ഹരിവരാസനം എഴുതിയ സുന്ദരം കുളത്തു അയ്യർ

ജാനകിയമ്മ എന്ത് എഴുതി?

ഹരിവരാസനം എന്ന ശാസ്താ സ്തുതിയുടെ ശതാബ്‌ദി കേരളത്തിൽ ഇപ്പോൾ ചിലർ കൊണ്ടാടുന്നു എങ്കിലും, തമിഴ്‌നാട്ടിൽ ഇത് മൂന്നു വർഷം മുൻപ് കൊണ്ടാടി. കാരണം, ഈ അഷ്ടകം 1920 ൽ കല്ലടക്കുറിച്ചി കമ്പങ്കുടി സുന്ദരം കുളത്തു അയ്യർ എഴുതി എന്നാണ് കല്ലടക്കുറിച്ചിക്കാർ കരുതുന്നത്. പല തലമുറകൾക്ക് ഗുരുസ്വാമി ആയിരുന്നു, കുളത്തു അയ്യർ.

തിരുനൽവേലി ജില്ലയിലെ കല്ലടക്കുറിച്ചിക്ക് കൊല്ലം ജില്ലയിലെ പുനലൂരിൽ നിന്ന് അധികം ദൂരമില്ല. അംബാസമുദ്രത്തിനടുത്ത് താമ്രപർണി നദിക്കരയിലെ കല്ലടക്കുറിച്ചിയിൽ ഗുരുവായ തമിഴ് ബ്രാഹ്മണൻ സുബ്ബജടാപാഠികളുടെ വീട്ടിൽ നാലു വർഷം താമസിച്ചാണ് ചട്ടമ്പി സ്വാമികൾ വേദോപനിഷത്തുകൾ സ്വായത്തമാക്കിയത്. അതിന് മുൻപ് തിരുവനന്തപുരത്ത് സർക്കാർ അധ്യാപകനായ സ്വാമിനാഥ ദേശികർ എന്ന തമിഴ് ബ്രാഹ്മണൻ അദ്ദേഹത്തെ തമിഴ് വ്യാകരണം പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. ദേശികരാണ്, മുറജപത്തോടനുബന്ധിച്ച വേദാന്ത സദസ്സിനെത്തിയ സുബ്ബജടാപാഠികളെ ചട്ടമ്പിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. കല്ലടക്കുറിച്ചിക്ക് അടുത്ത എട്ടയ പുരത്ത് 1835 ൽ സംഗീതജ്ഞൻ മുത്തുസ്വാമി ദീക്ഷിതർ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയിരുന്നു

'ശാസ്താ സ്തുതി കദംബം' എന്ന, കുളത്തു അയ്യർ 1920 ൽ തമിഴിൽ ഇറക്കിയ പുസ്തകത്തിലാണ് ഹരിവരാസനം ഇടം നേടിയത്. ഇത് പിന്നീട് 1963 ൽ തിരുവനന്തപുരം ചാലയിലെ ജയചന്ദ്രാ ബുക് ഡിപ്പോ മലയാളത്തിൽ ഇറക്കി. അതിൽ സമ്പാദകൻ കുമ്പക്കുടി കുളത്തു അയ്യർ എന്നു ചേർത്തതായി മലയാളത്തിൽ ഇറങ്ങുന്ന ലേഖനങ്ങളിൽ കാണുന്നു. സമ്പാദകൻ എന്നു വച്ചാലുള്ള ഗുണം, എഴുത്തുകാരന് റോയൽറ്റി കൊടുക്കേണ്ട എന്നതാണ്!

കുളത്തൂർ അയ്യർ എന്നും കുളത്തൂർ ശ്രീനിവാസയ്യർ എന്നുമൊക്കെ പലതിലും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തമിഴിൽ പണ്ട് സാധാരണമായ പേര് കുളത്തു അയ്യർ എന്നാണ്. ശ്രീനിവാസയ്യർ എന്നത് ആരുടെ കണ്ടുപിടിത്തം എന്നാണെന്ന് അറിയില്ല. കല്ലടക്കുറിച്ചിക്കാർ അദ്ദേഹത്തെ അറിയുന്നത്, സുന്ദരം കുളത്തു അയ്യർ എന്നാണ്.

അംബാസമുദ്രത്തിൽ നിന്ന് നാലു കിലോമീറ്റർ അകലെ  കല്ലടക്കുറിച്ചി കരന്തയാർ പാളയം അഗ്രഹാരത്തിൽ ഒരു ശാസ്താ ക്ഷേത്രമുണ്ട്. ഇവിടെയാണ് തമിഴ് ബ്രാഹ്മണ സമൂഹങ്ങളിലെ പ്രധാന ആഘോഷമായ ശാസ്താ പ്രീതി ആദ്യമായി നടത്തിയതെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ശാസ്താവ് രാജ്ഞിമാരായ പൂർണ, പുഷ്കല എന്നിവരൊപ്പം ഇരിക്കും വിധമാണ് പ്രതിഷ്ഠ. 

ലോകത്ത് എവിടെ ശാസ്താപ്രീതി നടന്നാലും ഇവിടത്തെ ശാസ്‌താവിനാണ് കാണിക്ക. കർക്കടകത്തിലാണ് ഇത് നടക്കുക. ഇവിടത്തെ ശാസ്താവ് കുളത്തു അയ്യൻ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ഇതിന് കുളത്തൂപ്പുഴ അയ്യപ്പനുമായി ബന്ധമില്ല.

കുളത്തു അയ്യർ എന്ന പേര് തെക്കൻ തിരുവിതാംകൂറിൽ സാധാരണമായിരുന്നു. ആർ കുളത്തു അയ്യർ, രാജഭരണ കാലത്തെ പ്രധാന എഴുത്തുകാരൻ ആയിരുന്നു. 'രാജാ സർ ടി മാധവരായർ'  (1917), 'മഹാറാണി സേതു ലക്ഷ്മി ബായ്' (1929) എന്നിവ അദ്ദേഹത്തിൻറെ കൃതികൾ ആയിരുന്നുവെന്ന് മാത്രമല്ല, 'സേതുലക്ഷ്മി ബായ്', പാഠപുസ്തകവും ആയിരുന്നു. മാധവരായർ പുസ്തകം വിവേകോദയത്തിൽ കുമാരനാശാൻ നിരൂപണം ചെയ്തിരുന്നു.

'രാമയ്യൻ ദളവ' എന്ന, അദ്ദേഹം എഴുതിയ ജീവചരിത്രത്തിൻ്റെ പരസ്യം 1909 ജൂൺ മൂന്നിലെ 'സ്വദേശാഭിമാനി' പത്രത്തിൽ പുസ്തക പ്രസാധകൻ ടി പി ഈപ്പൻ മാപ്പിള പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എ ആർ രാജരാജ വർമ്മയായിരുന്നു, അവതാരിക. ഈ കുളത്തു അയ്യരും ഹരിവരാസനം രചയിതാവും തമ്മിൽ ബന്ധമുണ്ടോ എന്നറിയില്ല.

അയ്യപ്പൻ, അമ്മയുടെ വേദന അകറ്റാൻ പുലിപ്പാൽ തേടിയിറങ്ങിയപ്പോൾ കരന്തയാർ പാളയത്തിൽ  വിജയൻ എന്ന തമിഴ് ബ്രാഹ്മണൻറെ വസതിയിൽ എത്തിയെന്ന് ഐതിഹ്യമുള്ളതായി ഹരിവരാസനം ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് പരിഭാഷ ചെയ്ത പി ആർ രാമചന്ദർ പറയുന്നു. ഊണ് തീർന്നതിനാൽ അയ്യപ്പന് വിജയൻ്റെ  കുടുംബം ബജ്ര കഞ്ഞി കൊടുത്തു. രാത്രി അവിടെ ഉറങ്ങിയ അയ്യപ്പനെ പുലർച്ചെ കാണാനില്ലായിരുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇല്ലാതിരുന്ന വിജയൻ ദമ്പതിമാർക്ക് അയ്യപ്പൻറെ അനുഗ്രഹത്താൽ കുഞ്ഞു പിറന്നു. ബജ്‌റയ്ക്ക് തമിഴിൽ കമ്പ് എന്നു പറയും. അതിനാൽ ഈ കുടുംബം പിന്നീട് കമ്പുക്കൊടി എന്നറിയപ്പെട്ടു. കാലാന്തരത്തിൽ കമ്പൻകൊടി ആയി.

കമ്പങ്കുടി കുടുംബം കേരളത്തിലേക്ക് കുടിയേറി. എറണാകുളത്തും പാലക്കാട്ടുമൊക്കെ ശാഖകൾ ഉണ്ടായി. അവർ ശാസ്താപ്രീതി പാരമ്പര്യം കേരളത്തിൽ എത്തിച്ചു. കേരളത്തിൽ എല്ലാ തമിഴ് ബ്രാഹ്മണ സമൂഹങ്ങളിലും ഇതുണ്ട്.

താൻ വസിക്കുന്ന ചേലക്കരയിലും ഇതിൻ്റെ ശാഖ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് രാമചന്ദർ പറയുന്നു. ഇവരാണ് സുന്ദരം കുളത്തു അയ്യരുടെ പേരിൽ കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ  തുടക്കത്തിൽ, ശാസ്താവിൻറെ കീർത്തനങ്ങൾ അടങ്ങിയ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. രണ്ടിൻ്റെയും പേര് 'ശ്രീധർമ്മശാസ്താ സ്തുതി കദംബം' എന്നാണ്. രണ്ടിൻ്റെയും ഫോട്ടോകോപ്പി രാമചന്ദർ സൂക്ഷിക്കുന്നു. 

വേണാട് രാജാവ് കോതൈ ആദിത്യവർമ്മ 1469 -1484 ൽ കല്ലടക്കുറിച്ചിയിൽ ഇരുന്നാണ് തിരുവിതാംകൂർ ഭരിച്ചത്. ആദി വരാഹ പെരുമാൾ ക്ഷേത്രം അദ്ദേഹമാണ് പണിതത്. ചുറ്റമ്പലത്തിൽ രാജാവിൻ്റെ  രൂപം കൊത്തിയിട്ടുണ്ട്.

ഞങ്ങളുടെ കുടുംബ ക്ഷേത്രം കല്ലടക്കുറിച്ചി കാശിനാഥ ക്ഷേത്രമാണ്. രണ്ടു തവണ ആ ക്ഷേത്രത്തിൽ ഞാൻ പോയിട്ടുണ്ട്.

ഒരു അയ്യപ്പ ദർശന സമയത്താണ് കുളത്തു അയ്യർ ഹരിവരാസനം എഴുതിയതെന്ന് തമിഴ് ലേഖനങ്ങളിൽ കാണുന്നു. ഓരോ വരിയും അയ്യപ്പൻ തോന്നിച്ചതാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നു.

ഹരിവരാസനം അഷ്ടകം വാമൊഴിയായി ശബരിമലയിൽ ആചാരമാകും മുൻപ് ചെങ്ങന്നൂർ കിട്ടുണ്ണി തിരുമേനി ഇത് പുല്ലാങ്കുഴലിൽ വായിച്ചിരുന്നുവെന്ന് തമിഴ് ലേഖനങ്ങളിൽ കാണുന്നു.

പിൽക്കാലം 

'കേസരി' വാരിക 2019 ഡിസംബർ ലക്കത്തിൽ 'ഹരിവരാസനം എന്ന ഉറക്കുപാട്ട്' എന്ന ശീർഷകത്തിൽ, ആർഷഭാരതി കെ രവികുമാർ എഴുതിയ ലേഖനത്തിൽ പിൽക്കാല ചരിത്രമുണ്ട്:

പണ്ട് കാടിനുള്ളിലെ ചെറിയ ക്ഷേത്രത്തിൽ മണ്ഡലകാലത്തും എല്ലാ മലയാളമാസം ഒന്നാം തീയതിയും നടതുറക്കാറുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും വിരലിലെണ്ണാവുന്ന ഭക്തര്‍ മാത്രം പുലിവായിലകപ്പെടാതെ സന്നിധാനം പൂകിയിരുന്നു.

മാവേലിക്കര സ്വദേശി ഈശ്വരന്‍ നമ്പൂതിരി മേല്‍ശാന്തിയായിരുന്ന കാലം ആലപ്പുഴയില്‍ നിന്ന് വി.ആര്‍.ഗോപാലമേനോന്‍ എന്നൊരു ഭക്തന്‍ അയ്യപ്പനെ ദര്‍ശിക്കാൻ എത്തുമായിരുന്നു. തൊഴുതിട്ടും തൊഴുതിട്ടും മതിവരാതെ മേനോന്‍ സന്നിധാനത്തില്‍ത്തന്നെ പാര്‍ക്കുമായിരുന്നു.

അയ്യരുടെ 'ഹരിഹരസുതാഷ്ടകം' കാണാപ്പാഠമായിരുന്ന മേനോന്‍ നിത്യവും അത്താഴപൂജ കഴിഞ്ഞ് നട അടയ്ക്കാന്‍ നേരം ഹരിവരാസനം ചൊല്ലുന്നത് ശീലമാക്കി. മേല്‍ശാന്തി ഈശ്വരന്‍ നമ്പൂതിരിക്കും അതിഷ്ടമായി. ഒരിക്കല്‍ മണ്ഡലകാലത്ത് ശബരിമലയിലെത്തിയ മേനോന്‍ മകരവിളക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടും സന്നിധാനം വിട്ടുപോകാന്‍ കൂട്ടാക്കിയില്ല. സ്വാമിയല്ലാതൊരു ശരണമില്ലെന്നു സമര്‍പ്പിച്ച്, കായ്കനികള്‍ ഭക്ഷിച്ച് കാട്ടുമൃഗങ്ങളോട് സമരസപ്പെട്ട്, ക്ഷേത്രം വൃത്തിയോടെ പരിപാലിച്ച് സന്നിധിയില്‍ തുടര്‍ന്നു.

ക്ഷേത്രഭരണം ദേവസ്വം ബോര്‍ഡ് ഏറ്റെടുത്തപ്പോള്‍ ഭരണപരിഷ്‌ക്കാരങ്ങളുടെ ഭാഗമായി നടയടച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെയാരും സന്നിധിയില്‍ പാര്‍ക്കാന്‍ പാടില്ലെന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു. കണ്ണീരോടെ മേനോന്‍ പടിയിറങ്ങി. വണ്ടിപ്പെരിയാറിലെ ഒരു തേയിലത്തോട്ടത്തില്‍ ആരോരുമില്ലാതെ മേനോൻ മരിച്ചു.

വീണ്ടുമൊരു മണ്ഡലകാലത്ത് നടതുറന്നപ്പോള്‍ ഈശ്വരന്‍ നമ്പൂതിരിയെത്തി. മേനോൻറെ വിയോഗമറിഞ്ഞ് വ്യസനിച്ചു. അത്താഴപ്പൂജ കഴിഞ്ഞു നട അടയ്ക്കാന്‍ നേരം ഹരിവരാസനം പാടാന്‍ ആരുമില്ലല്ലോ എന്ന് സങ്കടപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം സ്വയം ശ്രീകോവിലിനുള്ളിലിരുന്ന് ഹരിവരാസനം ആലപിച്ചു. പിന്നെ എല്ലാ ദിവസവും ഇതാവര്‍ത്തിച്ചു. ഹരിവരാസനം അവസാന പാദത്തിലെത്തുമ്പോള്‍ത്തന്നെ പുഷ്പങ്ങളാല്‍ തിരിനാളങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായി തന്ത്രി കെടുത്താൻ തുടങ്ങും.

ഈ പതിവ് അത്താഴപൂജ കഴിഞ്ഞു നട അടയ്ക്കുന്നതിൻ്റെ ഭാഗമായി.

കുളത്തൂര്‍ അയ്യരാണ് സംസ്‌കൃതത്തില്‍ അയ്യപ്പനെ വര്‍ണ്ണിച്ച് 'ഹരിഹരസുതാഷ്ടകം' രചിച്ചത് എന്ന് 'കേസരി' ലേഖനത്തിലുമുണ്ട്. 352 അക്ഷരങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന 108 വാക്കുകള്‍ ചേര്‍ന്ന് 32 വരികള്‍ എട്ടു ശ്ലോകങ്ങളായി നിറയുന്ന അഷ്ടകമാണിത്.

ഹരിവരാസനം യേശുദാസിൻ്റെ  ശബ്ദത്തിൽ കേൾക്കുന്നത് 1975 ൽ ‘സ്വാമി അയ്യപ്പന്‍’ എന്ന ചിത്രം വഴിയാണ്. മെരിലാൻഡ് സുബ്രഹ്മണ്യത്തിൻറെ മകന്‍ കാര്‍ത്തികേയനും ജ്യേഷ്ഠന്മാരും ബന്ധുമിത്രാദികളും അറുപതുകളുടെ തുടക്കത്തില്‍ വണ്ടിപ്പെരിയാര്‍ എസ്റ്റേറ്റുവഴി ദുര്‍ഘടമായ കാനനപ്പാതകള്‍ താണ്ടി ദര്‍ശനത്തിന് പോയി. നിര്‍മ്മാല്യം മുതല്‍ അത്താഴപൂജ വരെ കണ്ടുതൊഴുതു. ഒരു ദിവസം അത്താഴപൂജയ്ക്ക് പരിസമാപ്തിയായി നട അടയ്ക്കാനുള്ള നേരം ശ്രീകോവിലിനുള്ളില്‍ നിന്ന് മേല്‍ശാന്തിയുടെ മധുരസ്വരമായി ഹരിവരാസനം ഒഴുകിവന്നു. ഈ അനുഭവം കാര്‍ത്തികേയൻറെ മനസ്സില്‍ കിടന്നു. അങ്ങനെയാണ് ഹരിവരാസനം പടത്തില്‍ വന്നത്. ജി. ദേവരാജൻ മധ്യമാവതി രാഗത്തിൽ ഹരിവരാസനം പുനഃസൃഷ്ടിച്ചു.

ദേവസ്വം ബോര്‍ഡ് സംഘടിപ്പിച്ച പുരസ്‌ക്കാരദാന ചടങ്ങില്‍ അന്നത്തെ പ്രസിഡൻറ് ജി.പി. മംഗലത്തുമഠം സ്വാമി അയ്യപ്പനിലെ ഹരിവരാസനം അത്താഴപൂജ കഴിഞ്ഞ് നട അടയ്ക്കുമ്പോള്‍ ശബരിമല സന്നിധാനത്തില്‍ കേള്‍പ്പിക്കുമെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. സ്വാമി അയ്യപ്പന്‍ സിനിമയില്‍ നിന്നു നേടിയ ലാഭം കൊണ്ട് പമ്പയില്‍ നിന്നു സന്നിധാനത്തേക്കു നിര്‍മ്മിച്ച റോഡാണ് തീര്‍ത്ഥാടകര്‍ മലയിറങ്ങുന്ന ‘സ്വാമിഅയ്യപ്പന്‍ റോഡ്.’

ജാനകിയമ്മ വരുന്നു 

കുളത്തു അയ്യരാണ് 'ഹരിവരാസനം' രചിച്ചത് എന്നു വ്യക്തമാക്കുന്ന ഒരു ലേഖനം പി കിഷോർ 'മലയാള മനോരമ' ഞായറാഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ ഏതാണ്ട് 12 കൊല്ലം മുൻപ് എഴുതിയിരുന്നു. എന്നാൽ, അത് എഴുതിയത് ആലപ്പുഴ പുറക്കാട് കൊന്നകത്ത് ജാനകിയമ്മയാണെന്ന് പറയുന്ന ഒരു ലേഖനം എം കെ വിനോദ് കുമാർ 2022 ഓഗസ്റ്റ് 28 ന് 'മനോരമ' ഞായറാഴ്ച പതിപ്പിൽ എഴുതുകയുണ്ടായി. അവരുടെ മക്കളായ ഭാരതിയമ്മ, ബാലാമണിയമ്മ എന്നിവർ അങ്ങനെ കരുതുന്നു എന്ന് പറയുന്ന ലേഖനത്തിൽ, അതിന് വേണ്ട തെളിവുകൾ ഒന്നുമില്ല.1923 ൽ ജാനകിയമ്മ എഴുതി എന്നാണ് അവകാശവാദം. അയ്യരുടെ പേരിൽ ജയചന്ദ്രാ ബുക് ഡിപ്പോയിൽ നിന്ന് വന്ന പുസ്തകത്തിൽ സമ്പാദകൻ എന്നേയുള്ളൂ എന്നാണ് ജാനകിയമ്മ പക്ഷം പറയുന്നത്. അതു കൊണ്ടു മാത്രം എഴുതിയത് ജാനകിയമ്മ ആവില്ല. ജാനകിയമ്മ എഴുതിയ മറ്റൊന്നും നിലവിലില്ല.

ശബരിമല വലിയ വെളിച്ചപ്പാട് ആയിരുന്ന അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യരുടെ മകളാണ് ജാനകിയമ്മ എന്ന് ലേഖനത്തിൽ പറയുന്നു. പത്രപ്രവർത്തകൻ ആയിരുന്ന എം ശിവറാമിൻ്റെ  സഹോദരി. കുട്ടനാട്ടിൽ കൃഷിക്കാരനായ ശങ്കരപ്പണിക്കർ ആയിരുന്നു ഭർത്താവ്.1893 ൽ ജനിച്ച ജാനകിയമ്മ 'പിതാവിൽ നിന്നറിഞ്ഞ' അയ്യപ്പ മാഹാത്മ്യങ്ങൾ, കീർത്തനങ്ങളാക്കിയിരുന്നുവെന്നും 1923 ൽ ആറാമത്തെ കുഞ്ഞിനെ ഗർഭം ധരിച്ചിരിക്കെ 'ഹരിവരാസനം' എഴുതി എന്നുമാണ് വാദം. പിറന്ന കുഞ്ഞിന് അയ്യപ്പൻ എന്ന് പേരിട്ടു. ശങ്കരപ്പണിക്കരുടെ കൃഷി നശിച്ച് കടം കയറി സകലതും വിറ്റു പെറുക്കി കുടുംബം പുറക്കാട്ടു നിന്ന് ശാസ്താംകോട്ടയിൽ എത്തി.

അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യർ വെളിച്ചപ്പാട് ആയിരുന്നുവെന്ന് പറയുന്നത് വിശ്വസനീയമല്ല. പൂജാരിയോ പരികർമിയോ ആയിരുന്നിരിക്കാം. വെളിച്ചപ്പാടായി തമിഴ് ബ്രാഹ്മണർ പൊതുവെ വരികയില്ല.

ജാനകിയമ്മ എഴുതിയ കീർത്തനം അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യർ കാണിക്കയായി നടയ്ക്ക് വച്ചതായി അവരുടെ കുടുംബം അവകാശപ്പെടുന്നു. പറയുന്നു. പിന്നീട് ഇത് ഭജന സംഘങ്ങൾ പാടി നടന്നുവത്രെ. 1972 ൽ ജാനകിയമ്മ മരിച്ചു. 

ജാനകിയമ്മ പക്ഷം പറയുന്ന കഥയിൽ ഇല്ലാത്തത് അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യർ എവിടെ നിന്നുള്ളയാൾ ആയിരുന്നു എന്നതാണ്. തമിഴ് ബ്രാഹ്മണർ കേരളത്തിലേക്ക് കുടിയേറിയവരാണ്. അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യരുടെ മൂലകുടുംബം കല്ലടക്കുറിച്ചിയിൽ ആണെങ്കിലോ?

This article was published in Kesari Weekly, on December 30, 2022

https://kesariweekly.com/33730/

___________________________

കുറിപ്പ്: ഈ ലേഖനം 'കേസരി' വാരികയിൽ വന്ന ശേഷം, ശബരിമല മേൽശാന്തി ആയിരുന്ന ഈശ്വരൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മക്കൾ നാരായണൻ നമ്പൂതിരി, ഗോവിന്ദൻ നമ്പൂതിരി എന്നിവർ മാവേലിക്കരയിൽ നിന്ന് എന്നെ  വിളിച്ചു. ക്ഷേത്രം ക്രിസ്ത്യൻ വർഗീയവാദികൾ തീവച്ചപ്പോഴും, അതിന് ശേഷം പുനഃപ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയപ്പോഴും അദ്ദേഹം ആയിരുന്നു, മേൽശാന്തി. ഹരിവരാസനം എഴുതിയത് കുളത്തു അയ്യരാണെന്ന് ഈശ്വരൻ നമ്പൂതിരി പറഞ്ഞിരുന്നു. നമ്പൂതിരി അച്ചൻകോവിൽ ക്ഷേത്രത്തിലും പൂജാരി ആയിരുന്നു.

ക്ഷേത്രം തീവയ്‌പിന്‌ മുൻപ് തമിഴ് ബ്രാഹ്മണർ അവിടെ മേൽശാന്തിമാർ ആയിരുന്നു. പുനഃപ്രതിഷ്ഠ നടക്കുമ്പോൾ തന്ത്രി ആയ താഴമൺ കുടുംബം ആണ് ഈ സ്ഥാനത്തേക്ക് നമ്പൂതിരിമാരെ മാത്രം നിശ്ചയിച്ചത്.

ലേഖനം വായിച്ച എൻ എസ് എസ് സർവീസ് പത്രാധിപർ നാരായണൻ നായർ ചങ്ങനാശ്ശേരി പുഴവാത് നിന്ന് എന്നെ വിളിച്ചു. നാല് കൊല്ലം മുൻപ്, ജാനകിയമ്മയുടെ മകൾ, ഹരിവരാസനം എഴുതിയത് അമ്മയാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ട് ഒരു ലേഖനം സർവീസിന് അയച്ചു കൊടുത്തു. നാരായണൻ നായർ അത് ജനറൽ സെക്രട്ടറി ജി സുകുമാരൻ നായരെ കാട്ടി. "തെളിവില്ലാത്തത് ഒന്നും നാം അച്ചടിക്കേണ്ട എന്ന് സുകുമാരൻ നായർ പറഞ്ഞു. അതിനാൽ ലേഖനം അച്ചടിച്ചില്ല.

ജാനകിയമ്മയുടെ കുടുംബത്തിൽ പെട്ട ഹരിവരാസനം ട്രസ്റ്റ് പ്രസിഡൻറ് മോഹൻ കുമാർ തിരുവന്തപുരത്തു നിന്ന് എന്നെ വിളിച്ചു. ജാനകിയമ്മയാണെന്ന് പറയാൻ തെളിവില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചു. താൻ മെരിലാൻഡ് കാർത്തികേയനെ വിളിച്ചെന്നും കുളത്തു അയ്യരാണ് എഴുതിയത് എന്ന് അദ്ദേഹം അറിയിച്ചെന്നും മോഹൻ കുമാർ വ്യക്തമാക്കി. കാർത്തികേയന് അനന്തകൃഷ്ണ അയ്യരെ അറിയാമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം താമസിച്ചത് പെരുമ്പാവൂരിൽ ആയിരുന്നെന്നും മരിച്ചത് 105 വയസിൽ ആയിരുന്നെന്നും കാർത്തികേയൻ പറഞ്ഞെന്ന് മോഹൻ കുമാർ അറിയിച്ചു.

© Ramachandran 

EXPOSING THE CHINA "DEBT TRAP" THEORY

The U.S. itslef is in a trap

In 2018, former U. S. Vice President Mike Pence used the phrase “debt trap diplomacy” to oppose China’s global strategy. Two years later, former Attorney General William Barr interpreted it thus: Beijing is “loading poor countries up with debt, refusing to renegotiate terms, and then taking control of the infrastructure itself.”

No one had used the term, “debt trap diplomacy,” until May 2018, when the U.S. State Department distributed to the media,  a paper called "Debtbook Diplomacy" from Belfer Center for Science and International Affairs at the Harvard Kennedy School. The two writers of the paper, Sam Parker and Gabrielle Chefitz, commissioned by the U. S. State Department, were from Homeland Security and the Department of Defense, and not from an Economics background.

Soon this study became the source for the State Department to gain more funds from Congress and use it to create derisive reports on China's global investments, according to the FY 2018 Department of State Agency Financial Report: Collection of Sidebars.

As the number of countries joining China’s Belt and Road Initiative (BRI) rises, so is the negative reporting on it, by the West. The West uses the term "debt trap" to describe the investments from China in Asia, Africa, Latin America, and the Caribbean.

This false narrative portrays both Beijing and its allied developing countries as if in an ultra-colonial owner/slave setup. The deliberately drafted crooked fiction is that once a country is weighed down by Chinese loans, it is Beijing’s puppet. 

The myth of Hambantota

The prime example of this heinous strategy is the misconstrued description of the Sri Lankan port of Hambantota. A  study by Deborah Brautigam, Professor of International Political Economy at the School of Advanced International Studies at Johns Hopkins University and Meg Rithmire, Associate Professor at Harvard Business School, has eminently exposed this myth of China's 'debt-trap policy' around Hambantota.

At Hambantota port

It was not China, but the Canadian International Development Agency that had financed the Canadian firm, SNC-Lavalin to carry out a feasibility study for the port. The study in 2003 batted for building the Hambantota port, and the Canadians’ greatest fear was losing it to European competitors. SNC-Lavalin recommended a joint-venture agreement between the Sri Lanka Ports Authority (SLPA) and a private consortium on a build-own-operate-transfer basis.

The Canadian project failed, but the plan to build the port gained momentum during the rule of the Rajapaksas, who grew up in Hambantota. A second feasibility report produced in 2006 by the Danish engineering firm Ramboll, also made similar recommendations. 

Armed with the Ramboll report, Sri Lanka approached the United States and India; both said no. A Chinese construction firm, China Harbor Group, stepped in. China Eximbank agreed to fund it, and China Harbor won the contract in 2007, six years before Xi Jinping introduced the BRI. China Eximbank offered Sri Lanka $307 million, a 15-year commercial loan with a four-year grace period, at a 6.3 per cent fixed interest rate. 

Phase I of the port project was completed on schedule within three years.

Instead of waiting for phase I of the port to generate revenue, Mahinda Rajapaksa pushed ahead with phase II. In 2012, Sri Lanka borrowed another $757 million from China Eximbank, at a reduced post-crisis interest rate of 2 per cent.

By 2014, Hambantota was losing money. The SLPA signed an agreement with China Harbor and China Merchants Group to have them jointly develop and operate the new port for 35 years. China Merchants was using a new terminal in the Colombo port, and China Harbor had invested $1.4 billion in Colombo Port City.

In the 2015 elections, Rajapaksa was defeated by his health minister, Maithripala Sirisena. When Sirisena took office, Sri Lanka owed more to Japan, the World Bank, and the Asian Development Bank (ADB) than to China. Of the $4.5 billion debt Sri Lanka would pay in 2017, only 5  per cent was because of Hambantota. Sri Lanka's debt from China is only 10 per cent of the country's total foreign debt, while international capital markets borrowing makes up 47 per cent and the ADB 13 per cent.

Evidently, Chinese finance was not the source of Sri Lanka’s distress. Colombo arranged a bailout from the IMF, and decided to raise money by leasing out the underperforming port to China Merchants, making it the majority shareholder with a 99-year lease, and used the $1.12 billion to bolster its foreign reserves, without paying China Eximbank. 

The U. S. thinktanks got fodder for its rumour mill and suddenly, Sri Lanka featured prominently in foreign-policy tirades in Washington. Pence said that Hambantota could become a “forward military base” for China, ignoring the fact that Hambantota’s location is strategic only from a business perspective.

Though India was alarmed by Hambantota, an Indian-led 100-year-old international banking advisory, Meghraj group, joined the U.K.-based engineering firm Atkins Limited, to write the long-term plan for Hambantota Port and a new business zone. The French firms Bolloré and CMA-CGM have partnered with China Merchants and China Harbor in port developments in Nigeria, Cameroon, and elsewhere.

Benevolent China in Africa

The other side of the debt-trap myth involves debtor countries such as Kenya, Zambia, and Malaysia. 

In the past nine years, China has successively signed 200 cooperation documents for the joint construction of the BRI, Digital Silk Road and Health Silk Road programs with 138 countries and 30 international organizations. 

In Indonesia, the Jakarta-Bandung High-speed Railway is a landmark project of BRI. Bangladesh is receiving nearly $ 42.5 billion from China, which is more than 10 times the money any country has invested there, be it Japan (3.21 billion) or India (3.95 billion).

The rate of interest on Chinese loans is a mere 12% which is lower than India (18.5%) or Japan (14.5%). The starting period of repayment can be as late as 18 months and delays of up to 18 months can be permitted due to financial stress, and China has given such breathers to nine African countries.

Contrary to the western campaign, Chinese banks are willing to restructure the terms of existing loans and have never seized an asset from any country.

First Jakarta-Bandung highspeed train

Thus, in a study, Sweden-based researcher Hussein Askary, the West Asia coordinator for the Schiller Institute, found that the 'debt trap' accusation against China is a deliberate attempt to undermine the BRI.

Askary argues that countries have invested the loans from China into building infrastructures like roads, ports, railways, hospitals and schools that boost productivity and increase the repayment capacity, whereas the loans from Western financial institutions are normally used to cover trade and fiscal deficit with high-interest rates.

In countries like Sri Lanka, there's a massive investment by the U. S., not in infrastructure, but in political groups to move them into the so-called Indo-Pacific Strategy.

Another study, released recently by British charity Debt Justice, has revealed that the West, instead of China, is to be blamed for the African debt crisis.

The study shows that African governments owe three times more debt to Western banks, asset managers and oil traders than to China, and are charged double the interest.

Debt Justice's analysis of World Bank data of 49 African governments showed that up to the end of 2020, nearly 75 per cent of their total $696 billion external debt is owed to non-Chinese private creditors and multilateral institutions.

Over the next seven years, 35 per cent of African governments' external debt service will be due to non-Chinese private lenders. For the 24 countries with the highest debt burden, their median average of debt payments by creditor grouping is 32 per cent to non-Chinese private lenders.

Another study by the Center on Global Energy Policy at Columbia University and the University of Oxford, published in June 2022, debunked the China debt trap narrative. The report says most of the debt in Africa is due to private Western holders. The China debt trap narrative in Africa is a construct of US-China strategic rivalry more than a reflection of ground realities.

Capital, in the form of debt repayments, thus continues to flow from Africa to Europe and North America. The report cited confidential estimates of international financial institutions (IFIs) that showed sub-Saharan Africa’s government debts to Chinese entities at the end of 2019 totalled around US$78 billion. This was about just 8 per cent of the region’s total debt of US$954 billion and 18 per cent of Africa’s external debt.

Roughly half of Africa’s public debt was domestically issued, and the other half was owed to external actors. Of the latter, one-third was owed to bilateral official partners, one-third to international financial institutions and one-third in the form of Eurobonds denominated in a currency other than that of the issuing state. Of the bilateral debt, about half was owed to China.

My article in Chinese

The Global Development Policy Center at Boston University and the China Africa Research Initiative at Johns Hopkins University estimate that Beijing has lent about US$150 billion to African countries since 2000, mostly through the China Eximbank (60 per cent) and the China Development Bank (25 per cent), suggesting that about US$75 billion has been paid off already.

The data revealed that Chinese lending, rather than driving a continentwide expansion of debt, was concentrated in five countries: Angola, Ethiopia, Kenya, Nigeria and Zambia.

Thus, China is helping hundreds of underdeveloped countries by jointly investing with the local companies in building the infrastructure with shared risk and profit in the best interest of the citizens of that country.

For instance, to develop its Doraleh Container Terminal, Djibouti borrowed $268 million from seven banks at 9 per cent over nine years. By comparison, its first Chinese loan was $620 million over 20 years at 2.85 per cent, and it came with a seven-year grace period.

The money that various countries owe to China is negligible, compared to what they owe to others.

Most African countries owe far more to other countries and the IMF than they do to China. Southeast Asian countries owe Japan just under $300 billion for infrastructure projects while they owe China about half of what they owe Japan, less than $150 billion. Pakistan owes China about $20 billion while it owes other countries and the IMF $100 billion. 

According to Zimbabwe-based The Herald's report, reporters from the Daily found that private media journalists are being trained by an outfit called Information for Development Trust (IDT), which poses as an independent investigative journalism centre, with funding from the U.S. Embassy at Harare.

Through the Embassy, local journalists were sponsored to smear China's investments as engaging in malpractices and violations of human rights. The U.S. Senate has passed an act named Strategic Competition Act of 2021 which authorized the "Countering Chinese Influence Fund."

Doraleh container terminal, Djibouti

A total of $300 million for each fiscal year from 2022 to 2026 will be appropriated to counter the "malign influence of the Chinese Communist Party," according to the Act. The Act states the need to support and train local media and journalists to investigate the BRI.

The American trap

It is a known fact that the U.S. use debt trap diplomacy to crush developing countries, as revealed by three books: The New Confessions of an Economic Hitman: How America Took Over the World by John Perkins, A Game as Old as Empire: The Secret World of Economic Hit Men and the Web of Global Corruption by Steven Hiatt and Winner Take All: China's Race for Resources and What It Means for the World (2012) by Dambisa Moyo. 

Moyo, an expert in global commodities markets, records that the breadth of China's operation is awesome and seemingly unstoppable. 

John Perkins was a U.S. economic hit man (ECH). The highly paid economic hitmen cheat countries out of trillions of dollars. They channelise money from the World Bank, the U S Agency for International Development (USAID), and  ‘Aid’ organizations into the treasury of huge conglomerates and a few wealthy families that control natural resources. 

Perkins affirms that if the leaders of poor countries resisted and refused to accept loans that would enslave their countries in debt, the CIA would overthrow or assassinate them. Jaime Roldos of Ecuador and Omar Torrijos of Panama died in different air crashes in 1981, in May and July respectively, opposing the nexus of corporate, government, and banking heads. Honduran activist Berta Caceres resisted a dam across the Rio Gualcarque and was assassinated in 2016 by US-trained forces.

The Indian Prime Minister Lal Bahadur Shastri and his nuclear program chief Homi J Bhabha were killed by the CIA n 1966, according to the book, Conversation With The Crow by Gregory Douglas. They had refused to toe the U.S. line and got killed in air crashes.

Confirming the confession by Perkins, an analysis by a trio of complex systems theorists at the Swiss Federal Institute of Technology in Zurich, exposed the nexus of a small group of western companies, mainly banks in controlling the global economy. 

The Zurich team, as early as 2011, pulled out details of 43,060 TNCs and the share ownerships linking them from Orbis 2007, a database listing 37 million companies and investors. The work revealed a core of 1318 companies with interlocking ownerships. Each had ties to two or more other companies, and on average, they were connected to 20. Although they represented 20 per cent of global operating revenues, all appeared to collectively own through shares, the majority of the large blue chip and manufacturing firms, representing a further 60 per cent of global revenues.

The team further traced a “super-entity” of 147 tightly knit companies – all of their ownership was held by other members of the super-entity – that controlled 40 per cent of the total wealth in the network. In effect, less than 1 per cent of the companies were able to control 40 per cent of the entire network. Most were financial conglomerates, and the top 20 included Barclays Bank, JPMorgan Chase & Co, and Goldman Sachs.

At the same time, U. S. is the world's largest debtor nation, with an accumulated federal debt now topping $28 trillion. China holds the number two position after Japan, holding $980.8 billion of U.S. Treasurys—3.2% of the total U.S. debt.

In comparison, China’s national debt comes to about $ 7 trillion. Less than 5% of Chinese equities and bonds are held by foreigners.

China is already a heavyweight, with its $14 trillion economy. For more than a century, no US adversary or coalition of adversaries has reached 60 percent of US GDP. And yet, this is a milestone that China itself quietly reached as early as 2014. When one adjusts for the relative price of goods, China’s economy is already 25 percent larger than the US economy. It is clear, then, that China is the most significant competitor that the U. S. has faced.

There are two main economic reasons Chinese lenders bought up so many U.S. Treasury securities. The first is that China wants its currency, the yuan, pegged to the dollar. Dollar-pegging adds stability to the yuan.

A dollar-pegged yuan helps keep down the cost of Chinese exports, which the Chinese government believes makes it stronger in international markets.

Second, China relies on American markets to buy Chinese-produced goods. Artificially suppressing the yuan has made it difficult for a growing Chinese middle class; so, exports are needed to keep businesses running.

U.S. Treasury bonds and bills remain the safest investment in an uncertain world. The U.S. dollar holds its position as the de facto reserve currency for the world, but those positions are not forever. They are anachronistic in a new-normal world with multiple centres of economic power. 

If China withdraws all of its U.S. holdings, the U.S. dollar would depreciate, whereas the yuan would appreciate, making Chinese goods more expensive.

The ability of the U.S. to maintain its dominant position in global affairs depends heavily on the health and management of its domestic affairs. But the health of both the debt-ridden U.S. economy and President Biden is seeing a downslide. Taiwan and Pelosi's gimmick will not cure the inherent malevolence.

Thus the real trap lies not in China, but elsewhere. The skeleton lies frozen in a bloody cupboard in the West.

This article was published in the China-India Dialogue:

http://chinaindiadialogue.com/the-chinese-debt-trap-is-a-myth

© Ramachandran 

GERMAN SPY WHO DIRECTED AN INDIAN MOVIE

He also wielded the camera for a Malayalam movie

Felix J Beyse, a German cinematographer, stumbled into Malayalam cinema and then simply disappeared from the scene after six months. His name is mentioned in the annals of Malayalam cinema as the director and cinematographer of the 1949 film Vellinakshatram. 

He was the technical brain behind Alapuzha-based Udaya Studio, owned later by producer-director Kunchako. People who worked with Beyse in the film and at the studio only knew him as a German cinematographer. Nothing was known about his background, how and why he reached India, and what happened to him, after the movie. Aleppey Vincent, who invited him to direct the movie, believed that Beyse was a German spy, monitoring the Madras port.

Germans in Bollywood

At least half a dozen Germans were behind the foundation of the Bollywood film industry. Dadasaheb Phalke’s Lord Harischandra was India’s first Black and white silent movie shot in 1912; it was in the 1930s that the Indian film Industry actually started opening up and the first truly “Indian” black and white sound movie, Alam Ara was shot in 1931 by Ardeshir Irani.

Felix Beyse

In 1925, an Indian lawyer in London, Himanshu Rai (1892-1940) collaborated with Niranjan Pal, a writer friend of his, to make a movie out of English poet- Edwin Arnold's The Light of Asia, based on the life of Buddha. Born into an aristocratic Bengali family, he spent several years in Santiniketan for his schooling. After obtaining a law degree from Kolkata, he went to London to become a barrister. There, he met the playwright and screenwriter Niranjan Pal. All of the biggest studios in England refused to take up The Light of Asia project stating that the scale was grandiose. This led Rai to Munich in Germany, and to the Emelka film studios. After a little negotiation, it was decided that the studio would help Rai.

Finally, the movie named Prem Sanyas was shot in Jaipur, India in 1925 by a team of four German filmmakers from Emelka Film Studios: Franz Osten directed the movie. Josef Wirsching was the main cameraman along with assistant cameraman Willie Kiermaier. Barthe Schultes was in charge of production. Himanshu Rai was the hero and primary producer.

It was shot at the Jaipur palace with the complete assistance of the Maharaja of Jaipur. This was historically the very first Indo-German Cinematic collaboration.

The movie was screened for the King and Queen of England in 1926 and it received rave reviews from British royalty. While making his third film, Prapancha Pash, he met and fell in love with actress Devika Rani, a great-grandniece of the Nobel laureate Rabindranath Tagore. Before this film was complete, he married her.

Devika Rani Kissing Himanshu Rai in Karma (1933)

Rai, along with his wife decided to start their film studio in Bombay in 1935 and Bombay Talkies was born at Malad. Emelka studios helped him procure all the equipment and provided him with a team of filmmakers to be the technical backbone of the studio. Apart from Osten and Wirsching, the team consisted of Karl Graf von Spretti for set design and architecture, Willy Zolle as the laboratory-in-charge and a Britisher, Ben Hartley in charge of sound recording.

They joined the ranks of other émigrés seeking refuge from German fascism, in India: writer Willy Haas; Walter Kaufmann, composer of the All India Radio theme; Paul Zils, who helped grow non-fiction film in the country.

Together, this creative Indo-German team produced some of the most iconic musical films of the era, such as Jawani ki Hawa (1935) and Achhut Kanya (1936), which dealt with urgent social reform and nationalist issues of the day.

The Wirschings—Josef and his wife, Charlotte—settled down in Mumbai. Their lives took a difficult turn when World War II broke out. Wirsching was held in internment camps in Ahmednagar, Dehradun and Satara, till 1947. After his home in Munich was destroyed in an air raid in 1944, Wirsching settled down in Mumbai, and started working with outside productions, including Kamal Amrohi’s Mahal (1950) and Dil Apna Aur Preet Parai (1960).

Josef Wirsching

Asok Kumar Ganguly, a simple Bengali boy hired by the studio to be Wirsching’s laboratory assistant, became one of the most distinguished actors in Indian Cinema. Rai had cast Asok Kumar, brother-in-law of Rai's film-maker partner Sashadhar Mukherjee in Jeevan Naiya, replacing its hero, Najmul Hasan. Rai suspected a secret liaison between Devika Rani and Hasan.

Wirsching was a publicity-shy filmmaker who made phenomenal contributions to German and Indian Cinema from 1925 to 1967. His magnum opus was Pakeezah which he worked on from its start in 1959-60 till 1967 when he died. It was finally released in 1972 after numerous cameramen tried to replicate his technical brilliance for a few remaining scenes.

All through this eventful history, Felix Beyse's name never figures anywhere.

Beyse in Madras

There was a German photo studio in Madras which was called Wiele & Klein. The Baedeker, a German travel guidebook with a tradition that goes back to 1828, mentions in its 1914 edition on India that it is the most famous late 19th and early 20th Century photographic Studio in the South of India, and identifies it as a German one.

E.F.H. Wiele has been described by many as British. He might have held a British passport, but certainly was an ethnic German. A well-known architect named Wilhelm Bockmann (1832-1902) reports in his travel book, published in Berlin in 1893, that he had in 1892 attended a Christmas reception by the German Consul in Madras, where he was introduced to several German businessmen who lived in Madras, amongst them a Mr Wiele and a Mr Klein. About Theodor Klein being German there is no dispute. The Wiele & Klein studio goes back to an earlier studio, Calastry Brothers.

In 1908, E.F.H. Wiele established his own studio in Bangalore. In 1908, Klein travelled to London, where he married the much younger Valeska Drinne­berg, sister of Erwin Drinneberg (1890-1964). It is not known what happened to the Kleins after Britain declared war on the German Empire in early August 1914.

Beyse landed in Madras when the Malayalam film industry was taking its baby steps. Movies did not enjoy the moral support of the upper strata of society and the technicians were mostly from the lower middle class. In 1948, the Malayalam movie Nirmala broke the convention by selecting members of the upper class as its main characters. The film produced by artist P J Cherian featured his newly-wed son and daughter-in-law in lead roles. Incidentally, Franz Osten directed an Ashok Kumar movie by the same name in 1938.

It was not a success and was followed by Vellinakshatram, a historic movie in the annals of the Malayalam industry on various counts. Though the film tasted failure at the box office, it is still remembered for the mystery that surrounds its director, Felix Beyse.

A book, Malayala Cinema Charithram, Vichithram by Chelangat Gopalakrishnan, who was associated with Alleppey Vincent, has the most authentic account of Beyse. Vincent, actor of the first Malayalam talkie, Balan, who was involved in the activities of Udaya Studio and also an integral part of Vellinakshatram knew something more about this mysterious German.

One of the shocking revelations Vincent made much after Beyse left was that he was a German spy sent to India by German Nazi dictator Adolf Hitler before the Second World War.

Those were the years when films on nationalism reaped success in India. The film buffs in Kerala began preparations to set up a studio and that marked the beginning of Udaya Studio at Alapuzha. Kunchako, who took over the reins of this fledgling studio later, was not in the picture at the time of its foundation.

Beyse behind the camera at Alapuzha

In an old building in Alapuzha, Vincent, Communist leader T V Thomas and a few others like Anandan Pillai and Raman Pillai gathered to form the studio. The group began working on a film on nationalism and Vincent, who had sufficient knowledge of movies after his stint with Balan in 1938, was sent to Madras to learn more about the technical side of film shooting, setting up a studio etc.

Vincent, who reached Madras to meet people and seek assistance for Udaya’s film, met Beyse at Victoria Hotel in Egmore. Beyse was apparently staying there.

One morning when Vincent was shaking off water from his hands after washing his face, droplets fell on a foreigner who was standing beside him. Vincent apologized and the foreigner returned a courteous gesture.

The two got talking and soon turned friends. Beyse agreed to assist in the production and Vincent was more than delighted because Beyse owned a camera. Vincent offered him Rs 1000 per month during the shooting.

Vincent returned to Alapuzha with Beyse, his wife and two children. They were put up at the tourist bungalow there. Beyse convinced Vincent and others that if there was a camera and a studio floor, the cost of making a film would be half of making it in Madras.

The next mission was to find an ideal location to set up the studio. Their search ended when they found a huge plot of land at Pathirappally, four miles north of Alapuzha town. Sometime in 1947 construction of the studio began in right earnest. Soon, the studio floors and other small buildings came up. All of them were designed by Beyse and he used one of the cottages. Vellinakshatram was shot in this studio.

Though the plans for the next film ensued, the founding partners of Udaya Studio entered into a legal tangle after Kunchako committed a deal to buy the studio. Kunchako gained the rights to the studio, and the dispute seemed to upset Beyse. Following the tussle, the studio was locked down for some time and its future was hanging in balance. Beyse left in a huff.

That Beyse was a Nazi spy was revealed to Chelangat Gopalakrishnan by Vincent when the duo were in Kochi after they set up the Ajanta Studios at Aluva. Vincent cautioned Gopalakrishnan not to reveal the truth until his death.

Aleppey Vincent

Vincent suspected that Beyse was posted in Madras to report on the movement of the British and their activities in and around the city. Beyse was supposed to have been trained in a studio by none other than Joseph Goebbels, Hitler’s propaganda man.

During this time the Indian National Army (INA) founded by Subhash Chandra Bose had a strong base in Madras. Many INA soldiers and workers chose Madras as a gateway to Malaya, Singapore and Japan, countries that were Germany’s allies during the War. INA was a strong ally of Germany and Bose had met Hitler.

Berlin was a base of Indian revolutionaries like Virendranath Chatopadhyaya (Chatto, 1880-1937), Bhupendranath Dutta (Swami Vivekananda's brother, 1880-1961), Chempaka Raman Pillai (1891-1934) and they were funded by Germany generously. An Indian bureau was set up in Berlin to launch a revolution in India. Other Indians associated with the Berlin Committee were: Abhinash Chandra Bhattacharya (1882-1962), Tarachand Roy (1890-1952), Mansur Ahmed (1898-1979), Maulavi Barakatullah (1854-1927), Taraknath Das (1884-1958), Birendranath Dasgupta and the brothers Abdel Jabbar Kheiri (1880-1958?), Chandrakant Chakravarty, M. Prabhakar, Birendra Sarkar, Heramba Lal Gupta (c.1854- 1950) and Abdel Sattar Kheiri (1885-1953?). M N Roy, Lala Hardayal and Madam Cama were associated with this outfit.

A British Communist spy, Walter Strickland, who posed as a Botanist in Travancore, had recruited Chempaka Raman Pillai. Pillai's life was mired in controversies, including a squabble with Adolf Hitler, and he is credited with coining the salutation and slogan "Jai Hind" in the pre-independence days of India. 

On September 22, 1914, the SMS Emden, a German warship commanded by Captain Karl von Muller entered the waters off the coast of Madras, bombed the facilities near the Madras harbour and slipped back into the ocean. The British were taken aback by this sudden attack. His family stated that Pillai coordinated the German attack with his personal presence in the SMS Emden, though this is not the official view. It is widely believed that Pillai and some Indian revolutionaries had a hand in the SMS Emden bombardment of Madras.

Goebbels had been sending spies around the globe and Madras port was a corridor for the Nazi spies to make their forward journey to East Asian countries, where there was a fierce revolt against the British. Thus it was suspected that Beyse had been sent by Goebbels to shoot in and around the Madras port. Vincent remembered that Beyse seemed restless whenever the news about the Nuremberg trials, held to bring Nazi criminals to justice, appeared in the papers.

In 1940, Rumours about a Mysore-based German businessman, Ernest Neuenhofer, had been swirling about for a while. A suspected Nazi spy, he was being held at Parole Camp in Yercaud by the British. 

The spy in Kerala

To Sebastian Paul, a former Member of Parliament, who has written a biography titled Alleppey Vincent: Malayala Cinemayude Snapakan, Vincent confided that Beyse indeed had been a spy. But Paul didn't mention Beyse in the book because there was no mention of him in his notebooks of Vincent. Vincent had a degree and was a law student and politician. He had enough capability to assess a person.

Vincent cited six reasons to believe that Beyes had been a spy:

1. Madras always had a presence of spies. It had been the only city that was attacked by Germany during the First World War. The German cruiser S M S Emden attacked the port on September 22, 1914, and destroyed four British oil tankers.

Vellinakshatram poster

2. Vincent saw with Beyse several photos of Port Trust, boat house, Madras Sailors Club, and National Bank of India. The same places were the targets of Emden. While at Alapuzha for six months, Beyes showed keen interest in picturing the port and the Kerala coast. He left the studio and stayed at the guest house at the beach.

3. Germany had equipped the Nazi Gestapos with state-of-the-art cameras. Two Germans had co-operated with Indian language films before Beyse: Josef Wirsching, German cinematographer (1903-1967) and Bado Gus Walker, Cinematographer of Balan. Though Vincent knew Gus Walker, he had left for Germany. Nothing much is known about Guswalker also.

4. The Nuremberg trials began on November 25, 1945, and ended on October 1, 1946. The execution of those punished in the trial began the next year when the shooting of Vellinakshatram was in progress. Vincent saw a depressed Beyse suddenly becoming depressed asking him to oversee the shooting.

5. Beyse began speaking Malayalam within two months, without none tutoring him. He photographed visuals which had no connection with the movie.

6. Though Beyse had established a close rapport with Vincent, he distanced himself in the final days of the shooting.

It is not clear whether it was the quarrel in the Udaya studios or the aftermath of the Nuremberg trials that made Beyse disappear. He left one night with his wife without informing anyone. But others believe that Beyse did this because he suspected that people knew of his identity and feared that this would lead to his arrest here.

He was clever enough not to leave any trace, not even a photograph of his. But he left his camera at the location.

It is said that Beyse spent his later life in Australia while others believe that he spent the remaining years of his life in some remote village in Europe. Rumours were rife at that time that Beyse and his wife were eliminated in Kerala itself.

Vellinakshatram introduced several artists who proved their mettle later in the Malayalam film industry. Lyricist Abhayadev, music composer B A Chidambaranath, editor K D George, and actresses Miss Kumari and Baby Girija are among them.

Vincent the politician

Aleppey Vincent was born to Pollayil Vincent and Margarita as the youngest child, in Ambalappuzha taluk of Alappuzha district in the Indian state of Kerala.

When the proposed heroine of Balan, Kunjamma eloped with Sundaram Pillai, the assistant director of the movie, Vincent brought a new heroine M K Kamalam who was then working as a drama artist at Sebastian's drama troupe and introduced her to the director, S Nottani. Vincent was the first person to record his voice in a Malayalam cinema. He uttered the first line, ''Good Luck, everyone".

Udaya Studio

In the second Malayalam talkie, Jnanambika, both Vincent and Sebastian acted. Vincent acted in the film 'Oral Koody Kallanayi' in 1964 with Prem Nazir and in the 1974 film 'Kamini'. Vincent was lucky to work with M. G. R. in the Malayalam film Genova in 1953. It is the only Malayalam film M. G. R. ever acted in.

Vincent was having his own drama troupe based at Alapuzha and has presented several successful plays for a long period. He died on July 12, 1992.

Alleppey Vincent was perhaps the first film actor in the country to file his nomination papers for an election.

Despite their political differences, Vincent and T V Thomas remained fast friends. They even dressed alike in the white Jubba or kurta and white dhoti. In February 1948, an election to the Travancore legislative council was declared. The Congress decided to field Vincent as their candidate from Alapuzha. Vincent belonged to the Latin Catholic community that held sway in this area; the party thought to cash in on Vincent’s popularity as a film actor.

Months before the election, Congress kicked off its campaign. They used posters from Vincent’s films that had his face. A clever move by Thomas saw to it that the Communist Party did not field a candidate against Vincent. The other person in the fray was one Iyer, who contested as an independent.

Even before the filing of the nomination papers, there were rumours that the Dewan Sir C P Ramaswamy Iyer would issue instructions to reject Vincent’s nomination. The Congress party devised an alternate strategy. They decided to change the initials of Vincent’s name to S P instead of X.P. He followed his party’s direction and changed this in his nomination papers. The idea was to protect Vincent from being identified by the Dewan. 

However, the Dewan smelled a rat and directed his officers to reject Vincent’s nomination. Vincent’s nomination was rejected on the ground that he had changed his initials. The independent candidate was declared the winner. Thus Vincent lost out on being the first ever actor to participate in an election and even win it.

© Ramachandran