Monday, 7 September 2020
Thursday, 3 September 2020
RELEASE OF TWO BOOKS ON MALABAR JIHAD
07/09/2020 ലെ ഓൺലൈൻ പുസ്തക പ്രകാശനത്തിലേക്ക് ഏവർക്കും സ്വാഗതം. .ലൈവ് പോഗ്രാം വീക്ഷിക്കുന്നതിനായ്
https://www.facebook.com/kurukshethrabooks
Saturday, 29 August 2020
വാമനനെ കൊണ്ടാടുക
ശ്രാവണം ലോപിച്ച് ഓണം
വാമനന്‍ പാതാളത്തിലേക്ക് ചവിട്ടി താഴ്ത്തിയ പ്രജാവത്സലനായ മഹാബലിയെന്ന രാജാവ് പ്രജകളെ കാണാന്‍ എത്തുന്നുവെന്നാണ് സകലർക്കും അറിയാവുന്ന ഓണ ഐതിഹ്യം .
പരശുരാമ കഥയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു ഐതിഹ്യവും ഓണത്തെ സംബന്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. വരുണനില്‍ നിന്ന് കേരള ക്ഷേത്രത്തെ മോചിപ്പിച്ച് ബ്രാഹ്മണര്‍ക്ക് ദാനം നല്കിയ പരശുരാമന്‍ അവരുമായി പിണങ്ങിപ്പിരിയുന്നു. മാപ്പപേക്ഷിച്ച ബ്രാഹ്മണരുടെ അഭ്യര്‍ത്ഥനയെ തുടര്‍ന്ന്‌ വര്‍ഷത്തിലൊരിക്കല്‍ തൃക്കാക്കരയില്‍ അവതരിക്കുമെന്ന്‌ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു. ഈ ദിവസമാണ് ഓണം.
ശ്രീബുദ്ധന്‍ ബോധോദയത്തിന്‌ ശേഷം ശ്രവണപദത്തിലേക്ക്‌ പ്രവേശിച്ചത് ശ്രാവണ മാസത്തിലെ തിരുവോണ നാളിലായിരുന്നുവെന്ന്‌ ബുദ്ധ മതാനുയായികള്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.
ബുദ്ധമതത്തിന്‌ ആധിപത്യമുണ്ടായിരുന്ന അന്നത്തെ കേരളം ഈ ശ്രാവണപദ സ്വീകാരം ആഘോഷപൂര്‍വ്വം അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതാണ്‌ ഓണം. ശ്രാവണം ലോപിച്ച് ഓണം ആയി.
ബുദ്ധമതത്തിന്‌ ആധിപത്യമുണ്ടായിരുന്ന അന്നത്തെ കേരളം ഈ ശ്രാവണപദ സ്വീകാരം ആഘോഷപൂര്‍വ്വം അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതാണ്‌ ഓണം. ശ്രാവണം ലോപിച്ച് ഓണം ആയി.
മലബാര്‍ മാന്വലിന്റെ കര്‍ത്താവായ ലോഗന്‍ ഓണാഘോഷത്തെ ചേരമാന്‍പെരുമാളുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. പെരുമാള്‍ ഇസ്ലാംമതം സ്വീകരിച്ച് മക്കത്തു പോയത്‌ ചിങ്ങത്തിലെ തിരുവോണ നാളിലായിരുന്നുവെന്നും ഈ തീര്‍ത്ഥാടനത്തെ ആഘോഷപൂര്‍വ്വം അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതാണ്‌ ഓണാഘോഷത്തിന്‌ നിമിത്തമായതെന്നും ലോഗന്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്‌. തൃക്കാക്കര വാണിരുന്ന ബുദ്ധമതക്കാരനായിരുന്ന ചേരമാൻ പെരുമാളിനെ ചതിയിൽ ബ്രഹ്മഹത്യ ആരോപിച്ച് ജാതി ഭ്രഷ്ടനാക്കി നാടുകടത്തി എന്നും എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തെ അത്യന്തം സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ജനങ്ങളുടെ എതിർപ്പിനെ തണുപ്പിക്കാൻ എല്ലാ വർഷവും തിരുവിഴാ നാളിൽ മാത്രം നാട്ടിൽ പ്രവേശിക്കാനുമുള്ള അനുമതി നൽകിയെന്നും രാജ്യം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശ്രിതർക്കായി നൽകി കേരളം വിട്ടുവെന്നും ചില ചരിത്രകാരന്മാർ സമർത്ഥിക്കുന്നു. ആ ഓർമ്മയ്ക്കായിരിക്കണം തൃക്കാക്കരയപ്പൻ എന്ന പേരിൽ ബുദ്ധസ്ഥൂപങ്ങളുടെ ആകൃതിയിൽ ഇന്നും ഓണത്തപ്പനെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നത്.
ക്രിസ്തു വർഷം നാലാം ശതകത്തില്‍ കേരള രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം തൃക്കാക്കരയായിരുന്നു. ഓണം നടപ്പാക്കിയത് അന്ന് ഇവിടം ഭരിച്ചിരുന്ന മന്ന രാജാവ് ആണ് എന്ന് അലഹബാദ്‌ ലിഖിതങ്ങളില്‍ ഉണ്ട്.അതില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന മന്ധാതാവ് പ്രസിദ്ധനായിരുന്ന കേരള രാജാവായിരുന്നു. സമുദ്ര ഗുപ്തന്‍ ദക്ഷിണേന്ത്യ ആക്രമിച്ച കൂട്ടത്തില്‍ തൃക്കാക്കരയിലും എത്തി. മന്ഥരാജാവ് നടത്തിയ പ്രതിരോധത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായ സമുദ്ര ഗുപ്തന്‍ സന്ധിക്കപേക്ഷിച്ചു.
ക്രിസ്തു വർഷം നാലാം ശതകത്തില്‍ കേരള രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം തൃക്കാക്കരയായിരുന്നു. ഓണം നടപ്പാക്കിയത് അന്ന് ഇവിടം ഭരിച്ചിരുന്ന മന്ന രാജാവ് ആണ് എന്ന് അലഹബാദ്‌ ലിഖിതങ്ങളില്‍ ഉണ്ട്.അതില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന മന്ധാതാവ് പ്രസിദ്ധനായിരുന്ന കേരള രാജാവായിരുന്നു. സമുദ്ര ഗുപ്തന്‍ ദക്ഷിണേന്ത്യ ആക്രമിച്ച കൂട്ടത്തില്‍ തൃക്കാക്കരയിലും എത്തി. മന്ഥരാജാവ് നടത്തിയ പ്രതിരോധത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായ സമുദ്ര ഗുപ്തന്‍ സന്ധിക്കപേക്ഷിച്ചു.
കേരളത്തിനഭിമാനാര്‍ഹമായ യുദ്ധപരിസമാപ്തിയില്‍ ആ വിജയത്തിന്റെ സ്മരണയ്ക്കായി രാഷ്ട്രീയോത്സവമായി ഓണം ആഘോഷിക്കാന്‍ രാജാവ് വിളംബരം പുറപ്പെടുവിച്ചു എന്നു ലിഖിതങ്ങളില്‍ പറയുന്നു.
അലഹാബാദിലെ അശോകസ്തംഭത്തിലാണ് പിൽക്കാലത്തെ സമുദ്രഗുപ്ത ലിഖിതങ്ങളുമുള്ളത്.
അതിൽ, Lines 19–20: Whose magnanimity blended with valour was caused by (his) first capturing, and thereafter showing the favour of releasing, all the kings of Dakshiṇāpatha such as Mahēndra of Kōsala, Vyāghrarāja of Mahākāntāra, Maṇṭarāja of Kurāḷa, Mahēndragiri of Pishṭapura, Svāmidatta of Kōṭṭūra, Damana of Ēraṇḍapalla, Vishṇugōpa of Kāñchī, Nīlarāja of Avamukta, Hastivarman of Vēṅgī, Ugrasēna of Pālakka, Kubēra of Dēvarāshṭra, and Dhanañjaya of Kusthalapura.
കുരാളത്തിലെ മന്ഥരാജാ എന്നാണ് കാണുന്നത്.
എന്നാൽ, സമുദ്രമാർഗ്ഗം തൃക്കാക്കര ആക്രമിക്കാൻ സാധ്യമല്ല എന്നതിനാൽ ഈ രാജാവ് അക്കാലത്തെ ചേര തലസ്ഥാനമായിരുന്ന കുട്ടനാട്/മാവേലി രാജാവ് ആയിരുന്നിരിക്കാമെന്ന് ചിലർ വാദിക്കുന്നു. മാവേലിക്കര (ഓടനാട്) യിലെ സുപ്രധാനമായ കോട്ട് (വേലി) ഉള്ളതു കൊണ്ടാണ് മാവേലി എന്ന പേരു വന്നതും മാവേലിക്കരയായിരുന്നു ചേര തലസ്ഥാനമെന്നുമാണ് ഈ നിഗമനത്തിനു പിന്നിൽ.
മഹാബലിയുടെ കുടുംബവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു രണ്ടു തവണ വിഷ്ണുവിന് അവതരിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്.
നരസിംഹാവതാരം
പരമ വിഷ്ണു ഭക്തനും അസുര ചക്രവർത്തിയുമായിരുന്ന പ്രഹ്ളാദന്റെ മകനായ വിരോചനന്റെ മകനാണ് ദാനധർമ്മങ്ങളിൽ പേരുകേട്ട മഹാബലി ചക്രവർത്തി.
നരസിംഹാവതാരം
പരമ വിഷ്ണു ഭക്തനും അസുര ചക്രവർത്തിയുമായിരുന്ന പ്രഹ്ളാദന്റെ മകനായ വിരോചനന്റെ മകനാണ് ദാനധർമ്മങ്ങളിൽ പേരുകേട്ട മഹാബലി ചക്രവർത്തി.
ഇന്നത്തെ ഡെക്കാൺ പ്രദേശം (ആന്ധ്ര) ആണ് ഹിരണ്യകശിപുവിന്റെ രാജ്യം എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. കുർണൂൽ ജില്ലയിൽ അഹോബിലം എന്ന സ്ഥലത്താണ് നരസിംഹ മുർത്തി അവതരിച്ചത്. ഇന്നും നരസിംഹ മൂർത്തിയുടെ ഒൻപതു ഭാവങ്ങളിലുള്ള പ്രതിഷ്ഠയുള്ള ലോകത്തിലെ ഒരേയൊരു ദേശമാണ് അഹോബിലം. നൂറ്റിയെട്ട് ദിവ്യദേശങ്ങളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്നാണ് , ആ ദേശം.
വാമനാവതാരം
പ്രഹ്ളാദന് ശേഷം രാജ്യഭരണം ഏറ്റെടുത്തമകൻ വിരോചനനും വിഷ്ണു ഭക്തനായിരുന്നു. വിരോചനന്റെ മകനാണ് ബലി ചക്രവർത്തി. അതി ശക്തിമാനും നീതിമാനുമായിരുന്ന ബലി ചക്രവർത്തി സമൃദ്ധമായ ഭരണം കാഴ്ചവച്ചു.
അസുര രാജാക്കന്മാരുടെ കുലഗുരുവായിരുന്ന ശുക്രാചാര്യന്റെ ഉപദേശങ്ങൾ ഭരണം കുറ്റമറ്റതും ശക്തവുമാക്കി.
വിന്ധ്യസത്പുര (ഇന്നത്തെ മഹാരാഷ്ട്ര- മധ്യപ്രദേശ്‌ അതിര്‍ത്തി പ്രദേശം) വരെ സാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്തു. രാജ്യത്തു സമ്പത്ത് കുമിഞ്ഞു കൂടി. ക്രമേണ പ്രജകൾ സമ്പത്തിൽ മതിമറന്ന് ആഹ്ളാദിക്കാൻ തുടങ്ങി.
സമൂഹത്തോടുള്ള കടമയായ പഞ്ച യജ്ഞങ്ങളും കർമ്മങ്ങളും സ്വധര്മ്മങ്ങളും മറക്കാൻ തുടങ്ങി. അതി സമ്പത്തിന്റെ ഹുങ്കിൽ ധർമ്മ ബോധത്തിന്‌ സ്ഥാനമില്ലാതായി.
രാജ്യത്തിന് വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന മൂല്യച്യുതിയിൽ ദു;ഖിതരായ ഇന്ദ്രാദി ദേവതകൾ മഹാവിഷ്ണുവിനോട് സങ്കടം ഉണർത്തിച്ചു. ബലി ചക്രവർത്തിയുടെ കീഴിൽ അഹന്തപൂണ്ട ജനത്തിന്റെ ഭാവി ശരിയായ ദിശയിലല്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ മഹാവിഷ്ണു ധർമ്മ പുന:സ്ഥാപനത്തിന് വാമനനായി ഭൂമിയിൽ അവതരിച്ചു.
സാമ്രാജ്യം വീണ്ടും വിപുലപ്പെടുത്തുന്നതിനു ബലി ചക്രവര്‍ത്തി ഭൃഗുഗഛത്തിൽ അശ്വമേധ യാഗം നടത്തുന്ന സമയം.
ശ്രാവണ (ചിങ്ങം) മാസത്തിലെ തിരുവോണം ദിനത്തിൽ വാമനൻ ഒരു ബ്രാഹ്മണ ഭിക്ഷുവിന്റെ രൂപത്തിൽ ബലി ചക്രവർത്തിയെ സമീപിച്ചു. തനിക്കു ധ്യാനത്തിനായി മൂന്നടി സ്ഥലം ദാനമായി ബലിയോടാവശ്യപ്പെട്ടു.
സമൃദ്ധമായ തന്റെ രാജ്യത്തു ഒരു ഭിക്ഷുവിന് ഒന്നിരിക്കാൻ അല്പം സ്ഥലം പോലുമില്ലെന്നോ? രാജ്യത്തിൽ എവിടെനിന്ന്‌ വേണമെങ്കിലും മൂന്നു അടി സ്ഥലം അളന്നെടുക്കുവാൻ ബലി അനുവാദം നല്കി. അപ്പോൾ ഭഗവാൻ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന വിശ്വരൂപം പ്രാപിച്ചു.
ഒന്നാമത്തെ അടിയിൽ ഭൂമിയും രണ്ടാമത്തെ അടിയിൽ ആകാശവും അളന്ന വാമനൻ മൂന്നാമത്തെ അടി എവിടെ വയ്ക്കുമെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ അഹന്ത ശമിച്ച മഹാബലി തന്റെ മുന്പിൽ പുണ്യ ദര്‍ശനം നല്കിയ മഹാവിഷ്ണുവിന് മുന്നിൽ ഭക്ത്യാദര പൂർവ്വം ശിരസ്സ് നമിച്ചു.
ബലി ചക്രവർത്തിയുടെ ശിരസ്സിൽ തൃപ്പാദം സ്പര്‍ശിച്ചു അമരത്വത്തിലേക്ക് മോക്ഷം നല്കിയ ശേഷം ബലിയുടെ നീതി നിർവഹണത്തിൽ സന്തുഷ്ടനായ മഹാവിഷ്ണു ഇന്നു മുതൽ ബലി ചക്രവര്‍ത്തിയെ 'മഹാബലി' എന്ന പേരിൽ പ്രജകൾ എന്നും സ്മരിക്കുമെന്നും, അടുത്ത മന്വന്തരത്തിൽ 'ഇന്ദ്രൻ ' ആവുമെന്നും വരം നൽകി.
അന്നു മുതൽ പ്രജകൾ തങ്ങളുടെ എല്ലാമെല്ലാമായിരുന്ന ബലിചക്രവർത്തിയെ വരവേല്ക്കാനായ് ഓരോ വർഷവും ചിങ്ങമാസത്തിലെ തിരുവോണ നാളിൽ ഓരോ വീട്ടിലും ആഘോഷങ്ങളോടെ വിഭവസമൃദ്ധമായ സദ്യയൊരുക്കി കാത്തിരിക്കും.
 |
| വാമനൻ |
ആന്ധ്രയിലെ ഈ ആഘോഷം പിന്നെ എങ്ങനെ കേരളത്തിൽ എത്തി?
മഹാബലിയുടെ പാരമ്പര്യം അവകാശപ്പെട്ടിരുന്ന ബാണർ എന്ന ആന്ധ്രയിലെ പ്രാചീനഗോത്രവംശജരായിരുന്ന നായകന്മാരായിരുന്നു ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ചോളഭരണ കാലത്ത് തമിഴ്‌നാട്ടിലെ പല നാടുകളും ഭരിച്ചിരുന്നത്. പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തമിഴ്‌നാട്ടിലെ സാഹചര്യങ്ങൾ പ്രതികൂലമായപ്പോൾ അവരിൽ ചിലർ കേരളത്തിലേക്ക് വരികയുണ്ടായി. ഇവരുടെ ഇടയിൽനിന്ന് പ്രബലനായ, തൃപ്പൂണിത്തുറയും, തൃക്കാക്കരയും ഭരിച്ചിരുന്ന 'മാവേലി' എന്ന രാജാവ്, ഒറീസയിലും, കർണാടകയിലും മഹാബലിയുടെ ഐതിഹ്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നടത്തിയിരുന്ന ആഘോഷത്തെ കേരളത്തിലെ കൊയ്ത്തുത്സവവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി ഓണാഘോഷം രൂപപ്പെടുത്തി. എന്നാണ് നിഗമനം.
നാടുവിട്ടു പോന്നെങ്കിലും മഹാബലിയുടെ രാജ്യത്തിൽ നിന്നു വന്ന ബ്രാഹ്മണർ അവരുടെ പ്രിയങ്കരനായ മഹാബലിയെയും, മഹാബലി വരുന്ന ആഘോഷങ്ങളെയും കൈവിട്ടില്ല.
തങ്ങളുടെ നാട് ഭരിച്ചിരുന്ന മഹാബലിയുടെ കഥകളും ആചാരങ്ങളും അവർ തലമുറകള്‍ക്ക് കൈമാറി.
പില്‍ക്കാലത്ത് ആന്ധ്രയിൽ ബലിയുടെ സാമ്രാജ്യം അസ്തമിച്ചു. തുടർന്നു വന്ന രാജവംശങ്ങൾ ബലിയെ ആരാധിക്കുന്നത് നിരോധിച്ചു .
പശ്ചിമഘട്ടത്താൽ സുരക്ഷിതമായ കേരളത്തിൽ മഹാബലിയെ വരവേല്‍ക്കുന്ന ഓണം ഇന്നും മാറ്റൊട്ടും കുറയാതെ ആഘോഷിക്കുന്നു
ആന്ധ്രയിൽ നിന്ന് വന്ന ബ്രാഹ്മണരാണ് ശബരിമല തന്ത്രിമാർ -അവരുടെ പേര് 'രു ' എന്ന അക്ഷരത്തിൽ അവസാനിക്കുന്നത് ആന്ധ്രാ രീതിയാണ്.നരസിംഹ റാവുവിനെ റാവു ഗാരു എന്ന് ആന്ധ്രക്കാർ വിളിച്ചു.ശബരിമല തന്ത്രി കണ്ഠര് മഹേശ്വര്, രാജീവര്‌ എന്നൊക്കെ അറിയപ്പെടുന്നു.
ഗോത്രങ്ങൾക്കിടയിലും അവരുടെ മാവേലിയെ വധിച്ചതിനെക്കുറിച്ച് കഥകളുണ്ട്.
 |
| വാമനൻ |
കേരളത്തിലും തമിഴ്‌നാട്ടിലുമെല്ലാം മഴക്കാലത്ത് ഭജനമിരിക്കലും പഠനവും ഒക്കെയായി ജനങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ആറു മാസം മഴ ദീർഘമായി പെയ്തിരുന്നു.
മഴക്കാലത്തെ ദുരിതാവസ്ഥയും മഹാബലിയുടെ ദാരുണ അന്ത്യവും കൂട്ടി വായിക്കേണ്ടതാണ്.
വിശ്വകർമ -ഈഴവ - പുലയരാദിയായ ബൗദ്ധർ ഈ കാലത്ത് ധ്യാനത്തിൽ മുഴുകി ബലിയെ അനുസ്മരിച്ചു വന്നു. കാറും പടലും തീർന്ന് മഴമാറി വാണിജ്യം പുനരാരംഭിക്കുന്നത് ശ്രാവണ മാസത്തിലെ തിരുവോണ നാളിൽ ആണ്. ശ്രാവണത്തിന്റെ പാലി സമാന്തരമാണ് സാവണം. അത് ആദിരൂപം ലോപിച്ച് പാലിയുടെ തന്നെ നയമനുസരിച്ച് ആവണം എന്നും പിന്നീട് ഓണം എന്നും ഉള്ള രൂപം സ്വീകരിച്ചു. പാലിക്ക് കിട്ടിയ പ്രാധാന്യവും ചേർത്തുവായിച്ചാൽ ബൗദ്ധ രാജാവിന്റെ പരാജയമാണ് ബലിയിൽ കാണുന്നത്.വാണിജ്യത്തിന്റെ ആദ്യനാൾ മുതൽ അന്നു വരെ ദൂരെ നങ്കൂരമിട്ടു കിടന്നിരുന്ന കപ്പലുകൾ സ്വർണ്ണവുമായി എത്തുകയായി. അതാണ്‌ പൊന്നിൻ ചിങ്ങമാസം, പൊന്നോണം എന്നീ പേരുകൾക്കും പിന്നിൽ.
ഓണത്തിന്‌ മഞ്ഞ നിറം പ്രധാനമാണ്. ഭഗവാൻ ബുദ്ധൻ ശ്രമണപദത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചവർക്ക് മഞ്ഞ വസ്ത്രം നൽകിയതിനെയാണ് ഓണക്കോടിയായി നൽകുന്ന മഞ്ഞ മുണ്ടും, മഞ്ഞപ്പൂകളും മറ്റും സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഓണപ്പൂവ്വ് എന്നു പറയുന്ന മഞ്ഞപ്പൂവിന് അഞ്ച് ദളങ്ങളാണുള്ളത് അത് ബുദ്ധധ‌‌ർമ്മത്തിലെ പഞ്ചശീലങ്ങളുടെ പ്രതീകമായി കരുതി വരുന്നു. ബുദ്ധമതം കേരളത്തിൽ ഇല്ലാതാക്കാൻ അക്രമങ്ങളും, ഹിംസകളും നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. അവയുടെ സ്മരണ ഉണർത്തുന്നതാണ് ഓണത്തല്ലും, ചേരിപ്പോരും, വേല കളിയും, പടേനിയും മറ്റും. ബുദ്ധ മതത്തെ ആട്ടിപ്പുറത്താക്കാൻ നമ്പൂതിരിമാർ ആയുധമെടുത്തിരുന്നു എന്ന് സംഘ കളിയുടെ ചടങ്ങുകളിൽ തെളിയുന്നുണ്ട്. ബൗദ്ധസംസ്ക്കാരം വളർച്ച പ്രാപിച്ചിരുന്ന തമിഴകത്ത് മുഴുവനും, പാണ്ഡ്യരാജധാനിയായിരുന്ന മധുരയിൽ പ്രത്യേകിച്ചും ഓണം മഹോത്സവമായി കൊണ്ടാടിയിരുന്നു.
വാമനാവതാരം 2
മഹാബലിയെ വാഴ്ത്തുകയും വാമനനെ കുള്ളനായി പുച്ഛിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന രീതി ശരിയല്ല. വാമനൻ ഒട്ടും കുറഞ്ഞയാളല്ല അദിതിയുടേയും കശ്യപന്റെയും പുത്രനാണ് വാമനൻ.
മഹാബലി പാതാളത്തിലേക്ക് പോയ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവൻ എന്ന മാർക്സിസ്റ്റ് കൽപന തീരെ ശരിയല്ല. വാമനനെയാണ് നാം ആരാധിക്കേണ്ടത്.
© Ramachandran
Sunday, 23 August 2020
ചിലപ്പോൾ തെറ്റായിരിക്കും ശരി
കോടതി എന്നും ധനികനൊപ്പം
അഭിഭാഷകനായ പ്രശാന്ത് ഭൂഷൺ സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാർക്ക് എതിരായ പരാമർശങ്ങൾക്ക് മാപ്പ് പറയില്ല.മാപ്പ് പറഞ്ഞാൽ അത് അദ്ദേഹത്തെ ആരാധിക്കുന്ന കപട മതേതരവാദികൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടില്ല.സ്വന്തം ഭാഗം ഇത്തരക്കാർ ചരിത്രത്തിലെ ഇടത്തിനായി ന്യായീകരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും.ഇ എം എസിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇത്തരം ഒരു അധ്യായമുണ്ട്.അത് പലപ്പോഴും പരാമർശ വിധേയമാകാറുണ്ട്.മാർക്സിസം കലഹരണപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആ അധ്യായം രേഖപ്പെടുത്തേണ്ടതുണ്ട്.
മാനനഷ്ടകേസില്‍ ഹൈക്കോടതി വിധി ശരി വെച്ച സുപ്രീം കോടതിയുടെ അപ്പീൽ വിധിയില്‍, മാര്‍ക്സിസത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പരാമർശങ്ങൾ കടന്നു കൂടി.അതിന് മറുപടിയായി, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് എം ഹിദായത്തുള്ള അടക്കമുള്ള ജഡ്ജിമാര്‍ക്ക് ഇഎംഎസ് എഴുതിയ കത്ത് ആണ് ചുവടെ.
മാര്‍ക്സിസം ലെനിനിസം മനസ്സിലാക്കുന്നതിലും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിലും പരാജയപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ് ഇഎംഎസില്‍ നിന്ന് കോടതിയലക്ഷ്യത്തിനിടയാക്കിയ വാക്കുകള്‍ ഉണ്ടായതെന്നായിരുന്നു വിധിയിലെ പരാമര്‍ശം.വിധി അച്ചടിച്ചു വന്ന കേരള ലോ ടൈംസി (കെഎല്‍ടി)ന് അയച്ച ഇ എം എസിന്റെ കത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കെഎല്‍ടി പത്രാധിപര്‍ വിധിയെ വിമര്‍ശിക്കുന്ന പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ പലതും ഒഴിവാക്കി. 1971 ജനുവരി 28 ന് ദേശാഭിമാനി അത് പൂര്‍ണ്ണ രൂപത്തില്‍ അച്ചടിച്ചു.
മുഖ്യമന്ത്രി ആയിരിക്കെ 1967 നവംബർ 9ന് തിരുവനന്തപുരത്ത്‌ ഇഎംഎസ് നടത്തിയ പത്രസമ്മേളനമാണ്‌ കേസിന് ഇടയാക്കിയത്. പത്രസമ്മേളനത്തിൽ ഇ എം എസ് പറഞ്ഞു :‘‘കോടതി മർദ്ദനോപകരണമാണ്. ജഡ്ജിമാർ വർഗ്ഗവിദ്വേഷത്താലും വർഗ്ഗ താൽപ്പര്യത്താലും വർഗ്ഗ മുൻവിധികളാലും നയിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്‌. നന്നായി വസ്ത്രം ധരിച്ച കുടവയറനായ പണക്കാരനും കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച നിരക്ഷരനായ വ്യക്തിക്കും തെളിവുകൾ ഒരുപോലെ ബാധകമാണെങ്കിൽ കോടതി സഹജമായും പണക്കാരന്‌ അനുകൂലമായി നിൽക്കും. ’’ നിലപാടില്‍ ഇ എം എസ് ഉറച്ചു നിന്നു. ഹൈക്കോടതി ആയിരം രൂപ പിഴ ശിക്ഷ വിധിച്ചു. അപ്പീലില്‍ സുപ്രീംകോടതി ശിക്ഷ അമ്പത് രൂപയാക്കി.ഈ വിധിയ്ക്കുള്ള മറുപടിയാണ് ഇഎംഎസിന്റെ കത്ത്.
ഞാൻ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുന്നു / ഇ എം എസ്
കേരള ഹൈക്കോടതിയുടെ വിധിന്യായത്തിനും ശിക്ഷയ്ക്കുമെതിരായി ഞാൻ കൊടുത്ത അപ്പീലുകൾ സംബന്ധിച്ചുള്ള സുപ്രീം കോടതി വിധി താങ്കളുടെ മാസികയുടെ 1970 ഏപ്രിൽ 24 -o തീയതിയിലെ ലക്കത്തിൽ (കേരള ലോ ടൈംസ് 588) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഹൈക്കോടതി ശിക്ഷ സുപ്രീം കോടതി ശരിവച്ചതിനെ ക്കുറിച്ചോ എന്റെ പിഴ 1000 ഉറുപ്പികയിൽ നിന്ന് 50 ഉറുപ്പികയാക്കി സുപ്രീം കോടതി ഇളവു ചെയ്തതിനെ കുറിച്ചോ ഞാൻ ഒന്നും പറയുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ തുറന്നു കാണിക്കാൻ സുപ്രീം കോടതി വിധിന്യായത്തിൽ നടത്തിയിട്ടുള്ള ശ്രമത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു വിശദീകരണം എന്ന നിലയ്ക്കാണ് ഞാനീ എഴുതുന്നത്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനങ്ങൾ പഠിക്കുവാനും ഉൾക്കൊള്ളാനും വേണ്ടി എന്റെ ജീവിതത്തിലെ 35 വർഷങ്ങൾ ചെലവാക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആ താത്വിക ആചാര്യന്മാരുടെ എല്ലാ ഗ്രന്ഥങ്ങളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ ഞാൻ തയ്യാറല്ല. മാർക്‌സും ഏംഗൽസും എഴുതിയതെല്ലാം തങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന അവകാശവാദത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ജഡ്ജിമാർ എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ 'തുറന്നു കാട്ടു'ന്നത് എന്ന കാണുന്നതിനാലാണ് ഇക്കാര്യത്തെ ഞാൻ ഇവിടെ സ്പർശിക്കുന്നത്.മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഒരു ഗ്രന്ഥവും ജുഡീഷ്യറിയെ, ജനരോഷത്തിന് പാത്രമായ ഒരു സ്ഥാപനമെന്ന നിലയിൽ, നേരിട്ട് വിമർശിച്ചിട്ടില്ല എന്നാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധിയിൽ പറയുന്നത്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും എല്ലാ കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ മാത്രം ചങ്കൂറ്റമുള്ളവരുടെ ധീരതയ്ക്കു മുമ്പിൽ തലകുനിക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതോടൊപ്പം മാർക്‌സിസത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളുടെ മുഴുവൻ കൃതികളും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഇവരുടെയെല്ലാ മൂല കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണോ ബഹുമാനപ്പെട്ട ചീഫ് ജസ്റ്റിസും മറ്റ് ജഡ്ജിമാരും അവകാശപ്പെടുന്നത്?
എന്തായാലും ഏംഗൽസ് 1844 ൽ എഴുതിയ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന്റെ സ്ഥിതി എന്ന വിഖ്യാത ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ ചില വരികൾ ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.''തോൽപ്പിക്കപ്പെടേണ്ട ഒരു ശത്രുവാണ് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗമെന്ന ആശയമാണ് എല്ലാ നിയമങ്ങളുടെയും അടിയിലുള്ളത്. ജഡ്ജിമാർ നിയമപാലനം നടത്തുന്ന രീതിയിൽ നിന്നും ഇത് വ്യക്തമാകും. ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസ് എന്ന് പറയപ്പെടുന്നവരെ -ഇവർ ഇടത്തരക്കാരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തരാണ്- സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് പ്രത്യേകിച്ചും ശരിയാണ്. ഇവരുമായിട്ടാണ് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് പലപ്പോഴും ഇടപഴകേണ്ടി വരുന്നത്. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി നിയമപാലനത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ അവർക്ക് യാതൊരു മടിയുമില്ല. സാമ്പത്തികമായി ഭേദപ്പെട്ട ഇടത്തരക്കാരില്‍ നിന്ന് ആരെയെങ്കിലും കോടതി മുമ്പാകെ ഹാജരാകാൻ സമൻസ് -അല്ലെങ്കിൽ ആദര പുരസരം ക്ഷണം- അയക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. അയാളെ ഇങ്ങനെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചതിന് കോടതി ആദ്യമേ ഖേദപ്രകടനം നടത്തും. ഇടത്തരക്കാരനായ പ്രതിയുടെ പാത സുഗമമാക്കി തീർക്കാൻ മജിസ്‌ട്രേറ്റ് തനിക്ക് കഴിവുള്ളതെന്തും ചെയ്യും. കേസിൽ ധനികനായ പ്രതി കുറ്റക്കാരനാണെന്ന് അസന്നിഗ്ധമായി തെളിഞ്ഞാൽ നിർലോഭമായ ക്ഷമാപണത്തോടു കൂടി ഒരു നിസാര ശിക്ഷവിധിക്കുക മാത്രമാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് ചെയ്യുക. അവജ്ഞയോടു കൂടി പണം മേശപ്പുറത്ത് വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട് ആ ധനികൻ ഇറങ്ങി പുറത്തു പോകും. അതേ സമയം ഭാഗ്യഹീനനായ ഒരു പാവപ്പെട്ട തൊഴിലാളിയാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റിനു മുമ്പിൽ ഹാജരാകേണ്ടി വരുന്നതെങ്കിൽ അത് മറ്റൊരു കഥയാണ്. മിക്കവാറും അതിന് തലേദിവസം രാത്രി മുതൽ മറ്റു തടവുകാരോടൊപ്പം ലോക്കപ്പിൽ കഴിയേണ്ടിവരും. കോടിതിയിൽ വച്ച് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് അവന്റെ നേരെ തട്ടിക്കയറും. ആദ്യം മുതലേ അവൻ കുറ്റക്കാരനാണെന്ന ധാരണയോടെയാണ് മജിസ്‌ട്രേറ്റ് പെരുമാറുക. തന്റെ ഭാഗം ന്യായീകരിക്കാൻ അവൻ എന്തെങ്കിലും ശ്രമം നടത്തിയാലുടനെ മജിസ്‌ട്രേറ്റ് അവജ്ഞയോടെ പറയും 'ഇമ്മാതരി കഥകൾ ഞാൻ മുമ്പും കേട്ടിട്ടുണ്ട്'. അതിന് ശേഷം അവനു പിഴ ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെടുന്നു. കൈയിൽ മതിയായ പണം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട അവന് ഒരു മാസമോ ജയിൽ ശിക്ഷയോ കഠിനതടവോ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. മറിച്ച് കുറ്റം വ്യക്തമായി തെളിയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും തെണ്ടിയും കള്ളനും ആണെന്നോ (ഒരേ സമയം രണ്ടുമായിരിക്കും) കാരണം പറഞ്ഞ് അവന് ഒരു മാസമോ കൂടുതലോ കഠിനതടവ് വിധിക്കാൻ കോടതിക്ക് കഴിയും. ഗ്രാമ പ്രദേശങ്ങളിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന വർഗ്ഗത്തിന് എതിരെയുള്ള ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസിന്റെ വിവേചനം വിവരണാതീതമാണ്. ഈ സ്ഥിതി വിശേഷത്തെ പൊതുജനം സാധാരണ അംഗീകരിക്കുകയാണ് പതിവ്. അങ്ങേയറ്റം ആക്ഷേപാർഹമായ ചില കേസുകൾ മാത്രമേ പത്രത്തിൽ പരാമർശിക്കപ്പെടാറുള്ളൂ.
സാധാരണ ഗതിയിൽ അഭിപ്രായ പ്രകടനം ഒന്നും കൂടാതെ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് പതിവ്. അവരിൽ നിന്നും ഇത്രയേ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുള്ളൂതാനും. ഈ പട്ടിക്കായകൾ (Dogberries)* നിയമത്തെ എപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാണ് വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത്. ഈ ന്യായാധിപൻമാർ ബൂർഷ്വാ വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും വരുന്നവരാണ്. ക്രമസമാധാനത്തിന്റെ ആണിക്കല്ല് തങ്ങളുടെ വർഗ്ഗ താൽപര്യ സംരക്ഷണമാണെന്ന് ഇവർ ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്നു''. (കുറിപ്പ് : *ഇതൊരു ഗ്രാമ്യ പ്രയോഗമാണ് Dogberries എന്നതിന് Websters Third International Dictionaryയിൽ അർഥം കൊടുത്തിട്ടുള്ളത് ഇങ്ങനെയാണ്: A Foolish Constable in Shakespeare's Much Ado about Nothing. A Blundering Official often a policeman/constable.അതായത് അബദ്ധം മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്ന വങ്കൻ പൊലീസുകാരൻ അഥവാ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്നർത്ഥം.)
സുപ്രീംകോടതിയുടെ വിധിയിൽ ഏംഗൽസ് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതായി ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ സാദരം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊള്ളട്ടെ.
"കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടവും അതിന്റെ സർവ്വവ്യാപിയായ സ്ഥിരം പട്ടാളം പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ ശ്രേണി പുരോഹിതൻമാർ ജുഡീഷ്യ സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയും പരമ്പരാഗതമായി വ്യവസ്ഥാപിതമായ തൊഴിൽ വിഭജനത്തിന് വേണ്ടി രൂപം കൊണ്ടതാണ്. ഫ്യൂഡലിസത്തിനെതിരായ സമരത്തിന്റെ ശക്തമായ ഉപകരണങ്ങളെന്ന നിലക്ക് പുതിയതായി രൂപംകൊണ്ടു വന്ന മധ്യവർഗ്ഗ വിഭാഗത്തെ സേവിക്കുന്ന ഈ ഏർപ്പാട് രാജ്യവാഴ്ചക്കാലത്താണ് ആരംഭിച്ചത്.''
പട്ടാളം, പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വം പുരോഹിതന്മാർ ജൂഡീഷ്യറി തുടങ്ങിയ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂട വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിൽ യാതൊരു വിവേചനവും ഏംഗൽസ് കൽപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നതിന് ഇത് മതിയായ തെളിവ് നൽകുന്നു.
രാഷ്ട്രീയ തത്വസംഹിതകളെ കുറിച്ച് - ഇതിൽ മാർക്‌സിന്റെയും ഏഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ പ്രധാനമാണ് - ഒരു പ്രതിക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളിലെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാണിക്കുക എന്നത് കോടതിയുടെ ചുമതലയിൽപ്പെട്ടതാണോ എന്നൊന്നും എനിക്കറിഞ്ഞുകൂട. എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ നിയമത്തെ വ്യാഖാനിക്കുകയും നടപ്പാക്കുകയുമാണ് കോടതിയുടെ കർത്തവ്യം കേസിലെ പ്രതികൾ വിശ്വാസം അർപ്പിച്ചിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ സംഹിതകളെക്കുറിച്ച് വിലകൽപ്പിക്കുകയല്ല അതിന്റെ ജോലി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമാണങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാതാക്കളായി ജഡ്ജിമാർ മാറുകയാണെങ്കിൽ അതൊരു അസാധാരണ സ്ഥിതിവിശേഷമായിരിക്കും. തന്റെ പ്രഖ്യാപിത തത്വങ്ങളോട് ഒരാൾ കൂറു പുലർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് പ്രശ്‌നമാക്കാതെ അയാൾ ചെയ്ത കൃത്യം നിയമത്തിന് എതിരാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കുകയാണ് കോടതിയുടെ കടമയെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ഈ കേസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോലം എന്റെ പ്രസംഗങ്ങളും പ്രസ്താവനകളും നിയമത്തിന് എതിരായിരുന്നോ എന്ന് പരിശോധിക്കുവാനും ഈ പ്രത്യേക നിയമപ്രശ്നത്തെക്കുറിച്ച് വിധി നൽകാനോ കോടതിക്ക് തീർച്ചയായും കടമയുണ്ട്. പക്ഷേ മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വിശ്വസ്തതയോടെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന എന്റെ അവകാശ വാദം ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന പ്രശ്‌നം ജഡ്ജിമാർ പരിശോധിക്കണമായിരുന്നോ എന്ന കാര്യം എനിക്ക് സംശയമാണ്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല.എങ്കിലും മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങൾ ഏതെല്ലാമായിരുന്നുന്വെന്ന് പരിശോധിക്കാനും അവയെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാട്ടാനും ഈ രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതി പീഠം മുതിർന്നിട്ടുള്ള നിലയ്ക്ക് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ സിദ്ധാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്കല്ല തെറ്റുപറ്റിയതെന്ന് താങ്കളുടെ പംക്തികളിലൂടെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്റെ മേൽപ്പറഞ്ഞ അവകാശവാദം ശരിയാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കാനും എന്റെ തെറ്റുകൾ 'തുറന്നുകാട്ടാനും' വേണ്ടിയാണ് സുപ്രീം കോടതി വിധിയിലെ നല്ലൊരു ഭാഗം ചെലവഴിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട കോടതിയുടെ പാണ്ഡിത്യ വിവേക അധികാരങ്ങളോടുള്ള എല്ലാ ആദരവും വച്ചുപുലർത്തിക്കൊണ്ടു തന്നെ ഈ പ്രശ്‌നം സംബന്ധിച്ച് കോടതിയുടെ ധാരണ ശരിയല്ലെന്ന് പറയാൻ ഞാൻ അഗ്രഹിക്കുകയാണ്.
ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ചും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അവ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതിനെക്കുറിച്ചള്ള മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് സമീപനത്തെപറ്റി ജഡ്ജിമാർ പറയുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്:
""മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുക എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ചിന്തിച്ചിരുന്നത്. ഏംഗൽസിന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ, മാർക്‌സിസത്തിൽ വെള്ളം ചേർത്തതാണെന്ന ലെനിന്റെ ധാരണ തെറ്റായിരുന്നു. മാർക്‌സ് തന്നെ ഇതിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 'തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ദാരിദ്ര്യം' എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥത്തിൽ മാർക്‌സ് എഴുതുന്നു: "വളർച്ചയുടെ ഗതിക്രമത്തിൽ പഴയ ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം പുതിയ സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കും. വർഗ്ഗങ്ങളും വർഗ്ഗ ശത്രുക്കളും ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹമായിരിക്കും അത്. തന്മൂലം ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിലെ വർഗ്ഗ ശത്രുതതയുടെ ഔദ്യോഗികമായ രൂപം മാത്രമായ രാഷ്ട്രീയ അധികാരം ഇന്നത്തെ അർത്ഥത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകും.''
തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ഭരണാധികാരിവർഗമായി സംഘടിക്കുന്നതാണ് യഥാർത്ഥ ഭരണകൂടം എന്ന് കമ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ടെന്നുള്ള കൌട്സ്ക്കിയുടെയും കൂട്ടരുടെയും വാദം മാർക്‌സിസത്തെ തെറ്റായി ധരിച്ചതിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ്. മാർക്‌സിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകാരം തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ട്. ക്രമേണ ആ ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുകയും തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യും."
മാർക്‌സിന്റെ ഉദ്ധരണിയും കൌട്സ്ക്കി മാർക്‌സിന്റെ ആശയങ്ങളെ തെറ്റായി ധരിച്ചുവെന്ന പരാമർശവും ഒഴിച്ചാൽ ഈ പ്രസ്താവം മുഴുവൻ തെറ്റാണെന്ന് മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് അടിസ്ഥാന ഗ്രന്ഥവുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുള്ള ആർക്കും വ്യക്തമാകും. ഈ പോയിന്റ് സംബന്ധിച്ച് തന്നെ മാർക്‌സിന്റെ വിശകലനത്തെയും കൌട്സ്ക്കിയുടെ തെറ്റിദ്ധാരണകളെയും കുറിച്ചുള്ള കോടതിയുടെ ധാരണകൾ ശരിയല്ലെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഒന്ന്
ശാശ്വതമായ ഒരു ഏർപ്പാടായി ഭരണകൂടത്തെ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ല. മനുഷ്യ ചരിത്രത്തിൽ ഭരണകൂടം ഇല്ലായിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് അവർ വിദഗ്ധമായി തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ ഭാവിയിലും ഭരണകൂടമില്ലാത്തൊരു ഘട്ടം ഉണ്ടാകും. ഈ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടക്ക് ശാശ്വത സ്വഭാവം ഇല്ലാത്തതും അടിസ്ഥാന സ്വഭാവം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു ഭരണകൂടം നിലനിൽക്കുന്നു. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ലെനിൻ വ്യക്തമായി വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ സാമാന്യമായ ഒരു ഭരണകൂടവുമില്ല. ഏത് വർഗ്ഗത്തിന്റെ സന്തതിയും രക്ഷിതാവുമാണോ ഭരണകൂടം ആ വർഗത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ വരുന്ന മാറ്റമനുസരിച്ച് ഭരണകൂടവും സ്വാഭാവികമായി മാറുന്നു. അടിമ, നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ സമുദായങ്ങൾക്ക് അവരവരുടേതായ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടങ്ങളുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷത്തെ അടിമകളാക്കി നിർത്തി ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടി അടിമ നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങൾ തട്ടിപ്പടച്ചിട്ടുള്ള ഭരണകൂടമാണ് ഓരോ ഭരണകൂടവും. നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ ആധിപത്യം ചെലുത്തുന്ന നമ്മുടേത് പോലുള്ള വർഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിൽ ഈ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങളുടെ മർദ്ദന യന്ത്രമാണ് ഭരണകൂടം.
രണ്ട്
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഈ വിശകലനത്തെയാണ് കാള്‍ കൗട്സ്‌കി തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയും മുതലാളിത്ത ഭരണത്തെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കാൻ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താമെന്ന സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്‌ക്കരിക്കുകയും ചെയ്തത്. ഈ പ്രശ്‌നത്തിൽ കൗട്സ്ക്കിക്കുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകളെ സംബന്ധിച്ച് ഏംഗൽസിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത് നേരിയ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കൌട്സ്ക്കിയുടെ ഈ മാർക്സിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സിദ്ധാന്തത്തെ തകർത്തെറിയുന്നതിനുള്ള കടമ ലെനിനിലാണ് അർപ്പിതമായത്. ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തിന്റെ വർഗ്ഗ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കുകയും ബൂർഷ്വാ ജനാധിപത്യത്തെ ജനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതായി ധരിക്കുകയും ചെയ്തതാണ് കൌട്സ്ക്കിയുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ പിശക് എന്ന് ലെനിൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. മാർക്‌സും ഏംഗൽസും തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോരാടിയത് ഈ ആശയത്തിന് എതിരായിട്ടായിരുന്നു.
മൂന്ന്
ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിന് എതിരായി ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം ഉപയോഗിക്കുന്ന മർദ്ദന ഉപാധികളെന്ന നിലയിൽ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടത്തിന്റെ അവസാന രൂപമാണ് ബൂർഷ്വാ സ്റ്റേറ്റെന്ന് മാർക്‌സും ഏംഗൽസും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കർഷകരുടെയും ചെറുകിട ഉടമകളുടെയും സഹായത്തോടെ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥ തകർത്തെറിയുന്ന തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ബൂർഷ്വാ ഭരണസംവിധാനത്തെ തുടച്ചു നീക്കുകയും സ്വന്തം ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ച് രണ്ടുകാര്യങ്ങള്‍ പറയേണ്ടതുണ്ട്:
ഒന്നാമത്, നേരത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്ന ഭൂരീപക്ഷക്കാരുടെ അധീനതയിലായതുകൊണ്ട് ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിനെതിരായ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ ഭരണകൂടമായിരിക്കില്ല അത്. വര്‍ഗ സമുദായങ്ങളുടെ ഉല്‍ഭവത്തിന് ശേഷം ആദ്യമായി ഭൂരിപക്ഷം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത വ്യവസ്ഥിതിയായിരിക്കും അത്.
രണ്ടാമത്, ഒരു ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വഭാവങ്ങള്‍ അതിനും ഉണ്ടായിരിക്കും. അതായത്, ആ ഭരണകൂടവും ഒരു മര്‍ദ്ദനോപകരണമായിരിക്കും.കാരണം വീണ്ടും അധികാരത്തില്‍ തിരിച്ചുവരുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ മാത്രം ശക്തമായിരിക്കും പുറത്താക്കപ്പെട്ട ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം. അത്തരം ശ്രമങ്ങളെ അടിച്ചമര്‍ത്താന്‍ ആവശ്യമായ മര്‍ദ്ദനോപാധികള്‍ തൊഴിലാളി ഭരണകൂടത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഇതിനെയാണ് തൊഴിലാളി വര്‍ഗ്ഗ സര്‍വ്വാധിപത്യമെന്ന് പറയുന്നത്. ആകാവുന്നത്ര വിപുലമായ ജനാധിപത്യമാണ് കര്‍ഷകരുടേയും ഇടത്തരം ഉടമകളുടേയും സഹായത്തോടെ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ ഭരണകൂടം നടപ്പിലാക്കുന്നത് . അതോടൊപ്പം വര്‍ഗഭരണത്തിന്റെ പുനരാവിര്‍ഭാവം തടയുന്നതിനു വേണ്ടി മുന്‍ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അവകാശങ്ങള്‍ക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങളേര്‍പ്പെടുത്തേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും.
നാല്
എല്ലാ ഉല്‍പാദനോപകരണങ്ങളും പൊതു ഉടമയിലാക്കുകയും ബുദ്ധിപരവും കായികവുമായ അധ്വാനങ്ങള്‍ തമ്മിലും നഗര ഗ്രാമ ജീവിതങ്ങള്‍ തമ്മിലും സ്ത്രീ പുരുഷന്‍മാര്‍ തമ്മിലുമുള്ള വിവേചനങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാക്കുകയും, അങ്ങിനെ വര്‍ഗവിവേചനത്തിന്റെ എല്ലാ അവശിഷ്ടങ്ങളും തുടച്ചുനീക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യചരിത്രത്തിലെ പരിവര്‍ത്തനോന്‍മുഖമായ ഘട്ടത്തിന് ശേഷമാണ് ഭരണകൂടം 'അപ്രത്യക്ഷമാകു'ന്നത്
അവർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യം
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തുറന്നുകാട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യമുണ്ട്. മർദ്ദനോപകരണം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടല്ലാതെ ഭരണകൂടത്തെ പറ്റി സാമാന്യമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും വിശകലനങ്ങൾക്ക് യോജിച്ചതല്ല എന്നുള്ളതാണത്. കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്ന തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.
എൻ പ്രഭോ!
പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ ഇത്തരം തെറ്റായ പരാമർശം ഏതെങ്കിലും ദിനപത്രത്തിലെ ഒരു സാധാരണ എഴുത്തുകാരനോ വിവരമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ ആണ് നടത്തിയതെങ്കിൽ അത് അവഗണിച്ച് തള്ളാമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ജഡ്ജി തന്നെ കോടതിക്ക് പുറത്തുവച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്ന പക്ഷം അതിനെയും ഇപ്രകാരം തന്നെ കാണാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ള വിധിന്യായമാണ്. മാർക്സിസ്റ്റ് വിശകലനത്തെ സംബന്ധിച്ച് എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തിരുത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു വിധിന്യായം!
ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറയുവാൻ എന്നെ അനുവദിക്കുമാറാകണം.
എന്റെ പ്രഭോ!
സാധ്യമല്ല.
അവിടുത്തെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ
വായിക്കുന്നതിനേക്കാൾ
എന്റെ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനാണ് ഞാൻ കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടുക.
സുപ്രീംകോടതിയുടെ വിധിയിൽ ഏംഗൽസ് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതായി ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ സാദരം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊള്ളട്ടെ.
"കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടവും അതിന്റെ സർവ്വവ്യാപിയായ സ്ഥിരം പട്ടാളം പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ ശ്രേണി പുരോഹിതൻമാർ ജുഡീഷ്യ സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയും പരമ്പരാഗതമായി വ്യവസ്ഥാപിതമായ തൊഴിൽ വിഭജനത്തിന് വേണ്ടി രൂപം കൊണ്ടതാണ്. ഫ്യൂഡലിസത്തിനെതിരായ സമരത്തിന്റെ ശക്തമായ ഉപകരണങ്ങളെന്ന നിലക്ക് പുതിയതായി രൂപംകൊണ്ടു വന്ന മധ്യവർഗ്ഗ വിഭാഗത്തെ സേവിക്കുന്ന ഈ ഏർപ്പാട് രാജ്യവാഴ്ചക്കാലത്താണ് ആരംഭിച്ചത്.''
പട്ടാളം, പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വം പുരോഹിതന്മാർ ജൂഡീഷ്യറി തുടങ്ങിയ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂട വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിൽ യാതൊരു വിവേചനവും ഏംഗൽസ് കൽപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നതിന് ഇത് മതിയായ തെളിവ് നൽകുന്നു.
രാഷ്ട്രീയ തത്വസംഹിതകളെ കുറിച്ച് - ഇതിൽ മാർക്‌സിന്റെയും ഏഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ പ്രധാനമാണ് - ഒരു പ്രതിക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളിലെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാണിക്കുക എന്നത് കോടതിയുടെ ചുമതലയിൽപ്പെട്ടതാണോ എന്നൊന്നും എനിക്കറിഞ്ഞുകൂട. എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ നിയമത്തെ വ്യാഖാനിക്കുകയും നടപ്പാക്കുകയുമാണ് കോടതിയുടെ കർത്തവ്യം കേസിലെ പ്രതികൾ വിശ്വാസം അർപ്പിച്ചിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ സംഹിതകളെക്കുറിച്ച് വിലകൽപ്പിക്കുകയല്ല അതിന്റെ ജോലി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമാണങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാതാക്കളായി ജഡ്ജിമാർ മാറുകയാണെങ്കിൽ അതൊരു അസാധാരണ സ്ഥിതിവിശേഷമായിരിക്കും. തന്റെ പ്രഖ്യാപിത തത്വങ്ങളോട് ഒരാൾ കൂറു പുലർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് പ്രശ്‌നമാക്കാതെ അയാൾ ചെയ്ത കൃത്യം നിയമത്തിന് എതിരാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കുകയാണ് കോടതിയുടെ കടമയെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ഈ കേസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോലം എന്റെ പ്രസംഗങ്ങളും പ്രസ്താവനകളും നിയമത്തിന് എതിരായിരുന്നോ എന്ന് പരിശോധിക്കുവാനും ഈ പ്രത്യേക നിയമപ്രശ്നത്തെക്കുറിച്ച് വിധി നൽകാനോ കോടതിക്ക് തീർച്ചയായും കടമയുണ്ട്. പക്ഷേ മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വിശ്വസ്തതയോടെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന എന്റെ അവകാശ വാദം ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന പ്രശ്‌നം ജഡ്ജിമാർ പരിശോധിക്കണമായിരുന്നോ എന്ന കാര്യം എനിക്ക് സംശയമാണ്. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല.എങ്കിലും മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങൾ ഏതെല്ലാമായിരുന്നുന്വെന്ന് പരിശോധിക്കാനും അവയെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാട്ടാനും ഈ രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതി പീഠം മുതിർന്നിട്ടുള്ള നിലയ്ക്ക് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ സിദ്ധാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്കല്ല തെറ്റുപറ്റിയതെന്ന് താങ്കളുടെ പംക്തികളിലൂടെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്റെ മേൽപ്പറഞ്ഞ അവകാശവാദം ശരിയാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കാനും എന്റെ തെറ്റുകൾ 'തുറന്നുകാട്ടാനും' വേണ്ടിയാണ് സുപ്രീം കോടതി വിധിയിലെ നല്ലൊരു ഭാഗം ചെലവഴിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട കോടതിയുടെ പാണ്ഡിത്യ വിവേക അധികാരങ്ങളോടുള്ള എല്ലാ ആദരവും വച്ചുപുലർത്തിക്കൊണ്ടു തന്നെ ഈ പ്രശ്‌നം സംബന്ധിച്ച് കോടതിയുടെ ധാരണ ശരിയല്ലെന്ന് പറയാൻ ഞാൻ അഗ്രഹിക്കുകയാണ്.
ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ചും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അവ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതിനെക്കുറിച്ചള്ള മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് സമീപനത്തെപറ്റി ജഡ്ജിമാർ പറയുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്:
""മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുക എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ചിന്തിച്ചിരുന്നത്. ഏംഗൽസിന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ, മാർക്‌സിസത്തിൽ വെള്ളം ചേർത്തതാണെന്ന ലെനിന്റെ ധാരണ തെറ്റായിരുന്നു. മാർക്‌സ് തന്നെ ഇതിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 'തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ദാരിദ്ര്യം' എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥത്തിൽ മാർക്‌സ് എഴുതുന്നു: "വളർച്ചയുടെ ഗതിക്രമത്തിൽ പഴയ ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം പുതിയ സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കും. വർഗ്ഗങ്ങളും വർഗ്ഗ ശത്രുക്കളും ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹമായിരിക്കും അത്. തന്മൂലം ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിലെ വർഗ്ഗ ശത്രുതതയുടെ ഔദ്യോഗികമായ രൂപം മാത്രമായ രാഷ്ട്രീയ അധികാരം ഇന്നത്തെ അർത്ഥത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകും.''
തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ഭരണാധികാരിവർഗമായി സംഘടിക്കുന്നതാണ് യഥാർത്ഥ ഭരണകൂടം എന്ന് കമ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ടെന്നുള്ള കൌട്സ്ക്കിയുടെയും കൂട്ടരുടെയും വാദം മാർക്‌സിസത്തെ തെറ്റായി ധരിച്ചതിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ്. മാർക്‌സിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകാരം തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ട്. ക്രമേണ ആ ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുകയും തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യും."
മാർക്‌സിന്റെ ഉദ്ധരണിയും കൌട്സ്ക്കി മാർക്‌സിന്റെ ആശയങ്ങളെ തെറ്റായി ധരിച്ചുവെന്ന പരാമർശവും ഒഴിച്ചാൽ ഈ പ്രസ്താവം മുഴുവൻ തെറ്റാണെന്ന് മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് അടിസ്ഥാന ഗ്രന്ഥവുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുള്ള ആർക്കും വ്യക്തമാകും. ഈ പോയിന്റ് സംബന്ധിച്ച് തന്നെ മാർക്‌സിന്റെ വിശകലനത്തെയും കൌട്സ്ക്കിയുടെ തെറ്റിദ്ധാരണകളെയും കുറിച്ചുള്ള കോടതിയുടെ ധാരണകൾ ശരിയല്ലെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഒന്ന്
ശാശ്വതമായ ഒരു ഏർപ്പാടായി ഭരണകൂടത്തെ മാർക്‌സും ഏംഗൽസും ലെനിനും പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ല. മനുഷ്യ ചരിത്രത്തിൽ ഭരണകൂടം ഇല്ലായിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് അവർ വിദഗ്ധമായി തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ ഭാവിയിലും ഭരണകൂടമില്ലാത്തൊരു ഘട്ടം ഉണ്ടാകും. ഈ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടക്ക് ശാശ്വത സ്വഭാവം ഇല്ലാത്തതും അടിസ്ഥാന സ്വഭാവം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു ഭരണകൂടം നിലനിൽക്കുന്നു. മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ലെനിൻ വ്യക്തമായി വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ സാമാന്യമായ ഒരു ഭരണകൂടവുമില്ല. ഏത് വർഗ്ഗത്തിന്റെ സന്തതിയും രക്ഷിതാവുമാണോ ഭരണകൂടം ആ വർഗത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ വരുന്ന മാറ്റമനുസരിച്ച് ഭരണകൂടവും സ്വാഭാവികമായി മാറുന്നു. അടിമ, നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ സമുദായങ്ങൾക്ക് അവരവരുടേതായ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടങ്ങളുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷത്തെ അടിമകളാക്കി നിർത്തി ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടി അടിമ നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങൾ തട്ടിപ്പടച്ചിട്ടുള്ള ഭരണകൂടമാണ് ഓരോ ഭരണകൂടവും. നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ ആധിപത്യം ചെലുത്തുന്ന നമ്മുടേത് പോലുള്ള വർഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിൽ ഈ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങളുടെ മർദ്ദന യന്ത്രമാണ് ഭരണകൂടം.
രണ്ട്
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഈ വിശകലനത്തെയാണ് കാള്‍ കൗട്സ്‌കി തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയും മുതലാളിത്ത ഭരണത്തെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കാൻ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താമെന്ന സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്‌ക്കരിക്കുകയും ചെയ്തത്. ഈ പ്രശ്‌നത്തിൽ കൗട്സ്ക്കിക്കുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകളെ സംബന്ധിച്ച് ഏംഗൽസിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത് നേരിയ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കൌട്സ്ക്കിയുടെ ഈ മാർക്സിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സിദ്ധാന്തത്തെ തകർത്തെറിയുന്നതിനുള്ള കടമ ലെനിനിലാണ് അർപ്പിതമായത്. ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തിന്റെ വർഗ്ഗ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കുകയും ബൂർഷ്വാ ജനാധിപത്യത്തെ ജനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതായി ധരിക്കുകയും ചെയ്തതാണ് കൌട്സ്ക്കിയുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ പിശക് എന്ന് ലെനിൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. മാർക്‌സും ഏംഗൽസും തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോരാടിയത് ഈ ആശയത്തിന് എതിരായിട്ടായിരുന്നു.
മൂന്ന്
ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിന് എതിരായി ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം ഉപയോഗിക്കുന്ന മർദ്ദന ഉപാധികളെന്ന നിലയിൽ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടത്തിന്റെ അവസാന രൂപമാണ് ബൂർഷ്വാ സ്റ്റേറ്റെന്ന് മാർക്‌സും ഏംഗൽസും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കർഷകരുടെയും ചെറുകിട ഉടമകളുടെയും സഹായത്തോടെ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥ തകർത്തെറിയുന്ന തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ബൂർഷ്വാ ഭരണസംവിധാനത്തെ തുടച്ചു നീക്കുകയും സ്വന്തം ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ച് രണ്ടുകാര്യങ്ങള്‍ പറയേണ്ടതുണ്ട്:
രണ്ടാമത്, ഒരു ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വഭാവങ്ങള്‍ അതിനും ഉണ്ടായിരിക്കും. അതായത്, ആ ഭരണകൂടവും ഒരു മര്‍ദ്ദനോപകരണമായിരിക്കും.കാരണം വീണ്ടും അധികാരത്തില്‍ തിരിച്ചുവരുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ മാത്രം ശക്തമായിരിക്കും പുറത്താക്കപ്പെട്ട ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം. അത്തരം ശ്രമങ്ങളെ അടിച്ചമര്‍ത്താന്‍ ആവശ്യമായ മര്‍ദ്ദനോപാധികള്‍ തൊഴിലാളി ഭരണകൂടത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഇതിനെയാണ് തൊഴിലാളി വര്‍ഗ്ഗ സര്‍വ്വാധിപത്യമെന്ന് പറയുന്നത്. ആകാവുന്നത്ര വിപുലമായ ജനാധിപത്യമാണ് കര്‍ഷകരുടേയും ഇടത്തരം ഉടമകളുടേയും സഹായത്തോടെ തൊഴിലാളിവര്‍ഗ ഭരണകൂടം നടപ്പിലാക്കുന്നത് . അതോടൊപ്പം വര്‍ഗഭരണത്തിന്റെ പുനരാവിര്‍ഭാവം തടയുന്നതിനു വേണ്ടി മുന്‍ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അവകാശങ്ങള്‍ക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങളേര്‍പ്പെടുത്തേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും.
നാല്
എല്ലാ ഉല്‍പാദനോപകരണങ്ങളും പൊതു ഉടമയിലാക്കുകയും ബുദ്ധിപരവും കായികവുമായ അധ്വാനങ്ങള്‍ തമ്മിലും നഗര ഗ്രാമ ജീവിതങ്ങള്‍ തമ്മിലും സ്ത്രീ പുരുഷന്‍മാര്‍ തമ്മിലുമുള്ള വിവേചനങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാക്കുകയും, അങ്ങിനെ വര്‍ഗവിവേചനത്തിന്റെ എല്ലാ അവശിഷ്ടങ്ങളും തുടച്ചുനീക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യചരിത്രത്തിലെ പരിവര്‍ത്തനോന്‍മുഖമായ ഘട്ടത്തിന് ശേഷമാണ് ഭരണകൂടം 'അപ്രത്യക്ഷമാകു'ന്നത്
അവർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യം
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തുറന്നുകാട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യമുണ്ട്. മർദ്ദനോപകരണം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടല്ലാതെ ഭരണകൂടത്തെ പറ്റി സാമാന്യമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും വിശകലനങ്ങൾക്ക് യോജിച്ചതല്ല എന്നുള്ളതാണത്. കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്ന തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.
എൻ പ്രഭോ!
പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ ഇത്തരം തെറ്റായ പരാമർശം ഏതെങ്കിലും ദിനപത്രത്തിലെ ഒരു സാധാരണ എഴുത്തുകാരനോ വിവരമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ ആണ് നടത്തിയതെങ്കിൽ അത് അവഗണിച്ച് തള്ളാമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ജഡ്ജി തന്നെ കോടതിക്ക് പുറത്തുവച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്ന പക്ഷം അതിനെയും ഇപ്രകാരം തന്നെ കാണാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ള വിധിന്യായമാണ്. മാർക്സിസ്റ്റ് വിശകലനത്തെ സംബന്ധിച്ച് എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തിരുത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു വിധിന്യായം!
ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറയുവാൻ എന്നെ അനുവദിക്കുമാറാകണം.
എന്റെ പ്രഭോ!
സാധ്യമല്ല.
അവിടുത്തെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി
മാർക്‌സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ
വായിക്കുന്നതിനേക്കാൾ
എന്റെ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനാണ് ഞാൻ കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടുക.
Friday, 21 August 2020
THE VINAYAKA PRINCIPLE
The Mouse Symbolises Ignorance
Ganesh Chaturthi also known as Vinayaka Chaturthi is one of the important Hindu festivals celebrated throughout India with a great devotion. This day is celebrated as the birthday of Lord Ganesh, the elephant-headed son of Lord Shiva and Goddess Parvati. Lord Ganesh is the symbol of wisdom, prosperity and good fortune.
Ganesh Chaturthi is celebrated on Shukla Chaturthi of the Hindu month of Bhadra (generally falls between August and September). This festival is celebrated by Hindus with great enthusiasm. People bring idols of Lord Ganesh to their homes and do worship. The duration of this festival varies from 1 day to 11 days, depending on the place and tradition. On the last day of the festival the idols are taken out in a colorful and musical procession and immersed traditionally in water.As per Hindu mythology Lord Ganesh is considered as "Vigana Harta" (one who removes obstacles) and "Buddhi Pradayaka" (one who grants intelligence). This festival is very important for students, they worship Lord Ganesh to illuminate their minds.
Vinayaka Chaturthi is celebrated every year on the 4th day of the first fortnight of Bhadrapada month per Hindu calendar, which typically aligns with August or September month of Gregorian calendar. This day is marked in the scriptures as the birthday of Ganesha, son of Siva and Parvathi. The Ganesha festival should be an opportunity for us to understand the significance of His Form and Name and the proper way to adore the Ganesha Principle.
Vinayaka is the leader of the universe; there is no leader above him. He is the leader of all and master of all. Vinayaka or Ganesha or Ganapathi or Vighneshwara―all indicate the elephant God, who is worshipped as the very first deity, before regularly beginning any ceremony, vow, fast or pilgrimage. He is the lord of the ganas or divine forces that exist inside and outside the human body; He is the lord, who masters and overcomes vighna (obstacle), however imminent or eminent. This is the natural effect of the fact that Ganapathi is the God of vidya or buddhi (learning or intellect). He is the image of His parents, Siva-Sakthi, having the power and characteristics of both. He is the Pranava, OM. All words emanate from OM. Why is such a preeminence accorded to Ganapathi? Swami narrates a beautiful story from the purana (scriptures).
Once upon a time Parvathi (Divine Mother) and Parmeshwara (Divine Father) wanted to decide between Vinayaka and Subrahmanya (their two sons) who was superior. They called both of them and set them a task. They were told that they should go round the cosmos. Whoever came first would be entrusted with the highest office. Subrahmanya immediately got onto the back of his peacock and started flying on its wings. But Ganapathi stayed put. Parvathi and Parmeshwara thought Ganapathi was out of the race. But on seeing Subrahmanya at a distance, Ganapathi got up, circumambulated his parents and sat down. Ganapathi claimed that he had won the race. When Parmeshwara questioned him, Ganapathi replied: "The whole cosmos is a projection of the Lord. The Lord is immanent in the universe. When I have gone round my Divine parents, I have gone round the universe." Ganapathi also asked them: "Show me any place where you are not present. You are omnipresent. You are in everything."
Because of the acute intelligence he displayed, Vinayaka was made the head of the ganas by Parmeshwara.
Gajaanana is another appropriate name for Ganesh. The derivative meaning of Gajaanana is: ‘ga’ means gamyam (goal), ‘ja’ means janma (birth); anana means face. So this name indicates that Ganesh is not merely one who has the face of an elephant as commonly understood. He is the deity that enables us to be face-to-face with God, who is the goal of human birth.
Mouse is the vehicle of Vinayaka.Mouse symbolises darkness which means ignorance. Mouse moves about in darkness only, and not in light. Therefore the inner meaning of the mouse being Vinayaka’s vehicle is that he subdues ignorance. Parvati means Prithvi or earth. So when we say Ganapathi is Parvati’s son, it means he is the son of the earth. Partha, Arjuna’s another name, also means son of the soil. Every man is born of the earth. So everyone is Ganapathi. Ganapathi means the Master of Ganas. The ten senses, mind and intellect—these twelve are the Dwadasa Adityas or twelve Ganas of which Ganapathi is the Lord. So he resides in every person in the form of intellect and Jnana or wisdom.
In human beings there are five organs of perception and the five organs of action. The mind is the master over these ten organs. Buddhi (intellect) is the discriminating faculty above the mind. The ten senses, the mind and the intellect together constitute the ganas. In the word gana, ‘ga’ stands for buddhi (intellect), and, ‘na’ signifies vijnana (the higher knowledge or wisdom). Ganapathi is the master of intellect and wisdom. Swami tells us that Vinayaka exists within every being in the form of the Atma. Like Vinayaka, Atma has no master.
Once upon a time Parvathi (Divine Mother) and Parmeshwara (Divine Father) wanted to decide between Vinayaka and Subrahmanya (their two sons) who was superior. They called both of them and set them a task. They were told that they should go round the cosmos. Whoever came first would be entrusted with the highest office. Subrahmanya immediately got onto the back of his peacock and started flying on its wings. But Ganapathi stayed put. Parvathi and Parmeshwara thought Ganapathi was out of the race. But on seeing Subrahmanya at a distance, Ganapathi got up, circumambulated his parents and sat down. Ganapathi claimed that he had won the race. When Parmeshwara questioned him, Ganapathi replied: "The whole cosmos is a projection of the Lord. The Lord is immanent in the universe. When I have gone round my Divine parents, I have gone round the universe." Ganapathi also asked them: "Show me any place where you are not present. You are omnipresent. You are in everything."
Because of the acute intelligence he displayed, Vinayaka was made the head of the ganas by Parmeshwara.
Gajaanana is another appropriate name for Ganesh. The derivative meaning of Gajaanana is: ‘ga’ means gamyam (goal), ‘ja’ means janma (birth); anana means face. So this name indicates that Ganesh is not merely one who has the face of an elephant as commonly understood. He is the deity that enables us to be face-to-face with God, who is the goal of human birth.
Mouse is the vehicle of Vinayaka.Mouse symbolises darkness which means ignorance. Mouse moves about in darkness only, and not in light. Therefore the inner meaning of the mouse being Vinayaka’s vehicle is that he subdues ignorance. Parvati means Prithvi or earth. So when we say Ganapathi is Parvati’s son, it means he is the son of the earth. Partha, Arjuna’s another name, also means son of the soil. Every man is born of the earth. So everyone is Ganapathi. Ganapathi means the Master of Ganas. The ten senses, mind and intellect—these twelve are the Dwadasa Adityas or twelve Ganas of which Ganapathi is the Lord. So he resides in every person in the form of intellect and Jnana or wisdom.
In human beings there are five organs of perception and the five organs of action. The mind is the master over these ten organs. Buddhi (intellect) is the discriminating faculty above the mind. The ten senses, the mind and the intellect together constitute the ganas. In the word gana, ‘ga’ stands for buddhi (intellect), and, ‘na’ signifies vijnana (the higher knowledge or wisdom). Ganapathi is the master of intellect and wisdom. Swami tells us that Vinayaka exists within every being in the form of the Atma. Like Vinayaka, Atma has no master.
© Ramachandran
Thursday, 20 August 2020
PRASANT BHUSHAN DIDN"T SUPPORT KARNAN
Karnan a Judge was Imprisoned for Contempt
While lawyer Prashant Bhushan was on the verge of being punished for contempt of court,the pseudo secular lobby was up in arms against the Judiciary. Ironically, in 2017, Bhushan had hailed the Supreme Court judgment against Justice Karnan and tweeted how he was “Glad SC finally jailed Karnan for gross contempt of court.” One cannot fail to observe that in his tweet Bhushan did not address the sitting judge of the Kolkata High Court as ‘justice’.
This was Bhushan’s tweet:
Justice Karnan had to serve the entire sentence and his appeal for pardon and review at various fora, including Parliament and to then President of India Pranab Mukherjee, was ignored.
Both the cases are related to the violation of Contempt of Courts Act that has a maximum punishment of six months jail term and/or fine of Rs 2,000. In that sense, Justice Karnan was awarded the maximum punishment under the Act and sentenced without even initiating the proceeding for his impeachment.
In a brief summary of the case, BBC World wrote: “The stand-off dates from January (2017), when Justice Karnan wrote a letter to Prime Minister Narendra Modi flagging up the names of 20 judges he alleged were corrupt.” The summary also stated that “The top court has barred the media from publishing and broadcasting Justice Karnan’s statements.” So, we don’t know his side of the story or the entire story.
Many journalists had opposed the Supreme Court’s gag order on the case reporting. Ashok Malik, presently Policy Advisor in the Ministry of External Affairs had tweeted saying, “So what if a newspaper reports Justice Karnan’s statements? Does the Supreme Court send the editor and reporter to prison? Under which law?”
The editorials and op-eds written at that time, we will find that every editor or writer was united in supporting the judgment. Same was the case with the prime time debates.
Pained by the coverage of his case, Justice Karnan had written an open letter to the media: “I have often mentioned in my communications that I am a victim of caste discrimination…It is most unfortunate and perhaps a national disaster that such critical issues never figured in most of the national publications.” He wanted the media to act in a fair and unbiased manner.
Justice Karnan had not made any public allegation of corruption against any judge. Rather, he had sent his complaint to the Prime Minister’s Office in a sealed envelope. Bhushan made the allegations on social media and were thus in the public domain.
So, how does one understand the outrage in Prashant Bhushan’s case but silence when Justice Karnan was convicted?
It can be said since Justice Karnan is a Dalit, the media acted with bias and failed to present his case in totality. Similarly, it can be said that since Prashant Bhushan belongs to the upper caste and the ruling elite, and his father Shanti Bhushan was the law minister in the Morarji Desai Cabinet. The reason for the intelligentsia not supporting Justice Karnan has more to do with their association or disassociation with the ruling structure as well as with the nature of Karnan and Bhushan’s allegations.Bhushan kis surely,pseudo secularism’s blue eyed boy.
A memorandum signed by 20 judges recounts an incident at an official dinner at the Tamil Nadu State Judicial Academy in honour of new Chief Justice Sanjay Kishan Kaul. Mr. Karnan first sat in a lounge and started abusing the High Court’s Registrars. Later, he entered the Library Hall, where the judges were waiting, and “started abusing the judges in filthy language.”
They said, “He went on taunting every judge assembled at the dinner meet and challenged them to reply to his unwarranted, unimaginable and unpalatable questions…”
They also recalled that he had misbehaved at a Full Court meeting held when Justice Satish K. Agnihotri was the Acting CJ.
Karnan also raised issues concerning selection of judges alleging that corruption and favouritism were behind the names being considered. He frequently threatened to file complaints before the NCSC against judges and officials.
The Supreme Court on 9 May 2017 held Calcutta High Court Judge Karnan guilty of contempt of court, judiciary and judicial process and sentenced him to six months imprisonment.
"We are of the unanimous opinion that Justice C.S. Karnan has committed contempt of court, judiciary and judicial process of the gravest nature," Chief Justice J.S. Khehar mentioned in the order.
The court also ordered media not to publish the content of orders passed by Justice Karnan, who on Monday issued an order sentencing eight Supreme Court judges to five years of “rigorous imprisonment” and imposed a fine of Rs. 1,00,000 each under the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act of 1989 and the amended Act of 2015.
The eight include members of the seven-judge Bench, headed by Justice Khehar which, in February, issued a contempt order against him on the charge of degrading the judiciary.
Justice Karnan, on his part, directed the Supreme Court judges “to appear before him on May 28” and later “reposted” the matter to May 1.
The Supreme Court Bench ordered Justice Karnan to be medically examined and on May 4, he refused to undergo medical tests as directed by the Supreme Court and told the team of doctors, in a written response, that he is “absolutely normal and with a stable mind.”
While lawyer Prashant Bhushan was on the verge of being punished for contempt of court,the pseudo secular lobby was up in arms against the Judiciary. Ironically, in 2017, Bhushan had hailed the Supreme Court judgment against Justice Karnan and tweeted how he was “Glad SC finally jailed Karnan for gross contempt of court.” One cannot fail to observe that in his tweet Bhushan did not address the sitting judge of the Kolkata High Court as ‘justice’.
This was Bhushan’s tweet:
Glad SC finally jailed Karnan for gross contempt of court.He made reckless charges on judges &then passed absurd 'orders' against SC judges!
11:33 AM · May 9, 2017
Bhushan’s tweet also implies that he is not against the Contempt of Courts Act per se but rather supports the legislation. The Contempt of Courts Act is an archaic legislation, first enacted in 1926. It has its origins in the British law. The legislation was amended later on and the present law was enacted in 1971. While the UK did away with the offence in the contempt law long ago, India continues to hold on to this. The Law Commission in its report on the Contempt Act 1971, has argued that India has a large number of cases (almost one lakh at the time of submission of the report in 2018) whereas the UK had its last such case in 1931. Hence, the Commission observed that “the high number of cases (in India) justify the continuing relevance of the Act.”
11:33 AM · May 9, 2017
Bhushan’s tweet also implies that he is not against the Contempt of Courts Act per se but rather supports the legislation. The Contempt of Courts Act is an archaic legislation, first enacted in 1926. It has its origins in the British law. The legislation was amended later on and the present law was enacted in 1971. While the UK did away with the offence in the contempt law long ago, India continues to hold on to this. The Law Commission in its report on the Contempt Act 1971, has argued that India has a large number of cases (almost one lakh at the time of submission of the report in 2018) whereas the UK had its last such case in 1931. Hence, the Commission observed that “the high number of cases (in India) justify the continuing relevance of the Act.”
Justice Karnan had to serve the entire sentence and his appeal for pardon and review at various fora, including Parliament and to then President of India Pranab Mukherjee, was ignored.
Both the cases are related to the violation of Contempt of Courts Act that has a maximum punishment of six months jail term and/or fine of Rs 2,000. In that sense, Justice Karnan was awarded the maximum punishment under the Act and sentenced without even initiating the proceeding for his impeachment.
In a brief summary of the case, BBC World wrote: “The stand-off dates from January (2017), when Justice Karnan wrote a letter to Prime Minister Narendra Modi flagging up the names of 20 judges he alleged were corrupt.” The summary also stated that “The top court has barred the media from publishing and broadcasting Justice Karnan’s statements.” So, we don’t know his side of the story or the entire story.
Many journalists had opposed the Supreme Court’s gag order on the case reporting. Ashok Malik, presently Policy Advisor in the Ministry of External Affairs had tweeted saying, “So what if a newspaper reports Justice Karnan’s statements? Does the Supreme Court send the editor and reporter to prison? Under which law?”
The editorials and op-eds written at that time, we will find that every editor or writer was united in supporting the judgment. Same was the case with the prime time debates.
Pained by the coverage of his case, Justice Karnan had written an open letter to the media: “I have often mentioned in my communications that I am a victim of caste discrimination…It is most unfortunate and perhaps a national disaster that such critical issues never figured in most of the national publications.” He wanted the media to act in a fair and unbiased manner.
Justice Karnan had not made any public allegation of corruption against any judge. Rather, he had sent his complaint to the Prime Minister’s Office in a sealed envelope. Bhushan made the allegations on social media and were thus in the public domain.
So, how does one understand the outrage in Prashant Bhushan’s case but silence when Justice Karnan was convicted?
It can be said since Justice Karnan is a Dalit, the media acted with bias and failed to present his case in totality. Similarly, it can be said that since Prashant Bhushan belongs to the upper caste and the ruling elite, and his father Shanti Bhushan was the law minister in the Morarji Desai Cabinet. The reason for the intelligentsia not supporting Justice Karnan has more to do with their association or disassociation with the ruling structure as well as with the nature of Karnan and Bhushan’s allegations.Bhushan kis surely,pseudo secularism’s blue eyed boy.
What was the Karnan case?
Allegations of misconduct by Justice C.S. Karnan, who was sent to jail in Kolkata on Wednesday, to serve a six-month prison term for contempt of court, have been recorded in detail by past Chief Justices and Acting Chief Justices of the Madras High Court, where he served between 2009 and 2016.
Allegations of misconduct by Justice C.S. Karnan, who was sent to jail in Kolkata on Wednesday, to serve a six-month prison term for contempt of court, have been recorded in detail by past Chief Justices and Acting Chief Justices of the Madras High Court, where he served between 2009 and 2016.
Karnan had a long history of confrontation and conflict with his colleagues in the High Court and many of them were so afraid of his threats and harassment that they wanted to seek voluntary transfer to other High Courts.
Copies of correspondence among judges available with The Hindu show that Mr. Karnan was not only accused of repeated harassment of fellow judges and threatening them with prosecution, but also of seeking particular portfolios so that he could deal with “high potential cases.”
Further, there were complaints that he sat over judgments for many months after reserving orders and that he had no respect for court timings.
“He comes and goes as he pleases, sometimes sitting late and many times rising within an hour of sitting,” says a detailed letter from then Chief Justice, Sanjay Kishan Kaul, now a judge of the Supreme Court, on April 22, 2015.
In some cases, Karnan disposed of the matters after written complaints were brought to his notice.
The letter summarised the charges and complaints against Karnan. “Inability to get along with any of his colleagues”, “his perception that he is ragged by his colleagues”, “the threats held out by him to other judges,” “abusive language to his own colleagues, including women judges”, “his obsession with particular rosters, considered by him to be ‘high potential cases’” and “grave doubts being raised both on his competence and character”, are some instances of his conduct found in it.
Justice Kaul pointed out the irony in Karnan threatening one and all with action under the Scheduled Castes and Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act, while his two principal targets (Justice V. Dhanapalan and Justice S. Manikumar) are from a SC community.
In November 2011, Justice Karnan complained to the National Commission for Scheduled Castes (NCSC) that he was being victimised and humiliated by other judges.
The then Chief Justice, M.Y. Eqbal, wrote to the Chief Justice of India (CJI) explaining the developments. He noted that on October 8, 2011, Karnan made a written request for allotment of work either on the Writ Side or the Criminal Side on a regular basis. He was allotted bail and anticipatory bail portfolio two days later. “However, to my shock and surprise, within a few days of his dealing with Bail and Anticipatory Bail, I received oral complaints that Justice C.S. Karnan had granted bail in sensational cases involving State Ministers for other considerations.” The Chief Justice took back the portfolio only to be confronted by some advocates who took up Mr. Karnan’s cause.
In a letter to the CJI, Chief Justice R.K. Agrawal recorded how on January 8, 2014, Mr. Karnan barged into his chambers and hurled a volley of invectives.
Noting that he was getting complaints about the judge from many other judges and advocates, Justice Agrawal felt Karnan’s conduct tended to undermine the Chief Justice’s dignity. “In fact, some of my brother judges are afraid of him,” he said, while recommending Mr. Karnan’s transfer out of the Madras High Court at the earliest.
Copies of correspondence among judges available with The Hindu show that Mr. Karnan was not only accused of repeated harassment of fellow judges and threatening them with prosecution, but also of seeking particular portfolios so that he could deal with “high potential cases.”
Further, there were complaints that he sat over judgments for many months after reserving orders and that he had no respect for court timings.
“He comes and goes as he pleases, sometimes sitting late and many times rising within an hour of sitting,” says a detailed letter from then Chief Justice, Sanjay Kishan Kaul, now a judge of the Supreme Court, on April 22, 2015.
In some cases, Karnan disposed of the matters after written complaints were brought to his notice.
The letter summarised the charges and complaints against Karnan. “Inability to get along with any of his colleagues”, “his perception that he is ragged by his colleagues”, “the threats held out by him to other judges,” “abusive language to his own colleagues, including women judges”, “his obsession with particular rosters, considered by him to be ‘high potential cases’” and “grave doubts being raised both on his competence and character”, are some instances of his conduct found in it.
Justice Kaul pointed out the irony in Karnan threatening one and all with action under the Scheduled Castes and Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act, while his two principal targets (Justice V. Dhanapalan and Justice S. Manikumar) are from a SC community.
In November 2011, Justice Karnan complained to the National Commission for Scheduled Castes (NCSC) that he was being victimised and humiliated by other judges.
The then Chief Justice, M.Y. Eqbal, wrote to the Chief Justice of India (CJI) explaining the developments. He noted that on October 8, 2011, Karnan made a written request for allotment of work either on the Writ Side or the Criminal Side on a regular basis. He was allotted bail and anticipatory bail portfolio two days later. “However, to my shock and surprise, within a few days of his dealing with Bail and Anticipatory Bail, I received oral complaints that Justice C.S. Karnan had granted bail in sensational cases involving State Ministers for other considerations.” The Chief Justice took back the portfolio only to be confronted by some advocates who took up Mr. Karnan’s cause.
In a letter to the CJI, Chief Justice R.K. Agrawal recorded how on January 8, 2014, Mr. Karnan barged into his chambers and hurled a volley of invectives.
Noting that he was getting complaints about the judge from many other judges and advocates, Justice Agrawal felt Karnan’s conduct tended to undermine the Chief Justice’s dignity. “In fact, some of my brother judges are afraid of him,” he said, while recommending Mr. Karnan’s transfer out of the Madras High Court at the earliest.
A memorandum signed by 20 judges recounts an incident at an official dinner at the Tamil Nadu State Judicial Academy in honour of new Chief Justice Sanjay Kishan Kaul. Mr. Karnan first sat in a lounge and started abusing the High Court’s Registrars. Later, he entered the Library Hall, where the judges were waiting, and “started abusing the judges in filthy language.”
They said, “He went on taunting every judge assembled at the dinner meet and challenged them to reply to his unwarranted, unimaginable and unpalatable questions…”
They also recalled that he had misbehaved at a Full Court meeting held when Justice Satish K. Agnihotri was the Acting CJ.
Karnan also raised issues concerning selection of judges alleging that corruption and favouritism were behind the names being considered. He frequently threatened to file complaints before the NCSC against judges and officials.
The Supreme Court on 9 May 2017 held Calcutta High Court Judge Karnan guilty of contempt of court, judiciary and judicial process and sentenced him to six months imprisonment.
"We are of the unanimous opinion that Justice C.S. Karnan has committed contempt of court, judiciary and judicial process of the gravest nature," Chief Justice J.S. Khehar mentioned in the order.
The court also ordered media not to publish the content of orders passed by Justice Karnan, who on Monday issued an order sentencing eight Supreme Court judges to five years of “rigorous imprisonment” and imposed a fine of Rs. 1,00,000 each under the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Act of 1989 and the amended Act of 2015.
The eight include members of the seven-judge Bench, headed by Justice Khehar which, in February, issued a contempt order against him on the charge of degrading the judiciary.
Justice Karnan, on his part, directed the Supreme Court judges “to appear before him on May 28” and later “reposted” the matter to May 1.
The Supreme Court Bench ordered Justice Karnan to be medically examined and on May 4, he refused to undergo medical tests as directed by the Supreme Court and told the team of doctors, in a written response, that he is “absolutely normal and with a stable mind.”
Monday, 17 August 2020
മാപ്പിള ലഹള:പച്ചയും ചുവപ്പും -പുസ്തകം ഇറങ്ങി
ഇതാ രണ്ടു പുതിയ പുസ്തകങ്ങൾ
വാരിയം കുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ്‌ ഹാജിയെ മഹാനായി ചിത്രീകരിക്കാ
മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി ആദ്യം പുറത്തിറങ്ങിയ പുസ്തകം മലബാർ ഡെപ്യൂട്ടി കലക്റ്ററായിരുന്ന ഗോപാലൻ നായർ ഇംഗ്ലീഷിൽ 1923 ൽ എഴുതിയത് ആയിരുന്നു.അക്കാലത്ത് വന്ന പത്ര റിപ്പോർട്ടുകളുടെ സമാഹാരമാണ് ഇത്.പത്രങ്ങൾ മിക്കവയും ഇന്നില്ലാത്തതിനാൽ,ഇത് സുപ്രധാന ചരിത്ര രേഖയാണെന്ന് അവതാരികയിൽ ഡോ കെ എസ് രാധാകൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു.സ്വയം രാജാക്കന്മാരായി അവരോധിച്ച മത മൗലിക വാദികളുടെ തനി നിറം ഇതിൽ കാണാം.
ഹൈദരാലിയുടെ കാലം മുതൽ മലബാറിൽ സംഭവിച്ച ഇസ്ലാമികവൽക്കരണ പശ്ചാത്തലത്തിൽ.മാപ്പിള ലഹളയുടെ ഉള്ളടക്കം വിശകലനം ചെയ്യുന്ന 'മലബാർ ജിഹാദ്'എന്ന രാമചന്ദ്രൻറെ പുസ്തകം ,ആദ്യമായി അബനി മുക്കർജി മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി എഴുതിയ പ്രബന്ധം പുറത്തു കൊണ്ട് വരുന്നു.1921 ഒടുവിൽ മുക്കർജി എഴുതി ലെനിന് നൽകിയ പ്രബന്ധത്തിലാണ്,ലഹള വർഗീയ സമരമാണെന്ന തല തിരിഞ്ഞ വിശകലനം വന്നത്.ഇത് ആവർത്തിച്ച കെ എൻ പണിക്കരെ പോലുള്ള കൂലി ചരിത്രകാരന്മാർ മുക്കർജിയെ തമസ്കരിച്ചു;വ്യാഖ്യാനം മോഷ്ടിച്ചു.ഗാന്ധിയുടെ നിലപാടും പുസ്തകത്തിൽ വിമർശിക്കപ്പെടുന്നു.
പുസ്തകത്തിന്റെ ആമുഖത്തിൽ രാമചന്ദ്രൻ പറയുന്നു:
"ഇവ വർഗ സമരമാണെന്ന് കെ എൻ പണിക്കർ മുതൽ വെളുത്താട്ട് കേശവൻ വരെയുള്ള മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാർ കണ്ടത്,വക്രതയും കുടുമ്മി വച്ച അശ്ലീലവുമാണെന്ന് എന്നെ ചരിത്ര ബോധം പഠിപ്പിച്ചു.ചരിത്ര ബോധം ഒന്നേയുള്ളു;മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്ര ബോധം എന്നൊന്നില്ല.കുഷ്ഠം ഒരു രോഗമാണ്;മാർക്സിസ്റ്റ് കുഷ്ഠം എന്നൊന്നില്ല.മാപ്പിള ലഹളയിൽ ഏറ്റവും പീഡനം അനുഭവിച്ചത് നായന്‍മാരും നമ്പൂതിരിമാരും ചില ക്ഷത്രിയരുമാണ് -തീയരുമുണ്ട്.ജനിച്ച സമുദായത്തെയും മതത്തെയും വഞ്ചിക്കുകയാണ്,മത ഭ്രാന്തിനെ വർഗ സമരമാക്കുക വഴി നായരും നമ്പൂതിരിയുമായ മാർക്സിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാർ ചെയ്തത്.അവരിൽ പ്രധാനികൾ സി ഗോപാലൻ നായർ ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയ 'മാപ്പിള ലഹള 1921' പകർത്തി വച്ചിട്ടുമുണ്ട്."
പച്ചയും ചുവപ്പുമല്ലാത്ത ചരിത്രമാണ് ഈ പുസ്തകങ്ങളിലുള്ളത്.
രണ്ടിന്റെയും പ്രകാശനം കുരുക്ഷേത്ര പ്രകാശൻ,കലൂർ,കൊച്ചി.ഫോൺ 0484 2338324
മലബാർ ജിഹാദ്, പേജ് 184,വില 180 രൂപ.
മാപ്പിള ലഹള, 1921 പേജ് 144 വില 150 രൂപ
ADHIKARI'S THESIS FOR JINNAH AND PAKISTAN
The Left Supported Islamic Fundamentalism
Dr. Gangadhar Adhikari (1898 – 1981) is best known in party circles as the bridegroom who forgot his wedding day. He was an eccentric Marxist theoretician and prolific writer. He was the former general secretary of the Communist Party of India (CPI). He was a chemical scientist who earned his PhD degree in Berlin in 1927. He worked with some of the best scientists, attending lectures by Max Planck and Albert Einstein.
Dr Adhikari was in Germany between 1922 and 1928 and was attracted to Marxism. He joined the German Communist Party. He returned to India in 1928 and joined the Communist Party of India. He was arrested in the Meerut Conspiracy Case. Einstein wrote an open letter to the British Prime Minister Ramsay MacDonald seeking the release of the scientist Adhikari.
Adhikari was elected the General Secretary of the Communist Party of India in the National Conference at Kolkata in 1933.
He was a member of the CPI Politburo from 1943-1951.
When the clamour for Pakistan by the Muslim League, on the basis of Jinnah’s two-nation theory, was warming up, and Congress leaders were in jail following the uprising of August 1942, the CPI released a ‘thesis’, drafted by Gangadhar Adhikari. Adhikari's position on the national question, published in 1943 under the name Pakistan and Indian National Unity, was inspired by Joseph Stalin's Marxism and the National Question as it stressed the importance of nationality to share a common language, a defined territory and a common national consciousness.
The substance of the thesis was that there was no such nation as India, that India was really a conglomeration of as many as eighteen different ‘nationalities’ and that each one of these nationalities had the right to secede from the conglomeration. The communist understanding was that Muslims would be oppressed by the Hindus in united India and that the League had become ‘progressive’.
Supporting Jinnah’s demand for Pakistan, the communists argued that secession, far from dismembering the country, would “lead to still greater and more glorious unity of India, the like of which India has not seen in her history.”
Adhikari's Pakistan thesis was the speech, On the Present National Questions in India, at an Enlarged Central Committee meeting of the Communist Party of India, held in September 1942. It was published in Labour Monthly, March 1943, pp. 87-91.
Adhikari was elected the General Secretary of the Communist Party of India in the National Conference at Kolkata in 1933.
He was a member of the CPI Politburo from 1943-1951.
The substance of the thesis was that there was no such nation as India, that India was really a conglomeration of as many as eighteen different ‘nationalities’ and that each one of these nationalities had the right to secede from the conglomeration. The communist understanding was that Muslims would be oppressed by the Hindus in united India and that the League had become ‘progressive’.
Supporting Jinnah’s demand for Pakistan, the communists argued that secession, far from dismembering the country, would “lead to still greater and more glorious unity of India, the like of which India has not seen in her history.”
Adhikari's Pakistan thesis was the speech, On the Present National Questions in India, at an Enlarged Central Committee meeting of the Communist Party of India, held in September 1942. It was published in Labour Monthly, March 1943, pp. 87-91.
Here is an abridged version of the thesis, published in the Labour Monthly:
Pakistan and Indian National Unity
By G Adhikari
The question of national unity, of Hindu-Muslim unity, has always been before our country and therefore only if we see its evolution side by side with that of our national movement, can we understand it properly in its present phase. The question itself has gone through different phases of development alongside the different phases through which our national movement itself has gone. However, only such a historical dynamic treatment of the problem can enable us to understand its significance today, in today’s phase of our national movement. Old ways of looking at the problem, old solutions, still persist in our understanding, and quite naturally so. These tendencies, these outmoded ways of thinking, which really form the deviations of today, have to be brought out and nailed down sharply, not only in terms of principles but also in terms of historical evolution, otherwise, they cannot be rooted out. Comrades raise several doubts and several questions. Where do these arise from?
The second period lasts from 1921 up to about 1936. In this period, with the further development of the nationalist movement, comes a further development of the problem of Hindu-Muslim unity themselves, and then seemingly “new” problems crop up ... To have a static conception of a nation is to be blind to all such development, is to be blind to historical development and reality. Let us take the case of our own country. There have been different nationalities, not yet grown to full nationhood, lying dormant within it. Actually, it was the foreign power, by its conquest and consequent shattering of all the old forms of economy, which actually started the process of “national” development. Before this foreign conquest, India was mainly of a feudal-village economy and therefore could not be called a “nation” in the modern bourgeois sense of the term. Before the British conquest of India, there was no part of India which can be described as a nation in the bourgeois sense. How then does this “national” development begin under the British in a typically uneven way? Such an uneven development had already set in even under a pre-capitalist economy, due to various historical and geographical causes. But this uneven development is accentuated by imperialism. This accentuated uneven development, imposed by imperialist exploitation and by the imperialist imposed distorted thwarted forms of capitalist development, gives rise in the course of time to various problems. In certain parts, bourgeois development comes earliest; these parts naturally lead the national anti-imperialist movement and at that stage, we ourselves were not conscious that we are actually a multi-national state. As bourgeois development goes on spreading and as the masses of the people and especially the peasantry in all parts of India wake up to political consciousness, then it is that individual national movements begin to arise within the framework of the all-Indian national movement against imperialism.
It was this unrest of the border nationalities, their democratic movement for self-expression within the broad framework of the struggle against Tsarism, that characterises the Russia of 1912-14. Bourgeois separatist movements arise in the border nationalities, seeking to take advantage of, and exploit, this democratic sentiment of the masses. As against this, the labour movement in the border regions led by the Bolsheviks seeks to combat this separatist tendency and to unite all the nationalities for the struggle against Tsarism. This is the crux of the national problem that came up before the Bolshevik Party in 1912. The Bolsheviks realised that only by recognising the essentially democratic and progressive character of this striving of the nationalities for self-determination, only by conceding this as a right, could they fight the bourgeois separatist tendencies successfully and forge unbreakable all-in unity against the Tsarist autocracy. The Bolsheviks demarcated clearly between two things: (1) the awakening to the national consciousness of new nationalities, an awakening which was historically progressive and found its expression in the demand for self-determination; (2) the way in which the bourgeoisie within these nationalities was seeking to take advantage of this essentially democratic urge of the masses and lead it into their own separatist class channels. They realised that granting the first is the only way to defeat the second and to forge a greater revolutionary unity of all the masses than ever before.
Similarly, here too in our own country, the problem of unifying the different sections of our people against imperialism, for the war of liberation against Fascism arises at a time when the spread of the national movement has aroused various dormant nationalities of our land to life when new “national” urges are beginning to appear under this impact. Unless we recognise this fact, we cannot find the key to unity today.
It is when we examine the present period that the full force of Stalin’s remark comes out before us: “In the case of India, too, it will probably be found that innumerable nationalities, till then lying dormant, would come to life with the further course of bourgeois development.”
We Communists recognise, and explain clearly to the people, two things: (1) The problem of nationalities can only be solved in a firm and lasting manner under Socialism when the disuniting factor of the bourgeoisie disappears; (2) But at the same time, a partial solution is also possible under capitalism, but only under conditions of complete and full democracy. The solution which the C.P.S.U. put forward in 1917 was one of attaining complete democracy, of a radical complete democratic revolution.
This is the crux of the problem which the bourgeois reformists entirely pass over. The problem today is not a constitution-mongering problem of remaking boundaries. The question of communal unity must be seen as a revolutionary question of forging revolutionary unity of all sections of our people to break the imperialist-feudal rule. The breaking of this rule is the precondition to the people being able to remake boundaries in a democratic way.
This is where the Communist solution is a revolutionary solution and is sharply demarcated from all constitution-mongering of the Liberals and the bourgeois reformists. To try to wander off into ethnographic pastimes and boundary-making formulae is to stray from the revolutionary path into the path of reformism. The problem before us today is not one of drawing maps and making boundaries, but one of forging the revolutionary unity of action of all sections of our people, to win the expected war, of liberation and to secure the common freedom of all.
This is what is stressed in paragraph 1 of our Resolution. That our solution is not a constitutional solution, that the cornerstone of our policy is the unity of the masses as the vanguard of the national movement.
Our policy with respect to the Hindu-Moslem problem fits into this general framework. This policy has to be sharply and clearly demarcated from (1) the stand of Jinnah and the separatists; (2) the stand of the National Congress leadership; (3) the stand of the Akhanda Hindustan-wallas...
It is necessary, in closing, to stress once again one important point – that is the crux of Communist policy. The question of the self-determination of nationalities is to be looked upon as a political revolutionary question, not a constitutional question.
It is the constitutionalist whose first question is: “Whether to separate or not.” But Communists say: When we grant the right of self-determination as an unconditional right, then this right becomes the hallmark of sovereignty, of equality. The way in which we should pose the question of nationalities is: how shall we define the nationalities so as to create conditions where there still be the fullest and freest flowering and development of national characteristics? We keep two aspects in mind, two aspects which cannot be separated: (1) Right of separation; (2) Object of unification. Our solution itself is no static solution. In the Soviet Union, for example, after the Revolution itself, a number of nationalities attained full-fledged nationhood in the course of time. Hence, we steadily keep before ourselves the two criteria: (1) the grant of the right of separation dispels distrust and creates unity here and now. (2) We should so demarcate the nationalities that in a free and democratic India, the nationalities will grow and flower, will develop towards Socialism.
From nowhere else except our own former approach to the problem before the outbreak of the war. That is why a historical-political review is necessary, a review of how the question of Hindu-Muslim unity is developed through the three different phases of our national movement. Only in this way can we understand the significance of Pakistan and of the demand for the self-determination of nationalities; only in this way can we understand exactly why these demands have arisen now at this time and not before.
Let's look back and examine the evolution of the problem. We find three distinct approaches to the problem in three distinct periods, each one corresponding to a particular phase of our national movement.
In the first and earliest period, it was the fundamental axiom of the national movement (which was itself in its earliest period) that India is one nation; the difference between the Hindus and the Muslims is only one of religion; the stronger the national urge among the masses of both religions grows, the sooner this difference will go off and Hindus and Muslims will grow together as one. At this period, propaganda for unity on the basis of nationalism against imperialism was considered the adequate solution to the problem. Such propaganda was carried on by the Liberals in the earliest period of the national movement and the Liberals at that period were the leaders of the incipient national movement. The Liberals, who were the earliest nationalists, just argued: “What is needed to solve the problem is nationalist consciousness.” This period lasted till about 1921 when it reached its culmination in the Khilafat-Congress unity.
Let's look back and examine the evolution of the problem. We find three distinct approaches to the problem in three distinct periods, each one corresponding to a particular phase of our national movement.
In the first and earliest period, it was the fundamental axiom of the national movement (which was itself in its earliest period) that India is one nation; the difference between the Hindus and the Muslims is only one of religion; the stronger the national urge among the masses of both religions grows, the sooner this difference will go off and Hindus and Muslims will grow together as one. At this period, propaganda for unity on the basis of nationalism against imperialism was considered the adequate solution to the problem. Such propaganda was carried on by the Liberals in the earliest period of the national movement and the Liberals at that period were the leaders of the incipient national movement. The Liberals, who were the earliest nationalists, just argued: “What is needed to solve the problem is nationalist consciousness.” This period lasted till about 1921 when it reached its culmination in the Khilafat-Congress unity.
It was this unrest of the border nationalities, their democratic movement for self-expression within the broad framework of the struggle against Tsarism, that characterises the Russia of 1912-14. Bourgeois separatist movements arise in the border nationalities, seeking to take advantage of, and exploit, this democratic sentiment of the masses. As against this, the labour movement in the border regions led by the Bolsheviks seeks to combat this separatist tendency and to unite all the nationalities for the struggle against Tsarism. This is the crux of the national problem that came up before the Bolshevik Party in 1912. The Bolsheviks realised that only by recognising the essentially democratic and progressive character of this striving of the nationalities for self-determination, only by conceding this as a right, could they fight the bourgeois separatist tendencies successfully and forge unbreakable all-in unity against the Tsarist autocracy. The Bolsheviks demarcated clearly between two things: (1) the awakening to the national consciousness of new nationalities, an awakening which was historically progressive and found its expression in the demand for self-determination; (2) the way in which the bourgeoisie within these nationalities was seeking to take advantage of this essentially democratic urge of the masses and lead it into their own separatist class channels. They realised that granting the first is the only way to defeat the second and to forge a greater revolutionary unity of all the masses than ever before.
Similarly, here too in our own country, the problem of unifying the different sections of our people against imperialism, for the war of liberation against Fascism arises at a time when the spread of the national movement has aroused various dormant nationalities of our land to life when new “national” urges are beginning to appear under this impact. Unless we recognise this fact, we cannot find the key to unity today.
It is when we examine the present period that the full force of Stalin’s remark comes out before us: “In the case of India, too, it will probably be found that innumerable nationalities, till then lying dormant, would come to life with the further course of bourgeois development.”
We Communists recognise, and explain clearly to the people, two things: (1) The problem of nationalities can only be solved in a firm and lasting manner under Socialism when the disuniting factor of the bourgeoisie disappears; (2) But at the same time, a partial solution is also possible under capitalism, but only under conditions of complete and full democracy. The solution which the C.P.S.U. put forward in 1917 was one of attaining complete democracy, of a radical complete democratic revolution.
This is the crux of the problem which the bourgeois reformists entirely pass over. The problem today is not a constitution-mongering problem of remaking boundaries. The question of communal unity must be seen as a revolutionary question of forging revolutionary unity of all sections of our people to break the imperialist-feudal rule. The breaking of this rule is the precondition to the people being able to remake boundaries in a democratic way.
This is where the Communist solution is a revolutionary solution and is sharply demarcated from all constitution-mongering of the Liberals and the bourgeois reformists. To try to wander off into ethnographic pastimes and boundary-making formulae is to stray from the revolutionary path into the path of reformism. The problem before us today is not one of drawing maps and making boundaries, but one of forging the revolutionary unity of action of all sections of our people, to win the expected war, of liberation and to secure the common freedom of all.
This is what is stressed in paragraph 1 of our Resolution. That our solution is not a constitutional solution, that the cornerstone of our policy is the unity of the masses as the vanguard of the national movement.
Our policy with respect to the Hindu-Moslem problem fits into this general framework. This policy has to be sharply and clearly demarcated from (1) the stand of Jinnah and the separatists; (2) the stand of the National Congress leadership; (3) the stand of the Akhanda Hindustan-wallas...
It is necessary, in closing, to stress once again one important point – that is the crux of Communist policy. The question of the self-determination of nationalities is to be looked upon as a political revolutionary question, not a constitutional question.
It is the constitutionalist whose first question is: “Whether to separate or not.” But Communists say: When we grant the right of self-determination as an unconditional right, then this right becomes the hallmark of sovereignty, of equality. The way in which we should pose the question of nationalities is: how shall we define the nationalities so as to create conditions where there still be the fullest and freest flowering and development of national characteristics? We keep two aspects in mind, two aspects which cannot be separated: (1) Right of separation; (2) Object of unification. Our solution itself is no static solution. In the Soviet Union, for example, after the Revolution itself, a number of nationalities attained full-fledged nationhood in the course of time. Hence, we steadily keep before ourselves the two criteria: (1) the grant of the right of separation dispels distrust and creates unity here and now. (2) We should so demarcate the nationalities that in a free and democratic India, the nationalities will grow and flower, will develop towards Socialism.
1946: THE BLOODY BENGAL FILES
In Bengal 4000 Hindus Killed
The Communist Party of India, apart from M N Roy, Abani Mukherjee and their wives,we re founded by the muhajirs, or the muslims from India, who were en route to a jihad in Turkey, after the culmination of the second world war.These muhajirs were driven to the Party, when they reached the Russo-Afghan border from India.This alliance of the Party with the fundamentalist muslim forces continued during the Independence movement; it continues even today.The Party's support for Pakistan and the bloody partition of India, is a violent chapter in its history.
The nefarious role played by the Communist Party of India in the Pakistan movement, that culminated in the horrific Direct Action Day of 1946 ( August 16 ) , is also known as ‘The Bengali Hindu Holocaust’. On that day,there were Communist atrocities in the Malabar region of Kerala too.
The undivided CPI for most of the time between 1942 and 1947, advanced a friendly attitude towards the British Raj and the Muslim League alike.
The CPI was opposed to India’s independence movement. In the first World Congress of the Communist International held in Moscow in 1920, the Programme of the International, called Gandhiism a stumbling block in the way of revolution.
A motion in the sixth International held in 1928, also in Moscow, said that it was the duty of all communists in India to expose the Congress in India, and to resist the efforts of Swarajists, Gandhians and Congressmen.
The communists perceived the Gandhian movement as a bourgeois struggle and transfer of power as replacement of colonialism with that of neo-colonialism, where imperialist interests would be served better.
When the clamour for Pakistan by the Muslim League, on the basis of Jinnah’s two-nation theory was warming up, and Congress leaders were in jail following the uprising of August 1942, the CPI released a ‘thesis’, drafted by Gangadhar Adhikari. Adhikari's position on the national question, published in 1943 under the name Pakistan and Indian National Unity, was inspired by Joseph Stalin's Marxism and the National Question as it stressed the importance of a nationality to share a common language, a defined territory and a common national consciousness.
The substance of the thesis was that there was no such nation as India, that India was really a conglomeration of as many as eighteen different ‘nationalities’ and that each one of these nationalities had the right to secede from the conglomeration. The communist understanding was that Muslims would be oppressed by the Hindus in united India and that the League had become ‘progressive’.
Supporting Jinnah’s demand for Pakistan, the communists argued that secession, far from dismembering the country, would “lead to still greater and more glorious unity of India, the like of which India has not seen in her history.”
The Pakistan Resolution was passed in the Lahore Convention of the Muslim League in 1940.The Indian Communists, in order to secure political gains, wholeheartedly supported the demand for Pakistan voiced by the Muslim League.
When every street and corner of Bengal echoed with the cries of ‘Ladke Lenge Pakistan’, the Communist Party extended its full support to the Pakistan Movement and even betrayed Hindus during the ghastly Direct Action Day. They maintained that the demand for Pakistan was a precondition for the transfer of power. The maiden meeting of the Muslim League that was held in the Ochterlony Monument Ground in Calcutta on the Direct Action Day of 16 August 1946 resounded with pro Pakistan sloganeering and speeches.
The meeting was attended by Jyoti Basu, leader of the CPI in Bengal Legislative Assembly and two other communist MLAs. The communists adopted a uniquely dialectical position with regard to the Direct Action Day. The Muslim League gave a call for a bandh on that day in Calcutta and the League Chief Minister of Bengal, H S Suhrawardy declared a holiday in the State with the obvious intent of facilitating the bandh and all that comes with it.
Jyoti Basu, in a press release declared that “the CPI would try to keep the state peaceful on that day, with a strike where necessary and without a strike where necessary”. He appealed not to precipitate any clash between the ‘brothers’ (Hindu and Muslim workers) and ‘make a common stand against the common foe’ .
As the Muslim fundamentalists resorted to arson, loot and all sorts of mayhem in the name of Muslim separatism, Jyoti Basu fled the meeting as the situation had by then gone out of control. The protagonists of Pakistan pounced upon the Hindu citizens as they were presumed to be the votaries of undivided India.
The riot continued in full swing for five days – from the 16th to the 20th August 1946. According to The Statesman, over 4000 people were killed and over 15000 injured during the riots, and over 270 killed and 1600 injured in two days since the riots started.
As the Hindus of Calcutta started organising themselves and put up a resistance to the Muslim rioters, Suhrawardy was forced to call in the military on 17 August. The communist leaders were left aghast at the Hindu retaliation, and momentarily switched sides. Few communist leaders including Jyoti Basu contributed to the peace committees that took the work of restoring communal harmony.
This was an ‘eyewash’ for many while for some this was sheer ‘damage control’. There was a feeling among the upper rungs of the CPI that further passivity would push the communists to the margins of political untouchability.
The non-League Trade Union that did join the Muslim League’s call for Direct Action Day was the CPI-controlled Tramway Workers’ Union. The workers of this union had a four-hour-long session at the University Institute Hall with its Muslim comrade, Mohammed Ismail presiding.
During the 1946 election campaign in Raipur, Central Provinces, Mohammed Ismail had drawn the mass attention to the Pakistan demand of the League and explained the stance of his party vis-a-vis the League demand. For Ismail, Pakistan demand was a ‘natural outcome of the freedom urge of the Muslims’.
Under him, the CPI decided to observe 16 August as a strike to maintain Hindu-Muslim workers’solidarity. The communist trade union observed complete bandh in several petroleum, steel, iron and jute factories of Bengal.
Though the Communist leadership had advocated for Pakistan and handing over the entire Bengal to Pakistan, the grassroots workers were realising the folly of this stand. The industrialised localities of Calcutta had a strong presence of communist trade unions.
Dr Kalyan Dutta, communist ideologue and professor, noted in his autobiography that in Khidirpur the Hindu communist workers were attacked by their Muslim party-comrades on 17 August 1946. The communist textile union leader Syed Abdullah Farooqui along with Muslim hardliner Elian Mistry led an armed Muslim band into the Kesoram Cotton Mills in the slums of Lichubagan, near Khidirpur in Calcutta.
The Hindu workers were utterly perplexed. They did show their party membership card to their Muslim comrades and begged for their own lives. Their lives were not spared.Not less than 400 Hindu labourers, mostly Oriyas, were killed. This is the largest reported anti-Hindu massacre in the whole series of Great Calcutta Killings.
In 1946, the partywise composition of the Bengal Legislative Assembly was: Muslim League: 116; Congress: 62; Hindu Mahasabha: 1; Depressed Castes: 30 (including 24 Congress members) and; Communist Party: 3.
The three communist MLAs were, Jyoti Basu from Syedpur; Rupnarayan Roy from Dinajpur and Ratanlal Brahman from Darjeeling. The communist legislators defied the united Hindu call for Suhrawardy’s resignation in the Bengal Legislative Assembly and abstained in favour of the League.
On 19 September 1946, the Congress moved two no-confidence motions against the Muslim League in the Assembly. One was against the ministry in general and another against Premier Suhrawardy in particular.
Participating in this debate Syama Prasad Mookerjee, the Hindu Mahasabha Leader, gave the longest speech in the House on 20 September 1946 wherein he strongly attacked both the Government and the Premier. However, the role played by the Communist Party during the two-day long debate in the Assembly exposed the nefarious nexus between the communist Party and the League.
Jyoti Basu said in the House that the British Imperialists, who were looking after Indian administration, were mainly responsible for the communal riots and pointed out the fact that while the Sindh Governor disallowed the declaration of holiday on 16 August, the Bengal Governor did the contrary in Calcutta.
Basu and his party unquestionably played the role of a League collaborator and a genocide apologist within the Assembly. In the guise of attacking the British Governor of Bengal for inciting the League to riot freely, he preserved silence on the flagitious role played by Suhrawardy in orchestrating the anti-Hindu pogrom in the heart of the provincial capital. CPI legislator Rupnarayan Roy went to the extent of proposing a resolution to condemn the stridently anti-League stand Syama Prasad Mukherjee took in the floor of the House.
Both the motions were put to vote on 20 September 1946. The motion against the Premier was defeated by 130 to 85 votes, and the one against the government by 131 to 87.
86 Congress members and one Hindu Mahasabha member voted against the Suhrawardy government.The 3 communist members remained ‘neutral’, voting neither for nor against the Muslim League.
In spite of their failure in the face of the brute majority of the Muslims in the Bengal Legislative Assembly gifted by the Communal Award of 1932, the most striking thing about the no-confidence motion was how the opposition, irrespective of their political affiliations, spoke in one voice. Whether the Congress or Mahasabha, they all criticised the ministry in one voice for the failure of the police and delay in calling the military.
Contrary to the Hindu opinion which was united against the League, the Communists backstabbed not only their electors who were largely Hindu but also jeopardized the unity and integrity of undivided India. The Communist Party posited the farcical excuse of ‘working-class unity’ to defend its position. In the veneer of class struggle, the communists did not dither to push the Hindu masses into the jaws of the League.
Justifying their ‘neutral’ stand, the Communist Party’s General Secretary Puran Chand Joshi wrote to his fellow Bengali comrades on 27 August 1947: “We can vote against the Muslim League Ministry provided it does not affect our working-class base and we can carry it with ourselves through our extensive explanatory campaign… If we cannot keep up even our hold on existing organised working class, everything is lost, even for the future. Thus the best way possible to keep all in good humour was to stay neutral. Voting against the Muslim League will have other serious implications”.
With the fall of Japan and subsequent Indian National Army’s surrender before the Allied Forces, the British government put Netaji’s men to trial. While three of the INA heroes, G.S. Dhillon, Prem Sehgal and Shah Nawaz , a patriotic Muslim who was taunted as ‘Pandit’ by Muslim League, were let off completely while another compatriot, Captain Abdul Rashid was sentenced to seven years.
This created a tremendous stir among the Muslims. Rashid stated that the reason for his joining the INA was to arm himself sufficiently so as to safeguard Muslim interests in the event of a future INA invasion in India. He despised the ‘non-Muslim soldiers’ who were the moving spirits of the INA.
The Communist Party and its students’ wing immediately joined the Muslim cause and extended support to the Muslim League’s strike on 9 February 1946, observing it as ‘Captain Abdul Rashid Day’. The communists hailed that day as ‘an anti-Imperialist expression of Muslim masses’. Jyoti Basu defended the communist position by arguing that they were with the anti-imperialist Muslim masses in general, rather than with the Muslim League in particular.
The communists rubbing shoulders with the Muslim fundamentalists was similar to Gandhi’s support to the Khilafat Movement. Justifying the anti-British stance of the Khilafat agitators, Gandhi did not hesitate to strike a Hindu-Muslim alliance.
Direct Action Day was nothing but the highest culmination of fanatical expression of the Muslim masses arising out of the Pakistan movement.
The Hindus were the worst sufferers of the Pakistan movement.The Communist Party’s justification of a common Hindu-Muslim alliance was wholly inefficacious and only pushed the Hindus into the horrid dregs of Islamist frenzy.
The lame excuses of the communists for endorsing the Pakistan movement swarmed between ‘anti-imperialism’ and ‘workers’ unity’. They claimed that Pakistan was a rightful demand of the Muslim working classes. Clinging on to the principle of ‘international unity of working classes’, they argued that the Hindu working classes should concur to the political bargaining of the Muslim working classes, even at the cost of their own existence.
Even after independence, communist ideologues like Jyoti Basu and Manikuntala Sen left no stone unturned to whitewash Muslim League’s crimes. The CPI leaders, such as Sajjad Zaheer, B.T. Ranadive, P.C. Joshi and others, actively wrote and propagandized in favour of the ‘right of secession of the Muslims of India’.
The Communist Party of India, apart from M N Roy, Abani Mukherjee and their wives,we re founded by the muhajirs, or the muslims from India, who were en route to a jihad in Turkey, after the culmination of the second world war.These muhajirs were driven to the Party, when they reached the Russo-Afghan border from India.This alliance of the Party with the fundamentalist muslim forces continued during the Independence movement; it continues even today.The Party's support for Pakistan and the bloody partition of India, is a violent chapter in its history.
The nefarious role played by the Communist Party of India in the Pakistan movement, that culminated in the horrific Direct Action Day of 1946 ( August 16 ) , is also known as ‘The Bengali Hindu Holocaust’. On that day,there were Communist atrocities in the Malabar region of Kerala too.
The undivided CPI for most of the time between 1942 and 1947, advanced a friendly attitude towards the British Raj and the Muslim League alike.
The CPI was opposed to India’s independence movement. In the first World Congress of the Communist International held in Moscow in 1920, the Programme of the International, called Gandhiism a stumbling block in the way of revolution.
A motion in the sixth International held in 1928, also in Moscow, said that it was the duty of all communists in India to expose the Congress in India, and to resist the efforts of Swarajists, Gandhians and Congressmen.
The communists perceived the Gandhian movement as a bourgeois struggle and transfer of power as replacement of colonialism with that of neo-colonialism, where imperialist interests would be served better.
When the clamour for Pakistan by the Muslim League, on the basis of Jinnah’s two-nation theory was warming up, and Congress leaders were in jail following the uprising of August 1942, the CPI released a ‘thesis’, drafted by Gangadhar Adhikari. Adhikari's position on the national question, published in 1943 under the name Pakistan and Indian National Unity, was inspired by Joseph Stalin's Marxism and the National Question as it stressed the importance of a nationality to share a common language, a defined territory and a common national consciousness.
 |
| Dead bodies in Calcutta |
The substance of the thesis was that there was no such nation as India, that India was really a conglomeration of as many as eighteen different ‘nationalities’ and that each one of these nationalities had the right to secede from the conglomeration. The communist understanding was that Muslims would be oppressed by the Hindus in united India and that the League had become ‘progressive’.
Supporting Jinnah’s demand for Pakistan, the communists argued that secession, far from dismembering the country, would “lead to still greater and more glorious unity of India, the like of which India has not seen in her history.”
The Pakistan Resolution was passed in the Lahore Convention of the Muslim League in 1940.The Indian Communists, in order to secure political gains, wholeheartedly supported the demand for Pakistan voiced by the Muslim League.
When every street and corner of Bengal echoed with the cries of ‘Ladke Lenge Pakistan’, the Communist Party extended its full support to the Pakistan Movement and even betrayed Hindus during the ghastly Direct Action Day. They maintained that the demand for Pakistan was a precondition for the transfer of power. The maiden meeting of the Muslim League that was held in the Ochterlony Monument Ground in Calcutta on the Direct Action Day of 16 August 1946 resounded with pro Pakistan sloganeering and speeches.
The meeting was attended by Jyoti Basu, leader of the CPI in Bengal Legislative Assembly and two other communist MLAs. The communists adopted a uniquely dialectical position with regard to the Direct Action Day. The Muslim League gave a call for a bandh on that day in Calcutta and the League Chief Minister of Bengal, H S Suhrawardy declared a holiday in the State with the obvious intent of facilitating the bandh and all that comes with it.
Jyoti Basu, in a press release declared that “the CPI would try to keep the state peaceful on that day, with a strike where necessary and without a strike where necessary”. He appealed not to precipitate any clash between the ‘brothers’ (Hindu and Muslim workers) and ‘make a common stand against the common foe’ .
As the Muslim fundamentalists resorted to arson, loot and all sorts of mayhem in the name of Muslim separatism, Jyoti Basu fled the meeting as the situation had by then gone out of control. The protagonists of Pakistan pounced upon the Hindu citizens as they were presumed to be the votaries of undivided India.
The riot continued in full swing for five days – from the 16th to the 20th August 1946. According to The Statesman, over 4000 people were killed and over 15000 injured during the riots, and over 270 killed and 1600 injured in two days since the riots started.
As the Hindus of Calcutta started organising themselves and put up a resistance to the Muslim rioters, Suhrawardy was forced to call in the military on 17 August. The communist leaders were left aghast at the Hindu retaliation, and momentarily switched sides. Few communist leaders including Jyoti Basu contributed to the peace committees that took the work of restoring communal harmony.
 |
| Gangadhar Adhikari |
This was an ‘eyewash’ for many while for some this was sheer ‘damage control’. There was a feeling among the upper rungs of the CPI that further passivity would push the communists to the margins of political untouchability.
The non-League Trade Union that did join the Muslim League’s call for Direct Action Day was the CPI-controlled Tramway Workers’ Union. The workers of this union had a four-hour-long session at the University Institute Hall with its Muslim comrade, Mohammed Ismail presiding.
During the 1946 election campaign in Raipur, Central Provinces, Mohammed Ismail had drawn the mass attention to the Pakistan demand of the League and explained the stance of his party vis-a-vis the League demand. For Ismail, Pakistan demand was a ‘natural outcome of the freedom urge of the Muslims’.
Under him, the CPI decided to observe 16 August as a strike to maintain Hindu-Muslim workers’solidarity. The communist trade union observed complete bandh in several petroleum, steel, iron and jute factories of Bengal.
Though the Communist leadership had advocated for Pakistan and handing over the entire Bengal to Pakistan, the grassroots workers were realising the folly of this stand. The industrialised localities of Calcutta had a strong presence of communist trade unions.
Dr Kalyan Dutta, communist ideologue and professor, noted in his autobiography that in Khidirpur the Hindu communist workers were attacked by their Muslim party-comrades on 17 August 1946. The communist textile union leader Syed Abdullah Farooqui along with Muslim hardliner Elian Mistry led an armed Muslim band into the Kesoram Cotton Mills in the slums of Lichubagan, near Khidirpur in Calcutta.
The Hindu workers were utterly perplexed. They did show their party membership card to their Muslim comrades and begged for their own lives. Their lives were not spared.Not less than 400 Hindu labourers, mostly Oriyas, were killed. This is the largest reported anti-Hindu massacre in the whole series of Great Calcutta Killings.
In 1946, the partywise composition of the Bengal Legislative Assembly was: Muslim League: 116; Congress: 62; Hindu Mahasabha: 1; Depressed Castes: 30 (including 24 Congress members) and; Communist Party: 3.
The three communist MLAs were, Jyoti Basu from Syedpur; Rupnarayan Roy from Dinajpur and Ratanlal Brahman from Darjeeling. The communist legislators defied the united Hindu call for Suhrawardy’s resignation in the Bengal Legislative Assembly and abstained in favour of the League.
 |
| Suhrawardy |
On 19 September 1946, the Congress moved two no-confidence motions against the Muslim League in the Assembly. One was against the ministry in general and another against Premier Suhrawardy in particular.
Participating in this debate Syama Prasad Mookerjee, the Hindu Mahasabha Leader, gave the longest speech in the House on 20 September 1946 wherein he strongly attacked both the Government and the Premier. However, the role played by the Communist Party during the two-day long debate in the Assembly exposed the nefarious nexus between the communist Party and the League.
Jyoti Basu said in the House that the British Imperialists, who were looking after Indian administration, were mainly responsible for the communal riots and pointed out the fact that while the Sindh Governor disallowed the declaration of holiday on 16 August, the Bengal Governor did the contrary in Calcutta.
Basu and his party unquestionably played the role of a League collaborator and a genocide apologist within the Assembly. In the guise of attacking the British Governor of Bengal for inciting the League to riot freely, he preserved silence on the flagitious role played by Suhrawardy in orchestrating the anti-Hindu pogrom in the heart of the provincial capital. CPI legislator Rupnarayan Roy went to the extent of proposing a resolution to condemn the stridently anti-League stand Syama Prasad Mukherjee took in the floor of the House.
Both the motions were put to vote on 20 September 1946. The motion against the Premier was defeated by 130 to 85 votes, and the one against the government by 131 to 87.
86 Congress members and one Hindu Mahasabha member voted against the Suhrawardy government.The 3 communist members remained ‘neutral’, voting neither for nor against the Muslim League.
In spite of their failure in the face of the brute majority of the Muslims in the Bengal Legislative Assembly gifted by the Communal Award of 1932, the most striking thing about the no-confidence motion was how the opposition, irrespective of their political affiliations, spoke in one voice. Whether the Congress or Mahasabha, they all criticised the ministry in one voice for the failure of the police and delay in calling the military.
Contrary to the Hindu opinion which was united against the League, the Communists backstabbed not only their electors who were largely Hindu but also jeopardized the unity and integrity of undivided India. The Communist Party posited the farcical excuse of ‘working-class unity’ to defend its position. In the veneer of class struggle, the communists did not dither to push the Hindu masses into the jaws of the League.
 |
| Jyoti Basu |
Justifying their ‘neutral’ stand, the Communist Party’s General Secretary Puran Chand Joshi wrote to his fellow Bengali comrades on 27 August 1947: “We can vote against the Muslim League Ministry provided it does not affect our working-class base and we can carry it with ourselves through our extensive explanatory campaign… If we cannot keep up even our hold on existing organised working class, everything is lost, even for the future. Thus the best way possible to keep all in good humour was to stay neutral. Voting against the Muslim League will have other serious implications”.
With the fall of Japan and subsequent Indian National Army’s surrender before the Allied Forces, the British government put Netaji’s men to trial. While three of the INA heroes, G.S. Dhillon, Prem Sehgal and Shah Nawaz , a patriotic Muslim who was taunted as ‘Pandit’ by Muslim League, were let off completely while another compatriot, Captain Abdul Rashid was sentenced to seven years.
This created a tremendous stir among the Muslims. Rashid stated that the reason for his joining the INA was to arm himself sufficiently so as to safeguard Muslim interests in the event of a future INA invasion in India. He despised the ‘non-Muslim soldiers’ who were the moving spirits of the INA.
The Communist Party and its students’ wing immediately joined the Muslim cause and extended support to the Muslim League’s strike on 9 February 1946, observing it as ‘Captain Abdul Rashid Day’. The communists hailed that day as ‘an anti-Imperialist expression of Muslim masses’. Jyoti Basu defended the communist position by arguing that they were with the anti-imperialist Muslim masses in general, rather than with the Muslim League in particular.
The communists rubbing shoulders with the Muslim fundamentalists was similar to Gandhi’s support to the Khilafat Movement. Justifying the anti-British stance of the Khilafat agitators, Gandhi did not hesitate to strike a Hindu-Muslim alliance.
Direct Action Day was nothing but the highest culmination of fanatical expression of the Muslim masses arising out of the Pakistan movement.
The Hindus were the worst sufferers of the Pakistan movement.The Communist Party’s justification of a common Hindu-Muslim alliance was wholly inefficacious and only pushed the Hindus into the horrid dregs of Islamist frenzy.
The lame excuses of the communists for endorsing the Pakistan movement swarmed between ‘anti-imperialism’ and ‘workers’ unity’. They claimed that Pakistan was a rightful demand of the Muslim working classes. Clinging on to the principle of ‘international unity of working classes’, they argued that the Hindu working classes should concur to the political bargaining of the Muslim working classes, even at the cost of their own existence.
Probably the Communists expected that in the fledgling state of Pakistan they would be much better off as a party than they were in undivided India. Alas, this was not to be.
The atheist Communists with Hindu names were treated no differently from their God-fearing Hindu brethren, and with the exception of very few like Moni Singh, they had all to leave their beloved Pakistan.
The atheist Communists with Hindu names were treated no differently from their God-fearing Hindu brethren, and with the exception of very few like Moni Singh, they had all to leave their beloved Pakistan.
Acclaimed Bengali communists like Ganesh Ghosh and Kalpana Dutta- the two revolutionaries of the Chittagong Armoury Raid, and Ramen Mitra and Ilaa Mitra,organisers of the Nachole Tebhaga Uprising, had to flee Pakistan after independence.
IN KERALA
Prior to the Direct Action Day violence, the party PB and CC had endorsed the August Resolution of 1946.The CC meet in December 1945 had given the green signal for a militant struggle through a document, The New Situation and Our Tasks.It admitted the existence of differences within the CC.Though the moderate P C Joshi was the General Secretary and the general trend was moderate Right, the August Resolution was Left in content. But it had a Right mix too. The resolution said:
"The National congress represents the main stream of independence movement of the country...A joint front of three main patriotic parties-Congress,League,Communist Party and and other popular patriotic parties is essential for developing such final struggle."
But see the extreme Left in these passages:
"The peasant is lagging behind the working class in this phase of mass upheavals.But even the peasantry is beginning to take militant actions against land lords,hoarders,money lenders etc...Such mass actions of the kisans are bound to grow in militancy..."
"The Communist Party supports these mass actions,and will organise the Kisans to withstand the repression that they will have to face...The Communists in the States must raise a broad based movement for civil liberties,agitate against bogus constitution which the princes are foisting pon the people..."
This document was praised in Ranadive's Report, On Reformist Deviation in 1948.
In March 1946, Soli Batliwala, a C C member, resigned and levelled important charges against the leadeship. One of the charges was that the PB had secret relations with the British Intelligence.That P C Joshi had been a British agent was revealed later in files of the Home department of the British Government ( Home,Pol/1942 F 226 of NAI). Batliwala had been a prisoner in Kerala earlier and his attack was a set back for the Communists in Kerala.
After the August resolution, the miltancy of the Communist Party intensified and became violent.When the Muslim League called to observe 16 August 1946 as Direct SAction Day, in Malabar, the Communists did every thing to incite the Mappilas for an open revolt. On 28 August, The Mathrubhumi Daily reported:
"As a result of the riot, 3368 dead bodies were removed from the streets of Calcutta."
EMS Namboodiripad wrote a leaflet inciting the Mappilas to revolt in Malabar.The Mappilas didn't pay much attention.Though EMS had openly advocated for Muslim homeland of pakistan, he had no influence over them.In the March 1946 election to the Madras assembly, EMS had contested from Malappuram, where he he had got only 16% of the votes. It was the lowesast for a Communist candidate in Malabar.The total votes he got was just 5518.
The Congress leaders like K Kelappan and U Gopala Menon immediately called upon the people to remain calm.The government took action against The Desabhimani which had published EMS' call for revolt. The government prohibited it from publishing any material relating to the Moplah Rebellion.
1.History of the communist Movement in Kerala/E Balakrishnan
IN KERALA
Prior to the Direct Action Day violence, the party PB and CC had endorsed the August Resolution of 1946.The CC meet in December 1945 had given the green signal for a militant struggle through a document, The New Situation and Our Tasks.It admitted the existence of differences within the CC.Though the moderate P C Joshi was the General Secretary and the general trend was moderate Right, the August Resolution was Left in content. But it had a Right mix too. The resolution said:
"The National congress represents the main stream of independence movement of the country...A joint front of three main patriotic parties-Congress,League,Communist Party and and other popular patriotic parties is essential for developing such final struggle."
But see the extreme Left in these passages:
"The peasant is lagging behind the working class in this phase of mass upheavals.But even the peasantry is beginning to take militant actions against land lords,hoarders,money lenders etc...Such mass actions of the kisans are bound to grow in militancy..."
"The Communist Party supports these mass actions,and will organise the Kisans to withstand the repression that they will have to face...The Communists in the States must raise a broad based movement for civil liberties,agitate against bogus constitution which the princes are foisting pon the people..."
This document was praised in Ranadive's Report, On Reformist Deviation in 1948.
In March 1946, Soli Batliwala, a C C member, resigned and levelled important charges against the leadeship. One of the charges was that the PB had secret relations with the British Intelligence.That P C Joshi had been a British agent was revealed later in files of the Home department of the British Government ( Home,Pol/1942 F 226 of NAI). Batliwala had been a prisoner in Kerala earlier and his attack was a set back for the Communists in Kerala.
After the August resolution, the miltancy of the Communist Party intensified and became violent.When the Muslim League called to observe 16 August 1946 as Direct SAction Day, in Malabar, the Communists did every thing to incite the Mappilas for an open revolt. On 28 August, The Mathrubhumi Daily reported:
"As a result of the riot, 3368 dead bodies were removed from the streets of Calcutta."
EMS Namboodiripad wrote a leaflet inciting the Mappilas to revolt in Malabar.The Mappilas didn't pay much attention.Though EMS had openly advocated for Muslim homeland of pakistan, he had no influence over them.In the March 1946 election to the Madras assembly, EMS had contested from Malappuram, where he he had got only 16% of the votes. It was the lowesast for a Communist candidate in Malabar.The total votes he got was just 5518.
The Congress leaders like K Kelappan and U Gopala Menon immediately called upon the people to remain calm.The government took action against The Desabhimani which had published EMS' call for revolt. The government prohibited it from publishing any material relating to the Moplah Rebellion.
____________________________
Reference:
2.Roy, Tathagata/ POLITICS OF BENGAL BETWEEN THE TWO PARTITIONS, 1905-1947
3.Chatterjee, Chhanda/ Syama Prasad Mookerjee, the Hindu Dissent and the Partition of Bengal, 1932-1947
4.Sanyal, Sunanda and Basu, Soumya /The Sickle and the Crescent: Communists, Muslim League and India’s Partition
3.Chatterjee, Chhanda/ Syama Prasad Mookerjee, the Hindu Dissent and the Partition of Bengal, 1932-1947
4.Sanyal, Sunanda and Basu, Soumya /The Sickle and the Crescent: Communists, Muslim League and India’s Partition
© Ramachandran
Subscribe to:
Comments (Atom)
FEATURED POST
BAMBOO AND BUTTERFLY: A MALABAR WOMAN FOR BRITISH RESIDENT
The Amazing Life of a Thiyya Woman S he shared three males,among them a British Resident and a British Doctor.The Resident's British ...
-
He left the children to fate and poverty Iruvar: An Actor, and his Script Writer, with the Mentor in the background I began seeing t... -
TIPU AND THE ARAKKAL FAMILY TIED THE KNOT IN 1789 I n his book, Splendors of Royal Mysore:The Untold Story of the Wodeyars, Vikram Sa...