Wednesday, 12 January 2022

CARBON-NEUTRAL EFFORTS IN INDIA AND CHINA

Paving the Way to a Carbon-Neutral Future

By Rama Chandran

This article of mine was published in the September-October 2021 issue of the China-India Dialogue.

At the recently concluded COP26 (UN Climate Change Conference of the Parties) summit, India pledged to reach net-zero carbon emissions by 2070, a date two decades beyond the target set by COP26 organizers and the host, the U.K. India also vowed to reduce the carbon intensity of its economy by 45%. India had five climate-related pledges, including meeting 50% of its energy needs by renewable means by 2030.

India is the world's third-largest carbon emitter, behind China and the U.S. India represents 17% of the world's population and 5 per cent of the carbon emissions. Russia and Japan share the fourth and fifth places respectively. China emits 10.06 billion metric tons of carbon dioxide a year, while the U.S. follows with 5.41, India 2.65, Russia 1.7, and Japan 1.6 MT. Measured per person, however, India's emissions are ranked 140th globally. The U. S. is 14th, and China, 48th.


The landmark Paris accord was signed by nearly 200 countries in 2015 to limit rising global temperatures to two degrees Celsius above pre-industrial levels and to pursue efforts to cap heating to 1.5 degrees Celsius. But to do so, the world needs to almost halve greenhouse gas emissions in the next eight years and reach net-zero emissions by 2050. This threshold is a crucial global target because so-called tipping points become more likely beyond this level. Tipping points refer to an irreversible change in the climate system, locking further global heating.

As the world confronts a changing climate, it looks for direction at the Asian superpowers, India and China. Their decisions could either doom the efforts to curb greenhouse gas emissions or jump-start them.

Daily emissions globally decreased by as much as 17 per cent during the COVID. According to Carbon Brief, India's carbon dioxide emissions fell by 30 per cent in April 2020, compared with the same month in 2019. But India's emissions are set to rise in the years ahead as economic growth propels the energy demand. Emissions in India grew 1.8 per cent in 2019, at a much slower pace than in 2018.

India is the only major country in the world where actions to combat emissions are compatible with limiting global warming to an average of 2 degrees Celsius, according to Climate Action Tracker. Indian officials say they will meet two significant pledges under the Paris agreement on climate change ahead of schedule. India has promised to ensure that 40 per cent of its electricity-generation capacity comes from non-fossil fuel sources by 2030. It will also reduce its "emissions intensity" — a ratio of total emissions to gross domestic product — by at least one-third compared with 2005 levels. India has increased its solar-energy capacity more than twelvefold since 2014 and launched initiatives to save electricity. Coal will remain a significant part of India's power sector in the coming decades too.

In 2018, India installed almost as much new solar generating capacity as the U. S. did. India would double its target for installed renewable-energy capacity to 450 gigawatts.

The Chinese plan

Like India, China's aim for net-zero is also well beyond the 2050 target.

China has made two significant pledges under the Paris accord, to reduce its emissions intensity by at least 60 per cent by 2030 and to generate 20 per cent of its power from non-fossil fuels. China has promised to become carbon neutral before 2060 and begin cutting its emissions within the next ten years. During the COP26 summit, the Chinese President said that China would vigorously develop renewable energy and build wind and solar power stations. Ahead of the COP26 conference, China released an ambitious action plan to peak carbon dioxide emissions before 2030. According to it, the share of non-fossil energy consumption will be about 25 per cent, and carbon dioxide emissions per unit of GDP will drop by more than 65 per cent compared to 2005 levels. China's State Council has put forward the main objectives for the 14th Five-Year Plan period (2021-2025) and the 15th Five-Year Plan period (2026-2030), which includes increasing the share of non-fossil energy consumption, improving energy efficiency and reducing carbon dioxide emissions.

The action plan outlines vital tasks, including promoting green and low-carbon transportation, advancing a circular economy and supporting technological innovation. China will develop a unified and standardized carbon emissions statistical accounting system, improve laws, regulations and standards, optimize economic policies, and establish sound market mechanisms. For international cooperation, China will be involved in global climate governance, carry out green cooperation in its economy, trade, technology and finance, and advance the construction of the Belt and Road initiative.

On October 12, while addressing the leaders' summit of the 15th meeting of Conference of the Parties to the Convention on Biological Diversity, the Chinese President said that it will implement a "1N" policy framework for carbon peak and carbon neutrality. The country has begun constructing 100-million-kw wind, photovoltaic power projects in desert areas.

How can China reach carbon neutrality before 2060? Planners point out that China must begin to generate most of its electricity from zero-emission sources and then expand the use of this clean power wherever possible, such as switching to electric cars.

By 2030, 40 per cent of vehicles sold in China will be electric. The government has adopted policies to encourage plug-in electric vehicles (EVs). Since buying an EV costs more, in 2009, the government began to provide subsidies for EV purchases. But paying for the contributions became costly, and China's policymakers planned to phase out the donations at the end of 2020 and instead impose a mandate on car manufacturers. The order requires that a certain percentage of all vehicles sold by a manufacturer each year be battery-powered. Every year, manufacturers must earn a stipulated number of points awarded for each EV produced based on a formula that considers range, energy efficiency, and performance.

It will also need technologies to capture CO2 released from burning fossil fuels or biomass and store it underground, known as carbon capture and storage (CCS). China currently has only one large CCS facility. Seven more are being planned.

For China to achieve its target, electricity production would need to more than double, to 15,034 terawatt-hours by 2060. This would be driven by a massive ramp-up of renewable electricity generation over the next 40 years, including a 16-fold increase in solar and a 9-fold increase in wind. Nuclear power would need to increase 6- fold, and hydroelectricity to double to replace coal-fired power generation. Fossil fuels, including coal, oil and gas, would still account for 16 per cent of the energy consumed, so they would need to be paired with CCS or offset by new forest growth and technologies that can suck CO2 directly out of the atmosphere.

Tsinghua University's Institute of Climate Change and Sustainable Development has led a major national project on China's low-carbon future. The work was presented at a meeting attended by environment officials on October 12. Under the plan, emissions would continue to rise, from 9.8 gigatons of CO2 in 2020 to around 10.3 gigatons in 2025. They will then plateau for five to ten years before dropping steeply after 2035 to reach net-zero by 2060. If trends in the cost of renewables technology continue, more than 60 per cent of China's electricity could come from non-fossil fuels by 2030.

The Energy Research Institute of the National Development and Reform Commission (NDRC) in Beijing estimates the emissions to peak in 2022, at around 10 gigatons of CO2, followed by a steep drop to net-zero by 2050. To achieve net-zero, electricity production would double to 14,800 terawatt-hours by 2050. This output would be generated mainly by nuclear power (28%), followed by wind (21%), solar (17%), hydropower (14%) and biomass (8%). Coal and gas would make up 12 per cent of electricity production. This means that China's nuclear capacity — currently 49 gigawatts across some 50 nuclear power plants — would need to increase 5-fold to 554 gigawatts by 2050. This model proposes that some 850 gigawatts of power generated from coal, gas and biofuels could be fitted with technologies that capture and store carbon emissions. 

Coal-fired power accounts for almost 65 per cent of the country's electricity generation, with more than 200 new coal-fired power stations. In making the shift from coal, China needs to consider the economic security of some 3.5 million workers in the coal mining and power industry. The Chinese President has said that the country would phase down coal consumption in its 15th five-year plan, which starts after 2025.

The Somersault by the U.S.

 In 2017, President Trump announced that he was withdrawing the U. S.  from the Paris climate agreement, a move that nullified the country's commitment to cut emissions. But the U.S. is now trying to plunge back into the climate fight. President Biden addressed a virtual climate summit in April 2021, attended by the leaders of three dozen countries. Japan set a goal of reducing emissions by 46 per cent by 2030. South Korea pledged to end public financing for new overseas coal-fired power plants. Among the most substantial pledges was the European Union's 55% reduction, which was codified into law in April 2021. The U.K. boosted its target to 78 per cent by 2035. Russia made a promise to "significantly reduce the net accumulated emissions by 2050."

 The U.S. announced that it would cut its planet-warming emissions by 50 to 52 per cent by 2030. The U.S. carbon goal still falls 5 to 10 percentage points short of what's needed to avoid the worst impacts of climate change. The environmental groups were disappointed that Biden didn't provide a timeline for phasing out the use of fossil fuels. U.S. climate envoy John Kerry has acknowledged scepticism from world leaders who questioned whether Biden's promises would endure.


© Ramachandran

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Monday, 3 January 2022

ജോലി വിടുന്നത്, സർഗ്ഗ പ്രക്രിയ : രാമചന്ദ്രൻ


'സാഹിത്യ വിമർശം' ത്രൈമാസികയുടെ ജനുവരി -മാർച്ച് 1922 ലക്കത്തിൽ വന്ന അഭിമുഖം.


രാമചന്ദ്രൻ, താങ്കൾ മലയാള മനോരമ വിടാൻ കാരണം എന്താണ്?

ഞാൻ മലയാള മനോരമയിൽ നിന്നല്ല, അതിൻറെ ഇംഗ്ലീഷ് വാരികയിൽ നിന്നാണ് പോയത്. തിരുവനന്തപുരത്ത് മനോരമയുടെ രാഷ്ട്രീയ ലേഖകൻ ആയിരിക്കെയാണ്, എന്നെ ആ വാരികയിലേക്ക് നിയോഗിച്ചത്. ആ നിർദ്ദേശം എനിക്ക് മുന്നിൽ ഉടമകൾ വയ്ക്കും മുൻപ് മനോരമയുടെ പത്രാധിപ സമിതിയിലെ ഉന്നതരുടെ യോഗം അവർ വിളിച്ചിരുന്നു. എന്നെ തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്ന് മാറ്റരുത് എന്നാണ്, ആ യോഗം അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. എന്നാൽ, അടുത്ത ദിവസം തന്നെ എന്നെ വിളിച്ച് ഉടമകൾ എന്നോട് സമ്മതം ചോദിച്ചു. ഞാൻ നിരസിച്ചു. എങ്കിലും തുടർന്നുള്ള സ്‌നേഹപൂർണമായ നിർബന്ധത്തിന് ഞാൻ വഴങ്ങി. ഇഷ്ടമായല്ല ഞാൻ പോയത് എന്നർത്ഥം.

അന്ന് തിരുവനന്തപുരത്ത് ഞാൻ വീട് വച്ച് ആറു മാസമേ ആയിരുന്നുള്ളൂ. രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങൾ തീരെ ചെറിയ ക്‌ളാസുകളിൽ ആയിരുന്നു.

ആ വാരികയിൽ നേതൃ പ്രതിസന്ധി ഉണ്ടായിരുന്നു. മലയാള പത്ര പ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്ന് ഒരാൾ മുതിർന്ന പദവിയിൽ അവിടെ ചെന്നതിൽ ചിലർക്ക് നീരസവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് ജോലി അറിയാം. പാര അറിയില്ല. ആ സാഹചര്യത്തിൽ, എൻറെ ശീലങ്ങൾ മാറിയില്ല. "ഞാൻ നാളെ മുതൽ മനോരമയിൽ പോകുന്നില്ല; എനിക്ക് വിവരമുണ്ട്. നിന്നെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം" എന്ന് ഞാൻ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞു. അവർ സമ്മതിച്ചു. ജോലി വിടുന്നത് ഒരു സർഗ്ഗാത്മക പ്രവർത്തനമാണ്.

അക്കാലത്തെ പത്ര പ്രവർത്തന രംഗത്തെയും ഇക്കാലത്തെയും താരതമ്യം ചെയ്യാമോ?

 പഴയ കാലമായിരുന്നു നല്ലത് എന്ന പട്ടാളക്കാര സ്‌മൃതിക്കൊപ്പം ഞാനില്ല. അച്ചടി മാധ്യമത്തെക്കാൾ ദൃശ്യത്തിന് പ്രാധാന്യം വന്നു. പത്രത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നവർ രണ്ടാം തരം പൗരന്മാർ ആയി. അവർക്ക് ദേശസാൽകൃത ബാങ്കിലെ പ്യൂണിൻറെ ശമ്പളം പോലും ഇല്ലാതായി. പത്രങ്ങൾക്ക് നല്ല പ്രതിഭകളെ കിട്ടാതായി. നാം വാർത്തകൾക്കായി ഇന്ന് പത്രങ്ങളെ ആശ്രയിക്കുന്നില്ല; സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങളാണ് മുന്നിൽ. മനോരമ പത്രം അഞ്ചു മിനിറ്റ് കൊണ്ട് മറിച്ചു നോക്കി വായനക്കാരൻ ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. അത് സംഭവിക്കാതിരിക്കാൻ, പത്രം മൂല്യ വർദ്ധിത ഉൽപന്നം ആകണം. അത് സംഭവിക്കുന്നില്ല. ഗാന്ധിയെപ്പറ്റി കൽപറ്റ നാരായണനും ആനന്ദ് നീലകണ്ഠനും ചർച്ച ചെയ്താൽ മൂല്യ വർധന ഉണ്ടാവില്ല; ചേതൻ ഭഗത് എന്ന നാലാംകിട എഴുത്തുകാരൻ ഭാഷാപോഷിണിയിൽ ആഘോഷിക്കപ്പെട്ടാലും, മൂല്യവർദ്ധന ഉണ്ടാവില്ല. ഇതൊക്കെ തറവേലകൾ മാത്രമാണ്.


മലയാളത്തിലെ പ്രഗത്ഭരായ പത്രപ്രവർത്തകർ ആരെല്ലാം ആയിരുന്നു? ഇന്ന് എടുത്തു പറയാവുന്നവർ ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ ?

 മനോരമയിലെ ബാബു ചെങ്ങന്നൂർ ഓൾറൗണ്ടർ ആയിരുന്നു.അദ്ദേഹത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി കുറെ ഇതിഹാസ കഥകളുണ്ട്. ഞാൻ വിദ്യാർത്ഥി ആയിരിക്കെ, അദ്ദേഹം ലിയോൺ യൂറിസിൻറെ 'ആൻഗ്രി ഹിൽസ്' മനോരമ വരാന്തപ്പതിപ്പിൽ പരിഭാഷ ചെയ്തത് വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. കോംഗോ യുദ്ധം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ അവിടെ പോയിരുന്നു. കേസരി ബാലകൃഷ്ണ പിള്ള, ടി കെ മാധവൻ, സി ജെ തോമസ്, എൻ വി കൃഷ്ണ വാരിയർ, എം ടി വാസുദേവൻ നായർ, കളത്തിൽ വർഗീസ്, കാമ്പിശ്ശേരി കരുണാകരൻ, കെ ആർ ചുമ്മാർ, ടി വി ആർ ഷേണായ്, പി കെ ബാലകൃഷ്ണൻ, തോമസ് ജേക്കബ്, പി രാജൻ, എൻ എൻ സത്യവ്രതൻ, എസ് ഭാസുര ചന്ദ്രൻ, ജി ശേഖരൻ നായർ, പി രവികുമാർ, രവി മേനോൻ, ഡി വിജയ മോഹൻ തുടങ്ങി അന്നും ഇന്നുമായി പലരുമുണ്ട്. ഷേണായ് എഴുതിയിരുന്നത് ഇംഗ്ലീഷിലാണ്. മലയാളത്തിലെ ഏറ്റവും മോശം പത്രപ്രവർത്തകൻ സ്വദേശാഭിമാനി രാമകൃഷ്ണ പിള്ള തന്നെ. മലയാള പത്ര പ്രവർത്തനത്തിൻറെ പിതാവ് ചെങ്കളത്ത് കുഞ്ഞിരാമ മേനോൻ ആണ് -അദ്ദേഹമാണ്, സ്വദേശാഭിമാനിയുടെ വൃത്താന്ത പത്ര പ്രവത്തനത്തിന് അവതാരിക എഴുതിയത്. അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി വി കരുണാകരൻ നമ്പ്യാർ ഒരു പ്രബന്ധം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

സ്വദേശാഭിമാനി മോശമാണെന്ന് പറയാൻ കാരണം? കേസരിയെപ്പറ്റി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ?

സ്വദേശാഭിമാനി രാമകൃഷ്ണ പിള്ള എന്തുകൊണ്ട് തരം താണ പത്രപ്രവർത്തകൻ ആണ് എന്ന കാര്യം, ഞാൻ 'സ്വദേശാഭിമാനി:ക്ലാവ് പിടിച്ച കാപട്യം' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. വക്കം മൗലവി എന്ന പത്ര ഉടമയെ കുത്തു പാള എടുപ്പിച്ചു. നിക്ഷിപ്ത താൽപര്യങ്ങൾ ആണ് പത്രത്തിൽ നിരത്തിയത്. ദിവാൻ പി രാജഗോപാലാചാരി തിരുവിതാംകൂറിൽ എത്തുമ്പോൾ, ഇംഗ്ലീഷിൽ മുഖ പ്രസംഗം എഴുതിയാണ് പിള്ള സ്വാഗതം ചെയ്തത്. പിള്ളയുടെ നെയ്യാറ്റിൻകരയിൽ നിന്ന് നിയമ സഭയിലേക്കുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നിയമ വിരുദ്ധമായി കണ്ട് അസാധുവാക്കിയപ്പോഴാണ്, പിള്ള ദിവാനെതിരെ തിരിഞ്ഞത്. കൊച്ചിയിൽ ദിവാനായി, എറണാകുളത്തു നിന്ന് ഷൊർണൂർക്ക് തീവണ്ടിപ്പാത പണിത് മിടുക്ക് തെളിച്ചയാളായിരുന്നു, രാജഗോപാലാചാരി. അദ്ദേഹം അധഃസ്ഥിതർക്ക് ഒപ്പം നിന്നു. അയ്യങ്കാളിയെ നിയമസഭയിൽ അംഗമാക്കി. അത് പിള്ളയ്ക്ക് പിടിച്ചില്ല. അവർണ്ണർക്ക് സ്‌കൂൾ പ്രവേശനം നൽകിയതും പിള്ളയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായില്ല. ഞാൻ പിള്ളയെ തുറന്നു കാട്ടി എഴുതിയ പുസ്തകം ഇറക്കിയത് എസ് പി സി എസ് ആണെങ്കിലും, അത് അവർ തിരുവനന്തപുരം ഷോറൂമിൽ വിറ്റില്ല.

കേസരിയെപ്പറ്റി കെ പി അപ്പൻ ധാരാളം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. സ്വദേശാഭിമാനിക്ക് ആഴമില്ല; കേസരിക്ക് അതുണ്ട്. എന്നാൽ, ചരിത്രം എഴുതുമ്പോൾ, വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ കേസരി എഴുന്നള്ളിച്ചിട്ടുണ്ട്. അലക്‌സാണ്ടറെയാണ് നാം മുരുകൻ ആയി ആരാധിക്കുന്നതെന്നും അലക്‌സാണ്ടർ ലോപിച്ചതാണ് സ്കന്ദൻ എന്നുമൊക്കെ കേസരി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. കേസരിക്ക്, സ്വദേശാഭിമാനിയെ മതിപ്പുണ്ടായിരുന്നില്ല.സ്വദേശാഭിനിയെപ്പറ്റി സി ജെ തോമസ് നന്നായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ, പി കെ ബാലകൃഷ്ണൻ പിള്ളയെ പൊളിച്ചപ്പോൾ, തനിക്ക് തെറ്റ് പറ്റി എന്ന് സി ജെ സമ്മതിച്ചതായി (എം .കെ) സാനു മാഷ് എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

താങ്കൾ കണ്ടിട്ടുള്ള ഏറ്റവും നല്ല മലയാള പത്രം ഏതാണ് ?

ചിലപ്പോൾ മലയാള മനോരമ നന്നാകാറുണ്ട്.

മനോരമയുടെ എഡിറ്റോറിയൽ പേജിൽ വരുന്ന ലേഖനങ്ങൾക്ക് നിലവാരമുണ്ടോ? പല ലേഖനങ്ങളും മണ്ണാങ്കട്ടകളെ പൊക്കുന്നതല്ലേ ? എൻ എസ് മാധവൻറെ പംക്തി എങ്ങനെ? ആ പത്രത്തിൽ വാർത്ത കുറവും പരസ്യം അധികവും അല്ലേ ?

 പൊതുവെ മലയാളത്തിൽ പ്രൊഫഷനലിസം കുറവാണ്. ഏറ്റവും ഒടുവിൽ, പ്രൊഫഷനലിസം തീരെയില്ലാത്ത ഒരു പത്രത്തിൽ നാല് മാസം ജോലി ചെയ്തു. ഞാൻ വിദ്യാർത്ഥി ആയിരുന്ന കാലത്ത്, മനോരമയുടെ എഡിറ്റോറിയൽ പേജ് ആണ് ആദ്യം നോക്കിയിരുന്നത്. ഇന്ന് പത്രം പൊതുവെ മറിച്ചു നോക്കുന്നേയുള്ളൂ. പത്രം, പരസ്യ വരുമാനം കൊണ്ട് ഉപഭോക്താവിന് സബ്‌സിഡി നിരക്കിൽ നൽകുന്ന അപൂർവ ഉൽപന്നമാണ്. പരസ്യം കഴിഞ്ഞുള്ള ഭാഗം മൂല്യ വർദ്ധിതമായി ഉപയോഗിക്കാൻ വിവരം വേണം. മനോരമയിലെ വാർത്തകളിൽ എഡിറ്റിങ്ങിൻറെ അഭാവം വളരെ വലുതാണ്. കൊച്ചിയിൽ പ്രധാന മന്ത്രി ആയിരുന്ന ടി കെ നായരെപ്പറ്റി മനോരമ ഞായറാഴ്ച പതിപ്പിൽ വന്ന ഫീച്ചർ ഒട്ടും എഡിറ്റ് ചെയ്തിരുന്നില്ല. മാധവൻറെ പംക്തി ഞാൻ വായിക്കാറില്ല. അത് പേജിൻറെ മുകളിൽ നിന്ന് താഴെ വരുന്ന സ്ഥിതിക്ക്, കൂടുതൽ താഴേക്ക് പൊയ്‌ക്കോളും.

ഞായറാഴ്ച പതിപ്പ് മാതൃഭുമിയുടേതാണ്, നല്ലത്.

മലയാളത്തിലെ വാർത്താ ചാനലുകളെപ്പറ്റി എന്താണ് അഭിപ്രായം? മികച്ച നിലവാരം ഏതിനാണ് ? മികച്ച അവതാരകൻ ആരാണ്?

പത്രങ്ങളെക്കാൾ വലിയ പരിമിതി ചാനലുകൾക്ക് ഉണ്ട്. ഒരു ഗുണവുമുണ്ട് -തെറ്റ് പറ്റിയാൽ നിമിഷecharങ്ങൾക്കകം തിരുത്താം. പത്രത്തിന് തിരുത്താൻ ഒരു ദിവസമെങ്കിലും വേണം. കൂട്ടത്തിൽ ഭേദം ഏഷ്യാനെറ്റ് തന്നെ. വേണു ബാലകൃഷ്ണൻ നല്ല അവതാരകൻ ആയിരുന്നു എന്ന് ഭൂതകാലത്തിൽ പറയാം.നല്ല ഭാഷാ സ്വാധീനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ വിനു വി ജോൺ നന്നാകാറുണ്ട് -സഭകളെ പുച്ഛിക്കുമ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ചും. നല്ല ടി വി ലേഖകനാണ്, ബിജു പങ്കജ്.

എഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിലും താങ്കൾ ശ്രദ്ധേയനാണ്. തുറന്നു പ്രതികരിക്കുന്നതിൽ താങ്കൾ കാണിക്കുന്ന തന്റേടം മാനിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെ .

 നന്ദി. തുറന്നു പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ, സത്യം പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ, ഉറക്കം വരില്ല. വാക്കും പ്രവൃത്തിയും രണ്ടല്ല. ജോലി പ്രധാനമാണെന്ന് കരുതുന്നില്ല. കർമ്മമാണ്, പ്രധാനം.

ജേക്കബ് രാമവർമ്മൻറെ ജീവിതം ആധാരമാക്കി എഴുതിയ 'പാപസ്‌നാനം' രചനാപരമായി സവിശേഷതയുള്ളതാണ്. എന്നാൽ, അത് വേണ്ടവിധം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടില്ല. കാരണം എന്താവും ? സ്വാഭിപ്രായ ധീരത അപകടമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

 അത് എസ് പി സി എസ് നു കൊടുത്തതാണ് ഒന്നാമത്തെ തെറ്റ്. ഒരു വാരിക പരമ്പരയായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ തയ്യാറായപ്പോൾ, ചില കാരണങ്ങളാൽ നടക്കാതെ പോയത് മറ്റൊരു തെറ്റ്. പ്രചാരണത്തിൽ ഒട്ടും ശ്രദ്ധിക്കാത്തത് വീഴ്ചയാണ്. നായകൻ പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റാണ്. കത്തോലിക്കനോ ഓർത്തഡോക്‌സോ ആയിരുന്നെങ്കിൽ കച്ചവടം നടന്നേനെ. എങ്കിലും വായനക്കാർ ഇടക്കിടെ വിളിക്കുന്നു.സാഹിത്യ ചരിത്രത്തിൽ ചില രചനകൾ വളരെക്കാലത്തിനു ശേഷം കണ്ടെടുക്കപ്പെടാം.പുസ്തകത്തിന് അതിൻറെ വിധിയുണ്ട്.

അഭിപ്രായ ധീരതയും പുസ്തക വിൽപനയും തമ്മിൽ ബന്ധമില്ല. പുതിയ നോവലുകൾ ലൈബ്രറികൾക്ക് ആവശ്യമുണ്ട്. എന്നാൽ, എൻറെ നോവലിൻറെ തുടർ പതിപ്പുകൾ എസ് പി സി എസ് ഇറക്കിയില്ല.

സി ജെ തോമസിനെ താങ്കൾ നന്നായി പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തെ വേറിട്ടു നിർത്തുന്നത് എന്താണ്?

ഞാൻ വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരാളാണ്, സി ജെ. ഒരുപാട് സാമ്യം ആ ജീവിതവുമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിൻറെ ബൗദ്ധിക ജീവചരിത്രം ഞാൻ എം കെ സാനു ഫൗണ്ടേഷൻ പറഞ്ഞിട്ട് എഴുതി. അതിൻറെ കയ്യെഴുത്തു പ്രതി മുഖ്യമന്ത്രി പിണറായി വിജയൻ എസ് പി സി എസ് പ്രസിഡൻറ് എഴാച്ചേരി രാമചന്ദ്രന്, ചങ്ങമ്പുഴ പാർക്കിൽ വച്ച് അഞ്ചു വർഷം മുൻപ് കൈമാറി. അത് അവർ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടില്ല.

മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് സി ജെ യെ വേറിട്ടു നിർത്തുന്നത്, ധിഷണാപരമായ കലാപമാണ്. അതിൽ, ഡാനിഷ് ചിന്തകൻ കീർക്കെഗാദുമായി വലിയ സാമ്യമുണ്ട്. ളോഹ വലിച്ചെറിഞ്ഞയാളാണ്, കീർക്കെഗാദ്. കാമുവിൻറെ 'റിബൽ' സി ജെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. അമേരിക്കൻ നാടകകൃത്ത് ടെന്നസി വില്യംസുമായി കാത്തിടപാട് ഉണ്ടായിരുന്നു, സി ജെ യുടെ ക്രൈം നാടകം പോലെ മറ്റൊന്ന് മലയാളത്തിൽ ഇല്ല. മാർക്സിസം എന്ന പ്രത്യയ ശാസ്ത്രത്തിൻറെ കെടുതി കൽക്കട്ടാ തീസിസ് കാലത്ത് മനസ്സിലാക്കി, അതിൽ നിന്ന് ആദ്യമേ പിന്തിരിഞ്ഞ ധിക്കാരിയുടെ കാതൽ സി ജെ യിലുണ്ട്. ഇത്രയും പ്രതിഭ ഉണ്ടായിരുന്ന സി ജെ, വീട്ടു വാടക കൊടുക്കാൻ പ്രയാസപ്പെടുകയും ചെയ്തു. സി ജെ യ്ക്കും സ്വാതി തിരുനാളിനും ഒരേ രോഗമായിരുന്നു എന്നൊരു പ്രബന്ധം ഡോ. കെ രാജശേഖരൻ നായർ ഇന്ത്യൻ ന്യൂറോളജി കോൺഗ്രസിൽ അവതരിപ്പിച്ചത് ഞാൻ വാർത്ത ആക്കിയിരുന്നു. Temporal lobe epilepsy എന്ന രോഗം, തലച്ചോറിനെ ബാധിച്ചതാണ്.

 സമൂഹം ഇന്ന് മൂല്യങ്ങൾക്ക് വില കൽപിക്കുന്നില്ല സമൂഹത്തെ അങ്ങനെയാക്കി തീർത്തതിൽ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് പങ്കുണ്ടോ?

 സനാതന മൂല്യങ്ങൾ മാറുകയില്ല. അവയെ നശിപ്പിക്കാനും കഴിയില്ല.ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രം തെളിവാണ്. ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനി ഇന്ത്യയിൽ വന്നത്, കച്ചവടത്തിന് ഒപ്പം ക്രിസ്‌തു മത പ്രചാരണത്തിനും ഹിന്ദുക്കളെ മതം മാറ്റാനും കൂടിയാണ്. ബ്രിട്ടീഷ് പാർലമെൻറ് പാസാക്കിയ അവകാശ രേഖയിൽ അതുണ്ട്. എന്നാൽ, നമ്മുടെ ആന്തരിക അദ്വൈതം അതിനെ തടഞ്ഞു. വെല്ലസ്ലി കൊൽക്കത്തയിൽ ആദ്യം പണിത കോളജ്, ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യ കോളജ്, പട്ടാള ഓഫീസർമാരെ ഉദ്ദേശിച്ചായിരുന്നു. അവിടെ അവരെ പഠിപ്പിക്കാൻ കാശിയിൽ നിന്ന് സംസ്‌കൃത പണ്ഡിതരെ കൊണ്ട് വന്നു. ഹിന്ദു നിയമങ്ങൾക്കും ശാസ്ത്രങ്ങൾക്കും സാഹിത്യത്തിനും പരിഭാഷകൾ ഉണ്ടായത്, ആ വഴിക്കാണ്. നമ്മുടെ മൂല്യങ്ങൾക്ക് നവോത്ഥാനം ഉണ്ടായി -അത്, നമ്മുടെ മൂല്യങ്ങളെ പുച്ഛിച്ചവരിൽ നിന്നുണ്ടായി. തുടർന്നാണ്, രാജാറാം മോഹൻ റോയിയും വിവേകാനന്ദനും അരവിന്ദ ഘോഷും ദേശീയ പ്രസ്ഥാനവും ബങ്കിം ചന്ദ്രനും വരുന്നത്. അരവിന്ദ ഘോഷ് വിപ്ലവ പത്ര പ്രവർത്തനം നടത്തുന്ന അതേ കാലത്താണ്, സ്വദേശാഭിമാനി, ഒരു ദിവാൻ കോണാൻ ഉടുത്തിട്ടുണ്ടോ എന്ന് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയത്.

മൂല്യങ്ങൾക്ക് സമൂഹം വില കൽപിക്കുന്നില്ല എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. അവ നിലനിർത്തുന്നത് ഒരു ന്യൂന പക്ഷമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ്, സമൂഹത്തിൽ സമനില ഉണ്ടാകുന്നത്. വേണ്ട സമയത്ത് അടുത്ത ഗാന്ധിയും ഗുരുവും വന്നോളും.
സി ജെ തോമസ് 

പ്രബുദ്ധരാണ് മലയാളികൾ എന്ന് പറയുന്നത് നിരർത്ഥകമാണ് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.ശരിയല്ലേ ?

കടലിനോട് അടുത്തു കിടക്കുന്നതിൻറെ പ്രശ്നമാണ്. വരത്തന്മാർക്ക് നമ്മുടെ സ്ത്രീകളിൽ സന്താനോല്പാദനം നടത്താൻ നാം അവസരം കൊടുത്തു. സാമൂതിരി മുക്കുവ കുടുംബങ്ങളിൽ ഒരു പുരുഷൻ എങ്കിലും മുസ്ലിം ആകണം എന്ന് തിട്ടൂരം ഇറക്കി.സാമൂതിരിയെ വെല്ലാൻ കൊച്ചി രാജാവ് പോർച്ചുഗീസുകാർക്ക് കൂട്ടിക്കൊടുത്തു. മാർത്താണ്ഡ വർമ്മ നാട് മുഴുവൻ കൊലയും കൊള്ളയും നടത്തി. കൊച്ചിയിലെ കൊട്ടാരങ്ങൾ തകർത്തു. ഇക്കൂട്ടത്തിൽ, ധർമ്മരാജാവ് ഹൈദരാലിക്കും ടിപ്പുവിനും കീഴടങ്ങാതെ നിന്നതാണ്, രജത രേഖ.

അതേ സമയം, മഹാപ്രതിഭയായ ശങ്കരാചാര്യരെ സൃഷ്‌ടിച്ച നാടാണ്, കേരളം. പ്രപഞ്ച കവിയായ ശ്രീനാരായണ ഗുരുവും ഇവിടെയുണ്ടായി. ടഗോറിന് 2013 ൽ നൊബേൽ സമ്മാനം കിട്ടി. അത് ആ വർഷം ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിന് കൊടുത്താലും മോശമാവില്ലായിരുന്നു.

 മലയാളി മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തനാണോ?

ഓരോ ഗോത്രവും വ്യത്യസ്തമാണ്. രാമായണത്തിൽ, കുരങ്ങന്മാർ താമസിച്ചിരുന്ന സ്ഥലമായാണ്, ഈ പ്രദേശം വരുന്നത്. ഇവിടത്തെ രാജാവ് യുദ്ധത്തിൽ പാണ്ഡവ പക്ഷത്ത് നിന്നതായി 'മഹാഭാരത' ത്തിൽ ഒരു വാചകമുണ്ട്. മഹാബലിയെ ചവിട്ടി താഴ്ത്തിയ കുള്ളനും ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. കുടിയേറ്റത്തിൽ മലയാളിക്ക് നല്ല മിടുക്കാണ്. ബുദ്ധ മതം നന്നായി പ്രചരിച്ചിരുന്നതിനാൽ, മലയാളി നിഷേധിയാണ്. ഒന്നും സമ്മതിക്കില്ല.അതുകൊണ്ടാണ് മാർക്സിസത്തിൻറെ അവസാന തുരുത്ത് ആയത്. പ്രതിവർഷം ഒരു ലക്ഷം കോടി രൂപ വിദേശ നാണ്യം പ്രവാസി മലയാളി നേടുന്നത് ചെറിയ കാര്യമല്ല. സർ സി പി പറഞ്ഞ പോലെ സ്വതന്ത്ര രാജ്യം ആയിരുന്നെങ്കിൽ, സ്വിറ്റ് സർലൻഡിനെ കടത്തി വെട്ടിയേനെ. അത് നടക്കാത്തതിനാൽ, വാഗമണ്ണിൽ പോയി സ്വപ്നം കാണുന്നത് നല്ലതാണ്. കേരളത്തിലെ സ്വിറ്റ്‌ സർലൻഡ് ആണ്, വാഗമൺ.

സത്യവും അഹിംസയും ഇവിടെ പുലരുന്നില്ല. വൃത്തിയും വെടിപ്പും മലയാളിക്കില്ല. ഇതിനോട് യോജിക്കുന്നുണ്ടോ ?

സത്യം ആപേക്ഷികമാണ്. അപ്പോഴത്തെ നിലനില്പിനായാണ് ലോകമാകെ ഓരോരുത്തരും ഓരോന്നു പറയുന്നത്. ഇതാണ് കുറോസവയുടെ 'റാഷമോൺ'. ഗൾഫും റബറും മൽസ്യവുമാണ് നമ്മെ പച്ച പിടിപ്പിച്ചത്. ചെറിയ കൂരകൾ ആയിരുന്നപ്പോൾ പരസ്പരം അറിയാമായിരുന്നു. ആവശ്യമില്ലാത്ത ബംഗ്ലാവുകളാണ് നാം ഇപ്പോൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത്. അതിരമ്പുഴയിൽ ഒരു പ്രവാസി മലയാളി 16000 സ്ക്വയർ ഫീറ്റ് കൊട്ടാരമുണ്ടാക്കി എന്നെ കാണിച്ചു തന്നു. സ്വിമ്മിങ് പൂളും പാലവും ഒക്കെ അകത്തുണ്ടായിരുന്നു. പാലു കാച്ചാൻ നിൽക്കാതെ അയാൾ ഹൃദയാഘാതം വന്നു മരിച്ചു. 'പറവ' എന്നോ മറ്റോ ഒരു സിനിമ അയാൾ പിടിച്ചിരുന്നു.അഭിലാഷങ്ങളുടെ ബന്ദിയാണ് മലയാളി. ഒരു സവിശേഷ സ്റ്റോക് ഹോം സിൻഡ്രോമിന് അടിമ.

അഹിംസയെ മഹാഭാരതത്തിൽ നിർവചിക്കുന്നത്, മനോ വാക് കർമ്മങ്ങളുടെ മിതവ്യയം എന്നാണ്. കൊല്ലരുത് എന്നല്ല. ഓരോ ജീവിക്കും അതിന് താഴെയുള്ളതിനെ കൊന്ന് തിന്നാം. അഹിംസയുടെ പ്രവാചകനായ ഗാന്ധിയാണ്, ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തെ കൂടെ കൂട്ടി മലബാറിൽ ഹിന്ദു വംശഹത്യയ്ക്ക് വഴി ഒരുക്കിയത്. ഒരു മതത്തിൻറെ പ്രത്യയ ശാസ്ത്രത്തിൽ തന്നെ ഹിംസയുണ്ട്. അതിനാൽ, ഹിംസ നീക്കാൻ കഴിയില്ല.

ധാരാളം മഴയുള്ള, 44 പുഴയുള്ള ദേശമാണ്, കേരളം. അതാണ്, മലയാളി മുണ്ട് മടക്കി കുത്തി നടക്കുന്നത്. അഴിച്ചിട്ടാൽ ചെളിയാകും. അതിനാൽ, മലയാളിക്ക് മര്യാദയില്ല എന്ന് തോന്നാം.

വൃത്തിയും വെടിപ്പും ഉണ്ടായി വരുന്നു. എൻറെ കുട്ടിക്കാലത്ത്, ഉമിക്കരി കൊണ്ടാണ് പല്ലു തേച്ചിരുന്നത്; ചെരിപ്പ് ഇട്ടിരുന്നില്ല. ഇപ്പോൾ പല്ല് ബ്രഷ് ചെയ്യുന്നു; ചെരിപ്പിടുന്നു. പല്ല് രാത്രി കൂടി തേച്ചാൽ, വൃത്തി കൂടും.

വിദ്യാഭ്യാസമുണ്ടെങ്കിലും വിവരമില്ല മലയാളിക്ക്. കമ്യൂണിസ്റ്റായാൽ പുരോഗമനക്കാരൻ. സംഘി ആയാൽ അധോഗമനക്കാരൻ. ഇത്തരം ധാരണകളെപ്പറ്റി എന്താണ് പറയാനുള്ളത്?

വിദ്യാഭ്യാസം ഉണ്ടോ എന്ന മറു ചോദ്യമാണ് എനിക്കുള്ളത്. വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം വല്ലാതെ ഇടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എല്ലാവരെയും പാസാക്കുന്ന തല തിരിഞ്ഞ സമ്പ്രദായമാണ് ഇവിടെയുള്ളത്. കോഴ്‌സുകൾ പഴഞ്ചനാണ്. തൊഴിലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിദ്യാഭ്യാസമാണ് വേണ്ടത്. പ്ലസ് ടു കഴിഞ്ഞ ശേഷം വിദ്യാർത്ഥികളെ ഒരു വർഷം നിർബന്ധ സൈനിക സേവനത്തിന് അയയ്ക്കുന്നത് ഗുണം ചെയ്യും. കമ്യൂണിസ്റ്റായാൽ പുരോഗാമി എന്ന വിശ്വാസമൊന്നും പുതിയ തലമുറയിൽ ഇല്ല. ഇവിടത്തെ മാർക്സിസ്റ്റിനും ഉത്തര മാർക്സിസത്തെപ്പറ്റി വിവരമില്ല. ഇ എം എസിന് പ്രത്യയ ശാസ്ത്രം അറിയാമായിരുന്നു എന്ന ധാരണ പോലും തെറ്റാണ്. മാർക്സ് ഇന്ത്യയെപ്പറ്റി എഴുതിയ വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾ അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി അത് മലയാളത്തിൽ ഛർദിച്ച ആളാണ്, ഇ എം എസ്. കോസംബി, ഐജാസ് അഹമ്മദ്, ഇർഫാൻ ഹബീബ് തുടങ്ങിയവർ മാർക്സിനെ വിമർശിച്ചതൊന്നും അദ്ദേഹം അറിഞ്ഞതില്ല.

സംഘി എന്നാൽ അധോഗമനക്കാരൻ എന്ന് ചിലരെങ്കിലും കരുതുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, അതിൽ സംഘ പരിവാറിൽ പെട്ടവർക്കും ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട്. കാര്യങ്ങൾ വൃത്തിയായി ചെയ്യാൻ കേരളത്തിലെ സംഘടന തയ്യാറാകേണ്ടതുണ്ട്. വിവരമില്ലാത്തവരെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ച് താക്കോൽ സ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇരുത്തുന്ന രീതി ആ സംഘടനയിലുമുണ്ട്.

 ഹിന്ദു രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കലാണ്, ആർ എസ് എസ് ലക്ഷ്യം എന്ന് ചിലർ പറയുന്നു. ലോകത്ത് മത രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഉള്ളപ്പോഴാണ്, ഇത്. എന്ത് തോന്നുന്നു ?

 ബ്രിട്ടൻ തന്നെ പ്രൊട്ടസ്റ്റൻറ് മത രാഷ്ട്രമായിരുന്നു. കത്തോലിക്കാ മത രാഷ്ട്രങ്ങളുണ്ട്. 140 മുസ്ലിം മത രാഷ്ട്രങ്ങളുണ്ട്. പരസ്യമായി തെരുവിൽ തല വെട്ടുന്ന ശരീ അത്ത് രാഷ്ട്രങ്ങളുണ്ട്. ആർഷ ഭാരത സംസ്കാരം എന്നൊന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നതായി ആർ എസ് എസ് നു മുൻപ് , സ്വാമി വിവേകാനന്ദനും സിസ്റ്റർ നിവേദിതയും ഒക്കെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. വിവേകാനന്ദൻറെ സഹോദരൻ ഭൂപേന്ദ്രനാഥ് ദത്ത പ്രവാസി വിപ്ലവകാരി ആയിരുന്നു. ചെമ്പക രാമൻ പിള്ളയുടെ സുഹൃത്ത് ആയിരുന്നു.

മത രാഷ്ട്രം അല്ല പ്രശ്‍നം. രാജ്യം പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന മതത്തിൻറെ ഉള്ളടക്കമാണ്, പ്രശ്‍നം. യേശു തക്ഷശിലയിൽ നിന്ന് വേദാന്തം പഠിച്ച ആളായതിനാൽ, ക്രിസ്തു മതത്തിൽ അദ്വൈതമുണ്ട്. എന്നാൽ, ഇസ്ലാമിൽ ഹിംസയുടെ സാന്നിധ്യം വലുതാണ്.സൂഫി പാരമ്പര്യത്തെ, വഹാബിസം തകർത്തു. എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട ഗായകനാണ്, നുസ്രത് ഫത്തേ അലി ഖാൻ. സൂഫി പാരമ്പര്യത്തിലാണ്, വൈക്കം മുഹമ്മദ് ബഷീറും റസൂൽ പൂക്കുട്ടിയും. അതുകൊണ്ടാണ്, ഓസ്കർ വേദിയിൽ പൂക്കുട്ടി പ്രണവ മന്ത്രം ഉരുവിട്ടത്. ഇസ്ലാം, അൽ ഹല്ലാജിനെ പോലുള്ള കവികളെ കൊന്നത് വായിക്കുമ്പോൾ, കണ്ണു നിറയും.

കേരളത്തിൽ ശ്രേഷ്ഠർ എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ? ഇപ്പോഴത്തെ നേതാക്കളെപ്പറ്റി എന്ത് തോന്നുന്നു ?

 അഴിമതി ലവലേശം ഇല്ലാത്ത നേതാക്കൾ ധാരാളം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി വേര് പിടിക്കാനുള്ള പല കാരണങ്ങളിൽ ഒന്ന് ആദർശ നിഷ്ഠയാണ്. പി ടി ഭാസ്കര പണിക്കർ നേതൃത്വം നൽകിയ മലബാർ ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ബോർഡിൻറെ ജനസമ്മതി 1957 ൽ മലബാറിലെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് മുന്നേറ്റത്തിന് വലിയ പങ്ക് വഹിച്ചിരുന്നു. ഇ എം എസ് അന്ന് ജനപ്രിയൻ ഒന്നുമല്ല. അദ്ദേഹം മദ്രാസ് തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ തോറ്റിട്ടുമുണ്ട്. കമ്യൂണിസ്റ്റ് അല്ലാതെ കെ കേളപ്പൻ, മുഹമ്മദ് അബ്‌ദു റഹിമാൻ തുടങ്ങി പല നല്ല നേതാക്കളും ഉണ്ടായി. ഇപ്പോൾ പ്രായോഗിക രാഷ്ട്രീയമാണ് നടക്കുന്നത്. പ്രത്യയ ശാസ്ത്രം കാലഹരണപ്പെട്ടു.

 പണ്ട് എഴുത്തുകാർക്ക് രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് മുകളിൽ ആയിരുന്നു, സ്ഥാനം. ഇന്ന് എഴുത്തുകാർ, രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ ദാസന്മാരാണ്. എന്താണ്, കാരണം ?

ഇത് പുതിയ പ്രതിഭാസം അല്ല. രാജാക്കന്മാരുടെ കാലത്തും കൈമണി സാഹിത്യകാരന്മാർ രാജ സദസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് ഗുണവുമുണ്ടായി. കാളിദാസൻ അവരിൽ ഒരാൾ ആയിരുന്നു. സ്വാതി തിരുനാളിൻറെ കാലത്ത്, വിദേശ വാദ്യ ഉപകരണമായ വയലിൻ, കച്ചേരിയുടെ പക്ക മേളമായതും ആ വഴിക്കാണ്. ബ്രിട്ടനിലും അമേരിക്കയിലും ഒന്നും ഇപ്പോൾ തലയെടുപ്പുള്ള എഴുത്തുകാർ ഇല്ല. എഴുത്തുകാരെക്കാൾ ഇന്ന് ലോകത്ത് പ്രാധാന്യം, സാങ്കേതിക വിദഗ്ദ്ധർക്കാണ്. ആപ്പുകൾ കണ്ടു പിടിച്ചാൽ കോടീശ്വരൻ ആകാം. എഴുത്തുകാരന് പരിചയം മറ്റേ ആപ്പാണ്. അതാണ്, വി പി ശിവകുമാർ 'പാര' എന്ന കഥ എഴുതിയത്.

 സംസ്ഥാന സർക്കാർ അവാർഡുകൾ എഴുത്തുകാരെയും മറ്റും വരുതിക്ക് നിർത്താൻ ഉള്ളതല്ലേ?

 ഇതൊന്നും ഗൗരവത്തിൽ എടുക്കേണ്ടതില്ല. നോബേൽ സമ്മാനത്തിലും രാഷ്ട്രീയമുണ്ട്. ഇത്തവണത്തെ നൊബേൽ സാഹിത്യ സമ്മാനവും രാഷ്ട്രീയമാണ്. നല്ല സാഹിത്യം ഉണ്ടാകുക എന്നതാണ് പ്രധാനം.

ഈ ജീവിതത്തിനിടയിൽ, നാട് പുരോഗമിച്ചു എന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ?

ഞാൻ ഇപ്പോൾ വിദേശ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിൽ ഇന്ത്യൻ ബിസിനസിനെപ്പറ്റി എഴുതുന്ന ലേഖകനാണ്. പുതിയ ബിസിനസ് സംരംഭങ്ങൾ ആണ് വിഷയം. വലിയ മുന്നേറ്റമാണ്, മലയാളി യുവാക്കൾ നടത്തുന്നത്. സൂമിന് പകരം വികൺസോൾ വികസിപ്പിച്ച ജോയ് സെബാസ്റ്റ്യൻ, വിദ്യാഭ്യാസ ആപ്പ് വികസിപ്പിച്ച ബൈജു, ഓഹരി രംഗത്തെ മാർക്കറ്റ് ഫീഡ് പഠന ആപ്പ് കണ്ടെത്തിയ ഷരീക്ക്, സൂരജ് തുടങ്ങി അസംഖ്യം പേർ -ഇവരെ സഹായിക്കാൻ വിദേശ സംരംഭക ഫണ്ടുകൾ. രാഷ്ട്രീയക്കാർ നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും യുവാക്കൾ സമ്മതിക്കുന്നില്ല. കണ്ണൂരിൽ നിന്നാണ് ബൈജു വന്നതെന്ന് ഓർക്കണം. പണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അദ്ദേഹം വെറും ഡി വൈ എഫ് ഐ ക്കാരൻ ആയി അവസാനിച്ചേനെ !

കേരളത്തെ രക്ഷപ്പെടുത്താൻ എന്താണ് വഴി?

 ഇതിന് ഉത്തരം പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു. നിങ്ങളും ഞാനും അടങ്ങുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര തലമുറ മക്കളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലാണ് നിക്ഷേപിച്ചത്. എൻറെ രണ്ടു മക്കളും മലയാളം ചാനൽ കാണുന്നതോ മനോരമ വായിക്കുന്നതോ മലയാള രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതോ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. അവർ സ്വയം വിവേചന ശേഷി കൈവരിച്ചു എന്നർത്ഥം.ഗൗരവമുള്ള കാര്യങ്ങളിലാണ് അവരുടെ ശ്രദ്ധ. വൃഥാവ്യയത്തിന് അവർക്ക് നേരമില്ല. അവരുടെ സമയത്തിന് വിലയുണ്ട്. അവർ സ്വയം രക്ഷിച്ചോളും.

കേരളത്തെ ഒറ്റയ്ക്ക് കാണുന്ന രീതിയും ശരിയല്ല. അത് ഇന്ത്യ എന്ന വലിയ രാഷ്ട്രത്തിൻറെ ഭാഗമാണ്. ഇന്ത്യയ്ക്ക് മഹിതമായ പാരമ്പര്യമുണ്ട്. മൗര്യ, ഗുപ്ത, ശതവാഹന സാമ്രാജ്യങ്ങൾ ഇവിടെ നില നിന്നു. നമ്മെ ആക്രമിക്കാൻ വന്ന അലക്‌സാണ്ടറെ അദ്വൈതം പറഞ്ഞ് നാം തിരിച്ചയച്ചു. അയാൾ കല്യാണ മുനിയെ കൂടെ കൊണ്ടു പോയി. അതിൻറെ ഫലമായി, മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ, തൻ്റെ കൈകൾ ശവപ്പെട്ടിക്ക് പുറത്തിടണമെന്ന് അയാൾ ശട്ടം കെട്ടി-മരിക്കുമ്പോൾ നാം ഒന്നും കൊണ്ടു പോകുന്നില്ല.മാർക്സിസം കണ്ടത്, ലോകത്ത് ഉള്ളവരും ഇല്ലാത്തവരും ഉണ്ട് എന്ന് മാത്രമാണ്; എന്നാൽ, ഇന്ത്യയിൽ വേണ്ടാത്തവരും ഉണ്ട്. അവരാണ്, കാട്ടിൽ തപസ്സ് ചെയ്തത്. രാജാധികാരങ്ങൾ വേണ്ടെന്നു വച്ച് വനവാസത്തിന് പോയത്; ആൽമരച്ചോട്ടിൽ ഭജനം ഇരുന്നത്.

അതാണ്, ഇന്ത്യയുടെ ആന്തരിക ശക്തി. അതിൻറെ ഭാഗമാണ്, കേരളം.







Saturday, 1 January 2022

COMMUNISTS EMBRACE MUSLIM LEAGUE

 Islamic Communism 16


The British police carried out raids throughout India on March 20, 1929, rounded up 33 CPI members and trade unionists on charges of conspiring to violently overthrow British rule, and brought them to court in Meerut. The Party went through a virtual eclipse during the proceedings, which lasted until 1934. But the effect remained temporal. Extensive media coverage of the trial popularised the accused. They in turn, used the trial as a stage to popularise their ideas. A new generation of communist activists—B T Ranadive, S. V. Deshpande, and R. D. Bharadwaj—appeared on the scene to fill the gap. The accused were sentenced to various terms of transportation, which were substantially reduced on appeal. Muzafar Ahmad received the highest term—three years—along with Dange and Shoukat Usmani remaining imprisoned, but all other accused were free by early 1934. (1)

Langford James, the first chief prosecutor, attacked communism for its anti-religiousness: Not only had the Bolsheviks no god; their propaganda aimed at the destruction of the belief in God, and they were calling for the murder of priests and the desecration of churches: "You are anti-country, you are anti-God, you are antifamily." (2)

For the communists, separation of state and religion and a "campaign of enlightenment" for emancipation from religious prejudices solved the religious question. The Statement of the accused even felt compelled to reemphasise that "we shall not persecute religious beliefs." (3). Out of the Statement's total of 425 pages, four-and-a-half, or slightly more than one per cent, were dedicated to it.

Although the Party could finally constitute itself properly,  replete with a general secretary, G Adhikari, replaced by P. C. Joshi in 1936, a Politburo, consisting of Joshi, Ajoy Kumar Ghosh, and R. D. Bhardwaj, a Central Committee, and with clear affiliation to the Comintern, was banned in May 1934. (4)  

Portrait of 25 Meerut prisoners

Consisting of left nationalists and worker and peasant activists dissatisfied with Gandhi's handling of civil disobedience in the early 1930s, the Congress Socialist Party (CSP) was founded at Patna in 1934. Although critical of Gandhi, it also rejected the CPI's sectarian stance. Former executive board member Madhu Limaye even argued that the CSP would probably never have come into existence had the communists "adopted a friendly attitude towards nationalism and had taken part in the struggle for independence." (5)

However, once the Comintern discarded left-wing radicalism, the CSP functioned as the umbrella under which communists worked inside the Congress. A long-time left activist, early correspondent of Roy, and a key figure in the young CSP, Dr Sampurnanand published Samajvada (Socialism) in 1936. The book sought to reconcile a Marxist analysis apparatus with the homage to the Absolute (God) and establish socialism based on the Vedas. To Sampurnanand, there was no essential difference between Marxist and Vedantic socialism, as the "practical programmes were very much the same." Sampurnanand saw "no need for Indian revolutionaries to take up cudgels against religion." (6). While the Marxian dialectics operated in the material world, the Upanishad Brahma was the ultimate reality. (7) 

Babu Sampurnanan was a teacher of Usmani. He had also been implicated in the investigations leading up to the Kanpur Conspiracy Case. Sampurnanand (1891 – 1969), born to a Kayastha family of Varanasi, later served as the second Chief Minister of Uttar Pradesh from 1954 to 1960. A scholar of Sanskrit and Hindi, he succeeded Govind Ballabh Pant. He was asked to resign as Chief Minister following a political crisis in UP initiated by Kamlapati Tripathi and Chandra Bhanu Gupta.

Sampurnanand participated in the Non-cooperation Movement; edited Maryada, a Hindi monthly staffed by Pandit Madan Mohan Malaviya in Banaras, contributed frequently to the National Herald and the Congress Socialist; was elected to the All-India Congress Committee in 1922, became provincial Minister for Education in UP, federal Minister from 1946 to 1951 and from 1951 to 1954, holding portfolios such as education, finance, and labour; and, became Governor of Rajasthan during 1962-1967. The appointment of Sampurnanand as governor heralded a new beginning in Indian politics when spent forces in politics were sent to hold gubernatorial positions.

Like Sampurnanand, Bhagwan Das, a theosophist and senior CSP activist, also conceptualised a  variety of spiritual socialism, "ancient scientific socialism." Manu's postulates and the ancient Hindu ideas provided the central virtues of a socialist society. As much a Hindu activist as a socialist reformer, he held that Hinduism's errors and injustices had accrued to it over time—and not been at the core of Manu's rigid and un-egalitarian laws. On the contrary, applying original Hinduism's "eternal principles" would give rise to a just society conforming to subcontinental humanity. (8)

Bhagwan Das (1869 – 1958), born in Varanasi in an Agarwal family, had served in the Central Legislative Assembly of British India. Das joined the Theosophical Society in 1894, inspired by a speech by Annie Besant. After the 1895 split, he was an opponent of Jiddu Krishnamurti. His bond with Besant led to the founding of the Central Hindu College, which became Central Hindu School. Das would later found the Kashi Vidyapeeth, a national university where he served as headmaster. A scholar of Sanskrit, Pranava-Vada of Gargyayana, compiled by him, was published in three volumes during 1910-1913 by the Theosophical Society, Adyar with notes by Besant. Das claimed that the work was a summarised translation of an otherwise unknown ancient text by a sage called Gargyayana. He also claimed that the text was dictated to him from memory by Pandit Dhanaraja Mishra, who was blind. Das was awarded the Bharat Ratna, the highest civilian honour, in 1955. 

But the communists failed to imbibe the Indianness. Only when another sea-change occurred at the VII Comintern congress in 1935, the political condition for a broad-based work was created. Comintern General Secretary Georgi Dimitrov propounded "United Fronts" with a minimum program to achieve temporary goals.

Sampurnanand with Nehru

In India, where there was no threat of a fascist take-over, this meant forming broad coalitions in the struggle for independence. The pamphlet, The Anti Imperialist People's Front in India, cast the new line. It was drafted by CPGB leaders Bradley and Rajani Palme Dutt in consultation with Nehru in Europe. Both became convinced that the involvement of communists in the INC would meet with sympathy on its left wing. Therefore, they re-recognised Congress as the most crucial agency to seek national liberation. (9)

Through the CSP, the CPI began to operate under the umbrella of the INC. Its broad involvement transformed it into a serious political force, notably after its quasi-legalisation in the provinces where Congress ministries took over after the 1937 elections. In Bombay, where the local INC unit came under communist influence, all communist candidates won by large margins in the 1938 municipal elections. (10)

The disunited sections in Bengal, Madras, Bombay, and Punjab assumed a more uniform appearance, and the CPI  began to function as a proper party. Many imprisoned terrorists, notably from Bengal, had already joined the Party in the first half of the 1930s. They further spread their ideas among jailed activists of the civil disobedience movement. The Cannanore prison was a hub of exchange. (11)

The CSP contributed to the broadening of the communist base. Communist strength manifested in the election of four communists into the CSP executive in 1937, Sajjad Zaheer from UP and EMS Namboodiripad from Kerala. Two entire CSP provincial units, Andhra and Malabar, were communist, which became apparent when both broke away upon the expulsion of the communists from the CSP in 1940. 

By the end of the 1930s, communists fiercely debated the status of Muslims in the Indian polity. The 1935 Government of India Act provided an extension of the franchise and envisioned limited provincial self-government in British India. (12) The deliberations resulted in the promulgation of the Communal Award. Heeding the demands of communal representatives, its core feature consisted of introducing separate electorates for a multitude of groups and communities, among them workers, women, Europeans, Muslims, Sikhs, and many more. (13) Gandhi's desperate attempt to ward off separate representation for the "depressed classes," the untouchables through a fast to death, led to the hasty conclusion of the Poona Pact with the Depressed Classes Association under Bhimrao Ramji Ambedkar. It arranged for the reservation of scheduled caste seats within the Hindu contingent.

A communist pamphlet, The Joint Platform, endorsed communal compartmentalisation and demanded the application of the right to self-determination to all "national minorities." Besides calling for unspecified "abolition of all inequalities imposed by the old social-religious system," the pamphlet explicitly demanded the expropriation of, among others, "churches." (14). The Platform didn't order the confiscation of lands of temples, mosques, or any 'indigenous' religious organisation, although their holdings far exceeded those of Churches. Similarly, the pamphlet singled out Christian missionaries as personae non-gratae, condemning them as "direct agents of imperialism." (15). The less domesticated approach of the CPI's Calcutta unit, whose 1933 pamphlet The Indian Revolution and Our Task had called for the expropriation of temples and mosques as well, did not resonate in the Party's strategy. (16)

The Comintern was similarly mindful of the need to proceed cautiously in cultural matters. A K Gopalan, the moderate Kerala communist, emphasised this point:

 Just as Bharatheeyan's ashes, sandalwood-paste and chanting of the Geetha have helped the growth of the peasant movement, a comrade who argued against God's existence in the peasant committee was able to wreck the local committee [….] Especially while working among the middle classes, one had to be very careful. We had to convince our audiences that we shared the same ideals [!] and aspirations as they. (17)

In furtherance of Bolshevik tradition, Indian communist reservations against even remotely anti-imperialist and non-bourgeois assertions of Islam had ever been minor. It was international communist organs that conserved the CPI's claim to the appropriation of committedly Muslim political subjectivity when the Party itself was defunct.

Thus, extremist nationalist-turned-communist émigré Virendranath Chattopadhyaya wrote a series of reports in Inprecor on the 1930 tribal revolt in the NWFP. The NWFP was a much-neglected backwater of British India without any appreciable infrastructure or avenues for political participation. What little education work had been done had been mainly taken up by religious dignitaries of Maulana Obeidullah Sindhi, whose influence emphasised Islam's anti-British and anti-Western thrust. Accordingly, the formation of political will among the NWFP Pathans was firmly rooted in fundamentalist religious sentiments and aspirations from an early stage. (18)

The Afridi Redshirt Rebellion was a military campaign conducted by British and Indian armies against Afridi tribesmen in the North-West Frontier region of the Indian Empire, now in Pakistan, in 1930–1931. The Afridi is a Karlani Pashtun tribe who inhabit the border area of Pakistan, notably in the Spin Ghar mountain range to the west of Peshawar and the Maidan Valley in Tirah.

Bhagwan Das

The Afridis often clashed with the British and Indian Armies during India's expansion towards the Afghan border, notably during the Anglo-Afghan Wars. In 1930, a rebellion by dissident Afridi tribesmen, known as Redshirts, broke out. As this threatened the security of Peshawar, two Brigade Groups were sent to occupy the Khajuri Plain, west of Peshawar and south of the Khyber Pass. Their role was to open up the area by constructing roads and strong points. This would help prevent any future tribal infiltration towards Peshawar and be a punitive measure since the Afridis had been accustomed to pasturing their flocks on this low ground during the winter months.

On October 17, 1930, the British-led force crossed into the Tirah Valley at Bara, six miles from Peshawar, and advanced seven miles to Miri Khel. Here a fortified camp was constructed from which operations against the Afridis were conducted. On January 16, 1931, the force was withdrawn, having accomplished its objective.(19)

This happened during the first civil disobedience movement in 1930, as a wave of non-violent mass protest under the guidance of the "Frontier Gandhi," Khan Abdul Ghaffar Khan, in Pathan areas. (20) Members of their organisation, the "Red Shirts," called themselves "'Servants of God'. Recruits are sworn in on the Quran to follow the teachings of Islam, to live a pure and righteous life." It seemed a concrete example of an alternative to Gandhian civil disobedience more amenable to communist tastes in the Comintern's sectarian "third period." Little did it matter that the central ideological theme of the Red Shirts consisted in a "revival of the Muslim Pathan identity." (21). Decades later, EMS Namboodiripad nostalgically harked back to the virtues of "an entire people [the Pathans] rising against imperialism.". (22)

Before the rise of the Muslim League, the Ahrar movement provided the best link for rooting communist themes in the Muslim sphere. The Majlis-i-Ahrar-i-Islam (League of Freedom-Loving Muslims) had been founded on December 29,  1929, at Lahore, by Muslim nationalists from Punjab. Religious leaders from all sects, Sunni Barelvi, Deobandi, and Ahle Hadith, were the members of Majlis-e-Ahrar. Chaudhry Afzal Haq, Syed Ata Ullah Shah Bukhari, Maulana Habib-ur-Rehman Ludhianvi, Mazhar Ali Azhar, Maulana Zafar Ali Khan and Dawood Ghaznavi were the founders of the party. The Ahrar was composed of Indian Muslims disillusioned by the Khilafat Movement, which cleaved closer to the Congress Party. The Party, being a member of the All India Azad Muslim Conference, was associated with opposition to Muhammad Ali Jinnah and the establishment of an independent Pakistan. After 1947, it separated into the Majlis-E-Ahrar Islam Hind, based in Ludhiana and led by descendants of Maulana Habib-ur-Rehman Ludhianvi and the Majlis-e-Ahrar-e-Islam, based in Lahore and led by descendants of Syed Ata Ullah Shah Bukhari.

The Ahrars' aims were to liberate India from British domination while avoiding a "Hindu raj." They envisioned an "Islamic system" for Muslims and demanded their material uplift. The Ahrar agenda also called for equal distribution of wealth, the abolition of untouchability, universal respect for religion, and freedom for practising sharia law. The Ahrar leaders "concentrated their political energies on the defence of Islam." (23)

Ajoy Ghosh

The Ahrar campaigns exhibited a clear religious list. They participated in the "Muslim Bazaar Campaign," which called for villagers to supply themselves at Muslim shops only and mobilised Muslims against the Hindu village elite. They also staged campaigns against social evils such as dowry and untouchability, both of which they associated with Hindu culture. "In their doctrinal training, the MAI [Majli-i-Ahrar-i-Islam] […] strictly followed Shariat." Their stance towards deviations from Sunni Islam was harsh: Shias, Ahmadis, and more liberal and inclusive Muslims such as Jinnah were victims of Ahrar ostracism. (24)  

However, the Ahrars had something to offer to the communists. Their flag was red with a white crescent and star upon it, similar to the CPI's own red-white hammer-and-sickle banner. Hierarchy in the MAI was strict and centralised. Another area of agreement between Ahrar Islam and communism was egalitarianism. Since many MAI leaders came from lower social strata, socialist ideas held a considerable attraction for them. According to Awan, the Ahrars even "had a vague idea of class struggle and the orthodox Marxist ideology." (25)

As the Majlis-i-Ahrar received communist blessings, it garnered communist sympathy beyond what had been allotted to Muslim organisations. In Punjab, CPI and Ahrars joined in an alliance with the INC and the CSP to contest the 1937 elections. The Ahrars' call to Muslim workers at Kanpur to support the 1937 and 1938 general strikes elevated them to communist circles. A leading Kanpur trade union activist and CPI member Maulana Yusuf commended the Ahrars as a "Left Muslim organisation" with a positive influence on the workforce. (26) National Front, the CPI's organ in the late 1930s, included them among "progressive Muslim political organisations" seeking to integrate Muslims into the national movement. After the outbreak of the war, CPI publications praised them for their anti-enlistment campaigns among Muslims. In 1937, Ahrars and communists had cooperated to the same effect in the League against Fascism and War. (27)

Thus an emerging alternative on Muslim communal assertions gradually manifested itself in communist diction. The attribute "Muslim" came to be used more frequently in a neutral sense. (28)

The communists avidly supported Congress's "Muslim Mass Contact Campaign" in 1937/38. It had been devised by Nehru and INC strategist K. M. Ashraf in the wake of the 1937 provincial elections, where the Congress had emerged victorious, winning 711 out of a total of 1585 assembly seats and an absolute majority in five provinces out of eleven. Even if the results in Muslim constituencies were meagre—it had managed to win only 26—the Muslim League had tallied only 109 of the 482 reserved for Muslims and was a far cry from being the representative of Muslim opinion it aspired to be. (29)

The INC's left-wing had been on the ascent since the mid-1930s, borne out by the left candidates Jawaharlal Nehru and Subhas Chandra Bose as INC presidents in 1936 and 1938 1939, respectively. Encouraged by the success of a leftist program in the general constituencies, many in Congress sensed the opportunity to finally rally the Muslims to the national mainstream. Accordingly, Congress refused to form coalition governments with the landlord backed ML. They initiated a broad campaign to win over Muslim peasants, workers, and petit-bourgeois, whom the League regarded as its own constituency. Sympathising with it, the CPI supported Muslim Mass Contact. Yet, it resulted in failure for two main reasons: Not only did the League respond with an assertive, identity, and populist Muslim image, but also did Congress ministries everywhere fail to deliver on the promised reforms in the agrarian and labour sectors.

Sajjad Zaheer

The CPI's identification of political 'backwardness' among Muslims had ever hinged primarily not on a lack of unity with Hindus or the mainstream national movement but on the perceived absence of a solid anti-imperialist current among the Muslim organisations. Therefore, the CPI would eventually be prepared to campaign in unilateral support of emphatically Muslim anti-imperialism.

Amid the Sino-Japanese war in 1938, CPI organ New Age published an article praising "the Chinese Muslims" as a bulwark against Japanese expansionism. It emphasised their Muslimness and raved that they had "been living a life very much unto themselves, preserving intact their customs, traditions and rituals which their ancestors brought with them from the Near East 1,300 years ago." The New Age was delirious by the fact that one of Chiang Kai-Shek's generals was a "staunch Mohammedan." (30). Of course, Kai-Shek had a Muslim General called Ma Liang who had 2000 Chinese Muslim troops. Kai-Shek offered him the post of Commander-in-chief of the 103rd Route of the Kuomintang army.

In 1937, M. N. Roy published The Historical Role of Islam. The treatise considered Muslims an integral part of the "Indian nation" and Islam itself of "immense revolutionary significance" with "great cultural consequences." His attacks on "disgusting" Hinduism coupled with praise of Islam's tolerance and Muslims' noble demeanour in conquest went down well with Muslim intellectuals about to politically assert their religious identity. (31) Following the treatise and his break with the INC in 1939, Roy's prestige among Muslim intellectuals grew. This materialised in regular invitations to lecture at conferences of Muslim organisations to "inspire the Muslims […] with your inspiring ideas, ideas and personality […] in the interest of and [sic!] Islam." (32). He compensated by terming the League "not a communal but a genuine anti-imperialist organisation." (33). To the contemporary communist press, Roy's appraisals were a testimony to his ongoing betrayal of the revolution. (34)

The rise of the Muslim League, the related shift in the communist perception of communalism, the ML's adaptation of a nationalist agenda, and the sea-change in the CPI's stance towards the war after Germany attacked the Soviet Union in 1941 would converge in the 'nationality period' of the 1940s.

Ghaffar Khan with Gandhi

The 1938 Patna session of ML committed it to independence. It introduced a new pitch of far-reaching communal demands coupled with scathing attacks on the Congress, culminating in the call of "Islam in danger." Soon, Jinnah's public appearances drew more people than even the khilafat campaign at its height, with a procession of four kilometres greeting his arrival at the 1938 ML regional session in Sindh. (35)

This development attracted the communists' keen interest because of the new dimension of the mass politicisation of Muslims. The increasing support of the "downtrodden masses" signified that the ML's agenda met their needs. Now the INC was criticised for not doing enough to remove Muslim anxieties. Just one week later, after the breakdown of INC-ML talks, Ajoy Ghosh, who had become a PB member in 1936, and now editing the Party's mouthpiece, National Front, pushed the evaluative change further by demanding "a bold declaration by the Congress […] to concede to the Muslims their communal demands." A united front with the League could be a "weapon for checking communal disorders and for immediately drawing even those Muslim masses which were still under the communal influence into active political struggle." (36)

Ghosh had swallowed his earlier anti-League tirades. In September 1938, he had problematised the ML's "reactionary" character as an ally of imperialism. Ghosh considered not the INC's subservience to capitalist interests, but its "communal outlook" the chief obstacle to a rapprochement with Muslims. This outlook manifested in ostensibly degrading practices such as the address "Shri" for Muslims. He called for "purging the Congress completely of Hindu atmosphere" and "going more than halfway to meet the communal demands of the Muslims." (37)

Thus the League lost their pariah status in communist circles. Hasrat Mohani, expelled from the CPI in 1927 because of his ML membership, was elected to the Kanpur Mazdoor Sabha's general council on a communist ticket in 1938—while heading of the local League. In the same year, the CPI  endorsed Mohani's candidature for the Congress Working Committee and refuted the CSP's allegations of a "communist-communalist alliance".(38)

The National Front went ahead with a caricature showing British imperialism setting its Muslim League dog on the Congress cat. A few issues later, the paper apologised for having hurt Muslim religious sentiments by casting "their" political organisation into an avatar considered unclean in Islam: "We sincerely regret the pain we may have caused to some of our readers through our ignorance." (39)

In his 1939 pamphlet Communal Unity, Ghosh averred the need for an extensive catering to what he viewed as Muslim interests:

It must never be forgotten that Congress has to go out of its way to win the confidence of Muslims. Special efforts must be made to enable the Muslims to grow [!] their cultural and general backwardness. Muslim grievances regarding cow slaughter, music before mosques, etc., wherever they exist should be immediately remedied. (40)

The sustained discovery of Muslim politics also eroded the classical dichotomy between the League leadership and the Muslim masses. Even while the former was under the sway of groups, "afraid of democracy, afraid of mass organisation, afraid of mass struggle," guest contributor S. Mahmudazaffar urged in National Front that it was high time the communists took the League seriously:

As a matter of fact, it is patently wrong to characterise the League today as a reactionary organisation. And the more we do so, the more we shall drive the Muslim masses away from the anti-imperialist struggle. The Muslim League is today a genuine mass organisation. The Muslim groups believe that they have to win their independence from British Imperialism and Hindu capitalism. Our job is to draw them into our struggle and clarify their political formulation. This cannot be done if we continue to insult the Muslim masses by calling them reactionaries, […] if we continue to deny them the right to organise if we continue to neglect their livelihood, languages, education, and culture. (41)

Mahmudazaffar had been a founding member of the Progressive Writers' Association (PWA), set up in 1936 as a literary organisation of writers and poets with socialist and communist leanings. Many of its members were sympathetic towards or active in the CPI, most prominently Sajjad Zaheer (1905–1973), who rose to prominent positions in both bodies. Like Zaheer, Mahmudazzafar hailed from the upper strata of Lucknow's respectable ashraf community. (42)

Syed Sajjad Zaheer was the fourth son of Syed Wazir Hasan, a judge at the AllahabadHigh Court of Judicature at Allahabad. In his final year at Oxford, he contracted tuberculosis and was sent to a sanatorium in Switzerland. On returning to England, he was influenced by the communist leader Shapurji Saklatvala and joined the Oxford Majlis. He attended the Second Congress of the League against Imperialism held in Frankfurt, where he met influential leaders like Viren Chattopadhyay, Saumyendranath Tagore, N. M. Jaisoorya and Mahendra Pratap.

In December 1932, Zaheer and a group of friends published his first book Angarey, which was banned by the government. Following the uproar, he was sent to London by his father in March 1933 to study law at Lincoln's Inn. He became Uttar Pradesh state secretary of the Communist Party of India (CPI) and a member of the working committee of the Congress in 1936. He was nominated in charge of the Delhi branch of the CPI in 1939.

After partition, Sajjad Zaheer, along with Sibte Hasan and Mian Iftekhar-ud-Din, started the Communist Party of Pakistan and was appointed Secretary-General of the Party there.

The poet Mohammed Iqbal, as president of the ML's 1930 session first articulated the idea that the "life of Islam as a cultural force […] largely depends on its centralisation in a specified territory." (43); however, it was only in the wake of the 1937 provincial elections that Muslim separatism would assume a concrete political shape.

_________________________________


1. Ranadive, "The Role Played by Communists," 52–3; Namboodiripad, A History of Indian, 301– 2.  
2. Mitra, Indian Annual Register, vol. 11/1, 1929
3. "General Statement, 494.
4. Mukhopadhyaya, Secret British Documents, 170–1.
5. Madhu Limaye, Evolution of Socialist Policy (Hyderabad: Chetana Prakashan 1952), 2
6. Sampurnanand, Reflections (London: Asia Publishing House 1962), 41, 85
7. Sinha, The Left-Wing, 360-70
8. ibid., 365–7
9. Ben Bradley and Rajani Palme Dutt, "The Anti-Imperialist People's Front in India," Labour Monthly 18/March (1936).
10. Conrad Wood, "The Communist Party of India: From Leftism to United Front," in Britain, Fascism and the Popular Front, ed. Jim Fyrth (London: Lawrence and Wishart 1985), 198
11. Marcus Franda, "Radical Policies in West Bengal," in Radical Policies in South Asia, eds. Paul Brass and Marcus Franda (Cambridge [MA]: MIT Press 1973), 190–1
12. Sarkar, Modern India, 308–9, 319–20.
13. Chatterji, Bengal Divided, 18–21
14. Joint Platform of Action," in Documents 3, 78-82
15. Joint Platform of Action," 82
16. "The Indian Revolution and Our Task," in Documents 3:111
17. Gopalan, In the Cause, 65–6, 78-9
18. Reetz, "Community Concepts and Community-Building," 128–9
19. Sym, John. Seaforth Highlanders. p. 229. Gale & Polden. 1962.
20. Reetz, "Religion and Group Identity," 80–1.
21. Reetz, "Community Concepts and Community-Building," 129
22. EMS, A History of Indian, 244.
23. Gilmartin, Empire and Islam, 104–5
24. Awan, Political Islam in Colonial, 74
25. Ibid., 73,152.
26.  Yusuf, “Cawnpore General Strike. A Landmark," New Age, Supplement December 1937
27. "Current Notes," National Front, 10 July 1938
28. T Oommen, State and Society in India. Studies in Nation-Building (Delhi: Sage Publ. 1990), 105
29. Sarkar, Modern India, 345, 349.
30. "Islam Fights For China. Sons Of The Khan," New Age, May 1938
31. John Haithcox, Communism and Nationalism in India: M. N. Roy and Comintern Policy 1920–1939 (Bombay: Oxford University Press 1971), 255
32. Letter from the Sylhet District Moslem Students' Federation, 24 November 1940, NMML, M. N. Roy Papers, First Installment, Subject Files, no. 15
33. "Current Notes," National Front, 27 March 1938.
34. Ibid
35. Ian Talbot, Freedom's Cry. The Popular Dimension in the Pakistan Movement and Partition Experience in North-West India (Oxford: Oxford University Press 1996), 8–11, 23–31
36. A. K. Ghosh, "Negotiations Versus Direct Approach," National Front, June 19, 1938
37. A. K. Ghosh, "Congress and the Muslims," National Front, September 18, 1938.
38. P. C. Joshi, "Cawnpore Picks Its Pilots," National Front, September 4, 1938.
39. National Front, October 9, 1938.
40. A. K. Ghosh, Marxism and Indian Reality. Selected Speeches and Writings (Delhi: Patriot Publishers 1989), 362.
41.  S. Mahmudazaffar, “The Communal Boulder,” New Age VI/1, June 1939
42. Priyamvada Gopal, "Literary Radicalism in India: The Meanings of Decolonisation" (Occasional paper 2, Centre of South Asian Studies, University of Cambridge, 2003), 3–7
43. Jalal, The Sole Spokesman, 12



© Ramachandran




  

FEATURED POST

BAMBOO AND BUTTERFLY: A MALABAR WOMAN FOR BRITISH RESIDENT

The Amazing Life of a Thiyya Woman S he shared three males,among them a British Resident and a British Doctor.The Resident's British ...