EXPOSING THE CHINA "DEBT TRAP" THEORY

The U.S. itslef is in a trap

In 2018, former U. S. Vice President Mike Pence used the phrase “debt trap diplomacy” to oppose China’s global strategy. Two years later, former Attorney General William Barr interpreted it thus: Beijing is “loading poor countries up with debt, refusing to renegotiate terms, and then taking control of the infrastructure itself.”

No one had used the term, “debt trap diplomacy,” until May 2018, when the U.S. State Department distributed to the media,  a paper called "Debtbook Diplomacy" from Belfer Center for Science and International Affairs at the Harvard Kennedy School. The two writers of the paper, Sam Parker and Gabrielle Chefitz, commissioned by the U. S. State Department, were from Homeland Security and the Department of Defense, and not from an Economics background.

Soon this study became the source for the State Department to gain more funds from Congress and use it to create derisive reports on China's global investments, according to the FY 2018 Department of State Agency Financial Report: Collection of Sidebars.

As the number of countries joining China’s Belt and Road Initiative (BRI) rises, so is the negative reporting on it, by the West. The West uses the term "debt trap" to describe the investments from China in Asia, Africa, Latin America, and the Caribbean.

This false narrative portrays both Beijing and its allied developing countries as if in an ultra-colonial owner/slave setup. The deliberately drafted crooked fiction is that once a country is weighed down by Chinese loans, it is Beijing’s puppet. 

The myth of Hambantota

The prime example of this heinous strategy is the misconstrued description of the Sri Lankan port of Hambantota. A  study by Deborah Brautigam, Professor of International Political Economy at the School of Advanced International Studies at Johns Hopkins University and Meg Rithmire, Associate Professor at Harvard Business School, has eminently exposed this myth of China's 'debt-trap policy' around Hambantota.

At Hambantota port

It was not China, but the Canadian International Development Agency that had financed the Canadian firm, SNC-Lavalin to carry out a feasibility study for the port. The study in 2003 batted for building the Hambantota port, and the Canadians’ greatest fear was losing it to European competitors. SNC-Lavalin recommended a joint-venture agreement between the Sri Lanka Ports Authority (SLPA) and a private consortium on a build-own-operate-transfer basis.

The Canadian project failed, but the plan to build the port gained momentum during the rule of the Rajapaksas, who grew up in Hambantota. A second feasibility report produced in 2006 by the Danish engineering firm Ramboll, also made similar recommendations. 

Armed with the Ramboll report, Sri Lanka approached the United States and India; both said no. A Chinese construction firm, China Harbor Group, stepped in. China Eximbank agreed to fund it, and China Harbor won the contract in 2007, six years before Xi Jinping introduced the BRI. China Eximbank offered Sri Lanka $307 million, a 15-year commercial loan with a four-year grace period, at a 6.3 per cent fixed interest rate. 

Phase I of the port project was completed on schedule within three years.

Instead of waiting for phase I of the port to generate revenue, Mahinda Rajapaksa pushed ahead with phase II. In 2012, Sri Lanka borrowed another $757 million from China Eximbank, at a reduced post-crisis interest rate of 2 per cent.

By 2014, Hambantota was losing money. The SLPA signed an agreement with China Harbor and China Merchants Group to have them jointly develop and operate the new port for 35 years. China Merchants was using a new terminal in the Colombo port, and China Harbor had invested $1.4 billion in Colombo Port City.

In the 2015 elections, Rajapaksa was defeated by his health minister, Maithripala Sirisena. When Sirisena took office, Sri Lanka owed more to Japan, the World Bank, and the Asian Development Bank (ADB) than to China. Of the $4.5 billion debt Sri Lanka would pay in 2017, only 5  per cent was because of Hambantota. Sri Lanka's debt from China is only 10 per cent of the country's total foreign debt, while international capital markets borrowing makes up 47 per cent and the ADB 13 per cent.

Evidently, Chinese finance was not the source of Sri Lanka’s distress. Colombo arranged a bailout from the IMF, and decided to raise money by leasing out the underperforming port to China Merchants, making it the majority shareholder with a 99-year lease, and used the $1.12 billion to bolster its foreign reserves, without paying China Eximbank. 

The U. S. thinktanks got fodder for its rumour mill and suddenly, Sri Lanka featured prominently in foreign-policy tirades in Washington. Pence said that Hambantota could become a “forward military base” for China, ignoring the fact that Hambantota’s location is strategic only from a business perspective.

Though India was alarmed by Hambantota, an Indian-led 100-year-old international banking advisory, Meghraj group, joined the U.K.-based engineering firm Atkins Limited, to write the long-term plan for Hambantota Port and a new business zone. The French firms Bolloré and CMA-CGM have partnered with China Merchants and China Harbor in port developments in Nigeria, Cameroon, and elsewhere.

Benevolent China in Africa

The other side of the debt-trap myth involves debtor countries such as Kenya, Zambia, and Malaysia. 

In the past nine years, China has successively signed 200 cooperation documents for the joint construction of the BRI, Digital Silk Road and Health Silk Road programs with 138 countries and 30 international organizations. 

In Indonesia, the Jakarta-Bandung High-speed Railway is a landmark project of BRI. Bangladesh is receiving nearly $ 42.5 billion from China, which is more than 10 times the money any country has invested there, be it Japan (3.21 billion) or India (3.95 billion).

The rate of interest on Chinese loans is a mere 12% which is lower than India (18.5%) or Japan (14.5%). The starting period of repayment can be as late as 18 months and delays of up to 18 months can be permitted due to financial stress, and China has given such breathers to nine African countries.

Contrary to the western campaign, Chinese banks are willing to restructure the terms of existing loans and have never seized an asset from any country.

First Jakarta-Bandung highspeed train

Thus, in a study, Sweden-based researcher Hussein Askary, the West Asia coordinator for the Schiller Institute, found that the 'debt trap' accusation against China is a deliberate attempt to undermine the BRI.

Askary argues that countries have invested the loans from China into building infrastructures like roads, ports, railways, hospitals and schools that boost productivity and increase the repayment capacity, whereas the loans from Western financial institutions are normally used to cover trade and fiscal deficit with high-interest rates.

In countries like Sri Lanka, there's a massive investment by the U. S., not in infrastructure, but in political groups to move them into the so-called Indo-Pacific Strategy.

Another study, released recently by British charity Debt Justice, has revealed that the West, instead of China, is to be blamed for the African debt crisis.

The study shows that African governments owe three times more debt to Western banks, asset managers and oil traders than to China, and are charged double the interest.

Debt Justice's analysis of World Bank data of 49 African governments showed that up to the end of 2020, nearly 75 per cent of their total $696 billion external debt is owed to non-Chinese private creditors and multilateral institutions.

Over the next seven years, 35 per cent of African governments' external debt service will be due to non-Chinese private lenders. For the 24 countries with the highest debt burden, their median average of debt payments by creditor grouping is 32 per cent to non-Chinese private lenders.

Another study by the Center on Global Energy Policy at Columbia University and the University of Oxford, published in June 2022, debunked the China debt trap narrative. The report says most of the debt in Africa is due to private Western holders. The China debt trap narrative in Africa is a construct of US-China strategic rivalry more than a reflection of ground realities.

Capital, in the form of debt repayments, thus continues to flow from Africa to Europe and North America. The report cited confidential estimates of international financial institutions (IFIs) that showed sub-Saharan Africa’s government debts to Chinese entities at the end of 2019 totalled around US$78 billion. This was about just 8 per cent of the region’s total debt of US$954 billion and 18 per cent of Africa’s external debt.

Roughly half of Africa’s public debt was domestically issued, and the other half was owed to external actors. Of the latter, one-third was owed to bilateral official partners, one-third to international financial institutions and one-third in the form of Eurobonds denominated in a currency other than that of the issuing state. Of the bilateral debt, about half was owed to China.

My article in Chinese

The Global Development Policy Center at Boston University and the China Africa Research Initiative at Johns Hopkins University estimate that Beijing has lent about US$150 billion to African countries since 2000, mostly through the China Eximbank (60 per cent) and the China Development Bank (25 per cent), suggesting that about US$75 billion has been paid off already.

The data revealed that Chinese lending, rather than driving a continentwide expansion of debt, was concentrated in five countries: Angola, Ethiopia, Kenya, Nigeria and Zambia.

Thus, China is helping hundreds of underdeveloped countries by jointly investing with the local companies in building the infrastructure with shared risk and profit in the best interest of the citizens of that country.

For instance, to develop its Doraleh Container Terminal, Djibouti borrowed $268 million from seven banks at 9 per cent over nine years. By comparison, its first Chinese loan was $620 million over 20 years at 2.85 per cent, and it came with a seven-year grace period.

The money that various countries owe to China is negligible, compared to what they owe to others.

Most African countries owe far more to other countries and the IMF than they do to China. Southeast Asian countries owe Japan just under $300 billion for infrastructure projects while they owe China about half of what they owe Japan, less than $150 billion. Pakistan owes China about $20 billion while it owes other countries and the IMF $100 billion. 

According to Zimbabwe-based The Herald's report, reporters from the Daily found that private media journalists are being trained by an outfit called Information for Development Trust (IDT), which poses as an independent investigative journalism centre, with funding from the U.S. Embassy at Harare.

Through the Embassy, local journalists were sponsored to smear China's investments as engaging in malpractices and violations of human rights. The U.S. Senate has passed an act named Strategic Competition Act of 2021 which authorized the "Countering Chinese Influence Fund."

Doraleh container terminal, Djibouti

A total of $300 million for each fiscal year from 2022 to 2026 will be appropriated to counter the "malign influence of the Chinese Communist Party," according to the Act. The Act states the need to support and train local media and journalists to investigate the BRI.

The American trap

It is a known fact that the U.S. use debt trap diplomacy to crush developing countries, as revealed by three books: The New Confessions of an Economic Hitman: How America Took Over the World by John Perkins, A Game as Old as Empire: The Secret World of Economic Hit Men and the Web of Global Corruption by Steven Hiatt and Winner Take All: China's Race for Resources and What It Means for the World (2012) by Dambisa Moyo. 

Moyo, an expert in global commodities markets, records that the breadth of China's operation is awesome and seemingly unstoppable. 

John Perkins was a U.S. economic hit man (ECH). The highly paid economic hitmen cheat countries out of trillions of dollars. They channelise money from the World Bank, the U S Agency for International Development (USAID), and  ‘Aid’ organizations into the treasury of huge conglomerates and a few wealthy families that control natural resources. 

Perkins affirms that if the leaders of poor countries resisted and refused to accept loans that would enslave their countries in debt, the CIA would overthrow or assassinate them. Jaime Roldos of Ecuador and Omar Torrijos of Panama died in different air crashes in 1981, in May and July respectively, opposing the nexus of corporate, government, and banking heads. Honduran activist Berta Caceres resisted a dam across the Rio Gualcarque and was assassinated in 2016 by US-trained forces.

The Indian Prime Minister Lal Bahadur Shastri and his nuclear program chief Homi J Bhabha were killed by the CIA n 1966, according to the book, Conversation With The Crow by Gregory Douglas. They had refused to toe the U.S. line and got killed in air crashes.

Confirming the confession by Perkins, an analysis by a trio of complex systems theorists at the Swiss Federal Institute of Technology in Zurich, exposed the nexus of a small group of western companies, mainly banks in controlling the global economy. 

The Zurich team, as early as 2011, pulled out details of 43,060 TNCs and the share ownerships linking them from Orbis 2007, a database listing 37 million companies and investors. The work revealed a core of 1318 companies with interlocking ownerships. Each had ties to two or more other companies, and on average, they were connected to 20. Although they represented 20 per cent of global operating revenues, all appeared to collectively own through shares, the majority of the large blue chip and manufacturing firms, representing a further 60 per cent of global revenues.

The team further traced a “super-entity” of 147 tightly knit companies – all of their ownership was held by other members of the super-entity – that controlled 40 per cent of the total wealth in the network. In effect, less than 1 per cent of the companies were able to control 40 per cent of the entire network. Most were financial conglomerates, and the top 20 included Barclays Bank, JPMorgan Chase & Co, and Goldman Sachs.

At the same time, U. S. is the world's largest debtor nation, with an accumulated federal debt now topping $28 trillion. China holds the number two position after Japan, holding $980.8 billion of U.S. Treasurys—3.2% of the total U.S. debt.

In comparison, China’s national debt comes to about $ 7 trillion. Less than 5% of Chinese equities and bonds are held by foreigners.

China is already a heavyweight, with its $14 trillion economy. For more than a century, no US adversary or coalition of adversaries has reached 60 percent of US GDP. And yet, this is a milestone that China itself quietly reached as early as 2014. When one adjusts for the relative price of goods, China’s economy is already 25 percent larger than the US economy. It is clear, then, that China is the most significant competitor that the U. S. has faced.

There are two main economic reasons Chinese lenders bought up so many U.S. Treasury securities. The first is that China wants its currency, the yuan, pegged to the dollar. Dollar-pegging adds stability to the yuan.

A dollar-pegged yuan helps keep down the cost of Chinese exports, which the Chinese government believes makes it stronger in international markets.

Second, China relies on American markets to buy Chinese-produced goods. Artificially suppressing the yuan has made it difficult for a growing Chinese middle class; so, exports are needed to keep businesses running.

U.S. Treasury bonds and bills remain the safest investment in an uncertain world. The U.S. dollar holds its position as the de facto reserve currency for the world, but those positions are not forever. They are anachronistic in a new-normal world with multiple centres of economic power. 

If China withdraws all of its U.S. holdings, the U.S. dollar would depreciate, whereas the yuan would appreciate, making Chinese goods more expensive.

The ability of the U.S. to maintain its dominant position in global affairs depends heavily on the health and management of its domestic affairs. But the health of both the debt-ridden U.S. economy and President Biden is seeing a downslide. Taiwan and Pelosi's gimmick will not cure the inherent malevolence.

Thus the real trap lies not in China, but elsewhere. The skeleton lies frozen in a bloody cupboard in the West.

This article was published in the China-India Dialogue:

http://chinaindiadialogue.com/the-chinese-debt-trap-is-a-myth

© Ramachandran 

GERMAN SPY WHO DIRECTED AN INDIAN MOVIE

He also wielded the camera for a Malayalam movie

Felix J Beyse, a German cinematographer, stumbled into Malayalam cinema and then simply disappeared from the scene after six months. His name is mentioned in the annals of Malayalam cinema as the director and cinematographer of the 1949 film Vellinakshatram. 

He was the technical brain behind Alapuzha-based Udaya Studio, owned later by producer-director Kunchako. People who worked with Beyse in the film and at the studio only knew him as a German cinematographer. Nothing was known about his background, how and why he reached India, and what happened to him, after the movie. Aleppey Vincent, who invited him to direct the movie, believed that Beyse was a German spy, monitoring the Madras port.

Germans in Bollywood

At least half a dozen Germans were behind the foundation of the Bollywood film industry. Dadasaheb Phalke’s Lord Harischandra was India’s first Black and white silent movie shot in 1912; it was in the 1930s that the Indian film Industry actually started opening up and the first truly “Indian” black and white sound movie, Alam Ara was shot in 1931 by Ardeshir Irani.

Felix Beyse

In 1925, an Indian lawyer in London, Himanshu Rai (1892-1940) collaborated with Niranjan Pal, a writer friend of his, to make a movie out of English poet- Edwin Arnold's The Light of Asia, based on the life of Buddha. Born into an aristocratic Bengali family, he spent several years in Santiniketan for his schooling. After obtaining a law degree from Kolkata, he went to London to become a barrister. There, he met the playwright and screenwriter Niranjan Pal. All of the biggest studios in England refused to take up The Light of Asia project stating that the scale was grandiose. This led Rai to Munich in Germany, and to the Emelka film studios. After a little negotiation, it was decided that the studio would help Rai.

Finally, the movie named Prem Sanyas was shot in Jaipur, India in 1925 by a team of four German filmmakers from Emelka Film Studios: Franz Osten directed the movie. Josef Wirsching was the main cameraman along with assistant cameraman Willie Kiermaier. Barthe Schultes was in charge of production. Himanshu Rai was the hero and primary producer.

It was shot at the Jaipur palace with the complete assistance of the Maharaja of Jaipur. This was historically the very first Indo-German Cinematic collaboration.

The movie was screened for the King and Queen of England in 1926 and it received rave reviews from British royalty. While making his third film, Prapancha Pash, he met and fell in love with actress Devika Rani, a great-grandniece of the Nobel laureate Rabindranath Tagore. Before this film was complete, he married her.

Devika Rani Kissing Himanshu Rai in Karma (1933)

Rai, along with his wife decided to start their film studio in Bombay in 1935 and Bombay Talkies was born at Malad. Emelka studios helped him procure all the equipment and provided him with a team of filmmakers to be the technical backbone of the studio. Apart from Osten and Wirsching, the team consisted of Karl Graf von Spretti for set design and architecture, Willy Zolle as the laboratory-in-charge and a Britisher, Ben Hartley in charge of sound recording.

They joined the ranks of other émigrés seeking refuge from German fascism, in India: writer Willy Haas; Walter Kaufmann, composer of the All India Radio theme; Paul Zils, who helped grow non-fiction film in the country.

Together, this creative Indo-German team produced some of the most iconic musical films of the era, such as Jawani ki Hawa (1935) and Achhut Kanya (1936), which dealt with urgent social reform and nationalist issues of the day.

The Wirschings—Josef and his wife, Charlotte—settled down in Mumbai. Their lives took a difficult turn when World War II broke out. Wirsching was held in internment camps in Ahmednagar, Dehradun and Satara, till 1947. After his home in Munich was destroyed in an air raid in 1944, Wirsching settled down in Mumbai, and started working with outside productions, including Kamal Amrohi’s Mahal (1950) and Dil Apna Aur Preet Parai (1960).

Josef Wirsching

Asok Kumar Ganguly, a simple Bengali boy hired by the studio to be Wirsching’s laboratory assistant, became one of the most distinguished actors in Indian Cinema. Rai had cast Asok Kumar, brother-in-law of Rai's film-maker partner Sashadhar Mukherjee in Jeevan Naiya, replacing its hero, Najmul Hasan. Rai suspected a secret liaison between Devika Rani and Hasan.

Wirsching was a publicity-shy filmmaker who made phenomenal contributions to German and Indian Cinema from 1925 to 1967. His magnum opus was Pakeezah which he worked on from its start in 1959-60 till 1967 when he died. It was finally released in 1972 after numerous cameramen tried to replicate his technical brilliance for a few remaining scenes.

All through this eventful history, Felix Beyse's name never figures anywhere.

Beyse in Madras

There was a German photo studio in Madras which was called Wiele & Klein. The Baedeker, a German travel guidebook with a tradition that goes back to 1828, mentions in its 1914 edition on India that it is the most famous late 19th and early 20th Century photographic Studio in the South of India, and identifies it as a German one.

E.F.H. Wiele has been described by many as British. He might have held a British passport, but certainly was an ethnic German. A well-known architect named Wilhelm Bockmann (1832-1902) reports in his travel book, published in Berlin in 1893, that he had in 1892 attended a Christmas reception by the German Consul in Madras, where he was introduced to several German businessmen who lived in Madras, amongst them a Mr Wiele and a Mr Klein. About Theodor Klein being German there is no dispute. The Wiele & Klein studio goes back to an earlier studio, Calastry Brothers.

In 1908, E.F.H. Wiele established his own studio in Bangalore. In 1908, Klein travelled to London, where he married the much younger Valeska Drinne­berg, sister of Erwin Drinneberg (1890-1964). It is not known what happened to the Kleins after Britain declared war on the German Empire in early August 1914.

Beyse landed in Madras when the Malayalam film industry was taking its baby steps. Movies did not enjoy the moral support of the upper strata of society and the technicians were mostly from the lower middle class. In 1948, the Malayalam movie Nirmala broke the convention by selecting members of the upper class as its main characters. The film produced by artist P J Cherian featured his newly-wed son and daughter-in-law in lead roles. Incidentally, Franz Osten directed an Ashok Kumar movie by the same name in 1938.

It was not a success and was followed by Vellinakshatram, a historic movie in the annals of the Malayalam industry on various counts. Though the film tasted failure at the box office, it is still remembered for the mystery that surrounds its director, Felix Beyse.

A book, Malayala Cinema Charithram, Vichithram by Chelangat Gopalakrishnan, who was associated with Alleppey Vincent, has the most authentic account of Beyse. Vincent, actor of the first Malayalam talkie, Balan, who was involved in the activities of Udaya Studio and also an integral part of Vellinakshatram knew something more about this mysterious German.

One of the shocking revelations Vincent made much after Beyse left was that he was a German spy sent to India by German Nazi dictator Adolf Hitler before the Second World War.

Those were the years when films on nationalism reaped success in India. The film buffs in Kerala began preparations to set up a studio and that marked the beginning of Udaya Studio at Alapuzha. Kunchako, who took over the reins of this fledgling studio later, was not in the picture at the time of its foundation.

Beyse behind the camera at Alapuzha

In an old building in Alapuzha, Vincent, Communist leader T V Thomas and a few others like Anandan Pillai and Raman Pillai gathered to form the studio. The group began working on a film on nationalism and Vincent, who had sufficient knowledge of movies after his stint with Balan in 1938, was sent to Madras to learn more about the technical side of film shooting, setting up a studio etc.

Vincent, who reached Madras to meet people and seek assistance for Udaya’s film, met Beyse at Victoria Hotel in Egmore. Beyse was apparently staying there.

One morning when Vincent was shaking off water from his hands after washing his face, droplets fell on a foreigner who was standing beside him. Vincent apologized and the foreigner returned a courteous gesture.

The two got talking and soon turned friends. Beyse agreed to assist in the production and Vincent was more than delighted because Beyse owned a camera. Vincent offered him Rs 1000 per month during the shooting.

Vincent returned to Alapuzha with Beyse, his wife and two children. They were put up at the tourist bungalow there. Beyse convinced Vincent and others that if there was a camera and a studio floor, the cost of making a film would be half of making it in Madras.

The next mission was to find an ideal location to set up the studio. Their search ended when they found a huge plot of land at Pathirappally, four miles north of Alapuzha town. Sometime in 1947 construction of the studio began in right earnest. Soon, the studio floors and other small buildings came up. All of them were designed by Beyse and he used one of the cottages. Vellinakshatram was shot in this studio.

Though the plans for the next film ensued, the founding partners of Udaya Studio entered into a legal tangle after Kunchako committed a deal to buy the studio. Kunchako gained the rights to the studio, and the dispute seemed to upset Beyse. Following the tussle, the studio was locked down for some time and its future was hanging in balance. Beyse left in a huff.

That Beyse was a Nazi spy was revealed to Chelangat Gopalakrishnan by Vincent when the duo were in Kochi after they set up the Ajanta Studios at Aluva. Vincent cautioned Gopalakrishnan not to reveal the truth until his death.

Aleppey Vincent

Vincent suspected that Beyse was posted in Madras to report on the movement of the British and their activities in and around the city. Beyse was supposed to have been trained in a studio by none other than Joseph Goebbels, Hitler’s propaganda man.

During this time the Indian National Army (INA) founded by Subhash Chandra Bose had a strong base in Madras. Many INA soldiers and workers chose Madras as a gateway to Malaya, Singapore and Japan, countries that were Germany’s allies during the War. INA was a strong ally of Germany and Bose had met Hitler.

Berlin was a base of Indian revolutionaries like Virendranath Chatopadhyaya (Chatto, 1880-1937), Bhupendranath Dutta (Swami Vivekananda's brother, 1880-1961), Chempaka Raman Pillai (1891-1934) and they were funded by Germany generously. An Indian bureau was set up in Berlin to launch a revolution in India. Other Indians associated with the Berlin Committee were: Abhinash Chandra Bhattacharya (1882-1962), Tarachand Roy (1890-1952), Mansur Ahmed (1898-1979), Maulavi Barakatullah (1854-1927), Taraknath Das (1884-1958), Birendranath Dasgupta and the brothers Abdel Jabbar Kheiri (1880-1958?), Chandrakant Chakravarty, M. Prabhakar, Birendra Sarkar, Heramba Lal Gupta (c.1854- 1950) and Abdel Sattar Kheiri (1885-1953?). M N Roy, Lala Hardayal and Madam Cama were associated with this outfit.

A British Communist spy, Walter Strickland, who posed as a Botanist in Travancore, had recruited Chempaka Raman Pillai. Pillai's life was mired in controversies, including a squabble with Adolf Hitler, and he is credited with coining the salutation and slogan "Jai Hind" in the pre-independence days of India. 

On September 22, 1914, the SMS Emden, a German warship commanded by Captain Karl von Muller entered the waters off the coast of Madras, bombed the facilities near the Madras harbour and slipped back into the ocean. The British were taken aback by this sudden attack. His family stated that Pillai coordinated the German attack with his personal presence in the SMS Emden, though this is not the official view. It is widely believed that Pillai and some Indian revolutionaries had a hand in the SMS Emden bombardment of Madras.

Goebbels had been sending spies around the globe and Madras port was a corridor for the Nazi spies to make their forward journey to East Asian countries, where there was a fierce revolt against the British. Thus it was suspected that Beyse had been sent by Goebbels to shoot in and around the Madras port. Vincent remembered that Beyse seemed restless whenever the news about the Nuremberg trials, held to bring Nazi criminals to justice, appeared in the papers.

In 1940, Rumours about a Mysore-based German businessman, Ernest Neuenhofer, had been swirling about for a while. A suspected Nazi spy, he was being held at Parole Camp in Yercaud by the British. 

The spy in Kerala

To Sebastian Paul, a former Member of Parliament, who has written a biography titled Alleppey Vincent: Malayala Cinemayude Snapakan, Vincent confided that Beyse indeed had been a spy. But Paul didn't mention Beyse in the book because there was no mention of him in his notebooks of Vincent. Vincent had a degree and was a law student and politician. He had enough capability to assess a person.

Vincent cited six reasons to believe that Beyes had been a spy:

1. Madras always had a presence of spies. It had been the only city that was attacked by Germany during the First World War. The German cruiser S M S Emden attacked the port on September 22, 1914, and destroyed four British oil tankers.

Vellinakshatram poster

2. Vincent saw with Beyse several photos of Port Trust, boat house, Madras Sailors Club, and National Bank of India. The same places were the targets of Emden. While at Alapuzha for six months, Beyes showed keen interest in picturing the port and the Kerala coast. He left the studio and stayed at the guest house at the beach.

3. Germany had equipped the Nazi Gestapos with state-of-the-art cameras. Two Germans had co-operated with Indian language films before Beyse: Josef Wirsching, German cinematographer (1903-1967) and Bado Gus Walker, Cinematographer of Balan. Though Vincent knew Gus Walker, he had left for Germany. Nothing much is known about Guswalker also.

4. The Nuremberg trials began on November 25, 1945, and ended on October 1, 1946. The execution of those punished in the trial began the next year when the shooting of Vellinakshatram was in progress. Vincent saw a depressed Beyse suddenly becoming depressed asking him to oversee the shooting.

5. Beyse began speaking Malayalam within two months, without none tutoring him. He photographed visuals which had no connection with the movie.

6. Though Beyse had established a close rapport with Vincent, he distanced himself in the final days of the shooting.

It is not clear whether it was the quarrel in the Udaya studios or the aftermath of the Nuremberg trials that made Beyse disappear. He left one night with his wife without informing anyone. But others believe that Beyse did this because he suspected that people knew of his identity and feared that this would lead to his arrest here.

He was clever enough not to leave any trace, not even a photograph of his. But he left his camera at the location.

It is said that Beyse spent his later life in Australia while others believe that he spent the remaining years of his life in some remote village in Europe. Rumours were rife at that time that Beyse and his wife were eliminated in Kerala itself.

Vellinakshatram introduced several artists who proved their mettle later in the Malayalam film industry. Lyricist Abhayadev, music composer B A Chidambaranath, editor K D George, and actresses Miss Kumari and Baby Girija are among them.

Vincent the politician

Aleppey Vincent was born to Pollayil Vincent and Margarita as the youngest child, in Ambalappuzha taluk of Alappuzha district in the Indian state of Kerala.

When the proposed heroine of Balan, Kunjamma eloped with Sundaram Pillai, the assistant director of the movie, Vincent brought a new heroine M K Kamalam who was then working as a drama artist at Sebastian's drama troupe and introduced her to the director, S Nottani. Vincent was the first person to record his voice in a Malayalam cinema. He uttered the first line, ''Good Luck, everyone".

Udaya Studio

In the second Malayalam talkie, Jnanambika, both Vincent and Sebastian acted. Vincent acted in the film 'Oral Koody Kallanayi' in 1964 with Prem Nazir and in the 1974 film 'Kamini'. Vincent was lucky to work with M. G. R. in the Malayalam film Genova in 1953. It is the only Malayalam film M. G. R. ever acted in.

Vincent was having his own drama troupe based at Alapuzha and has presented several successful plays for a long period. He died on July 12, 1992.

Alleppey Vincent was perhaps the first film actor in the country to file his nomination papers for an election.

Despite their political differences, Vincent and T V Thomas remained fast friends. They even dressed alike in the white Jubba or kurta and white dhoti. In February 1948, an election to the Travancore legislative council was declared. The Congress decided to field Vincent as their candidate from Alapuzha. Vincent belonged to the Latin Catholic community that held sway in this area; the party thought to cash in on Vincent’s popularity as a film actor.

Months before the election, Congress kicked off its campaign. They used posters from Vincent’s films that had his face. A clever move by Thomas saw to it that the Communist Party did not field a candidate against Vincent. The other person in the fray was one Iyer, who contested as an independent.

Even before the filing of the nomination papers, there were rumours that the Dewan Sir C P Ramaswamy Iyer would issue instructions to reject Vincent’s nomination. The Congress party devised an alternate strategy. They decided to change the initials of Vincent’s name to S P instead of X.P. He followed his party’s direction and changed this in his nomination papers. The idea was to protect Vincent from being identified by the Dewan. 

However, the Dewan smelled a rat and directed his officers to reject Vincent’s nomination. Vincent’s nomination was rejected on the ground that he had changed his initials. The independent candidate was declared the winner. Thus Vincent lost out on being the first ever actor to participate in an election and even win it.

© Ramachandran 

1921: കുമാരനാശാൻ മലബാറിൽ

കുമാരനാശാൻ ടി കെ നാരായണനൊപ്പം 

മാപ്പിള ലഹളയുടെ എഴുപത്തഞ്ചാം വാർഷികം ആചരിച്ച 1996 ൽ വി ടി ഇന്ദുചൂഡൻ, ലഹളയെ വർഗ്ഗസമരമായി കാണുന്ന വക്രീകരണത്തെ വിമർശിച്ച് ഇങ്ങനെ എഴുതി: "കണ്ടവർ നിൽക്കട്ടെ, കേട്ടവർ പറയട്ടെ - എന്നൊരു ചൊല്ല് മലയാളത്തിലുണ്ട്. അതാണ് മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി ചരിത്രകാരന്മാർ എന്നവകാശപ്പെട്ടു കൊണ്ട് ചില ബുദ്ധിജീവികൾ പറയുന്നത്. കുമാരനാശാൻ നേരിൽക്കണ്ട് എഴുതിയത് സ്വീകാര്യമല്ലെന്നും മാപ്പിള ലഹള പുരോഗമന വിപ്ലവമായിരുന്നു എന്നുമാണല്ലോ ഇവരുടെ നിലപാട്."

ഈ വാചകങ്ങളിലുള്ളത്, കുമാരനാശാൻ മാപ്പിള ലഹളയുടെ കെടുതികൾ നേരിൽ കണ്ടു എന്നാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ അതിന് തെളിവ് വേണം. തെളിവുണ്ടോ?

ഗുരുവിനൊപ്പം ആശാൻ 

തെളിവിന് വേണ്ടി റിട്ടയർ ചെയ്ത പൊലീസ് സൂപ്രണ്ട് കെ എൻ ബാലിൻറെ സഹായം ഞാൻ തേടി. സർവീസിലിരുന്നപ്പോൾ മിടുക്കനായിരുന്നു ബാൽ. ചരിത്രത്തിലാണ് അദ്ദേഹത്തിൻറെ ബിരുദം.

പൊലീസായതു കൊണ്ടല്ല ബാലിനോട് ഇക്കാര്യം തിരക്കിയത്. അദ്ദേഹം, കുമാരനാശാൻറെ ആത്മസുഹൃത്തായ ടി കെ നാരായണൻറെ മകൻ ആയതു കൊണ്ടാണ്. ബാൽ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തി: ആശാൻ മാപ്പിള ലഹളയുടെ ദുരന്തങ്ങൾ അറിയാൻ നാരായണൻറെ കൂടെ മലബാറിൽ പോയിരുന്നു. ശ്രീനാരായണഗുരുവും ആശാനും ആലോചിച്ച് നാരായണനെ മലബാറിൽ അയയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അപ്പോൾ നാരായണൻറെ കൂടെ ആശാനും പോയി.

ഇക്കാര്യങ്ങൾ അമ്മ പന്തളം കറുത്തേരി നാരായണി പറഞ്ഞും ബാൽ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഈഴവ സമുദായത്തിൽ നിന്നുള്ള ആദ്യ സ്‌കൂൾ അദ്ധ്യാപികയായ നാരായണി സാധാരണ വീട്ടമ്മ ആയിരുന്നില്ല; കാര്യവിവരം ഉണ്ടായിരുന്നു.

മാപ്പിളലഹളയ്ക്ക് പിന്നാലെ, ഹിന്ദുക്കളുടെ ദുരിതാശ്വാസ പ്രവർത്തനത്തിന് ലഹോറിൽ നിന്ന് പണ്ഡിറ്റ് ഋഷിറാം ഉൾപ്പെടെ ആര്യസമാജം പ്രവർത്തകർ എത്തി. ആ സംഘത്തിൽ കൊട്ടാരക്കരക്കാരൻ ആർ വെങ്കിടാചലവും ഉണ്ടായിരുന്നു. പിൽക്കാലത്ത് വേദബന്ധു എന്ന പേരിൽ ആഴമുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതി. മാപ്പിളലഹളയെപ്പറ്റിയുള്ള ആദ്യ പുസ്തകം, 'മാപ്പിള വിദ്രോഹ്' അദ്ദേഹം എഴുതിയതാണ്. മലബാറിൽ ആര്യസമാജം നടത്തിയ ദുരിതാശ്വാസ പ്രവർത്തനങ്ങളും മാപ്പിള ക്രൂരതകളും അതിൽ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിനെ ആധാരമാക്കിയാണ്, സവർക്കർ 'മാപ്പിള' എന്ന നോവൽ എഴുതിയത്. എന്നാൽ, വേദബന്ധുവിൻറെ പുസ്തകത്തിനും മുൻപാണ്, ആശാൻറെ 'ദുരവസ്ഥ' വന്നത്.

ഋഷിറാം, വെങ്കിടാചലം എന്നിവരുമായി ആശാനും നാരായണനും ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്ന് ബാൽ ഓർക്കുന്നു. ആശാൻ മലബാറിൽ പോയിരുന്നുവെന്ന് തെളിയിക്കുന്ന ഒരു വാചകം, ആശാൻ ആലപ്പുഴ മുസ്ലിം യുവജന സംഘത്തിന് അയച്ച മറുപടിയിലുമുണ്ട്.

1097 ചിങ്ങത്തിലാണ് കുമാരനാശാൻറെ  ഭാഷയില്‍, തെക്കെമലയാം ജില്ലയില്‍ മാപ്പിള ലഹള ആരംഭിക്കുന്നത്. 1097 ഇടവത്തിലാണ് 'ദുരവസ്ഥ' എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നത്. മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ 1700 ശീലിൽ പൂർത്തിയായി.പതിവിൽ നിന്ന് വിട്ട് വേഗം കവിത അച്ചടിക്കണമെന്ന് ആശാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതായി ഡയറിക്കുറിപ്പുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു.'ആപത്തിൽ പാപമില്ല'എന്ന ശീർഷകത്തിൽ മെയ് 25 ന് തുടങ്ങിയ കവിത ഓഗസ്റ്റ് 30 ന് തീർന്നപ്പോൾ പേര് മാറ്റി.സെപ്റ്റംബർ രണ്ടിന് പകർത്തി,ഏഴിന് അച്ചടിക്ക് കൊടുത്തു.

കവിത വലിയ കോളിളക്കം ഉണ്ടാക്കി മുസ്ലിംകൾ പ്രതിഷേധിച്ചു.പ്രതിഷേധ യോഗങ്ങൾ ചേർന്നു.ആലപ്പുഴ മുസ്ലിം യുവജന സംഘം കവിതയ്ക്ക് എതിരെ പ്രമേയം പാസാക്കി.ഇത് ആശാന് അയച്ചു കൊടുത്തു.ആശാൻ മറുപടി എഴുതി:

"ദുരവസ്ഥ എന്ന എൻറെ കൃതിയിൽ നിങ്ങളുടെ മതത്തെയും സമുദായത്തെയും പൊതുവെ സ്പർശിക്കുന്നതായി സഭ്യേതരമായ ഒരു വാക്കും പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ളതായി ഓർക്കുന്നില്ല.മലബാറിൽ ലഹള നടത്തിയ അക്രമികളായ മുഹമ്മദീയരെയും,മതഭ്രാന്തിനെ മുൻ നിർത്തിയുള്ള അവരുടെ പൈശാചികമായ പ്രവൃത്തികളെയും അതിൽ കാവ്യയോഗ്യമായ വിധത്തിൽ വർണിച്ചിട്ടുണ്ട്.ആ സന്ദർഭങ്ങളിൽ രസാനുഗുണമായും ലഹളയെ സംബന്ധിച്ചു ഞാൻ അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള വാസ്തവങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയും ഞാൻ ചെയ്തിട്ടുള്ള പദപ്രയോഗങ്ങൾ അവരെയും അവരുടെ പ്രവൃത്തിയെയും മാത്രം കുറിക്കുന്നതാണ്.ദൂരസ്ഥമായ മതത്തെയോ സമുദായത്തെയോ അതുകൾ വിവക്ഷിക്കുന്നില്ല.ശാന്തമായ മനഃസ്ഥിതിയോട് കൂടി പുസ്തകം ദയവ് ചെയ്ത് ഒന്നുകൂടി വായിച്ചു നോക്കിയാൽ വാസ്തവം നിങ്ങൾക്ക് തന്നെ വെളിവാകുന്നതാണ്."

"ലഹളയെ സംബന്ധിച്ചു ഞാൻ അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള വാസ്തവങ്ങൾ" എന്ന് ആശാൻ പറഞ്ഞതിൽ കാണേണ്ടത്, അദ്ദേഹം നേരിട്ടു കണ്ട കാഴ്ചകൾ തന്നെ.

തിരുവനന്തപുരത്ത് മുസ്ലിം ബുദ്ധി ജീവികൾ യോഗം കൂടി.വക്കം അബ്ദുൽ ഖാദർ മൗലവി ആയിരുന്നു അധ്യക്ഷൻ.യോഗ തീരുമാനപ്രകാരം,മൗലവിയും കെ എം സീതി സാഹിബും കുമാരനാശാനെ കണ്ടു.കവിത പിൻവലിക്കാനുള്ള അവരുടെ അപേക്ഷ ആശാൻ നിരസിച്ചു. നിരസിക്കാൻ കാരണവും നേരിട്ട് ബോധ്യപ്പെട്ട വസ്തുതകൾ തന്നെ.

'ദുരവസ്ഥ' എഴുതി താമസിയാതെ 1924 ജനുവരി 16 ന് പല്ലനയാറ്റിൽ റെഡീമർ ബോട്ടപകടത്തിൽ ആശാൻ മരിച്ചു. അവസാനത്തെ അത്താഴം ആശാൻ കഴിച്ചത് ടി കെ നാരായണൻറെ കൂടെ ആയിരുന്നുവെന്ന് കെ എൻ ബാൽ ഓർക്കുന്നു. തണുപ്പു കാലം ആയതിനാൽ, നാരായണൻ അപ്പോൾ ധരിച്ചിരുന്ന ഓവർകോട്ട് ഊരി ആശാന് കൊടുത്തു. കോട്ടിൻറെ കീശയിൽ ഋഷിറാമും മറ്റൊരു ആര്യസമാജം പ്രവർത്തകനും നാരായണന് എഴുതിയ കത്തുകളും ആര്യസമാജം സ്ഥാപകൻ ദയാനന്ദ സരസ്വതിയുടെ ലഘു ജീവചരിത്രവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അതെടുത്തു മാറ്റാൻ നാരായണൻ മറന്നിരുന്നു. ആശാൻ ധരിച്ചിരുന്ന കോട്ടിൻറെ കീശയിൽ ഇവയുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് അപകടശേഷം പൊലീസ് തയ്യാറാക്കിയ മഹസ്സറിൽ ഉണ്ട്.

ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിൻറെ ഗൃഹസ്ഥ ശിഷ്യരിൽ പ്രധാനി ആയിരുന്നു ടി കെ നാരായണൻ; എസ് എൻ ഡി പി യോഗത്തിൻറെ ആദ്യ സഞ്ചാര സെക്രട്ടറി. ആശാൻ, ടി കെ മാധവൻ, പരവൂർ കേശവനാശാൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് സംഘടനാ പ്രവർത്തനത്തിലും പത്രപ്രവർത്തനത്തിലും ശക്തമായ പിൻതുണ നൽകി. 'വിവേകോദയം', ടി കെ മാധവൻറെ 'ദേശാഭിമാനി', അമ്മാവനായ കേശവനാശാൻറെ 'സുജനാ നന്ദിനി' എന്നിവയുടെ പത്രാധിപർ ആയിരുന്നു. സ്വന്തമായി 'പാഞ്ചജന്യം' എന്ന പത്രവും 'അമൃതഭാരതി' എന്ന പ്രതിവാര പത്രവും നടത്തി. 1921 ൽ ഗുരുവിൻറെ ആദ്യ ജീവചരിത്രം എഴുതി. ശ്രീരാമകൃഷ്ണ പരമഹംസൻ, സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ, രാജാറാം മോഹൻ റായ് എന്നിവരുടെ ലഘു ജീവചരിത്രങ്ങളും എഴുതി. ആര്യസമാജം, ബ്രഹ്മവിദ്യാ സംഘം എന്നിവയുടെ പുസ്തകങ്ങൾ, 'ആരോഗ്യ രത്നാകരം' ഉൾപ്പെടെ പരിഭാഷ ചെയ്തു. 'ഹനുമാൻറെ പൂണൂൽ' സവർണ കോമരങ്ങളെ ചൊടിപ്പിച്ചു.

ടി കെ നാരായണൻ 

കൊല്ലം ഇംഗ്ലീഷ് മിഷനറി സ്‌കൂളിലും മദ്രാസ് സർവകലാശാലയിലും പഠിച്ച നാരായണൻ കൊല്ലത്ത് തുടങ്ങിയ ഇംഗ്ലീഷ് ഇൻസ്റ്റിട്യൂട്ട്, കേരളത്തിലെ ട്യൂട്ടോറിയൽ പ്രസ്ഥാനത്തിന് വഴികാട്ടി ആയിരുന്നു. 1904 ഒക്ടോബർ 16 ന് സ്വന്തം നാടായ പരവൂർ പൊഴിക്കരയിൽ നാരായണൻ സംഘടിപ്പിച്ച യോഗത്തിലാണ്, ശ്രീനാരായണ ഗുരു താലികെട്ട് കല്യാണം, പുളികുടി അടിയന്തരം, പുലകുളി തുടങ്ങിയ അനാചാരങ്ങൾ അവസാനിപ്പിക്കാനും വിവാഹം പരിഷ്കരിക്കാനും ആഹ്വാനം ചെയ്തത്.

ഇനി നമുക്ക് അന്വേഷിക്കാനുള്ളത്, ആശാനെയും നാരായണനെയും മലബാറിലേക്ക് മാപ്പിള ലഹളയ്ക്ക് ശേഷം അയയ്ക്കാനുള്ള ആര്യസമാജ ബന്ധം ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിന് ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നതാണ്. ആര്യസമാജവുമായി മാപ്പിളലഹളയ്ക്ക് ശേഷം ഗുരുവിന് ശക്തമായ ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നതിന് തെളിവുണ്ട്.

ടി ഭാസ്‌കരൻ എഴുതിയ ജീവചരിത്രത്തിൽ, "ഗുരു:1090 മുതൽ മഹാസമാധി വരെ" എന്ന അനുബന്ധത്തിൽ, ഇങ്ങനെ പറയുന്നു:

"1098-ൽ പാണാവള്ളി ശ്രീകണ്ഠേശ്വര പ്രതിഷ്ഠ നടത്തി. പിറ്റേക്കൊല്ലം (1924) വ്യസനകരമായ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായി. പല്ലന റെഡീമർ ബോട്ടപകടത്തിൽ കുമാരനാശാൻ മരിച്ചു. അന്നു വെളുപ്പാൻ കാലത്തു സ്വാമികൾ ശിവഗിരിയിൽ വിശേഷാൽ പ്രാർത്ഥന നടത്തിച്ചു. ആശാൻറെ ചരമവാർത്ത പിന്നീടാണ് അറിഞ്ഞത്.

"അക്കൊല്ലം സ്വാമികൾ ആലുവായിൽ സർവ്വമത സമ്മേളനം വിളിച്ചുകൂട്ടി. വാദിക്കാനും ജയിക്കാനുമല്ല, അറിയാനും അറിയിക്കാനുമാണ് എന്ന് സ്വാമികൾ സമ്മേളന കവാടത്തിൽ എഴുതിവപ്പിച്ചു. ആശയപരമായ ഏതു സംവാദവും ഈ മനോഭാവത്തോടെയാണു നടത്തേണ്ടതെന്ന് എടുത്തുപറയേണ്ടതില്ലല്ലൊ. രണ്ടു ദിവസമായി നടന്ന സമ്മേളനത്തിൽ അനേകം മതപണ്ഡിതന്മാർ പങ്കെടുത്തു. സ്വാമികൾ രണ്ടു ദിവസവും സമ്മേളനവേദിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. സമ്മേളനത്തിൻറെ  ലക്ഷ്യങ്ങൾ വിവരിച്ചുകൊണ്ട് സത്യവ്രത സ്വാമികൾ സ്വാഗത പ്രസംഗം നടത്തി. സി.വി. കുഞ്ഞുരാമൻ കൃതജ്ഞത പ്രകാശിപ്പിച്ചു. സിലോണിൽ നിന്നൊരു ബുദ്ധഭിക്ഷു സമ്മേളനത്തിൽ സംബന്ധിച്ചിരുന്നു. ബുദ്ധമതത്തെ കുറിച്ചു സംസാരിച്ചത് മഞ്ചേരി രാമയ്യരും രാമകൃഷ്ണയ്യരും ആണ്. ക്രിസ്തുമതത്തെക്കുറിച്ചു കെ. കെ. കുരുവിളയും ഇസ്ലാം മതത്തെക്കുറിച്ചു മഹമ്മദു മൗലവിയും ബ്രഹ്മസമാജത്തെക്കുറിച്ചു സ്വാമി ശിവപ്രസാദും ആര്യസമാജത്തെക്കുറിച്ചു പണ്ഡിറ്റ് ഋഷിറാമും പ്രസംഗിച്ചു.

"1100 കുംഭത്തിൽ ഗാന്ധിജി ശിവഗിരി സന്ദർശിച്ചു.ആര്യസമാജ പ്രവർത്ത‌കനായ സ്വാമി ശ്രദ്ധാനന്ദജി ശിവഗിരിയിൽ വന്ന് ഗുരുവിനെ അക്കൊല്ലം സന്ദർശിക്കുകയുണ്ടായി.

സ്വാമി ശ്രദ്ധാനന്ദയുമായി നടന്ന സംഭാഷണത്തിനിടയിൽ ഗുരു പറഞ്ഞ നർമ്മങ്ങളിൽ ചെയ്തതൊന്നും പോരാ എന്ന ധ്വനിയുണ്ട്. പ്രസക്ത ഭാഗം:

ശ്രദ്ധാനന്ദ: അധഃകൃതരുടെ ഉദ്ധാരണത്തിനു സ്വാമികൾ പലതും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്നറിയാം.

ഗുരു: നാം ഒന്നും പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ലല്ലൊ.

ശ്രദ്ധാനന്ദ: പ്രവർത്തിയുണ്ടാകാതിരിക്കുകയില്ല. പ്രവർത്തിയുണ്ടെങ്കിലെ നിവൃത്തിയുള്ളുവല്ലോ.

ഗുരു: ഇവിടെ നമുക്ക് ഒരു നിവൃത്തിയും ഇല്ല.

ഇങ്ങനെ ചെയ്തില്ലെന്നും ചെയ്യുന്നില്ലെന്നും തോന്നിയതിനാൽ ഗുരു നിർത്താത്ത സഞ്ചാരമായിരുന്നു. ദയാനന്ദ സരസ്വതിയും ശ്രദ്ധാനന്ദയും ഹിന്ദു സമൂഹത്തിലെ ഉച്ചനീചത്വങ്ങൾക്കെതിരെ നടത്തിയ പ്രക്ഷോഭം അപാരമാണ്. ദയാനന്ദ സരസ്വതിയുടെ 'സത്യാർത്ഥ പ്രകാശ'വും ശ്രദ്ധാനന്ദയുടെ 'ഹിന്ദുസംഘടൻ' എന്ന പുസ്തകവും അവയിറങ്ങിയ കാലം വച്ചു നോക്കിയാൽ, വലിയ വിപ്ലവങ്ങളാണ്. അയിത്തോച്ചാടനം കോൺഗ്രസിൻറെ പരിപാടിയാക്കാത്തതിനാൽ ഗാന്ധിയിൽ നിന്നകന്നയാളാണ്, ശ്രദ്ധാനന്ദ. ഇരുവരും മതംമാറ്റത്തിന് എതിരുമായിരുന്നു. അത്തരം നിലപാടുകളോട് ചേർന്നു നിന്നവരാണ് ഗുരുവും ആശാനും എന്ന കാര്യത്തിൽ തർക്കമില്ല.

പത്രാധിപർ എന്ന നിലയിൽ മാപ്പിള ലഹളയെപ്പറ്റി ആശാൻറെ ഒരു ലേഖനം ഇല്ലാതെ പോയത് അദ്ദേഹം തൊഴുത്തിൽ കുത്തു കാരണം 1919 ൽ എസ് എൻ ഡി പി സെക്രട്ടറി സ്ഥാനം ഒഴിഞ്ഞതിനൊപ്പം 'വിവേകോദയം' പത്രാധിപർ അല്ലാതായി എന്നതു കൊണ്ടാകാം. 1921 ൽ അദ്ദേഹം 'പ്രതിഭ' എന്ന സാഹിത്യ മാസികയുടെ പത്രാധിപർ ആയി. ആലുവയിൽ യൂണിയൻ ടൈൽ ഫാക്ടറി തുടങ്ങിയതും ആ വർഷം തന്നെ. സമീപത്തെ കൊട്ടാര ജലാശയത്തെ മലിനപ്പെടുത്തതിനാൽ ഫാക്ടറി പുഴയോരത്തെ മറ്റൊരു സ്ഥലം വാങ്ങി അങ്ങോട്ടു മാറ്റി. പഴയ സ്ഥലം എസ് എൻ ഡി പി ക്ക് നൽകി. അവിടെയാണ് അദ്വൈതാശ്രമം ഉയർന്നത്. വിദ്യാഭ്യാസ ഡയറക്ടർ രാമസ്വാമി അയ്യരുടെ സ്ഥലം തോന്നയ്ക്കലിൽ വാങ്ങി അങ്ങോട് മാറിയതും ഇക്കാലത്താണ്. ഓട് ഫാക്ടറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ആയിരുന്നു, മരണം. 

ജീവിത രേഖകൾ 

പണ്ഡിറ്റ് ഋഷിറാം (1893 -1970):

അംബാലയിലെ വൈശ്യ കുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചു. ആര്യസമാജ നേതാവ് പണ്ഡിറ്റ് ഹൻസ് രാജ് സ്ഥാപിച്ച ദയാനന്ദ് ആംഗ്ലോ വേദിക് കോളജിൽ പഠിച്ചു. 1917 ൽ ബിരുദം നേടി ആര്യസമാജ പ്രവർത്തനത്തിൽ മുഴുകി. 1921 ലെ മാപ്പിളലഹളക്കാലത്ത് പഞ്ചാബ് ആര്യ പ്രതിനിധി സഭ അദ്ദേഹത്തെ മലബാറിൽ ദുരിതാശ്വാസ പ്രവർത്തനത്തിന് നിയോഗിച്ചു. മലബാറിൽ വ്യാപകമായി യാത്ര ചെയ്ത അദ്ദേഹം മാപ്പിളമാർ ബലമായി മതം മാറ്റിയ ആയിരക്കണക്കിന് ഹിന്ദുക്കളെ മടക്കി കൊണ്ടു വന്നു. കോഴിക്കോടും പൊന്നാനിയിലും ആര്യസമാജം സ്ഥാപിച്ചു.

ഋഷിറാം 

കേരളത്തിലെ സാമൂഹ്യ പരിഷ്കരണത്തിൽ വലിയ പങ്കു വഹിച്ചു. ശ്രീനാരായണഗുരുവുമായി ചർച്ചകൾ നടത്തി. 1923 ൽ ആലുവയിൽ ഗുരു സംഘടിപ്പിച്ച സർവ മത സമ്മേളനത്തിൽ ആര്യസമാജത്തെ പ്രതിനിധീകരിച്ചു.

കേരള ദൗത്യത്തിനു ശേഷം, ഋഷിറാം വേദപ്രചാരണത്തിന് കിഴക്കേ ആഫ്രിക്കയിൽ പോയി. 1930 -1934 ൽ കൊൽക്കത്ത പ്രധാന കേന്ദ്രമാക്കി പ്രവർത്തിച്ചു. 1936 ൽ വീണ്ടും വിദേശത്തു പോയി.

വേദബന്ധു ശർമ്മ ( ആർ വെങ്കിടാചല അയ്യർ 1901 -1995 )

കേരളത്തിലെ സംസ്കൃതപണ്ഡിതരിൽ പ്രമുഖനും ആര്യസമാജത്തിന്റെ പ്രമുഖപ്രവർത്തകനുമായിരുന്നു വേദബന്ധു ശർമ്മ എന്ന പേരിൽ പ്രസിദ്ധനായ ആർ. വെങ്കിടാചല അയ്യർ. 1921-ലെ മാപ്പിള ലഹളക്കാലത്ത് നിർബന്ധിത മതപരിവർത്തനത്തിന് വിധേയരായവരെ തിരികെ ഹിന്ദുമതത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടുകൂടി കേരളത്തിലെത്തിയ ആര്യസമാജം പ്രവർത്തകൻ ഋഷി റാമിനോടൊപ്പമായിരുന്നു വേദബന്ധുവിന്റെ വരവ്. ഋഷി റാമിന്റെ ദ്വിഭാഷിയും സഹായിയുമായിരുന്നു വേദബന്ധു.

രാമകൃഷ്ണയ്യരുടെയും ശ്രീമതി സീതാലക്ഷ്മി അമ്മാളിന്റെയും പുത്രനായി 1901 ഏപ്രിൽ 20-ന് കൊട്ടാരക്കരയിൽ തൃക്കണ്ണമംഗലത്ത് ജനിച്ചു. ഭാര്യ സരസ്വതി ദേവി.

കൊട്ടാരക്കര ഇംഗ്ലീഷ് സ്‌കൂളിലും ബനാറസ് ഹിന്ദു സർവകലാശാലയിലും പഠനം.കാശിയിലെ പണ്ഡിതരിൽ നിന്ന് വേദം പഠിച്ചു.സംസ്‌കൃതത്തിൽ എം എ.

ഗാന്ധിയുടെ നിസ്സഹകരണ പ്രസ്ഥാനത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായി കോൺഗ്രസിൽ ചേർന്നു.എന്നാൽ, ദേശീയത അദ്ദേഹത്തെ എത്തിച്ചത് ആര്യ സമാജത്തിലാണ്. അങ്ങനെ സമാജ കേന്ദ്രമായ ലഹോറിൽ എത്തി. സംസ്കൃതത്തിൽ എം എ ബിരുദം നേടിയ ശേഷം ലഹോറിലും വിവിധ ഉത്തരേന്ത്യൻ നഗരങ്ങളിലും ആര്യസമാജ ഗുരുകുലങ്ങളിൽ പ്രവർത്തിച്ചു. സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിലും ആര്യസമാജത്തിന്റെ പ്രേഷിതപ്രവർത്തനങ്ങളിലും മുഴുകി. ധാരാളം വായിച്ചു യാത്രചെയ്തു നിരവധി ഭാഷകൾ കൈകാര്യം ചെയ്തു കേരളത്തിൽ ആര്യസമാജത്തിന്റെ പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചവരിൽ പ്രമുഖനാണ്.കോഴിക്കോട്ടും പൊന്നാനിയിലും ആര്യ സമാജ കേന്ദ്രങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചു.കൽ‌പാത്തി അഗ്രഹാര വഴിയിൽ ദളിതർക്ക് സഞ്ചരിക്കാൻ വേണ്ടി സമരം ചെയ്തു.

മാപ്പിള ലഹളക്കാലത്ത് 1921 ഒക്ടോബറിൽ മലബാറിൽ എത്തി, മാപ്പിളമാർ മതം മാറ്റിയ 2600 ഹിന്ദുക്കളെ മടക്കിക്കൊണ്ടു വരുന്ന പ്രവർത്തനത്തിൽ മുഴുകി. ഇന്ത്യ വിഭജന ശേഷം ഇന്ത്യയിൽ എത്തുമ്പോൾ വലിയ ചുമട് വേദ സാഹിത്യം കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

വേദബന്ധു 

ഹോഷിയാർപുർ റിസർച്ച് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിന്റെ അസിസ്റ്റന്റ് ഡയറക്റ്ററായിരുന്നു. വേദസാഹിത്യം കേരളത്തിനു പരിചയ്പ്പെടുത്തിയവരിൽ പ്രമുഖൻ . സ്വാമി ദയാനന്ദസരസ്വതി യുടെ വൈദിക സാഹിത്യം മലയാളത്തിലേക്ക് മിക്കവാറും പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. कृण्वन्तो विश्वमार्यम् ~വിശ്വത്തെ ശ്രേഷ്‌ഠമാക്കുക Make This World Enlightened എന്ന ആശയത്തിന്റെ സ്ഥപനത്തിനും പ്രചാരണത്തിനുമായി പ്രവർത്തിച്ചു. 1995 നവംബർ 20-ന് ബംഗളൂരുവിൽ മരണം.

പുസ്തകങ്ങൾ:

സത്യാർത്ഥപ്രകാശം പരിഭാഷ, ഋഗ്വേദ പ്രവേശിക, സന്ധ്യയും അഗ്നിഹോത്രവും, അർത്ഥവിജ്ഞാനം, രസഭാരതി, ഭാരതീയ കാവ്യ ശാസ്ത്രം, ജാതിയും പരിവർത്തനവും, പുരുഷ സൂക്തം ഭാഷ്യം, സമുദായ പരിവർത്തനം, മലബാർ മാപ്പിള ലഹള, Malabar Mappila Riots, Mappila Vidroh (Hindi)

© Ramachandran