some Muslim chronicles, which state that "Bhim Dev" was the one who defeated Muhammad of Ghor. Moreover, an 1178 Kiradu inscription, issued during Bhima's reign, records repairs to a temple damaged by the Turushkas. The proponents of this theory argue that Mularaja's forces defeated another king, or that Muhammad of Ghor invaded the Chaulukya territory twice around 1178 CE. For example, H. C. Ray suggests the following alternative identifications of the invaders during Mularaja's reign.

Mularaja has been described as the conqueror of "Garjanaka" in some records. The term "Garjanaka" refers to the Ghaznavids in some other Sanskrit records, and therefore, the invaders during Mularaja's reign may have been the Ghaznavids. However, Ray himself points out that the Ghaznavid ruler Khusrau Malik was not strong enough to launch an expedition against the Chalukyas in the mid-1170s. Therefore, this identification is unlikely to be accurate.

The Sumras ruled the neighbouring region of Sindh during this time. However, this identification is also doubtful. A. K. Majumdar points out that the Soomras, though Muslim, were not called "Turushkas". Moreover, they were petty chiefs at this time, and their own kingdom was threatened by the rising Ghurid power.

According to this theory, Muhammad of Ghor sent a reconnaissance mission to the Chaulukya territory, sometime between 1176-1178 CE, in preparation for his later invasion in 1178 CE during Bhima's reign. The reconnaissance army was defeated during Mularaja's reign, while the main Ghurid army was defeated at Kasahrada during Bhima's reign. This theory is also unlikely to be accurate. None of the Muslim chronicles mentions an earlier Ghurid expedition to the Chaulukya territory. Most notably, none of the Chaulukya (or other Indian) accounts mentions that Bhima achieved a victory against the Ghurids. Such a significant victory would not have been overlooked by the native chroniclers. It is more likely that Mularaja died shortly after the battle, and the Muslim chroniclers wrongly mentioned his successor Bhima as the king who was reigning at the time of the battle.

And it is evident that Naiki Devi was in command since her son was only a child.

________________

This article of mine has been entirely plagiarised by a law student, Chandan Krishna, in Ktreately: https://kreately.in/the-battle-of-kasahrada-1178-story-of-a-queen/?unapproved=1236&moderation-hash=0486cdf52c5a65385ab789b5c85f4607#comment-1236

© Ramachandran

A DICKENS CODE IS FINALLY SOLVED

It was a letter to the Editor of the Times

Despite the intricate plots, Charles Dickens was a messy writer. His manuscripts are full of inky splodges, with barely legible alterations crammed in between scrawled, sloping lines. Worse still was his love of a type of shorthand dating from the 1700s. To this, he added his chaotic modifications to create what he called “the devil’s handwriting”.

The great Victorian writer used these time-saving hieroglyphics to make notes and copies of his letters and documents, reams of which he burned. Academics are still toiling to decipher 10 shorthand manuscripts that survived. And for a long time, this Dickens Code had seemed uncrackable.

Last year, the experts behind what is known as the Dickens Code project put out a call for amateur sleuths to enter a competition, the task being to transcribe one of these baffling documents: a mystery letter that has been kept for more than a century in a New York library. It is scrawled in blue ink on paper bearing the letterhead of Tavistock House, the London home where Dickens wrote Bleak House.

When the competition opened last October with a £300 prize, the note was downloaded 1,000 times in three days. Participants were invited to use guides to brachygraphy, the now obsolete shorthand system that Dickens had adapted. In the semi-autobiographical David Copperfield, brachygraphy is described as a “savage stenographic mystery”.

Competitors also had access to a notebook in which Dickens explained, with characteristic ambiguity, some of his symbols. He used “@” for “about” and an angular kind of “t” to mean “extraordinary”. In the end, only 16 people, from all over the world, were able to submit solutions. None managed the entire thing.

So what does the Tavistock letter say? Sadly, what it does reveal is a suitably convoluted tale of a canny businessman who has reached a fraught juncture in his love life and literary career, and is now leaning on his connections and the courts for help.

“The decoders have helped to cast light on this troubled period in Dickens’s life,” says Dr Claire Wood, lecturer in Victorian literature at the University of Leicester. Wood leads the decoding project with Hugo Bowles, professor of English at the University of Foggia in Italy. After a lengthy process of piecing the entries together and cross-checking with other sources, the pair have a transcript that is 70% complete.

“I feel obliged,” the letter begins, “though very reluctantly, to appeal to you in person.” Three newly translated phrases were vital in understanding what comes next. One sleuth deduced that “HW” referred to Household Words, a periodical Dickens edited and co-owned with the publisher Bradbury and Evans. Another linked the symbol for “round” to All the Year Round, a new journal Dickens founded in 1859 and owned himself after falling out with Bradbury and Evans.

In another breakthrough, one solver translated two scribbles as “Ascension Day”, a Christian feast that falls 40 days after Easter. This fascinated Wood and Bowles because Ascension Day in 1859 coincided with a period in which we know Dickens was attempting to incorporate Household Words into All the Year Round. 

These clues shed light on another letter, written in longhand, fortunately, that is kept at the same New York library. It’s an apology to Dickens from the manager of the Times about a row that had erupted when Dickens asked the newspaper to print an advert alerting his readers to All the Year Round. It mentions another letter, one Dickens had written to John Thadeus Delane, editor of the Times. Until now, this letter was assumed lost.

1859 was a tricky year for Dickens, then 47.  Despite the fame, he had earned with Bleak House and David Copperfield. A year earlier, his marriage had fallen apart amid rumours of an affair with an actress. Dickens published a furious statement in Household Words, describing the rumours as “most grossly false, most monstrous, and most cruel-involving”. When he asked Bradbury and Evans to print the statement in Punch, which is also published, the company refused. Their relationship fell apart and the publisher declined an offer from Dickens to buy its share of Household Words.

He had a divorce, a rumoured mistress, and 10 children to look after. Household Words, which Dickens launched in 1850, was a vital source of income. It had taken off in 1854 with the serialisation of his novel Hard Times.

Bradbury and Evans wanted to keep Household Words alive without him – and sued to prevent him from giving the impression the magazine was closing. However, a judge ruled in Dickens’s favour. yes, he could announce the switch, as long as he said Household Words was being “discontinued by him” and not the publisher. A triumphant Dickens used this phrase in the advert intended for the Times, but a clerk rejected it. The Tavistock letter is, we now know, the writer’s desperate bid to rescue the situation by appealing to the editor, an acquaintance. The Times apologised and reinstated the advert.

All the Year Round, which he launched with the first instalment of A Tale of Two Cities, was a sensation. A year later, it serialised Great Expectations. 

The £300 prize was won by Shane Baggs, a Californian IT worker and code enthusiast, who solved the most symbols.

THE LONE INDIAN WARRIOR IN BEIJING

India has only one man in Winter Olympics

December to February is the best time to visit India's Kashmir in winter. While the maximum temperature occasionally touches 10 degrees Celsius, the minimum temperature comes down to -8 degrees. The weather in Kashmir during winters is pleasant, the surroundings become duskier and the bone-chilling cold can make you numb.

Hence, if India is to send someone to compete in the Winter Olympics in Beijing, he has to be from Kashmir. Yes, an alpine skier from Kashmir, Mohammad Arif Khan is the lone Indian participant at the Beijing event.

Though China faced some opposition to the event from the West, India didn't boycott it. While the US and its European allies raised the Tibetan and Uyghur issues, India made it clear that it will not join calls from the West, although there is tension along the Line of Control.

Arif khan will compete in the Slalom event- alpine skiing. For Beijing 2022, Khan has already won quotas in both men’s slalom and giant slalom – making him the first Indian to qualify for two separate events directly. Khan is a national and South Asian slalom champion in alpine skiing.

Arif Khan

In November 2021, Khan became the first athlete from the country to earn a quota place for the Beijing 2022 Winter Olympics in the slalom event in alpine skiing. It fulfilled a lifelong dream for the skier. A month later, Khan pushed the envelope even further, winning a quota place in giant slalom at a meet in Montenegro. The feat earned the skier a unique distinction of becoming the first Indian to win direct quota spots in two different Winter Olympics events.

“As children, we used to play football and cricket, but there was no playground around us,” Khan said, “Skiing was the only convenient sport for us.”

Khan’s father Yasin Khan owns a ski equipment shop in Gulmarg and so, he was always close to the sport. He first took it up at the age of four. “It was in 1994,” Khan remembered, “We had to walk about 500 metres to the ski shop. And there was thick snow. My father had groomed a small ski slope just outside the shop. We started (skiing) at around 9.30 AM and went on for hours.”

Khan turned to competitive skiing when he was ten years old and steadily rose up the ladder. At the age of twelve, Khan won a gold medal in the slalom in his first appearance at the national championship. He made his international debut for India when he was 16 at a junior international ski federation (FIS) event in Yomase, Japan. He finished 23rd in the giant slalom. In 2011, Khan won two gold medals - in the slalom and giant slalom - at the South Asian Winter Games, the only edition held thus far.

Khan’s first taste of the FIS World Ski Championships came in 2013. He finished 59th in the slalom and 91st in the giant slalom and was unable to move past the qualification stage. Since then, Khan has taken part in three more world championships, with his best result being 45th in the giant slalom at the 2021 edition in Italy. It was the first time he qualified for the final in any world championship event.

Skiing being an expensive sport, most of Khan's funding comes from his father, who poured his income from the ski equipment shop into his son’s career. Khan also doubles up as a skiing instructor or a coach occasionally to make up for the shortfall. Ahead of the Pyeongchang 2018 Winter Olympics, Khan had to turn to crowdfund to train and cover other expenses in the lead up to the Games. However, he fell short by a small margin and his dream was left unrealized.

In 2021, he had planned to get married in September but decided instead to put all his energies into qualifying for the 2022 Beijing Winter Olympics.

“I want to put my country on the skiing map,” Khan Said. “If I can achieve something, the global skiing community will take note of where I am from. It might make them see India as a potential top skiing destination.”

India in Winter Olympics

Alpine skiing has been a key part of India’s presence at the Winter Olympics over the years. Alpine skiers represented India at 1964, 1968, 1988, 1992, 2006, 2010 and 2014 Winter Olympics.

Alpine skiing is one of the Winter Olympics’ signature competitions. Often referred to as downhill skiing, it involves competitors skiing down a snow-covered mountain slope as quickly as possible. It’s held in a time trial format, as opposed to skiers racing each other. Overall, alpine skiing has five events - downhill, slalom, giant slalom, super-G and combined. Medals are on offer for both men and women at each event. A mixed team event - a parallel slalom competition - was added for the 2018 Winter Olympics and is a part of the 2022 Winter Olympics as well.

Slalom is considered the fastest event among alpine skiing. Competitors ski down a slope that has a vertical descent of 180m to 220m for men or 140m to 180m for women. Skiers pass through ‘gates’ or two plastic poles. Each gate has a minimum width of 4m and a maximum of 6m. Skiers often knock over the poles to find the fastest route. Slalom skiers have to pass through two courses. Eliminations take place after the first course based on timings. The competitor with the lowest combined time across the two courses is declared the winner. Switzerland’s Edy Reinalter and American Gretchen Fraser were the first gold medal winners in the men’s and women’s slalom events, respectively, at the 1948 Winter Olympics.

Similar to the slalom, giant slalom also involves skiing down a slope and passing through gates with turns. However, in giant slalom, the vertical descent for skiers is between 250-450m for men and 250-400m for women. Each gate has a minimum width of 4m and a maximum of 8m. Skiers get two runs down the slope and the winner is determined by the fastest cumulative time.

The giant slalom was introduced to the Winter Olympics in 1952 in Oslo, Norway. Norwegian Stein Eriksen was crowned the first men’s giant slalom Winter Olympic champion and the USA’s Andrea Lawrence won the women’s giant slalom gold at the 1952 Winter Olympics.

Compared to the Summer Games, where India has featured in 25 editions, the country's tryst with the Winter Olympics has been relatively few and far between. Considering India is a sub-tropical country, the affinity for winter sports is less and therefore, infrastructure is not as developed as those needed for sports in the Summer Games.

Though the Winter Games began way back in 1924, it took India 40 years to put up its first athlete in the quadrennial showpiece. At the 1964 Games in Austria, Jeremy Bujakowski became the first Indian to compete at the Winter Olympics. He was the only Indian at that edition and competed in the men's downhill alpine skiing event. Born in Lithuania to Polish parents before moving to India, and having spent time in the USA for his studies, Jeremy Bujakowski had a lot more exposure to winter sports than an average Indian at the time. Bujakowski couldn’t complete his race at the 1964 Games but went back to compete in three events - men’s downhill, slalom and giant slalom – at the 1968 edition. This time, he finished the downhill and giant slalom events, ranking 53rd and 65th, respectively.

Post the Bujakowski era, India skipped the Winter Olympics for 20 years. India returned to the Winter Olympics at the Calgary 1988 Games in Canada. Barring the 1992 Games, Indians have taken part in all Winter Games since then.

India sent a contingent of three to Calgary in 1988. Gul Dev and Kishor Rahtna Rai competed in the men’s slalom event while Shailaja Kumar became the first Indian woman to compete at the Winter Olympics. Kumar finished 28th in women’s slalom – the best result by any Indian Winter Olympian at the time. The next time India had a woman competing at the Winter Games was 18 years later with Neha Ahuja featured in women’s slalom and giant slalom at the 2006 Winter Olympics in Italy. Ahuja is the first Indian woman to qualify for the Winter Olympics by meeting minimum qualifying standards. Kumar’s slot was an invitational one. To date, Kumar and Ahuja are the only two women Winter Olympians from India.

India's history at the Winter Olympics is incomplete without the mention of six-time Winter Olympian Shiva Keshavan.

Arif Khan

While almost all other Indian Winter Olympians have competed in ski-based sports, Shiva Keshavan introduced luge – a completely different sport – to the country’s winter sports fans. Luge has been part of the Winter Olympics programme since 1964. In simple terms, luge is a timing-based race in which an athlete lies down face up on a sledge and slides at incredible speeds through a predefined course. The luger with the fastest cumulative time is deemed the winner. Luge has four categories - men’s singles, women’s singles, doubles and team relay. There is no specific rule stating that athletes of the same gender must compete in the doubles.

Luge is often considered the fastest sport at the Winter Olympics, with lugers hitting top speeds of more than 130km/h. Athletes are required to lay in the supine position - face up and feet first - on a sledge and have to slide down a course, which has small turns, as fast as possible. Flat on their backs, lugers steer the sledge and change direction by shifting weight with the help of their calf muscles and using their shoulders to slide around.

Shiva Keshavan qualified for his first Winter Games in 1998 at Nagano, Japan. Aged just 16 back then, Keshavan also became the youngest luger to qualify for the Winter Olympics at the time. Keshavan has gone on to compete in five more Winter Olympics since then, making him the most-decorated Winter Olympian in Indian history.

Interestingly, at Sochi 2014, Keshavan competed under the (International Olympic Committee) IOC flag rather than the Indian tricolour. Heading into the Sochi Games, the Indian Olympic Association (IOA) was serving a ban and the three Indian athletes, including Keshavan, started the Games as Independent Olympic Participants (IOP). However, the IOA was reinstated midway through the Sochi Games, which allowed the Indian athletes to finish the edition officially representing the Indian flag. But Shiva Keshavan had already finished his event before the ban was lifted and his results were recorded under IOP. Shiva Keshavan retired after the 2018 Winter Games.

India is yet to win a medal at the Winter Olympics.

China's Winter Plans

But, China is using the Games to promote winter sports, many of which are new to most Chinese, for fitness and business opportunities. Many in Beijing have long enjoyed winter ice skating on canals and lakes. But now, young Chinese are expanding their aspirations from basketball, football and gymnastics to sports such as hockey and skiing.

The 2022 Winter Olympics will be the first Winter Olympics in China, and the last of three consecutive Olympics in East Asia (after the 2018 Winter Olympics in Pyeongchang, South Korea, and the 2020 Summer Olympics in Tokyo, Japan). As its second Olympic Games, Beijing will be the first city to have ever hosted both the Summer and Winter Olympics. The Winter Games will take place without foreign tourists or ordinary spectators under China's "zero tolerance" strategy that aims to keep the virus out of the country.

The government and private companies have built ice rinks and ski runs. Public schools are adding skating and other winter sports. Parents are opening their wallets to pay for hockey teams and skating lessons. Villages near ski slopes are building inns to serve well-heeled tourists.

At the Vanke Shijinglong Ski Resort, visitor numbers have risen by 15% to 20% a year since Beijing and neighbouring Zhangjiakou were awarded the Winter Games in 2015. At least 8,000 people in Beijing are on hockey teams, People's Daily quoted Xing He, the deputy secretary-general of the Beijing Ice Hockey Association. Nationwide, more than 450 ice rinks and 300 snow resorts have been built since 2015, though some have closed at times during the pandemic, said Li Sen, director of the Beijing Olympic organizing committee's General Planning Department.

Post- COVID, foreign sports brands see growth opportunities in China. Winter brings happiness and prosperity. Hence, the English poet William Blake said: "In seed time, learn, in harvest teach, in winter enjoy."

© Ramachandran 

പണിക്കർക്ക് സോമനാഥ ക്ഷേത്രം വേണ്ട

സർദാർ പണിക്കരുടെ കപട മതേതരത്വം 

സർദാർ കെ എം പണിക്കർ, ഗുജറാത്തിലെ സോമനാഥ് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തെ എതിർത്തിരുന്നു എന്ന് തെളിയിക്കുന്ന ഒരു കത്ത് ഈയിടെ പുറത്തു വന്നു. ഇതേ അഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്ന പ്രധാനമന്ത്രി ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റുവിന്, പണിക്കർ 1951 മാർച്ച് 21 ന് എഴുതിയതാണ്, കത്ത്. ഇതിൽ, ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമാണ ട്രസ്റ്റിൽ നിന്ന് തനിക്ക് കിട്ടിയ 'അമ്പരപ്പിക്കുന്ന' ഒരു കത്തിനെപ്പറ്റി പറയുന്നു.

അന്ന് ചൈനയിൽ ഇന്ത്യൻ സ്ഥാനപതി ആയിരുന്ന പണിക്കരോട്, ചൈനയിലെ ചില പുഴകളിൽ നിന്നുള്ള വെള്ളവും ടിബറ്റിലെ ഷാൻ മലയിൽ നിന്നുള്ള മരച്ചില്ലകളും ക്ഷേത്ര അഭിഷേകത്തിന് അയച്ചു കൊടുക്കാൻ ട്രസ്റ്റികൾ ആവശ്യപ്പെട്ടെന്ന് പണിക്കർ പറയുന്നു. രാഷ്‌ട്രപതി ഡോ എസ് രാജേന്ദ്ര പ്രസാദാണ് ചടങ്ങിൽ മുഖ്യാതിഥി. ഇസ്ലാം അധിനിവേശക്കാർ നശിപ്പിച്ച ക്ഷേത്രങ്ങൾ പുനർനിർമ്മിക്കുക എന്ന ആശയത്തോട് താൻ എന്നും എതിരായിരുന്നു എന്ന് വ്യക്തമാക്കിയ ശേഷം പണിക്കർ എഴുതുന്നു:

"If an unofficial Hindu organisation wanted to restore that temple, no one could have any objection. Even then, where is one to stop? Kutub Minar to be pulled down and the stones which came from temples used for restoring the shrines? Is Aurangzeb’s tomb in Banares to be pulled down and Kashi Viswanath restored to original glory? If we start on this Path, where are we to stop? This is the state of mind that leads straight to RSS and the desire to revive Hindupada padishahi in India. I was rather surprised to see that some members of the Government were associat­ed with it and the suggestion that the President of India should be the chief yajaman of this obscurantist reviva­lslism, I confess, was a little frightening”. (1)

(ഒരു അനൗദ്യോഗിക ഹിന്ദു സംഘടന ആ ക്ഷേത്രം പുതുക്കിപ്പണിയാൻ മുതിർന്നെങ്കിൽ, ആർക്കും എതിർപ്പുണ്ടാവില്ല. അങ്ങനെ വന്നാലും, ഇതിന് ഒരു അവസാനം വേണ്ടേ? കുത്തബ് മിനാർ തകർത്ത് ക്ഷേത്രങ്ങൾ പൊളിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന അതിൻറെ കല്ലുകൾ കൊണ്ട് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തിന് ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയുമോ? ബനാറസിലെ ഔറംഗസേബിൻറെ കല്ലറ പൊളിച്ച് കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തിൻറെ മഹിമ പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ കഴിയുമോ? ഈ വഴിക്ക് നീങ്ങിയാൽ, നാം എവിടെ വരെ ചെല്ലും? ഈ മാനസികാവസ്ഥയാണ്, ആർ എസ് എസിലേക്കും ഹിന്ദു പഥ പാഠങ്ങളുടെ പുനരാവിഷ്കാര അഭിലാഷങ്ങളിലേക്കും നയിക്കുന്നത്. ചില മന്ത്രിമാർ ഇതുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതും ഈ പിന്തിരിപ്പൻ പുനർനിർമ്മിതിയുടെ യജമാനനായി രാഷ്‌ട്രപതി വരുന്നതും എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.")

ചില മന്ത്രിമാർ എന്ന പ്രയോഗം ആഭ്യന്തര മന്ത്രി സർദാർ പട്ടേൽ, ഭക്ഷ്യ , കൃഷി മന്ത്രി കെ എം മുൻഷി എന്നിവരെ ഉന്നം വച്ചായിരുന്നു.

മാവോയും പണിക്കരും 

മുസ്ലിം അധിനിവേശത്തിന് ശേഷമുള്ള ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രം 'സോമനാഥിസ്റ്റുകൾ' മറക്കുന്നതായി പണിക്കർ കുറ്റപ്പെടുത്തി. കത്ത് ഇങ്ങനെ തുടർന്നു:

“These are the real founders of India of today and our “Somnathists” unfortunately desire to forget them. I am sorry to inflict this on you, but I think you should know how strongly some of us feel at all this dangerous “revivalism” which seems to have affected even those closely associated with Governments in the Provinces and even at the Centre”.

(അവരാണ് ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യയുടെ സ്രഷ്ടാക്കൾ. അവരെ 'സോമനാഥിസ്റ്റുകൾ' നിർഭാഗ്യവശാൽ വിസ്മരിക്കുന്നു. അങ്ങയോട് ഇത് പറയാൻ ദുഖമുണ്ട്. എന്നാൽ, ഈ അപകടകരമായ "പുതുക്കൽ വാദം", സംസ്ഥാനങ്ങളിലും കേന്ദ്രത്തിലുമുള്ള സർക്കാരുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരെപ്പോലും ബാധിച്ചതിൽ എന്നെപ്പോലുള്ളവരുടെ രോഷം അങ്ങ് അറിയേണ്ടതാണ്.")

1948 ൽ ചൈനയിലെ ആദ്യ ഇന്ത്യൻ സ്ഥാനപതിയായ പണിക്കർ അവിടത്തെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ പിണിയാളായി മാറിയത് സർദാർ പട്ടേലിന് സഹിച്ചിരുന്നില്ല. അതിലുള്ള രോഷം കൂടി പണിക്കരുടെ വാക്കുകളിൽ വായിക്കാം.

സോമനാഥ ക്ഷേത്ര പരിഷ്കരണം ഹിന്ദു പുതുക്കൽ വാദമാണെന്ന് പണിക്കർ പറയുന്നത് വിചിത്രമാണ്; ഇതു തന്നെയാണ്, നെഹ്‌റു, ക്ഷേത്രം പുതുക്കാൻ ഇറങ്ങിയ മന്ത്രി കെ എം മുൻഷിയോടും പറഞ്ഞത്.

കത്തിൽ സോമനാഥ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് കടക്കും മുൻപ്, പണിക്കർ. മകൾ ദേവകി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആകുമോ എന്ന ശങ്ക പങ്കിടുന്നു. ഓക്സ്ഫഡിൽ പഠിച്ചിട്ടും തൊഴിൽ കിട്ടാത്ത ദേവകിയെ 'നാഷനൽ ഹെറാൾഡ്' പത്രത്തിൽ എടുത്താൽ കൊള്ളാമെന്ന ശുപാർശയമുണ്ട്. ചൈന കണ്ട് ആകൃഷ്ടയായി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആകാൻ ആഗ്രഹിച്ച ദേവകിയെ പണിക്കർ ഡൽഹിയിൽ എ കെ ഗോപാലനെ ഏൽപിച്ചു. എ കെ ജി ക്കൊപ്പം കേരളത്തിൽ എത്തിയ ദേവകി, പാർട്ടി സെക്രട്ടറി എം എൻ ഗോവിന്ദൻ നായരെ 1952 ൽ വിവാഹം ചെയ്തു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്ക് അധികാരം കിട്ടും വിധമാണ്, സംസ്ഥാന പുനഃസംഘടനാ കമ്മിഷൻ അംഗമായിരുന്ന പണിക്കർ കേരളത്തിൻറെ അതിരുകൾ നിശ്ചയിച്ചതെന്ന് എം കെ കെ നായർ ആത്മകഥയിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

ചൈന ടിബറ്റിൽ അധിനിവേശം നടത്തിയതിനെ പണിക്കർ അനുകൂലിച്ചു. ടിബറ്റിനെ ചൈന ബലമായി വിമോചിപ്പിച്ചാൽ, ഇന്ത്യ ഇടപെടില്ലെന്ന് വിദേശമന്ത്രി ഷു എൻ ലായിക്ക് പണിക്കർ ഏകപക്ഷീയമായി ഉറപ്പ് നൽകി. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണ കാലത്ത്, ചൈനയ്ക്ക് ടിബറ്റിന് മേൽ മേൽക്കോയ്മ ഉണ്ടെന്ന് മാത്രമായിരുന്നു, ഇന്ത്യൻ നയം. ടിബറ്റ് സ്വതന്ത്ര സംസ്ഥാനം എന്നർത്ഥം. ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രമായ ശേഷവും ഇതായിരുന്നു, നയം. എന്നാൽ, പണിക്കർ സ്വയം ഈ നയം അട്ടിമറിച്ചു. ചൈനയുടെ പരമാധികാരത്തിനു കീഴിലെ സ്വയംഭരണമാണ് ടിബറ്റിൽ എന്നാണ് 1950 ഓഗസ്റ്റിൽ പണിക്കർ ഒരു ലേഖനത്തിൽ വിശദീകരിച്ചത്. മേൽക്കോയ്മ (suzerainty) എന്നതിന് പകരം, പരമാധികാരം (sovereignty) എന്ന് പണിക്കർ പ്രയോഗിച്ചു. പട്ടേലിൻറെ എതിർപ്പിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാനാകാതെ നെഹ്‌റു പണിക്കരെ 1952 ൽ ഈജിപ്തിലേക്ക് മാറ്റി.

മുഹമ്മദ് ഗസ്നി, അലാവുദീൻ ഖൽജി, ഔറംഗസേബ് തുടങ്ങിയ മുസ്ലിം അധിനിവേശക്കാർ സോമനാഥ ക്ഷേത്രത്തെ ആക്രമിച്ചിരുന്നു. ക്ഷേത്രം പുതുക്കി പണിതത് ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ ആഭ്യന്തര മന്ത്രി സർദാർ പട്ടേലിൻറെ ശ്രമഫലത്താലാണ്. ക്ഷേത്ര ഉദ്‌ഘാടനത്തിന് രാഷ്‌ട്രപതി രാജേന്ദ്ര പ്രസാദിനെ ട്രസ്റ്റ് ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ നെഹ്‌റു വിലക്കി. നെഹ്‌റു അദ്ദേഹത്തിന് എഴുതി:

“I confess that I do not like the idea of your associating yourself with a spectacular opening of the Somnath Temple. This is not merely visiting a temple, which can certainly be done by you or anyone else but rather participating in a significant function which unfortunately has a number of implications”. (2)

("അങ്ങ് സോമനാഥ ക്ഷേത്ര ഉദ്‌ഘാടനത്തിൻറെ ആഡംബരപൂർണമായ ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കുന്നതിനോട് ഞാൻ യോജിക്കുന്നില്ല. ആർക്കും ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ ആരാധനയ്ക്ക് പോകാം. ഇത് അങ്ങനെയല്ല. നിരവധി പ്രത്യാഘാതങ്ങളുള്ള ഒരു ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കലാണ്.")

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുത്തു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ പ്രസംഗത്തിന്റെ പ്രക്ഷേപണം നെഹ്‌റു വിലക്കി.

ഗുജറാത്തിലെ ഗിർ സോമനാഥ് ജില്ലയിലെ ഈ ശിവ ക്ഷേത്രം 1026 ൽ തകർത്ത മുഹമ്മദ് ഗസ്നി വിഗ്രഹം തകർത്തിരുന്നു. 1842 ൽ ഗവർണർ ജനറൽ എല്ലൻബറോ അഫ്‌ഗാനിസ്ഥാനിലെ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തോട്, സോമനാഥിലെ ചന്ദന വാതിലുകൾ എടുത്ത് ഗസ്നി വഴി വരാൻ ഉത്തരവിട്ടു. എന്നാൽ, പട്ടാളം കൊണ്ട് വന്ന വാതിലുകൾക്ക് സോമനാഥുമായി ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. (3) ഈ വാതിലുകൾ ആഗ്ര കോട്ടയിലെ ഖാസ് മഹലിൽ കണ്ടത് ഓർക്കുന്നു. ഹിന്ദുക്കളെ പ്രീണിപ്പിക്കാൻ എല്ലൻബറോ കാട്ടിയ വങ്കത്തമായിരുന്നു, ഇത്. ഈ വാതിലുകൾ മുഹമ്മദ് ഗസ്നിയുടെ കല്ലറയുടേത് ആയിരുന്നു!

നാഗർകോട്ട്, താനേസർ, മഥുര, കനൗജ്, കളിഞ്ചർ ക്ഷേത്രങ്ങളും മുഹമ്മദ് ഗസ്നി കൊള്ളയടിച്ചു.

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് സോമനാഥിൽ 

സോമനാഥ് ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണം ആദ്യം ഉന്നയിച്ചത്, 1947 നവംബർ 12 ന് ജുനഗഡിലെ പൊതുയോഗത്തിൽ, സർദാർ പട്ടേൽ ആയിരുന്നു. ജുനഗഡ് നവാബ് പാക്കിസ്ഥാനിലേക്ക് പലായനം ചെയ്ത ശേഷം ഇന്ത്യൻ പട്ടാളം അദ്ദേഹത്തിൻറെ കൊട്ടാരം പിടിച്ച അവസരമായിരുന്നു, അത്. ഡൽഹിയിൽ മടങ്ങി എത്തിയ പട്ടേൽ ക്ഷേത്ര പുനർ നിർമ്മാണത്തിന് ഗാന്ധിയുടെ അനുഗ്രഹം വാങ്ങി. ഇത് കേന്ദ്ര മന്ത്രിസഭയെ കൊണ്ട് പട്ടേലും കൂട്ടരും അംഗീകരിപ്പിച്ചു. കേന്ദ്രം തന്നെ പണം മുടക്കാൻ വേണ്ടി ആയിരുന്നു ഇത്. എന്നാൽ, പട്ടേൽ, കെ എം മുൻഷി, എൻ വി ഗാഡ്‌ഗിൽ എന്നിവർ അന്ന് വൈകിട്ട് ഗാന്ധിയെ കണ്ടപ്പോൾ പണം സർക്കാർ മുടക്കാതെ ഒരു ട്രസ്റ്റ് ഉണ്ടാക്കാൻ ഗാന്ധി നിർദേശിച്ചു. മുൻഷി ചെയർമാൻ ആയി ട്രസ്റ്റ് ഉണ്ടായി.

ഗാന്ധി വധത്തിന് ശേഷം, മത വൈരം നിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷത്തിൽ, നെഹ്‌റു കപട മതേതരത്വം കൈക്കൊണ്ടു. രാഷ്ട്രപതിയായി സി രാജഗോപാലാചാരിയെ നെഹ്‌റു ആഗ്രഹിച്ചെങ്കിലും, പട്ടേലിൻറെ നോമിനി രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് ആ സ്ഥാനത്തു വന്നു. 1950 ഡിസംബറിൽ പട്ടേൽ മരിച്ചതോടെ, നെഹ്‌റുവിന് തടസ്സങ്ങൾ നീങ്ങി. 1951 ൽ പുതുക്കിപ്പണിത ക്ഷേത്രത്തിൻറെ ഉദ്‌ഘാടന നേരത്ത്, രാഷ്ട്രപതിയോട് നെഹ്‌റു ഇടഞ്ഞത്, ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. 1951 ൽ ഒരു മന്ത്രി സഭാ യോഗത്തിന് ശേഷം തന്നെ രഹസ്യമായി വിളിച്ച്, ക്ഷേത്ര നിർമ്മാണം, 'ഹിന്ദു പുതുവാദം' (revivalism) ആണെന്ന് നെഹ്‌റു പരാതിപ്പെട്ടതായി, മുൻഷി ആത്മകഥയിൽ (Pilgrimage to Freedom) എഴുതുന്നു. അന്ന് വൈകിട്ട് മുൻഷി, നെഹ്‌റുവിന് എഴുതി:

“Yesterday you referred to Hindu revivalism. You pointedly referred to me in the Cabinet as connected with Somnath. I am glad you did so; for I do not want to keep back any part of my views or activities… I can assure you that the ‘Collective Subconscious’ of India today is happier with the scheme of reconstruction of Somnath… than with many other things that we have done and are doing.”

(ഇന്നലെ വൈകിട്ട് അങ്ങ് ഹിന്ദു പുതുവാദം പരാമർശിച്ചു. മന്ത്രി സഭായോഗത്തിൽ സോമനാഥുമായി ബന്ധപ്പെട്ടയാൾ എന്ന് എന്നെ പേരെടുത്ത് പരാമർശിച്ചു. അതിൽ ഞാൻ സന്തോഷിക്കുന്നു. എൻറെ അഭിപ്രായങ്ങളോ കർമ്മങ്ങളോ ഞാൻ നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. .... നാം ചെയ്തതും ചെയ്യുന്നതുമായ പലതിനെക്കാളും, സോമനാഥ് പുതുക്കിപ്പണിയുന്നതിൽ ഇന്ത്യയുടെ സമൂഹ ആത്മ ബോധം ഇന്ന് സന്തുഷ്ടമാണ്.)

രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് 1951 മെയ് 11 ന് പുതുക്കിയ സോമനാഥ ക്ഷേത്രം തുറന്നു. അദ്ദേഹം നെഹ്‌റുവിന് എഴുതി:

"I believe in my religion and cannot cut myself away from it.” (4)

(ഞാൻ എൻറെ മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു; എനിക്ക് അതിൽ നിന്ന് എന്നെ മുറിച്ചു മാറ്റുക സാധ്യമല്ല).

കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തെ പഴയ മഹിമയിൽ മോദി എത്തിച്ചതോടെ, പണിക്കരുടെ കപട മതേതരത്വവും കാലഹരണപ്പെട്ടു. നെഹ്‌റുവിന് ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രഖ്യാപിക്കാൻ ജ്യോത്സ്യനെ കൊണ്ട് ഗ്രഹനില കുറിച്ചു കൊടുത്തത് താനാണെന്ന് ആത്മകഥയിൽ വീമ്പു പറഞ്ഞ വിദ്വാൻ കൂടിയാണ് പണിക്കർ.

----------------------------

1. Op India, July 30, 2020

2. Sarvepalli Gopal, Selected Works of Jawaharlal Nehru

3  Somnatha: The Many Voices of A History, 2004

4. Durga Das, India: From Curzon To Nehru And After, 2004

 © Ramachandran