ചുവപ്പൻ ജിഹാദ്

മാപ്പിള ലഹളയും മാർക്സിസവും

രാമചന്ദ്രൻ

6.ചുവപ്പൻ ജിഹാദ്

കുരുമുളക് കച്ചവടത്തിൽ കുത്തക സ്ഥാപിക്കാനെത്തിയ യൂറോപ്യൻ അധിനിവേശക്കാരുമായി 1921 ന് ഒരു നൂറ്റാണ്ട് മുൻപ് തന്നെ മാപ്പിളമാർ ചാവേർ സംഘങ്ങളെ ഇറക്കിയതായി സ്റ്റീഫൻ ഡെയ്ൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.1 എന്നാൽ, മാപ്പിളമാരുടെ മതഭ്രാന്തിൻറെ ചരിത്രം എത്രയോ പഴയതാണ്. കുഞ്ഞാലിമരയ്ക്കാർ നാലാമൻ ഹിന്ദു രാജാവായ സാമൂതിരിക്കെതിരെ പ്രഖ്യാപിച്ച പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുദ്ധം പോലും, ജിഹാദ് ആയിരുന്നു. പൊന്നാനിയിലെ മക്ദൂം കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ട,’തുഹ്ഫത്തുൽ മുജാഹിദീൻ’ പോലുള്ള ജിഹാദി പാഠങ്ങൾ തന്നെ ഇതിന് തെളിവാണ്.പാരീസ് കമ്മ്യൂൺ കാലത്ത് അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരാൾ കൊച്ചിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. കമ്യൂൺ അംഗമായിരുന്ന ഫ്രഞ്ചുകാരൻ ഒളിവിയർ പെയ്ൻ -ൻറെ സുഹൃത്താണ് എന്നവകാശപ്പെട്ട് പുരോഹിത വേഷത്തിൽ ഒരു ഹംഗറിക്കാരനാണ് എത്തിയത്.2 പെയ്ൻ, മെഹ്ദിയുടെ വലംകൈ ആയിരുന്നു.1921 ന് മുൻപ് നടന്ന എൺപതോളം മാപ്പിള കലാപങ്ങൾക്ക് സുഡാനിൽ നടന്ന മെഹ്ദി കലാപം പ്രചോദനമായിരുന്നു. സുഡാന്റെ അയലത്തുള്ള യെമനിൽ നിന്നാണ് മിക്കവാറും തങ്ങൾ കുടുംബങ്ങൾ മലബാറിൽ വന്നിട്ടുള്ളത്.

മാപ്പിളലഹളയ്ക്ക് തൊട്ടുമുൻപ്, ലോറൻസ് ഓഫ് അറേബ്യ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ചാരൻ തോമസ് എഡ്‌വേഡ്‌ ലോറൻസ് തൃശൂരിൽ വന്ന് ഒരു മാസം ചെലവിട്ടതും ദുരൂഹമാണ്. ഇയാൾക്ക് ഇന്നത്തെ സൗദി ഭരണ കുടുംബവുമായി, അടുത്ത ബന്ധമായിരുന്നു. ഇയാളുടെ ഭാര്യ ആയിരുന്ന സ്ത്രീയാണ്, പിന്നീട്, കശ്‍മീരിൽ ഷെയ്ഖ് അബ്ദുല്ലയുടെ ഭാര്യ ആയത്.

ടി ഇ ലോറൻസ്, 1919 

അതായത്, ആദ്യ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവമായ പാരീസ് കമ്മ്യൂണുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവർ, സുഡാനിലെ ഇസ്ലാമിക വിപ്ലവത്തിലും ഭാഗഭാക്കായിരുന്നു. ഇത്, യാദൃച്ഛികമല്ല. ആഗോള ഇസ്ലാമും ക്രിസ്തുമതവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷം, ഇസ്ലാമിൻറെ തുടക്കം മുതലുണ്ട്. ഹജ്ജ് തീർത്ഥാടനം തടഞ്ഞ യൂറോപ്യൻ ശക്തികൾ, പള്ളികൾ പൊളിച്ചു;മുസ്ലിംകളെ മതം മാറ്റി. ഇസ്ലാം അപകടത്തിലാണെന്ന് മാപ്പിളമാരും സംശയിച്ചു.

ഹൈദരലിയും മകൻ ടിപ്പു സുൽത്താനും മലബാറിൽ ഇസ്ലാമിനെ ഉറപ്പിച്ചു. ടൈപ്പുവിന്റെ കാലത്ത് പലായനം ചെയ്ത ഹിന്ദു വരേണ്യരെ ബ്രിട്ടൻ പുനഃപ്രതിഷ്ഠിച്ചു. കച്ചവടം പൊളിഞ്ഞ മാപ്പിളമാർ ദുരിതത്തിലായി.കോഴിക്കോട് തുറമുഖം വിട്ട് മാപ്പിളമാർ ഏറനാട്ടിൽ കുടിയേറി കർഷക തൊഴിലാളികളായി. സമൂഹത്തിൽ സ്ഥാനം ഇല്ലാതായി. ഇതിനെ മാപ്പിളമാർ മറികടന്നത്, ജിഹാദിനെയും രക്തസാക്ഷിത്വത്തെയും മഹത്വവൽക്കരിച്ചു കൊണ്ടാണ്. അഥവാ മതം കൊണ്ടാണ്. മുജാഹിദും (പടച്ചോൻറെ പോരാളി) ശഹീദും (രക്തസാക്ഷി) ആയി മാപ്പിളയുടെ ആദർശ പാത്രങ്ങൾ.(3) പോരാട്ടം, സ്വന്തം സമൂഹത്തിലെ അവിശ്വാസികൾക്ക്, അഥവാ ഹിന്ദുക്കൾക്ക് എതിരെ ആയി.പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഇംഗ്ലീഷ് ആധുനികതയിൽ, മുസ്ലിംകൾക്കിടയിൽ ഐക്യം ശക്തിപ്പെട്ടു.ഏറനാട്, വള്ളുവനാട് മേഖലകളിൽ കലാപം, പകർച്ച വ്യാധിയായി.ആദ്യം നമ്പൂതിരി, നായർ ജന്മിമാരായിരുന്നു ഇരകൾ.എന്നാൽ, ഭൂരിപക്ഷം ഹിന്ദുക്കളും, മാപ്പിളമാരെപ്പോലെ തന്നെ, പാട്ടക്കുടിയാന്മാർ ആയിരുന്നു.ഇവരെ മാപ്പിളമാർ തുടക്കത്തിൽ വെറുതെ വിട്ടെങ്കിലും, ക്ഷേത്രങ്ങൾ മലിനമാക്കിയത്, അവർ ഹിന്ദു മതത്തിനെതിരെ തിരിഞ്ഞതിനും മതഭ്രാന്തിനും തെളിവാണ്. മതവും ജന്മിത്വവും കൂട്ടിക്കുഴച്ച് പോരാടി, ഇസ്ലാമിക രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കാൻ അവർ വെമ്പൽ കൊണ്ടു.4 എം ഗംഗാധരൻ എഴുതുന്നു:

“കലാപങ്ങൾക്ക് തുടക്കം മുതൽ, മതാചാര സ്വഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു. നിർദിഷ്ട പോരാളികൾ നീണ്ട വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ചു. ഭാര്യമാരെ മൊഴി ചൊല്ലി. കടങ്ങൾ തീർത്തു. ലക്ഷ്യ സാധ്യത്തിന്, തങ്ങളുടെ അനുഗ്രഹം വാങ്ങി. മരണശേഷം, ഇവർ ശഹീദുമാരായി ആരാധിക്കപ്പെട്ടു.”5

1921 ലെ മാപ്പിള ലഹളയെ ഭീകരമാക്കിയത്, നിസ്സഹകരണ, ഖിലാഫത്ത് പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ആയിരുന്നു. മാധവൻ നായർ, ഗോപാല മേനോൻ, യാക്കൂബ് ഹസ്സൻ തുടങ്ങിയ നേതാക്കളെ ഫെബ്രുവരിയിൽ അറസ്റ്റ് ചെയ്തതോടെ, നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനം പൊളിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രസ്ഥാനം മതപരമായി മാറിയെന്ന് മാർച്ചിൽ മലബാർ കളക്ടർ ഇ എഫ് തോമസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു: “ഖിലാഫത്ത് മാത്രമേയുള്ളൂ. ഹിന്ദു -മുസ്ലിം മൈത്രി അസംബന്ധമായ വാചകമടി മാത്രമാണ്. മാപ്പിളയ്ക്ക് മാത്രമുള്ള മലബാർ സ്വരാജ് ആണിപ്പോൾ സ്വരാജ്.” 6

ഓഗസ്റ്റ് ഒന്നിന് പൂക്കോട്ടൂരിൽ വടക്കേവീട്ടിൽ മുഹമ്മദിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തതോടെ സംഘർഷമായി. നിലമ്പൂർ കോവിലകത്തിന്, പൂക്കോട്ടൂരിൽ ഒരു കൊട്ടാരവും തോട്ടവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ ആറാം തിരുമുല്പാട് താമസിച്ചു. അവിടെ നിന്ന് തോക്ക് മോഷ്ടിച്ച കേസിലാണ്, പ്രാദേശിക ഖിലാഫത്ത് കമ്മിറ്റി സെക്രട്ടറിയായ മുഹമ്മദിനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത്. അയാൾ മുൻപ് കോവിലകം ജീവനക്കാരൻ ആയിരുന്നു. കൊട്ടാരം പൊളിച്ച് പള്ളി പണിയാൻ മാപ്പിളമാർ ഒരുങ്ങി.7 അതുവരെ കണ്ടിരുന്ന പരമ്പരാഗത മതവികാരം ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ച ഭ്രാന്തായി. സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും രംഗത്തിറങ്ങി. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തെ തന്നെ ആക്രമിച്ചു. അതിനെ ഈ നിലയിൽ എത്തിച്ചത്, നിസ്സഹകരണ രസ്ഥാനം ആയിരുന്നു. ഓഗസ്റ്റ് 20 ന് തിരൂരങ്ങാടിയിൽ, ഭ്രാന്ത് പാരമ്യത്തിലെത്തി. സെപ്റ്റംബർ പകുതിയിൽ കളക്ടർ തോമസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തത് അനുസരിച്ച് 15 ലക്ഷം പേർ വസിക്കുന്ന പ്രദേശം പടച്ചട്ട കെട്ടി.

ഇത്, എണ്ണം പറഞ്ഞ ജിഹാദ് ആയിരുന്നു. ഓഗസ്റ്റ് 21 ന് മലബാറിനെ മാപ്പിളമാർ പലതായി വിഭജിച്ചു. ഓരോന്നിനും ഓരോ രാജാവ്. ശരീ അത്ത് ഭരണം. നാട്ടുകാർ ആയുധങ്ങൾ രാജാവിനെ ഏൽപ്പിക്കണം. രാജാവ് ചോദിച്ചാൽ, പണവും ആഹാരസാധനങ്ങളും നൽകണം രാജ്യത്തിൻറെ പേര് ദൗള-മലയാള രാജ്യം എന്നല്ല. വാരിയൻകുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി, ഹിന്ദുക്കളുടെ രാജാവ്, മുസ്ലിംകളുടെ അമീർ, സൈന്യത്തിൻറെ കേണൽ. കേണലിനപ്പുറം വലിയ പദവികൾ ഉണ്ടെന്ന് വിവരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തിരൂരങ്ങാടിയിൽ നിന്ന് സൈന്യം പിൻവാങ്ങിയപ്പോൾ, ആലി മുസലിയാർ സ്വയം രാജാവായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

പട്ടാളം, തുടർന്നുള്ള മാസങ്ങളിൽ പിടിച്ച തീവ്ര മുസ്ലിംകൾ സംഭവം മതപരമായിരുന്നു എന്ന് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി. ഖിലാഫത്ത് എന്നാൽ, ഇസ്ലാമിക ആചാര പ്രകാരമുള്ള ഭരണം എന്ന് കുമരം പുത്തൂർ സീതിക്കോയ തങ്ങൾ എഫ് ബി ഇവാൻസിന് മൊഴി നൽകി. തിരൂരങ്ങാടി പള്ളി അക്രമിച്ചെന്നുള്ള കിംവദന്തിയാണ് കാരണമെന്ന് ചെമ്പ്രശ്ശേരി തങ്ങൾ പറഞ്ഞു. അതിനാൽ, മാപ്പിളമാർ സർക്കാർ സ്ഥാപനങ്ങൾ ആക്രമിച്ചു. ഭൂമിയുടെ രേഖകൾ നശിപ്പിച്ചു. ഇതിൽ കാണുന്നത്, ജന്മിത്വത്തിന് എതിരായ നീക്കമല്ല, ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം പോയി ഇസ്ലാമിക രാജ്യം വന്നു എന്ന ഹുങ്കാണ്. അതുകൊണ്ടാണ്, മാപ്പിളമാർ മദ്യശാലകൾ പൂട്ടിച്ചത്; വ്യഭിചാരം തൊഴിലാക്കിയ രണ്ട് മുസ്ലിം സ്ത്രീകളെ കൊന്നത്. പ്രജകളെ ഒരുവർഷം നികുതിയിൽ നിന്ന് ഹാജി ഒഴിവാക്കി.8

അടുത്ത ലക്ഷ്യം ഹിന്ദുക്കൾ ആയിരുന്നു. ലഹളയുടെ ആദ്യ ദിനങ്ങളിൽ തന്നെ, ഹിന്ദു വീടുകൾ ആക്രമിച്ചു. ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് തീയിട്ടു. പോലീസുകാർ ഹിന്ദുക്കൾ ആണെങ്കിൽ കണ്ടപാടെ കൊന്നു. പോലീസ് മുസ്ലിം ആണെങ്കിൽ, ലഹളയിൽ ചേരേണ്ടിയിരുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ, കൊന്നു. വരേണ്യ ഹിന്ദുക്കളെ മാത്രമല്ല കൊന്നത്. നിർബന്ധിത മത പരിവർത്തനം നിർബാധം നടന്നു. നവംബറിൽ ഇവാൻസ് നൽകിയ റിപ്പോർട്ടിൽ അത്തരം 180 കേസുകളുണ്ട്. ആ ഘട്ടത്തിൽ, 500 -1000 മതം മാറ്റങ്ങൾ നടന്നിരുന്നു. അതിന് സമ്മതിക്കാത്തവരെ കൊന്നു. 1922 ജനുവരിയിൽ, നിയമസഭയിൽ സർ വില്യം വിൻസന്റ് പറഞ്ഞത്, മതം മാറ്റപ്പെട്ടവർ ആയിരങ്ങൾ വരും എന്നാണ്. നൂറിൽ അധികം ക്ഷേത്രങ്ങൾ നശിപ്പിച്ചതായി അദ്ദേഹം മറുപടി നൽകി. നേതാക്കളെക്കാൾ മാപ്പിള അണികളാണ്, മതം മാറ്റം നടത്തിയത്.9

പട്ടാളം, 1921 അവസാനമായപ്പോഴേക്കും ലഹള അമർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. 1922 മാർച്ചിൽ പട്ടാള നിയമം പിൻവലിച്ചു. ഏപ്രിൽ വരെ ഹിന്ദുക്കളെ അവിടവിടെ കൊന്നു. 2300 ലഹളക്കാർ കൊല്ലപ്പെട്ടു. 301 പേരെ ലഹളയ്ക്ക് ശേഷം വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധിച്ചു.10

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്ക് ലഹളയിൽ ഒരു പങ്കും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സി പി ഐ യ്ക്ക് ഇന്ത്യയിൽ ഒറ്റ സെൽ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും, കോമിന്റേൺ ചർച്ചകളിൽ, റോയി ഇത് ഉയർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പ്രാദേശിക കമ്മ്യൂണിസത്തിന് വേരാഴ്ത്താൻ കഴിയും എന്നതിന്, മാപ്പിള ലഹളയെ ഉദാഹരിക്കാം എന്ന് വന്നു. ഖിലാഫത്ത്, നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ അന്തസ്സത്ത അഹിംസാത്മകമായിരുന്നില്ല എന്നതൊരു കാരണം. ഗാന്ധിയിലും കോൺഗ്രസിലും ജനം ആഗ്രഹിച്ചത്ര വിപ്ലവം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നത് മറ്റൊരു കാരണമായി റോയ് വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ഹിംസ കാരണം, ഗാന്ധി കലാപകാരികളെ നിരാകരിച്ചു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ താമസിയാതെ, മാപ്പിളലഹളയെ വിപ്‌ളവത്തിൻറെ തുടക്കമായി ഉയർത്തിക്കാട്ടി.

ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി 

ലഹളയെ സംബന്ധിച്ച വിവരങ്ങളിൽ ഒന്നും കമ്യൂണിസം ഇല്ലെങ്കിലും, അതിൻറെ പിതൃത്വവും അവർ അവകാശപ്പെടുന്ന നിലയുണ്ടായി. കിഴക്കൻ വിപ്ലവ സമീപനത്തെ മുൻ നിർത്തി, അതിൻറെ മതപരമായ ഉള്ളടക്കവും അനുകൂലമായി.1921 ലെ ‘ഇൻപ്രെകോർ’ (ഇന്റർനാഷണൽ പ്രസ് കറസ്പോണ്ടൻസ് -കോമിന്റേൺ ആഭ്യന്തര മുഖപത്രം) പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനത്തിൽ, ലഹളയുടെ ഉറവിടം മത ഭ്രാന്ത് ആണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് ഭടന്മാർ മുസ്ലിം നേതാക്കളെ അറസ്റ് ചെയ്യാൻ പള്ളികളിൽ കയറി. അങ്ങനെ വിശുദ്ധ സ്ഥലങ്ങൾ മലിനമാക്കി. ഇത്, മുസ്ലിംകൾക്കിടയിൽ സ്വാഭാവികമായ രോഷമുണ്ടാക്കി.11 അബനി മുക്കർജി എഴുതി ലെനിൻ കൈമാറിയ കുറിപ്പ് 1922 മാർച്ചിൽ കോമിന്റേൺ മാസികയായ ‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് റിവ്യൂ’ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. അതിലും മതഭ്രാന്ത് ലഹളയ്ക്ക് കാരണമാണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ലഹള,വർഗസമരം ആണെന്ന ദുർവ്യാഖ്യാനം ആദ്യം വന്നതും അതിലാണ്.

ബ്രാഹ്മണർ സാമ്രാജ്യത്വവുമായി സന്ധി ചെയ്യുന്നവർ ആയിരിക്കെ, മുസ്ലിംകൾ ഉടൻ വിപ്ലവത്തിന് സജ്ജരാണെന്ന തൻറെ സിദ്ധാന്തം ശരിയായെന്ന് അബ്‌ദു റബ് അവകാശപ്പെട്ടു. മാപ്പിള ലഹള ഒന്നാന്തരം കൊളോണിയൽ പോരാട്ടമാണ്.12 റോയ് ബ്രാഹ്മണൻ ആയതിനാൽ, ഇത് ഒളിയമ്പ് ആയിരുന്നിരിക്കാം. എന്നാൽ, റോയ് ഇതിനെ അനുകൂലിച്ചു എന്ന് മാത്രമല്ല, മലബാറിൽ സ്വാഭാവികമായി പൊട്ടിപുറപ്പെട്ട വിപ്ലവം, ഇന്ത്യയിൽ ആകമാനം വ്യാപിപ്പിക്കണമെന്ന് 1922 ലെ ഗയ കോൺഗ്രസ് സമ്മേളനത്തിന് നൽകിയ മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. തൻറെ ഏജന്റുമാർക്ക് ലഹളയിൽ പങ്കുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് റോയ് പിന്നീട് അവകാശപ്പെട്ടു.13 ഇത് ശരിയാകണമെങ്കിൽ, മോസ്‌കോയിൽ പരിശീലനം നേടിയ മുഹാജിറുകൾ മലബാറിൽ എത്തിയിരിക്കണം. അതല്ലെങ്കിൽ, മദ്രാസിൽ നിന്ന് ശിങ്കാരവേലു ചെട്ടിയാർ പണവും ആയുധവും മറ്റും എത്തിച്ചിരിക്കണം. റോയ് ആഗോള ഇസ്ലാമിക ഏജൻറ് ആയിരുന്നിരിക്കണം. അതെന്തുമാകട്ടെ, മതഭ്രാന്ത്, മാപ്പിള ലഹളയെ ആശ്ലേഷിക്കുന്നതിന് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്ക് തടസ്സമായില്ല. ബ്രിട്ടീഷുകാർ എന്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണോ ലഹളയെ മതമൗലികതയുടെ ഉല്പന്നമായി കണ്ടത്, അതേ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അതിനെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ വിപ്ലവമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ഖിലാഫത്ത് റിപ്പബ്ലിക് സ്ഥാപിക്കാനുള്ള ആഹ്വാനമാണ് മാപ്പിളമാരെ ലഹളയ്ക്ക് ഇറക്കിയത്. കാർഷിക പ്രശ്നവുമായി ലഹളയ്ക്ക് ഒരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന് ഇവാൻസ്, കേന്ദ്രത്തിന് സന്ദേശം അയച്ചിരുന്നു.14 ലഹളയുടെ മതപരമായ ഉള്ളടക്കത്തെ ബ്രിട്ടീഷുകാരും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളും ഒരു പോലെ കണ്ടിരുന്നു, എന്നർത്ഥം.

എന്നാൽ, കാർഷിക പ്രശ്‍നം ലഹളയിൽ കയറ്റി ആ ഉള്ളടക്കത്തെ വളച്ചൊടിക്കാം എന്ന ദുർബുദ്ധി, പിന്നീട് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളിൽ ഉദിച്ചു. കേരളത്തിലെ കോൺഗ്രസ് കമ്മിറ്റി ലഹളയെപ്പറ്റി പഠിക്കാൻ വച്ച കമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് ഇതിന് ബലം നൽകി. റോയ് 1922 ൽ തുടങ്ങിയ സ്വന്തം പ്രസിദ്ധീകരണമായ ‘വാൻഗാർഡ്’, കമ്മിറ്റി കൺവീനർ വി എസ് ഗായത്രി അയ്യരുടെ ഒരു പ്രസംഗം ഉദ്ധരിച്ച്, “ദീർഘകാലമായി നിലനിന്ന കാർഷിക പ്രശ്നങ്ങളാണ് ലഹളയ്ക്ക് പിന്നിൽ” എന്ന് എഴുതി.15 ഈ അയ്യർ, വി എസ് ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി ആകാനാണ് സാധ്യത. ഗായത്രി അയ്യർ എന്നൊരു കോൺഗ്രസ് നേതാവ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സർക്കാർ ഓഫിസുകളിൽ ചെന്ന് ഭൂമിയുടെ രേഖകൾ മാപ്പിളമാർ ക്രമമായി നശിപ്പിച്ചത്, ഖിലാഫത്ത് ഭരണകൂടം വന്നു എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ, റോയ് എഴുതി:” ലഹള ഖിലാഫത്തിന് വേണ്ടിയോ ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധമോ ആയിരുന്നില്ലെന്ന് അയ്യർ തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു. ജന്മിത്വമാണ്, അടിസ്ഥാന കാരണം.”

ശ്രീനിവാസ ശാസ്ത്രി, കെ മാധവൻ നായർക്കൊപ്പം തുവൂർ കിണർ കണ്ട ശേഷം, നിസ്സഹകരണ പ്രക്ഷോഭത്തെ തള്ളുകയും കോൺഗ്രസ് വിടുകയും ചെയ്തു. ഇരുവരുൾ കിണർ കാണുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ തലയോട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ചെമ്പ്രശ്ശേരി തങ്ങളുടെ കാർമികത്വത്തിൽ 32 ഹിന്ദുക്കളെയാണ് തലവെട്ടി കിണറ്റിലിട്ടത്.

പക്ഷെ, 1920 കളുടെ മധ്യത്തിൽ, റോയ് മതഘടകത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. നിസ്സഹകരണ സമരത്തിന് ഒടുവിൽ ഉണ്ടായ വർഗീയതയുടെ വേലിയേറ്റം, മതം, ഗൗരവമുള്ള ഘടകം അല്ലെന്ന ധാരണയെ തിരുത്തി. ചരിത്ര പ്രവാഹത്തിൽ, വർഗ്ഗസമരത്തിൽ, മതം ഇല്ലാതെയാകും എന്ന മാർക്സിസ്റ്റ് വരട്ടു വാദത്തിൽ തുള വീണു. ചരിത്രപ്രവാഹത്തിൽ ഒലിച്ചു പോയത്, റോയ് പ്രയോഗിച്ച മാർക്സിസത്തിൻറെ വരണ്ട പദാവലികൾ മാത്രമായിരുന്നു. അത് തിരുത്തി, റോയ് സമ്മതിച്ചു:”മത ഭ്രാന്തിൻറെ വൃത്തികെട്ട സ്വഭാവം.”16 വർഗ്ഗസമരം എന്ന് സമ്മതിച്ചാൽ തന്നെ ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്:വർഗ്ഗ സമരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ട രണ്ടു വിഭാഗങ്ങൾ, രണ്ടു മതത്തിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു! മതപരമായ ഘടകത്തെ ഉയർത്തിക്കാട്ടിയപ്പോഴും, റോയ്, മാപ്പിളലഹള കാർഷിക കലാപം ആണെന്ന ദുർവ്യാഖ്യാനത്തിൽ നിന്ന് പിന്നോട്ട് പോയില്ല.17 തുടർന്നങ്ങോട്ട്, മാപ്പിള ലഹള, മാർക്സിസ്റ്റുകൾക്ക്, കാർഷിക കമ്യൂണിസത്തിൻറെ വിപ്ലവ മാതൃകയായി.

--------------------------------------------------------------------------

1.Stephen Dale, “The Islamic Frontier in Southwest India: The Shahid as a Cultural Ideal among the Mappillas of Malabar,” Modern Asian Studies 11 (1977): 41–2
2.Logan / Malabar Manual,597
3.Stephen Dale, “The Islamic Frontier in Southwest India: The Shahid as a Cultural Ideal among the Mappillas of Malabar,” Modern Asian Studies 11 (1977): 46–7
4.Sarkar, Modern India., 49–50
5.M. Ganghadara Menon, Malabar Rebellion (1921–1922), Allahabad: Vohra Publ. & Distr. 1989, 21, 30
6. “A Note on Events in Malabar by G. R. F. Tottenham,” in The Mapilla Rebellion 1921–1922, ed. G. R. F. Tottenham
7.“Report from M. Narayanan Menon, Acting Inspector,” in The Mapilla Rebellion 1921–1922, ed. G. R. F. Tottenham
8.Press Communique No. 5, dated 26th August 1921
9.Home/Poll/1922 Nr. 241/24, 10, 13
10.Home/Poll/1923 Nr. 129/6, 6; Home/Poll/1923 Nr. 129/IV, 17
11.“The Revolutionary Movement in India,” Inprecorr, Roll No. 1921/3-B, 18
12.Izvestia, 11 May 1922, quoted in Home/Poll/1922 Nr. 884, 5–6
13.Home/Poll/1924 Nr. 261, 110. Petrie, Communism in India, 283. Petrie had succeeded Kaye as Intelligence Director in India.
14.“Telegram to the Government of India, Home Department, No. M. 163,” in Tottenham, The Mapilla Rebellion, 200.
15.“Materialism vs. Spiritualism,” Vanguard, 1 August 1923.
16.“Economics of Communal Conflict,” Masses of India, January 1925
17.“The Calcutta Riot,” Masses of India, May 1926

© Ramachandran

THE FUTURE OF LIQUOR APPS IN INDIA

Here is my new article in KrASIA.

https://kr-asia.com/liquor-delivery-apps-are-the-latest-online-fad-in-india-but-are-on-borrowed-time

INDIAN OPPORTUNITIES IN CHINA

My new column in China-India Dialogue

http://chinaindiadialogue.com/indian-opportunities-in-china

STOCK TRADING APPS AMIDST IPO BOOM

 My new article in KrASIA, Singapore:

 https://kr-asia.com/indias-stock-apps-bloom-amidst-unprecedented-ipo-scene

THE COMMUNIST DISTORTION OF MAPPILA REVOLT

This is an extract from the PhD dissertation by Patrick Hesse, submitted to the Faculty of Culture, Social Sciences and Education of the Humboldt University of Berlin, in 2015. The thesis is titled, "To the Masses" - Communism and Religion in North India, 1920–47.

Although communists had had no part in the moplah rebellion—in fact, the CPI hadn’t established so much as a single cell on the subcontinent yet—, it soon figured prominently in the localization of communism. In view of M N Roy’s anti-bourgeois stance in the Comintern debates on the agents of revolution in colonial countries, the Moplah rebellion was a much needed point of reference on two counts. First, it figured as a prime example of the militant mass struggle that Roy posited as the core of the khilafat and non-cooperation movements. Second, the uprising served to showcase the relative lack of radicalism in Gandhi and the Congress. Gandhi had condemned the insurgents because of their ample use of force. The communists, however, soon fashioned it into the beginning of revolution.

Neither the scarcity of reports nor the tenor of the few available pieces of information could detract from the communist determination to claim the rebellion. On the contrary, its initial perception through the lens of an Eastern revolutionary paradigm ensured that its pronounced fundamentalist component contributed to a positive assessment. A 1921 Inprecorr (International Press Correspondence, the international organ of the Comintern) article located the rebellion’s origins in religious outrage: Soldiers had entered mosques in a bid to arrest Muslim leaders and thus had desecrated the sites. This had caused “understandable” indignation among the Muslim population1.

M N Roy

Abdur Rab, founder member of the CPI, not yet fallen from Bolshevik revolutionary grace, felt vindicated in his view that Brahmins were no more than hesitant compromisers, whereas “the Muslims” had gone straight for “immediate revolution.”2 For him, the uprising was anti-colonial struggle par excellence. In a rare case of agreement between the two, Roy echoed this endorsement when he called for extending what had “burst out spontaneously at […] Malabar” to the entire subcontinent in the manifesto submitted to the 1922 Gaya Congress. Later, Roy even boasted to have had a hand in the uprising through his agents.3 While this seems presumptuous, his straightforward embrace of the rebellion leaves little doubt that its religious fanaticism did at least not contradict Roy’s aspirations.

Ironically, these first responses bore close resemblance to British assessments. The only difference was that they embraced the rebellion on the very grounds that led British officials to discount it as obstinate fundamentalism. Slogans such as the call for a khilafat republic had stirred the refractory Moplahs into action, and thanks to their inherent fanaticism they had taken the injunctions literally. The extent to which a social dimension of the conflict was gainsaid becomes apparent in a telegram to the Government of India, where F B Evans stipulated that there was no reason to suppose “that agrarian discontent was even a contributory cause of the rising”4 : Initially, the colonial and the communist point of view concurred in the cultural substance of the argument.

Only when cues to non-religious motivations of the revolting Moplahs became available did subsequent communist contributions switch to the emphasis of the rebellion’s purported materialist underpinnings. Referring to the report of a Kerala Congress committee tasked with an enquiry, the Vanguard approvingly quoted from a speech by the committee’s head, V. S. Gayatri Iyer*, characterizing the uprising as a consequence of “long standing and acute agrarian grievances.”5 The systematic destruction of public records demonstrated that forced evictions had been a core cause of the outbreak. Roy jumped to the conclusion that Iyer had “proved [!] that the rebellion was neither for the Khilafat nor directly against the British government […] [but] primarily against landlordism.”6

Yet, in the mid-1920s the rapidly worsening inter-communal climate forced Roy to reconsider the religious factor. The surge in communalism after the end of non-cooperation made it difficult to uphold the conviction that religion was just a relic, an ephemeral phenomenon bound to be swept aside by the strides of history (that is, the class struggle). Since all it had been swept aside in were the terminological regulations Roy had applied, in the end he came round to admit an “ugly character of religious fanaticism.”7 Still, this had been possible only because the conflicting classes had belonged to different religions. As to the basics, he remained convinced that despite a “certain religious character” the Moplah revolt had been “an agrarian revolt.”8 In the same measure that religious fanaticism had been emphasized earlier, communist commentary would henceforth belittle it to the extent that the rebellion acquired the halo of a revolutionary example for peasant communism.

Saumyendranath Tagore

And yet, the CPI-led Kerala state government’s bid to introduce pensions for veteran insurgents on rebellion’s golden jubilee in 1971 met with unequivocal rejection from senior CPI(M) opposition leader Namboodiripad (1909–1998). His claim—understandable from his biographical experience as an indirect victim since his family of wealthy landlords had had to live as refugees for half a year, but very unusual for a communist—that the uprising had been a communal movement seemed to indicate a comprehensive reversal of the rebellion’s embrace in communist quarters.9 What had happened?

Indeed, his assessment appeared diametrically opposed to earlier communist stances. Saumyendranath Tagore’s (1901–1974) pamphlet Peasants Revolt in Malabar, 1921, written after an extensive tour of the area during the early 1930s, constituted the first ‘native’ communist commentary on the rebellion. Certainly it was the first to rely on firsthand accounts. The text was a manifesto of radical dedication to a communist ‘history from below’ and of equally radical determination to preserve the materialist pristineness of popular self-assertion: Throughout the history of revolt among Moplahs, the “apparent causes” of outbreaks had been not religious, but “purely agrarian.”10

Consequently, Tagore portrayed the uprising’s communal dimension as a malignant rumor. “The Moplah peasants were not anti-Hindu by any means […] Not a single Hindu was molested or plundered in those days just because he happened to be a Hindu.”11 Victims among Hindus inevitably had been either class enemies or pro-British, and only those who had collaborated with colonial institutions had been harassed and robbed. Evidently, Tagore didn’t waste time with questions such as how exactly the rebels had told those aiding the British from those loyal to the insurgents. Instead, he extensively quoted allegations by Ahmad Hazi, a peasant leader during the rebellion, that it had been the government which had engineered the destruction of temples and the looting of Hindu houses in order to defame the rebels.12

Tagore’s reductive simplicity soon invited Namboodiripad’s criticism. As it was written during the pro-Muslim euphoria of the CPI’s ‘nationality period’, it is all the more remarkable to see Namboodiripad’s 1943 classic, A Short History of the Peasant Movement in Malabar spell out the rebellion’s motivations in no unclear terms: “The beginning of the riot was partly political and partly agrarian but very soon it developed into a communal movement.”13 Namboodiripad attacked Tagore and other “so-called Marxists” for neglecting a couple of “simple but relevant questions”—such as why the tenant movement and the subsequent rebellion had been restricted to Muslim-majority areas. Neither the bureaucracy nor the landlords had been partial towards Hindu tenants. Nevertheless, the latter had experienced the uprising as predominantly anti-Hindu. Also, Tagore had ignored the forced conversions, which “cannot by any stretch of imagination be explained away as part of a purely agrarian movement.”14

E M S Namboodiripad

Still, it was Namboodiripad’s very theoretical sophistication that eventually enabled him to arrive at a comprehensive absolution of the rebellious Moplahs, and in the end more or less confirm Tagore’s position. To begin with, despite admitting that “a certain percentage of the crimes are of a purely fanatical type” he was quick to identify culprits outside of the ‘masses’: What the corruptive khilafatist influence had been to Tagore, the mullahs were to Namboodiripad. Allegedly, it had been in their interest to turn “the anti jenmi [landlord] sentiments of the peasants into the anti-Hindu sentiments of the Moplahs.” It had come as no surprise, then, that the uneducated peasants had fallen for this. Rather, the remarkable fact was that there had been relatively few “fanatical outbursts”: 

“It clearly shows that with all his traditional illiteracy, backwardness and priest-riddenness, the Moplah peasant is much more a class-conscious peasant than a community-conscious Moplah.”15 

As to why the “class-conscious peasant” had taken a “partially communal turn,” then, Namboodiripad pointed to the withdrawal of Hindus from the movement when it turned violent. “The Moplah found that his Hindu compatriots […] deserted him; the military arrived to hunt him out of his abode; his Hindu neighbours helped the military against him.He naturally got enraged at them [!].”16 Having thus become victims both of the British military and the treacherous infidels, Namboodiripad considered it understandable that the Moplahs turned against Hindus, even common ones.

This rationalizing drive was topped off with a baffling appropriation of the movement’s leadership as suitable revolutionary material. Quite possibly this was a reflection of the CPI’s contemporary holistic embrace of resistive Muslim self-assertions, an embrace that tended to downplay rifts and differences in the exaltation of the greater Muslim cause. Consisting of “saintly Moplahs” strangely unconnected to the maligned ulema, the ideological (that is, religious) lapses of the uprising’s leadership were merely a matter of correct instruction and at any rate eclipsed by their merits as anti-British agitators and peasant leaders:

"Sincere anti-imperialists, they, however, think and speak in the terms of religion which had tremendous effect in rallying the Moplahs […] most of them were good material as peasant cadres if only there had been a good and efficient central leadership […] they showed their mettle as good organizers both before and during the rebellion."17 (emphasis added).

Namboodiripad’s reasoning was all the more remarkable because it concluded a text starting out with an attack on “so-called Marxists” for their ignorance of disagreeable communal facts. As an apparently much better Marxist, Namboodiripad could even imagine the very same leaders doing the very same thing under a properly, that is, communist-organized revolution.

A K Gopalan

His later positions display a similar, if somewhat more sophisticated rationalizing impulse. Emphatically sympathizing with the hunted and deserted Moplahs in a 1970 interview, his justification of their suspicions and aversions towards Hindus became more dogged in the same measure that the latters’ fears and apprehensions were devalued. Namboodiripad averred that the crucial, communally divisive factor had not been actual forced conversions, but rather the fear of them on the part of Hindus. Similarly, he estimated the number of killed Hindus to be quite low, as “it was not so much the number that mattered but the athmosphere [sic!] of tension.”18 Hence, he attributed the spike in the Malabar Arya Samaj’s popularity after the rebellion, which furthered the intercommunal divide, solely to Hindu phantasmagorias, outsourcing the irrational factor to the nonrebelling population segment that had developed essentially unjustified fear. The betrayed and beleaguered Moplahs, on the other hand, had had a rational foundation for their communal outrages as the few Hindus remaining in the area had actively cooperated with the British.19

In view of this background, it can be safely said that Namboodiripad’s seemingly contrary stance on the matter during the above-mentioned 1971 pension controversy originated in motivations of political distinction. Considering his other efforts to acquit the common Moplah peasant (if not the rebellion as a whole) from the charge of communalism, this was clearly an anti-CPI move designed to expose the rival party’s reactionary trends for political reasons rather than because of an evolution in his own positions. Mutual recriminations of the same pattern abounded in the years after the 1964 party split. Hence, the principal merit of Namboodiripad’s “most sophisticated analysis” (Robert Hardgrave) lies in the attainment of an impressive level of rationalization and exculpation, and in the inadvertent exposition of the mechanisms at work there.20

By temperament not prone to complicated theoretical analysis, popular Kerala communist leader A K Gopalan (1904–1977) confirmed the Moplah rebellion’s importance as a reference point for communist identification of resistive subjectivity. His 1973 autobiography confessed that the “Moplah rebellion excited [his] imagination.” Even while the rebellion had been “bereft of intelligent political leadership [and] well-conceived policy or programme, the brave deeds of my Muslim brethren who fought against imperialist oppression enthused me.”21 Notwithstanding their shortcomings, the rebelling Moplahs, braving the constraints of time and place, had managed to come out progressive in a political and a social sense:

"The class sense of Muslim peasants [of Malabar] has sprung from a century-long struggle against feudalism [!] [.…] The last of these struggles against feudalism took place in 1921 [….] There is no memorial yet to the countless martyrs who laid down their lives in the fight for land for the peasants."

Strikingly, Gopalan didn’t bother to explain away (or even mention) religious militancy. To him, one of the most renowned popular leaders of the South Asian communist movement to date and a native of Kerala to boot, the defining criterion seemed to be ‘activity from below’ plain and simple: The political self-assertion of a socially declassed population segment through a rebellion that counted landlords and foreign rulers among its enemies compensated for possible uglier aspects. Ideological motivations apart from those acknowledged by coarse Marxism seemed either irrelevant or non-existent to Gopalan’s perspective, mirroring the entire party’s blind proximity to fundamentalist currents.

__________________________________________

1. “The Revolutionary Movement in India,” Inprecorr, Roll No. 1921/3-B, 18.

2. Izvestia, May 11, 1922, quoted in Home/Poll/1922 Nr. 884, 5–6.

3.Home/Poll/1924 Nr. 261, 110 (quote); Petrie, Communism in India, 283.

4.“Telegram to the Government of India, Home Department, No. M. 163,” in Tottenham, The Mapilla Rebellion, 200. See also “Note on Malabar affairs,” in ibid., 32, and “Letter from the District Magistrate,” in ibid., 17.

5. Quoted in “Materialism vs. Spiritualism,” Vanguard, 1 August 1923. This was long after Roy’s embrace of the rebellion in his manifesto the 1922 Gaya Congress.

6. Ibid.

7. “Economics of Communal Conflict,” Masses of India, January 1925.

8. “The Calcutta Riot,” Masses of India, May 1926.

9.The state government had considered the rebels freedom fighters and as such entitled to special pensions. The central government refused to comply because compatriots had been among the rebellion’s victims as well, triggering an intense debate in Kerala whether the great rebellion belonged to the national movement or not. See Menon, Malabar Rebellion, 475–7.

10. Saumyendranath Tagore, Peasants Revolt in Malabar, 1921, PCJ CPI 2A, 5 (quote), 10–12. 351 Ibid., 16–18.

11. Ibid., 24.

12. E. M. S. Namboodiripad (interviewee), 3, 5 (quote).

13. Namboodiripad, “A Short History,” 179, 182.

14. All quotes ibid., 174–5.

15. Ibid., 184. This motive was dominant in Namboodiripad’s writings on the matter; see Namboodiripad, A History of India, 177.

16. Namboodiripad, “A Short History,” 184.

17. Namboodiripad (interviewee), 20, 22.

18. Ibid., 26.

19. Robert Hardgrave Jr, The Mappilla Rebellion, 90.

20. A K Gopalan, In the Cause of the People: Reminiscences (Bombay: Orient Longmans 1973), 9.

21.Ibid., 249.

* Note: It is V S Sreenivasa Sastri. There was no Gayatri Iyer in Congress and Gayatri is a female name in India- Ramachandran

DALIT SHIVA CONSECRATED

A Dalit Guru, Who Preceded Narayana Guru

When Sree Narayana Guru, the social reformer saint consecrated a Shiva idol at Aruvippuram in 1888, it was a revolution and a break of tradition. The Nambudiri brahmins questioned the legitimacy of a lower caste Ezhava, installing an idol in a temple, and termed it blasphemy. Guru remarked sarcastically, "I have installed an Ezhava Shiva."

Guru, well-learned in the Hindu scriptures, wrote after the consecration: "This is the model abode where everyone will live in brotherhood, without animosity due to differences of caste and religion". 

In Travancore, the lower castes got entry into the temples only after November 12, 1936. The Temple Entry Proclamation was issued by Maharaja Chithira Thirunal Balarama Varma on that day.

It was during his wandering life that Narayana Guru came upon Aruvippuram. He decided to build a place of worship open to all castes. He picked up a stone from the nearby Neyyar River and used it as an idol for the temple and consecrated it. He set up other temples at Aluva, Vypin, Cherai and Moothakunnam.

But the first Ezhava to consecrate a temple was Arattupuzha Velayudha Panikkar. Panikkar, an Ezhava noble, had consecrated a Shiva temple, the Njaneswara temple in 1852,  at Karthikappally. The installation of the idol was done by a non-Brahmin Tantri, Viswanathan Gurukkal, of Kandiyur, Mavelikkara. Panikkar had also selected a non-Brahmin to do the daily pujas. The next year, Panikkar built a Shiva temple at Cheruvaranamkara, Thanneermukkam, near Cherthala. Panikkar had learned the temple rituals by impersonating himself as a Brahmin and staying at the Vaikam Mahadeva temple. He was also the first non-caste Hindu to learn Kathakali. He established a Kathakali troupe of Ezhavas in 1862.

Omal enters

Between these two  Shiva installations, a Dalit revolution took place at Kuriyannoor, near Kozhencherry in today's Pathanamthitta district. In 1875, Omal, belonging to the Pulaya community, built a  temple and installed a Shiva idol. The reformation in Kerala has unsung heroes like Omal. He consecrated the Mahadeva temple on top of Mayiladumpara, and it still exists.

The renewed interest in Omal has been ignited by the notes on him, unearthed from the archives of the Karipalli Nair family of Kuriyannoor. These notes were authored by K K Sankaranarayana Pillai, in 1952. In his foreword to the notes, Pillai says that he got the details on Omal from his grandma, Nangeli. Thuruthipallil Narayanan Vaidyan's collection of poems, Ganamanjari, contains a poem on Omal, Omal Keerthanam.

The life story of Tapaswi Omal began to trickle down in bits and pieces, from the 1980s onwards. Two Malayalam dailies were reported in 1988 and 1989 on Omal's spiritual journey. Now, Orna Krishnankutti, a Dalit activist, has written a booklet on Omal which is available on Amazon Kindle.

The dailies towards the end of the 1980s had based their reports on Omal, on the accounts of fourth-generation members of his family, M K Kesavan, Kuravankuzhichira Omal and Vidwan K K Sankaranarayana Pillai.

Omal was born in Kuttanad in 1825. His family were the slaves of Idanat Idathil Thampuran and he was bought along with his family as slaves by the wealthy Karipalli Nair family of Kuriyannur, in 1845. Omal's family belonged to a gotra called Thachanillom among the Pulayas.

Slavery had been abolished in Travancore by a royal proclamation on December 5, 1812, by Rani Gowri Lakshmi Bayi. But the proclamation stipulated that the slaves attached to the soil and agriculture would remain slaves.

Omal was the elder son of Karumban Koran and Maikkuzhiyil Thevi. He had five siblings: Kannan, Palan, Azhakan, Daivathan and Kuliri.

It is said that Omal was spiritually inclined from early in life. Like Narayana Guru, he also got married, and his wife was Thaliri. They had five children: Mathura, Kuruka, Kuliri, Kochomal and Kannan.

Omal listened secretly to the rendering of the Ramayana and Bhagavad Gita, by the Karipalli family head, Narayanan Nair. Nair, in turn, encouraged Omal in his spiritual pursuits. He sent Omal for studies in the nearby Thuruthipallil house, where Ezhava scholar Narayanan Vaidyan taught Bhagavatha. Omal assisted Nair in his pujas. On a Shivaratri day, when Nair's family members objected to a dalit assisting in pujas, Nair extolled Omal's dedication. On that day, Nair gifted a Rudraksha chain to him. After Nair's death, Omal had been a shadow to his nephews.

Mayiladumpara Mahadeva Temple

The author of Omal Keerthanam, Narayanan Vaidyan (1903-1984), belonged to the third generation. Narayanan Vaidyan had heard stories about Omal from his father, Unnan Vaidyan. Omal Keerthanam describes Omal wearing ochre, rudraksha and soolam. He had untended hair.

Omal’s family members remember that he was enamoured by an encounter in the Sambari Mahatmya episode of Shiva Purana. One day, Chandaka the hunter sees the remains of a Shiva temple. Prince Simhakethu met Chandaka who was wielding a Shivalinga, on his hand. The lower caste, Chandaka, asked the prince whether he had the right to do pujas. The prince told him that anyone is free to offer pujas to a Shivalinga, chanting the Panchakshari.

While continuing as an agricultural labourer, Omal used to visit Aranmula, to pray to Parthasarathy. Since entry for him was banned, he prayed to the god from the opposite bank of the river Pampa. There was a hundi established on this bank for the lower-caste devotees to make offerings.

After one such visit to Aranmula, during the consecration of the new flag mast in 1873, Omal didn't go back with his colleagues. He submerged himself in the Infinity, praying intensively, eyes shut. He had crossed the border that was earmarked for the Dalits. When he opened his eyes, he saw that people had poured cow dung water over his entire body. He realised once and for all that the temples are for the elite and will always be closed for the Dalits. He left the noble's home to seek his Lord- he began a deep penance on top of Mayiladumpara. He sustained himself for 41 days, on water and basil leaves. The basil water was provided by the Nair family. 

At the end of it, Omal drowned in the river and came atop with a rock. He carved out his Shiva, the dalit Shiva, out of the rock, using his axe, and installed it atop Mayiladumpara. It was Maha Shivaratri, March 6, 1875 (1050 Kumbham 24). The temple, a hut, also had Kali, looking to the West. When the Aranmula temple authorities protested, he quoted Shiva Purana. Then, according to his family members, an absolute utterance emanated from him: "നാലു കടങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത ഒരാൾക്കേ എന്നെ തടയാനാവൂ - മുൻ കടം, തൻ കടം, സങ്കടം, അപകടം." (Only a person free of four debts will be able to prevent me- previous debts, self-debts, distress and danger.) It means one who is free from the cycle of birth and death alone is competent to prevent him from the consecration.

After Kuriyannoor, he consecrated another Shiva temple at Valiyakulam, Ranni, in 1888. While the Ranni temple is in the hands of the SNDP today, Kuriyannoor temple is administered by Kerala Pulaya Maha Sabha (KPMS). 

Omal attained samadhi on August 2, 1908 (1083 Karkatakam 18). His year of death is recorded in Omal Keerthanam. After his death, the temple was renovated by Dalit leader Azhakananda Swamikal, who was in the vanguard of the Vaikam and Chengannur temple entry struggles. He had also two Dalit leaders, Kurumban Daivathan and Vellikkara Chothi, with him to fight at Vaikam.

The temple created by Omal has grown into a great temple today. It has a well 750 feet above the river water level. The area of the single rock on which the temple stands comes to almost one acre. And the soul of Omal is sure to reverberate through Kerala history in the coming decades.

© Ramachandran 

KEY BENEFITS OF MANAGED HOSTING FOR E-COMMERCE

Your e-commerce site, online store or website never wishes to waste time, energy or money managing servers. Commonly, web businesses face a crisis due to server issues. The  solution is to hire a managed hosting service.This article will look at the benefits of managed hosting.

____________________________________________________

• What is Managed Hosting?

• Benefits of Managed Hosting

• Conclusion 

_____________________________________________________

What is Managed Hosting?

Managed hosting means the service provider looks after all the server issues. You get  servers and technical support  from your hosting partner and you pay them. Reversely, there is unmanaged hosting-the provider rents you the server and you do the maintenance. 

There is also a middle path known as self-managed hosting. Here, you are responsible for running the servers.The provider does just basic maintenance. 

In managed hosting, the hosting provider or company handles administration, set up, technical support and management of your servers, 24x7. The hosting company ensures your website stays up running. 

Web Hosting makes available for online viewing files that comprise a website. It provides storage space and enables individuals and organizations to post a web page or website on the internet. 

WordPress Hosting, a type of web hosting, is  pre-configured and optimized for WordPress CMS (Content Management System). Another type, Cloud Hosting allows you to utilize multiple servers, instead of a single one.

Benefits of Managed Hosting

There are at least six business as well as technical benefits for managed hosting:

1. It is Time-saving

You run a small business and the time spent on managing your servers and managing the system admins who do them is a waste. You could spend this valuable time to enrich your business. You have to focus on the growth of your business rather than worrying about the servers. This is true at the best and worst of times. 

2. It is Cost-saving

Managed hosting helps your company to be involved only in the essential business processes, cutting operating costs. You may find it expensive to maintain a wide array of accountants, internally. Only a few major accounting firms can afford the budget to have a whole IT team. Managed hosting also cuts spending on hiring and training since professional technicians know the latest industry requirements.

A managed cloud hosting service provider can take care of it. A provider will have hosting plans that suits your budget. For a blog or small site with SSL, the basic plan can be as low as just $ 5.

3. It Performs Well

A managed cloud hosting provider ensures the latest accounting technology. You will have access to top-class data and accounting software. The provider will inspect the existing networks to make improvements and achieve your business objectives. 

The provider is constantly scanning the operating system. Fast responses increase your business's goodwill and improve productivity. The  provider resolves your IT issues instantly. You can create a support ticket and follow it up, through emails, chats or phone.

4. Reduced Risk

In terms of data security, the managed hosting infrastructure is superior. It employs advanced security instruments to protect sensitive data. These include:

● Data encryption aimed at safe  data transmission

● Multi-level authentication for secure access

● Intrusion detection for identifying and prevention of harmful data 

● 24x7 data traffic and server monitoring to intercept suspicious behaviour

● Access control permission facilities for file access

● Protection against brute force attack

● Anti-malware and Antivirus 

The most basic standard security measure for a hosted website is having a free SSL certificate. 

5. It is Reliable

Managed WordPress hosting helps you develop custom WordPress themes, designing sites, without worries. Apart from the hardware expertise, a provider usually includes additional features designed to reduce the burden of site owners. Managed WordPress hosting is ideal for e-commerce owners, freelancers and creative agencies. Hence,  33% of the Internet runs on WordPress.

6. It is Scalable

If you sell products online, you would have seen sales and traffic peaks around holidays such as Christmas, Mother's Day, Holi or Valentines Day. Scalable web hosting allows storage, added bandwidth instantly to meet increased needs. When your site grows in terms of traffic and assets, the hosting provider offers access and stability.

Conclusion

Managed web hosting is different from its relative, dedicated web hosting.In dedicated server hosting, a  server is dedicated to a single customer. You may not have the internal expertise to manage a mission-critical server. It is also possible that you need it, but can’t spare the resource. 

In these circumstances, managed web hosting is the best option.Though managed web hosting is costlier than dedicated web hosting,  it takes care of your IT needs 24x7. The hosting partner takes care of your site and ensures that in the worst scenario, they can restore everything. They guarantee you peace of mind.

© Ramachandran